Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Het was een akelig geluid. Het geluid dat onze vaatwasser maakte als we hem aanzetten. Onze eerste reactie was om verschrikt het apparaat weer uit te zetten. We keken of het met een ander afwasprogramma beter ging. We openden de machine, controleerden de filter. Probeerden opnieuw. Maar het akelige geluid was er weer. Het was een soort getik, maar zo snel dat ik het omschrijven zou als "knetteren". Alleen, het bleef niet duren. Het was maar bij een bepaalde functie dat de machine dat geluid produceerde. Die eerste keer wachtten we, met gespitste oren, tot het hele programma was afgewerkt. Het geluid was er maar af en toe en het resultaat van de machinale arbeid zag er prima uit. Het was weekend en dus zou het nog een poosje duren vooraleer er een technieker kon langkomen om de oorzaak van het geknetter op te sporen. Mijn eventuele afwashulpjes studeerden voor hun examens en alleen zag ik die bergen afwas ook niet zitten. Dus de volgende keer zette ik met een bang hart de vaatwasser weer aan, en daarna nog eens. En telkens werkte het apparaat de opdracht netjes af. Dat duurde zo enkele dagen. We zouden nog bijna gewend geworden zijn aan dat rare geluid. Tot ik uiteindelijk toch maar een technieker liet komen. Onze machine was ten slotte nog maar een goed jaar oud en uiteraard was ik bang dat er iets ernstigs stuk zou gaan als we zo doorgingen. En zo stapte gisteren, met de gereedschapskoffer in de hand, een technisch deskundige meneer kordaat op onze machine af. Met een verstoorde blik, alsof wij hem midden in de nacht uit zijn bed hadden gelicht. Ik voelde aan dat hij vermoedde wat er aan de hand was. Hij zette de machine even aan, hoorde het vreemde geluid, grinnikte honend en knikte. Ik keek hem niet begrijpend aan. Wist die man nu al waar dat geluid vandaan kwam? De man trok de machine open, haalde er de filter uit. "Ja, ge moet opletten hoe ge uw gerief er in zet hé! Ziet dat af! En d'er zit nog een rekkerke in ook!" En terwijl hij mij de filter aanreikte: "Ge zult dat toch wel wat fijner moeten doen, anders kunde binnenkort een nieuw machien gaan kopen." Ik nam gegeneerd het onderdeel aan, zag dat er inderdaad een elastiekje in terecht gekomen was. Ik voelde het schaamrood omhoog kruipen terwijl ik detergent nam en een afwasborstel om de filter schoon te schrobben. Ik viste het elastiekje eruit, maar vond verder dat het best meeviel met het vuil in die filter: er zat eigenlijk nauwelijks wat in. Natuurlijk, ik had hem immers pas nog schoon gemaakt. De man trok ondertussen wat water weg op de plek waar de filter had gezeten, maakte daar iets open, ging er zoekend met zijn hand in en trok die even later weer terug. "Voilà sé, dat is 't!" Hij bekeek even nader wat hij in zijn hand had. "Allé, nu heb ik al veel dingen in die machines gevonden, maar dat heb ik nog nooit meegemaakt!" zei hij en gaf me een klein, hard voorwerp, dat ik niet direct kon thuisbrengen. "Als ge nu es gewoon de handleiding leest, dan weet ge hoe ge dat moet doen. Het is heel simpel, maar ge moet het natuurlijk eerst es efkes lezen.." Het klonk weer striemend en neerbuigend. Enkele ogenblikken eerder had ik me een slons gevoeld, nu een uilskuiken. Nog een groter uilskuiken toen ik de rekening gepresenteerd kreeg: Eénenveertig en een halve euro! Ondertussen was Echtgenoot binnen gekomen. Hij draaide het voorwerp, dat net uit de pompschroef van de vaatwasser gekomen was, om en om tussen de vingers. "Maar dat is precies 'n een ... tand!" zag hij. "Een tand?" De enige van wie die kon zijn was van Jongste, die is volop aan het wisselen. Maar hoe was die nu in de machine terecht gekomen?
