Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
"Weet je, Joppe moet een brilletje dragen, een bril om te lezen!" Ik zie dat pientere ventje al voor me met een bril op zijn neus. "Oh, Joppe met een bril! Dan zal hij wel op een klein professortje lijken zeker!?" "Op een klein professortje? Joppe lijkt met zijn bril helemaal niet op een klein professortje! Joppe heeft een heel ouderwetse bril. Nu lijkt hij op een oude oma!"
Ze is héél oud en héél dement. Nienke. Nienke van het woon- en zorgcentrum waar ik stage loop. Als ze wakker is babbelt ze aan één stuk door. Ze verhaalt, lijkt op iemand te antwoorden, verheft haar stem, beaamt, verklaart... Alleen, je kan er niks zinnigs uit opmaken. Ze moet in vroeger tijden jarenlang in Nederland hebben gewoond, en dat is nog goed te horen aan haar tongval. Laatst zat ik naast haar tijdens een zangnamiddag. Voor veel demente mensen is zingen een zalig tijdverdrijf. Hoezeer hun geheugen hen ook in de steek laat, ik ben telkens weer verbaasd hoe goed ze soms nog melodiën en liedjesteksten kennen. Ook Nienke scheen enkele liedjes te herkennen, Hollandse liedjes, die voor mij nog nieuw waren. Ze zong er wat fragmenten van mee. Soms leek zo'n liedje iets op te roepen bij haar. Flarden herinnering. Iets van verdriet misschien? Want soms hield ze met een triestig gebaar haar handen voor de ogen. Daarna babbelde ze weer één van haar monoloogjes. Ineens keek ze me aan met vragende blik, probeerde zich klaarblijkelijk iets te herinneren. "Hoeveel kinderen had ik nu alweer?" vroeg ze twijfelend "Waren het er nu zesentachtig of negenenzeventig?" Ik registreerde met een glimlach de humor in die gekke vraag. Later bleek die vraag niet zo onzinnig te zijn als hij leek. Nienke was, vertelde de activiteitenbegeleidster me, lange tijd vrijwilligster geweest bij het "Kinderheil" (nu Kind en Gezin). Ze had er jarenlang geholpen bij het wegen en meten van baby'tjes en peuters.
Vandaag, 16 Mei, doet Nichtje Hanne haar Plechtige Communie. Geen groot familiegebeuren deze keer, haar ouders kozen voor een klein, besloten feest. Dus nu niet in levende lijve, maar van op dit blog de allerhartelijkste gelukwensen van ons allemaal!
Gisteren was er dubbel feest in de familie: Oudste Zus was jarig en Neefje Xander deed zijn Eerste Communie. Dit laatste werd gevierd met een fijn verzorgd feest: lekker eten, spelletjes èn het bezoek van een ballonnenclown. Hier enkele sfeerbeeldjes. En van op deze stek nog eens de hartelijkste gelukwensen aan Xander! En aan Oudste Zus natuurlijk ook!
Gisterenavond, na school- en etenstijd, spoedde ik me naar een vergadering van de Ouderraad. De Ouderraad van de middelbare school van Middelste Zoon. De laatste tijd hebben we het moeilijk om er mensen voor warm te maken. Mensen schijnen 's avonds niet veel energie meer te hebben om de koppen bij elkaar te steken over schoolse zaken. En lag het nu aan het slechte weer, maar gisteren waren we helemaal met weinig: aanvankelijk startten we de avond met slechts drie ouders. Onze voorzitster kwam een ietsje te laat verhit binnen: ze was nog maar net van haar werk gekomen, was vlug vlug even over huis geweest en had zelfs nog geen hapje kunnen eten. "Jij bent toch verpleegster bij premature kindjes hé?" vroeg ik haar. Jawel, ze was verpleegster en ook vroedvrouw. Al was ze tegenwoordig enkel bij bevallingen om meteen de zorg voor het baby'tje op zich te nemen. De man in ons gezelschap mengde zich in het gesprek. Hij bleek verrassend goed op de hoogte te zijn van verloskundige zaken. En niet te verwonderen ook: hij had jarenlang als arts in Afrika gewerkt bij Artsen Zonder Grenzen. Wat later kwam er nog iemand naar de vergadering: een vader, die voor zijn werk vaak naar het buitenland moet. Vooral dan naar India. We hebben het heus wel een poos over het hoofdpunt op onze agenda gehad. De directrice van de school kwam een tijdje bij ons zitten om één en ander vanuit de school toe te lichten. Maar daarna werd er gewoon gebabbeld. De dokter vertelde honderduit over zijn werk in Afrika. Over de zware bevallingen waarmee hij geholpen had. Want de vrouwen komen er pas voor naar de dokter, als het helemaal niet gaat. Hij vertelde over hoe anders het denken en leven is van de mensen daar, over het reizen over de wegen, over hoe er met "tijd" wordt omgegaan, over hoe zwaar hij een keer ziek geweest was door malaria. Over hoe het daarna echt niet meer lukte om hier in België als huisarts te werken... De andere man in ons gezelschap had al net zo veel verhalen over zijn ervaringen in India. Ik heb veel gezwegen, gisterenavond. En gretig geluisterd. We zijn dus nauwelijks aan ons programma toegekomen. En al interesseert me het reilen en zeilen van de school echt wel: deze avond, met z'n verrassende ontmoetingen, was veruit de interessantste avond die ik al meemaakte in de Ouderraad.
