04-02-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Goed nieuws!!! Mama mag naar huis. Op 2 dagen is de wonde inderdaad serieus verbeterd, waardoor ze eindelijk naar huis mag! Ze is zéér blij!!

2x per dag zal de thuisverpleging langskomen voor verzorging en ze zal regelmatig ter controle naar het ziekenhuis moeten.

De operatie voor de port - à - cath gaat wellicht gewoon door, maar de chemo zal wel uitgesteld worden, daar ze daar nu te zwak voor is.

Een adempauze is misschien best voor haar!!

31-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Donderdag 30 januari...

Mama is nog steeds in het ziekenhuis.

Rond 10u kom ik toe. Ze zit te wenen. Dr. Jan is langsgekomen, een collega van Dr. Lieve... Ze is kapot. Slecht nieuws. Indien het niet betert, dan zal ze terug geopereerd moeten worden. Ze weent. Ze zegt me: 'Had ik dit geweten, dan was ik nooit met de behandeling begonnen'.

Ik ben radeloos. Uw mama zoiets horen zeggen is hard. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat ik dit niet meer alleen kan. Ze weent constant.

In de gang kom in gelukkig de psychologe tegen en met tranen in de ogen vraag ik haar of ze alstublieft bij mijn mama wilt langsgaan. 'Ze wilt stoppen met haar behandeling. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.'

De namiddag zal ze langskomen.

Dokter Marc komt langs. Hij legt uit dat haar wonde niet deftig geneest en dat ze met hun rug tegen de muur staan. Hij zou haar in een ander geval onmiddellijk aan de zuurstoftank gehangen hebben, zodat haar goede cellen massaal toenemen en de wonde zal genezen, maar in haar geval kan hij dat niet doen, daar de kankercellen in haar lichaam dan ook massaal zullen toenemen en dat een risico is dat hij niet kan en zal nemen.

Hij kalmeert mama echter wel en zet haar onmiddellijk op Champix, een product om te stoppen met roken. Mama was voordien inderdaad een zware kettingrookster, maar tegenwoordig rookt ze, sedert ze in het ziekenhuis is, amper 9 sigaretten per dag! Dag is minder dan ik!

Ik vraag onmiddellijk zelf ook een voorschrift voor Champix. Zij stoppen met roken, ik ook! Ik heb haar immers beloofd dat ik bij elke stap langs haar zal staan. Bij deze stap dus ook!

In de namiddag komen 2 psychologen langs. Haar gesprek met Dokter Marc heeft haar echter al deugd gedaan. Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat ze hoe dan ook een oplossing zullen vinden en dat de antibiotica gauw wel deftig zal beginnen werken. Geen pretje immers zo intraveneuze antibiotica, daar de aders daar (ongeacht de leeftijd) van ontsteken, waardoor ze telkens elders moeten prikken en haar hele linkerarm (rechts mogen ze niet meer prikken omdat al haar klieren daar verwijderd zijn) dik gezwollen en rood wordt. Ziet er alles behalve prettig uit!

De 2e psychologe pepert haar ook nog extra moed in en 's avonds komen de oncologen Marc en Jeroen nog eens langs en Dokter Lieve met haar assistente. Tegen 's avonds vindt ze langzaam haar glimlach al een beetje terug. Ze is zo sterk en strijdvaardig. Ze besluit haar rookgedrag onmiddellijk tot 5 sigaretten af te bouwen en zo spoedig mogelijk te stoppen, daar dat ook aangeraden is bij de chemo.

Chemo werkt namelijk op de zuurstof in en tussen de cellen. Bij rokers is er nicotine aanwezig in het lichaam en daardoor minder zuurstof. Hierdoor is de chemo minder doeltreffend.

Ik ben zo trots op mijn mama! Ze is sterk, maar kan ook haar emoties tonen. Wat een voorbeeld! Ze zal dit wel overwinnen!

29-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Maandag 20 januari...

Een dag die ik niet vlug zal vergeten. Om 16u hadden we een afspraak in de Wondkliniek. Toen gebeurde het... De wonde herstelde niet en de verpleegster besloot Dr. Lieve, die in OK 8 aan het opereren was, te bellen: OPNAME!!

Ja, opname... Mama vloog recht, mij werd er gevraagd om naar de inschrijfbalie te gaan en mijn mama in te schrijven. 'Geen plaats op haar afdeling, dus zal je op de afdeling materniteit gelegd worden, in een tweepersoonskamer'. Mama kon totaal niet meer lachen. Ik schreef haar in en vroeg haar om haar zo snel mogelijk een eenpersoonskamer te voorzien op haar afdeling. Ze beloofden me zo spoedig mogelijk het nodige te doen.

