Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
14-05-2007
Amnesty e.a.
Op 16 mei zet Amnesty International met hun inmiddels wereldberoemde concert 'Recht tegen Onrecht' vanaf 14 uur de Antwerpse Grote Markt weer in vuur en vlam. Het brandweerkorps ligt op vinkenslag en brengt ongetwijfel een tribute. Booswichten fluisteren in de wandelgangen dat zij 'I like the smell of napalm in the morning', thé tag van Marlon Brando in Apocalyps Now, op muziek hebben gezet. Andere stoorzenders van dienst zijn: Milow, Lalalover, Eva De Roovere, Jenne Decleir, Billie King, Udo, Kommil Foo. 10-uur non-stop ambiance en muziek zitten in de pipeline, en dat allemaal gratis. De opbrengst van stickerverkoop en drank gaat naar Amnesty. Niet te missen!
Op woensdag 23 mei nodigt de boeddhistische gemeenschap van Antwerpen iedereen uit om samen de verjaardag van Boeddha te vieren. Het De Coninckplein wordt dan omgetoverd tot een Zonder Haat Plein. Eetstandjes, workshops, optocht met leeuwen en licht, muziek en dans maken het mooie weer. Het feest begint om 11 uur. Vergeet uw klankschalen en uw mantra niet mee te brengen.
Vanaf volgende week zijn er ook allerlei activiteiten rond de 125ste geboortedag van Willem Elsschot, zoals literaire wandelingen, voordrachten, concerten, tentoonstellingen, Stand Up Comedy, enz. zie www.destadvanelsschot.be. Neen Lijmen, jij bent niet uitgenodigd. En je been al evenmin.
En dan kan u zich natuurlijk ook nog altijd gaan vergapen aan de haperende mechaniek van de Sinksenfoor van 26 mei tot 8 juli op de Gedempte Zuiderdokken. De enige kermis waar u waar krijgt voor uw geld.
Cityhoppen, woninghoppen, partnerhoppen, hoppen is in! Wie niet hopt is een woessie! De aanzet tot dit kangoeroeëske gedrag werd gegeven door de Hop-actie van februari 2006, aangevoerd door de swingende Antwerpse bisschop Paul Van Den Berghe en het hete hangijzer humane amnestie voor mensen zonder papieren die gegronde redenen hebben om hun land te ontvluchten. En omdat stilstand doet afsterven en de kogel wat te dik is om door de kerk te kunnen is er nu binnenkort een heus HOP-festival. Voor mensen zonder papieren. Door mensen zonder papieren. Hop-mannen en -vrouwen zijn van harte welkom. http://www.actie-hop.be
Zondag, 20 mei 2007, van 11u toto 17u
Harmoniepark, Antwerpen (tram 2, 7, 15)
Mogelijkheid tot picknicken. Eten en drank ook ter plaatse verkrijgbaar
Vanaf 11u - Doorlopend animatie voor kinderen en jongeren:
- werelddorp
- volksspelen
- springkasteel
- wedstrijden
13u - Free-podium met dans en muziek
met oa. Kalinoeschka, Rodnichok, Dimitrasco Nina, Associacion gruppo socio-cultural Ecuador ,Alexander Kundozerov, Svetlana Oudovichenko, John Samkhvalov, Souaf Mourad, Muzant 12 pers, LO-Squad, Young Gs, Aziatic Entertainment, Paly, ...
15u30 - Slotact,
met onder meer zanger Pieter Embrechts, de HOP-band en The Rainbow Presentatie Britt van Marsenille (Ketnet) en Pieter Wieërs (HOP)
Het was een gesprek om in te wonen Zo'n doorzononderonsje Met ampele lichtinval En kamerbreed tapijt
Het lag aan onze voeten Als een koninkrijk Ternauwernood veroverd Op vijandelijke troepen Een wingewest van woorden
Want woorden kunnen soms zo Dakloos zijn Zo uitgewoond Dat ze onder bruggen slapen Ontheemd en van menselijkheid ontdaan Ze kunnen soms zo uitgeblust in zinnen praten Zo radeloos tussen haakjes staan
Maar onze woorden waren luxeloften In een groene gordel van tijdloosheid Ze boden ons beschutting Tegen regenvlagen En tegen het oprukkend onkruid dat vervreemding heet
Het was een gesprek dat ik had willen kraken Om het voor leegstand te behoeden Om het te bevolken met al die dingen Die een moeder-dochterrelatie zo bijzonder maken
Het ideale geschenk voor moederdag: een stuk of wat halters. Het verhoogt hun gevoel van eigenwaarde, en bespaart u ettelijke bezoeken aan de garage. En het is zo eens iets anders dan een staafmixer...
Deze mail kregen wij vandaag toegestuurd, op de verjaardag van de dood van Luna en Oulemata
Deze mail zal velen van jullie waarschijnlijk verstomming slaan. Maar ik moet jullie spijtig genoeg mededelen dat mijn Braziliaanse vriendin Gislene zaterdagnacht tijdens de Eagle fuif van de Arendsvrienden in Jeugdhuis Jonkhove in Aartrijke als een beest in elkaar werd getrapt en geslagen. Zij heeft over haar hele lichaam kneuzingen, een dichtgeklopt oog, een afgebroken tand en haar juwelen verloren. Ik heb er een dikke lip, kneuzingen, een gebarsten neus en een afgebroken tand aan over gehouden. Maar naast de fysische letsels, zijn zowel Gislene en ik geschokt over het blinde, brute racistische geweld. En dit in de plaats waar ik me altijd heb thuis gevoeld. Deze mail stuur ik naar jullie omdat Gislene en ik vinden dat dit moet openbaar worden gemaakt.