Later lostte Jongste het raadsel op. Jawel, bij het boterhammen eten op school was er een tand uitgevallen. En hij had die dan maar in zijn lege brooddoos gelegd. Mama had het niet gezien, en het broodtrommeltje met tand en al in de vaatwasser gestopt. En die tand was bij het pompje geraakt en telkens tikkend door de pompvleugeltjes rondgeslingerd. Vandaar dat nare geluid.
Ondertussen was het probleem van de baan. Maar ik weet niet wat ik erger vond: het bedrag dat we ervoor hadden neergeteld of de vernederende manier van doen van de technieker.
Al had hij dan misschien gelijk. Voortaan toch maar nauwgezetter doen, die vaatwasmachine inladen.
In het tuinbouwbedrijf van zijn oom staat zesjarige Michiel geboeid te kijken naar tante Riet, die met vaardige hand de paprikaplanten bewerkt. Hij ziet hoe zij van een plant een overbodige scheut aftrekt en op de grond gooit. Vlug raapt Michiel die scheut weer op. "Mag ik dat plantje hebben?" vraagt hij. "Wat wil je ermee doen?" vraagt tante. "Ik wil het thuis in de tuin planten!" "Ja maar, dat plantje zal niet kunnen groeien." "Waarom niet?" "Kijk maar, het heeft geen wortels." Michiel kijkt naar het uiteinde van de scheut en haalt dan zijn schouders op. "Geeft niet," zegt hij "thuis hebben wij nog wortels genoeg!"
Voor de schoolkrant: Neef Michiel van toen zes werd gisteren zeventien jaar.
Het schijnt dat veel kinderen, wanneer je hen vraagt waar "melk" vandaan komt, antwoorden dat het uit een brik of een fles komt. Ze zouden niet weten dat de melk die ze gewoon zijn te drinken, van koeien afkomstig is. Jongste, die weet dat wel, die is daar helemaal van op de hoogte. Hij weet dat koeien, zoals alle zoogdieren melk geven als ze een jong of jongen gekregen hebben. "Maar" vroeg hij onlangs: "sojamelk, van welk dier komt dat?"
De ballon was blauw en de kleine ballonnetjes die eronder een kraag vormden wit. Tenminste, ik meen dat het zo was. Want het is inmiddels al een poos geleden. Drie jaar om precies te zijn. Drie jaar geleden stapte ik met de dansende blauwe ballon de lift in en wandelde even later haar kamer binnen. De ballon was het alternatief voor een boeket bloemen, want dat mochten we niet meebrengen. De kamer waar ze verbleef moest zo steriel mogelijk blijven, omdat haar weerstand zo was aangetast, dat al wat een infectie kon veroorzaken moest vermeden worden. Dus geen bloemen en ook geen fruit. Ze hield nochtans van bloemen. En ze lustte zo graag vers fruit. Vooral frambozen en braambessen, maar ook aarbeien en perziken. Ach, perziken. Die doen mij ineens denken aan nog veel vroeger. Toen er bij ons thuis kistjes en kistjes perziken gekocht werden, om in te wecken. Ik zie haar daar nog zitten, de éne perzik na de andere halfdoor snijdend. Vaardig hanteerde ze het mes dan om de pit heen, wrikte de vrucht in twee, en haalde er de schil af. Ze vulde de éne pot na de andere met diepgele halve perziken, goot er suikerwater overheen en weckte de potten in een grote ketel. Soms, terwijl ze met de perziken bezig was, stopte ze zo'n halve vrucht niet in de pot maar reikte hem naar één van ons. Om ter plekke op te eten. Lekker smaakte dat! Gek dat ik daar nu ineens aan moet denken. Maar nu terug naar die dag, precies drie jaar geleden. 12 Juni, haar verjaardag. Zevenenzeventig werd ze toen. Die avond babbelde ze nog honderduit. Ze was in het ziekenhuis voor weer een nieuwe chemokuur. Die echter niet meer gebaat heeft: een maand en een dag later is ze overleden. Vandaag zou Ma tachtig jaar geworden zijn!
