Overlaatst ging ik binnen in de koer van de prenovicen. Ze zaten met een aantal rond een vuurtje en ze riepen mij. Ik ging er mij nergens van bewust naartoe. Wat bleek nu? Ze waren een rat aan het roosteren in het vuurtje. Ik dacht eerst dat het geen echte was, dat het een nounours was, zoals dat zo mooi in het Frans noemt. Maar nee hoor, het was een echte mooie rat. Ik vroeg hen natuurlijk wat ze ermee zouden doen: het antwoord was simpel: opeten. Ik vond het beeld fantastisch: een aantal prenovicen rond een kampvuurtje een rat aan het roosteren: dat moest ik fotograferen. Ik deelde hen mee dat ik mijn fototoestel zou halen. Ik spoedde me naar mijn huis iets verderop. Toen ik terugkwam was de rat verdwenen en deden ze alsof het helemaal geen rat was maar iets anders. Ze speelden een eindje met mijn voeten en ik speelde met hen mee. Marc dacht op de duur dat ik echt boos was maar dat was zeker niet het geval. Devolgende dag werd er rat gegeten, zoals verwacht. Ze vroegen of ik wat wou hebben, en hoewel ik dag voordien had gezegd dat ik wel wat zou eten heb ik het niet gedaan. Eigenlijk niet omwille van het idee dat het rat is maar omdat ik bang ben voor de eventuele ziektes die zon dier kan hebben.
Dat doet me denken aan de dag dat we naar het slachthuis geweest zijn hier in Bobo. Vreselijk gewoon: een terrein waar allemaal dieren lopen die geslacht moeten worden: in het rode stof blazen ze hun laatste adem uit en dan worden ze weer vervoerd naar waar ze vandaan komen. Hygiëne: nul. Ik vond het eigenlijk best wel akelig, maar ben blij het gezien te hebben.
Tot zover deze blog over vlees eten. Ik weet niet of ik het verteld heb maar hond, kat, vleermuis staan hier vaak op het menu. De eerste twee zijn zelfs zeer begeerd. Zij vinden het echter vreselijk om kikkers te eten of slakken. Cultuurverschillen zijn er zeker!!
Na een dag hard labeur post ik toch nog een blog voor de fervente lezers onder jullie. Ik moet toch een verslag doen van het bezoek van nonkel wim. Nadat we nonkel wim 10 min in ouaga hebben gezien, heb ik nu wat meer tijd gehad om wat bij te praten. Het deed deugd om nog eens iemand uit Belgie te zien (hoewel het nu niet zo lang geleden was). Nonkel wim heeft er ook voor gezorgd dat ik eens wat luxe had: elke dag gaan eten (het is dan wel geen wok-dynasty, het eten mocht er toch wezen), twee keer in het zwembad van het hotel gedoken en twee keer een goed bad genomen... Ik denk niet dat jullie kunnen beseffen hoeveel deugd dat allemaal gedaan heeft. Vooral de eerste plons in het (veel te warme) zwembad was echt onvergetelijk. Verder heb ik N.W. getoond waar ik woonde, waar de paters verbleven en een aantal vrienden heeft hij ook ontmoet. Hopelijk vond ook hij het leuk even bij mij te zijn.
Ondertussen ben ik dus hard aan het werken op het secretariaat, een heuse ervaring. Zo heb ik geleerd dat ik niet mag zeggen: Vous pouvez vous asseoir noch asseyez-vous maar wel: il y a la place. Ten tweede heb ik geleerd dat ik geen geld met mijn linkerhand mag geven. De reden daartoe is mij onbekend (en Marc, salesiaan trouwens ook); maar het is gewoon onbeleefd om dingen met de linkerhand te doen. Morgen is het hier rentrée scolaire, de school begint al om 7u s morgens: daar gaat mijn nachtrust. Het lukt niet om heel vroeg te gaan slapen want dan is het nog zo warm. Nu is het hier trouwens echt wel heeeeeeeeeeel warm, de regen blijft weg. Ik verlang tot november en december dan wordt het wat koeler. Verder vroeg ik waarom we niet buiten konden slapen (buiten de muggen gerekend) en dat is dus omdat er mauvais esprits zijn en als je buiten slaapt, dan loop je meer gevaar. Fantastisch toch?!
Zo, dat is het zowat. Het wordt altijd maar drukker trouwens: nu is er in het weekend oratorio en in de week school. Vind ik nog wat tijd voor mezelf? Ik hou jullie op de hoogte...