Tijdens de fuif zat ik te praten terwijl Gislene stond te dansen. Het was me al opgevallen dat ze omringt was door wat macho kikkers, die waarschijnlijk hun kans roken om een exotisch ding van dichtbij te zien. Na een tijd begon het lichamelijk opbod en namen verschillende gasten hun T-shirt af. Gislene negeerde die gasten en nam zelfs geen drankjes aan van hen. Plots gooide een vrouw een glas alcohol in haar gezicht en trok haar bij de haren op de grond. Waarschijnlijk een madamke die niet kon leven met het gedacht, dat niet zij het middelpunt van de belangstelling was op de dansvloer. Meteen sprong haar vriend. FVA (zijn naam is bekend) recht, maar in plaats van de twee vrouwen te scheiden begon hij op Gislene te schoppen. Bij een poging haar te redden kreeg ik een trap op mijn lip, terwijl hij duchtig racistische opmerkingen maakte. Toen iedereen uit elkaar was gehaald, kreeg Gi te horen dat zij moest vertrekken. Daarna rukte FVA zich los en stormde op ons af. In een poging hem af te stoppen kreeg ik een trek op mijn neus. Praten hielp ook niet met de gast en de feeks van een vriendin stond nog steeds Gislene uit te dagen. Toen bleek dat Gislene niet het gemakkelijk exotisch hebbedingetje bleek, begonnen sommige Arendsvrieden haar ook te verwijten als vuile negerin, die beter terug naar haar Oerwoud zou gaan. Uiteindelijk greep die vriendin Gislene opnieuw bij de haren en toen zag FVA voor de tweede keer zijn kans om op haar te schoppen. Bij een poging Gislene naar buiten te krijgen werd ze nog door FVA en twee companen geschopt en met bier overgoten. Gislene liep uiteindelijk geheel in schok weg roepend naar hulp en de politie. Een paar honderd meter verder vond ik haar terug en voerde ik haar naar Gent. Daarbij stelden wij ons de vraag: zou Gislene ook zo toegetakeld, vernederd geweest zijn en haar waardigheid als vrouw zijn afgenomen als zij een blondje was geweest?
Gislene en ik zou heel graag een signaal geven tegen racisme en xenofobie. Wij willen een raamaffiche laten aanmaken en verspreiden en vragen aan de mensen van Aartrijke om neen te zeggen aan dit soort zinloos geweld en met een positieve boodschap. Ik zou ook de pers willen inlichten over dit voorval. Want als wij niet opstaan en een signaal geven, dan wordt er misschien opnieuw een vrouw in elkaar geklopt, omdat ze goed kan dansen en een andere huidskleur heeft. Als er mensen ideeen hebben hoe we dit kunnen aanpakken en wat de beste manier is, neem dan gerust contact op met me. Ook als mensen tips hebben i.v.m. met de gerechtelijke procedures en die soort zaken, laat mij ook iets weten.
Dit soort mails krijgen wij vrij regelmatig toegestuurd...
In Diest werd Annick vermoord voor een paar minuutjes gratuite seks. En onlangs nog werd in Koerdistan een meisje gestenigd omdat ze een ongeoorloofde relatie had met een jongen die de verkeerde kerk bezocht. Twee jonge levens die zich afspeelden op twee verschillende continenten, maar die in hun trieste eindfinale in eenzelfde apotheose van bloed en tranen samenvloeiden.
Vrouw zijn, ik heb het altijd een moeilijke evenwichtsoefening gevonden, een voortdurend balanceren tussen een ongebreidelde gulzigheid naar het leven en het habijt van tante non. Ik herinner me de minachting voor de vrouw die van moeder op dochter werd doorgegeven, het gevoel van inferioriteit dat zich uitte in een zichzelf wegcijferende dienstbaarheid, angst voor het vrouwelijke lichaam, en een manifeste verheerlijking van echtgenoot en zonen. Mijn broers hadden altijd een streepje voor. Waar wij meisjes- als we al eens de hort op mochten - steeds weer voor elf uur moesten thuis zijn, konden zij onbezorgd nachtbraken tot hun bioritme de Sint-Vitusdans begon te imiteren. De angst voor ongewenste zwangerschappen, maatschappelijk gezichtsverlies (jawel, dat was de prijs van een buitengaatse dochter) bleef ons, aankomende vrouwen, in onze jeugdjaren parten spelen.
De tijden veranderden, en met plezier moest ik vaststellen dat de jongere generatie vrouwen veel meer vrijheid kreeg. Want net zoals mijn leeftijdsgenoten heb ik destijds de discriminatie van het zwakkere geslacht sterk aangevoeld. Maar zolang er perverten rondlopen die vrouwen zien als jachttrofeeën, persoonlijk bezit, of generische viagra, ligt er een zware hypotheek op die vrouwelijke vrijheid. En dat geldt zowel in het Westen als in het Oosten. De vraag is maar of de lange lijst van verdwijningen, verkrachtingen, moorden de klok voor meisjes en jonge vrouwen niet met tientallen jaren terugdraait... Gaat het eindigen met paranoïde ouders die hun dochters achter slot en grendel steken?
