Ze zat aan tafel, staarde wat voor zich uit de tuin in, haar handen warmend aan een kopje heerlijk

dampende koffie.

Ze had een ontspannend, pijn verdrijvend bad genomen.  Een uur lang had ze liggen weken.

Ze keek naar haar door het water gerimpelde vingertoppen en glimlachte bij de gedachte dat haar

vader, zolang ze zich herinnerde, dit fenomeen “oudmannekesvel” noemde.  In haar geval was het

dan “oudvrouwkesvel”.

Van babyvelletje, jong vel, volwassen vel, oudemensenvel naar dood.  De cyclus van het leven.

Ze was niet bang om te sterven, integendeel, het hoorde bij het leven.

Bovendien had ze, als het wat meezat, nog een gans leven voor zich.  Met nog heel veel te doen : het

opvoeden van haar nog jonge kinderen, hen tonen hoe mooi het leven wel kon zijn, ondanks alle

tegenslagen die je kon tegenkomen.  Ze zou hen zo lang en zo goed mogelijk begeleiden op hun pad

naar het “grotemensenleven”, in alle openheid.

Ze zou er altijd zijn voor hen, zelfs in hun grootste nachtmerries.

Nog zoveel had ze hen te vertellen wanneer de tijd er rijp voor was.  Ook dingen uit te leggen die ze

niet zouden begrijpen, nu toch niet.

Op al hun vragen zou ze antwoorden, naar best vermogen, in alle eerlijkheid.  En ze was vastberaden

hen vooral niet “dom” te houden, zoals zovelen het met haar gedaan hadden.

Voor zichzelf had ze de rem gevonden, op tijd op stop gedrukt, resetten was geen optie geweest

want gedane zaken namen geen keer.

Ze had beslissingen genomen die door vele anderen niet begrepen werden.  Ze had er zelfs, na

15 jaar, haar beste vriendin door verloren, althans daar leek het op.  Ondanks het feit dat ze mekaar

dagelijks zagen, was haar vriendin een stille muur geworden.  Maar ook dat respecteerde ze, want

ieder had het recht op eigen keuze.

Ondertussen had ze plaatsgenomen op haar ligzetel op het terras.  Genietend van de warme

nazomerzon, de mooie kleuren van de bloemen en de herfst keek ze omhoog naar de net boven

haar in cirkels vliegende buurmanduiven.  Ze kenden haar, waren niet bang van haar, net als de

mussen die ze dagelijks voederde.  Er zat er eentje op zo’n twee meter van haar, te pikken in een

stukje brood, met zwartglanzende kraaloogjes naar haar te kijken.

Hoog boven haar zag ze een buizerd, scherp afgetekend tegen de zuiver blauwe lucht, z’n zwevend

dansspel vliegen.  Ze werd er stil van, van al dat mooie dat in ieders bereik lag.

Ze hoorde een kraai in de grote boom.  Zelf had ze er ooit één gehad.  Of liever, hij was

bij haar gekomen op een zondagse oktobermorgen, zomaar…

Waar hij sliep had ze nooit geweten, maar elke morgen weer was hij er om haar te begroeten. 

Tijdens haar wandelingen volgde hij haar overal, hij in de lucht, van boom tot boom, zij op de grond.

In de tuin kwam hij op haar schouder zitten, at uit haar hand. 

Zes maanden lang was hij gebleven.  Zoals hij kwam, zo ging hij weer, zomaar…

Die maanden waren voor haar een lichtpunt geweest.  Natuurlijk vertrouwen tussen mens en dier, in

alle vrijheid, zomaar…

Een hond had ze eveneens gehad, een kleine vrouwelijke pup, uitgegroeid tot een prachtige zwarte

bouvier, 14 jaar lang haar beste maatje : Laïka.  Tranen met tuiten had ze gehuild toen ze haar

midden in de nacht dood terugvond in haar slaaphok.  Ze had hem voelen aankomen die avond,

de dood, en had niets kunnen doen omdat dit nu eenmaal het leven was.

Veel later kwam een nieuwe pup die uitgroeide tot een nieuwe bouvier : Fara.

Fara had ze, met stekende pijn in het hart, in haar dolle overlevingsvlucht, moeten achterlaten …

Wat bezielde de mensen toch om mekaar het leven zuur te maken?  Een vraag die ze zich steeds

opnieuw stelde. 

Was het de afgunst om wat een ander had?  Alsof “mens zijn” gemeten werd aan de hand van

materiële dingen.

Was het het licht in andermans ogen niet gunnen?  Alsof het licht en de zon, al zat die soms achter

de wolken, er niet voor iedereen was.

Was het de strijd om de beste te zijn?  Alsof goed zijn voor mekaar niet goed genoeg was.

Was het de verbittering door het zien van andermans geluk?  Alsof het aanvaarden van het geluk

van een ander, jezelf niet gelukkig maakte.

Waar was het “samen leven” in deze samenleving toch gebleven?

Ach wat, ze zou het nooit begrijpen, laat staan een antwoord krijgen.  Misschien was ze gewoon te

naïef om in deze maatschappij te leven, besloot ze.  Ze was gelukkig met haar leven.

Ze legde zich comfortabel neer en viel in slaap in de oktoberzon.