Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
08-05-2007
VB-icoon
Ik heb een VB-icoontje op mijn blog, en daar ben ik fier op. Veel mensen associëren je dan meteen met extreem-links, maar je hoeft niet links te zijn om een statement voor een democratische samenleving te maken. Evenmin moet je een liaison dangereuse aangaan met het Rode Boekje om elke vorm van dictatuur af te keuren. Geloof me vrij, niemand wil een dictatuur van rechts inruilen voor een dictatuur van links, want in beide staatsvormen zijn de humanistische principes ver te zoeken. Het VB-icoontje is voor mij eenvoudigweg een geloofsbelijdenis. En wel hierom:
Het Vlaams Belang heeft wortels in het nazistische ideeëngoed, werft leden uit collaboratiemilieus, en verbroedert met neo-nazi's en extreem-rechtse partijen in het buitenland. Dat impliceert zonder meer dat het VB staat voor een bewind waarin de democratie monddood wordt gemaakt, waar de sterkste regeert, waar onverdraagzaamheid aan de orde is. Alles wat maar enigszins anders is moet worden geliquideerd, (denk maar aan de uitroeiingskampen voor gehandicapten, zigeuners, homos, Joden in Nazi-Duitsland). Toegegeven, de jongste jaren is het VB onder druk van het cordon sanitaire!!!!!!!!! (laat ons dat niet vergeten, want voor dat cordon bestond was het VB-discours ronduit scabreus) salonfähig geworden. De meest extreme standpunten werden een beetje bijgeschaafd. Vreemdelingen worden niet meer openlijk makakken genoemd. Ze moeten niet meteen op een DC10 gezet worden met een one way ticket naar een uitroeiingskamp. Maar daar houdt de cosmetische schoonheidskuur ook op. Hey, laten we wel wezen,Filip Dewinter gedraagt zich misschien iets meer als de ideale schoonzoon, maar heeft wel degelijk een verborgen agenda. Nooit nam hij publiekelijk afstand van zijn schabouwelijke standpunten van het eerste uur. En op onbewaakte momenten, als de pers even om sigaretten is, komen die als stinkende dode rioolratten bovendrijven. Zoals daar zijn: zijn afkeer van vakbonden, zijn uitgesproken gendervijandige standpunten over de vrouw, zijn simplistisch en populistisch ideeën over het migratievraagstuk, zijn visie op de sociale zekerheid. De geweldige propagandamachine van het VB (de grootste van alle partijen) zorgt ervoor dat deze ideeën bij de man in de straat komen middels flyers, affiches, e.a. Wij zeggen wat u denkt, oreert Filip met ontroerende empathie, maar ten langen leste denken de mensen wat hij zegt. Of niet soms.
Onlangs kreeg ik een VB-pamfletje in de bus waarin de bewoners van mijn blok opgezet werden tegen zogenaamde onruststokers in de woongemeenschap, uiteraard van vreemde origine. Pure stemmingmakerij was het, want tot dan toe was de cohabitatie volstrekt vreedzaam. Tja, de stelling: 'het doel heiligt de middelen' van Machiavelli ligt duidelijk in pole position bij onze lokale bruinhemden. Het stokpaardje dat ons aller Filip in deze te pas en te onpas van stal haalt is het recht op vrije meningsuiting. Hij, de man die Tom Barman en andere artiesten bedreigde n.a.v. de 0110 concerten, die organisaties voor de rechter daagde omdat ze kritiek op hem spuiden, die in een niet eens zo ver verleden op de vuist ging met iedere tegenstander. Wel, wees er maar van overtuigd dat het met het recht op vrije meningsuiting de verkeerde kant opgaat als onze Filip het voor het zeggen krijgt.
Ach jij doemdenker, laat hen toch mee regeren', zegt mijn optimistische vriendin, 'ze zullen zich verbranden aan de macht. Kijk dan toch eens wat er in Oostenrijk en in Frankrijk is gebeurd. Ik weet het niet, ik zou het graag geloven, maar het blijft hoe dan ook een gevaarlijke denkpiste. Wat ik wel weet is, dat men in Orange en Vitrolles (FR) waar het Front National aan de macht kwam nog altijd zijn wonden likt. Dat sociale voorzieningen werden teruggeschroefd, dat er censuur werd toegepast in de bibliotheek op alles wat maar enigszins 'multicul' was, dat migrantenwijken aan verloedering werden overgelaten. Je kan trouwens het VB niet vergelijken met extreem-rechts in Oostenrijk of Frankrijk, want daar was er intern al veel verdeeldheid en onmin. De Vlaams Belangers, daarentegen, staan als één man (op een paar schermutselingen na) achter hun partijprogramma en zullen alles in het werk stellen om dat vroeg of laat ten uitvoer te brengen. Oh neen, ik moet er niet aan denken dat deze partij zelfs maar een gedeelte van dat programma in wetten kan omzetten. En dat is niet eens zo onwaarschijnlijk als je bedenkt dat de andere partijen nu al plat op de buik gaan voor Filips' hersenspinsels, uit schrik voor electoraal verlies. Gaan deze hoorndragers moedig genoeg zijn om zand in de machine te strooien als het VB mee regeert? Ik weet één ding. Als onze Filip aan de macht komt, emigreer ik naar het buitenland. Anders krijg ik als vrouw en als deeltijds werkloze een aantal harde noten om te kraken.