Diverse regio 's in het Oosten kunnen daarbij tot voorbeeld dienen. Neem nu die moord op dat Koerdische meisje. Een kind van 16 jaar wordt door een meute van een 1000-tal schuimbekkende mannen gestenigd tot de dood er op volgt. Alleen maar omdat zij haar eigen keuzes wilde maken en de streng bewaakte maagdenburcht die haar huis was voor gezien hield. De mannen zijn westers gekleed, hebben flashy GSM's waarmee zij foto's en zelfs filmpjes maken van het gebeuren alsof het om een voetbalmatch gaat. Een duidelijker signaal dat zij de technologische ontwikkelingen van het westen omarmen, maar weigeren de morele waarden over te nemen kunnen zij niet geven. Er is voor vrouwen nog ontzettend veel werk aan de winkel. Op onderstaande link kan je beelden zien van de steniging. Zeker niet iets voor gevoelige zielen, maar je vraagt je wel af met welk recht mensen zich soms beschaafde wezens noemen. Cultuurrelativisme houdt voor mij op waar de schending van mensenrechten begint. Maar laat ons elkaar geen mietje noemen, er bestaat ook zoiets als genderrelativisme. De uitdrukking: 'ach, hij is nu eenmaal een man' ligt velen in de mond bestorven. En ach, mannen mogen gerust wel anders zijn. Wij verwachten heus niet dat zij allemaal een schort voorbinden en hun marsiaanse temperament aan de wilgen hangen. Maar ze moeten wel de fysieke en psychische integriteit van vrouwen respecteren.
http://www.filecabi.net/video/horrific-stone.html YouTube heeft dit filmpje blijkbaar gecensureerd
Ik heb een VB-icoontje op mijn blog, en daar ben ik fier op. Veel mensen associëren je dan meteen met extreem-links, maar je hoeft niet links te zijn om een statement voor een democratische samenleving te maken. Evenmin moet je een liaison dangereuse aangaan met het Rode Boekje om elke vorm van dictatuur af te keuren. Geloof me vrij, niemand wil een dictatuur van rechts inruilen voor een dictatuur van links, want in beide staatsvormen zijn de humanistische principes ver te zoeken. Het VB-icoontje is voor mij eenvoudigweg een geloofsbelijdenis. En wel hierom:
Het Vlaams Belang heeft wortels in het nazistische ideeëngoed, werft leden uit collaboratiemilieus, en verbroedert met neo-nazi's en extreem-rechtse partijen in het buitenland. Dat impliceert zonder meer dat het VB staat voor een bewind waarin de democratie monddood wordt gemaakt, waar de sterkste regeert, waar onverdraagzaamheid aan de orde is. Alles wat maar enigszins anders is moet worden geliquideerd, (denk maar aan de uitroeiingskampen voor gehandicapten, zigeuners, homos, Joden in Nazi-Duitsland). Toegegeven, de jongste jaren is het VB onder druk van het cordon sanitaire!!!!!!!!! (laat ons dat niet vergeten, want voor dat cordon bestond was het VB-discours ronduit scabreus) salonfähig geworden. De meest extreme standpunten werden een beetje bijgeschaafd. Vreemdelingen worden niet meer openlijk makakken genoemd. Ze moeten niet meteen op een DC10 gezet worden met een one way ticket naar een uitroeiingskamp. Maar daar houdt de cosmetische schoonheidskuur ook op. Hey, laten we wel wezen,Filip Dewinter gedraagt zich misschien iets meer als de ideale schoonzoon, maar heeft wel degelijk een verborgen agenda. Nooit nam hij publiekelijk afstand van zijn schabouwelijke standpunten van het eerste uur. En op onbewaakte momenten, als de pers even om sigaretten is, komen die als stinkende dode rioolratten bovendrijven. Zoals daar zijn: zijn afkeer van vakbonden, zijn uitgesproken gendervijandige standpunten over de vrouw, zijn simplistisch en populistisch ideeën over het migratievraagstuk, zijn visie op de sociale zekerheid. De geweldige propagandamachine van het VB (de grootste van alle partijen) zorgt ervoor dat deze ideeën bij de man in de straat komen middels flyers, affiches, e.a. Wij zeggen wat u denkt, oreert Filip met ontroerende empathie, maar ten langen leste denken de mensen wat hij zegt. Of niet soms.
Onlangs kreeg ik een VB-pamfletje in de bus waarin de bewoners van mijn blok opgezet werden tegen zogenaamde onruststokers in de woongemeenschap, uiteraard van vreemde origine. Pure stemmingmakerij was het, want tot dan toe was de cohabitatie volstrekt vreedzaam. Tja, de stelling: 'het doel heiligt de middelen' van Machiavelli ligt duidelijk in pole position bij onze lokale bruinhemden. Het stokpaardje dat ons aller Filip in deze te pas en te onpas van stal haalt is het recht op vrije meningsuiting. Hij, de man die Tom Barman en andere artiesten bedreigde n.a.v. de 0110 concerten, die organisaties voor de rechter daagde omdat ze kritiek op hem spuiden, die in een niet eens zo ver verleden op de vuist ging met iedere tegenstander. Wel, wees er maar van overtuigd dat het met het recht op vrije meningsuiting de verkeerde kant opgaat als onze Filip het voor het zeggen krijgt.
Ach jij doemdenker, laat hen toch mee regeren', zegt mijn optimistische vriendin, 'ze zullen zich verbranden aan de macht. Kijk dan toch eens wat er in Oostenrijk en in Frankrijk is gebeurd. Ik weet het niet, ik zou het graag geloven, maar het blijft hoe dan ook een gevaarlijke denkpiste. Wat ik wel weet is, dat men in Orange en Vitrolles (FR) waar het Front National aan de macht kwam nog altijd zijn wonden likt. Dat sociale voorzieningen werden teruggeschroefd, dat er censuur werd toegepast in de bibliotheek op alles wat maar enigszins 'multicul' was, dat migrantenwijken aan verloedering werden overgelaten. Je kan trouwens het VB niet vergelijken met extreem-rechts in Oostenrijk of Frankrijk, want daar was er intern al veel verdeeldheid en onmin. De Vlaams Belangers, daarentegen, staan als één man (op een paar schermutselingen na) achter hun partijprogramma en zullen alles in het werk stellen om dat vroeg of laat ten uitvoer te brengen. Oh neen, ik moet er niet aan denken dat deze partij zelfs maar een gedeelte van dat programma in wetten kan omzetten. En dat is niet eens zo onwaarschijnlijk als je bedenkt dat de andere partijen nu al plat op de buik gaan voor Filips' hersenspinsels, uit schrik voor electoraal verlies. Gaan deze hoorndragers moedig genoeg zijn om zand in de machine te strooien als het VB mee regeert? Ik weet één ding. Als onze Filip aan de macht komt, emigreer ik naar het buitenland. Anders krijg ik als vrouw en als deeltijds werkloze een aantal harde noten om te kraken.