Hier dus het cadeautje van Jongste voor Moederdag. Het briefje heb ik nu mogen lezen: lieve woordjes die ik zal koesteren. En de pot heeft echt wel mooie kleurtjes, vinden jullie niet?
Gisteren hadden de auti-klasjes van de school van Jongste hun ouderfeest. Elk kind mocht, wegens plaatsgebrek, maar één van de ouders uitnodigen. Voor Jongste viel mij die eer te beurt. Of liever, ik heb me dit voorrecht gewoon toegeëigend, wetend dat Echtgenoot niet happig is om alleen naar zo een festijn te trekken. Met de vertedering waarmee alle ouders naar de prestaties van hun kroost kijken, zo keek ik natuurlijk ook. Al is het toch anders dan in de gewone school, toch nog meer bijzonder met zo'n 60 à 70 kinderen met autisme bij elkaar. Ongelooflijk ontroerend omdat ze het zo flink deden, omdat je weet dat het voor de meesten van hen zoveel moeilijker is. Hoe intens moet de voorbereiding geweest zijn voor de leerkrachten en opvoeders en natuurlijk voor de kinderen zelf. Het thema van het optreden was "Circus Menamena". Jongste was er al dagen over bezig geweest, over alle acts, en dat hij die van zijn klas één van de beste vond. Maar op het eigenste moment mislukte het een beetje: bij de verdwijntruc raakte het jongetje in de kartonnen doos niet snel genoeg achter de valse wand en moest Jongste de deur vlug even terug sluiten. Er werd wat gegiecheld in de zaal, Jongste had het gehoord en was na de act een poosje ontroostbaar geweest. "Ik hoorde de mensen lachen, en toen begon ik mij te schamen...!" vertelde hij achteraf. "Dit was de slechtste voorstelling van mijn leven!" Bij Jongste zijn dit soort ervaringen altijd absoluut, relativeren zit er op zo'n moment niet in. Maar voor de mensen in de zaal wekken die kleine mislukkingetjes natuurlijk alleen maar vertedering. Net zoals de kinderen die zich een beetje "anders" gedragen. Zoals die jongen die hardop naar zijn mama riep: "Mama, nu eerst is deze klas aan de beurt en dan zijn wij het hé!" Of dat kleine ventje dat, voor de show begon, de hele tijd met de handjes voor de ogen bleef staan zodra hij zijn moeder gezien had. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij, en pas toen hij door haar werd aangesproken, haalde hij zijn handen weg. En dan de ervaring om hier bij elkaar te zitten: allemaal ouders in hetzelfde schuitje. Al zijn de mogelijkheden van deze kinderen toch ook weer heel verschillend. Aan het einde van de voorstelling konden we in de gang bij elk klasje een lekkernij komen proeven, wat in de voormiddag door de kinderen was klaar gemaakt. Gezonde fruitsaté's door de klas van Jongste, maar er waren ook suikerspinnetjes, snoepsaté's, popcorn, milkshake... Aan het einde kregen de mama's nog een cadeautje voor moederdag: Jongste gaf me een zelfgeschilderde bloempot met eigen gemaakte zeepjes. En een briefje erbij. Ik popel stiekem om het te mogen lezen. Maar dat mag morgen pas, want dan is het pas echt Moederdag!