En tot slot: veel mensen plaatsen kantlijnen bij het democratisch gehalte van het cordon? Maar mag men zon partij die volstrekt ondemocratisch is en volstrekt ondemocratische methodes gebruikt om aan de macht te komen, die haat en separatisme predikt op de rug van één bevolkingsgroep met alle gevaren vandien (een voorschrift voor een potentiële holocaust?), die aanleunt bij het meest verwerpelijke regime uit de geschiedenis, die garen spint bij een politieke en economische malaise, zonder met constructieve oplossingen voor de dag te komen - mag men, nee, moet men zo'n partij niet afremmen? Mag men mensen die weigeren verder te kijken dan hun neus lang is (want de meesten focussen zich enkel op het vreemdelingenstandpunt en hebben geen weet van de verborgen agenda) niet proberen te beschermen voor of tegen zichzelf? Misschien profiteert het VB inderdaad van die underdogpositie, maar het cordon is niet de directe aanleiding voor de sympathie van veel mensen voor het VB. Wat zou trouwens de trieste score zijn als er geen waarschuwingstekens werden uitgezet? Is het niet verleidelijk kersen eten met de man die een instant hemel op aarde belooft. En is een mens niet van nature uit tuk op directe behoeftebevrediging, zoals de ezel tuk is op de wortel die hem wordt voorgehouden? Jawel, er zijn samenlevingsproblemen en die moeten kordaat worden aangepakt. Maar liefst niet met Zyklon B.
Waar ik vooral moeite mee heb is die banalisering van het VB. Die lichtjes melige knuffelretoriek à la 'het is een partij zoals een andere'. Weet het collectieve geheugen dan niet meer dat ook de Duitse burgers destijds meenden dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen? Is de brave Vlaming dan vergeten dat ook Hitler de meest slinkse praktijken hanteerde om zijn programma uiteindelijk door te drukken? De genocides in Joegoslavië en Rwanda zijn ontstaan in een open cultuur waar discussie en overleg mogelijk was. Er was niet meer dan een gewiekste nationalistische volksmenner voor nodig. En een geoliede propagandamachine. Die zijn hier alvast voorhanden. Meer moet dat echt niet zijn. Meer info over het VB? Raadpleeg de website van echte kenners: www.blokwatch.be Blokwatch coördineert ook de actie: 'weblogs tegen racisme' waar u het embleem kan downloaden
Op 1 mei 1886 staakten in de VS 340.000 werkers voor de 8-urige werkdag, een nooit gezien succes! Dit was het resultaat van 2 jaar propaganda en mobilisatie door de nieuwe Federation of Organized Trades and Labor Unions.
Op sommige plaatsen haalden de arbeiders hun slag thuis, maar elders, zoals bij de maaimachinefabriek Mac Cormick in Chicago, reageerden de bazen met lock-outs en voerde de politie werkwilligen en stakingbrekers uit de omliggende dorpen aan. Toen de arbeiders op 3 mei tegen deze sabotage betoogden, schoot de politie 6 mensen dood.
Op de protestmeeting van 4 mei kwamen 15.000 mensen opdagen, maar een bomaanslag koste het leven aan 7 politiemensen. 8 arbeiders en leiders werden opgepakt en ter dood veroordeeld, niet omdat zogenaamd bewezen was dat zij de daders waren (er zijn trouwens genoeg redenen om aan te nemen dat dit een opgezette provocatie was) maar omwille van de economische en politieke ideeën die ze verspreidden. De oorsprong van 1 mei ligt dus in de Verenigde staten.
In 1889 wordt op een congres van de Tweede Internationale besloten om, in navolging van de Amerikanen op 1 mei 1890 overal in Europa acties te ondernemen voor het afdwingen van de 8-urendag. Deze oproep kreeg zon grote weerklank dat de burgerij in paniek sloeg. Er werd gedreigd met ontslagen. In België gaf de minister van Justitie bevel aan de rijkswacht om te onderzoeken wie voor het organiseren van 1 mei gestemd hadden. In Leuven werden alle soldaten opgeroepen om te voorkomen dat ze de ordewoorden van de arbeiders zouden toejuichen. In Gent werd de hoofdwacht voor 2 dagen gesloten en het schildwachthuisje weggenomen. Er werden speciale schietoefeningen georganiseerd voor de burgerwacht om op 1 mei op scherp te staan. In Brussel ging de burgerij letterlijk op de vlucht en droeg alles wat enige waarde had met zich mee.
En de staking werd een succes: 150.000 stakers deden mee, op gevaar af hun job te verliezen. Vooral in Wallonië, waar 100.000 van de 110.000 mijnwerkers het werk neerlegden. Overal werd massaal betoogd. De straten van België zagen zwart van het volk.
In Duitsland was de socialistenwet van Bismarck nog altijd van kracht en de leiding riep op om niet te staken. Desondanks staakten in de grote industriecentra één op tien van de arbeiders, met afdankingen en verdere stakingen tot gevolg. In Wenen, Praag, Budapest en Bukarest, in Nederland, Zwitserland en Scandinavië kwamen mensen massaal de straat op. In Engeland en Spanje werd op zondag 4 mei betoogd. Het moet een enorm gevoel geweest zijn! Overal in de geïndustrialiseerde wereld kwamen de arbeiders als één georganiseerde kracht naar buiten terwijl de burgerij machteloos toekeek. De arbeiders werden zich bewust van hun eigen macht.
Vandaag is de 1 mei optocht een folkloristische stoet met majoretten en kermisfanfares. De eens zo imposante colonne van socialistische en communistische veteranen met een rode anjer in het knoopsgat is sterk uitgedund. De toespraken van vakbondsvertegenwoordigers vallen van de weeromstuit in dovemansoren. De meeste jonge mensen kennen niet eens meer de symboliek achter deze jaarlijks terugkerende processie. De strijd om betere werkvoorwaarden en sociale zekerheid is hen nagenoeg vreemd. Nochtans doet de burgerij er sinds het begin van de jaren tachtig alles aan om terug te pakken wat door de arbeiders verworven werd. Van de 8-urendag blijft niets meer over, de macht van de vakbonden is gevoelig uitgehold, en bedrijven trekken bij de minste onlusten naar het buitenland. Bovendien is de sociale zekerheid in vergelijking met vroeger een lachertje, terwijl het statuut van het overheidspersoneel door onze (?) eigen ministers wordt uitgehold ... En dit in een economische situatie die volgens burgerlijke economen zelden zo goed geweest is!