En tot slot: veel mensen plaatsen kantlijnen bij het democratisch gehalte van het cordon? Maar mag men zon partij die volstrekt ondemocratisch is en volstrekt ondemocratische methodes gebruikt om aan de macht te komen, die haat en separatisme predikt op de rug van één bevolkingsgroep met alle gevaren vandien (een voorschrift voor een potentiële holocaust?), die aanleunt bij het meest verwerpelijke regime uit de geschiedenis, die garen spint bij een politieke en economische malaise, zonder met constructieve oplossingen voor de dag te komen - mag men, nee, moet men zo'n partij niet afremmen? Mag men mensen die weigeren verder te kijken dan hun neus lang is (want de meesten focussen zich enkel op het vreemdelingenstandpunt en hebben geen weet van de verborgen agenda) niet proberen te beschermen voor of tegen zichzelf? Misschien profiteert het VB inderdaad van die underdogpositie, maar het cordon is niet de directe aanleiding voor de sympathie van veel mensen voor het VB. Wat zou trouwens de trieste score zijn als er geen waarschuwingstekens werden uitgezet? Is het niet verleidelijk kersen eten met de man die een instant hemel op aarde belooft. En is een mens niet van nature uit tuk op directe behoeftebevrediging, zoals de ezel tuk is op de wortel die hem wordt voorgehouden? Jawel, er zijn samenlevingsproblemen en die moeten kordaat worden aangepakt. Maar liefst niet met Zyklon B.
Waar ik vooral moeite mee heb is die banalisering van het VB. Die lichtjes melige knuffelretoriek à la 'het is een partij zoals een andere'. Weet het collectieve geheugen dan niet meer dat ook de Duitse burgers destijds meenden dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen? Is de brave Vlaming dan vergeten dat ook Hitler de meest slinkse praktijken hanteerde om zijn programma uiteindelijk door te drukken? De genocides in Joegoslavië en Rwanda zijn ontstaan in een open cultuur waar discussie en overleg mogelijk was. Er was niet meer dan een gewiekste nationalistische volksmenner voor nodig. En een geoliede propagandamachine. Die zijn hier alvast voorhanden. Meer moet dat echt niet zijn. Meer info over het VB? Raadpleeg de website van echte kenners: www.blokwatch.be Blokwatch coördineert ook de actie: 'weblogs tegen racisme' waar u het embleem kan downloaden
Op 1 mei 1886 staakten in de VS 340.000 werkers voor de 8-urige werkdag, een nooit gezien succes! Dit was het resultaat van 2 jaar propaganda en mobilisatie door de nieuwe Federation of Organized Trades and Labor Unions.
Op sommige plaatsen haalden de arbeiders hun slag thuis, maar elders, zoals bij de maaimachinefabriek Mac Cormick in Chicago, reageerden de bazen met lock-outs en voerde de politie werkwilligen en stakingbrekers uit de omliggende dorpen aan. Toen de arbeiders op 3 mei tegen deze sabotage betoogden, schoot de politie 6 mensen dood.
Op de protestmeeting van 4 mei kwamen 15.000 mensen opdagen, maar een bomaanslag koste het leven aan 7 politiemensen. 8 arbeiders en leiders werden opgepakt en ter dood veroordeeld, niet omdat zogenaamd bewezen was dat zij de daders waren (er zijn trouwens genoeg redenen om aan te nemen dat dit een opgezette provocatie was) maar omwille van de economische en politieke ideeën die ze verspreidden. De oorsprong van 1 mei ligt dus in de Verenigde staten.
In 1889 wordt op een congres van de Tweede Internationale besloten om, in navolging van de Amerikanen op 1 mei 1890 overal in Europa acties te ondernemen voor het afdwingen van de 8-urendag. Deze oproep kreeg zon grote weerklank dat de burgerij in paniek sloeg. Er werd gedreigd met ontslagen. In België gaf de minister van Justitie bevel aan de rijkswacht om te onderzoeken wie voor het organiseren van 1 mei gestemd hadden. In Leuven werden alle soldaten opgeroepen om te voorkomen dat ze de ordewoorden van de arbeiders zouden toejuichen. In Gent werd de hoofdwacht voor 2 dagen gesloten en het schildwachthuisje weggenomen. Er werden speciale schietoefeningen georganiseerd voor de burgerwacht om op 1 mei op scherp te staan. In Brussel ging de burgerij letterlijk op de vlucht en droeg alles wat enige waarde had met zich mee.
En de staking werd een succes: 150.000 stakers deden mee, op gevaar af hun job te verliezen. Vooral in Wallonië, waar 100.000 van de 110.000 mijnwerkers het werk neerlegden. Overal werd massaal betoogd. De straten van België zagen zwart van het volk.
In Duitsland was de socialistenwet van Bismarck nog altijd van kracht en de leiding riep op om niet te staken. Desondanks staakten in de grote industriecentra één op tien van de arbeiders, met afdankingen en verdere stakingen tot gevolg. In Wenen, Praag, Budapest en Bukarest, in Nederland, Zwitserland en Scandinavië kwamen mensen massaal de straat op. In Engeland en Spanje werd op zondag 4 mei betoogd. Het moet een enorm gevoel geweest zijn! Overal in de geïndustrialiseerde wereld kwamen de arbeiders als één georganiseerde kracht naar buiten terwijl de burgerij machteloos toekeek. De arbeiders werden zich bewust van hun eigen macht.
