Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Wat muzikale smaak betreft laat ik me niet graag de wet voorschrijven. Zelfs niet door Humo dat door de band genomen toch mijn lijfblad is. Zo kon het eentonig geneuzel en katzenjammergekreun van Cocorosie - volgens Humo de revelatie van vorig jaar - mij maar matig bekoren. Een riedeltje of twee voorbij de intro waande ik mij op een Wicca-festival ergens te velde en kreeg ik aanvechtingen om met erlenmeyers te gaan stoeien, dollekervel te planten in mijn tuin, of digitalis te gaan plukken in het Harzgebergte. Met andere woorden: die haring wilde bij mij niet braden. Not my cup of tea.
Een zangeres die dan wel weer scoorde op mijn muzikale schaal van Richter, was de Nederlandse Renée Van Dongen, alias Charlie Dée. Volgens mij maakte zij in 2006 met Where do girls come from de mooiste CD van de Lage Landen en misschien zelfs van ver daarbuiten. Het schijfje bevat een verzameling songs die afwijkt van de modale rotzooi waarmee singer songwriters met weltschmerz zo graag de markt overspoelen. Dée maakt typische 70s easygoing muziek. Absoluut geen klassiekers die potten breken in de wereld van groovy melomanen, maar goed in het oor liggende, lekkerbekkende en subtiel gearrangeerde deuntjes, gebracht met een dijk van een stem. Spek naar mijn bek dus, en vitamientjes voor de ziel.
Wat meer is, zelfs een jaar na de release verveelt het eerste muzikale secreet van Dée me nauwelijks en gebruik ik het als behangpapier om huiselijke karweitjes te omlijsten. En kijk, onlangs leverde Dée album nummer 2 af: Love your life. Het hoeft geen betoog dat schrijfster dezes meteen naar de platenboer stormde om het hebbeding in haar bezit te krijgen. Maar met de baseline van de vorige CD nog in mijn hoofd verliep de eerste kennismaking eerder stroef. Na een tweede auditieve sessie hechtten de melodieën zich evenwel met weerhaakjes in mijn sedes sapientiae. De linker hersenhelft liet zich inpalmen door ritme en toonhoogte, de rechterhelft bood gastvrijheid aan melodie en klankkleur.
Ten thousand times is het kippevelnummer bij uitstek. Deze ballad begint rustig kabbelend, maar als na het tweede couplet Charlie al haar registers opentrekt, breekt de melodie van het refrein open in klankpareltjes van pure schoonheid. Run for love en Love your life, de twee tracks waarmee de plaat begint, zijn beide mooi georchestreerde odes aan het leven in het algemeen en de liefde in het bijzonder. I know is dan weer een lekker uptempo liedje over het wel of niet opgewassen zijn tegen de wereld. Luisterbeurt na luisterbeurt vallen er songs als puzzelstukken op hun plaats. Pikant detail: aan de drie opeenvolgende snelle tracks I need a hand, This Parade en Wrecking ball is goed te horen dat Dée al enkele jaren op toer is met een band. De songs hebben meer punch dan de songs op haar debuut. Wrecking ball kent ook nog een aantal in bitter galzuur gedrenkte regels:
Time is passing by Cracks are tumbling in my smile I have a roadmap round my eyes But I still dont know which way to drive
Charlie Dée maakte een zeer waardige opvolger voor haar beklijvende debuutalbum. Love your life heeft wat meer spierballen, maar verschilt qua sound verder weinig. De kwaliteit van de songs en vooral van de melodieën is minstens van hetzelfde niveau. Goed voor tal van snoepreisjes in het muzikale landschap.
Donderdag Verjaardagscadeautje gaan halen bij bomma en bompa, Alleen knikkers gekregen. Stom speelgoed. Heb knikkers op de keldertrap gelegd. Bompa naar beneden getuimeld, geen belang, bompa toch al oud en versleten, er waren geen knikkers kapot. Klop gekregen, met knikkers spelen mag niet.
Dinsdag Hele toffe dag, heb nichtje Suzy gezien op begrafenis bompa. Hele dag doktertje gespeeld, heel plezant. Mama kwaad, papa kwaad, tante Angel kwaad, Suzy niet. Doktertje spelen mag niet. Stiel leren is verboden.
Woensdag Hier en daar in huis chocoladekorrels gelegd, papa is muizenvallen gaan kopen, heb korrels opgegeten, mama viel flauw, heb klop gekregen, Lekkere chocoladekorrels eten is verboden.
Donderdag Heb voor 20 knikkers hele mooie witte muis gekregen van kameraad, In doosje gedaan en schoon verpakt, Cadeau voor mama. Mama eerst blij, daarna kres gegeven, flauw gevallen, papa weer heel kwaad. Heb klop gekregen, cadeautjes geven is verboden.
Vrijdag Papa sloot mij op in de kelder, is plezant. Heb van patattenvoorraad frietjes gesneden om mama te helpen. Zwaar werk. Wel 100 kg patatten gesneden. Toch klop gekregen. Mama helpen is verboden.
Zaterdag Pap sloot me op op zolder, ook heel plezant. Heb papa geholpen en dakgoot proper gemaakt. Stond veel volk op straat. Pompiers zijn me komen van dak halen. Papa kwaad, heb klop gekregen. Papa helpen is verboden.
Zondag Papa sloot me op in tuinhuisje. Had kou en heb vuurtje gestookt. Pompiers zijn weer gekomen. Toffe mensen, spuiten alles nat. Heb klop gekregen. Kou hebben is verboden.
Maandag Wou pompiers nog eens terugzien. Heb gebeld en ze zijn gekomen. Mama kwaad en pompiers ook. Heb klop gekregen. Pompiers graag zien is verboden.
