Ze voelde zich zo klein

in deze grote wereld

maar ’t voelen was veel

sterker dan deze kleine wereld,

reikte zoveel verder dan alle levens samen.

In alles zocht ze afleiding:

muziek, lezen, schrijven, tekenen, dansen,

overuren doen, vrijwillig,

om niet te moeten voelen,

om te negeren, alsof dit enigszins kon.

Ze voelde en begreep

de innerlijke strijd,

was gefrustreerd en boos

omdat ze niets kon doen,

omdat ze niet kon helpen.

Ze kon alleen maar zijn,

aanwezig,

altijd,

dag en nacht,

de strijd laten strijden,

zolang het nodig was,

tot die gestreden was.

Ze had beter gezwegen

maar anderzijds had ze geleerd

te uiten,

te zeggen wat ze voelde.

En neen, spijt had ze er niet van,

één iemand kon beter vertellen,

dan allebei te zwijgen…

Ze had alvast de zon mee,

waar ze straks,

zij het in stilte,

naar kon uitkijken.

Haar geduld,

soms op de proef gesteld,

 was grenzeloos.