Vandaag vrijdag. De afgelopen week is druk geweest. Maar nu is het rustig. Nóg rustig. Want straks zijn ze allemaal weer thuis. Jongste is op bosklassen en ga ik vanmiddag ophalen. Ik had er wel naar uitgekeken, naar een weekje zonder hem. En inderdaad, als hij weg is valt er heel wat zorg weg. Nu hoefde ik hem niet naar en van school te brengen of te halen, geen school- of muziekhuiswerk te begeleiden, geen middagboterhammen in de schooltas te stoppen. Maar toch zal ik straks blij zijn als hij er weer is. Ik mis zijn heldere gekwebbel in huis. Ik hou mijn hart er ook een beetje voor vast. Best mogelijk dat hij straks heel verdrietig is. Omdat de bosklassen voorbij zijn. Zo was het vorige keer ook: hij had die laatste nacht al slecht geslapen omdat het bijna voorbij was. Afscheid nemen van dingen die hij heel graag doet is ongelooflijk moeilijk voor hem. Laatst nog, na het weekend van Autisme Vlaanderen, is hij er bijna een week van onder de voet geweest. Niet omdat het niet leuk was, maar omdat het juist wèl leuk, maar nu voorbij was! Jongste moet de kunst van "nagenieten" nog leren. Nu op dit moment is het dus rustig in huis. Stel u eens voor: de zon schijnt door de ramen, er staat een CD-tje klassieke muziek op, een subtiel etherisch geurtje uit het aromalampje vermengt zich met de geur van bijna-gebakken-brood. De twee grote zoons zitten braaf te studeren. Alleen, als je hier rond kijkt is het wat minder. Met andere woorden: nogal rommelig. Of laat dat "nogal" er maar af. Hoog tijd om de computer af te sluiten en er wat aan te doen. Een andere mogelijkheid zou zijn om me een poosje op mijn gemak in de zetel te nestelen. En eventjes te genieten van dit rustmoment. Met gesloten ogen uiteraard.
"Vlaamse filmscholen staan sterk op Annecy!" bloklettert een nieuwsbericht op de website van het Vlaams Audiovisueel Fonds. Annecy is een stad(je) in Frankrijk. Daar gaat dezer dagen het Annecy Animation Film Festival door.
Ik heb doorgaans nauwelijks weet van filmfestivals. Maar deze keer is het anders. Voor dit festival werden twee Vlaamse animatiefilmpjes vanuit de filmscholen genomineerd. Het éne is van een zekere Dries Bastiaenssen en heet "Boomkruiper". En het andere heet "Made Up" en is van ... Dochter! Het is het filmpje dat Dochter vorig jaar in augustus nog moest afwerken, en waar ik toen avond aan avond wat hand- en spandiensten aan heb verleend. (blogarchief 28 augustus) En nu is het dus genomineerd. Dochter onderbrak voor enkele dagen haar blok- en examenperiode om samen met haar Lief het festival bij te wonen.
Hier thuis, waar het ongewoon stil is, want ook Jongste is enkele dagen weg, zit ik een beetje fier te wezen achter mijn computer. Te popelen als een kind om dit te kunnen vertellen op mijn blog...
Mama studeert. Morgen heeft ze "examens". "Ik neem even pauze!" beslist ze. Ze maakt zich met een zucht los van haar cursus, gaat naar de keuken en zet de aardappels op.
De bewoners van het woonzorgcentrum zijn
weer "thuis". Hun vakantie heeft vijf dagen geduurd. Na eerst een poos
wennen denk ik dat ze verder reuzefijne dagen hebben beleefd. Met vooral
heel veel aandacht voor elk van hen. Dan zie je ze zo openbloeien.
Enkele van deze mensen kunnen nog echt grappig zijn en brengen heel wat
"ambiance". En genieten dan om in het middelpunt van de aandacht te
staan. Verbazend is wat ze soms
nog kunnen. In het woonzorgcentrum wordt hen alles voor de neus gezet
en hebben ze geen taken meer te vervullen. Op vakantie werd er steeds
gekookt, waar de mensen zo veel mogelijk bij werden betrokken.
Aardappelen schillen, appels voor de appelmoes in stukjes snijden. Of
naderhand de vaat helpen doen of bij een wandeling de rolstoel van een
medebewoner duwen... Ze zijn nog zo graag een beetje nuttig. Met hen samenleven zit niet in grote
activiteiten, maar vooral in veel samen doen: samen zingen, met enkelen
boodschappen doen bij de groentenboer, met zijn allen samen aan tafel,
een terrasje doen, naar de markt, naar de zee. Op het vakantiepark hadden we ook voor enkele
uren een speciale fiets kunnen bemachtigen. Eén waarop je vooraan een
rolstoel kan bevestigen. Met wie dat wou werd zo een paar rondjes het
park rond gereden. Ik weet niet wie daar het meeste van genoot: onze
ouderen of de jongeren die mee de begeleiding deden.
