Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
08-11-2006
Penisnijd
Er zit meer tussen het scrotum en de eikel dan vrouwen met penisnijd willen toegeven. Dat beweert althans de Franse schrijver en televisiepresentator, Pascal Sevran in zijn boek "Le Privilège des Jonquilles'.'De penis is namelijk verantwoordelijk voor de hongersnood in Afrika' luidt zijn verdict. De schuldige knuppel werd met deze uitspraak tegelijk in het hongerige hoenderhok gegooid! Het hele kippenhok staat sindsdien in rep en roer. Duizenden vrouwen trekken zich terug achter de dikke muren van de klarissenorde om de rest van hun dagen in volstrekte kuisheid te slijten. Anderen lopen rond met een machete onder het corset, om bij de minste onraad een penocide te ontketenen. Het penseel der liefde dat door Bo Coolsaet zo lyrisch wordt bezongen, schudt volgens Sevran met sprekend gemak een landschap van Jeroen Bosch uit de stugge varkensharen kop.
Eén ding is zeker. 's Mans beste maatje, het symbool van zijn goddelijke status, zijn paspoort naar het Nirwana ligt weer maar eens onder vuur. De reputatie van Alfred Judocus Kwak is aan een steile afgang begonnen. De spammail voor viagra die onze virtuele brievenbussen teistert preekt voortaan voor een lege kerk. Klein en onopvallend is sinds kort de nieuwe norm voor ons aller onvolprezen jongeheer. De fiere knots met de lange, rechte schacht moet plaats ruimen voor het schandknaapje met gebogen kop. En bij vrouwelijke ordonnantie moet hij nu onverwijld voor het zingen de kerk uit. De Joystick moet op zoek gaan naar nieuwe targets die door zijn toedoen niet tot de bedelstaf vervallen. En dat geldt bij uitbreiding ook in het voortvarende Westen. Immers, de globalisering zorgt voor een vliegensvlugge verspreiding van trends. En is het geen publiek geheim dat ook hier bij ons alleenstaande vrouwen met kinderen de armsten onder de armen zijn? Vooral als hun ex sinds de breuk spoorloos door het interstellaire systeem werd opgeslokt? In die zin is de uitspraak van Sevran inderdaad racistisch te noemen.
Wij vrouwen mogen evenwel niet bij de pakken blijven zitten. Niet meer of minder dan het voortbestaan van de menselijke soort is hier in het geding.Wij moeten op zoek gaan naar methodes om het jagende mannetjesdier te slim af te zijn. Wij moeten het oprukkende testosteron aan banden leggen. En waar kunnen wij daarvoor beter te rade gaan dan in de savanne van Centraal Afrika? Daar waar Koro nog hoogtij viert? Koro is het geloof dat de genitaliën kunnen gestolen worden of onherroepelijk inzinken in het vege mannenlijf. Een vermoeden van 'Koro' veroorzaakt soms grote paniek en leidde meer dan eens tot lynchpartijen. Sporen van dit geloof zijn ook terug te vinden in de Chinese cultuur. In 1967 veroorzaakte een Koro epidemie in Singapore een ware paniekgolf. De ziekenhuizen stroomden vol met mannen die vreesden voor amputatie van hun derde been. Met klemmen, bankschroeven of de behulpzame hand van een familielid probeerden zij het inkrimpen van hun scepter en kroonjuwelen tegen te gaan.
Misschien is dit het wapen dat, ons vrouwen van een gewisse hongerdood kan redden. We leggen ons toe op de Afrikaanse hekserij. We verdiepen ons in de werking van kruiden, bekwamen ons in de zwarte magie, en leren de gepaste bezweringen uit het hoofd. En als puntje bij flamoesje komt, castreren wij potentiële belagers met één onvertogen woord. Het spijt ons, lieve mannen, de overlevingsdrift is nog net één decibel sterker dan de voortplantingsdrift. Doe eerst eens iets constructiefs met die kleine Gideon. Wat willen jullie 'de kleine dood' sterven, als dit voor ons de grote dood betekent. Maar moge dit gegeven een troost zijn: indien het tijdens een angstpsychose effectief tot castratie komt, bewaren wij de grootste exemplaren op sterk water. Dat was ook de eer die de wicked Willy van Raspoetin te beurt viel. Alleen leek het bij recent onderzoek om een zeekomkommer te gaan. Een smet op het nochtans al zeer bevlekte blazoen van 'the lover of the Russian queen'. Puppetry of the penis? Een onschuldige vingeroefening van de homo ludens! Nu begint het serieuze werk. Niet minder dan origami maken wij ervan.