We wandelen naar buiten. Ik liep ietsje voor mama en plots hoorde ik gesnik. Ik draaide mij om en zag de tranen in haar ogen: 'Ik wil niet terug. Ik wil niet terug in het ziekenhuis. Ik ben het beu. Zo beu!'. Ik nam haar vast en keek haar in de ogen: 'Ik begrijp dat héél goed mama, maar er is geen andere keus. Dit moet voor je gezondheid en ik zal elke dag bij jou zijn in het ziekenhuis.' Ik kreeg haar niet getroost.

We mochten nog even naar huis om wat kleren edm te halen. Ik deed de deur open en rende met mijn gsm in de hand de trap op. Ik zocht het nummer dan Dr. Marc, de andere oncoloog en goede vriend van mijn ouders.

- 'Hallo, met Marc'

- 'Marc, het is met Axelle. Ik weet niet wat ik moet doen. Mama is aan het wenen. Ze moet terug opgenomen worden in het ziekenhuis, want haar orale antibiotica slaat niet aan en ze moet nu intraveneuze antibiotica krijgen en er is nog eens geen eenpersoonskamer. Ze gaan haar op de afdeling materniteit zetten, maar dat lijkt me zeer tegenstrijdig en pijnlijk voor haar!'.

- 'Axelle, ik ben op skivakantie in Oostenrijk, maar ik bel onmiddellijk naar Dr. Lieve en naar het ziekenhuis. Desnoods moeten ze maar zo snel mogelijk op mijn afdeling (oncologie) een kamer voor haar vrijmaken. Want ze zal toch 5 dagen in het ziekenhuis moeten blijven...'

- 'Watblieft, Marc? Dat krijg ik haar nooit uitgelegd!'

Hij beloofde me het nodige te doen en zou haar donderdag, als hij terug zou komen van skivakantie, onmiddellijk gaan bezoeken.

Ik vormde vervolgens het nummer van papa's kantoor.

- 'Hallo, met Axelle. Mag ik papa spreken alstublieft!'

- 'Hallo'

- 'Papa je moet onmiddellijk naar huis komen. Mama moet terug opgenomen worden en ze is er kapot van. Ze is aan het wenen. Ik heb Marc al gebeld en hij zal het nodige doen, maar hij zei me ook dat die opname zeker 5 dagen zal duren. Ik kan dit niet alleen papa!'

- 'Ik kom onmiddellijk naar huis!'

Toen ik terug beneden kwam, was mama nog steeds aan het wenen.

Haar telefoon rinkelde niet veel later. Marc, de oncoloog, belde. Hij troostte haar en zei haar dat hij het nodige zou doen om haar zo snel mogelijk een privé-kamer te bezorgen. Hij legde haar ook uit dat ze zeker 5 dagen in het ziekenhuis ging moeten liggen'.

Die man kan toveren. Hem lukt het, zoals geen ander, om iedereen rustig te krijgen.

Ik ging terug de trappen op en begon haar koffer voor het ziekenhuis te pakken.

Papa kwam thuis toe, we babbelden nog wat en vertrokken toen richting het ziekenhuis. Nog steeds met een zeer droevige mama.

Gelijk voordien, bleef ik tot 20u bij haar. Ik had zo met haar te doen. Ze was het, terecht, beu!

Het leven kan hard zijn!

20-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Geen kerst en nieuwjaar gevierd, maar mijn verjaardag zullen ze me niet ontnemen! Gelukkig is mama oké, want anders zou ik mijn verjaardag wel geannuleerd hebben.

Eerst deze middag naar de Wondkliniek voor nazicht van wonde. Wonde die er nog steeds niet beter uitziet! :( En vanavond op het gemak met wat vrienden op café afgesproken. De mensen die ik erbij wil, zullen er zijn, dus ik ben zéér gelukkig. Had graag mama en papa erbij gehad, maar ik begrijp uiteraard zeer goed dat mama daar te moe voor is en haar hoofd er niet naar heeft.

17-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Terug richting Borstcentrum.

Vermits Dr. Lieve op skivakantie is, zullen een andere dokter, plus assistente mama haar post-operatieve zorgen voor 1x overnemen.

Ja, je denkt dan, ze is geopereerd, is terug thuis, dus zal het nu wel minder doktersbezoeken zijn... Niets is minder waar!!

16-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle  

Maandag 13 januari

Dr. Lieve heeft mama doorverwezen naar de Wondkliniek voor speciale verzorging, daar ze zich toch wat zorgen maakt over haar wonde aan haar rechterkant. Deze geneest traag, wilt niet volledig dichtgaan en ettert redelijk. Dus moet mama de wonde laten nachecken op de wondkliniek.

Voordeel van wondkliniek? Hier gaat het redelijk vlot! :) Borstcentrum is enkel de donderdag open met alle mogelijke wachttijden tot gevolg. Maar, geduldig zijn heb ik ondertussen wel al geleerd en is zelfs een specialiteit van mij aan het worden. Wetende dat ik voordien geen greintje geduld had... :-/

13-01-2014, 00:00 Geschreven door Axelle