Sergio doet mij om één of andere reden altijd denken aan Duitse bierstuben, wurst mit sauerkraut en jodelende lederhosen. Zijn humor scheert meestal net ietsje te kort door de bocht, en zijn lach is van dien aard dat hij moeiteloos de muur van Jeruzalem kan verpulveren. En toch heeft die man iets in huis dat mij onvermijdelijk aan het lachen maakt. Is het zijn hoog 'Baloo the bear'- gehalte? Misschien! Is het de vaak gargantueske manier waarop hij zijn medespelers in een show te kakken zet? Ik weet het niet. Feit is dat een half uurtje Sergio volstaat om mij een opstoot van onvervalst jolijt te bezorgen. Zo ook weer in 'De Foute Quiz'. Iedereen die ooit de euvele moed had om een aflevering van 'het swingpaleis' uit te zitten, weet dat een dergelijk zing zong programma alles in zich heeft om in boertigheid te eindigen, vooral als het door een lulletje rozenwater genre Felice Damiano wordt gepresenteerd. Vrouwen met gebloemde schorten, die gearmd en op de tonen van 'De heuveltjes van Erica' een mexican wave uitvoeren is althans niet mijn idee van een avondje hoogstaand vermaak.
Maar de valkuil van burleske karnavalstoestanden weet Sergio in 'De foute Quiz' perfect te vermijden door de muziekvragen telkens in een ander jasje te steken. Het Viva-bomma onderdeel, waarbij een oudere vrouw een liedje playbackte was zonder meer hilarisch. En ook het onderdeel waarbij Bart De Pauw en Koen Wouters een stomende versie brachten van 'De Kabouterdans' deed mijn tenen krullen van plezier. Veel hangt bij een dergelijke formule natuurlijk af van de teamplayers die in het panel zitten. Maar met een Bart De Pauw en een Rick De Leeuw als centrale gasten kon het verhaal gewoonweg niet in de soep lopen. De tegenstelling België-Nederland zorgde bovendien voor een gezond competitie-element, altijd goed voor een paar stevige oneliners en België-Holland moppen. Het vragenrondje waarbij Sergio al gorgelend een liedje zong vond ik iets minder te pruimen. Maar Sergio zou Sergio niet zijn als hij een show bracht zonder een gortig franje. Deze quiz miste de ampleur van 'Fata Morgana' dat misschien net ietsje meer op het lijf van Sergio geschreven is, maar mensen met een voorkeur voor een intimistisch kader met speelse intermezzi halen in 'De Foute Quiz' zeker hun gram.
Misschien zit ik goed fout, maar ik heb echt genoten van deze pretentieloze, lichtvoetige muziekquiz. Ik vond het een leuke tegenhanger voor de talrijke kennisquizen die stijf staan van erudiet vertoon en belerende vingers, vraagbaken met schoolfrik Herman Van Molle als lijzige presentator. Misschien ben ik in het stadium van 'bomma met gebloemde schort en een zwak voor Armand Preud'homme' aanbeland. Ik heb er zo ongeveer de leeftijd voor. Maar als er al een vervolg komt ga ik zeker kijken. En nu mag u met stenen gooien.
New York Times 1-22-03 Bosses of a publishing firm are trying to work out why no one noticed that one of their employees had been sitting dead at his desk for FIVE DAYS before anyone asked if he was feeling okay. George Turklebaum, 51, who had been employed as a proof-reader at a New York firm for 30 years, had a heart attack in the open-plan office he shared with 23 other workers.
He quietly passed away on Monday, but nobody noticed until Saturday morning when an office cleaner asked why he was still working during the weekend. His boss Elliot Wachiaski said: "George was always the first guy in each morning and the last to leave at night, so no one found it unusual that he was in the same position all that time and didn't say anything.
He was always absorbed in his work and kept much to himself." A post mortem examination revealed that he had been dead for five days after suffering a coronary. Ironically, George was proofreading manuscripts of medical textbooks when he died. You may want to give your co-workers a nudge occasionally.
*Moral of the story: Don't work too hard. Nobody notices anyway.
While working with Mr. Xxxxxx, I have always found him working studiously and sincerely at his table without gossiping with colleagues in the office. He seldom wastes his time on useless things. Given a job, he always finishes the given assignment in time. He is always deeply engrossed in his official work, and can never be found chitchatting in the canteen. He has absolutely no vanity in spite of his high accomplishment and profound knowledge of his field. I think he can easily be classed as outstanding, and should on no account be dispensed with. I strongly feel that Mr. Xxxxxx should be pushed to accept promotion, and a proposal to management be sent away as soon as possible.
Branch Manager
A second note following the report:
Mr. X was present when I was writing the report mailed to you today. Kindly read only the alternate lines 1, 3, 5, 7, 9,....... for my true assessment of him.
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Welnu, beste lezer, ook hier waren decadente wensen de vroede vaderen van de gedachte. De waarheid was echter heel wat minder sexy. Stefanie heeft sinds kort namelijk een dwergkonijn. Zo'n schattig, lief, pluizig troetelnijntje dat ze van haar zuster kreeg. Aanvankelijk was het beest een beetje kopschuw en hield het zich op in een hoek van de kooi die Stefanie als 'my home is my castle' voor het diertje inrichtte. Maar bij het aanbreken van de lente, kreeg Oezie - want zo heet het beestje - de kolder in de kop. Het gooide zich met zo'n kracht tegen de tralies van de kooi, dat er niets ander opzat dan het vrij in de huiskamer te laten rondlopen. Aldus geschiedde. Want psychotische konijnen horen alleen thuis in films zoals 'The Holy Grale' van Monthy Python, zegt het gezond verstand.
