Ik heb een vriend die vroeger een ferme boon voor mij had. Dat leidde ik tenminste af uit de verbetenheid waarmee hij mijn deur platliep. Mijn deur hing altijd uit de hengsels. Hij wilde ook altijd mijn handtas dragen. En mijn bril oppoetsen. En mijn beugel aanspannen. Genereus en empatisch als ik was liet ik hem natuurlijk zijn gang gaan. En de natuur ook, als je begrijpt wat ik bedoel. Tot hij op een ochtend, nadat hij mij in bijbelse zin bekend had, ook nog een profane bekentenis deed. Hij had namelijk een scheve schaats gereden. Nu vind ik schaatsen een moeilijke discipline, die als vanzelf tot deviant gedrag leidt. Zo had ik bijvoorbeeld alle begrip voor het bochtige Bollywoodgekronkel dat Els De Scheppers in Stars On Ice ten beste gaf. Een schaats is een wankel been om op te staan. Maar een bed geurend naar wildvreemd oestrogeen. Dat was één brug te ver. De liefde vloog terstond het raam uit maar de vriendschap bleek resistent.

Die vriend nu, is een cultuurminnaar. Hij laat de letteren knetteren en de penselen strelen. Hij rolt met de huig r als een Tibetaanse gebedsmolen en staart diepzinnig in het ijle om zich het air van beslagen Parnassusganger aan te meten. Namedropping is zijn stokpaardje. Hij heeft het over zijn vriend Stijn Vranken, pocht dat hij getafeld heeft met Herman Brusselmans en deelt naar eigen zeggen een auto met Panamarenko. In de Provence heeft hij uiteraard een time-sharing villaatje met Hugo Claus. Mij vindt hij veeleer een cultubeet, een proleet die ternauwernood een Picasso van een Matisse kan onderscheiden. En omdat hij, zoals Gramsci, van mening is dat je de ziel van een ontaarde via de schone konsten moet bereiken, wil hij mij af en toe groots en meeslepend laten leven op het innerlijke harpspel van een artistiek productontwikkelaar.

Vorig weekend was het dus weer zover. Heel Antwerpen stond in het teken van Willem Elsschot, en vriendlief vond het ogenblik rijp om mij met mijn cultureel erfgoed en zijn arty farty vriendjes te confronteren. In vol ornaat maakte hij zijn opwachting. Hij dwong mij in een paarse jumpsuit, legde een zilveren boa rond mijn nek - kwestie van vestimentair niet uit de band te springen - en sleepte mij mee naar het Mechelseplein, het zenuwcentrum van het gebeuren. Inwendig verheugde hij zich duidelijk op de beschavingsmissie die te gebeuren stond. Hij zou mij een poepje van Elsschots’ eigenzinnige stijlfiguren laten ruiken, mij de diepere beweegredenen van zijn Bormsgedicht openbaren, de misogyne natuur van zijn gedicht ‘Het Huwelijk’ doen contrasteren met het apologetische gedicht ‘aan Fine’, kortom, hij zou mij met zijn eruditie alle hoeken van het Mechelseplein laten zien.

Maar dat was buiten de waard gerekend. ‘Hi, Stien’, klonk het plots temidden van het gewoel. Het was Ida Dequeecker, voormalig lief van Robbe De Hert en kleindochter van Willem Elsschot, die ik nog kende van haar militante periode bij de vredesbeweging. In die tijd zette zij met haar schoonheid het proletarisch voetvolk in vuur en vlam en drukte zij in vochtige kelders en op een vooroorlogse drukpers pamfletten voor het maatschappelijk ideaal van de trotskisten. ‘Gaan we samen een terrasje doen?’vroeg ze terloops. Vriendlief  was duidelijk van zijn melk. Daar gingen zijn führerambities. Een dergelijk naturel in het Elsschotkennen had hij in mij niet gezien. Sindsdien heeft hij terug een boon voor mij en verlang ik terug naar het statuut van prolete.

En nooit komt hij van mij te weten dat ik vrijwel alle boeken van Elsschot verslonden heb, dat ik vind dat hij posthuum de nobelprijs literatuur moet krijgen voor zijn gedicht 'het huwelijk', dat Laarmans en Boormans rolmodellen waren voor mijn partnerkeuze, dat ik ooit een scriptie schreef over het minimalisme in Elsschots' kunst. Vriendlief, je sympathieke ijdelheid is je gegund.

24-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

Oh help! De festivalitis heeft weer toegeslagen. Gisteren pleegde mijn zoon een raid op mijn huis om nog wat parafernalia in te zamelen teneinde het festivalhoppen zo aangenaam mogelijk te maken. Tentharingen, plastic matjes, en mijn humo-regenjack verdwenen in een grote tas die met smaakmakende stickers was beplakt. 'Meet Werchter', 'Join us in Dranouter', 'Sfinks Rocks', schreeuwden ze me in het gezicht. De good vibes zetten mijn hele hebben en houwen onder stroom.

Ach, ik moet niet zo nodig meer. Een aantal festivals heb ik, naar mijn aanvoelen, mee groot gemaakt. Ik herinner me nog levendig hoe boerenbruilofts Marktrock Leuven in die beginjaren was. Met een vijftigtal diehards stonden we als idioten te springen op een veel te ruim bemeten Oude Markt. Op de affiche stonden een aantal 'local heroes', zoals Big Bill Krakkebaaz en Jokke Kerkhofs en groep. Een aantal jaren later was Marktrock uitgegroeid tot een monster dat in de eigen staart beet. En toen ik moest bevallen van mijn zoon werden de weeën ingeleid door de basgitaren van Dave Edmunds die tot in Gasthuisberg schokgolven veroorzaakten en bevallingen induceerden.