Tegenwoordig ga ik een dag per week naar school. Eén van de vakken die we er krijgen en waar veel belang aan wordt gehecht is "Expressieve Vaardigheden". Deze week werkten we rond "sfeerhoekjes". In rusthuizen zorgen dergelijke hoekjes vaak voor een uitnodigend en gezellig klimaat. Deze week hebben we in de les geëxperimenteerd met het samenstellen ervan. Het werd twee aan twee intensief materiaal verzamelen en er, overleggend met elkaar, iets van maken. De resultaten mochten gezien worden. Getuige hier enkele fotootjes:
Bekenden en de mensen die dit blog volgen, weten dat we ons jongste kind, ons "onverwacht gelukje", pas op latere leeftijd hebben gekregen. Laatst had hij, Jongste dus, een heel belangrijke mededeling te doen. Hij kwam er speciaal voor uit de living. "Mama," zei hij van onder aan het trapje "ik hoop maar dat jij niet zal sterven voor je vier- of vijfennegentig jaar bent. Dan kan je mijn vijftigste verjaardag nog meemaken!"
Bij een leerlingenbespreking worden lettertermen als ADHD, ASS, ADD... vlot gehanteerd. Zij op heeft het op haar beurt over enkele leerlingen met ADLK. "Waar staat dat voor?" vraagt de CLB-juf verbaasd "Daar heb ik nog niet van gehoord!" "O, dat zijn diegenen die wat Aan-De-Luie-Kant zijn!" antwoordt ze.
Met Nieuwjaar kreeg de kleine jongen van zijn peter, in plaats van het gebruikelijke geldbriefje, een zak vol koperen muntjes. Een "hele zak geld" dus. Hij was er de koning te rijk mee. "Woooow...!" reageerde hij blij verrast "Nu hoef ik vast nooit te gaan werken!"
(Verteld door een mama van een jongen met autisme op het gezinsweekend.)
Eventjes de sfeer opsnuiven van zo een Gezinsweekend van de Vlaamse Vereniging Autisme:
De kinderen eten met hun begeleiders. Ondertussen kunnen de ouders genieten van een rustige maaltijd met elkaar.
We konden vrij inschrijven voor een activiteit. We kozen maar met drie voor de kunstwandeling. Met Marleen en Marjan mocht ik in aangenaam gezelschap verkeren. Op zo een gezinsweekend leer je telkens ook weer nieuwe mensen kennen.
Elk kind of jongere met autisme heeft een eigen begeleider, die hem of haar vanuit persoonlijke aandacht onvergetelijke momenten bezorgt. Jongste had een reuze begeleidster: een meisje dat mee wil snookeren en voetballen! Waw! Langs deze weg héél hartelijk dank aan Isabel! Ik hoop dat zij eens op mijn blog komt kijken, want ik ben haar email adres kwijt. 's Avonds fuif in de cafetaria: eerst voor de kindjes, dan tot in de late uurtjes voor ouders en begeleiders.
Op zondagochtend deden bijna alle ouders mee met de aperitiefwandeling. Die, zoals u ziet, niet voor niks zo genoemd wordt. Aperitieven en vooral babbelen: uitwisselen en bijpraten. Want sommige mensen ontmoeten elkaar hier jaarlijks.
Aan alle mensen van VVA en Autonoom, die deze rijke dagen mee mogelijk maakten voor onze kinderen en onszelf: héél hartelijk dank!
(En dank ook aan Pa bij wie Jongste en ik vrijdag overnachtten en die ons zaterdagochtend vergastte op overheerlijke pistolékes!)
Een kleine meid met autisme had een jaar eerder een konijntje gekregen voor haar verjaardag. Nu was ze weer jarig. En, vond ze, was haar konijntje dus óók jarig. "He zeg,.." lachte mama "... en je vissen zijn dan ook jarig zeker!" Het meisje keek oprecht verontwaardigd naar haar moeder. "Hoe kunnen vissen nu jarig zijn?" vroeg ze, en met een blik vol ongeloof over zo'n domme opmerking: "Dan zou hun kroon toch nat worden!"
Net terug van een weeral zálig gezinsweekend van Autisme Vlaanderen (VVA). Jaarlijks wordt dit georganiseerd aan de zee in het Reigersnest, in Sint Idesbald. Voor de vijfde keer zijn Jongste en ik ernaartoe geweest. De kinderen met autisme hebben op zo een weekend een persoonlijke begeleid(st)er, met wie ze samen optrekken en allerlei leuke dingen ondernemen. De broertjes en zusjes van de kinderen met autisme worden geanimeerd in de brusjesgroep. En de mama's en papa's, die zijn op zo een weekend helemaal vrij! Er worden enkele uitstappen gepland waar ze kunnen kiezen al dan niet aan mee te doen. Het zijn dagen van ontmoetingen, bijpraten, wandelen, terrasjes doen... Ik ga over dit weekend vast nog meer vertellen in de loop van volgende week. Toch nog een klein anekdootje. Daarstraks aan tafel vertelden we elkaar over grappige uitspraken van onze kinderen. Ik heb er een paar onthouden. Hier alvast eentje: het is bekend dat sommige kinderen met autisme zelf woorden "uitvinden". Zo vroeg een mama eens aan haar zoon terwijl ze naar de aquarium met vissen wees: "Wat is dat?" Ze hoopte dat hij "een aquarium" zou zeggen, maar hij noemde het: een "vis-vaas"!
