Tekst: Willy Vandersteen --- Tekeningen: Karel Verschuere.

We treffen onze held aan op een slagveld waar hij ontwaakt uit zijn verdoving na gewond geraakt te zijn. Wanneer hij het slagveld tracht te verlaten treft hij een stervende ridder aan. De ridder noemt Reyhold en vraagt de rode ridder zijn gade aan te sporen de Berkenburcht te verlaten. Met zijn laatste woorden,… de zeven zullen sterven en … de zwarte wolvin , laat hij Johan achter met een raadsel. Op zoek naar het kamp van de zijnen treft hij lijkplunderaars aan, bij het daaropvolgende treffen wordt hij neergeslagen , Johan ontwaakt in het kamp van de zijnen. Door de slag is Johan een deel van zijn geheugen kwijt.
Enkele weken later is hij voldoende hersteld om weer op pad te gaan. Op zijn weg helpt hij een groepje zigeuners om hun wagen uit de sloot te halen. Uit dank voorspelt een zigeunerin hem de toekomst , weer duikt de zwarte wolvin op in het verhaal. Een regenbui noopt Johan onderdak te zoeken in een herberg. Bij het uitspreken van “ zwarte wolvin “ zoeft een dolk hem rakelings langst het hoofd. Het was ridder Houtijn die de dolk wierp onder invloed van de nodige wijn. Johan wordt door Houtijns gezellen uitgenodigd om mee te luisteren naar wat zij te bespreken hebben. Houtijn is door zijn gouwheer gezonden om de gebeurtenissen omtrent de zwarte wolvin te onderzoeken.