De meest funky acts kregen naar mijn mening meestal hun beslag op de zijpodia. Zo was er een groepje dat naar de naam ‘Earthquake Johnny and His Trembling Walls luisterde. Johnny was een ZZ Top type met een stem als een rasp, ingeplugd op 4 zwarte zangeressen die Etta Fitzgerald in poedervorm hadden gesnoven. Deze hellebeesten brachten onversneden polderpop met een hoog Motown gehalte. Na vier maten van hun muziek trilden de muren van de Sint-Pieterskerk inderdaad als gepiercete schutsheiligen en swingden alle omstaanders de pannen van het dak. Ieder jaar opnieuw ging ik op zoek naar deze rockers van het eerste uur. Leuvenaren ontvluchtten evenwel en masse 'the turmoil' van de stad als het weer eens zo ver was. In donkere krochten en spelonken wachtten zij angstig de komst af van de vier ruiters van de Apocalyps.

Vandaag mag ik Werchter, Sfinks, Dranouter, Cactus, Hoogstraten, Pinkpop op mijn palmares schrijven. Ik was 'een believer', bijgot, en daar was ik fier op. Een aantal hoogtepunten uit mijn leven maakte ik mee op een festivalwei. Van Morrison die in een 'flou artistique' van kunstmatig verwekte Ierse mist een versie bracht van 'In The Garden', terwijl de vlammen van tientallen vuurtjes aan de zwarte fluweelzachte fleecedeken van de nacht likten. 'Als God een festival is, dan ben ik gelovig', dacht ik toen sidderend, en ik sloeg een kruisteken. God zag dag het goed was, en besloot om voor wat variatie in weertype en setting te zorgen. Sindsdien het ik modderbaden, slagregens, massapsychoses getrotseerd om mijn goden aan het werk te zien.

De laatste keer dat ik een festivalwei bezocht was met mijn ex-partner L. Hij die nog nooit elders het exquise achtereind had neergevlijd dan aan somptueuze galadiners, mondaine recepties en maçonnieke rituelen, wilde wel eens weten hoe dat voelde, om op een vouwstoeltje in het midden van een koeienresort te zitten. Het bluesfestival van Peer leende zich daar uitstekend voor. L. heeft duimen en vingers afgelikt, smeet zijn professorenbaret tussen het publiek, verbroederde met tatooridders en podiumsletten, en wilde nadien enkel nog Onslow genoemd worden. Maar toen was het op. Voor mij hoeft het niet meer zo nodig. Ik geef de fakkel door aan de jongeren. Zoonlief, geniet maar van de 'meadowfever'.!

Tussen haakjes: beroepshalve moet ik wel af en toe mijn neus laten zien op Mano Mundo. En telkens sla ik stijl achterover van bewondering. Je houdt het niet voor mogelijk wat zo’n klein team van organisatoren in een mum van tijd in elkaar bokst. Een festival Andaluz, een Marokkaans dorp, een Bedoeïenentent met bijbehorende biotoop. Je kan het zo gek niet bedenken! Ik kijk me telkens de ogen uit. En de toegang is gratis op de koop toe. Niet te schatten! Chapeau voor deze festivalwizzards.

18-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

17-05-2007 om 22:29 geschreven door stien  

De jatgids voor H & M
Winkeldiefstal is een bedrijvigheid die zich meestal afspeelt in de schemerzone van het dagelijks leven. Het hoort thuis in sociaal achtergestelde milieus, of  criminele bendes, denkt de modale mens. Die opvatting is nochtans net ietsje bezijden de waarheid. Het beeld van de deftige dame die aan de kassa van een grootwarenhuis betrapt wordt met een bevroren kip onder de hoed is geen fata morgana die drijft op een ondergrond van gebakken lucht. In sommige middens is winkeldiefstal zelfs uitermate hot. In Leuven, bijvoorbeeld, maakten studenten met karige budgetten er destijds een sport van om hun ‘kot’ te stofferen met allerlei gadgets en snufjes die ze buit maakten tijdens een rondje proletarisch winkelen. Je hield het niet voor mogelijk wat ze allemaal in de wacht wisten te slepen tijdens zo’n snaaitochtje: stereoinstallaties, koffiemachines, kleren, boeken, platen,  Alles wat niet te heet of te zwaar was verdween in hun binnenzak of tussen de plooien van hun veel te ruime wintermantel. Achteraf werd de buit vergeleken met die van hun brothers in crime. En wie met het meest trendy hebbeding kon uitpakken was verzekerd van het statuut van meest getapte jongen (of meisje). Het moet gezegd dat de beveiliging van grootwarenhuizen toen nog veel te wensen overliet. De meeste hadden zelfs niet eens een alarmsysteem, en James Bond technieken om het stelen te bemoeilijken waren schaars gezaaid. De situatie liep op een gegeven ogenblik zo uit de hand, dat een hele niche van het bedrijfsleven zich begon toe te leggen op het ontwikkelen van beveiligingssystemen. En met succes. Het shopliften is een stuk moeilijker geworden. En blijkbaar zijn er toch nog mensen die erin slagen alle voorzorgsmaatregelen van winkels te omzeilen. Ik vraag mij altijd af: hoe doen ze het in godsnaam? Recentelijke presenteerde de website “Spunk.nl” een jatgids voor de winkelketen H&M. Deze werd samengesteld door ervaren H&M jatters. Op verzoek van H&M is het artikel van de website gehaald. Te laat echter om aan onze grijpgrage weerhaken te ontsnappen. Welaan: zo doen ze het dus!

1. De Barcode
We beginnen met wat basiskennis: let altijd op of de barcode die zich bevindt op het desbetreffende voorwerp dik is, dan zal deze namelijk jouw snode plannen verraden bij het verlaten van de winkel. Is de barcode gewoon plat, een sticker, dan kun je met een gerust hart en fluitende lippen de winkel uit tippelen. Want, aldus de 18-jarige Nicole die al vijf jaar een succesvolle steelcarriere heeft: ‘die barcode is echt een basisding, je moet het altijd even voelen want als je dat niet weet ben je zeker een keer de lul.’

