Zoonlief loopt voor me uit als ik hem naar de tekenschool breng. Hij wacht aan het hek.

‘Ik doe wat er gevraagd wordt!’ glundert hij als ik eraan kom. Het hek zwaait vlak voor mijn neus dicht.

‘Poort sluiten, a.u.b.’ lees ik.

Met een hemelsbrede lach huppelt Zoonlief verder.

23-04-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Met de kliek van weleer zakten we door tot in de vroege uurtjes. Iedereen had meer glazen op dan goed voor hem was.

‘Ik heb mijn voorzorgen genomen!’ verkondigde A. luid, ‘Ik ben met de fiets gekomen!’

Toen we voor de cafédeur afscheid namen, sprong hij dan ook meteen op zijn rijwiel. Alleen… er was geen fiets!

22-04-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Jef droomt ervan om een held te worden, liefst samen met zijn beste vriend Ward. Voor zijn zus Renée hoeft dat heldendom niet zo nodig. Zij heeft genoeg aan Ward, zijn hemelse saxofoonspel, en zijn fluwelen blik. Maar het is 1943. Midden in de oorlog. Aan het oostfront wordt een bikkelharde strijd gevoerd tegen de Russen. De Duitsers lijden er grote verliezen en hebben dringend dappere jongemannen nodig om hen bij te staan. Voor de jongens een gedroomde kans om held te worden. Voor volk en vaderland. Voor een betere wereld. Ward vertrekt liever vandaag dan morgen. Maar zo denkt lang niet iedereen er over.

Deze kanjer (bijna 500 blz.), geschreven door Els Beerten, speelt zich af tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog.

Tegen deze achtergrond vertelt de auteur een verhaal over de keuzes die je maakt, dat dat niet altijd goede keuzes zijn en de gevolgen ervan. Met een duidelijke boodschap: laat je niet manipuleren!

Afwisselend vertelt de schrijfster vanuit vier verschillende personages: Ward, de charmante jongen die iedereen betovert met de muziek uit zijn saxofoon, tot hij collaboreert; Jef, Wards beste vriend, die ook naar het Oostfront wil, maar tegengehouden wordt door zijn ouders; Renée, de zus van Jef en het lief van Ward, ze breekt met Ward als hij naar de oorlog vertrekt, maar kan hem –hoe hard ze het ook wil- niet vergeten; en Remi, de jongere broer van Jef en Renée, die door iedereen als een klein kind behandeld wordt en dus nergens van afweet.

De auteur leeft zich zo goed in elk personage in, en vertelt steeds met de juiste toon, dat je als lezer meteen door hebt welk personage aan het woord is.

Zo ontstaat er als het ware een mozaïek. Een geheel samengesteld uit de denk- en belevingswereld van deze vier jonge mensen.

Muziek loopt als rode draad door het boek.

Els Beerten won met ‘Allemaal willen we de hemel’ de Boekenleeuw.

Omdat dit boek zich ook in de Tweede Wereldoorlog afspeelt, wordt het wel eens vergeleken met De boekendief. Misschien onterecht, want het behandelt een heel ander thema. In elk geval heb ik dit boek nog veel, veel liever gelezen. Het zinderde na, na de laatste bladzijde. Ik vroeg (en vraag) me af welke keuzes ik in dergelijke situaties zou maken.

Voor jongeren vanaf 14 jaar (én volwassenen).

21-04-2009 om 22:31 geschreven door veerle  

We zitten aan tafel in een piepkleine flat die volgepropt is met klasse meubelen, midden in Brussel. Ik bezoek hen in het kader van mijn werk. In mijn beste Frans (ahum…) probeer ik hen een duidelijke uitleg te geven. De donkere ogen van de man fonkelen bij elke vraag die hij me stelt. De vrouw heeft de charmantste glimlach die ik ooit zag. Ze  houdt zich wat op de achtergrond en speelt met het goud rond haar armen. Na een tijdje staat ze op en begint in de keuken te rommelen. Een verrukkelijk aroma dwarrelt door de kamer. Dan verschijnt de vrouw met een dienblad waarop drie kleine kopjes, een kan, een grote(!) suikerpot en een schaal Italiaanse koekjes staan. Ze is een en al elegantie als ze koffie voor me inschenkt. Ze gebaart dat ik maar best veel suiker gebruik. Iets wat ik anders nooit doe, maar dit straffe spul krijg ik zonder niet binnen, vrees ik.