Vandaag is de 1 mei optocht een folkloristische stoet met majoretten en kermisfanfares. De eens zo imposante colonne van socialistische en communistische veteranen met een rode anjer in het knoopsgat is sterk uitgedund. De toespraken van vakbondsvertegenwoordigers vallen van de weeromstuit in dovemansoren. De meeste jonge mensen kennen niet eens meer de symboliek achter deze jaarlijks terugkerende processie. De strijd om betere werkvoorwaarden en sociale zekerheid is hen nagenoeg vreemd. Nochtans doet de burgerij er sinds het begin van de jaren tachtig alles aan om terug te pakken wat door de arbeiders verworven werd. Van de 8-urendag blijft niets meer over, de macht van de vakbonden is gevoelig uitgehold, en bedrijven trekken bij de minste onlusten naar het buitenland. Bovendien is de sociale zekerheid in vergelijking met vroeger een lachertje, terwijl het statuut van het overheidspersoneel door onze (?) eigen ministers wordt uitgehold ... En dit in een economische situatie die volgens burgerlijke economen zelden zo goed geweest is!
Sergio doet mij om één of andere reden altijd denken aan Duitse bierstuben, wurst mit sauerkraut en jodelende lederhosen. Zijn humor scheert meestal net ietsje te kort door de bocht, en zijn lach is van dien aard dat hij moeiteloos de muur van Jeruzalem kan verpulveren. En toch heeft die man iets in huis dat mij onvermijdelijk aan het lachen maakt. Is het zijn hoog 'Baloo the bear'- gehalte? Misschien! Is het de vaak gargantueske manier waarop hij zijn medespelers in een show te kakken zet? Ik weet het niet. Feit is dat een half uurtje Sergio volstaat om mij een opstoot van onvervalst jolijt te bezorgen. Zo ook weer in 'De Foute Quiz'. Iedereen die ooit de euvele moed had om een aflevering van 'het swingpaleis' uit te zitten, weet dat een dergelijk zing zong programma alles in zich heeft om in boertigheid te eindigen, vooral als het door een lulletje rozenwater genre Felice Damiano wordt gepresenteerd. Vrouwen met gebloemde schorten, die gearmd en op de tonen van 'De heuveltjes van Erica' een mexican wave uitvoeren is althans niet mijn idee van een avondje hoogstaand vermaak.
Maar de valkuil van burleske karnavalstoestanden weet Sergio in 'De foute Quiz' perfect te vermijden door de muziekvragen telkens in een ander jasje te steken. Het Viva-bomma onderdeel, waarbij een oudere vrouw een liedje playbackte was zonder meer hilarisch. En ook het onderdeel waarbij Bart De Pauw en Koen Wouters een stomende versie brachten van 'De Kabouterdans' deed mijn tenen krullen van plezier. Veel hangt bij een dergelijke formule natuurlijk af van de teamplayers die in het panel zitten. Maar met een Bart De Pauw en een Rick De Leeuw als centrale gasten kon het verhaal gewoonweg niet in de soep lopen. De tegenstelling België-Nederland zorgde bovendien voor een gezond competitie-element, altijd goed voor een paar stevige oneliners en België-Holland moppen. Het vragenrondje waarbij Sergio al gorgelend een liedje zong vond ik iets minder te pruimen. Maar Sergio zou Sergio niet zijn als hij een show bracht zonder een gortig franje. Deze quiz miste de ampleur van 'Fata Morgana' dat misschien net ietsje meer op het lijf van Sergio geschreven is, maar mensen met een voorkeur voor een intimistisch kader met speelse intermezzi halen in 'De Foute Quiz' zeker hun gram.
Misschien zit ik goed fout, maar ik heb echt genoten van deze pretentieloze, lichtvoetige muziekquiz. Ik vond het een leuke tegenhanger voor de talrijke kennisquizen die stijf staan van erudiet vertoon en belerende vingers, vraagbaken met schoolfrik Herman Van Molle als lijzige presentator. Misschien ben ik in het stadium van 'bomma met gebloemde schort en een zwak voor Armand Preud'homme' aanbeland. Ik heb er zo ongeveer de leeftijd voor. Maar als er al een vervolg komt ga ik zeker kijken. En nu mag u met stenen gooien.
New York Times 1-22-03 Bosses of a publishing firm are trying to work out why no one noticed that one of their employees had been sitting dead at his desk for FIVE DAYS before anyone asked if he was feeling okay. George Turklebaum, 51, who had been employed as a proof-reader at a New York firm for 30 years, had a heart attack in the open-plan office he shared with 23 other workers.
He quietly passed away on Monday, but nobody noticed until Saturday morning when an office cleaner asked why he was still working during the weekend. His boss Elliot Wachiaski said: "George was always the first guy in each morning and the last to leave at night, so no one found it unusual that he was in the same position all that time and didn't say anything.
He was always absorbed in his work and kept much to himself." A post mortem examination revealed that he had been dead for five days after suffering a coronary. Ironically, George was proofreading manuscripts of medical textbooks when he died. You may want to give your co-workers a nudge occasionally.
*Moral of the story: Don't work too hard. Nobody notices anyway.
While working with Mr. Xxxxxx, I have always found him working studiously and sincerely at his table without gossiping with colleagues in the office. He seldom wastes his time on useless things. Given a job, he always finishes the given assignment in time. He is always deeply engrossed in his official work, and can never be found chitchatting in the canteen. He has absolutely no vanity in spite of his high accomplishment and profound knowledge of his field. I think he can easily be classed as outstanding, and should on no account be dispensed with. I strongly feel that Mr. Xxxxxx should be pushed to accept promotion, and a proposal to management be sent away as soon as possible.
Branch Manager
A second note following the report:
Mr. X was present when I was writing the report mailed to you today. Kindly read only the alternate lines 1, 3, 5, 7, 9,....... for my true assessment of him.