Bij deze roep ik ook een zelfhulpgroep voor bedreigde vrouwen en kinderen in het leven. Belangstellenden kunnen zich tot mij wenden via mail.
1) als gewezen vakbondsmilitant voel ik intens mee met de 4000 ontslagen werknemers van Volkswagen Vorst. De gezinsdrama's die met een dergelijk ontslag gepaard gaan zijn tenhemelschreiend. Een job is zoveel meer dan een bron van inkomsten. Het is een toegangskaartje tot de vleespotten van de maatschappij, het is een sociale biotoop, een statussymbool. Ooit was ik met een aantal collega's op een solidariteitsfeest van de werknemers van Boelwerf Temse ten tijde van de sluiting van dit bedrijf. Je ziet daar mannen met spieren als kabels breken als een rietje en huilen als een kind. Probeer als vijftigjarige nog maar eens werk te vinden. En met wat je krijgt van 'den dop' spring je niet ver. Hoogstens over je eigen schaduw. De 'Internationale Nieuwe Sène' probeerde daar de pil nog wat te vergulden met een samenzang die was opgedolven uit de zilvermijnen van Silezië, maar dat was zout in de wonde. Ik zit in feite nog altijd te wachten op de zegeningen van de neo-liberale politiek die ons destijds beloofd werden. P.S. zeg nooit aan mijn zoon dat ik mij geout heb als voormalig vakbondsmilitant. Die schaamde zich voor een moeder die schreeuwend door een megafoon door de straten liep.
2) het hoofddoekendebat vind ik nog zo'n heikel punt. Enerzijds ben ik conform de humanistische principes voor vrijheid van religie. Anderzijds vraag ik mij af of de emancipatie van moslimvrouwen inderdaad niet een beetje moet geforceerd worden. Men goochelt in dit verband zo graag met het woordje religieuze identiteit. Maar een identiteit is ook maar de exponent van geboden en verboden uit de omgeving. Als een paar straffe madammen destijds de emancipatie van de westerse vrouwen niet in gang hadden gezet, dan liepen we hier nog altijd rond, ingesnoerd in Venetiaanse corsetten. Wat ik wel knudde vind, is dat zo iemand als Filip De Winter zich in deze kwestie profileert als de vaandeldrager van vrouwenrechten. Bij mijn weten is het Vlaams Belang altijd voorstander geweest van het Groot-Germaanse gezin waar de taak van Brunhilde met de blonde vlechten (de vrouw dus) zich beperkt tot het breien van babysokjes aan de open haard en het doorgeven van de Groot-Vlaamse gedachte aan een zo kroostrijk mogelijk gezin. Strange.
3) Wat vrouwenrechten betreft valt er voor westerse vrouwen ook nog wel één en ander te verhapstukken. Momenteel loopt in Antwerpen de campagne 'Stairs' een gezamenlijk initiatief van drie Europese steden. Deze campagne probeert intrafamiliaal geweld in de focus te plaatsen. 1 op 5 vrouwen zou immers te maken krijgen met geweld binnen het gezin. Vluchthuizen zitten vaak overvol en moeten soms de deuren sluiten wegens gebrek aan subsidies. Allochtone vrouwen zijn in die vluchthuizen ruimschoots vertegenwoordigd.
