Buiten, intussen bijna net zo donker als in mijn knusse warme hoek van de zetel, zijn de kustbewoners hun zee kwijt: die passeert met steeds  groter wordende  snelheid boven het grote schuifraam. Ik hoor de wind, voel die niet. De koffiezet daarentegen, pruttelt op tegen het gehuil dat zich Ciara of Elise laat noemen afhankelijk van waar je woont: Europa dacht ik... Soit, het zal nog een hele tijd duren vooraleer iedereen door heeft dat we met zn allen op één bol, genaamd Aarde ergens in de ruimte rondzweven. Anderzijds, tegen zoveel geluidsovermacht met naam is dat koffie-makende ding normaal niet opgewassen om mijn aandacht te vangen, ware het niet dat het een voor mij heel erg sterk argument heeft: het aroma van verse koffie. Dat is op kousenvoeten op mijn smaak- en geurreceptoren aangekomen en Pavlov-gewijs begin ik nog net niet te kwijlen.

K zie de regen, intussen nippend aan mn koffiemok, met banale koe-print en bijhorende levenswijsheid: watching the world go by.  Toeval bestaat niet, ik krijg het beeld van stoomtrein-herinnering  ergens op de schors van mijn grijze massa geprojecteerd, net 1 letter te veel, bedenk ik: watching the rain go by….met bakken, het tuinpad in een onstuimige ondiepe zwemvijver voor kikkers en hun kroost veranderend: zwemvliezen zouden wel eens handig kunnen zijn mocht de zee ooit ambitie hebben om mijn tuin permanent te gaan bezetten…

Zo rustig het in mijn uitkijkhoek is, zo turbulent is het voorbij mijn venster op het stukje stormwereld dat ik nog net kan waarnemen:  bomen zwaaien nachtelijk spokend heen en weer. Hele grote grassprieten leren ze te zijn:  O wee de tak die tegenstribbelt, zelfs een boom in zijn geheel  vliegt er uit. Liefst bij de buren, als ik mocht kiezen, maar dat mag ik niet want politiek niet correct. Laat staan dat de natuur zich überhaupt iets zou aantrekken van politiek ….

Ik wentel me nog dieper in mn zachte fleece en geniet van het hypnotiserend ritme en het geluid van regen, of is het hagel? Indila’s « dernière danse » past hier als gegoten: « Je remue le ciel, la nuit, le jour. Je danse avec le vent, la pluie.un peu d'amour, un brin de miel et je danse , danse, danse... » Ik beroer de lucht, de dag, de nacht. Ik dans met de wind, de regen, een beetje liefde, een vleugje honing en ik dans, dans, dans….Mijn gedachten huppelen mee heen en weer op dat meeslepend ietwat Pink Panterachtig ritme.

Tot alles eindelijk alles stil wordt. En morgen, als het licht weer aangaat, de storm milder zal zijn, mijn grasveld één grote vijver geworden is. Met fiere hagelwitte zwaan, stilletjes drijvend met een spoor van uitdijende waterringen glinsterend in het zonlicht…die naadloos zullen overgaan in de golven van een volgende gedachtenstorm. Die kreeg zelfs al een naam: Dennis deze keer…