...hoe...
dikwijls heb ik mezelf een resetknop gewenst?
om iets te vergeten…
om mezelf op één fractie van de seconde,

voorafgaand aan een stommiteit, ongedaan te maken…

‘Erase all…The story of the impossible’…

Ik heb mezelf de verkeerde knop gewenst…
en hij werkt maar gedeeltelijk:

ik vind niet meer…hoe ik hem afzet…
wanneer ik dat zelf zou willen…

om alles tot in elk detail te kunnen onthouden…
voor dagen waarop…

in de geur van warme regen,

groene meren gezien worden in andere tijden…

de geur van kamperfoelie gevonden wordt…

onverwacht midden in een bos,

terwijl de regen ruisend aankomt in de hoge kruinen,

verwachtingsvol uitkijkend,

naar nog niet voelbare verkwikking…

dagen met dingen in alle eenvoud,

die voor een keer duidelijk overweldigend verwijzen…

dat er weer een stuk gevonden is…

in het grote blauwe puzzelverhaal van een leven…

dat het vertwijfelend vechtend wachten,

meer dan de moeite waard is…

je jezelf een nieuwe knop wenst:

één om de geleende tijd te stoppen…

met gestolde woorden in betraande ogen,

te zien,

waar het altijd al aanwezig was,

was zoals het moest zijn,

simpel zoals het is…