4) Volgens mijn bescheiden mening: Vitalski sucks as a writer. Ik ben beginnen lezen in 'Behekst' en vind zijn taalgebruik en zinsconstructies van een schabouwelijk niveau. Dat hij onzin verkoopt, tot daar toe. Brusselmans doet dat ook. Maar Brusselmans doet dat bijwijlen met zoveel brille dat de onzin gaat glanzen. Dat kan Vitalski duidelijk niet.
AAN ALLE VROUWEN: dit kreeg ik op 3/12 in de mailbox, men zegge en schrijve het voort!
Net als vorig jaar is het vandaag weer de Internationale Zeer Goed Uitziende, Verdraaid Slimme Vrouwendag, dus stuur dit bericht naar iemand op wie dit slaat. Stuur het niet terug naar mij want ik heb het al gekregen van een zeer goed uitziende, verdraaid slimme vrouw. En onthoud het volgende levensmotto:
Het leven is een reis naar het graf maar vergeet de intentie daar veilig aan te komen in een aantrekkelijk en goed geconserveerd lichaam. Streef ernaar aan te komen met chocola in je ene en een glas wijn in je andere hand, met een totaal opgebruikt lichaam, helemaal versleten en gillend: "Whoa, wat een trip! Heb het heerlijk gehad!"
Aan de meiden:
1. In elk oud iemand zit een jong iemand - die zich afvraagt wat er in godsnaam is gebeurd. - Cora Harvey Armstrong -
2.. In mij leeft een slank iemand. Maar ik kan haar gemakkelijk de baas met koekjes en chocola. - Ester Warlicht -
3. De oude dag is geen plaats voor watjes. Bette Davis -
4. Een man moet doen wat een man moet doen. Een vrouw moet doen wat hij niet kan. - Rhonda Hansome-
5. De zin 'werkende moeder' is overbodig. - Jane Sellman -
6. Een vrouw moet twee keer zo goed zijn als een man, om half zo goed gevonden te worden. Gelukkig is dit niet moeilijk. - Charlotte Whitton -
7. Vijfendertig is de leeftijd waarop je je hoofd op orde krijgt en je lichaam begint in te storten. - Caryn Leschen -
8. Wanneer vrouwen gedeprimeerd zijn gaan ze of eten of winkelen. Mannen vallen een ander land binnen. - Elayne Boosler -
9. Achter elke succesvolle man staat een verraste vrouw. - Maryon Pearson -
10. Wanneer je in de politiek iets gezegd wil hebben, vraag je het een man. Wanneer er iets gedaan moet worden, vraag je het een vrouw. - Margaret Thatcher -
11. Ik heb nog nooit een man advies horen vragen over hoe hij zijn carrière en zijn huwelijk moet combineren. - Gloria Steinem -
12. Ik ben een geweldige huishoudster; elke keer als ik een man verlaat, houd ik zijn huis. - Zsa Zsa Gabor -
13. Niemand kan je minderwaardig doen voelen zonder je toestemming- - Eleanor Roosevelt -
Stuur dit door naar briljante vrouwen en geef hen een fijne dag!!
Zij was het beu, beu, beu. De sokken die rondslingerden in de badkamer, de monologen voor het slapengaan, de chocosporen in de boter. Het water stond haar aan de lippen, het huilen nader dan het lachen. Het seinhuismannetje dat diep in haar ingewanden haar stressfactor in de gaten hield lichtte waarschuwend de rode vlag.
Ik ga dit weekend met Sara uitwaaien in de Ardennen, zei ze. Zomaar, terloops bij het ontbijt. Hij haalde onverschillig de schouders op. De krant voorspelde stormachtig weer. Maar hij had de bui al lang zien hangen. En ach die vrouwen, ze hebben zo van die hormonale dinges. En net zoals er autoloze zondagen waren, waren er vrouwenloze zondagen, of mannenloze zondagen, al naar gelang de vlag hing.En als het even meezat, was de lucht nadien weer opgeklaard. Hij gooide haar nog een lauw kushandje toe voor hij de voordeur achter zich dichttrok. Ze keek naar zijn trui, die achteloos over een stoelleuning hing, het verhakkelde theezakje dat tussen de korsten kaas op zijn bord lag, de pot met confituur die weer open stond. En ze roffelde een protestmars op het formica tafelblad, met vingers die jeukten om heel zijn hebben en houwen meteen door het raam te kieperen.