Dinsdag Stille dag vandaag. Heb niets gedaan. Mama heel ongerust en ambetant. Niks doen is niet plezant en eigenlijk verboden.
Woensdag Op bezoek gegaan bij bomma, toen ze me zag staan kreeg bomma schuim op haar mond. Mama sloot me op in de keuken. Stoelen van bomma veel te hoog, heb ze wat korter gemaakt met zaag van bompa, nu zijn ze juist goed. Mama kreeg ook schuim op haar mond. Heb klop gekregen.
Donderdag Met papa naar kliniek gegaan, bomma en mama gaan bezoeken. Iets kapot aan de zenuwen. Waarschijnlijk familieziekte. Dokter stak met naald in mama haar arm. Heb met andere naald die daar lag in de stouterik zijn achterwerk gestoken. Dokter kreeg ook schuim. Van papa klop gekregen. Mama helpen is verboden.
In een actieve welvaartsstaat is luiheid het oorkussen des duivels. Niet alleen het politieke en economische landschap wordt vanuit die optiek in een travaillistisch kleedje gestoken, ook de cultuur moet er aan geloven. Interactief is het nieuwe ordewoord. Gewoon een tentoonstelling bezoeken om passief en ontspannen langs standjes en vitrinekasten te slenteren is er niet meer bij. Voortaan sprokkel je je noodrantsoen cultuur bij elkaar in het zweet des aanschijns. Hier een hefboompje overhalen, daar een knopje indrukken, ginds een vragenlijstje invullen. Hercule Poirot zou er van ellende zijn knevel bij verliezen. En dat brengt mij meteen to the point. Want in het Brusselse Museum voor Natuurwetenschappen loopt nog tot 2 september de tentoonstelling moord in het museum. Een echte eyeopener voor groupies van seriemoordenaars. Wie bijvoorbeeld dacht dat het een makkie was om schoonmoeders te vermoorden en er ongestraft mee weg te komen kan maar beter de kettingzaag over de haag gooien. Sporen wissen is een verdraaid lastige karwei. Dat is ook zowat de teneur van dit kijk- en doe-spektakel omtrent de wereld van Sherlock Holmes. Al van bij het betreden van het museum krijg je te horen dat de directeur dood werd aangetroffen. Maar het is aan jou om 'les cellules grises' aan het werk te zetten en uit te maken wie de moord heeft gepleegd. Je maakt kennis met diverse forensische labos waar verschillende sporen worden onderzocht. Zo stel je in het labo van de gerechtelijke geneeskunde de juiste doodsoorzaak en het tijdstip van overlijden vast. In het volgende lab krijg je dan weer de kans om vingerafdrukken te vergelijken, in het derde lab kom je meer te weten over forensische tandheelkunde. Verder worden er ook DNA-analyses gemaakt, en krijg je een spoedcursus ballistische vingerafdrukken en forensische entomologie. Kortom al die truken van de foor die door Ellery Queen, Patricia Highsmith, of Agatha Christie uit de doeken worden gedaan, kan je hier op hun waarde toetsen. Op het einde van de rit heb je een mastership in de criminologie en mag je een robotfoto samenstellen om zo uiteindelijke de moordenaar ontmaskeren. Elementary, my dear Watson. Een must voor ouders met leergierige kinderen, op straffe van gerechtelijke vervolging wegens verregaande verwaarlozing. Noteer trouwens dat ook de permanente tentoonstelling in dit museum de moeite waard is.
Op 16 mei zet Amnesty International met hun inmiddels wereldberoemde concert 'Recht tegen Onrecht' vanaf 14 uur de Antwerpse Grote Markt weer in vuur en vlam. Het brandweerkorps ligt op vinkenslag en brengt ongetwijfel een tribute. Booswichten fluisteren in de wandelgangen dat zij 'I like the smell of napalm in the morning', thé tag van Marlon Brando in Apocalyps Now, op muziek hebben gezet. Andere stoorzenders van dienst zijn: Milow, Lalalover, Eva De Roovere, Jenne Decleir, Billie King, Udo, Kommil Foo. 10-uur non-stop ambiance en muziek zitten in de pipeline, en dat allemaal gratis. De opbrengst van stickerverkoop en drank gaat naar Amnesty. Niet te missen!
Op woensdag 23 mei nodigt de boeddhistische gemeenschap van Antwerpen iedereen uit om samen de verjaardag van Boeddha te vieren. Het De Coninckplein wordt dan omgetoverd tot een Zonder Haat Plein. Eetstandjes, workshops, optocht met leeuwen en licht, muziek en dans maken het mooie weer. Het feest begint om 11 uur. Vergeet uw klankschalen en uw mantra niet mee te brengen.
Vanaf volgende week zijn er ook allerlei activiteiten rond de 125ste geboortedag van Willem Elsschot, zoals literaire wandelingen, voordrachten, concerten, tentoonstellingen, Stand Up Comedy, enz. zie www.destadvanelsschot.be. Neen Lijmen, jij bent niet uitgenodigd. En je been al evenmin.
En dan kan u zich natuurlijk ook nog altijd gaan vergapen aan de haperende mechaniek van de Sinksenfoor van 26 mei tot 8 juli op de Gedempte Zuiderdokken. De enige kermis waar u waar krijgt voor uw geld.