2. De Plastic Tas
Als beginner kun je het best starten op de accessoiresafdeling, niets is namelijk makkelijker dan een blinkend paar oorbellen soepel in je tas te laten verdwijnen. ‘Een tas is echt een goede standaardtip, het valt namelijk niet op, vooral als je ook gewoon iets kleins wel hebt gekocht’ spreekt Lisa, een andere 18-jaarige uit Amsterdam die minstens voor 800 euro gratis spullen in haar bezit heeft gekregen. Zorg er daarom voor dat je altijd een plastic tasje bij je hebt, met voorkeur dus eentje van de winkel in hoogst eigen persoon, waar je in duistere hoekjes glinsterende kettingen en schattige sleutelhangers zonder pieper in kunt proppen.

3. De Tang
Je belangrijkste wapen tijdens je leegroofoperatie is de tang. Ga nooit, maar dan ook nooit op pad zonder je grote vriend de tang. ‘Een tangetje is ideaal, je kunt er makkelijk mee die piepers loswrikken, in de lift ofzo,’ vertelt Nicole ons vrolijk. De tang is handig in zo goed als alle gevallen. Onmisbaar voor het loswrikken van die hatelijke piepdingen, en ook zeer bruikbaar voor het geval dat de bewaker je in de smiezen heeft; een intimiderend wapen zorgt immers voor macht. Kortom; met een tang op zak ben je altijd voorbereid.

4. De Afleidingsmanoeuvre
Het kan natuurlijk gebeuren dat je je tang een keer vergeten bent, in dat geval hanteer je de volgende tactiek: ga met twee andere vriendinnen uit shoppen en doe alsof je elkaar niet kent. Wanneer jij, met je nieuwe lievelingsjurk de winkel wil verlaten, lopen je andere twee kameraden met je mee. De pieper gaat af, jij loopt door, en je kornuiten blijven met gefronste wenkbrauwen staan en kijken vragend naar de winkelbediende terwijl deze hun tasjes doorzoekt. ‘Als je gewoon snel doorloopt hebben ze niets door en staan ze je twee vrienden fouilleren, moet je gewoon op de straathoek verderop afspreken om samen verder te shoppen,’ aldus Chi-Lan, een minstens even ervaren dief als Lisa en Nicole.

5. De Dikzak
Doe alsof je dik bent, en trek de grootste oma-onderbroek en hang-bh aan die je bij de Zeeman kunt vinden. Hierin kan je dan vervolgens alle accessoires, make-up, en kleine shirtjes in proppen. ‘Ik doe dat altijd, werkt vet goed, als je je gestolen shit op je lijf draagt valt het veel minder op, en bovendien gaan ze toch niet in je onderbroek of bh kijken, hehe,’ zegt Chi-Lan. Ook in de winkel moet je je dikke alter-ego staande houden, want hier pak je de grootste jassen met zakken en capuchons. In de mouwen kan je dan shirtjes in stoppen, in de zakken oorbellen, en in de capuchon andere accessoires. Deze jas neem je mee naar het pashokje, waar je de toezichthouder in de maling kan nemen door te zeggen dat je maar één kledingstuk hebt, en een mooi rood kaartje met een één erop krijgt. Zij merkt dan niks van je verborgen schatten, zodat je in het pashokje gerust je tang zijn werk kan laten doen en alles in je tas kan stoppen.

6. Gewoon aantrekken
Alle goederen waar je niks voor wilt betalen, maar toch wilt hebben, neem je mee naar een pashokje. Daar trek je de shirtjes, strings, bodywarmers, parka’s etc over elkaar aan. De finishing touch is natuurlijk de oversized jas (zelf meenemen), die je aan doet over je ingepakte lijf om alles te verbergen. Accessoires doe je om. Je propt tonnen speldjes in je haar, diadeems doe je allemaal op en zo mogelijk hang je ook nog eens honderden elastiekjes in je paardenstaart. Hierop zet je vervolgens een muts (zelf meenemen, of zo mogelijk van de winkel zelf) om je haar-kunstwerkje te bedekken. Kettingen doe je gewoon om en oorbellen in. ‘Je moet er dan wel voor zorgen dat je er niet al te zwerverachtig uitziet,’ aldus Jennifer die nu een jaar bij de bekende kledingwinkel werkt. ‘Opvallende types houden we namelijk extra goed in de gaten en zwervers al helemaal. Maar we vragen eigenlijk nooit of we even onder iemands muts of jas mogen kijken, dus als je het subtiel aanpakt is jatten op deze manier een eitje.’

7. De Lift
Ben je toch te schijterig om de ontmoeting met de prangende ogen van het paskamermeisje aan te gaan? Kies dan voor de lift om je aanwinsten weg te moffelen in alle hoeken en gaten van je vadsige lichaam. In de lift word je namelijk zelden tot nooit bespied door geheime camera’s die jouw stiekeme praktijken trachten te ontraadselen. ‘In de lift hangen nooit camera’s, ik weet ook niet waarom, eigenlijk heel dom, ja maar wel chill voor mij’, spreekt Lisa.

8. De Lefgozer
Als je echt lef hebt, trek dan nonchalant voor de spiegel een kledingstuk naar keuze aan (zonder pieper), doe vervolgens je jas eroverheen en verdwijn in de winkelende menigte. Zolang je maar doet alsof al deze handelingen bij je dagelijkse routine behoren, zal er bij niemand argwaan opborrelen. ‘Dat is echt zo, als je heel gewoon doet, iedereen past voor de spiegel, als je gewoon doet alsof het heel normaal is, zullen ze ook niet op je gaan letten. Je maakt nog een paar rondjes door de winkel en gaat naar buiten, niemand die het door heeft’. Aldus Nicole, die deze handelingen wekelijks uitvoert.

