De ontwikkeling in aanmerking genomen
wist ze dat het er zat aan te komen.
Het was enkel een kwestie van de juiste tijd.
Het baarde haar geen zorgen.
Integendeel, het gaf haar een gevoel van
wederzijds respect, wederzijds vertrouwen.
Zon jaar geleden had ze de vraag afgevuurd, zomaar, overdonderend recht
op de man af, tijdens een wandeling.
Vraag die ze nooit eerder stelde, maar wel aan hem.
Een zaak die ze nooit had besproken - wegens te confronterende,
te harde, pijnlijke, allesvernietigende feiten - maar wel met hem.
Vandaag diende het onderwerp zich aan.
Als vanzelfsprekend, in alle rust.
Ze voelde geen druk, geen angst, geen enkele verplichting, enkel
respect,
het mogen en graag willen, van beide kanten.
Elk onderdeel benaderden ze samen, hij heel voorzichtig, liefhebbend,
zij heel ontspannen, liefhebbend.
Intens.
En toen, spontaan, vonden haar tranen, na al die jaren,
een uitweg naar bevrijding.
Mekaar vastklampend voelde hij mee, deelde in haar tranen mee.
Ze besefte dat de afschuwelijke nachtmerrie door hen samen werd
tenietgedaan,
voor altijd, dankzij wederzijds vertrouwen en eerbied
voor mekaars "zijn"
|