Oezie was de koning te rijk. Meteen begon hij met gretige tanden zijn terrein af te bakenen. Nog geen uur later was elk voorwerp in de woonkamer met Oezies orthodontologische naamkaartje gemarkeerd. Kabels knaagde hij meteen door, kleine ornamenten vrat hij op alsof het winterpenen waren en het beddegoed scheurde hij zonder meer aan flarden. En het zag er naar uit dat dit nog maar een kleine vingeroefening was voor een allesomvattende dentale kruistocht. Stefanie had de smoor in. Maar na raadpleging van haar lijfboek: 'de kracht van het positief denken', wist ze dat ze de pluspunten van dit storende gedrag moest leren zien. Want wat voor een fantastische perspectieven dienden zich hier aan! Bloederige oorlogen en terroristische aanslagen behoorden zo goed als zeker voorgoed tot het verleden. Revoluties en samenzweringen zouden verdwijnen in de stofwolk van de geschiedenis. Immers: zet vijf Oezies in het gebergte van Afghanistan en El Qaida kan zijn boeken sluiten. Laat tien Oezies hun gang gaan temidden van een conflicthaard en de strijd is gestreden. Oezies verlammen in no time met hun tanden alle communicatiekanalen, bijten electriciteits- en computerkabels stuk. Zetten de vijand letterlijk voor schut. Tenminste, als je op de wetten van Mendel en de voortplantingscapaciteit van konijnen kan rekenen.
Sofie trok met haar inzichten naar het hoofdkwartier van de NAVO. In de wolken waren ze daar met haar strategische vernuft. Meteen werd in de Kleine Brogel een aanvang gemaakt met de kweek van dwergkonijnen. 'Die kunnen tenminste niet neerstorten zoals F16 vliegtuigen', glunderde de generaal die het project superviseert. En kijk, zelfs president Bush toonde belangstelling voor dit baanbrekende experiment. Hij stelde voor om de konijnen op te leiden om massa vernietigingswapens op te sporen. Dat scheelt een flinke slok op de borrel bij de begroting van militaire budgetten. U ziet het, beste lezer, je hoeft niet groot en imponerend te zijn om politieke reuzen op hun kieën te dwingen. Bush rules the world. Bush is a slave to Oezie, ergo Oezie rules the world.
Een mens heeft de werkgever die hij verdient. Dat is de vuistregel die de werknemer hanteert die de hond liever niet in de pot vindt op het werk, die gewaardeerd wil worden om wat hij doet en dat ook vertaald wil zien in een personeelsbeleid met een smiley interface en een fluwelen handschoen. De werkgever van vandaag moet worden gekneed. Hij is immers een kind van zijn tijd, een Bill Gates in de dop. Zijn emotionele quotiënt haalt ternauwernood de norm van Maastricht. Want ook hij werd besmet door het Trojaanse paard waarmee de neoliberale goeroes het hele maatschappelijke weefsel infecteerden. Hij denkt enkel nog in termen van concurrentiepositie, presteren en productiequotas. Zijn ogen zijn vibrerende dollartekens, zelfs al zwaait hij de scepter in een non-profitbedrijf.
Helaas, ook in vzw Leed en Lompen heerst heden de snoeiharde logica van het rendement. Hoewel baas Karel geen gebrek heeft aan gezag en visie heeft hij totaal geen oog voor the human factor van het managen. Hengsten en sloven is alles wat hij van ons verwacht. En verder zeurt hij over nulmetingen, kwaliteitsindicatoren en verbeterprocessen. Want dat is de taal van het beleidsplan en de enige taal die hij begrijpt. Kwantiteit is belangrijker geworden dan kwaliteit. Hoeveel arme dompelaars zijn er vandaag geholpen is een stringentere vraag dan hoe werden die underdogs van een gewisse ondergang gered. En of zijn werknemers ongehavend uit deze reddingsoperaties komen is bovendien de minste van zijn zorgen. Een bedankje of aai over de bol kan er nauwelijks af. En zo blijft het voltallige personeel van vzw Leed en Lompen doorgaans emotioneel op zijn honger zitten.
Maar dat is buiten Stefanie Cuppens gerekend. Stefanie zou Stefanie niet zijn als zij dit beleid van de botte bijl niet in haar voordeel wist om te buigen. Een vrouw van de Mabel-generatie is Stefanie, zoveel is zeker: ambitieus, gehaaid, zelfstandig; kortom, een metroseksuele vrouw, die vrouwelijke fijngevoeligheid met de no-nonsense mentaliteit van mannen combineert. Maar als ze haar slag thuis wil halen is ze strikt vrouwelijk. Dan draag ze Prada, zoals de duivel, dan introduceert ze desnoods Sex and the City op de werkvloer. Met geraffineerde truken. Met psychologisch vilijn. Zo had ze zich in het hoofd gehaald dat ze bloemen zou krijgen van Karel op secretaressendag. Ja, dat zou ze, en geen zee was haar te hoog. Ze verving het vigerende bureaublad op Karels computer door een exemplaar dat met bloemen was bezaaid, ze sprak boodschappen in op zijn voice mail, bestookte hem met e-mails en stelde een alarmklok in. Karel bekeek haar of ze van de ratten was besnuffeld. Maar ik heb helemaal geen secretaresse! Ah, nee riep Stefanie in een vlaag van witte woede: Akkoord, op mijn contract staat een andere functieomschrijving, maar wie verzorgt uw correspondentie, wie behandelt de facturen? Wie? Wie? Jij, moest Karel met hangende pootjes toegeven, al vond hij dat nog geen reden om de internationale in cis majeur aan te heffen. Toen kwam de Cruella Deville in Stefanie pas goed boven. Ze weigerde nog langer notulen te nemen tijdens vergaderingen, hield de agenda met afspraken niet meer bij, hing rond op het werk als een vrouw van de vlakte, en liet haar doelpubliek verkommeren in de riolen. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De criminaliteit in het Antwerpse nam een hoge vlucht. De roep om Filip Dewinter werd alsmaar luider, en Karel werd daarvoor door het verenigde middenveld met de vinger gewezen.
Stefanie, gilde hij smekend. Maar Stefanie gaf geen krimp. En zo kwam het dat Karel op 19 april vermomd als fuchsia in het Antwerpse straatbeeld werd gesignaleerd met een pot sanseverias in de handen. 'Dit doe ik in het kader van het verbeterproces dat het ministerie voorschreef' vertrouwde hij intimi toe die hem herkenden. Stefanie snoof vol verachting, Pfoeh, ouwe wijventongen, maar volgend jaar krijg ik een diamanten halssnoer, wedden?