9. De Gouwe Ouwe
Het kan ook heel anders: nadat je voor de verandering eens daadwerkelijk iets gekocht hebt bij de winkel, bewaar je dat bonnetje goed. De volgende keer neem je het bonnetje mee naar de winkel, en zoek je precies hetzelfde artikel uit als wat er op je bonnetje staat. Dat ruil je dan bij de kassa in voor geld. ‘Dat kunnen we inderdaad niet controleren,’ aldus winkel-medewerker Jennifer. ‘Ik heb dan ook geen idee of het vaak gebeurt. Wanneer iemand iets komt terugbrengen, geven mijn collega’s en ik áltijd gewoon het geld terug, zonder iets te vragen.’ Deze truc is tot zover alleen nog bekend in de undergroundkringen, dus word je er niet makkelijk op betrapt.

10. Het Zelfvertrouwen
Het is altijd belangrijk om zelfvertrouwen te hebben, en hier is dat niet anders. Tijdens het ‘winkelen’ kijk je zo min mogelijk om je heen, en laat je niet merken dat de zenuwen naar je hoofd stijgen. ‘Ik denk dat dit de beste tip is,’ zegt Jennifer. ‘Zenuwachtige en overdreven aandachtig shoppende types houden we het meest in de gaten. Aan iemand die rustig rondloopt zullen we nooit vragen om even zijn of haar tas open te doen.’ Dus doe alsof dit je dagelijkse kost is (wat na een tijdje waarschijnlijk ook zo is), en geloof in jezelf! Succes!

17-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

Wat muzikale smaak betreft laat ik me niet graag de wet voorschrijven. Zelfs niet door Humo dat door de band genomen toch mijn lijfblad is. Zo kon het eentonig geneuzel en katzenjammergekreun van Cocorosie - volgens Humo de revelatie van vorig jaar - mij maar matig bekoren. Een riedeltje of twee voorbij de intro waande ik mij op een Wicca-festival ergens te velde en kreeg ik aanvechtingen om met erlenmeyers te gaan stoeien, dollekervel te planten in mijn tuin, of digitalis te gaan plukken in het Harzgebergte. Met andere woorden: die haring wilde bij mij niet braden. Not my cup of tea.

Een zangeres die dan wel weer scoorde op mijn muzikale schaal van Richter, was de Nederlandse Renée Van Dongen, alias Charlie Dée. Volgens mij maakte zij in 2006 met ‘Where do girls come from’ de mooiste CD van de Lage Landen en misschien zelfs van ver daarbuiten. Het schijfje bevat een verzameling songs die afwijkt van de modale rotzooi waarmee singer songwriters met weltschmerz zo graag de markt overspoelen. Dée maakt typische 70’s easygoing muziek. Absoluut geen klassiekers die potten breken in de wereld van groovy melomanen, maar goed in het oor liggende, lekkerbekkende en subtiel gearrangeerde deuntjes, gebracht met een dijk van een stem. Spek naar mijn bek dus, en vitamientjes voor de ziel.

Wat meer is, zelfs een jaar na de release verveelt het eerste muzikale secreet van Dée me nauwelijks en gebruik ik het als behangpapier om huiselijke karweitjes te omlijsten. En kijk, onlangs leverde Dée album nummer 2 af: ‘Love your life. Het hoeft geen betoog dat schrijfster dezes meteen naar de platenboer stormde om het hebbeding in haar bezit te krijgen. Maar met de baseline van de vorige CD nog in mijn hoofd verliep de eerste kennismaking eerder stroef. Na een tweede auditieve sessie hechtten de melodieën zich evenwel met weerhaakjes in mijn sedes sapientiae. De linker hersenhelft liet zich inpalmen door ritme en toonhoogte, de rechterhelft bood gastvrijheid aan melodie en klankkleur.

‘Ten thousand times’ is het kippevelnummer bij uitstek. Deze ballad begint rustig kabbelend, maar als na het tweede couplet Charlie al haar registers opentrekt, breekt de melodie van het refrein open in klankpareltjes van pure schoonheid. ‘Run for love’ en ‘Love your life’, de twee tracks waarmee de plaat begint, zijn beide mooi georchestreerde odes aan het leven in het algemeen en de liefde in het bijzonder. ‘I know’ is dan weer een lekker uptempo liedje over het wel of niet opgewassen zijn tegen de wereld. Luisterbeurt na luisterbeurt vallen er songs als puzzelstukken op hun plaats. Pikant detail: aan de drie opeenvolgende snelle tracks ‘I need a hand’, ‘This Parade’ en ‘Wrecking ball’ is goed te horen dat Dée al enkele jaren op toer is met een band. De songs hebben meer punch dan de songs op haar debuut. ‘Wrecking ball’ kent ook nog een aantal in bitter galzuur gedrenkte regels:

Time is passing by
Cracks are tumbling in my smile
I have a roadmap round my eyes
But I still don’t know which way to drive

Charlie Dée maakte een zeer waardige opvolger voor haar beklijvende debuutalbum. Love your life heeft wat meer spierballen, maar verschilt qua sound verder weinig. De kwaliteit van de songs en vooral van de melodieën is minstens van hetzelfde niveau. Goed voor tal van snoepreisjes in het muzikale landschap.

16-05-2007 om 23:08 geschreven door stien  

Donderdag
Verjaardagscadeautje gaan halen bij bomma en bompa, Alleen knikkers gekregen. Stom speelgoed. Heb knikkers op de keldertrap gelegd. Bompa naar beneden getuimeld, geen belang, bompa toch al oud en versleten, er waren geen knikkers kapot. Klop gekregen, met knikkers spelen mag niet.

Dinsdag
Hele toffe dag, heb nichtje Suzy gezien op begrafenis bompa. Hele dag doktertje gespeeld, heel plezant. Mama kwaad, papa kwaad, tante Angel kwaad, Suzy niet. Doktertje spelen mag niet. Stiel leren is verboden.

Woensdag
Hier en daar in huis chocoladekorrels gelegd, papa is muizenvallen gaan kopen, heb korrels opgegeten, mama viel flauw, heb klop gekregen, Lekkere chocoladekorrels eten is verboden.

