'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
14-04-2008
Week van de lentekriebels
Het zal je maar overkomen dat je kind je vraagt: 'Heb jij al gepijpt?' Ik geef het toe. Op zo'n moment zou ik met mijn mond vol tanden staan. Ook al praat ik nogal gemakkelijk over die dingen. Toen Zoonlief amper drie was wilde hij weten hoe hij als baby in mijn buik terechtgekomen was. 'Papa en mama vinden het fijn heel dicht bij elkaar te zijn omdat ze elkaar zo graag zien,' zei ik hem,' Tijdens het knuffelen zwom er een zaadje van papa mama's buik binnen. Daar woonde een eitje. Het zaadje zwom naar het eitje toe. Uit dat zaadje en dat eitje tesamen is een kindje gegroeid. Dat werd jij.' Simpel en lief. Zoonlief was tevreden. En tot op de dag van vandaag stelde hij er geen verdere vragen meer over. Als die wel komen zal ik er met plezier op antwoorden. Maar als het over mijn eigen seksualiteit gaat vind ik het wel een pak moeilijker. Wat ik wel en niet doe. Hoe ik de dingen beleef. Dat is privé. Ik weet niet of ik dat aan Zoonliefs neus wil hangen.
Bij Sensoa vinden ze dat ook daar open over gepraat kan worden. Omdat ze ouders willen aansporen om met hun kinderen te praten over relaties en seksualiteit loopt deze week de Week van de lentekriebels. Op www.sensoa.be/ouders/ vind je tips hoe dat makkelijker kan. Ze promoten ook enkele interessante boekjes die je erbij kunnen helpen en geven info over tentoonstellingen rond dat thema waar je met de kids naartoe kan. Laat het deze week dus maar lekker kriebelen...
Voor de kids: -omdat ik al lang iets wilde lezen van Hilde Vandermeeren én omdat Zoonlief ( en ik ook) zo weg was van de illustraties van Jan De Kinder in het boek De stier met de mooie benen: Van een kind dat tikkertje speelt met de wind van Hilde Vandermeeren en Jan De Kinder. Een prentenboek over een meisje dat jarig is, maar niemand van de gasten daagt op op haar feest. Vanaf 5 jaar. -omdat ik de prentenboeken van Tine Mortier zo leuk vind en heel benieuwd ben naar haar eerste leesboek én omdat dit boek zo'n fantastische bespreking kreeg op www.verteleens.be : Bruin van Tine Mortier. Over een jongen die pas naar België teruggekeerd is nadat hij jaren in Ecuador heeft gewoond. Vanaf 8 jaar. -omdat Kruimel ( http://kruimels.blogspot.com )me enige tijd terug warmmaakte voor dit boek: Ik, Coriander van Sally Gardner. Over een kind dat in een kast opgesloten werd. Werkelijkheid, fantasie, mysterie en betovering wisselen elkaar voortdurend af. Vanaf 10 jaar.
Voor volwassenen: -omdat ik al wat vakantielectuur in huis wilde halen: De vergeten tombe van Kate Mosse. Een gebeurtenis uit 1897 en een uit 2007 blijken met elkaar in verband te staan. Tarotkaarten zijn de sleutel tot dit geheim. Een intigrerend verhaal over spookachtige muziek, moordende hebzucht en eeuwenoude geheimen. Ik las van dezelfde schrijfster reeds Het verloren labyrint , een roman waarin ook een gebeurtenis uit het verleden en een uit het heden met elkaar verweven werden en leidden tot een mengeling van historie, fictie, misdaad en liefde.
Zoonlief: 'Waar Vake woont is de politie heel streng. Ze geven er boetes aan de wilde pissers.' Ik: 'De wilde pissers???' Zoonlief: 'Welja, mensen die tegen een boom of tegen een huis plassen.'
Het speelde zich allemaal af in de tuin van de buren.
Zij liep wulps over het pad. Met zijn drieën volgden ze haar. Hun blik glom van lust. De grootste sloeg toe. Hij duwde haar tegen de grond en kuste. Ruw. Hard. De kussen werden beten. Toen zij terugbeet deinsde hij achteruit. Waarop de tweede zijn kans schoon zag en haar besprong. Dezelfde ruwheid. Zij kronkelde onder hem vandaan en liep uitdagend een eind verder op het pad. Maar de grote was snel. Weer drukte hij zijn lijf tegen het hare en liefkoosde wild. De andere liet zich niet zomaar aan de kant zetten. Hij stootte zijn rivaal van zijn plaats en eiste haar weer op. Het ging er hevig aan toe. De wellust droop van hen af. Nummer drie had heel de tijd alles nauwgezet gadegeslagen vanop een afstand. Hij merkte dat de anderen stilaan uitgeput geraakten. Nu was het zijn beurt. Hij pakte haar langs achter en was de enige die uiteindelijk zijn zaad in haar dropte.