Na de vorige editie van het Boekenbal in de Zoo van Antwerpen keert het bal dit jaar terug naar de Roma. Het zesde Boekenbal Populaire vindt plaats op 28 april. Deze keer staan de deuren van het literaire dansfeest open voor iedereen.
Gedurende gans de avond vermengen literatuur en muziek zich en vormen zij een wervelend duo. Guido Belcanto en zijn Showorkest brengen een subtiele combinatie van smartlappen en rock 'n' roll. Daarna draait dichter/troubadour Peter Holvoet-Hanssen de ene langvergeten hit na de andere.
Het Boekenbal Populaire is een initiatief van de stad Antwerpen in samenwerking met de Vlaamse Auteursvereniging en Boek.be. Meer informatie op http://www.deroma.be
Doelgroep: literatuurliefhebbers
Waar en wanneer: Zaterdag 28 april vanaf 20u in De Roma, Turnhoutsebaan 286, 2140 Borgerhout
Solliciteren is voor langharig werkschuw tuig zoals jij en ik een zaak van staatsbelang. Iets minder dan een kwart van zijn leven brengt een mens immers door op de werkvloer waar hij om den brode en in het zweet des aanschijns zijn nestel afdraait. Een kosten-baten analyse van iedere vacature die zich aandient is dus geen overbodige luxe. Het voorkomt dat je een groot deel van je kostbare tijd investeert in een professioneel limbo waarin je hinkstapspringt als een kat op een heet zinken dak. Lees dus iedere sollicitatieadvertentie met de nodige aandacht, tracht uit te vissen wat er tussen de regels staat; ontcijfer het lingo van de werkgever in spe met argusogen, want de prijs van een verkeerde gok is hoog. Wat volgt zijn een aantal typische uitdrukkingen uit het wervingsjargon, met de correcte vertaling er van.
Wij bieden je een competitief salaris:
Wij blijven competitief door minder te betalen dan onze concurrenten. Of ook nog: er zijn zo veel kapers op de kust die op jouw job uit zijn dat je genoegen neemt met een aalmoes als loon.
Je hebt doorzettingsvermogen:
Ons bedrijf is nagenoeg failliet, maar jij gaat het schip drijvende houden. Je bestookt schuldeisers en curatoren met de meest gortige haatmails tot ze het opgeven. Je blijft doorgaan tot het gaatje is bereikt (zie persiflage André Van Duyn op 'we zullen doorgaan' van Ramses Shaffy).
Sterke persoonlijkheid gewenst:
Je bent bestand tegen rationaliseringen, loonsbesparingen, flexibele werktijden, overwerkte ploegbazen, Trojaanse paarden en een dolgedraaide prikklok
Je kan nauwkeurig werken:
Je kan kommaneuken, haren splijten en de vereiste quotas met drie vermenigvuldigen, repectievelijk tot de macht verheffen en tot drie cijfers achter de komma waarmaken.
Veelzijdige persoonlijkheid vereist: Je doet zowel de boekhouding, als de administratie, als de detailverkoop, als het sanitair management, als de keuken....
Je hebt teamspirit:
Je voelt aan wanneer een collega je voorbijstreeft en zet hem bij gelegenheid een hak. Je kent alle methodes om zo'n streber op zijn nummer te zetten: van mobbing, over hacking tot ...erger
Je maakt deel uit van een op hoog toerental draaiende team:
Wij hebben geen tijd om je op te leiden, so help yourself, and do it real fast
Op de werkvloer heerst een non-conformistische werksfeer:
Wij betalen niet genoeg om te verwachten dat je veel geld in een garderobe kan investeren. De echte durvers dragen evenwel oorringen of navelpiercings. Zij doen dat met de nodige discretie
Je bent deadline-georiënteerd:
Je bent zes maand achter op het schema op je eerste werkdag. Je bent helemaal bij op je tweede werkdag
Bij gelegenheid moet je overuren presteren:
Bij gelegenheid elke avond en bij gelegenheid elk weekend. Occasioneel tijdens kerst-, paas- en zomervakantie. Je bent bereid in te wonen. De huur wordt afgehouden van je loon.
De taken zullen variëren:
Iedereen op het werk kan je herumkommandieren', en je bovendien van het kastje naar de muur en van Pontius naar Pilatus sturen.
Je moet oog hebben voor detail:
Wij hebben geen kwaliteitscontrole. Het bedrijf kruipt momenteel door het oog van de naald. Ruimtelijk inzicht in nanodimensies is dus aardig meegenomen
Je bent carrièregericht:
Vrouwelijke sollicitanten zijn kinderloos en moeten dat ook blijven. Mannelijke sollicitanten zijn single en moeten dat ook blijven
Sollicitanten moeten zich persoonlijk aandienen:
Als je oud, dik en lelijk bent krijg je te horen dat de vacature is ingenomen. Dat je de kleinzoon/dochter bent van Einstein doet niet ter zake.
Geen telefoontjes, aub:
De job is al ingevuld. De advertentie in de krant was een wettelijke formaliteit. Kunnen spreken is bovendien geen vereiste.
Wij zoeken kandidaten met een brede waaier van ervaringen:
Je moet drie personeelsleden vervangen die net hun ontslag gaven.
Probleemoplossende vermogens zijn een must:
Je begint te werken bij een firma waar chaos regeert
Onze kandidaat heeft een flexibele opstelling:
Hij kan zich moeiteloos in bochten wringen om hogerop te komen. Ook arabesken en slagroompunten behoren tot de mogelijkheden.
Vaardig omgaan met teamleiderschap is een vereiste:
Je krijgt de verantwoordelijkheid van een manager, maar niet het overeenkomstige salaris of respect
Communicatieve vaardigheden zijn een pluspunt:
Het management communiceert, jij luistert, probeert uit te vissen wat er van je verwacht wordt, en voert uit
Een gewaarschuwd man is er twee waard. Indien u de vacatureadvertentie op de juiste manier interpreteert, voorkomt u vroegtijdige burnout en andere werkgerelateerde aandoeningen. Leg je boontjes bij de juiste werkgever te week! Geef met vast hand vorm aan je eigen leven, ook aan het professionele aspect ervan. Zeg nee tegen uitbuiting en slavenhandel. Want u bent het waard.