Donderdag
Heb voor 20 knikkers hele mooie witte muis gekregen van kameraad, In doosje gedaan en schoon verpakt, Cadeau voor mama. Mama eerst blij, daarna kres gegeven, flauw gevallen, papa weer heel kwaad. Heb klop gekregen, cadeautjes geven is verboden.

Vrijdag
Papa sloot mij op in de kelder, is plezant. Heb van patattenvoorraad frietjes gesneden om mama te helpen. Zwaar werk. Wel 100 kg patatten gesneden. Toch klop gekregen. Mama helpen is verboden.

Zaterdag
Pap sloot me op op zolder, ook heel plezant. Heb papa geholpen en dakgoot proper gemaakt. Stond veel volk op straat. Pompiers zijn me komen van dak halen. Papa kwaad,
heb klop gekregen. Papa helpen is verboden.

Zondag
Papa sloot me op in tuinhuisje. Had kou en heb vuurtje gestookt. Pompiers zijn weer gekomen. Toffe mensen, spuiten alles nat. Heb klop gekregen. Kou hebben is verboden.

Maandag
Wou pompiers nog eens terugzien. Heb gebeld en ze zijn gekomen. Mama kwaad en pompiers ook. Heb klop gekregen. Pompiers graag zien is verboden.

Dinsdag
Stille dag vandaag. Heb niets gedaan. Mama heel ongerust en ambetant.
Niks doen is niet plezant en eigenlijk verboden.

Woensdag
Op bezoek gegaan bij bomma, toen ze me zag staan kreeg bomma schuim op haar mond. Mama sloot me op in de keuken. Stoelen van bomma veel te hoog, heb ze wat korter gemaakt met zaag van bompa, nu zijn ze juist goed. Mama kreeg ook schuim op haar mond. Heb klop gekregen.

Donderdag
Met papa naar kliniek gegaan, bomma en mama gaan bezoeken. Iets kapot aan de zenuwen. Waarschijnlijk familieziekte. Dokter stak met naald in mama haar arm. Heb met andere naald die daar lag in de stouterik zijn achterwerk gestoken. Dokter kreeg ook schuim. Van papa klop gekregen. Mama helpen is verboden.

16-05-2007 om 18:27 geschreven door stien  

16-05-2007 om 16:13 geschreven door stien  

Liefste, jij bent mijn prijzenpot

Mijn optelsom van goed en kwaad

Van blaam gezuiverd door de negenproef

En met ‘propere handen’ certificaat

En nu

Zou ik je graag tot een kwadraat verheffen

Voor je aan het delen slaat

En kwistig met mijn liefde morst

Want vaak werd ik gewogen

En te licht bevonden

Op het goudschaaltje

Van beursmakelaars
Ik was die spilindex

Die langetermijnrentes

Zo onvoorspelbaar maakte

En brood en spelen

Liet spelen om den brode

Maar vrees niet, liefste

Ik ben variabel

De onbekende factor

Die jouw boekhouding kan doen kloppen

Tel uit je winst

Bereken je kansen

Zet in op het juiste paard

15-05-2007 om 22:55 geschreven door stien  

In een actieve welvaartsstaat is luiheid het oorkussen des duivels. Niet alleen het politieke en economische landschap wordt vanuit die optiek in een travaillistisch kleedje gestoken, ook de cultuur moet er aan geloven. Interactief is het nieuwe ordewoord. Gewoon een tentoonstelling bezoeken om passief en ontspannen langs standjes en vitrinekasten te slenteren is er niet meer bij. Voortaan sprokkel je je noodrantsoen cultuur bij elkaar in het zweet des aanschijns. Hier een hefboompje overhalen, daar een knopje indrukken, ginds een vragenlijstje invullen. Hercule Poirot zou er van ellende zijn knevel bij verliezen. En dat brengt mij meteen to the point. Want in het Brusselse Museum voor Natuurwetenschappen loopt nog tot 2 september de tentoonstelling ‘moord in het museum. Een echte eyeopener voor groupies van seriemoordenaars. Wie bijvoorbeeld dacht dat het een makkie was om schoonmoeders te vermoorden en er ongestraft mee weg te komen kan maar beter de kettingzaag over de haag gooien. Sporen wissen is een verdraaid lastige karwei. Dat is ook zowat de teneur van dit kijk- en doe-spektakel omtrent de wereld van Sherlock Holmes. Al van bij het betreden van het museum krijg je te horen dat de directeur dood werd aangetroffen. Maar het is aan jou om 'les cellules grises' aan het werk te zetten en uit te maken wie de moord heeft gepleegd. Je maakt kennis met diverse forensische labo’s waar verschillende sporen worden onderzocht. Zo stel je in het labo van de gerechtelijke geneeskunde de juiste doodsoorzaak en het tijdstip van overlijden vast. In het volgende lab krijg je dan weer de kans om vingerafdrukken te vergelijken, in het derde lab kom je meer te weten over forensische tandheelkunde. Verder worden er ook DNA-analyses gemaakt, en krijg je een spoedcursus ballistische ‘vingerafdrukken’ en forensische entomologie. Kortom al die truken van de foor die door Ellery Queen, Patricia Highsmith, of Agatha Christie uit de doeken worden gedaan, kan je hier op hun waarde toetsen. Op het einde van de rit heb je een mastership in de criminologie en mag je een robotfoto samenstellen om zo uiteindelijke de moordenaar ontmaskeren. Elementary, my dear Watson. Een must voor ouders met leergierige kinderen, op straffe van gerechtelijke vervolging wegens verregaande verwaarlozing. Noteer trouwens dat ook de permanente tentoonstelling in dit museum de moeite waard is.