Op het moment dat dit berichtje open komt ben ik nog mee op vakantie met de bewoners van het woonzorgcentrum. Maar, om enige continïtiet op mijn blog te waarborgen, nog eens een anekdootje uit het schoolkrantje. Oktober 2000, Dochter ging nog maar net naar de middelbare school:
In 't middelbaar heten sommige schoolvakken anders. Je hebt er bijvoorbeeld geen "tekenles" meer of "knutselen". Daar heet dat "plastische opvoeding". Da's even wennen natuurlijk. Zo zei zus op een ochtend: "Oei, ik mag mijn spullen niet vergeten, want vandaag hebben wij "plastische chirurgie"!"
Van "ons" woonzorgcentrum zijn er op dit moment een aantal bewoners met vakantie. Drie begeleiders en enkele studenten zijn met twaalf demente bewoners naar een bungalowpark in Nederland getrokken. Eén van die "studenten" ben ik: de bedoeling is dat ik me daar een deel van de tijd mee dienstbaar zal maken om onze mensen een reuze vakantie te bezorgen. Voor mezelf wellicht een onvergetelijke ervaring. Gisteren heb ik de caravan mee gevolgd, onze auto volgeladen met materiaal. Heb die eerste onrustige uren in de twee gehuurde bungalows mee helpen overleven. Uren waarin de auto's moesten worden uitgeladen, een plaatsje gezocht voor het vele materiaal, de bedden gedekt, koffers leeggemaakt en bovendien onze mensen gerust gesteld en wat bezig gehouden. In het begin waren de bewoners erg onwennig met de situatie, en de meesten wilden naar huis. Zaak was dan om goed op hen te letten. Twee van onze dametjes liepen op een ogenblik rond, zusterlijk arm in arm op zoek naar de uitgang. Vast besloten om de weg naar huis te voet aan te vatten. In hetzelfde bungalowpark was net ook een groep bewoners van een naburig woonzorgcentrum neergestreken. Ook daar kenden ze dezelfde ik-wil-naar-huis-onrust. Op het asfaltweggetje van het park bewoog één van hun mensen zich langzaam voort in haar rolstoel, onder toeziend oog van haar verzorgers. Als je haar kruiste vroeg ze telkens: "Madame, weet gij wanneer de bus komt? Ik moet met de bus naar Antwerpen!" Josje van onze groep klampte zich, zoals ze vaak doet in onwennige situaties, stevig vast aan het geloof van haar kindertijd. Ze had het de hele tijd over het "Kinneke Jezus", dat haar in deze situatie vast zou komen helpen. Hij zou ervoor zorgen dat ze op tijd op het toilet geraakte, dat ze de weg terug zou vinden, dat ze naar huis zou kunnen gaan. Als ze aanvoelde dat iemand er een beetje lacherig over deed, voer ze fel uit en verdedigde haar Heiland met alles wat ze in zich had. Tijdens een ommetje dat ik met haar en een ander dametje liep, vertelde ze de hele tijd over haar "Kinneke Jezus". " Ja," pleitte ze vurig "het Kinneke Jezus hé, dat is 'n een hele brave mens, dat is..., dat is.... 'n een héle chrístelijke mens!"
De onrust bij de mensen is niet blijven duren. Diezelfde avond zaten we in een grote samenhorige groep lang en gezellig te tafelen en leken ze het best naar hun zin te hebben. Want nabijheid, erbij horen, deel uitmaken van de groep, daar blijken deze mensen nog zo verbazend gevoelig voor!
Gisterenavond was er het Songfestival op TV. Jongste is verzot op dergelijke liedjesprogramma's. Ook gisteren ging hij er helemaal in op. Zo'n programma blijkt ook nog een educatieve waarde te hebben: Jongste zat in de zetel, met naast hem zijn wereldbol. Telkens er een land aan de beurt was, zocht hij op waar dat precies lag. Erg leerzaam. Ook ik heb er nog wat van opgestoken.