Een uitstap gisteren
naar de Gentse Floraliën met een aantal mensen van het woon- en
zorgcentrum. Tweeëntwintig bewoners, evenveel
rolstoelen en begeleiders. Er waren natuurlijk héél veel bloemen op de
Floraliën. Maar naar mijn gevoel waren er nóg meer mensen: je kon over de
hoofden lopen! Al moet ik zeggen dat ik meer voeten dan hoofden heb
gezien, in een poging niemand raak te rijden met de rolstoel. Kortom, het was er gewoon veel te druk. Meer
nog voor de bewoners dan voor ons. Ik kan niet zeggen dat ik er heel veel van gezien heb, maar hier en daar toch eventjes halt gehouden voor een fotootje:
Net toen we naar school wilden vertrekken vanochtend, zagen we hoe een eendenmoeder met haar kleintjes het water van onze vijver kwam ingewaggeld voor een vroege zwembeurt. Zachtjes slopen we dichterbij, Jongste en ik, en keken ademloos toe. Op mijn tenen liep ik nog snel naar binnen om mijn fototoestel te halen. Een poosje later zaten we, nog nagenietend van dit geschonken momentje, in de auto op weg naar school. "Dit is eigenlijk wel een reden om een beetje te laat op school te komen hé!" vond Jongste. Ook al denk ik dat scholen een "Ik ben te laat omdat er net een moedereend met haar jongskes in de vijver zwom!", niet meteen als een geldig excuus zullen aanvaarden, toch had hij eigenlijk wel een beetje gelijk. Maar voor alle duidelijkheid: we waren nog op tijd.
Een jaar of anderhalf geleden heb ik eens een i-pod mee gewassen in de wasmachine. Het apparaat was al enkele weken verloren gewaand, maar bleek nog in de zak van de turnbroek van Middelste Zoon te zitten. Ik vergeet soms wel eens zakken na te kijken, dat is waar. Maar in een turnbroek verwacht je toch geen kostbaarheden als portefeuilles of MP3-spelers. En nu had Middelste Zoon, nonchalant als altijd, gedachteloos zijn i-pod in zijn turnbroekzak gestopt. Had hij dus een proper gewassen i-pod, dat wel. En het bleek nog een sterk apparaat te zijn ook: na enkele weken drogen op de verwarming deed hij het weer. Ondertussen heeft Zoon zo'n nieuw toestelletje. Eén met een ingebouwde beveiliging, zo lijkt het wel. Maandag werd ik namelijk opgeschrikt door nogal snerpend klinkende muziek. Het bracht me naar de badkamer. Ik bleef even stil staan luisteren. Hoorde één van de favoriete nummers van Middelste Zoon. Ik legde mijn oor aan het radiootje dat daar staat, en dat Middelste Zoon gewoonlijk loeihard opzet als hij aan het douchen is. Want neen, een douchebeurt zonder muziek, dat gaat toch niet! Maar dit schamele geluid kwam niet uit die radio. Ik zocht verder. De muziek leek uit de wasmand te komen. En jawel, daar lag een jeans van Zoon in de vuile was. De i-pod nog in de zak. Iedereen weet dat electronische toestelletjes niet graag worden gewassen. De i-pod van Middelste Zoon heeft gelukkig tijdig van zich laten horen. En is dus ontsnapt aan een heikele was- en zwierbeurt.