Maar ze vermande zich. Ze streek liefkozend met haar vinger over de zachte merinowol van zijn lievelingspull die altijd wel ergens haar pad kruistte, rondzwervend als een zwerfhond in hààr universum. Ze trok het lor van de stoel en drukte het tegen haar gezicht. Ze snoof zijn lichaamsgeuren op, de lichtjes gekruide lucht van zweet vermengd met Axe-aftershave. Het werkte als een sterk afrodisiacum, de vlinders namen geleidelijk aan weer bezit van haar buik. Met een kamikazekreet gooide ze het ding vastberaden van zich af. Zweetvoeten, remsporen, en veel troep, zei ze luidop. Toen ging ze naar de slaapkamer om voorbereidingen te treffen voor het weekend. Etherische oliën, een massagetoestel, helende zalfjes, bachbloesems, wierookstokjes verdwenen in het gapende gat van haar linnen reistas. Toen zag ze de foto op het nachtkastje staan. Het was een foto van hem op het strand van Oostende. Ze aarzelde even, maar stak toen de foto in het zijzakje van de reistas. Ze rekte zich uit en slaakte een diepe zucht. Het wordt een verrukkelijk vrouwenweekend, dacht ze.
Ik heb het nooit zo begrepen gehad op Franse dichters en schrijvers: zij leden volgens mij allemaal aan 'logoree', een ziekelijke aanvechting om woorden te secreteren. De simpelen onder ons dobberden meestal stuurloos rond op die zee van woorden. Toch heb ik altijd veel gehouden van dit gedicht van Paul Verlaine, omdat het zo goed de sfeer van de herfst en de geur van rottende bladeren evoceert. Erg toepasselijk voor deze periode van het jaar. Bovendien herinnert het mij aan onze leraar Frans die ons spelenderwijs de beginselen van de subjonctif en de passé composé bijbracht. Wij waren als was in zijn handen. Hij was zo knap dat wij ademloos aan zijn goddelijk gevormde lippen hingen. Het is dankzij zijn uiterlijke kenmerken en de daaraan gerelateerde drang van ondergetekende om bij hem op een goed blaadje te staan dat ik een behoorlijk mondje frans spreek. Dus mensen van het onderwijs, wil je de slaagkansen van les surdouillés een ferme boost geven, steek de colleges en beroepsscholen vol met de Brad Pitts en Angelina Jolies van deze wereld. Succes gegarandeerd.
Chanson d'automne
Les sanglots longs Des violons De l'automne Blessent mon coeur D'une langueur Monotone.
Tout suffocant Et blême, quand Sonne l'heure, Je me souviens Des jours anciens Et je pleure
Et je m'en vais Au vent mauvais Qui m'emporte Deçà, delà, Pareil à la Feuille morte.
Het leven op de luchthaven Teneinde mijn strijkwerk met wat lichtvoetig entertainment te omkaderen, waag ik mij wel eens aan TV-programma's die geen hogere eisen stellen dan blik op oneindig en verstand op nul. Zo kwam ik op een blauwe maandag eens zapgewijs terecht op de set van 'Het leven op de luchthaven, een gezapig voortkabbelend niemendalletje over het reilen en zeilen op... jawel, de luchthaven. Tussen de faits divers van een man die zijn bagage niet terugvond en een vrouw die per sé met haar hond op het vliegtuig wou, viel mijn oog op een Afrikaanse vrouw die de douane moest passeren. 'Paspoort', klonk het bars van ambstwege. De agent van dienst zette zich schrap om voor het oog van de camera een goede beurt te maken. Een staaltje van zijn deskundigheid zou hic en nunc worden gedemonstreerd. De vrouw overhandigde een paspoort en beweerde dat ze van Zuid-Afrika afkomstig was. De agent bekeek het paspoort met kennersblik en doorsnuffelde het als een cocker spaniel op fazantenjacht. 'Die foto van die vrouw blinkt te erg', knipoogde hij samenzweerderig in de cameralens, 'en de letters van Johannesburg staan te scheef', wist hij nog. 'U komt niet uit Zuid-Afrika', beet hij de vrouw toe, 'uw paspoort is vals'! Je zag het arme mens verstijven van schrik, maar zij koos wijselijk eieren voor haar geld. 'Ik kom uit Rwanda', stotterde ze. Nu kwam de agent pas goed op dreef: 'Dat zeggen ze allemaal, ze weten hoe ze hun kans op asiel kunnen vergroten', wendde hij zich weer tot Jan Publiek. Het leek wel of hij een cursus 'hoe onderscheid ik vals van echt voor beginners stond te doceren. Dat hij voor fakers geen greintje sympathie had stond buiten kijf.