Alle info vind je op www.natuurwetenschappen.be

15-05-2007 om 22:49 geschreven door stien  

14-05-2007 om 18:52 geschreven door stien  

Cityhoppen, woninghoppen, partnerhoppen, …hoppen is in! Wie niet hopt is een woessie! De aanzet tot dit kangoeroeëske gedrag werd gegeven door de Hop-actie van februari 2006, aangevoerd door de swingende Antwerpse bisschop Paul Van Den Berghe en het hete hangijzer ‘humane amnestie’ voor mensen zonder papieren die gegronde redenen hebben om hun land te ontvluchten. En omdat stilstand doet afsterven en de kogel wat te dik is om door de kerk te kunnen is er nu binnenkort een heus HOP-festival. Voor mensen zonder papieren. Door mensen zonder papieren. Hop-mannen en -vrouwen zijn van harte welkom. http://www.actie-hop.be

14-05-2007 om 15:06 geschreven door stien  

Het was een gesprek om in te wonen                  
Zo'n doorzononderonsje
Met ampele lichtinval
En kamerbreed tapijt

Het lag aan onze voeten
Als een koninkrijk
Ternauwernood veroverd
Op vijandelijke troepen
Een wingewest van woorden

Want woorden kunnen soms zo
Dakloos zijn
Zo uitgewoond
Dat ze onder bruggen slapen
Ontheemd en van menselijkheid ontdaan
Ze kunnen soms zo uitgeblust in zinnen praten
Zo radeloos tussen haakjes staan

Maar onze woorden waren luxeloften
In een groene gordel van tijdloosheid
Ze boden ons beschutting
Tegen regenvlagen  
En tegen het oprukkend onkruid dat vervreemding heet

Het was een gesprek dat ik had willen kraken
Om het voor leegstand te behoeden
Om het te bevolken met al die dingen
Die een moeder-dochterrelatie zo bijzonder maken

13-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

12-05-2007 om 15:31 geschreven door stien  

12-05-2007 om 15:01 geschreven door stien  

11-05-2007 om 17:22 geschreven door stien  

11-05-2007 om 14:16 geschreven door stien  

In Diest werd Annick vermoord voor een paar minuutjes gratuite seks. En onlangs nog werd in Koerdistan een meisje gestenigd omdat ze een ongeoorloofde relatie had met een jongen die de verkeerde kerk bezocht. Twee jonge levens die zich afspeelden op twee verschillende continenten, maar die in hun trieste eindfinale in eenzelfde apotheose van bloed en tranen samenvloeiden.

Vrouw zijn, ik heb het altijd een moeilijke evenwichtsoefening gevonden, een voortdurend balanceren tussen een ongebreidelde gulzigheid naar het leven en het habijt van tante non. Ik herinner me de minachting voor de vrouw die van moeder op dochter werd doorgegeven, het gevoel van inferioriteit dat zich uitte in een zichzelf wegcijferende dienstbaarheid, angst voor het vrouwelijke lichaam, en een manifeste verheerlijking van echtgenoot en zonen. Mijn broers hadden altijd een streepje voor. Waar wij meisjes- als we al eens de hort op mochten - steeds weer voor elf uur moesten thuis zijn, konden zij onbezorgd nachtbraken tot hun bioritme de Sint-Vitusdans begon te imiteren. De angst voor ongewenste zwangerschappen, maatschappelijk gezichtsverlies (jawel, dat was de prijs van een buitengaatse dochter) bleef ons, aankomende vrouwen, in onze jeugdjaren parten spelen.

De tijden veranderden, en met plezier moest ik vaststellen dat de jongere generatie vrouwen veel meer vrijheid kreeg. Want net zoals mijn leeftijdsgenoten heb ik destijds de discriminatie van het zwakkere geslacht sterk aangevoeld. Maar zolang er perverten rondlopen die vrouwen zien als jachttrofeeën, persoonlijk bezit, of generische viagra, ligt er een zware hypotheek op die vrouwelijke vrijheid. En dat geldt zowel in het Westen als in het Oosten. De vraag is maar of de lange lijst van verdwijningen, verkrachtingen, moorden de klok voor meisjes en jonge vrouwen niet met tientallen jaren terugdraait... Gaat het eindigen met paranoïde ouders die hun dochters achter slot en grendel steken?

Diverse regio 's in het Oosten kunnen daarbij tot voorbeeld dienen. Neem nu die moord op dat Koerdische meisje. Een kind van 16 jaar wordt door een meute van een 1000-tal schuimbekkende mannen gestenigd tot de dood er op volgt. Alleen maar omdat zij haar eigen keuzes wilde maken en de streng bewaakte maagdenburcht die haar huis was voor gezien hield. De mannen zijn westers gekleed, hebben flashy GSM's waarmee zij foto's en zelfs filmpjes maken van het gebeuren alsof het om een voetbalmatch gaat. Een duidelijker signaal dat zij de technologische ontwikkelingen van het westen omarmen, maar weigeren de morele waarden over te nemen kunnen zij niet geven. Er is voor vrouwen nog ontzettend veel werk aan de winkel. Op onderstaande link kan je beelden zien van de steniging. Zeker niet iets voor gevoelige zielen, maar je vraagt je wel af met welk recht mensen zich soms beschaafde wezens noemen. Cultuurrelativisme houdt voor mij op waar de schending van mensenrechten begint. Maar laat ons elkaar geen mietje noemen, er bestaat ook zoiets als genderrelativisme. De uitdrukking: 'ach, hij is nu eenmaal een man' ligt velen in de mond bestorven. En ach, mannen mogen gerust wel anders zijn. Wij verwachten heus niet dat zij allemaal een schort voorbinden en hun marsiaanse temperament aan de wilgen hangen. Maar ze moeten wel de fysieke en psychische integriteit van vrouwen respecteren.