Het speelde zich allemaal af in de tuin van de buren. Vier eenden met voortplantingsdrang gingen er te keer op het pad.
Als ik thuiskom ligt een zwart met wit gevlekte kater dwars over de straat. Aangereden. Ik loop naar het beest toe. Het is nog warm. Ik controleer zijn hartslag. Niets meer. Gelukkig maar, want het dier is vreselijk gewond aan zijn hoofd. Bloed drupt over het hele gezicht. Zijn oog bengelt er aan. Ik kan gewoon achter dat oog kijken. Snel keer ik mijn blik af. Mijn maag speelt op. Terwijl ik bedenk wat ik met deze kat aanmoet stapt mijn buurvrouw op me af. 'Ik heb net aan mijn man gevraagd of hij hem wil opruimen',zegt ze,' want zelf ben ik geen held in die dingen.' Ik haal opgelucht adem, want ik zag mezelf het lijk nog niet optillen. Ik zou trouwens ook niet geweten hebben waar ik ermee naar toe moest.
Als ik even later binnenshuis bezig ben hoor ik een verschrikkelijk gekrijs op straat. Een groep tienermeisjes staat rond de dode poes met hun fietsen aan de hand. 'Eih!' 'Bwah!' 'Brr' 'Dat oog! Eeek!' De ene kreet klinkt nog dramatischer dan de andere. En plots hoor ik: 'Maar zie, die leeft nog! Hij beweegt! Eih, hij beweegt!' 'Eih ja', vallen de anderen in,'Eeek! Bwah. Hij leeft nog!'
Eindelijk zaten ze aan de 'S'. Eindelijk kwam zij aan beurt. Eindelijk mocht ze op een van de drie stikmachines die de school rijk was werken. Het hele schooljaar al had ze daar tijdens het haken en breien van honderdduizend pannenlappen naar uitgekeken.Dus dit was haar moment. Ze was vastbesloten later alleen zelfontworpen kleren te dragen. Klassevolle kleren. Veel sjieker dan de lappenpopachtige spullen waarin haar juf zich hulde. Ook haar kinderen zouden er altijd als prinsen en prinsessen bijlopen in haar creaties. Een nieuwe Ann Demeulemeester zou oprijzen aan het firmament. Met het gevoel dat ze een lot uit de loterij gewonnen had zette ze zich achter de machine neer. Haar voet duwde op de pedaal. Zzz... de naald hupte over de potloodstreep die de juf op het stuk stof getekend had en naaide sierlijke rechte steken. Zzz... een fluitje van een cent was dat. Zelfs over een kromme lijn stikken ging moeiteloos. Zzz... prr...tt..zz..prr...tt. Wat nu? Oei, de stof zat klem. En verschillende steken waren bovenop elkaar terechtgekomen. Wat een gebroddel. Ze hoopte dat ze het kon herstellen voor de juf het in de gaten kreeg. Terwijl ze aan de lap stof trok floepte de draad uit de naald. De stof kwam los, maar scheurde een beetje. Ach, een paar steken erover en niemand zou iets merken. Eerst gauw de draad weer in het oog van de naald steken. Ze maakte het eind nat met wat speeksel en probeerde het door de opening te schuiven. Niet zo simpel. Ze knipte er een stukje draad af, stak het nieuwe eind weer even in haar mond en prutste ermee in de buurt van de naald. Knipte. Maakte nat. Prutste. Knipte. Prutste. Zuchtte. Zuchtte luid. Toen kwam de juf naar haar toegelopen. 'Problemen?', vroeg ze 'Wacht, ik steek die draad er wel weer voor je in.' Geen geknip. Geen gepruts. De draad gleed probleemloos door het oog. Net toen haar vingers hem nog even strak trokken duwde S. per ongeluk op de pedaal. Zzz... deed de naald.
Eerst waren het de maartse buien, dan de aprilse grillen die ons de voorbije paasvakantie meer dan ons lief was aan huis gekluisterd hielden. We tekenden, schilderden, plakten, en speelden massa's gezelschapspelletjes. We maakten ook het zwembad onveilig, keken in de bioscoop naar 'Hotel op stelten' van Samson en Gert (daar kon ik echt niet buiten) en Zoonlief zette zijn beste beentje voor op het turnfeest. Tijdens de weinige mooi weer-momenten voetbalden of fietsten we, of groeven we de schat op die we voor de winter eigenhandig in de tuin verstopt hadden. Ik hoop dat we de zon de volgende weken meer mogen verwelkomen en zeker op 11 en 18 mei, want dan hebben we sowieso al buitenactiviteiten gepland.