Het paspoort verdween ergens naar een achterafkantoortje om verder onderzocht te worden. De vrouw stond erbij als een geslagen hond - angstogen kamerbreed over het hele scherm - en begon te schreeuwen om asiel. 'Allemaal cinema!' maakte de agent TV-kijkend Vlaanderen diets, daarmee ieder embryonaal gevoel voor empathie in de kiem smorend.
Het paspoort kwam even later terug met de mededeling dat de vrouw uit Congo afkomstig was; een land waar volgens de criteria van het B. vluchtelingenbeleid geen noodzaak tot vluchten bestaat. De pers staat bol van de geweldplegingen op vrouwen in de provincie Ituri, maar wie maalt daarom. Criteria zijn er om te kunnen selecteren, wie komt erin en wie niet, en ergens moeten er grenzen gesteld worden. De agent glom inmiddels van zelfgenoegzaamheid. Had hij het niet met de natte vinger voorspeld. Hier was bedrog in het spel. Samen met een collega greep hij de vrouw nu onder de arm om haar naar een kantoor te begeleiden voor verdere ondervraging. Daar zou ze asiel kunnen aanvragen, suste hij haar. De vrouw die zichtbaar ongerust was stribbelde tegen. Voor de kijker die nog enige twijfel koesterde omtrent de vraag wie hier de hoofdrol speelde in dit menselijke drama, volgde nu het moment suprême. De agent gooide zich in een duikvlucht op de grond alsof hij door een nijlpaard was geramd. Iedereen had het nu wel begrepen. Niet die haveloze vluchtelinge die totaal berooid op de luchthaven toekwam was het slachtoffer, maar die arme stakkers in uniform die hun werk naar behoren moeten doen en daarbij nog eens het gewicht moeten dragen het kaf van het koren te scheiden. 'Je moet dat niet onderschatten, zelle', zuchtte hij ten overvloede terwijl hij zich kreunend rechthees.
De vrouw was inmiddels stokstijf op de grond gaan liggen. Geen nood, de collega zou wel wat hulp optrommelen. Die bood zich even later aan in de gedaante van twee krachtpatsers die de klus mee kwamen klaren. Wat er toen in beeld verscheen tartte elke verbeelding. De vrouw werd aan elke voet en hand opgetild en als een zak overbodige ballast naar het kantoor gedragen. Scènes uit de documentaire van Gaia over de laakbare behandeling van het slachtvee in de slachthuizen schoten mij door het hoofd. Maar Michel Vandenbosch was ver weg het lot van de circusdieren aan het verzachten en ergens in de Welriekende Dreef hielp een boomchirurg een verpieterde eik terug op de been. Of waar het hart van Vlaanderen klopt.
Eenmaal in het kantoortje kreeg de vrouw een aanval van ademnood. Ze smeekte de agent om haar niet alleen te laten, omdat ze bang was. Misnoegd over zoveel beroep op zijn goodwill, mopperde hij wat voor zich uit en gaf opdracht aan een collega om een dokter te halen. De diagnose was vlug gesteld,.... niets aan de hand, wat stress en wat hyperventilatie. 'Zie je wel', gilde de agent opgelucht, 'allemaal cinema'!