Als ik wegga pakt de man mijn beide handen vast. ‘Merci beaucoup!’ zegt hij wel tien keer. Ook de vrouw neemt mijn handen in de hare. Ze drukt een zoen op mijn wang.

Een dag later zit ik in een doorsnee Vlaamse woonkamer in een boerendorp. Op de tafel staan grote mokken vol dampende koffie, fruittaarten en cake. Mijn uitleg mag in mijn geliefde Nederlands nu. De man heeft een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Hij kijkt me aan, maar zegt niet zoveel. De vrouw voert hier het woord. Ze lacht innemend. Tussen het praten door schenkt ze de koffietassen regelmatig vol. Als ze wat morst, veegt ze de plek snel weg met een zakdoek die ze uit haar voorschoot opdiept. Een buurvrouw wipt even binnen, en hun zoon en schoondochter.

‘Bedankt! En rij voorzichtig!’ zegt de vrouw bij het afscheid. Mijn auto staat achter een vrachtwagen geparkeerd. Ik verstuur er rustig een sms-je, neem alle tijd om mijn gps te installeren, eet een stukje fruit en vertrek pas dan. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat de man en de vrouw nog steeds in de deuropening staan. Ze zwaaien me allebei uit.

20-04-2009 om 10:14 geschreven door veerle  

Zoonlief leest minder vaak dan mij lief is. Daarom probeer ik hem te motiveren. Ik maakte een leeskaart. Telkens als hij een boek uit heeft, mag hij de titel ervan op die kaart schrijven. Een volle leeskaart staat voor een beloning, een die hij zelf kiest. Telkens opnieuw wordt dat taart of koekjes bakken.

Zoonlief leest zich dus letterlijk dik.(En mij helaas ook…)

16-04-2009 om 17:36 geschreven door veerle  

Bijna drieënnegentig is Peter Louis als hij voor het eerst de Dijleberg niet meer opgeraakt met zijn fiets. Hij stapt af en sjokt te voet verder.

Boven zegt hij tegen de mensen die er toevallig wandelen: ‘Mijn fiets is versleten.’

15-04-2009 om 20:24 geschreven door veerle  

14-04-2009 om 21:11 geschreven door veerle  

Ze kijkt naar de grond als ze me haar cadeau geeft. ‘Asjeblieft,’zegt ze flauwtjes. Dat ben ik van haar niet gewoon. Ik scheur het papier eraf. Een prachtige terracotta ruiter verschijnt.

‘Waw! Deze past perfect in mijn interieur!’ juich ik.

Een vertwijfeld: ‘Echt?’

‘Natuurlijk! Dat weet je zelf toch ook.’

Ze lacht. ‘Dat wist ik toen ik het kocht, ja… Maar toen ik deze ruiter aan M. liet zien, zei hij: ‘Vini vindt het vast mooi!’ P. en J. reageerden op dezelfde manier toen ze thuis kwamen.’

Het is me onduidelijk waar ze naar toe wil. Bij mijn weten zeggen haar man en zonen zulke vreemde dingen  niet. ‘Wat heeft dat dan te betekenen ‘Vini vindt het vast mooi?’

‘Wel,’ begint ze. En het hele verhaal komt eruit. Hoe ze ooit een schilderij met een ram op gekocht had voor in haar woonkamer. Ze had het doek op de keukentafel gelegd in afwachting dat M. het zou ophangen. Maar die zei: ‘Zoiets lelijks komt niet aan mijn muur.’ P. en J. waren al even enthousiast. ‘Waar heb je dit misbaksel op de kop getikt?’

Wat later kwam hun vriend, Vini eraan. Toen die de ram zag, was hij wild enthousiast.‘Knap, zeg!’ riep hij.
Sindsdien reageren haar man en zonen met ‘Vini vindt het vast mooi!’ als ze niet in de wolken zijn over een van haar aankopen. Over mijn ruiter dus.

Maar lieve L., geloof me, die Vini heeft een goede smaak. Ik vind dit beeld bijzonder mooi!

