Ongemakkelijk, Onzeker,

gespannen, gesloten,

voelde ze zich,

op het moment dat hij binnenkwam,

zij verborgen in haar toren.

Maar dit veranderde toen hij begon te vertellen.

Ze werd kalm bij het aanhoren van zijn woorden.

En tegelijk ook hulpeloos bij het zien van zijn radeloosheid,

zijn onmacht om de middenweg terug te vinden.

Ze wou hem aanraken, hem in haar armen nemen,

ze verlangde naar zijn warmte, maar durfde het niet echt,

geremd uit angst hem af te stoten.

Ze voelde zijn pijn doorheen haar lichaam,

al wist ze dat ook deze fase weer voorbij zou gaan,

net zoals alle vorige, alles op zijn tijd.

En elke keer was ze gebleven, wat heel normaal was voor haar, ze zag hem graag.

De periodes tussen twee fases werden langer, had ze ondervonden.

Bovendien was ze blij en dankbaar dat hij ditmaal niet meer gewacht had om het met haar te delen,

waardoor de druk zowel op hem, als op haar, verminderde.

Z’n evenwicht zou hij terugvinden, dat wist ze uit het verleden, hij stond er niet alleen voor, zij was

er ook.

Zij, zij zal er altijd zijn voor hem, en hij, hij weet het.