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Welnu, beste lezer, ook hier waren decadente wensen de vroede vaderen van de gedachte. De waarheid was echter heel wat minder sexy. Stefanie heeft sinds kort namelijk een dwergkonijn. Zo'n schattig, lief, pluizig troetelnijntje dat ze van haar zuster kreeg. Aanvankelijk was het beest een beetje kopschuw en hield het zich op in een hoek van de kooi die Stefanie als 'my home is my castle' voor het diertje inrichtte. Maar bij het aanbreken van de lente, kreeg Oezie - want zo heet het beestje - de kolder in de kop. Het gooide zich met zo'n kracht tegen de tralies van de kooi, dat er niets ander opzat dan het vrij in de huiskamer te laten rondlopen. Aldus geschiedde. Want psychotische konijnen horen alleen thuis in films zoals 'The Holy Grale' van Monthy Python, zegt het gezond verstand.
Oezie was de koning te rijk. Meteen begon hij met gretige tanden zijn terrein af te bakenen. Nog geen uur later was elk voorwerp in de woonkamer met Oezies orthodontologische naamkaartje gemarkeerd. Kabels knaagde hij meteen door, kleine ornamenten vrat hij op alsof het winterpenen waren en het beddegoed scheurde hij zonder meer aan flarden. En het zag er naar uit dat dit nog maar een kleine vingeroefening was voor een allesomvattende dentale kruistocht. Stefanie had de smoor in. Maar na raadpleging van haar lijfboek: 'de kracht van het positief denken', wist ze dat ze de pluspunten van dit storende gedrag moest leren zien. Want wat voor een fantastische perspectieven dienden zich hier aan! Bloederige oorlogen en terroristische aanslagen behoorden zo goed als zeker voorgoed tot het verleden. Revoluties en samenzweringen zouden verdwijnen in de stofwolk van de geschiedenis. Immers: zet vijf Oezies in het gebergte van Afghanistan en El Qaida kan zijn boeken sluiten. Laat tien Oezies hun gang gaan temidden van een conflicthaard en de strijd is gestreden. Oezies verlammen in no time met hun tanden alle communicatiekanalen, bijten electriciteits- en computerkabels stuk. Zetten de vijand letterlijk voor schut. Tenminste, als je op de wetten van Mendel en de voortplantingscapaciteit van konijnen kan rekenen.
Sofie trok met haar inzichten naar het hoofdkwartier van de NAVO. In de wolken waren ze daar met haar strategische vernuft. Meteen werd in de Kleine Brogel een aanvang gemaakt met de kweek van dwergkonijnen. 'Die kunnen tenminste niet neerstorten zoals F16 vliegtuigen', glunderde de generaal die het project superviseert. En kijk, zelfs president Bush toonde belangstelling voor dit baanbrekende experiment. Hij stelde voor om de konijnen op te leiden om massa vernietigingswapens op te sporen. Dat scheelt een flinke slok op de borrel bij de begroting van militaire budgetten. U ziet het, beste lezer, je hoeft niet groot en imponerend te zijn om politieke reuzen op hun kieën te dwingen. Bush rules the world. Bush is a slave to Oezie, ergo Oezie rules the world.
Een mens heeft de werkgever die hij verdient. Dat is de vuistregel die de werknemer hanteert die de hond liever niet in de pot vindt op het werk, die gewaardeerd wil worden om wat hij doet en dat ook vertaald wil zien in een personeelsbeleid met een smiley interface en een fluwelen handschoen. De werkgever van vandaag moet worden gekneed. Hij is immers een kind van zijn tijd, een Bill Gates in de dop. Zijn emotionele quotiënt haalt ternauwernood de norm van Maastricht. Want ook hij werd besmet door het Trojaanse paard waarmee de neoliberale goeroes het hele maatschappelijke weefsel infecteerden. Hij denkt enkel nog in termen van concurrentiepositie, presteren en productiequotas. Zijn ogen zijn vibrerende dollartekens, zelfs al zwaait hij de scepter in een non-profitbedrijf.
Helaas, ook in vzw Leed en Lompen heerst heden de snoeiharde logica van het rendement. Hoewel baas Karel geen gebrek heeft aan gezag en visie heeft hij totaal geen oog voor the human factor van het managen. Hengsten en sloven is alles wat hij van ons verwacht. En verder zeurt hij over nulmetingen, kwaliteitsindicatoren en verbeterprocessen. Want dat is de taal van het beleidsplan en de enige taal die hij begrijpt. Kwantiteit is belangrijker geworden dan kwaliteit. Hoeveel arme dompelaars zijn er vandaag geholpen is een stringentere vraag dan hoe werden die underdogs van een gewisse ondergang gered. En of zijn werknemers ongehavend uit deze reddingsoperaties komen is bovendien de minste van zijn zorgen. Een bedankje of aai over de bol kan er nauwelijks af. En zo blijft het voltallige personeel van vzw Leed en Lompen doorgaans emotioneel op zijn honger zitten.