13-04-2009 om 12:57 geschreven door veerle  

12-04-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Met Pasen staat er steevast een brunch op ons programma. Daar hoort hartig gebak bij, vind ik. Voor dit jaar valt mijn keuze op deze hartige cake:

Nodig:

-4 eieren

-2 dl vloeibare margarine

-250 g zelfrijzende bloem

-1,5 dl  witte wijn

-150 g ontpitte groene olijven

-250 g rauwe ham ( in een dikke plak gesneden)

-150 g geraspte gruyère

-peper

-bakboter (om in te vetten)

Zo maak je het:

-Verwarm de oven voor op 150°C.

-Klop de eieren los in een kom.

-Voeg de vloeibare margarine toe en meng goed.

-Voeg de gezeefde bloem toe.

-Giet de wijn met kleine beetjes bij het beslag. Meng tot een homogeen geheel.

-Laat de olijven goed uitlekken. Snij ze in schijfjes.

-Snij de rauwe ham in blokjes.

-Voeg de olijven, de ham en de geraspte kaas toe aan het beslag. Meng goed.

-Breng op smaak met peper.

-Vet een cakevorm in met  bakboter. Giet het beslag erin.

-Laat ongeveer 1 uur bakken in de warme oven. Controleer met een satéstokje in het midden

 van de cake of hij gaar is (als er geen deeg aan het stokje blijft kleven is hij gaar).

-Ontvorm de cake en laat hem op een taartrooster afkoelen.

                                                                                                Smakelijk!

09-04-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Vallen

een vleugje appel

vanille en kaneel

dwarrelt door

het raam van mijn

herinnering

haar voorschootblauw

wappert in de wind

ruist langs het kind

in mij

alsof geen zee

van tijd vergleden is

schommel ik

op en neer

en val

midden in het groen

van gras

midden in hoe het

vroeger was

08-04-2009 om 08:52 geschreven door veerle  

07-04-2009 om 09:32 geschreven door veerle  

Zoonlief is dolenthousiast over de lezing die jeugdauteur, Stefan Boonen vlak voor de paasvakantie hield in zijn klas.

‘Weet je wat hij vertelde?’ vraagt hij me lachend, ‘Dat hij een idee voor een verhaal nodig had. Daarvoor knipte hij de middelste teen van de linkervoet van zijn zoon af. Die staat er toch zomaar tussen. Die hebben we nergens voor nodig. Hij bakte hem in de pan en smulde hem op.’

De man brengt me op ideeën. Voortaan ligt er naast mijn notitieboekje,  schrijfschriftjes, pennen en laptop een schaar.

06-04-2009 om 15:15 geschreven door veerle  

‘ ’t Voorbije schooljaar is echt zenuwslopend geweest,’ vertelt hij me op rustige toon. ‘D. zat in het zesde leerjaar, in een autiklas. Met zijn zeven waren ze daar. Maar in de middelbare school was slechts plaats voor vijf leerlingen. Tot op de laatste schooldag hebben we ons afgevraagd of D. er terecht zou kunnen. Ondertussen keken we ook elders rond, hoewel we weten dat het voor D.  belangrijk is zijn middelbare school in de omgeving die hij gewoon is te kunnen doen. Hier kent hij het reilen en zeilen.  Maar we hadden geen keuze. D. moest gewoon ergens school kunnen lopen. Helaas was er ook elders geen plaats voor een leerling met een verstandelijke beperking en autistiform gedrag. We hebben geluk gehad. D. mocht op 1 september starten in de middelbare school hier.’

‘Dan haalden jullie vast opgelucht adem,’ zeg ik.

Een gelaten: ‘Even wel ja. Maar nu raadt de schooldirecteur ons reeds aan om naar een dagcentrum uit te kijken. Anders maken we over zes jaar hetzelfde mee.’

Het probleem van ‘lange wachtlijsten’ en het ‘nijpend tekort aan geschikte opvang’ voor personen met autisme (en andere handicaps) werd heel tastbaar voor mij bij het verhaal van deze vader.

Op deze Wereldautismedag wil ik daar even bij stilstaan. Samen met zoveel ouders hoop ik dat er een oplossing uit de bus mag komen.