PS. de auteur is niet verantwoordelijk voor gebeurlijke aanhoudende werkloosheid. Een verzekeringsuitkering voor schade veroorzaakt door derden is niet aan de orde. En ook voor werkloosheidsuitkeringen kan je bij mij niet terecht.
Vandaag loop ik de hele dag rond in houthakkershemd, karn ik boter, en beroer ik met bevende hand het spinnewiel. Want gisteren was het Nekkanacht, en dat gaat bij mij gepaard met gevoelens van nostalgie; een onbestemd verlangen naar de tijd dat niet de GSM, maar de no-nukes badge het statussymbool was van de opgroeiende jeugd. The young and angry people droegen geen T-shirts van Bikkemberg of vestjes van Tommy Hilfiger, maar groene parka's of vormloze duffelcoats die een statement waren tegen de consumptiekoorts van 'the establishment'. In hun vrije tijd waren deze Don Quichotes leiders van de scouts of bouwden zij met märklin-miniatuurtjes maquettes van hun ideale universum.
Nekka was de hoogmis van de hemelbestormers die de wereldproblemen met meerschuimen pijp te lijf gingen. Het was het Vlaamse Woodstock-festival van gelijkgezinden die zich afzetten tegen de bullshit op rijm van de Vlaamse charmezangers. Radicaal trokken zij de kaart van het betere levenslied. Het Vlaamsch was immers een uitstervend idioom dat door de uitdijende olievlek van franskiljons werd bedreigd. Werd in Voeren trouwens niet een light-versie van de Guldensporenslag gestreden?
Nekka was zoveel meer dan een one-night-stand, het was een levensstijl: kameelharen sokken aan de voeten, een jointje met 'Rode Libanon' uit Amsterdam tussen de lippen en een vredesteken om de hals, zo togen jongeren naar de eredienst van het luisterlied . Het zangersgild dat het podium besteeg bracht wonderlijke tijdingen. Zij dronken hun gal tegen de longen, zongen een lied alleen voor kinderen of hadden vrouwen met spinrag in het haar. Gezamenlijk brachten zij hulde aan de Grootnederlandse Gedachte: Dimitri Van Toren, Zjef Vanuytsel of Jan Dewilde waren voor de gelegenheid van hetzelfde laken een pak. Doorgaans verschenen zij laveloos op het podium waarmee zij in één moeite de prijs van idealisme in de verf zetten. Maar de ongekroonde koning van het betere lied was ongetwijfeld Boudewijn De Groot die met zijn puntgave teksten en snedige melodieën het credo van het jonge Vlaamse geweld vertolkte: 'er komen andere tijden'. De provo's van toen zijn inmiddels naadloos opgegaan in het establishment, maar dit dan weer terzijde.
Wat mij vooral zal bijblijven van de Nekka-nachten is de geur die telkens opnieuw het hele gebeuren overheerste. De penetrante, misselijkmakende geur van patchouli, een reukwatertje uit India, dat door de toenmalige jongeren unaniem tot afrodisiacum was uitgeroepen. Mijn God wat stonk dat goedje. Dagenlang bleef het zich tegen je reukpapillen aanschurken, totdat je schreeuwde om een bad van excrementen of rottende eieren om de cholera met de pest te verdrijven. Voeg daar nog bij de brandblaren die je opliep door het zwaaien met aanstekers op de tonen van 'De Zotte Morgen' en het plaatje is compleet.
Ik stel mij vragen over het publiek dat vandaag Nekka bezoekt. Zijn het overjaarse hippies met grijze baarden die zich op teenslippers voortbewegen, of is ook de jeugd nog fan van Boudewijn De Groot. Volgend jaar ben ik een vlieg op de Nekka-nacht
Kneusjes, underdogs of desperado's maken in onze maatschappij geen schijn van kans. Iedereen die door een gril van de natuur in een achterafstraatje dreigt verzeild te geraken ligt aan het proteïnerijke infuus van het gelijkekansenbeleid. Allochtonen, gehandicapten, holebi's worden onder de deskundige leiding van een batterij cheerleaders en feelgood profeten seriegeschakeld met de modale burger. En iedereen gilt: jochei, jochei.
Er is evenwel één afgetekende groep die tussen de mazen van het net valt in dit beleid van pamperen en poederen. En dat zijn de fatso's, de dikkertjes, de bickyburgers. Ondanks het manifeste institutioneel en alledaags 'fatsisme' onderneemt men voor deze risicogroep geen positieve actie om de bittere pil van de achterstelling te vergulden. Er zijn voor hen geen meldpunten waar zij misbruik of discriminatie kunnen aanklagen. Evenmin kunnen zij een beroep doen op een instituut dat het fenomeen 'fatsisme' bestudeert en bijstuurt. De obese Belg is volledig op zichzelf aangewezen om de geringschatting van zijn medeburgers te counteren.
En die is nochtans niet gering. Dat mocht ik de jongste weken aan den lijve ondervinden. Toen ik na de winter zodanig in omvang was toegenomen dat de Regie der Posterijen mij een persoonlijke postcode toekende, gingen de poppen aan het dansen. Het 'fatsisme' loerde overal om de hoek. De manager van het warenhuis waar ik doorgaans mijn boodschappen doe vroeg of ik voortaan via de magazijndeuren de winkel wilde binnenkomen en de brandweer hield speciale driloefeningen voor de unit die werd aangesteld om mij - in geval van onheil - met een hijskraan uit mijn huis te ontzetten.