"Ik wil mijnen brommer verkopen!" deelde Middelste Zoon mee, tussen twee happen door. Ik zuchtte. Hij had het er al eerder over gehad. Nu hij binnenkort zijn rijbewijs hoopt te halen, meent hij zijn brommer niet meer nodig te hebben. Maar eigenlijk vind ik het zonde dat hij hem weg doet. Anderhalf jaar geleden pas heeft hij hem gekocht, zijn toen fel begeerde machientje. Na veel wikken en wegen, en discussies rond ouderlijke bezwaren over de gevaren van zo'n vehikel, die hij dan in een felle reactie van tafel veegde. Anderzijds vonden we het wel een pluspunt dat je met een brommer een grotere "radius" hebt dan met een fiets, dat hij zo zelfstandig grotere afstanden zou kunnen afleggen. Uiteindelijk mocht hij zijn brommertje kopen en heeft hij er ondertussen veel plezier aan gehad. Maar een brommer blijft geld kosten, en nu wil hij hem kwijt. Zijn dromen gaan al richting auto, maar een auto voor zichzelf zit er voorlopig nog niet in. We hebben twee auto's. Met meer chauffeurs in huis gaan er goede afspraken moeten komen. "En dan zal je je brommer zo nu en dan nog goed kunnen gebruiken!" opperde ik gisteren tijdens het gesprek aan tafel. Mijn bezwaren zetten echter geen zoden aan de dijk, hij zou hoe dan ook zijn brommer verkopen en hoopte er nog een mooie prijs van te maken. Op het einde van de maaltijd diende zich een nieuwe discussie aan. Zoonlief heeft vrijdags turnen, tijdens de laatste twee lesuren. Deze keer zou hij de looptest van het begin van het schooljaar nog moeten inhalen. Maar hij bezat werkelijk geen geschikte schoenen. Of hij nu echt mee moest doen...? Natuurlijk dat hij mee moest doen, en er volgde nog heel wat gepalaver over een oplossing voor de schoenen.
Na het eten vertrok Middelste Zoon met zijn brommer, om eventjes langs te gaan bij een vriend. Een uur later ging de telefoon: "Mama, ik heb een aanrijding gehad en mijn brommer is naar de kl....!" Neen, hij was niet in fout, de bestuurder van een auto was van een oprit afgekomen en had hem niet zien aankomen op het fietspad. En of we nu wilden komen voor de papieren en om het brommerwrak op te halen. Ik reageerde met een diepe zucht, geërgerd en met spijt om het kostelijk machientje. Me luttele seconden later beschaamd realiserend wat een geluk het was dat ons kind nog gewoon zelf had kunnen bellen. Even later stonden we op de plek van de crash. De autobestuurder was nog helemaal van de kaart, het was zijn eerste "accident" in tweeëntwintig jaar. Het brommertje van Middelste Zoon zag er erbarmelijk uit, het had daadwerkelijk de geest gegeven. Middelste Zoon zelf stond er bleekjes bij, had wat hoofdpijn en pijn aan de voet. Niks ernstigs, wat kneuzingen en schaafwonden.
Toen we thuiskwamen konden we er, denkend aan de discussies van enkele uren eerder, alweer een beetje mee lachen. "Ziezo, dat was dan ook weer opgelost!" vonden we. Over het verkopen van het brommertje viel niet meer te discussiëren. En turnen, neen, met die gezwollen enkel hoefde hij de volgende dag echt die looptest niet te doen! Bij deze, discussies dus "van de baan".