Maar dat is buiten Stefanie Cuppens gerekend. Stefanie zou Stefanie niet zijn als zij dit beleid van de botte bijl niet in haar voordeel wist om te buigen. Een vrouw van de Mabel-generatie is Stefanie, zoveel is zeker: ambitieus, gehaaid, zelfstandig; kortom, een metroseksuele vrouw, die vrouwelijke fijngevoeligheid met de no-nonsense mentaliteit van mannen combineert. Maar als ze haar slag thuis wil halen is ze strikt vrouwelijk. Dan draag ze Prada, zoals de duivel, dan introduceert ze desnoods Sex and the City op de werkvloer. Met geraffineerde truken. Met psychologisch vilijn. Zo had ze zich in het hoofd gehaald dat ze bloemen zou krijgen van Karel op secretaressendag. Ja, dat zou ze, en geen zee was haar te hoog. Ze verving het vigerende bureaublad op Karels computer door een exemplaar dat met bloemen was bezaaid, ze sprak boodschappen in op zijn voice mail, bestookte hem met e-mails en stelde een alarmklok in. Karel bekeek haar of ze van de ratten was besnuffeld. Maar ik heb helemaal geen secretaresse! Ah, nee riep Stefanie in een vlaag van witte woede: Akkoord, op mijn contract staat een andere functieomschrijving, maar wie verzorgt uw correspondentie, wie behandelt de facturen? Wie? Wie? Jij, moest Karel met hangende pootjes toegeven, al vond hij dat nog geen reden om de internationale in cis majeur aan te heffen. Toen kwam de Cruella Deville in Stefanie pas goed boven. Ze weigerde nog langer notulen te nemen tijdens vergaderingen, hield de agenda met afspraken niet meer bij, hing rond op het werk als een vrouw van de vlakte, en liet haar doelpubliek verkommeren in de riolen. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De criminaliteit in het Antwerpse nam een hoge vlucht. De roep om Filip Dewinter werd alsmaar luider, en Karel werd daarvoor door het verenigde middenveld met de vinger gewezen.
Stefanie, gilde hij smekend. Maar Stefanie gaf geen krimp. En zo kwam het dat Karel op 19 april vermomd als fuchsia in het Antwerpse straatbeeld werd gesignaleerd met een pot sanseverias in de handen. 'Dit doe ik in het kader van het verbeterproces dat het ministerie voorschreef' vertrouwde hij intimi toe die hem herkenden. Stefanie snoof vol verachting, Pfoeh, ouwe wijventongen, maar volgend jaar krijg ik een diamanten halssnoer, wedden?
Na de vorige editie van het Boekenbal in de Zoo van Antwerpen keert het bal dit jaar terug naar de Roma. Het zesde Boekenbal Populaire vindt plaats op 28 april. Deze keer staan de deuren van het literaire dansfeest open voor iedereen.
Gedurende gans de avond vermengen literatuur en muziek zich en vormen zij een wervelend duo. Guido Belcanto en zijn Showorkest brengen een subtiele combinatie van smartlappen en rock 'n' roll. Daarna draait dichter/troubadour Peter Holvoet-Hanssen de ene langvergeten hit na de andere.
Het Boekenbal Populaire is een initiatief van de stad Antwerpen in samenwerking met de Vlaamse Auteursvereniging en Boek.be. Meer informatie op http://www.deroma.be
Doelgroep: literatuurliefhebbers
Waar en wanneer: Zaterdag 28 april vanaf 20u in De Roma, Turnhoutsebaan 286, 2140 Borgerhout
Solliciteren is voor langharig werkschuw tuig zoals jij en ik een zaak van staatsbelang. Iets minder dan een kwart van zijn leven brengt een mens immers door op de werkvloer waar hij om den brode en in het zweet des aanschijns zijn nestel afdraait. Een kosten-baten analyse van iedere vacature die zich aandient is dus geen overbodige luxe. Het voorkomt dat je een groot deel van je kostbare tijd investeert in een professioneel limbo waarin je hinkstapspringt als een kat op een heet zinken dak. Lees dus iedere sollicitatieadvertentie met de nodige aandacht, tracht uit te vissen wat er tussen de regels staat; ontcijfer het lingo van de werkgever in spe met argusogen, want de prijs van een verkeerde gok is hoog. Wat volgt zijn een aantal typische uitdrukkingen uit het wervingsjargon, met de correcte vertaling er van.
Wij bieden je een competitief salaris:
Wij blijven competitief door minder te betalen dan onze concurrenten. Of ook nog: er zijn zo veel kapers op de kust die op jouw job uit zijn dat je genoegen neemt met een aalmoes als loon.
Je hebt doorzettingsvermogen:
Ons bedrijf is nagenoeg failliet, maar jij gaat het schip drijvende houden. Je bestookt schuldeisers en curatoren met de meest gortige haatmails tot ze het opgeven. Je blijft doorgaan tot het gaatje is bereikt (zie persiflage André Van Duyn op 'we zullen doorgaan' van Ramses Shaffy).
Sterke persoonlijkheid gewenst:
Je bent bestand tegen rationaliseringen, loonsbesparingen, flexibele werktijden, overwerkte ploegbazen, Trojaanse paarden en een dolgedraaide prikklok
Je kan nauwkeurig werken:
Je kan kommaneuken, haren splijten en de vereiste quotas met drie vermenigvuldigen, repectievelijk tot de macht verheffen en tot drie cijfers achter de komma waarmaken.
Veelzijdige persoonlijkheid vereist: Je doet zowel de boekhouding, als de administratie, als de detailverkoop, als het sanitair management, als de keuken....
Je hebt teamspirit:
Je voelt aan wanneer een collega je voorbijstreeft en zet hem bij gelegenheid een hak. Je kent alle methodes om zo'n streber op zijn nummer te zetten: van mobbing, over hacking tot ...erger
Je maakt deel uit van een op hoog toerental draaiende team:
Wij hebben geen tijd om je op te leiden, so help yourself, and do it real fast
Op de werkvloer heerst een non-conformistische werksfeer:
Wij betalen niet genoeg om te verwachten dat je veel geld in een garderobe kan investeren. De echte durvers dragen evenwel oorringen of navelpiercings. Zij doen dat met de nodige discretie
Je bent deadline-georiënteerd:
Je bent zes maand achter op het schema op je eerste werkdag. Je bent helemaal bij op je tweede werkdag
Bij gelegenheid moet je overuren presteren:
Bij gelegenheid elke avond en bij gelegenheid elk weekend. Occasioneel tijdens kerst-, paas- en zomervakantie. Je bent bereid in te wonen. De huur wordt afgehouden van je loon.
De taken zullen variëren:
Iedereen op het werk kan je herumkommandieren', en je bovendien van het kastje naar de muur en van Pontius naar Pilatus sturen.