Cityhoppen, woninghoppen, partnerhoppen, hoppen is in! Wie niet hopt is een woessie! De aanzet tot dit kangoeroeëske gedrag werd gegeven door de Hop-actie van februari 2006, aangevoerd door de swingende Antwerpse bisschop Paul Van Den Berghe en het hete hangijzer humane amnestie voor mensen zonder papieren die gegronde redenen hebben om hun land te ontvluchten. En omdat stilstand doet afsterven en de kogel wat te dik is om door de kerk te kunnen is er nu binnenkort een heus HOP-festival. Voor mensen zonder papieren. Door mensen zonder papieren. Hop-mannen en -vrouwen zijn van harte welkom. http://www.actie-hop.be
Zondag, 20 mei 2007, van 11u toto 17u
Harmoniepark, Antwerpen (tram 2, 7, 15)
Mogelijkheid tot picknicken. Eten en drank ook ter plaatse verkrijgbaar
Vanaf 11u - Doorlopend animatie voor kinderen en jongeren:
- werelddorp
- volksspelen
- springkasteel
- wedstrijden
13u - Free-podium met dans en muziek
met oa. Kalinoeschka, Rodnichok, Dimitrasco Nina, Associacion gruppo socio-cultural Ecuador ,Alexander Kundozerov, Svetlana Oudovichenko, John Samkhvalov, Souaf Mourad, Muzant 12 pers, LO-Squad, Young Gs, Aziatic Entertainment, Paly, ...
15u30 - Slotact,
met onder meer zanger Pieter Embrechts, de HOP-band en The Rainbow Presentatie Britt van Marsenille (Ketnet) en Pieter Wieërs (HOP)
Het was een gesprek om in te wonen Zo'n doorzononderonsje Met ampele lichtinval En kamerbreed tapijt
Het lag aan onze voeten Als een koninkrijk Ternauwernood veroverd Op vijandelijke troepen Een wingewest van woorden
Want woorden kunnen soms zo Dakloos zijn Zo uitgewoond Dat ze onder bruggen slapen Ontheemd en van menselijkheid ontdaan Ze kunnen soms zo uitgeblust in zinnen praten Zo radeloos tussen haakjes staan
Maar onze woorden waren luxeloften In een groene gordel van tijdloosheid Ze boden ons beschutting Tegen regenvlagen En tegen het oprukkend onkruid dat vervreemding heet
Het was een gesprek dat ik had willen kraken Om het voor leegstand te behoeden Om het te bevolken met al die dingen Die een moeder-dochterrelatie zo bijzonder maken
Het ideale geschenk voor moederdag: een stuk of wat halters. Het verhoogt hun gevoel van eigenwaarde, en bespaart u ettelijke bezoeken aan de garage. En het is zo eens iets anders dan een staafmixer...
Deze mail kregen wij vandaag toegestuurd, op de verjaardag van de dood van Luna en Oulemata
Deze mail zal velen van jullie waarschijnlijk verstomming slaan. Maar ik moet jullie spijtig genoeg mededelen dat mijn Braziliaanse vriendin Gislene zaterdagnacht tijdens de Eagle fuif van de Arendsvrienden in Jeugdhuis Jonkhove in Aartrijke als een beest in elkaar werd getrapt en geslagen. Zij heeft over haar hele lichaam kneuzingen, een dichtgeklopt oog, een afgebroken tand en haar juwelen verloren. Ik heb er een dikke lip, kneuzingen, een gebarsten neus en een afgebroken tand aan over gehouden. Maar naast de fysische letsels, zijn zowel Gislene en ik geschokt over het blinde, brute racistische geweld. En dit in de plaats waar ik me altijd heb thuis gevoeld. Deze mail stuur ik naar jullie omdat Gislene en ik vinden dat dit moet openbaar worden gemaakt.
Tijdens de fuif zat ik te praten terwijl Gislene stond te dansen. Het was me al opgevallen dat ze omringt was door wat macho kikkers, die waarschijnlijk hun kans roken om een exotisch ding van dichtbij te zien. Na een tijd begon het lichamelijk opbod en namen verschillende gasten hun T-shirt af. Gislene negeerde die gasten en nam zelfs geen drankjes aan van hen. Plots gooide een vrouw een glas alcohol in haar gezicht en trok haar bij de haren op de grond. Waarschijnlijk een madamke die niet kon leven met het gedacht, dat niet zij het middelpunt van de belangstelling was op de dansvloer. Meteen sprong haar vriend. FVA (zijn naam is bekend) recht, maar in plaats van de twee vrouwen te scheiden begon hij op Gislene te schoppen. Bij een poging haar te redden kreeg ik een trap op mijn lip, terwijl hij duchtig racistische opmerkingen maakte. Toen iedereen uit elkaar was gehaald, kreeg Gi te horen dat zij moest vertrekken. Daarna rukte FVA zich los en stormde op ons af. In een poging hem af te stoppen kreeg ik een trek op mijn neus. Praten hielp ook niet met de gast en de feeks van een vriendin stond nog steeds Gislene uit te dagen. Toen bleek dat Gislene niet het gemakkelijk exotisch hebbedingetje bleek, begonnen sommige Arendsvrieden haar ook te verwijten als vuile negerin, die beter terug naar haar Oerwoud zou gaan. Uiteindelijk greep die vriendin Gislene opnieuw bij de haren en toen zag FVA voor de tweede keer zijn kans om op haar te schoppen. Bij een poging Gislene naar buiten te krijgen werd ze nog door FVA en twee companen geschopt en met bier overgoten. Gislene liep uiteindelijk geheel in schok weg roepend naar hulp en de politie. Een paar honderd meter verder vond ik haar terug en voerde ik haar naar Gent. Daarbij stelden wij ons de vraag: zou Gislene ook zo toegetakeld, vernederd geweest zijn en haar waardigheid als vrouw zijn afgenomen als zij een blondje was geweest?