Precies drie jaar geleden is het: op 27 mei 2007. Jongste deed toen zijn Eerste Communie. Het moest een mooi feest worden, dat heel intens werd voorbereid. Een feest waarin ik, als mama, absoluut iets wou uitdrukken over dat kind van ons. We leefden al een poosje met de wetenschap dat hij zich een beetje anders ontwikkelde dan de meeste kinderen. We kenden ook de oorzaak: een Autisme Spectrum Stoornis. Toch, op de dag waarop ons kind speciaal in de kijker zou staan, wou ik vertellen hoe bijzonder hij voor ons was. Hoe we hadden leren omgaan met zijn anders zijn. Hoe ontzettend kostbaar hij voor ons was, net zo waardevol als elk ander kind. Ik heb tegen die dag een verhaaltje geschreven. Een fictief vertellinkje over een meisje, ergens in Afrika, dat als overgangsritueel een mooie rode steen verwachtte, zoals ze die had gezien bij haar moeder. Maar toen ze haar steen in ontvangst nam bleek die anders te zijn... Alle vrouwen op het feest van Jongste kregen een steentje, verpakt in een klein doosje, waarin we een stukje tekst, de kern van het verhaaltje, hadden gekleefd. Of liever, het feitelijke plakwerk werd door Ma gedaan, net voor we wisten dat haar ziekte weer toegeslagen had. Het is het laatste geweest wat ze ooit mee geknutseld heeft voor één van ons. Het verhaaltje werd een jaar later door Dochter geïllustreerd. Binnenkort hopen we het uit te geven. In de hoop dat het steun zal bieden aan mensen, van wie het kind, net als het onze, anders is dan ze hadden verwacht.
Tegenwoordig ben ik op ontdekkingstocht naar alternatieve therapiën, zo lijkt het wel. Gisteren, ook al was het eerste Pinksterdag, heb ik een initiatie "handreflexologie" mee gevolgd. Of, wat we vooral leerden was handreflexzonemassage. Erg interessant. Maar ook een beetje raar: je komt er binnen met acht deelnemers die elkaar niet kennen, en binnen de kortste tijd zit je met iemands hand in de jouwe om te oefenen met masseren. Wat ik echt wel fijn vond is om te ervaren hoe snel je met de andere deelnemers in gesprek geraakt op zo een dag. En over andere dingen dan over het, overigens prachtige, weer. Dat we op zo'n mooie dag moesten binnen zitten was jammer. Maar mijn fietstocht heen en terug maakte dat ruimschoots goed. Het werd een schitterende dag van leren en ontmoeten. En 's avonds leende Oudste Zoon me zijn handen graag, om wat ik geleerd had verder in te oefenen.
Want het goed kunnen masseren van handen wil ik graag onder de knie krijgen: in woonzorgcentra wordt het vaak toegepast bij demente ouderen. Omdat handen zo toegankelijk zijn. De eerste keer dat ik dat tijdens mijn stage mee deed, wist ik helemaal niet wat te beginnen en ging maar af op mijn intuïtie. Maar ik heb gezien hoe demente mensen kunnen reageren op zo een moment van zorgzaam aangeraakt worden. Neem nu Mieke. Twee keer maakte ik mee hoe haar blik zich opende als iemand haar handen "onder handen" nam. Hoe ze dan opeens oogcontact zocht en in haar wartaaltje begon te vertellen. Mieke zit daar vaak maar te zitten, met gesloten blik en een misnoegde trek om haar mond. Maar sinds ik gezien heb wat handmassage met haar doet, ken ik het trucje. Dan neem ik één van haar handen en begin die zacht te strelen. En het werkt bijna altijd: als bij toverslag klaart haar gezicht dan op en keert haar blik zich naar buiten. Dan is Mieke weer voor eventjes aanwezig en in contact met onze wereld.
