Elke nieuwe dag

een stap

verder weg

van de geboorte

een stap dichter

naar de dood

Natuurlijk proces,

plaats ruimen voor

de volgende generatie

Elke nieuwe dag

24-02-2013 om 21:16 geschreven door Fieke  

Gehuld in stilte en een deken,

vroeg ze zich af

hoe lang ze dit nog aankon.

’t Gevoel dat haar verschroeide,

vanbinnen opvrat,

wat uiterlijk beetje bij beetje zichtbaar werd.

Ze keek in de spiegel,

de pit en kleur van haar ogen

waren verdwenen,

net zoals de zon verscholen achter wolken.

Maar ze bleef lachen,

speelde haar rol voortreffelijk waar nodig.

En ze ging door want wist,

hij zou er altijd zijn.

Ze voelde, niet alleen, ze voelde hem.

Dit kon ze aan en zou dat altijd blijven doen.

Ze gaf hem

de tijd die nodig was

om zich opnieuw te vinden

om haar opnieuw te vinden

om hen opnieuw te vinden

zoals het altijd is,

zoals het altijd was

geboren één

24-02-2013 om 21:15 geschreven door Fieke  

“Vertel me,

eens,

wanneer ik,

in ’t donkerst

van de nacht,

je pad bewandel,

ga je dan met me mee?”

Verbaasd was je,

over die ene vraag…

Je pad is, je pad blijft,

net zoals ik je pad bewandel.

20-02-2013 om 21:20 geschreven door Fieke  

Zwevend

als in een bellenblaas

verdoofd

vermoeid ontdaan

van elk gevoel

onthoofd

van enig tijdsbesef

geen dag

geen nacht

gewoon

er zijn

gewoon

de tijd

geven

17-02-2013 om 23:58 geschreven door Fieke  

Voor het eerst sinds weken

zie ik haar weer

de maan

in stilte vertel ik een verhaal

dat zij al eeuwen kent

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Fieke  

Overrompelend het weerzien,

alsof ze mekaar weken niet gezien hadden.

En eenmaal binnen in hun nestje,

knapte ze,

als broos glas gevallen,

in duizend stukken op de grond.

Ze had de vraag verwacht.

Haar jongste kreeg een antwoord,

heel open en heel eerlijk,

gevuld met warme knuffel,

zichtbaar en onzichtbaar.

15-02-2013 om 23:33 geschreven door Fieke  

Heel stil

om niet te storen

verdween ze

in haar stilte

zoals een schildpad

in haar schild

zoals een oester

in het water

voorzichtig sluitend

om zo haar

mooie parel

te beschermen

15-02-2013 om 23:12 geschreven door Fieke  

Moe getergd

gebroken nacht

zelfs overdag

op elke wijze

stopte hij niet

ze zette alles af

en viel in slaap

15-02-2013 om 23:04 geschreven door Fieke  

Zo zeker als ze was

Zo zeker als ze voelde

Zo zeker miste ze

Zo zeker zou ze zijn

Zo zeker zou ze blijven

15-02-2013 om 00:00 geschreven door Fieke  

Voor ’t eerst ontdekte ze

’t steeds harder tikken

op de zwarte paraplu,

ijswaterdruppelbolletjes,

heel anders dan ’t geluid van hagel.

Ze bleven hangen,

op haren,  jas en muts.

In snijdend koude wind,

bevroren handen rood.

Op isolerend materiaal en deken,

slechts twee vriendinnen,

en een brave mini Maya hond.

Samen op een bank,

de hond tussen hen in.

hun voormiddag vertellend.

Lachend om de ongewone situatie,

wellicht voor gek verklaard

door ieder die hen zag.

Maar wat kon het hen schelen,

ze hadden samen zomaar tijd geplukt

voor even uit de gekte van het leven.

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Fieke  

Ze voelde zich zo klein

in deze grote wereld

maar ’t voelen was veel

sterker dan deze kleine wereld,

reikte zoveel verder dan alle levens samen.

In alles zocht ze afleiding:

muziek, lezen, schrijven, tekenen, dansen,

overuren doen, vrijwillig,

om niet te moeten voelen,

om te negeren, alsof dit enigszins kon.

Ze voelde en begreep

de innerlijke strijd,

was gefrustreerd en boos

omdat ze niets kon doen,

omdat ze niet kon helpen.

Ze kon alleen maar zijn,

aanwezig,

altijd,

dag en nacht,

de strijd laten strijden,

zolang het nodig was,

tot die gestreden was.

Ze had beter gezwegen

maar anderzijds had ze geleerd

te uiten,

te zeggen wat ze voelde.

En neen, spijt had ze er niet van,

één iemand kon beter vertellen,

dan allebei te zwijgen…

Ze had alvast de zon mee,

waar ze straks,

zij het in stilte,

naar kon uitkijken.