Op zondag, 11 mei trekken we naar Alden Biesen waar een heuse ridderdag plaatsvindt met middeleeuwse spelen en markt, een ridderbruiloft, voorstellingen, workshops, enz... Ook een ridderfanaat in huis? Kijk dan eens op www.sagebiesenburcht.be . Het belooft fantastisch te worden. Kaarten dien je wel op voorhand te bestellen.
Op zondag, 18 mei staat de speeldag in Mechelen op ons programma. Voor de derde keer op rij zullen we daar van de partij zijn. De hele Mechelse binnenstad wordt omgetoverd tot een speelparadijs. Je kan er nieuwe gezelschapsspelen ontdekken (van 't gewone formaat tot XXL), sporten, proeven doen, springen op springkastelen,enz... Er zijn voorstellingen en straatanimatie. En een optreden. Leuk voor alle speelvogels, klein en groot. Meer info op www.speeldag.be .
Poeslief is jarig. En daarom zingt Zoonlief al de hele ochtend:'Poeslief is 't allermooist op aard, niets dat zijn schoonheid evenaart, zeg dat iiiiiiik het gezegd heb.' Ik kan het niet laten te vragen of hij meisjes dan niet mooi vindt. 'Nee', antwoordt hij vastberaden,'Alleen jou!' en dan wat aarzelend: 'En nog een paar andere'. Wie die enkele andere zijn kom ik niet te weten, maar ik ben gevleid. Ook al weet ik dat het gewoon door de leeftijd komt.
Bij een glas wijn bekijken we de foto's van hun laatste trip door Midden-Amerika. En plots sta ik zelf weer in de jungle van Tikal:
Voor dag en dauw stappen we stevig door tot aan de 'Piramide van de Verloren Wereld'. Moeizaam klauteren we de grote vervallen treden op. Boven verorberen we onze boterhammetjes. Het is ongewoon stil in het oerwoud. Een dikke mistdeken belemmert ons alle zicht. Ik begrijp niet waarom we ons warme nest op dit onmenselijk vroege uur dienden te ruilen voor dit. Tot er plots een eerste zonnestraal door de ochtendnevel priemt en ons een blik gunt op een eindeloze reeks groene boomtoppen. In de verte een ruïne nog gehuld in een waas. En nog één... En nog één... De zon wordt feller. Almaar meer precolumbiaanse bouwwerken verschijnen aan de horizon alsof ze daar ter plekke geboren worden. Ook de fauna ontwaakt. Het ritselen van een ontbijtpakket trekt de aandacht van een neusbeertje. Hij komt schuchter naderbij om zich als wij net iets te veel bewegen bliksemsnel weer uit de voeten te maken. De goedemorgenkreet van een ara weergalmt door het woud. Zijn soortgenoten dienen hem van antwoord en al gauw worden we getrakteerd op een heus concert. De geluiden gaan crescendo terwijl de kleurrijkste vogels ons voorbij fladderen.
Dit is en blijft zowat het meest fantastische schouwspel dat ik ooit te zien kreeg. Ook als het fotoboek al lang dicht is rolt de ene vakantieanekdote na de andere over onze lippen. Dank je, R. en L., door jullie waren we zelf weer even op reis.
De veranda staat vol plantenstekken. Manlief koestert ze alsof het zijn kinderen zijn. Reken maar dat ze voldoende water krijgen. Maar als Manlief het huis uit is drinkt Poeslief de schoteltjes leeg. Tja, het is eens iets anders dan kattenmelk.
Omdat 2 april door de Verenigde Naties uitgeroepen is tot Wereldautismedag trek ik de lade van mijn vorig leven open en blader door mijn herinneringen. Mijn blik blijft hangen bij enkele gedichten, geschreven door een persoon met autistiform gedrag:
Als twee wielrenners zaten we samen op de tandem trappen, trappen, trappen, heel de tijd. Nu hij grijze haren heeft trappen we niet zoveel meer.
Albrecht Moortgat
Soep
Ik eet soep Ik mors Ik heb de kleur van de soep Ik heb de geur van de soep Ik ben een soepboer
'Kijk, mama, overal rondom ons visjes, kleine witte visjes.' Blub. Blub... Zoonlief springt op zijn knieën op de bank rond om ze allemaal te kunnen bewonderen. 'Oh jee, ze spatten stuk!' Zijn ogen gaan wijd open. 'Zie nu, een reusachtige spin. Ze gaat ons oppeuzelen. Of nee, het is een octopus met lange harige tentakels. Nu zit hij helemaal boven op ons.' Boem.Boem... Zoonlief gooit zijn hoofd zover mogelijk achterover alsof hij zo door het dak heen kan zien. Psjj. Psjj... 'De inktvis plast. Hij plast schuim. Ha, ha.' Dan tuurt Zoonlief strak voor zich uit. 'De jungle. Mama, we zijn in de jungle! Allemaal lianen. Of nee, we zijn nog steeds onder water. 't Is glibberig zeewier.' Ftt. Ftt... 'Oh, 't is al gedaan. Maar nu blinken we wel, he. Mag ik volgende keer weer mee naar de car-wash?'