Enkele weken geleden heb ik een korte cursus aromatherapie gevolgd. Voor mij een initiatie in de wereld van de etherische oliën. Etherische oliën zijn waardevolle extracten, gewonnen uit bloemen en planten. Ze zouden een helend en ondersteunend effect hebben op ons lichamelijk en emotioneel functioneren. Erg fascinerend vind het allemaal. Inmiddels ben ik er thuis al een beetje mee aan het experimenteren. In rusthuizen wordt aromatherapie ook vaak toegepast omwille van het weldadig effect. En omdat geuren herinneringen oproepen en de daar bijhorende emoties. In woonzorgcentra wordt daarom niet alleen belang gehecht aan etherische oliën. Maar ook aan alledaagse geuren als bijvoorbeeld die van groenten en zelfgemaakte soep. In het centrum waar ik stage loop, wordt om die reden regelmatig soep gemaakt op de dienst zelf. Of worden er, ook omwille van de herkenbaarheid van geuren en smaken, pannenkoeken gebakken of zelfgesneden frietjes. Hoeveel geuren zijn er niet, die ooit deel uitmaakten van het leven van mensen? De geur van een bos, brandend hout, de tuin na een regenbui, de bloesem in de lente, herfstbladeren, versgeploegde grond of gemaaid gras, of zelfs koeienmest, waar het landbouwers betreft... Alles heeft zijn geur en vaak staan we er niet bij stil hoeveel die geuren voor ons betekenen. Of soms toch wel. Ik werkte jarenlang in de groententeelt en ken de geuren van de door ons bewerkte planten maar al te goed. Hoe ik het niet kan laten om aan een krop sla te ruiken als ik er één koop, heb ik al eens beschreven op dit blog. (Archief 22 augustus '09) Sinds mijn cursus ben ik me nog bewuster van geuren. Zeker, maar niet alleen van die van de oliën dus, waarmee ik nu experimenteer. Gisteren in de supermarkt nog heb ik uitgebreid gesnuffeld aan een tros tomaten. De geur ervan riep een hele rits herinneringen op aan warme serres, vuile handen en urenlang sorteerwerk. En ineens was er een vleugje heimwee. Wat ook weer plotsklaps verdween toen ik me betrapt voelde door de verbaasde blik van een toevallige voorbijgangster...
"Weet je, Joppe moet een brilletje dragen, een bril om te lezen!" Ik zie dat pientere ventje al voor me met een bril op zijn neus. "Oh, Joppe met een bril! Dan zal hij wel op een klein professortje lijken zeker!?" "Op een klein professortje? Joppe lijkt met zijn bril helemaal niet op een klein professortje! Joppe heeft een heel ouderwetse bril. Nu lijkt hij op een oude oma!"
Ze is héél oud en héél dement. Nienke. Nienke van het woon- en zorgcentrum waar ik stage loop. Als ze wakker is babbelt ze aan één stuk door. Ze verhaalt, lijkt op iemand te antwoorden, verheft haar stem, beaamt, verklaart... Alleen, je kan er niks zinnigs uit opmaken. Ze moet in vroeger tijden jarenlang in Nederland hebben gewoond, en dat is nog goed te horen aan haar tongval. Laatst zat ik naast haar tijdens een zangnamiddag. Voor veel demente mensen is zingen een zalig tijdverdrijf. Hoezeer hun geheugen hen ook in de steek laat, ik ben telkens weer verbaasd hoe goed ze soms nog melodiën en liedjesteksten kennen. Ook Nienke scheen enkele liedjes te herkennen, Hollandse liedjes, die voor mij nog nieuw waren. Ze zong er wat fragmenten van mee. Soms leek zo'n liedje iets op te roepen bij haar. Flarden herinnering. Iets van verdriet misschien? Want soms hield ze met een triestig gebaar haar handen voor de ogen. Daarna babbelde ze weer één van haar monoloogjes. Ineens keek ze me aan met vragende blik, probeerde zich klaarblijkelijk iets te herinneren. "Hoeveel kinderen had ik nu alweer?" vroeg ze twijfelend "Waren het er nu zesentachtig of negenenzeventig?" Ik registreerde met een glimlach de humor in die gekke vraag. Later bleek die vraag niet zo onzinnig te zijn als hij leek. Nienke was, vertelde de activiteitenbegeleidster me, lange tijd vrijwilligster geweest bij het "Kinderheil" (nu Kind en Gezin). Ze had er jarenlang geholpen bij het wegen en meten van baby'tjes en peuters.
Vandaag, 16 Mei, doet Nichtje Hanne haar Plechtige Communie. Geen groot familiegebeuren deze keer, haar ouders kozen voor een klein, besloten feest. Dus nu niet in levende lijve, maar van op dit blog de allerhartelijkste gelukwensen van ons allemaal!
Gisteren was er dubbel feest in de familie: Oudste Zus was jarig en Neefje Xander deed zijn Eerste Communie. Dit laatste werd gevierd met een fijn verzorgd feest: lekker eten, spelletjes èn het bezoek van een ballonnenclown. Hier enkele sfeerbeeldjes. En van op deze stek nog eens de hartelijkste gelukwensen aan Xander! En aan Oudste Zus natuurlijk ook!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
