|
De ballon was blauw en de kleine ballonnetjes die eronder een kraag vormden wit. Tenminste, ik meen dat het zo was. Want het is inmiddels al een poos geleden. Drie jaar om precies te zijn. Drie jaar geleden stapte ik met de dansende blauwe ballon de lift in en wandelde even later haar kamer binnen.
De ballon was het alternatief voor een boeket bloemen, want dat mochten we niet meebrengen. De kamer waar ze verbleef moest zo steriel mogelijk blijven, omdat haar weerstand zo was aangetast, dat al wat een infectie kon veroorzaken moest vermeden worden. Dus geen bloemen en ook geen fruit. Ze hield nochtans van bloemen. En ze lustte zo graag vers fruit. Vooral frambozen en braambessen, maar ook aarbeien en perziken.
Ach, perziken. Die doen mij ineens denken aan nog veel vroeger. Toen er bij ons thuis kistjes en kistjes perziken gekocht werden, om in te wecken. Ik zie haar daar nog zitten, de éne perzik na de andere halfdoor snijdend. Vaardig hanteerde ze het mes dan om de pit heen, wrikte de vrucht in twee, en haalde er de schil af. Ze vulde de éne pot na de andere met diepgele halve perziken, goot er suikerwater overheen en weckte de potten in een grote ketel. Soms, terwijl ze met de perziken bezig was, stopte ze zo'n halve vrucht niet in de pot maar reikte hem naar één van ons. Om ter plekke op te eten. Lekker smaakte dat! Gek dat ik daar nu ineens aan moet denken.
Maar nu terug naar die dag, precies drie jaar geleden. 12 Juni, haar verjaardag. Zevenenzeventig werd ze toen. Die avond babbelde ze nog honderduit. Ze was in het ziekenhuis voor weer een nieuwe chemokuur. Die echter niet meer gebaat heeft: een maand en een dag later is ze overleden.
Vandaag zou Ma tachtig jaar geworden zijn!
|