Gislene en ik zou heel graag een signaal geven tegen racisme en xenofobie. Wij willen een raamaffiche laten aanmaken en verspreiden en vragen aan de mensen van Aartrijke om neen te zeggen aan dit soort zinloos geweld en met een positieve boodschap. Ik zou ook de pers willen inlichten over dit voorval. Want als wij niet opstaan en een signaal geven, dan wordt er misschien opnieuw een vrouw in elkaar geklopt, omdat ze goed kan dansen en een andere huidskleur heeft. Als er mensen ideeen hebben hoe we dit kunnen aanpakken en wat de beste manier is, neem dan gerust contact op met me. Ook als mensen tips hebben i.v.m. met de gerechtelijke procedures en die soort zaken, laat mij ook iets weten.
Dit soort mails krijgen wij vrij regelmatig toegestuurd...
In Diest werd Annick vermoord voor een paar minuutjes gratuite seks. En onlangs nog werd in Koerdistan een meisje gestenigd omdat ze een ongeoorloofde relatie had met een jongen die de verkeerde kerk bezocht. Twee jonge levens die zich afspeelden op twee verschillende continenten, maar die in hun trieste eindfinale in eenzelfde apotheose van bloed en tranen samenvloeiden.
Vrouw zijn, ik heb het altijd een moeilijke evenwichtsoefening gevonden, een voortdurend balanceren tussen een ongebreidelde gulzigheid naar het leven en het habijt van tante non. Ik herinner me de minachting voor de vrouw die van moeder op dochter werd doorgegeven, het gevoel van inferioriteit dat zich uitte in een zichzelf wegcijferende dienstbaarheid, angst voor het vrouwelijke lichaam, en een manifeste verheerlijking van echtgenoot en zonen. Mijn broers hadden altijd een streepje voor. Waar wij meisjes- als we al eens de hort op mochten - steeds weer voor elf uur moesten thuis zijn, konden zij onbezorgd nachtbraken tot hun bioritme de Sint-Vitusdans begon te imiteren. De angst voor ongewenste zwangerschappen, maatschappelijk gezichtsverlies (jawel, dat was de prijs van een buitengaatse dochter) bleef ons, aankomende vrouwen, in onze jeugdjaren parten spelen.
De tijden veranderden, en met plezier moest ik vaststellen dat de jongere generatie vrouwen veel meer vrijheid kreeg. Want net zoals mijn leeftijdsgenoten heb ik destijds de discriminatie van het zwakkere geslacht sterk aangevoeld. Maar zolang er perverten rondlopen die vrouwen zien als jachttrofeeën, persoonlijk bezit, of generische viagra, ligt er een zware hypotheek op die vrouwelijke vrijheid. En dat geldt zowel in het Westen als in het Oosten. De vraag is maar of de lange lijst van verdwijningen, verkrachtingen, moorden de klok voor meisjes en jonge vrouwen niet met tientallen jaren terugdraait... Gaat het eindigen met paranoïde ouders die hun dochters achter slot en grendel steken?
Diverse regio 's in het Oosten kunnen daarbij tot voorbeeld dienen. Neem nu die moord op dat Koerdische meisje. Een kind van 16 jaar wordt door een meute van een 1000-tal schuimbekkende mannen gestenigd tot de dood er op volgt. Alleen maar omdat zij haar eigen keuzes wilde maken en de streng bewaakte maagdenburcht die haar huis was voor gezien hield. De mannen zijn westers gekleed, hebben flashy GSM's waarmee zij foto's en zelfs filmpjes maken van het gebeuren alsof het om een voetbalmatch gaat. Een duidelijker signaal dat zij de technologische ontwikkelingen van het westen omarmen, maar weigeren de morele waarden over te nemen kunnen zij niet geven. Er is voor vrouwen nog ontzettend veel werk aan de winkel. Op onderstaande link kan je beelden zien van de steniging. Zeker niet iets voor gevoelige zielen, maar je vraagt je wel af met welk recht mensen zich soms beschaafde wezens noemen. Cultuurrelativisme houdt voor mij op waar de schending van mensenrechten begint. Maar laat ons elkaar geen mietje noemen, er bestaat ook zoiets als genderrelativisme. De uitdrukking: 'ach, hij is nu eenmaal een man' ligt velen in de mond bestorven. En ach, mannen mogen gerust wel anders zijn. Wij verwachten heus niet dat zij allemaal een schort voorbinden en hun marsiaanse temperament aan de wilgen hangen. Maar ze moeten wel de fysieke en psychische integriteit van vrouwen respecteren.
http://www.filecabi.net/video/horrific-stone.html YouTube heeft dit filmpje blijkbaar gecensureerd
Ik heb een VB-icoontje op mijn blog, en daar ben ik fier op. Veel mensen associëren je dan meteen met extreem-links, maar je hoeft niet links te zijn om een statement voor een democratische samenleving te maken. Evenmin moet je een liaison dangereuse aangaan met het Rode Boekje om elke vorm van dictatuur af te keuren. Geloof me vrij, niemand wil een dictatuur van rechts inruilen voor een dictatuur van links, want in beide staatsvormen zijn de humanistische principes ver te zoeken. Het VB-icoontje is voor mij eenvoudigweg een geloofsbelijdenis. En wel hierom:
Het Vlaams Belang heeft wortels in het nazistische ideeëngoed, werft leden uit collaboratiemilieus, en verbroedert met neo-nazi's en extreem-rechtse partijen in het buitenland. Dat impliceert zonder meer dat het VB staat voor een bewind waarin de democratie monddood wordt gemaakt, waar de sterkste regeert, waar onverdraagzaamheid aan de orde is. Alles wat maar enigszins anders is moet worden geliquideerd, (denk maar aan de uitroeiingskampen voor gehandicapten, zigeuners, homos, Joden in Nazi-Duitsland). Toegegeven, de jongste jaren is het VB onder druk van het cordon sanitaire!!!!!!!!! (laat ons dat niet vergeten, want voor dat cordon bestond was het VB-discours ronduit scabreus) salonfähig geworden. De meest extreme standpunten werden een beetje bijgeschaafd. Vreemdelingen worden niet meer openlijk makakken genoemd. Ze moeten niet meteen op een DC10 gezet worden met een one way ticket naar een uitroeiingskamp. Maar daar houdt de cosmetische schoonheidskuur ook op. Hey, laten we wel wezen,Filip Dewinter gedraagt zich misschien iets meer als de ideale schoonzoon, maar heeft wel degelijk een verborgen agenda. Nooit nam hij publiekelijk afstand van zijn schabouwelijke standpunten van het eerste uur. En op onbewaakte momenten, als de pers even om sigaretten is, komen die als stinkende dode rioolratten bovendrijven. Zoals daar zijn: zijn afkeer van vakbonden, zijn uitgesproken gendervijandige standpunten over de vrouw, zijn simplistisch en populistisch ideeën over het migratievraagstuk, zijn visie op de sociale zekerheid. De geweldige propagandamachine van het VB (de grootste van alle partijen) zorgt ervoor dat deze ideeën bij de man in de straat komen middels flyers, affiches, e.a. Wij zeggen wat u denkt, oreert Filip met ontroerende empathie, maar ten langen leste denken de mensen wat hij zegt. Of niet soms.