10-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

Ik heb een VB-icoontje op mijn blog, en daar ben ik fier op. Veel mensen associëren je dan meteen met extreem-links, maar je hoeft niet links te zijn om een statement voor een democratische samenleving te maken. Evenmin moet je een liaison dangereuse aangaan met het Rode Boekje om elke vorm van dictatuur af te keuren. Geloof me vrij, niemand wil een dictatuur van rechts inruilen voor een dictatuur van links, want in beide staatsvormen zijn de humanistische principes ver te zoeken. Het VB-icoontje is voor mij eenvoudigweg een geloofsbelijdenis. En wel hierom:

Het Vlaams Belang heeft wortels in het nazistische ideeëngoed, werft leden uit collaboratiemilieus, en verbroedert met neo-nazi's en extreem-rechtse partijen in het buitenland. Dat impliceert zonder meer dat het VB staat voor een bewind waarin de democratie monddood wordt gemaakt, waar de sterkste regeert, waar onverdraagzaamheid aan de orde is. Alles wat maar enigszins anders is moet worden geliquideerd, (denk maar aan de uitroeiingskampen voor gehandicapten, zigeuners, homo’s, Joden in Nazi-Duitsland). Toegegeven, de jongste jaren is het VB – onder druk van het cordon sanitaire!!!!!!!!! (laat ons dat niet vergeten, want voor dat cordon bestond was het VB-discours ronduit scabreus) – salonfähig geworden. De meest extreme standpunten werden een beetje bijgeschaafd. Vreemdelingen worden niet meer openlijk ‘makakken’ genoemd. Ze moeten niet meteen op een DC10 gezet worden met een one way ticket naar een uitroeiingskamp. Maar daar houdt de cosmetische schoonheidskuur ook op. Hey, laten we wel wezen, Filip Dewinter gedraagt zich misschien iets meer als de ideale schoonzoon, maar heeft wel degelijk een verborgen agenda. Nooit nam hij publiekelijk afstand van zijn schabouwelijke standpunten van het eerste uur. En op onbewaakte momenten, als de pers even om sigaretten is, komen die als stinkende dode rioolratten bovendrijven. Zoals daar zijn: zijn afkeer van vakbonden, zijn uitgesproken gendervijandige standpunten over de vrouw, zijn simplistisch en populistisch ideeën over het migratievraagstuk, zijn visie op de sociale zekerheid. De geweldige propagandamachine van het VB (de grootste van alle partijen) zorgt ervoor dat deze ideeën bij de man in de straat komen middels flyers, affiches, e.a. ‘Wij zeggen wat u denkt’, oreert Filip met ontroerende empathie, maar ten langen leste denken de mensen wat hij zegt. Of niet soms.

Onlangs kreeg ik een VB-pamfletje in de bus waarin de bewoners van mijn blok opgezet werden tegen zogenaamde onruststokers in de woongemeenschap, uiteraard van vreemde origine. Pure stemmingmakerij was het, want tot dan toe was de cohabitatie volstrekt vreedzaam. Tja, de stelling: 'het doel heiligt de middelen' van Machiavelli ligt duidelijk in pole position bij onze lokale bruinhemden. Het stokpaardje dat ons aller Filip in deze te pas en te onpas van stal haalt is ‘het recht op vrije meningsuiting. Hij, de man die Tom Barman en andere artiesten bedreigde n.a.v. de 0110 concerten, die organisaties voor de rechter daagde omdat ze kritiek op hem spuiden, die in een niet eens zo ver verleden op de vuist ging met iedere tegenstander. Wel, wees er maar van overtuigd dat het met het recht op vrije meningsuiting de verkeerde kant opgaat als onze Filip het voor het zeggen krijgt.

‘Ach jij doemdenker, laat hen toch mee regeren', zegt mijn optimistische vriendin, 'ze zullen zich verbranden aan de macht. Kijk dan toch eens wat er in Oostenrijk en in Frankrijk is gebeurd’. Ik weet het niet, ik zou het graag geloven, maar het blijft hoe dan ook een gevaarlijke denkpiste. Wat ik wel weet is, dat men in Orange en Vitrolles (FR) waar het Front National aan de macht kwam nog altijd zijn wonden likt. Dat sociale voorzieningen werden teruggeschroefd, dat er censuur werd toegepast in de bibliotheek op alles wat maar enigszins 'multicul' was, dat migrantenwijken aan verloedering werden overgelaten. Je kan trouwens het VB niet vergelijken met extreem-rechts in Oostenrijk of Frankrijk, want daar was er intern al veel verdeeldheid en onmin. De Vlaams Belangers, daarentegen, staan als één man (op een paar schermutselingen na) achter hun partijprogramma en zullen alles in het werk stellen om dat vroeg of laat ten uitvoer te brengen. Oh neen, ik moet er niet aan denken dat deze partij zelfs maar een gedeelte van dat programma in wetten kan omzetten. En dat is niet eens zo onwaarschijnlijk als je bedenkt dat de andere partijen nu al plat op de buik gaan voor Filips' hersenspinsels, uit schrik voor electoraal verlies. Gaan deze hoorndragers moedig genoeg zijn om zand in de machine te strooien als het VB mee regeert? Ik weet één ding. Als onze Filip aan de macht komt, emigreer ik naar het buitenland. Anders krijg ik als vrouw en als deeltijds werkloze een aantal harde noten om te kraken.

En tot slot: veel mensen plaatsen kantlijnen bij het democratisch gehalte van het cordon? Maar mag men zo’n partij die volstrekt ondemocratisch is en volstrekt ondemocratische methodes gebruikt om aan de macht te komen, die haat en separatisme predikt op de rug van één bevolkingsgroep met alle gevaren vandien (een voorschrift voor een potentiële holocaust?), die aanleunt bij het meest verwerpelijke regime uit de geschiedenis, die garen spint bij een politieke en economische malaise, zonder met constructieve oplossingen voor de dag te komen - mag men, nee, moet men zo'n partij niet afremmen? Mag men mensen die weigeren verder te kijken dan hun neus lang is (want de meesten focussen zich enkel op het vreemdelingenstandpunt en hebben geen weet van de verborgen agenda) niet proberen te beschermen voor of tegen zichzelf? Misschien profiteert het VB inderdaad van die underdogpositie, maar het cordon is niet de directe aanleiding voor de sympathie van veel mensen voor het VB. Wat zou trouwens de trieste score zijn als er geen waarschuwingstekens werden uitgezet? Is het niet verleidelijk kersen eten met de man die een instant hemel op aarde belooft. En is een mens niet van nature uit tuk op directe behoeftebevrediging, zoals de ezel tuk is op de wortel die hem wordt voorgehouden? Jawel, er zijn samenlevingsproblemen en die moeten kordaat worden aangepakt. Maar liefst niet met Zyklon B.

