Vandaag ga ik mijn genetica-onderzoek laten doen, omdat ik wil weten of ik het BRCA 1, BRCA 2 of CHECK 2 gen heb... Ook bekend onder de naam het 'Angelina Jolie-gen'. Het is geen gemakkelijke beslissing geweest. Wil ik het weten, of wil ik het niet weten... Papa is geen voorstander. Hij vraagt zich af wat voor een leven ik zal hebben indien ik weet dat ik het gen heb. Ik snap hem utieraard, maar zo in de onzekerheid moeten blijven leven... Dat kan en wil ik niet, hoe hard de slag in mijn gezicht ook zal zijn als zou blijken dat ik het gen heb. Ik de weken voor het onderzoek, heb ik al zo schrik gehad met momenten. Hoe ga ik reageren als ik het heb? Hoe lang heb ik dan nog te leven als ik het heb? Ik sta er alleen voor, heb geen vriend, noch kinderen en ik heb dan ook besloten dat ik mij niet zal laten opereren. Niet preventief en later ook niet curatief. Nooit zou ik hier alleen door willen gaan. Laat me dan gewoon gaan, als de tijd er is. In het leven is het niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. Ik zou ook niemand achterlaten. Dat is voor mama anders. Mama heeft kinderen en kleinkinderen. Ik heb ook vrienden die mij zot verklaren om het onderzoek te laten doen. Ik verschiet er eigenlijk wel van hoeveel mensen dit neit zouden willen weten. Uiteraard, zitten zij ook niet in deze situatie en ik vraag me af of ze zich anyway in mijn plaats kunnen stellen. Maar, ik zou liegen, indien ik zou beweren dat ik geen schrik heb. Ik moet maar een stom onderzoek ondergaan en de schrik krijpt al zo in mijn lijf. Ik vraag me af hoe mama zich dan niet moet voelen in deze harde en moeilijke periode voor haar. Ik heb momenten dat ik harop droom en denk: 'Och Axelle, dit overkomt iedereen, maar jou toch niet'... De typische naieve gedachte. Er zijn ook momenten dat ik denk: 'Je hebt al wat tegenslag gehad, het zal nu ook wel tegenslaan'. Geen van beide gedachten zijn goed, maar de middenweg vind ik niet. Ik maak me ook enorm veel zorgen om mijn mama en papa. Mama gaat zich zo schuldig voelen als ik het gen heb, terwijl zij daar helemaal niets aan zou kunnen doen. Indien zij het gen heeft, heeft ze het ook maar doorgekregen. Toch weet ikd at ze zich schuldig gaat voelen en ik vind dat ze genoeg heeft meegemaakt. Ik wil haar niet de recht van haar leven met schuldgevoelens zien omgaan. Hoe reageer je als ouder immers als je weet wat je dochter wellicht te wachten staat, indien ze het gen heeft. Handel ik uit egoisme? Maak het feit dat ik dit onderzoek willen laten doen mij een egoist? Ik denk uiteraard ook aan wat dit voor gevolgen kan hebben voor mijn ouders. Je wilt toch geen slecht nieuws horen ivm je dochter haar leeftijd... Je dochter die nog maar net 35 is. En ja, ga ik inderdaad nog kunnen genieten van het leven, indien ik het gen heb, want mij laten opereren doe ik echt niet. Je kan van een vrijgezelle vrouw van 35 jaar toch geen man maken. Geen borsten meer, geen baarmoeder of eierstokken meer? Dat zou ik nooit kunnen aanvaarden en ik vind ook dat het mijn recht is om dat niet te willen aanvaarden. Als ik van iets aan mijn lijf tevreden ben, dan zijn het mijn borsten. Ook het besef dat ik nooit meer kinderen zal kunnen hebben, schrikt me enorm af. Ik weet totaal niet of ik kinderen wil. Ik denk zelfs dat ik er geen wil, maar ik wil de keuze toch graag behouden. Hoe ga ik nog een man ontmoeten, zonder borsten of enig ander vrouwelijk orgaan? Ik zou wellicht ook niet op een man zonder penis vallen. Beetje simplistisch geformuleerd, maar laten we eerlijk zijn. Als ik al van iemand hou, dan zal ik die persoon nooit laten vallen voor zoiets, maar verliefd worden op zo iemand, als je het weet... Laten we onszelf geen blaasjes wijmaken aub. Ja, ik heb schrik. Ik durf dat best toe te geven. Ik heb avonden dat ik ween en mij nogal radeloos voel als ik aan het eventueel resultaat denk. Hoe ga ik die maanden doorkomen. Die maanden die zullen liggen tussen de bloedafname en de resultaten... Verstand op nul zeker... Chance, dat ik nooit echt veel heb nagedacht in het leven en gewoon geleefd heb... ;) Soms ben ik zelf zielig bezig en dan kan ik kwaad worden op het leven. Ik heb al wat dingen meegemaakt die ik liever nooit had moeten meemaken en die me getekend hebben, wellicht zelfs meer dan ik ooit zal toegeven, en dan vraag ik me soms af wanneer de miserie eindelijk eens zal stoppen en stel ik me de vraag: 'Waarom leven we?'... Totaal verkeerd. Uiteraard. Ik ga sterk zijn, de test doen en misschien wordt het een enorm slag in mijn gezicht en misschien niet. Het zal zijn zoals het zal zijn. Ik zal het aanvaarden of toch proberen.