Haar geduld,

soms op de proef gesteld,

 was grenzeloos.

13-02-2013 om 00:12 geschreven door Fieke  

http://www.youtube.com/watch?v=wh-xIvXpBP8

Sinds heel vroeg

deze morgen,

in al haar activiteiten

van de dag,

met een snelheid

zonder weerga,

waarvan elke crash test dummy

nijdig groen zou uitslaan

mocht ze ergens te pletter slaan,

staat ze onder onophoudelijke,

stotende megavoltage,

gierend door haar lijf,

de brandende, sidderende rode draad,

omhoog tot in haar centraal zenuwstelsel,

verantwoordelijk voor haar,

tot nu toe,

ongekend supersonisch denkvermogen,

signalen sturend naar elk zintuig

Elke nog levende, voelende cel,

levendiger dan ooit,

moet eraan geloven,

zich stortend op het werk,

alles en iedereen voorbijflitsend

als een bliksemschicht,

zonder gedonder,

in alle stilte,

bijna onzichtbaar,

om niet te moeten stoppen

Ze raast de tijd voorbij

tot evenwicht weer één is.

11-02-2013 om 21:05 geschreven door Fieke  

Ze had het hem niet eens

Durven vertellen

Zo breekbaar was hij

Dat hij dit niet nodig had

Ze had gedroomd

Van hem

Twee nachten eerder

Het viel voor

Meer en meer

Zoals hij overdag

Aanwezig was

Onzichtbaar

Verscheen hij nu ook ’s nachts

In zijn ontreddering

In haar ontreddering

Hielden ze mekaar vast

Voelden ze

Hoezeer ze mekaar misten

Overbodig de woorden

De warmte vertelde het verhaal

10-02-2013 om 23:24 geschreven door Fieke  

http://www.carmacoaching.nl/tweelingzielen.php

Niet te verklaren

Een diep gevoel

Eeuwenoud bestaan

Moment van herinnering

Jaren geleden

Eén geweest altijd

Toegetrokken naar mekaar

In verre tijden reeds ontmoet

De andere voelen

Doorheen het universum

Incarnaties één na één

Kunnen

Bestaan

Extreem magnetisch harmonieus

Naar elkaar gezogen

Ervaring ondergaan

Nacht en dag

Beiden compleet

Leren omgaan

In aantrekken en afstoten

Jaren geduld

Fysisch

Emotioneel

Relationeel

Voelen, zien, weten…helder

Onderlinge binding op elk vlak

Onnoemelijk groot

Rakend

Je Zelf

Onvoorwaardelijk

Ultiem intuïtief

Kosmische energie

Zoeken door vele levens

Je sleutel naar de deur

Gevonden voor altijd

Bijlagen:
http://www.carmacoaching.nl/tweelingzielen.php   

Goed voelt het

na drie nachten

weerkerende droomgevechten

uit ver verleden tijd

de allesvernietigende beelden

voor eens en voor altijd

te dumpen waar ze horen

diep ondergronds

verbrijzeld verbrand

verteerd door alle mogelijke zuren

met stenen verzwaard verzopen

om nooit meer te aanvaarden

dat ze boven komen drijven

het daglicht kunnen raken

04-02-2013 om 22:37 geschreven door Fieke  

Gedumpt

in een vergeten put

zonder betekenis

woorden en daden

stukgeslagen

rood en blauw

gegoten

in bodemloos

breekbaar snijdend

glas

03-02-2013 om 22:58 geschreven door Fieke  

Zacht is

wat m’n handen

voelen,

de warmte

van een nacht

nog net geen zomer

gemengde geur

van jouw

citroengras in de steppe

tropisch uitnodigend

zie ik

in het donker

wat enkel

in het daglicht

zichtbaar is

01-02-2013 om 21:32 geschreven door Fieke  

Vanmorgen

zag ik

jouw sterke armen

om me heen

samen kijkend

in de spiegel

me verbergend

in jouw warmte

23-01-2013 om 21:15 geschreven door Fieke  

Maagdelijk zacht
gevlokt tapijt
wit gras gevleid
als mals kristal
gevulde dons

Voorzichtig
heel bewust
mijn eerste afdruk
deze winter
zacht krakend
klevend aan mijn laars
in de nog donk’re morgen

Ik hou van
het geluid,
de geur,
’t gevoel
van sneeuw
met jou erbij ...

16-01-2013 om 00:00 geschreven door Fieke  

Van hot naar her

van één verdieping naar de andere

als een spons opslorpend

al die gegevens

fles water bij de hand

geen tijd voor koffie

een warboel in het hoofd

cijfers en namen

pakken papier

rekenen, herrekenen

vliegend de tijd voorbij

om eindelijk thuis

tergend langzaam

te trachten

eigen adem

weer

te vinden

14-01-2013 om 21:47 geschreven door Fieke