Ze was de dag heel vroeg begonnen.

Om 4.30u.  Omwille van de wetenschap.

De wetenschap die in haar buik zou kijken straks, in schijfjes, dwars door haar heen.

Ze moest nuchter zijn, tenminste 4 uren voor het onderzoek, hadden ze gezegd. 

Niet nuchter in de zin van “niet dronken” maar wel “niet eten, noch drinken”.

En natuurlijk mocht je ook niet dronken zijn.

Daarom het vroege uur dus, zodat ze toch nog iets kon eten en zo het tijdstip

van het onderzoek kon halen, zonder kennis te hoeven maken met de vlakte.

Goed op tijd was ze in het ziekenhuis, te vroeg zelfs, maar dat had ze liever.

’t Gaf haar de kans om rustig op te bouwen, te achterhalen waar haar in de file

geblokkeerde vriend zich op dat moment bevond.

Hij kon het onmogelijk tijdig halen, maar zij wist ook dat hij er alles aan deed om er zo

snel mogelijk te zijn.  Het was niet de eerste keer dat hij dit voor haar deed. 

Méér dan een jaargeleden deed hij hetzelfde, in veel moeilijkere en gespannen

omstandigheden, iets waar zij nogsteeds en voor altijd dankbaar was.

Ze had ondertussen veel bijgeleerd…

Dus ging ze naar waar ze zijn moest “afdeling CT-scan” en ging daar rustig zitten

in een hoekje.

Maar niet voor lang.  Ze werd verzocht aan een tafeltje plaats te nemen en een

vriendelijke “ober” bracht haar zomaar drie reuzenbekers. 

Ze moest die drinken, om de 20 minuten.  Het leek op water dus zag ze dat wel zitten. 

Tot ze de eerste slok nam, toen zag ze ’t niet meer zitten.  ’t Was water met een smaak

van “vies”.  Bericht naar vriend : dit is echt niet te drinken.  ’t Antwoord was al even

duidelijk : gewoon je neus dichtknijpen.  En dat deed ze dus, tot groot plezier van

andere mededrinkers.

Het feit dat ze dat spul moest drinken op de juiste tijdstippen bracht haar tot het besef

dat vriendje lief het wel zou halen. 

Ze keek er erg naar uit, want ondanks alles voelde ze enige onrust in haar groeien.

Ze meldde hem waar ze zat en dat hij enkel haar naam moest onthouden om haar te

vinden.  Zelf ging ze melden dat haar vriend nog onderweg was en vroeg of ze hem

wildendoorsturen.

En zo geschiedde het, ze zag hem plots de hoek omdraaien, stond recht, gaf hem

een knuffel zoals ze niemand anders knuffelde. 

De onrust in haar verdween in het niets.

Ze vertelden, lachten, wachtten en genoten.  Haar drank was ondertussen op. 

Op naar het volgende.  Infuusje steken, niet inéén keer, maar wel in drie. 

Dit was ze ook al lang gewoon, haar aders speelden altijd verstoppertje of lieten

zich gewoon stukprikken, kwestie van stagiairs-verpleegkundige wat oefening

te gunnen.

En dan de scan.  Volledig nieuw voor haar.  Geen volle tunnel – gelukkig maar –

wel zo’n futuristisch ding waar ze in geschoven werd.  Op commando hield ze

haar adem in, bleef stil liggen en mocht – alweer gelukkig maar – opnieuw ademen. 

Dit driemaal na mekaar.  Toen was het voorbij.  Versierd met 2 windels,

wegens de mislukte prikken, mocht ze weer gaan.

De resultaten zouden volgen.

Een stukje eten en iets drinken met echte smaak zag ze wel zitten.   Dus deden ze dat,

haar vriend en zij.  Ze voelde zich wat slap en ook vermoeid.  Ze at een broodje

confituur en dronk een schuimige ziekenhuiscappuccino.  Het smaakte haar. 

En al bij al had ze zich wel geamuseerd.

De rest van de dag verliep van fraai tot minder fraai - wegens bijwerkingen -,

van fraai tot fraaier dan fraai – wegens leuke invulling van tijd. 

Een dag om met stip te noteren. 

Een dag waarop ze 100% radio”actief” was. 

Wat ze nog steeds afvraagt: gaf ze nu licht in het donker of niet? 

Ze had de ganse nacht geslapen.