En dan had ik het nog niet over mijn streetcredibility. Verschijnen in het openbaar is voor mij quasi onmogelijk geworden. Zodra ik mij in het straatbeeld vertoon, gillen kinderen meedogenloos 'Free Willy, Free Willy'. Gaia voert ondertussen actie om mijn logge lijf terug in de Stille Zuidzee te schuiven, en booswichten beweren dat ik te zien ben op satellietfoto's die in het kader van de weersvoorspellingen worden gemaakt. De grootste bezoeking is echter de tocht langs werkgevers en bedrijven die voor een bepaalde vacature het neusje van de zalm willen binnenrijven. Solliciteren, zoals dat heet. Meestal krijg ik het deksel op de neus met de mededeling dat het kantoormeubilair niet is aangepast aan mijn formaat. 'Ga weg', zult u zeggen, maar neen, beste lezers, het alledaags 'fatsisme' is als een sluipend gif. Het besmet alle lagen van de bevolking en alle segmenten van de samenleving. Zo voel ik tegenwoordig intens mee met gekleurde voetballers die op een concert van oerwoudgeluiden worden getracteerd. Vrachtwagenbestuurders vergasten mij immers ook voortdurend op boerderijgeluiden van het genre: oink, oink, oink of meuh, meueueuh, meueueueueueh.
Hoeft het nog gezegd dat ik een gebroken vrouw ben. Dat ik mij onzichtbaar probeer te maken om mijn kwelduivels te ontlopen? Als een schim waar ik door een landschap dat zich opmaakt voor zomerfestivals, parades, braderijen en blote vrouwenbenen. Als een verguisd familielid dat niet mag aanzitten aan de feestdis weet ik met mijn frustratie geen blijf. Een sumo-worstelaar hoort immers niet thuis in een 'Déjeuner sur l' herbe'. Ik wou dat ik allochtoon of lesbisch was, of desnoods een bult had. Dan zou Jozef De Witte voor mij in de bres springen. Een anti-obesitas-vaccin? Laat maar komen. Ondertussen voer ik actie om fatso's als een kansengroep in de focus te plaatsen. Ongelijkheid in het Gelijkekansenbeleid! No pasaràn.
ik heb nog een aantal tekstjes gedeeltelijk in de pipeline zitten, maar ik zal nog een tijdje uit de running blijven, en wel omdat ik beroepshalve ook al acht uur per dag aan de computer zit en ik deze winter zo maar eventjes 8 kilo ben bijgekomen. Elke vrije minuut wordt dus besteed aan het in evenwicht brengen van mijn Body Mass Index en aanverwanten, want zeg nu zelf, zo kan een vrouw niet de zomer in, en zolang de campagnes van Dove, de Spaanse regering en een aantal modegoeroes er niet in slagen voluptueuze vrouwen in de spotlights te krijgen ben ik dat aan mezelf verplicht... Och, er is overschot van schoonheid te vinden in de blogosfeer, dus jullie vinden ongetwijfeld je gading...
En omdat zelfkennis inderdaad het begin van alle wijsheid is trek ik er met dit zonnige weer een tijdje tussenuit om mij aan al die andere geneugten van het leven te wijden
Sociologen en psychologen hebben er een hele kluif aan; bloggen, een fenomeen dat als een overdraagbare aandoening om zich heen grijpt. Het besmet alle lagen van de bevolking, zonder onderscheid naar geslacht of leeftijd, en heeft ernstige gevolgen voor het maatschappelijke functioneren en de sociale cohesie. Wetenschappers zijn nu op zoek naar gemeenschappelijke kenmerken om de blogspecies in klassen in te delen. Voorlopig kwamen zij tot volgende bevindingen:
Je hebt bloggers die hun boodschap de wereld insturen als de nood het hoogst is. Het is een schreeuw om gehoord te worden. Een eenmalige eruptie om een aanstormende crisis het hoofd te bieden. Deze bloggers digitaliseren hun gedachten een vijftal keer per jaar.
Je hebt gelegenheidsbloggers die af en toe hun ei leggen in de blogosfeer tussen de alledaagse bezigheden door. Zij zien bloggen als een aangenaam verzetje dat hun de gelegenheid biedt stoom af te blazen en hun dagelijkse wederwaardigheden met honderden anderen te delen.
En dan heb je de blogaholics, de klassebakken in hun soort. Je herkent ze meteen aan het bleke en afgetrokken gezicht waarmee zij dwangmatig door het leven surfen; een vleugje wanhoop in de ogen en korsten op de lippen. Mijn vriendin Kathy is zo'n type. Waar ze aanvankelijk alleen maar wilde flirten met dat nieuwe medium, dat in bepaalde middens tot een ware hype uitgroeide, werd ze binnen de kortste keren een serieel blogster. En zie, haar handen staan inmiddels krom van het betokkelen van het toetsenbord en als ze naar de plee gaat heeft ze het onomwonden over 'iets downloaden'. Ook haar sociaal leven is ondertussen zo goed als om zeep, want elk vrij moment besteed ze aan het virtueel vastleggen van haar zieleroerselen. Tijdens de middagpauze op haar werk snelt ze zelfs ijlings naar de internetshop om daar een computer kunstmatig te insemineren. Want jawel, beste lezer, zoals elke verslaafde gaat ook Kathy op de vlucht voor collega-pottenkijkers die haar over haar afwijkende gedrag willen aanspreken.
Kathy heeft bovendien nachtmerries in HTML en GIFS en stelt zichzelf voor aan onbekenden als kath.wordpress.com. Haar vrienden heten @lex, @nnemie of @ntoon en spreken haar bij voorkeur aan in javascript. En het gaat van kwaad naar erger. Onlangs gebeurde het ondenkbare, haar computer gaf de geest. Totaal verwilderd en in de war doolde Kathy door de straten van de stad. Ze pleegde een ramkraak op een computershop om alsnog aan de benodigde hoeveelheid megabytes te komen. Maar het was al zalf aan een houten been. De derde dag kreeg ze een delirium tremens van heb ik je daar. Ze zag van die kleine pacmannetjes die alsmaar 'game-over, game-over' schreeuwden en thuis bekliederde ze het scherm van haar computer met een zwarte viltstift. Een opname in een psychiatrische instelling drong zich duidelijk op en na overleg met haar ouders werd ze door twee verplegers weggevoerd. In de instelling werd ze wegens agressie in een gecapitonneerde isolatiecel opgesloten. De dokters stonden voor een raadsel, want nooit voordien werden zij met dergelijke symptomen geconfronteerd. Het aantal megabytes in haar bloed was onrustwekkend hoog en leidde tot concentratievermindering, abnomalieën in de menselijke omgang en risicogedrag. Een team van deskundigen is naarstig op zoek naar een aangepaste therapie om Kathy van haar verslaving af te helpen. U weze dus gewaarschuwd, blog met mate, want bloggen kan uw gezondheid schaden. De politie overweegt ondertussen om bloggende rijwielbestuurders een rijverbod op te leggen.