Het muziekkamp voor Jongste is een geslaagde onderneming gebleken. Op een paar kleine incidentjes na is het prima verlopen. Yes! Ontzettend dankbaar voel ik me om die groep mensen die Zoon weer de broodnodige extra ondersteuning hebben gegeven. Het hangt zo dikwijls af van een beetje begrip en de wil om aan te passen. Net voor de ouders hun kinderen weer naar huis konden nemen was er een soort slotconcertje in openlucht. Konden de muziekmakertjes eens laten zien, of meer nog laten horen, waar ze de vorige dagen mee bezig geweest waren. Het concertje kende al een hilarisch begin. Op het kamp waren enkele chiroleiders en -leidsters mee. Die hadden in stilte met de kinderen iets afgesproken. En niet één van hen scheen z'n mond voorbij gepraat te hebben. Toen het eerste liedje gezongen zou worden heerste er een gespannen stilte. De dirigerende juf hief haar armen om de maat te slaan. Op het juiste moment begonnen de kinderen te zingen. Alleen... was het niet het verwachte lied, maar klonk in de plaats ervan tot in de wijdse omgeving de sinterklaasschlager: "Zie ginds komt de stoomboot...!" Even ontreddering bij de juf, en dan was het grapje goed voor minstens tien minuten geschater.. En dan kon het toonmomentje pas echt beginnen. Weeral een ontroerend gebeuren natuurlijk voor al die aanwezige vaders en moeders. Hier een paar sfeerbeelden:
Hij is weg, onze Jongste. Voor enkele dagen met de muziekschool op muziekkamp. Vaak is het nog niet gebeurd dat hij enkele dagen zonder ons van huis is. Een keertje op zeeklassen en vorig schooljaar met zijn klas op bosklassen. Het is dan ook een extra spannende onderneming met ons zorgenkind. Ook nu hield en houd ik mijn hart vast. Gaat de spanning zich niet te veel opbouwen? Gaat het er niet te druk voor hem zijn? Jawel, er stond een hele batterij mensen klaar om de kinderen op te vangen. De meesten van hen heel gekende juffen van de muziekschool. En héél belangrijk, ook zijn beste vriendje, dat hij nog kende van de gewone basisschool zou er zijn. Maar toch..., helemaal gerust was ik er niet op. Woensdag is hij vertrokken. Die ochtend had ik heel zorgvuldig zijn spullen klaar gemaakt. De trompet moest mee, en ik had die nauwgezet nagekeken en de droge onderdelen gesmeerd. Ik had de kleren van Zoon in aparte zakjes gestoken, zodat hij 's ochtends gewoon maar zo'n zakje had te nemen. Ik had het hoesje van zijn hoofdkussen nog gewassen, er de meest vertrouwde kussensloop omgedaan, zodat hij zich 's avonds te ruste kon leggen op een "stukje thuis". Maar ergens moet er toen iets zijn mis gegaan met het klaarmaken van de weekendtas. Ik weet nog hoe ik het lijstje van mee-te-nemen dingen zocht om te checken of ik niets vergeten was. Dat ik het toen op het eerste zicht niet zag liggen. Ik moet toen zijn afgeleid door iets anders. We hadden samen nog een gezelschapsspel gekozen. Wat er ook van zij, toen we op de kampplaats aankwamen bleek ik het één en ander vergeten te zijn. Om te beginnen zijn SLAAPZAK en hoeslaken! Wie vergeet er nu het beddengoed? Ik dus! Nu kon ik niet eens, zoals de andere mama's, het bed van Jongste opmaken. De kampplaats was gelukkig in de buurt van de woonplek van één van de juffen. Ons kind zou gedepanneerd worden, zodat ik die zeventig kilometer niet extra op en neer hoefde te rijden. Maar toch keerde ik even later naar huis met een hele dikke knoop in de maag. Voor een kind met ASS houd je de stressfactor liefst zo laag mogelijk. En wat doe ik? Ik vergeet het meest elementaire! Het schuldgevoel daarover was nog niet weggeëbt toen ik later thuis ook de oplaadbare zaklamp nog in het stopcontact zag zitten. Ik had er aan gedacht hem op te laden, maar wel vergeten in te pakken dus. En op het lijstje, dat ik nu in één oogopslag zag liggen, stond ook nog een keukenhanddoek vermeld. Wat sms-jes heen en weer, en Jongste werd ginds ook in deze ontbrekende spullen voorzien. 's Avonds kreeg ik nog het verlossend, attent en warm berichtje dat alles goed gegaan was met ons kind! Van toen af durfde ik het wat los te laten. En mezelf mijn verstrooidheid, een klein beetje toch, te vergeven. Maar nu toch reuze benieuwd. Straks gaan we hem ophalen. En worden we eerst getracteerd op een muziek- en zangconcertje van de hele groep. Duimen maar dat het gelukt is, deze uitstap van Jongste. Dan is er met en door ons speciale kind weer een grote stap gezet.
"Ik kan niet snuiten!" klaagt de kleine jongen. "Oei! Je neusje is zeker verstopt!" meent mama. Kleine vent kijkt haar heel verbaasd aan, en zegt terwijl hij naar zijn neus wijst: "Dat is niet wáár! Mijn neusje is hier!"
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
