Begin september 2006 begonnen de repetities voor een nieuw volks stuk, opnieuw van de hand van René Gijbels: "HET DORPSPLEIN, VIJF JAAR LATER". Het was het vervolg op "HET DORPSPLEIN", een stuk dat Hand in Hand een aantal jaar terug had gespeeld voor zeven bomvolle zalen. Een grote cast opnieuw.

Ik zou de rol krijgen van Polleke, de zoon die voortkwam uit de buitenechtelijke relatie tussen de cafébazin en de slager. Die rol werd vijf jaar geleden gespeeld door Koen Vijverman, maar door zijn professionele carrière kon hij deze rol niet meer spelen. Het bestuur vond dat ik zijn plaats dan maar moest innemen. Misschien wel ondankbaar, maar ik was vereerd dat ik zo'n belangrijke rol kreeg. Ook Nele, mijn vriendin, kreeg een rol. Zij moest mij komen 'verleiden' (lees: overtuigen om opnieuw te gaan studeren in plaats van ganser dagen in de beenhouwerij te werken). Sofie, de zus van Dieter, speelde mijn vrouw: Polinneke. Dieter zelf speelde de facteur.

Ook deze keer werd het een voltreffer, en we amuseerden ons op de planken. Ik herinner me nog levendig de scène die ik had met Robert en Willy. Zij waren de twee ouwe rotten waarvoor gans 'Atom' zijn woonkamer verliet. De ene speelde mijn vader, de andere dacht dat hij mijn vader was. Memorabele momenten, vooral omdat geen van beide nog echt tekstvast was en ik dus de teksten van drie spelers moest memoriseren. Spannend, maar o zo leuk. Ook de scènes met de koster, gespeeld door Danny, waren hilarisch.

Wel herinner ik me ook dat we nooit helemaal voltallig waren tijdens de repetities, en altijd moest er wel iemand vervangen worden. Zenuwslopend, maar uiteindelijk viel alles in de plooi en brachten we het er goed van af.

Het moet in die periode geweest zijn dat ik dacht dat ik voor altijd in Denderhoutem zou blijven. Een nieuwe thuisbasis. Ik zou er kunnen gaan wonen. Het was een levendig dorp, met hele leuke mensen en tal van activiteiten het hele jaar door. Er was niet alleen het toneel, maar ook Driekoningen werd er enorm gevierd. Ik deed er dan ook, samen met Nele en mijn schoonouders, aan mee en ik merkte op dat de mensen me begonnen te herkennen. "Zijt gij niet die van toneel?" Vroegen ze dan. Dat was leuk: herkend worden.

Ik had ook al gezegd dat ik niet zou kunnen meewerken aan het jeugdtoneel, omdat die speelperiode ongeveer gelijk zou lopen met de speelperiode van de musical. Er werd raar opgekeken bij het woord musical, en zeker toen ik zei dat ik die in Evergem zou spelen. Waarom ging Tim het zo ver zoeken? Nu ja, ik was jong en ik wilde wat.

Ik wist echter niet dat mijn volgende rol niet in Evergem zou zijn... maar in het veel nabijere Liedekerke...