Xavier, een neef van papa, had een familiefeest georganiseerd. We hadden op voorhand gezegd dat we even zouden langskomen, maar dat we zouden zien of mama mee zou kunnen komen. Daar ze van de dokter verbod had gekregen om het huis te verlaten de komende dagen, kon ze echter en spijtig genoeg niet meekomen. Om 17u vertrokken papa en ik samen naar het familiefeest. Een reunie met mensen die elkaar al lang en sommigen zelfs nog nooit hadden gezien. Het voelde vreemd, zo zonder mama weggaan. Noch papa, noch ik waren in feeststemming. Ik was blijd at mijn petekindje, Cato, onmiddellijk op mij afgelopen kwam toen we aankwamen. Ik had haar al zo lang verwaarloosd en het zorgde ervoor dat ik me minder bekeken voelde, als het vreemde eendje wiens mama zwaar ziek is. Ik babbelde even met Cato, en volgde papa al snel die een beleefde ronde had gestart en iedereen een hand ging schudden of kus ging geven. Volgen is altijd gemakkelijk... Hij was ook niet in zijn element want voor het eerst in zijn leven stelde hij me niet voor. Aan zo een dingen merk je veel. Ik althans. Is ook een beetje raar om naar een familiefeest te gaan, met een bende uitbundige mensen, terwijl je echtgenote en moeder ziek thuis zit. Het vloekt lichtelijk... Uiteraard, volgden al snel de eerste typische en oh zo hatelijke vragen: 'Hoe gaat het met je mama?'. Ik haat die vragen, omdat ik er eigenlijk ook niet constant aan wil denken. Ik weet dat ze het goed bedoelen... maar, ja, hoe gaat het met mijn mama? Ik weet het niet... Mijn mama is zwaar ziek. Mijn mama heeft kanker. Je kan het antwoord dus wellicht zelf wel al raden, niet? Ja, licht prikkelbare gedachte van mij. Soms wou ik dat ik een bandopnemer kon meedragen in mijn broekzak, zodat ik hetzelfde antwoord gewoon telkens zou kunnen afspelen in plaats van telkens en telkens hetzelfde te moeten herhalen. Het was een familiefeest met een best goed utiziend buffet, met kreeft, zalm... Jammie! Zag er geweldig uit, maar toch besloten papa en ik om braaf rond 18u15, net voor de andere begonnen te eten, terug naar mama te keren. Je laat je zieke echtgenote of moeder niet graag lang alleen en het voelt ook verkeerd om je te amuseren of te genieten op een feest terwijl zij daar alleen thuis zit en nooit om deze omstandigheden gevraagd heeft. We waren ook beiden blij en terug minder vreemde eendjes toen we terug thuis waren. Soms begin je je vreemd te voelen tussen gelukkige mensen... Ook al zijn wij ook wel gelukkig, maar op onze manier, op een andere manier... momenteel.
