Gehuld in stilte en een deken,

vroeg ze zich af

hoe lang ze dit nog aankon.

’t Gevoel dat haar verschroeide,

vanbinnen opvrat,

wat uiterlijk beetje bij beetje zichtbaar werd.

Ze keek in de spiegel,

de pit en kleur van haar ogen

waren verdwenen,

net zoals de zon verscholen achter wolken.

Maar ze bleef lachen,

speelde haar rol voortreffelijk waar nodig.

En ze ging door want wist,

hij zou er altijd zijn.

Ze voelde, niet alleen, ze voelde hem.

Dit kon ze aan en zou dat altijd blijven doen.

Ze gaf hem

de tijd die nodig was

om zich opnieuw te vinden

om haar opnieuw te vinden

om hen opnieuw te vinden

zoals het altijd is,

zoals het altijd was

geboren één