Waar ik vooral moeite mee heb is die banalisering van het VB. Die lichtjes melige knuffelretoriek à la 'het is een partij zoals een andere'. Weet het collectieve geheugen dan niet meer dat ook de Duitse burgers destijds meenden dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen? Is de brave Vlaming dan vergeten dat ook Hitler de meest slinkse praktijken hanteerde om zijn programma uiteindelijk door te drukken? De genocides in Joegoslavië en Rwanda zijn ontstaan in een open cultuur waar discussie en overleg mogelijk was. Er was niet meer dan een gewiekste nationalistische volksmenner voor nodig. En een geoliede propagandamachine. Die zijn hier alvast voorhanden. Meer moet dat echt niet zijn.

Meer info over het VB? Raadpleeg de website van echte kenners: www.blokwatch.be
Blokwatch coördineert ook de actie: 'weblogs tegen racisme' waar u het embleem kan downloaden

08-05-2007 om 00:00 geschreven door stien  

Op 1 mei 1886 staakten in de VS 340.000 werkers voor de 8-urige werkdag, een nooit gezien succes! Dit was het resultaat van 2 jaar propaganda en mobilisatie door de nieuwe Federation of Organized Trades and Labor Unions.

Op sommige plaatsen haalden de arbeiders hun slag thuis, maar elders, zoals bij de maaimachinefabriek Mac Cormick in Chicago, reageerden de bazen met lock-outs en voerde de politie werkwilligen en stakingbrekers uit de omliggende dorpen aan. Toen de arbeiders op 3 mei  tegen deze sabotage betoogden, schoot de politie 6 mensen dood.

Op de protestmeeting van 4 mei kwamen 15.000 mensen opdagen, maar een bomaanslag koste het leven aan 7 politiemensen. 8 arbeiders en leiders werden opgepakt en ter dood veroordeeld, niet omdat zogenaamd bewezen was dat zij de daders waren (er zijn trouwens genoeg redenen om aan te nemen dat dit een opgezette provocatie was) maar “omwille van de economische en politieke ideeën die ze verspreidden”. De oorsprong van 1 mei ligt dus in de Verenigde staten.

In 1889 wordt op een congres van de Tweede Internationale besloten om, in navolging van de Amerikanen op 1 mei 1890 overal in Europa acties te ondernemen voor het afdwingen van de 8-urendag. Deze oproep kreeg zo’n grote weerklank dat de burgerij in paniek sloeg. Er werd gedreigd met ontslagen. In België gaf de minister van Justitie bevel aan de rijkswacht om te onderzoeken wie voor het organiseren van 1 mei gestemd hadden. In Leuven werden alle soldaten opgeroepen om te voorkomen dat ze de ordewoorden van de arbeiders zouden toejuichen. In Gent werd de hoofdwacht voor 2 dagen gesloten en “het schildwachthuisje weggenomen”. Er werden speciale schietoefeningen georganiseerd voor de burgerwacht “om op 1 mei op scherp te staan”. In Brussel ging de burgerij letterlijk op de vlucht en droeg alles wat enige waarde had met zich mee.

En de staking werd een succes: 150.000 stakers deden mee, op gevaar af hun job te verliezen. Vooral in Wallonië, waar 100.000 van de 110.000 mijnwerkers het werk neerlegden. Overal werd massaal betoogd. De straten van België zagen zwart van het volk.

In Duitsland was de ‘socialistenwet’ van Bismarck nog altijd van kracht en de leiding riep op om niet te staken. Desondanks staakten in de grote industriecentra één op tien van de arbeiders, met afdankingen en verdere stakingen tot gevolg. In Wenen, Praag, Budapest en Bukarest, in Nederland, Zwitserland en Scandinavië kwamen mensen massaal de straat op. In Engeland en Spanje werd op zondag 4 mei betoogd. Het moet een enorm gevoel geweest zijn! Overal in de geïndustrialiseerde wereld kwamen de arbeiders als één georganiseerde kracht naar buiten terwijl de burgerij machteloos toekeek. De arbeiders werden zich bewust van hun eigen macht.

Vandaag is de 1 mei optocht een folkloristische stoet met majoretten en kermisfanfares. De eens zo imposante colonne van socialistische en communistische veteranen met een rode anjer in het knoopsgat is sterk uitgedund. De toespraken van vakbondsvertegenwoordigers vallen van de weeromstuit in dovemansoren. De meeste jonge mensen kennen niet eens meer de symboliek achter deze jaarlijks terugkerende processie. De strijd om betere werkvoorwaarden en sociale zekerheid is hen nagenoeg vreemd. Nochtans doet de burgerij er sinds het begin van de jaren tachtig alles aan om terug te pakken wat door de arbeiders verworven werd. Van de 8-urendag blijft niets meer over, de macht van de vakbonden is gevoelig uitgehold, en bedrijven trekken bij de minste onlusten naar het buitenland. Bovendien is de sociale zekerheid in vergelijking met vroeger een lachertje, terwijl het statuut van het overheidspersoneel door “onze” (?) eigen ministers wordt uitgehold ... En dit in een economische situatie die volgens burgerlijke economen zelden zo goed geweest is!

01-05-2007 om 12:08 geschreven door stien  

30-04-2007 om 21:59 geschreven door stien