Gisterenavond voor het slapengaan tikte de teller van mijn blogje af op vijf bezoekers. Dat was er eentje meer dan dat we doorgaans gewend zijn. Mijn ego kreeg meteen een high voltage stroomstoot. Hoera! 0,000 05 % der Belgen had mijn bestaan ontdekt. Mijn eerste stap in het BV-schap was gezet. Maar meteen kwam de she-devil om de hoek kijken: alles kan beter, zei die onverstoord. En dus begon ik mijn kop te breken over hoe ik die overige 99,..% niet overtuigden alsnog bij mijn fanclub kon inlijven.
Tenslotte is Betty (Boop) van Big Brother ook pas na vijf weken goed uit de kleren beginnen te gaan. Met name toen haar stoeipoesgehalte zich klaar en duidelijk in de kijkcijfers begon af te tekenen. Het verbaasde haar dat niemand haar tot dan toe uit de running had gestemd. Ze had namelijk nog geen gebenedijd woord gezegd. Alleen maar langoureus met haar valse wimpers gewapperd. Toen ze begreep dat ze hiermee de Vlaamse kijker uit de bol (en vermoedelijk ook de rest) deed gaan, ging ze voluit. Het succes steeg naar haar hoofd (oeps, dat ging snel). Ze had een aai gekregen, maar ze wilde de full monty. Met borsten, billen en....euh, de rest, deed ze een gooi naar niets minder dan de onvoorwaardelijke liefde van Jan Modaal.
En wie zou ik dan zijn als ik immuun bleef voor die zoete eerste streling van de roem. Ik sloot dus de ogen en liet de smaak van het succes af- en aanrollen tussen huig en lippen. Het smaakte aangebrand. Toen ik mijn ogen opende bleek dat de melk was overgekookt. Dat bracht me even terug in de realiteit. Ik nam Huggy Bear, mijn knuffeltje, en begaf mij naar de slaapkamer. Toen ik evenwel de kleerkast met de grote spiegels in het vizier kreeg werd het mij te machtig. Ik hulde mij in mijn aubergine négligé, en paradeerde met de allures van een Zsa Zsa Gabor voor het net opgeboende spiegelglas. Met een geraffineerd gebaar trok ik de zoom van het zwoele kledingstuk tot een heel eind boven de knie. Mijn cellulitis openbaarde zich in al zijn aardse lelijkheid aan mijn kritische oog. Maar dat kon mij niet deren. Met Huggy bear dicht tegen me aangedrukt kroop ik tussen de warme dekens. 'Hmmm, I like myself,' dacht ik, 'and I'm gonna like myself a whole lotta more!'
1 november dus. Antwerpen ligt er doods en verlaten bij. Nog niet zo lang geleden werden hier in het centrum Luna en Oulemata vermoord. Het was de dag dat Antwerpen ontwaakte uit de zwartomrande droom die het Vlaams belang ons al jaren in het oor blies. Trop is teveel, moesten zelfs de meest verzuurde Antwerpenaars nu toegeven. Net voordien nog was er een Marokkaanse jongen door autochtone oproerkraaiers in de Schelde gedreven. Verdronken, voorgoed de mond gesnoerd. Even later werd een man op de bus vermoord. Het zinloze geweld had in onze stad volgens de internationale pers een kritisch hoogtepunt bereikt. Tot ver buiten de landsgrenzen maakten de krantenkoppen gewag van de Westside Story-taferelen die zich op Antwerpse bodem afspeelden. De stille optocht was een eerste poging om het tij te doen keren. Met duizenden stapten we op achter het spandoek 'diversiteit is realiteit'. De regen die met bakken uit de lucht viel kon onze mars en goede intenties niet stoppen.
