Gehuld in stilte en een deken,
vroeg ze zich af
hoe lang ze dit nog aankon.
t Gevoel dat haar
verschroeide,
vanbinnen opvrat,
wat uiterlijk beetje bij beetje
zichtbaar werd.
Ze keek in de spiegel,
de pit en kleur van haar ogen
waren verdwenen,
net zoals de zon verscholen
achter wolken.
Maar ze bleef lachen,
speelde haar rol voortreffelijk
waar nodig.
En ze ging door want wist,
hij zou er altijd zijn.
Ze voelde, niet alleen, ze
voelde hem.
Dit kon ze aan en zou dat
altijd blijven doen.
Ze gaf hem
de tijd die nodig was
om zich opnieuw te vinden
om haar opnieuw te vinden
om hen opnieuw te vinden
zoals het altijd is,
zoals het altijd was
geboren één
|