Onlangs kreeg ik een VB-pamfletje in de bus waarin de bewoners van mijn blok opgezet werden tegen zogenaamde onruststokers in de woongemeenschap, uiteraard van vreemde origine. Pure stemmingmakerij was het, want tot dan toe was de cohabitatie volstrekt vreedzaam. Tja, de stelling: 'het doel heiligt de middelen' van Machiavelli ligt duidelijk in pole position bij onze lokale bruinhemden. Het stokpaardje dat ons aller Filip in deze te pas en te onpas van stal haalt is het recht op vrije meningsuiting. Hij, de man die Tom Barman en andere artiesten bedreigde n.a.v. de 0110 concerten, die organisaties voor de rechter daagde omdat ze kritiek op hem spuiden, die in een niet eens zo ver verleden op de vuist ging met iedere tegenstander. Wel, wees er maar van overtuigd dat het met het recht op vrije meningsuiting de verkeerde kant opgaat als onze Filip het voor het zeggen krijgt.
Ach jij doemdenker, laat hen toch mee regeren', zegt mijn optimistische vriendin, 'ze zullen zich verbranden aan de macht. Kijk dan toch eens wat er in Oostenrijk en in Frankrijk is gebeurd. Ik weet het niet, ik zou het graag geloven, maar het blijft hoe dan ook een gevaarlijke denkpiste. Wat ik wel weet is, dat men in Orange en Vitrolles (FR) waar het Front National aan de macht kwam nog altijd zijn wonden likt. Dat sociale voorzieningen werden teruggeschroefd, dat er censuur werd toegepast in de bibliotheek op alles wat maar enigszins 'multicul' was, dat migrantenwijken aan verloedering werden overgelaten. Je kan trouwens het VB niet vergelijken met extreem-rechts in Oostenrijk of Frankrijk, want daar was er intern al veel verdeeldheid en onmin. De Vlaams Belangers, daarentegen, staan als één man (op een paar schermutselingen na) achter hun partijprogramma en zullen alles in het werk stellen om dat vroeg of laat ten uitvoer te brengen. Oh neen, ik moet er niet aan denken dat deze partij zelfs maar een gedeelte van dat programma in wetten kan omzetten. En dat is niet eens zo onwaarschijnlijk als je bedenkt dat de andere partijen nu al plat op de buik gaan voor Filips' hersenspinsels, uit schrik voor electoraal verlies. Gaan deze hoorndragers moedig genoeg zijn om zand in de machine te strooien als het VB mee regeert? Ik weet één ding. Als onze Filip aan de macht komt, emigreer ik naar het buitenland. Anders krijg ik als vrouw en als deeltijds werkloze een aantal harde noten om te kraken.
En tot slot: veel mensen plaatsen kantlijnen bij het democratisch gehalte van het cordon? Maar mag men zon partij die volstrekt ondemocratisch is en volstrekt ondemocratische methodes gebruikt om aan de macht te komen, die haat en separatisme predikt op de rug van één bevolkingsgroep met alle gevaren vandien (een voorschrift voor een potentiële holocaust?), die aanleunt bij het meest verwerpelijke regime uit de geschiedenis, die garen spint bij een politieke en economische malaise, zonder met constructieve oplossingen voor de dag te komen - mag men, nee, moet men zo'n partij niet afremmen? Mag men mensen die weigeren verder te kijken dan hun neus lang is (want de meesten focussen zich enkel op het vreemdelingenstandpunt en hebben geen weet van de verborgen agenda) niet proberen te beschermen voor of tegen zichzelf? Misschien profiteert het VB inderdaad van die underdogpositie, maar het cordon is niet de directe aanleiding voor de sympathie van veel mensen voor het VB. Wat zou trouwens de trieste score zijn als er geen waarschuwingstekens werden uitgezet? Is het niet verleidelijk kersen eten met de man die een instant hemel op aarde belooft. En is een mens niet van nature uit tuk op directe behoeftebevrediging, zoals de ezel tuk is op de wortel die hem wordt voorgehouden? Jawel, er zijn samenlevingsproblemen en die moeten kordaat worden aangepakt. Maar liefst niet met Zyklon B.