Het was in de nadagen van die mars dat alle positieve energie in Antwerpen zich plotseling scheen te bundelen. Niemand had durven dromen dat zoveel mensen mee hun schouder wilden zetten onder een leefbare, verdraagzame koekenstad. De raamaffiches van de zonder haatstraat werden een vaste waarde in het straatbeeld. Niet minder dan 130.000 gingen er vlotjes over de toonbank. En op een dag deelden wij de tafel met een tengere bruinogige jongeman. Hij leek heel gewoon en doordeweeks. Een Italiaanse pizza-besteller, een 11.11.11. militant. Maar het was niemand minder danTom Barman van DEUS, en hij maakte zich zorgen over de zuurtegraad van zijn stad. En Tom had een plan. Een geniaal plan. Hij zou een concertenreeks organiseren in diverse steden in Vlaanderen, waarop artiesten van diverse origine en pluimage hun geloof in een verdraagzame samenleving zouden uitzingen. Lang moest hij niet zoeken. De artiesten dienden zich zelf aan. Er waren schlagerzangers bij, rai-muzikanten, halve goden... en allemaal hadden zij maar één boodschap: het geweld moest stoppen. De 0110 concerten waren een overdonderend succes. Vanuit het kleinste Vlaamse gehucht waren de believers in een maakbare samenleving komen afzakken om hun tribute te leveren aan dit muzikale statement. De sfeer zat er van bij de aanvang in... schouder aan schouder djiveden de toeschouwers mee of de ritmes van Zita Swoon, of zongen ze het refrein mee van 'Domino' van Clouseau. Bijwijlen liepen de rillingen over mijn rug, niet omwille van de muziek, maar omwille van de samenhorigheid die zelfs door de stortbuien niet kapot te krijgen was. Was dit een storm in een glas water? Zou het VB ondanks dit alles de opiniepeilingen gelijk geven en met vlag en wimpel uit de verkiezingsstrijd komen? Dat waren de vragen die ik mij stelde toen ik na het wegsterven van de laatste gitaarakkoorden terug naar huis liep. Jawel, Vlamingen uit Leut of Denderwindeke, wij maakten ons zorgen. Wie wil er nu wakker worden in een stad waar het recht van de sterkste, of simpelweg Filip Dewinter heerst. Een scenario voor een horrorfilm. Het was dan ook met lood in de schoenen dat wij op 8 oktober naar de Grote Markt afzakten om samen met al die andere mensen de uitslagen van de stembureau's af te wachten. De spanningen liepen soms hoog op. Toen wij vernamen wat de Antwerpse randgemeenten er van gebakken hadden, zonk de moed in onze schoenen. Ter plekke werden bruikbare rampenplannen uitgewisseld: verhuizen naar zuid-west Patagonië, voor zes jaar onderduiken in een atoomschuilkelder, het voormalig 70-puntenplan van FDW van buiten leren, enz. enzoverder. De VB-aanhangers die talrijk waren komen opdagen ontkurkten inmiddels de champagneflessen en slaakten ietwat voorbarig zegekreten. Ach wat hadden ze een pret om al die sossies en linkiewinkies (want dat zijn alle niet VB-stemmen) die hun adem inhielden. Toen dan eindelijk de resultaten van Antwerpen stad bekend werden gemaakt was de opluchting en de vreugde groot. Sossies, linkiewinkies, groenen, blauwen dansten van puur contentement een feilloze horlepijp en zelfs de meest fanatieke CD&V-er zag er geen graten in om een glas te drinken met een bolsjewiek van het eerste uur. Antwerpen was terug van iedereen, en dat zal nu nog wel een tijdje zo blijven. En het is aan deze gebeurtenissen dat ik moet terugdenken op deze gedenkdagen voor alle heiligen en alle zielen. Ik hoop dat Luna, Oulemata, Hafid Bouazza en al die anderen vanuit hun eigen hemel toekijken. Oulemata en Luna die rijstpap eten met gouden lepeltjes, en Hafid omgeven door zeven maagden, en dat zij zien dat hun dood misschien toch niet helemaal zinloos is geweest. Het goede en positieve in Antwerpen heeft terug de bovenhand gekregen , en dat, beste bezoekers, was al lang geleden.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