Bij klusjes als ramen insappen of muren verven sta ik mijn mannetje. Ook administratie lukt nog net. Maar echt technische dingen laat ik steevast aan Manlief over. Tot vandaag. Zo één dag na de 'wijvenweek' toonde ik mijn ge-emancipeerde kant. De paashaas had hier nog een goal gedropt, die hij omwille van de weersomstandigheden niet in de tuin opgesteld had. En nu wilde Zoonlief 'sjotten'. Manlief was naar het werk. Dus nam ik het plan erbij en stak de goal met een ietsiepietsie hulp van Zoonlief in elkaar. Dat ging -al zeg ik het zelf- bijzonder vlot. Daarna volgde nog een heuse voetbalpartij die ik natuurlijk schromelijk verloor. Een leuk paasvakantiemoment. En zeggen dat ik als kind zo graag met Barbiepoppen speelde.
-De eend, de dood en de tulp van Wolf Erlbruch: een boek over een eend die de dood ontmoet. Op een doodgewone manier wordt er over doodgaan gepraat. Een boek om nog over na te filosoferen.
-Uil plus leeuwerik van ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck -Zwaan van ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck: pakkende boeken over vriendschap en afscheid nemen. Geschreven in een haast poëtische taal, mét zalige illustraties.
-De stier met de mooie benen van Pieter van Oudheusden en Jan De Kinder: een grappig verhaal over koeien en een stier met ontzettend vrolijke tekeningen. Ook Zoonlief is weg van dit boek! Vooral de prenten spreken hem aan. Het is zowaar het eerste boek dat hij telkens opnieuw wil lezen.
En zo zit de allervrouwelijkste week van het jaar erop. Vanaf morgen vind je hier weer sprokkels over ditjes en datjes. Maar ik beken... ook daar sluipen regelmatig 'wijvendingen' in. Ik ben dan ook een 'wijf'. Maar vanaf morgen wil ik dat natuurlijk niet meer gezegd hebben.
Meer wijvenweek-posts op www.wijvenblogs.be
Met dank aan Ilse en Lilith voor dit leuke initiatief!
Mijn hart klopte jaren terug echt niet sneller bij de boelekes die mijn vriendinnen op mijn schoot dropten, wel bij foto's van exotische bestemmingen. Dus toen heel onze kennissenkring gezinsuitbreiding plande, planden wij verre reizen. Tot ook mijn biologische klok sneller begon te tikken. In het grootste geheim besloten ook wij voor een kind te gaan. Toeval of niet, onze gesprekken draaiden steeds vaker rond 'kinderen'. Zo ook die avond tijdens een banket van de wijngilde. K. en M. waren onze tafelgenoten, én experts wat kinderen betreft aangezien ze al een kwartet pubers hadden rondlopen. 'Ach, kinderen', zei M., 'Ik ben wel blij dat ik ze heb, maar ik zou er NOOIT of NOOIT opnieuw aan beginnen! Zo'n leven als dat van jullie, gezellig onder jullie tweetjes, daar zou ik voor gaan.'
Ik sla wel vaker wijze raad in de wind. Die nacht hebben wij Zoonlief gemaakt. Vraag me niet waarom, maar ik ben absoluut zeker dat het die nacht gebeurd is!
Ondertussen zijn we zoveel jaren verder en ja, ik zou er misschien ook niet meer opnieuw aan beginnen. Maar ik ben vooral ZO ONTZETTEND BLIJ dat Zoonlief er is omdat hij het kind in mij weer wakker maakte, om zijn leuke uitspraken, zijn wijsheid, zijn knuffels, zijn gezelligheid, ... (en de moeilijke momenten die dekken we toe met de mantel der liefde).
Soms zou ik Zoonlief achter het behang willen plakken, maar ik doe het NOOIT. Niet omdat ik een eindeloos geduld heb of de koelbloedigheid zelve ben. Maar al onze muren zijn geverfd.
Als ik aan de ontbijttafel vertel dat we vandaag over kinderen schrijven zegt Zoonlief: 'Hou het dan maar kort.' Ik: 'Kort, waarom?' 'Wel ja, ik ben een veel te grote deugniet. Daar hoef je echt niet veel over te schrijven.'
Lekkere schotels op tafel toveren, daar kan ik echt in opgaan. Dagelijks breng ik dan ook heel wat tijd door in de keuken. Met plezier. Maar opruimen, poetsen, tuinieren,... oei, oei, oei... En sinds deze wijvenweek nog meer oei, oei, oei,...
SPROKKELS