Oké, we zijn agnost. We hebben de kerk met al haar tierelantijnen de rug toegekeerd. Maar als er te vieren valt zijn we heiliger dan de paus. Dan kijken we niet op een hallelujah meer of minder en halen we missaal en paternoster van onder het stof. We hebben tenslotte niet voor niets onze plechtige communie gedaan en fortuinen aan stoeltjesgeld aan de kerkfabriek betaald. Een dergelijke investering in boetedoening moet vroeg of laat renderen. Een onsje vreugde daaruit puren is niet meer dan billijk. En als dat niet lukt helpen we het lot een handje.
Ooit zwoeren we nochtans dure eden. Dat we ons nageslacht streng zouden toespreken bij verregaande bigotterie. Dat we hun gevoelige zieltjes niet zouden blootstellen aan de wrede openbaring van het geheim van Sinterklaas en de Paashaas. Dat ze zich aan zedenverwildering moesten prijsgeven.
Maar eens zelf in de koters, was het gedaan met al die goede voornemens. Kirrend en gnuivend speelden we beurtelings voor zwarte Piet of Paashaas, want wat is er mooier dan zo'n kleine doerak die als de vermoorde onschuld een brief aan Sinterklaas schrijft, met een zieltje dat zwart ziet van alle mogelijke schelmenstreken.
Toen gisteren dus in alle vroegte de paasklokken luidden, repten we ons als de wiedeweerga naar buurthuis 't Karrewiel om deel te nemen aan een paasbrunch. Het was er een drukte dat horen en zien verging. Zo'n zestigtal kinderen en ouders hadden zich voorgenomen geen spaander heel te laten van de inboedel van het pand. Staf, de klusjesman was verkleed als paashaas en huppelde conform zijn status van hot naar haar. Warempel een verkwikkende aanblik zo'n volle 120 kilo met een bunnystaartje. Sara roerde dan weer als bezeten in een drietal pannen waarin smeuïge eiergerechten stonden te pruttelen, van scrambled eggs over tortilla tot - wat wij noemen - kakelverse sopeieren om brood in te doppen. Het buurthuis en inboedel waren in een geel coloriet gedrenkt; gele narcissen en servietten sierden de tafel, en ook de slingers en balonnen leken een levercrisis nabij. In een hoekje stond een mooi opgetuigde paasboom verwaarloosd te wezen. De brunch, daarentegen genoot alle aandacht en was er werkelijk eentje om duimen en vingers van af te likken. Jong en oud, Belg en niet Belg, man en vrouw deelden lief en leed terwijl ze het succulente maal verorberden. Dat Robert vloekte als een ketter tijdens de meest sacrale momenten, namen we er graag bij. Ook dat God ons, farizeeërs met harten als witgekalkte graven, op arglistige wijze toch nog wist te straffen door ons een uur zonder electriciteit te zetten.
Na de brunch was het feest voor de kinderen. Op de konijnenwei, een parkje in de buurt met veel struiken, was het eieren zoeken geblazen. Het viel op dat volwassenen de koters soms onder de voet liepen bij het graaien naar een ei. Maar wie kan het hen kwalijk nemen. Na een druilerige winter met sombere luchten en een depressie die om de hoek loerde, was elke nanogram serotonine aardig meegenomen. En ik geef toe, ook ik heb mijn best gedaan. De schuldgevoelens over het overmatige calorieënverbruik verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik na zeven paaseieren in een krolse kattin veranderde. Gelukkig waren er geen Perzische katers in de buurt. Maar Jeeves, mijn ingebeelde butler, heeft het wel mogen ontgelden. Nu heb ik ruzie met zijn vrouw.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Kneusjes, underdogs of desperado's maken in onze maatschappij geen schijn van kans. Iedereen die door een gril van de natuur in een achterafstraatje dreigt verzeild te geraken ligt aan het proteïnerijke infuus van het gelijkekansenbeleid. Allochtonen, gehandicapten, holebi's worden onder de deskundige leiding van een batterij cheerleaders en feelgood profeten seriegeschakeld met de modale burger. En iedereen gilt: jochei, jochei.
Sociologen en psychologen hebben er een hele kluif aan; bloggen, een fenomeen dat als een overdraagbare aandoening om zich heen grijpt. Het besmet alle lagen van de bevolking, zonder onderscheid naar geslacht of leeftijd, en heeft ernstige gevolgen voor het maatschappelijke functioneren en de sociale cohesie. Wetenschappers zijn nu op zoek naar gemeenschappelijke kenmerken om de blogspecies in klassen in te delen. Voorlopig kwamen zij tot volgende bevindingen:
Oké, we zijn agnost. We hebben de kerk met al haar tierelantijnen de rug toegekeerd. Maar als er te vieren valt zijn we heiliger dan de paus. Dan kijken we niet op een hallelujah meer of minder en halen we missaal en paternoster van onder het stof. We hebben tenslotte niet voor niets onze plechtige communie gedaan en fortuinen aan stoeltjesgeld aan de kerkfabriek betaald. Een dergelijke investering in boetedoening moet vroeg of laat renderen. Een onsje vreugde daaruit puren is niet meer dan billijk. En als dat niet lukt helpen we het lot een handje.
