Voor ’t eerst ontdekte ze

’t steeds harder tikken

op de zwarte paraplu,

ijswaterdruppelbolletjes,

heel anders dan ’t geluid van hagel.

Ze bleven hangen,

op haren,  jas en muts.

In snijdend koude wind,

bevroren handen rood.

Op isolerend materiaal en deken,

slechts twee vriendinnen,

en een brave mini Maya hond.

Samen op een bank,

de hond tussen hen in.

hun voormiddag vertellend.

Lachend om de ongewone situatie,

wellicht voor gek verklaard

door ieder die hen zag.

Maar wat kon het hen schelen,

ze hadden samen zomaar tijd geplukt

voor even uit de gekte van het leven.