Je moet oog hebben voor detail:
Wij hebben geen kwaliteitscontrole. Het bedrijf kruipt momenteel door het oog van de naald. Ruimtelijk inzicht in nanodimensies is dus aardig meegenomen
Je bent carrièregericht:
Vrouwelijke sollicitanten zijn kinderloos en moeten dat ook blijven. Mannelijke sollicitanten zijn single en moeten dat ook blijven
Sollicitanten moeten zich persoonlijk aandienen:
Als je oud, dik en lelijk bent krijg je te horen dat de vacature is ingenomen. Dat je de kleinzoon/dochter bent van Einstein doet niet ter zake.
Geen telefoontjes, aub:
De job is al ingevuld. De advertentie in de krant was een wettelijke formaliteit. Kunnen spreken is bovendien geen vereiste.
Wij zoeken kandidaten met een brede waaier van ervaringen:
Je moet drie personeelsleden vervangen die net hun ontslag gaven.
Probleemoplossende vermogens zijn een must:
Je begint te werken bij een firma waar chaos regeert
Onze kandidaat heeft een flexibele opstelling:
Hij kan zich moeiteloos in bochten wringen om hogerop te komen. Ook arabesken en slagroompunten behoren tot de mogelijkheden.
Vaardig omgaan met teamleiderschap is een vereiste:
Je krijgt de verantwoordelijkheid van een manager, maar niet het overeenkomstige salaris of respect
Communicatieve vaardigheden zijn een pluspunt:
Het management communiceert, jij luistert, probeert uit te vissen wat er van je verwacht wordt, en voert uit
Een gewaarschuwd man is er twee waard. Indien u de vacatureadvertentie op de juiste manier interpreteert, voorkomt u vroegtijdige burnout en andere werkgerelateerde aandoeningen. Leg je boontjes bij de juiste werkgever te week! Geef met vast hand vorm aan je eigen leven, ook aan het professionele aspect ervan. Zeg nee tegen uitbuiting en slavenhandel. Want u bent het waard.
PS. de auteur is niet verantwoordelijk voor gebeurlijke aanhoudende werkloosheid. Een verzekeringsuitkering voor schade veroorzaakt door derden is niet aan de orde. En ook voor werkloosheidsuitkeringen kan je bij mij niet terecht.
Vandaag loop ik de hele dag rond in houthakkershemd, karn ik boter, en beroer ik met bevende hand het spinnewiel. Want gisteren was het Nekkanacht, en dat gaat bij mij gepaard met gevoelens van nostalgie; een onbestemd verlangen naar de tijd dat niet de GSM, maar de no-nukes badge het statussymbool was van de opgroeiende jeugd. The young and angry people droegen geen T-shirts van Bikkemberg of vestjes van Tommy Hilfiger, maar groene parka's of vormloze duffelcoats die een statement waren tegen de consumptiekoorts van 'the establishment'. In hun vrije tijd waren deze Don Quichotes leiders van de scouts of bouwden zij met märklin-miniatuurtjes maquettes van hun ideale universum.
Nekka was de hoogmis van de hemelbestormers die de wereldproblemen met meerschuimen pijp te lijf gingen. Het was het Vlaamse Woodstock-festival van gelijkgezinden die zich afzetten tegen de bullshit op rijm van de Vlaamse charmezangers. Radicaal trokken zij de kaart van het betere levenslied. Het Vlaamsch was immers een uitstervend idioom dat door de uitdijende olievlek van franskiljons werd bedreigd. Werd in Voeren trouwens niet een light-versie van de Guldensporenslag gestreden?
Nekka was zoveel meer dan een one-night-stand, het was een levensstijl: kameelharen sokken aan de voeten, een jointje met 'Rode Libanon' uit Amsterdam tussen de lippen en een vredesteken om de hals, zo togen jongeren naar de eredienst van het luisterlied . Het zangersgild dat het podium besteeg bracht wonderlijke tijdingen. Zij dronken hun gal tegen de longen, zongen een lied alleen voor kinderen of hadden vrouwen met spinrag in het haar. Gezamenlijk brachten zij hulde aan de Grootnederlandse Gedachte: Dimitri Van Toren, Zjef Vanuytsel of Jan Dewilde waren voor de gelegenheid van hetzelfde laken een pak. Doorgaans verschenen zij laveloos op het podium waarmee zij in één moeite de prijs van idealisme in de verf zetten. Maar de ongekroonde koning van het betere lied was ongetwijfeld Boudewijn De Groot die met zijn puntgave teksten en snedige melodieën het credo van het jonge Vlaamse geweld vertolkte: 'er komen andere tijden'. De provo's van toen zijn inmiddels naadloos opgegaan in het establishment, maar dit dan weer terzijde.
Wat mij vooral zal bijblijven van de Nekka-nachten is de geur die telkens opnieuw het hele gebeuren overheerste. De penetrante, misselijkmakende geur van patchouli, een reukwatertje uit India, dat door de toenmalige jongeren unaniem tot afrodisiacum was uitgeroepen. Mijn God wat stonk dat goedje. Dagenlang bleef het zich tegen je reukpapillen aanschurken, totdat je schreeuwde om een bad van excrementen of rottende eieren om de cholera met de pest te verdrijven. Voeg daar nog bij de brandblaren die je opliep door het zwaaien met aanstekers op de tonen van 'De Zotte Morgen' en het plaatje is compleet.
Ik stel mij vragen over het publiek dat vandaag Nekka bezoekt. Zijn het overjaarse hippies met grijze baarden die zich op teenslippers voortbewegen, of is ook de jeugd nog fan van Boudewijn De Groot. Volgend jaar ben ik een vlieg op de Nekka-nacht
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Deze mail kregen wij vandaag toegestuurd, op de verjaardag van de dood van Luna en Oulemata
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