Waar ik vooral moeite mee heb is die banalisering van het VB. Die lichtjes melige knuffelretoriek à la 'het is een partij zoals een andere'. Weet het collectieve geheugen dan niet meer dat ook de Duitse burgers destijds meenden dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen? Is de brave Vlaming dan vergeten dat ook Hitler de meest slinkse praktijken hanteerde om zijn programma uiteindelijk door te drukken? De genocides in Joegoslavië en Rwanda zijn ontstaan in een open cultuur waar discussie en overleg mogelijk was. Er was niet meer dan een gewiekste nationalistische volksmenner voor nodig. En een geoliede propagandamachine. Die zijn hier alvast voorhanden. Meer moet dat echt niet zijn. Meer info over het VB? Raadpleeg de website van echte kenners: www.blokwatch.be Blokwatch coördineert ook de actie: 'weblogs tegen racisme' waar u het embleem kan downloaden
Op 1 mei 1886 staakten in de VS 340.000 werkers voor de 8-urige werkdag, een nooit gezien succes! Dit was het resultaat van 2 jaar propaganda en mobilisatie door de nieuwe Federation of Organized Trades and Labor Unions.
Op sommige plaatsen haalden de arbeiders hun slag thuis, maar elders, zoals bij de maaimachinefabriek Mac Cormick in Chicago, reageerden de bazen met lock-outs en voerde de politie werkwilligen en stakingbrekers uit de omliggende dorpen aan. Toen de arbeiders op 3 mei tegen deze sabotage betoogden, schoot de politie 6 mensen dood.
Op de protestmeeting van 4 mei kwamen 15.000 mensen opdagen, maar een bomaanslag koste het leven aan 7 politiemensen. 8 arbeiders en leiders werden opgepakt en ter dood veroordeeld, niet omdat zogenaamd bewezen was dat zij de daders waren (er zijn trouwens genoeg redenen om aan te nemen dat dit een opgezette provocatie was) maar omwille van de economische en politieke ideeën die ze verspreidden. De oorsprong van 1 mei ligt dus in de Verenigde staten.
In 1889 wordt op een congres van de Tweede Internationale besloten om, in navolging van de Amerikanen op 1 mei 1890 overal in Europa acties te ondernemen voor het afdwingen van de 8-urendag. Deze oproep kreeg zon grote weerklank dat de burgerij in paniek sloeg. Er werd gedreigd met ontslagen. In België gaf de minister van Justitie bevel aan de rijkswacht om te onderzoeken wie voor het organiseren van 1 mei gestemd hadden. In Leuven werden alle soldaten opgeroepen om te voorkomen dat ze de ordewoorden van de arbeiders zouden toejuichen. In Gent werd de hoofdwacht voor 2 dagen gesloten en het schildwachthuisje weggenomen. Er werden speciale schietoefeningen georganiseerd voor de burgerwacht om op 1 mei op scherp te staan. In Brussel ging de burgerij letterlijk op de vlucht en droeg alles wat enige waarde had met zich mee.
En de staking werd een succes: 150.000 stakers deden mee, op gevaar af hun job te verliezen. Vooral in Wallonië, waar 100.000 van de 110.000 mijnwerkers het werk neerlegden. Overal werd massaal betoogd. De straten van België zagen zwart van het volk.
In Duitsland was de socialistenwet van Bismarck nog altijd van kracht en de leiding riep op om niet te staken. Desondanks staakten in de grote industriecentra één op tien van de arbeiders, met afdankingen en verdere stakingen tot gevolg. In Wenen, Praag, Budapest en Bukarest, in Nederland, Zwitserland en Scandinavië kwamen mensen massaal de straat op. In Engeland en Spanje werd op zondag 4 mei betoogd. Het moet een enorm gevoel geweest zijn! Overal in de geïndustrialiseerde wereld kwamen de arbeiders als één georganiseerde kracht naar buiten terwijl de burgerij machteloos toekeek. De arbeiders werden zich bewust van hun eigen macht.
Vandaag is de 1 mei optocht een folkloristische stoet met majoretten en kermisfanfares. De eens zo imposante colonne van socialistische en communistische veteranen met een rode anjer in het knoopsgat is sterk uitgedund. De toespraken van vakbondsvertegenwoordigers vallen van de weeromstuit in dovemansoren. De meeste jonge mensen kennen niet eens meer de symboliek achter deze jaarlijks terugkerende processie. De strijd om betere werkvoorwaarden en sociale zekerheid is hen nagenoeg vreemd. Nochtans doet de burgerij er sinds het begin van de jaren tachtig alles aan om terug te pakken wat door de arbeiders verworven werd. Van de 8-urendag blijft niets meer over, de macht van de vakbonden is gevoelig uitgehold, en bedrijven trekken bij de minste onlusten naar het buitenland. Bovendien is de sociale zekerheid in vergelijking met vroeger een lachertje, terwijl het statuut van het overheidspersoneel door onze (?) eigen ministers wordt uitgehold ... En dit in een economische situatie die volgens burgerlijke economen zelden zo goed geweest is!
Sergio doet mij om één of andere reden altijd denken aan Duitse bierstuben, wurst mit sauerkraut en jodelende lederhosen. Zijn humor scheert meestal net ietsje te kort door de bocht, en zijn lach is van dien aard dat hij moeiteloos de muur van Jeruzalem kan verpulveren. En toch heeft die man iets in huis dat mij onvermijdelijk aan het lachen maakt. Is het zijn hoog 'Baloo the bear'- gehalte? Misschien! Is het de vaak gargantueske manier waarop hij zijn medespelers in een show te kakken zet? Ik weet het niet. Feit is dat een half uurtje Sergio volstaat om mij een opstoot van onvervalst jolijt te bezorgen. Zo ook weer in 'De Foute Quiz'. Iedereen die ooit de euvele moed had om een aflevering van 'het swingpaleis' uit te zitten, weet dat een dergelijk zing zong programma alles in zich heeft om in boertigheid te eindigen, vooral als het door een lulletje rozenwater genre Felice Damiano wordt gepresenteerd. Vrouwen met gebloemde schorten, die gearmd en op de tonen van 'De heuveltjes van Erica' een mexican wave uitvoeren is althans niet mijn idee van een avondje hoogstaand vermaak.