02-04-2009 om 19:06 geschreven door veerle  

Naast elkaar zitten ze in de sofa, in kleermakerszit. Hun blik strak op het kijkkastje gericht. Daar zet Tom Boonen zijn beste been voor. Als de achtervolger dichterbij komt, bijten ze beiden op hun onderlip. Ze hellen naar voor en ballen hun vuisten. Op het moment dat Tom weer uitloopt, zakken ze  wat onderuit. Dan knijpen ze tegelijk hun ogen tot spleten. Trekken ze hun neus op. Even vergroten de ogen. Een flauwe glimlach bij allebei.

‘s Avonds speelt zich eenzelfde tafereel af, als onze Rode Duivels het opnemen tegen Bosnië. Ze zitten dichter bij elkaar nu. Met een deken om hun schouders geslagen. Weer beweegt  hun mond op hetzelfde moment, alsof iets hen kriebelt. Fronst hun gezicht. Wipt hun neus omhoog. En huppen hun wenkbrauwen op en neer.

Als ik opmerk dat ze elkaars spiegelbeeld lijken, heffen ze hun schouders synchroon.  Lachen ze naar elkaar met grote, blinkende ogen. En alsof het afgesproken is, draait hun hoofd  simultaan weer naar de tv.

Manlief en Zoonlief.

01-04-2009 om 18:48 geschreven door veerle  

Zoonlief is in de wolken over de liedjes die ze op school leerden voor de paasviering.

Thuis zingt hij ze van ’s morgens tot ’s avonds: ‘Shake, shake, shake… schud de wereld door elkaar…’

‘Weet je wel wat dat betekent, ‘shake’?’ vraag ik.

‘Ja, hoor!’ antwoordt hij, ‘Dat is wat je moet doen als je cocktails maakt.’

31-03-2009 om 18:04 geschreven door veerle  

Zoonlief kwam vorige donderdag vrolijk zwaaiend met zijn vriendenboekje thuis. Even bedacht ik dat het wel jammer vind dat zoiets in mijn jonge tijd nog niet bestond. Ik zou het leuk vinden de antwoorden van mijn klasgenootjes van toen nog eens te lezen.

En wat viel er op haast datzelfde moment in mijn blogbrievenbus? Een soort vriendenstokje!

Knofje moet het geroken hebben.

De spelregels zijn wel iets anders, want ik mag één vraag door een andere vervangen, en daarbovenop nog een vraag toevoegen.

Hier gaan we:

Wat is op dit moment een obsessie voor je? Schrijven!

Wat draag je nu? Een jeans, topje en truitje.

Wanneer doe je een dutje? Alleen als ik ziek ben.

Wie heb je het laatst een knuffel gegeven? Poeslief, maar voor hem was Manlief aan de beurt.

Wat zou je willen veranderen? Dat er zo weinig tijd overblijft voor het gezin.

Wat eet je vanavond? Iets klassieks: eerst groentensoep, dan zalm met preipuree.

Wat kocht je het laatst? Schoenen met hoge hakken.

                                       

Naar welk geluid luister je nu? Naar het getik van mijn toetsen.

Wat is je favoriete weertype? Zwoel zomerweer op een dag waarop ik lekker veel tijd heb om op mijn terras te zitten, in het zwembad te duiken, en te barbecuen.

Wat is je doel? In het nu leven!

Zeg iets tegen de persoon die je getagd heeft: Het is leuk snuisteren tussen de creatieve ideetjes op je blog. Alleen jammer dat ik zo weinig tijd heb om ze ook eens uit te proberen.

Wat is je favoriete vakantieplek? De wereld is te groot en te mooi om slechts één favoriete plek te hebben. Ik hou heel veel van Azië (Indonesië, India,Thailand…), ben in de wolken van steden als Venetië en Barcelona, vind onze Belgische kust wel iets hebben, hou van de natuur op Tenerife, had mijn meest fascinerende ervaring in Guatemala, kijk uit naar onze vakantie in Marokko, en hoop ooit nog stukken Afrika te ontdekken…

                                         

Welke films kan je keer op keer bekijken? My left foot, Billy Elliot en Malena. Stuk voor stuk sfeervolle films over bijzondere personen.

Wat is je favoriete theesmaak? Geen enkele! Sorry, theedrinkers, maar ik vind alle soorten thee naar warm water smaken. Doe mij maar koffie.

