|
Vandaag vrijdag. De afgelopen week is druk geweest. Maar nu is het rustig. Nóg rustig. Want straks zijn ze allemaal weer thuis.
Jongste is op bosklassen en ga ik vanmiddag ophalen.
Ik had er wel naar uitgekeken, naar een weekje zonder hem. En inderdaad, als hij weg is valt er heel wat zorg weg. Nu hoefde ik hem niet naar en van school te brengen of te halen, geen school- of muziekhuiswerk te begeleiden, geen middagboterhammen in de schooltas te stoppen.
Maar toch zal ik straks blij zijn als hij er weer is. Ik mis zijn heldere gekwebbel in huis.
Ik hou mijn hart er ook een beetje voor vast. Best mogelijk dat hij straks heel verdrietig is. Omdat de bosklassen voorbij zijn. Zo was het vorige keer ook: hij had die laatste nacht al slecht geslapen omdat het bijna voorbij was. Afscheid nemen van dingen die hij heel graag doet is ongelooflijk moeilijk voor hem. Laatst nog, na het weekend van Autisme Vlaanderen, is hij er bijna een week van onder de voet geweest. Niet omdat het niet leuk was, maar omdat het juist wèl leuk, maar nu voorbij was! Jongste moet de kunst van "nagenieten" nog leren.
Nu op dit moment is het dus rustig in huis. Stel u eens voor: de zon schijnt door de ramen, er staat een CD-tje klassieke muziek op, een subtiel etherisch geurtje uit het aromalampje vermengt zich met de geur van bijna-gebakken-brood. De twee grote zoons zitten braaf te studeren.
Alleen, als je hier rond kijkt is het wat minder. Met andere woorden: nogal rommelig. Of laat dat "nogal" er maar af. Hoog tijd om de computer af te sluiten en er wat aan te doen. Een andere mogelijkheid zou zijn om me een poosje op mijn gemak in de zetel te nestelen. En eventjes te genieten van dit rustmoment. Met gesloten ogen uiteraard.
|