Maar de valkuil van burleske karnavalstoestanden weet Sergio in 'De foute Quiz' perfect te vermijden door de muziekvragen telkens in een ander jasje te steken. Het Viva-bomma onderdeel, waarbij een oudere vrouw een liedje playbackte was zonder meer hilarisch. En ook het onderdeel waarbij Bart De Pauw en Koen Wouters een stomende versie brachten van 'De Kabouterdans' deed mijn tenen krullen van plezier. Veel hangt bij een dergelijke formule natuurlijk af van de teamplayers die in het panel zitten. Maar met een Bart De Pauw en een Rick De Leeuw als centrale gasten kon het verhaal gewoonweg niet in de soep lopen. De tegenstelling België-Nederland zorgde bovendien voor een gezond competitie-element, altijd goed voor een paar stevige oneliners en België-Holland moppen. Het vragenrondje waarbij Sergio al gorgelend een liedje zong vond ik iets minder te pruimen. Maar Sergio zou Sergio niet zijn als hij een show bracht zonder een gortig franje. Deze quiz miste de ampleur van 'Fata Morgana' dat misschien net ietsje meer op het lijf van Sergio geschreven is, maar mensen met een voorkeur voor een intimistisch kader met speelse intermezzi halen in 'De Foute Quiz' zeker hun gram.
Misschien zit ik goed fout, maar ik heb echt genoten van deze pretentieloze, lichtvoetige muziekquiz. Ik vond het een leuke tegenhanger voor de talrijke kennisquizen die stijf staan van erudiet vertoon en belerende vingers, vraagbaken met schoolfrik Herman Van Molle als lijzige presentator. Misschien ben ik in het stadium van 'bomma met gebloemde schort en een zwak voor Armand Preud'homme' aanbeland. Ik heb er zo ongeveer de leeftijd voor. Maar als er al een vervolg komt ga ik zeker kijken. En nu mag u met stenen gooien.
New York Times 1-22-03 Bosses of a publishing firm are trying to work out why no one noticed that one of their employees had been sitting dead at his desk for FIVE DAYS before anyone asked if he was feeling okay. George Turklebaum, 51, who had been employed as a proof-reader at a New York firm for 30 years, had a heart attack in the open-plan office he shared with 23 other workers.
He quietly passed away on Monday, but nobody noticed until Saturday morning when an office cleaner asked why he was still working during the weekend. His boss Elliot Wachiaski said: "George was always the first guy in each morning and the last to leave at night, so no one found it unusual that he was in the same position all that time and didn't say anything.
He was always absorbed in his work and kept much to himself." A post mortem examination revealed that he had been dead for five days after suffering a coronary. Ironically, George was proofreading manuscripts of medical textbooks when he died. You may want to give your co-workers a nudge occasionally.
*Moral of the story: Don't work too hard. Nobody notices anyway.
While working with Mr. Xxxxxx, I have always found him working studiously and sincerely at his table without gossiping with colleagues in the office. He seldom wastes his time on useless things. Given a job, he always finishes the given assignment in time. He is always deeply engrossed in his official work, and can never be found chitchatting in the canteen. He has absolutely no vanity in spite of his high accomplishment and profound knowledge of his field. I think he can easily be classed as outstanding, and should on no account be dispensed with. I strongly feel that Mr. Xxxxxx should be pushed to accept promotion, and a proposal to management be sent away as soon as possible.
Branch Manager
A second note following the report:
Mr. X was present when I was writing the report mailed to you today. Kindly read only the alternate lines 1, 3, 5, 7, 9,....... for my true assessment of him.
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Welnu, beste lezer, ook hier waren decadente wensen de vroede vaderen van de gedachte. De waarheid was echter heel wat minder sexy. Stefanie heeft sinds kort namelijk een dwergkonijn. Zo'n schattig, lief, pluizig troetelnijntje dat ze van haar zuster kreeg. Aanvankelijk was het beest een beetje kopschuw en hield het zich op in een hoek van de kooi die Stefanie als 'my home is my castle' voor het diertje inrichtte. Maar bij het aanbreken van de lente, kreeg Oezie - want zo heet het beestje - de kolder in de kop. Het gooide zich met zo'n kracht tegen de tralies van de kooi, dat er niets ander opzat dan het vrij in de huiskamer te laten rondlopen. Aldus geschiedde. Want psychotische konijnen horen alleen thuis in films zoals 'The Holy Grale' van Monthy Python, zegt het gezond verstand.
Oezie was de koning te rijk. Meteen begon hij met gretige tanden zijn terrein af te bakenen. Nog geen uur later was elk voorwerp in de woonkamer met Oezies orthodontologische naamkaartje gemarkeerd. Kabels knaagde hij meteen door, kleine ornamenten vrat hij op alsof het winterpenen waren en het beddegoed scheurde hij zonder meer aan flarden. En het zag er naar uit dat dit nog maar een kleine vingeroefening was voor een allesomvattende dentale kruistocht. Stefanie had de smoor in. Maar na raadpleging van haar lijfboek: 'de kracht van het positief denken', wist ze dat ze de pluspunten van dit storende gedrag moest leren zien. Want wat voor een fantastische perspectieven dienden zich hier aan! Bloederige oorlogen en terroristische aanslagen behoorden zo goed als zeker voorgoed tot het verleden. Revoluties en samenzweringen zouden verdwijnen in de stofwolk van de geschiedenis. Immers: zet vijf Oezies in het gebergte van Afghanistan en El Qaida kan zijn boeken sluiten. Laat tien Oezies hun gang gaan temidden van een conflicthaard en de strijd is gestreden. Oezies verlammen in no time met hun tanden alle communicatiekanalen, bijten electriciteits- en computerkabels stuk. Zetten de vijand letterlijk voor schut. Tenminste, als je op de wetten van Mendel en de voortplantingscapaciteit van konijnen kan rekenen.