Welk boek lees je momenteel? Ook geen enkel. Ik ben volop aan een verhaal aan het schrijven, en schrijven en lezen gaan nu eenmaal niet samen bij mij. Maar er ligt wel een boek klaar voor als mijn verhaal af is, nl. ‘Allemaal willen we de hemel’ van Els Beerten, een jeugdroman die zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Later misschien meer hierover.

Wat geeft je veel plezier, maar tegelijk ook schuldgevoelens? Bloggen af en toe, want ik steek er soms te veel tijd in ten koste van andere dingen en/of mensen.

Hoe ziet het landschap van je gedachten eruit? Stil, weids, met een opkomende zon…

Welke uitspraak heeft veel indruk op je gemaakt? ‘Wanneer je verdrietig bent, kijk dan in je hart en je zal zien dat je weent om wat je vreugde schonk’ Kahlil Gibran

Welke kwaliteit zou je willen hebben? De kunst om niet zoveel uit te stellen.

Waar wacht je op? Op een mailtje van een vriendin.

Wat was het eerste dat je vanmorgen dacht? Oh  nee, ik wil echt nog even blijven liggen!

Wat is het bijzonderste dat je tot nog toe al presteerde? Zoonlief op de wereld zetten.

Ik sluis dit stokje graag door naar zapnimf (derde keer goede keer? Hopelijk is dit stokje nog niet langs jou gepasseerd.), madame, en tricky. Voor als jullie er zin in hebben natuurlijk…

29-03-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Sinds Manlief met een spiksplinternieuwe wagen van het werk rondrijdt, stond zijn eigen, ook nog vrij nieuwe auto er werkloos bij. Toch bleef ik gezellig met mijn oude karretje rondbollen.

Het model was helemaal passé. Achteraan zat er een bluts. Maar dat deerde me niet. Net zo min als dat hij geen autoradio had. Ik zong zelf uit volle borst. Of ik maakte luidop gedichten.

Dat ik de verwarming altijd op het maximum moest zetten, opdat de ramen niet zouden aandampen en tegelijk mijn venster open, om niet te smelten van de hitte, stoorde me ook niet. Het was mijn dagelijks saunamoment. Zeg nu zelf, wie heeft er het geluk  dag na dag van een heerlijk heteluchtbad te kunnen genieten? Bij regenweer kreeg ik er meteen een verkwikkende douche bij.

Zelfs dat die auto niet  vast op de weg lag, vond ik niet echt een minpunt. Daar had ik alleen bij storm last van. En het was bijlange niet zo erg als die supersnelle attracties in pretparken waar ze me voor geen geld inkrijgen.

Maar drie auto’s voor onze voordeur, terwijl we slechts met drie zijn, waarvan er één amper zes is, daar had ik het wel moeilijk mee.

Daarom heb ik mijn knusse bakje verkocht.

En eigenlijk besef ik nu pas hoe erg ik er aan was verknocht.

26-03-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Eens per week ben ik leesmama in de klas van Zoonlief.

Dit keer mogen de kinderen met letterkaarten woorden maken die ze zelf kiezen.

De zoon van de bakker legt ‘brood’ en ‘deeg’.

Die van de schrijnwerker ‘hout’, ‘zaag’ en ‘hamer’.

Het dikkertje maakt ‘vet’ en ‘smul’.

‘prot’, ‘snot’ en ‘piet’ verschijnen bij de grootste kwajongen van de klas.

Bij het meisje dat op alle jongens verliefd is lees ik ‘toon’, ‘jens’, ‘ward’ en ‘sander’.

En Zoonlief legt ‘eifeltoren’ en ‘piramide’.

Tja, ik kan er ook niks aan doen dat hij mijn reiskriebels geërfd heeft.

25-03-2009 om 21:09 geschreven door veerle  

Harmonie
 

Als mijn darmen zich

in vraagtekens

kronkelen,

mijn maag potteke stamp

speelt

met mijn hart,

en zout prikt

in lijf en leden

Leen me dan je handen

om harmonie

te kneden,

dans me

de hemel in,

en laat je lippen

weer

zoet zoenen

24-03-2009 om 18:26 geschreven door veerle