Sofie trok met haar inzichten naar het hoofdkwartier van de NAVO. In de wolken waren ze daar met haar strategische vernuft. Meteen werd in de Kleine Brogel een aanvang gemaakt met de kweek van dwergkonijnen. 'Die kunnen tenminste niet neerstorten zoals F16 vliegtuigen', glunderde de generaal die het project superviseert. En kijk, zelfs president Bush toonde belangstelling voor dit baanbrekende experiment. Hij stelde voor om de konijnen op te leiden om massa vernietigingswapens op te sporen. Dat scheelt een flinke slok op de borrel bij de begroting van militaire budgetten. U ziet het, beste lezer, je hoeft niet groot en imponerend te zijn om politieke reuzen op hun kieën te dwingen. Bush rules the world. Bush is a slave to Oezie, ergo Oezie rules the world.
Een mens heeft de werkgever die hij verdient. Dat is de vuistregel die de werknemer hanteert die de hond liever niet in de pot vindt op het werk, die gewaardeerd wil worden om wat hij doet en dat ook vertaald wil zien in een personeelsbeleid met een smiley interface en een fluwelen handschoen. De werkgever van vandaag moet worden gekneed. Hij is immers een kind van zijn tijd, een Bill Gates in de dop. Zijn emotionele quotiënt haalt ternauwernood de norm van Maastricht. Want ook hij werd besmet door het Trojaanse paard waarmee de neoliberale goeroes het hele maatschappelijke weefsel infecteerden. Hij denkt enkel nog in termen van concurrentiepositie, presteren en productiequotas. Zijn ogen zijn vibrerende dollartekens, zelfs al zwaait hij de scepter in een non-profitbedrijf.
Helaas, ook in vzw Leed en Lompen heerst heden de snoeiharde logica van het rendement. Hoewel baas Karel geen gebrek heeft aan gezag en visie heeft hij totaal geen oog voor the human factor van het managen. Hengsten en sloven is alles wat hij van ons verwacht. En verder zeurt hij over nulmetingen, kwaliteitsindicatoren en verbeterprocessen. Want dat is de taal van het beleidsplan en de enige taal die hij begrijpt. Kwantiteit is belangrijker geworden dan kwaliteit. Hoeveel arme dompelaars zijn er vandaag geholpen is een stringentere vraag dan hoe werden die underdogs van een gewisse ondergang gered. En of zijn werknemers ongehavend uit deze reddingsoperaties komen is bovendien de minste van zijn zorgen. Een bedankje of aai over de bol kan er nauwelijks af. En zo blijft het voltallige personeel van vzw Leed en Lompen doorgaans emotioneel op zijn honger zitten.
Maar dat is buiten Stefanie Cuppens gerekend. Stefanie zou Stefanie niet zijn als zij dit beleid van de botte bijl niet in haar voordeel wist om te buigen. Een vrouw van de Mabel-generatie is Stefanie, zoveel is zeker: ambitieus, gehaaid, zelfstandig; kortom, een metroseksuele vrouw, die vrouwelijke fijngevoeligheid met de no-nonsense mentaliteit van mannen combineert. Maar als ze haar slag thuis wil halen is ze strikt vrouwelijk. Dan draag ze Prada, zoals de duivel, dan introduceert ze desnoods Sex and the City op de werkvloer. Met geraffineerde truken. Met psychologisch vilijn. Zo had ze zich in het hoofd gehaald dat ze bloemen zou krijgen van Karel op secretaressendag. Ja, dat zou ze, en geen zee was haar te hoog. Ze verving het vigerende bureaublad op Karels computer door een exemplaar dat met bloemen was bezaaid, ze sprak boodschappen in op zijn voice mail, bestookte hem met e-mails en stelde een alarmklok in. Karel bekeek haar of ze van de ratten was besnuffeld. Maar ik heb helemaal geen secretaresse! Ah, nee riep Stefanie in een vlaag van witte woede: Akkoord, op mijn contract staat een andere functieomschrijving, maar wie verzorgt uw correspondentie, wie behandelt de facturen? Wie? Wie? Jij, moest Karel met hangende pootjes toegeven, al vond hij dat nog geen reden om de internationale in cis majeur aan te heffen. Toen kwam de Cruella Deville in Stefanie pas goed boven. Ze weigerde nog langer notulen te nemen tijdens vergaderingen, hield de agenda met afspraken niet meer bij, hing rond op het werk als een vrouw van de vlakte, en liet haar doelpubliek verkommeren in de riolen. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De criminaliteit in het Antwerpse nam een hoge vlucht. De roep om Filip Dewinter werd alsmaar luider, en Karel werd daarvoor door het verenigde middenveld met de vinger gewezen.
Stefanie, gilde hij smekend. Maar Stefanie gaf geen krimp. En zo kwam het dat Karel op 19 april vermomd als fuchsia in het Antwerpse straatbeeld werd gesignaleerd met een pot sanseverias in de handen. 'Dit doe ik in het kader van het verbeterproces dat het ministerie voorschreef' vertrouwde hij intimi toe die hem herkenden. Stefanie snoof vol verachting, Pfoeh, ouwe wijventongen, maar volgend jaar krijg ik een diamanten halssnoer, wedden?
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Deze mail kregen wij vandaag toegestuurd, op de verjaardag van de dood van Luna en Oulemata
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