Gisteren een beetje een baaldag, maar vandaag zou het beter moeten gaan. Gisterenavond had ik gevraagd aan de stageairs (salesianen die al redelijk ver gevorderd zijn maar nog geen priester zijn) om naar een film te kijken. Ik mocht kiezen tussen een stuk of 20 films en daar vond ik één in die ideaal was om hier in Afrika te bekijken: Lumumba. Voor wie het niet zou weten, hij was de eerste eerste minister na de Congolese onafhankelijkheid (in 1960). Hij was een maand of twee aan de macht en daarna werd hij vermoord. Het is nog altijd niet duidelijk wie juist de opdracht heeft gegeven. In elk geval, na zijn dood was het Mobutu die aan de macht is gekomen. Het is dus een film die gaat over de onafhankelijkheid van Congo en hoe dat allemaal verlopen is. Samen met Marc en af en toe Cyprien (twee zwarte dus) naar de film gekeken en ze zeiden dat ze blij waren dat ze mij kenden want de belgen komen niet goed naar voor in de film. Ik moet eerlijk zijn dat ik mij op sommige momenten schaamde over wat er gebeurde. De exploitatie en vernedering van de zwarte was echt erg in de koloniale tijd. Ik heb een aantal keren serieus moeten slikken. Marc (een togolees) zei dat Afrika is wat het is, omdat de intelligente mensen zoals Lumumba telkens vakkundig van de kaart werden geveegd en er iemand werd aangesteld die naar de pijpen van het Westen danste/danst. Als die intelligente mensen aan de macht waren gebleven zou het er wellicht anders hebben uitgezien, daar ben ik het mee eens. Ik moet eerlijk toegeven dat ik graag de reden van de moord op Lumumba zou kennen, ja hij was een sterke persoonlijkheid en zei waar het op stond, maar is dat een reden om hem te vermoorden?! Hier in Burkina hebben ze het helemaal niet voor de Fransen, en dat heeft volgens mij te maken met hun koloniaal verleden. Ik vraag mij af hoe de Congolezen naar de Belgen kijken? Zou ik in Congo, dat ik toch een beetje als mijn land beschouw, welkom zijn? Op een dag ga ik erheen, eerst wachten tot het er wat veiliger is. Ik zou het hen niet echt kwalijk nemen dat ze nog wat rancuneus zouden zijn tegenover de Belgen, maar uiteindelijk kunnen wij de Belgen van nu er niets meer aan doen. Ik vraag mij af in hoeverre het koloniale verleden nog meespeelt in de relatie zwart-blank van vandaag. Tot nu toe heb ik de indruk dat het verleden nog niet helemaal begraven is...
Ik had in een van mijn vorige blogs gezegd dat ik naar een dorp wilde. Samen met Elien heb ik dat dus gedaan, en we hebben het niet bij één dorp gehouden. Het eerste dorp waar we twee nachten gebleven zijn was Sabou. We sliepen er in een ruime kamer, waar zelfs stromend water was. Het enige wat ontbrak was electriciteit. Zeer handig als het al om 18u30 begint donker te worden... Sommigen hebben zo een groupe electrogène maar in ons hotel was dat niet geval. Het grappige is dat er wel overal electriciteitspalen staan. Als je hen dan vraagt hoe dat komt dan zeggen ze dat ze geprobeerd hebben om electriciteit te leggen maar dat het niet is gelukt. We hebben kennis gemaakt met de chef de village, die de werfleider is van de bouw van Martine haar huis. Hij heeft ervoor gezorgd dat we 1000 CFA minder moesten betalen per nacht en hij heeft ons op een limonade getracteerd. Het typische aan een dorp is dat er eigenlijk niets te beleven valt. We waren daar twee dagen en dat was meer dan lang genoeg. De enige toeristische attractie waren de krokodillen die geen mensen doodbijten omdat ze heilig zijn. Verder hebben we door het hele dorp gewandeld en alles gezien wat er te zien valt, niets dus.
Omdat we nog niet genoeg hadden van de dorpen, zijn we ook naar tiébélé gereisd. Een heel erg mooi beschilderd dorp, maar ook daar valt er niets te beleven. De auberge had noch water noch electriciteit. De WC was gewoon een gat in de grond (zoals het bij de meeste mensen is trouwens). We wilden op de daken slapen daar in Tiébélé, maar ik werd plots wakker van de wind (de wind is hier de voorbode van de regen) en heb toen elien wakker gemaakt. We hebben de matras naar beneden gegooid en zijn in de case gekropen.
Dat alles om te zeggen dat je eigenlijk niet naar hier moet komen om dingen te zien, maar om dingen te beleven en om met mensen te praten.
Binnenkort begint de school ook hier (normaal moest ze maandag begonnen zijn, na drie maand vakantie, maar nu zou het volgende maandag zijn). De startdatum van het schooljaar ligt hier bijlange niet zo vast als bij ons. Ik ben benieuwd wanneer ze echt gaan beginnen...
Eerst en vooral wil ik alle studenten, voor wie het academiejaar net begonnen is of binnenkort begint, heel veel succes toewensen. Geniet van de eerste rustige weken, want die vliegen altijd voorbij.
Ook hier vliegt de tijd voorbij. Mijn werk op het secretariaat is begonnen, ik maak er vooral lijsten aan van alles wat je je maar kan inbeelden. Dikwijls, als een lijst af is, mag ik herbeginnen omdat Marc (de secretaris) bedenkt dat er nog het een en het ander bij moet. De efficiëntie hier is nog niet alles. Maar ook dat zal komen, daar ben ik gerust in. Ondertussen is de vasten begonnen voor de moslims. Dat zal je geweten hebben, ook in een Don Bosco-omgeving. Het is zeker niet zo dat hier enkel christenen komen, integendeel. Tegen de avond maken ze speciale koekjes op de straat (waar ook Elien van geproefd heeft), die dan vanaf 18h30 mogen gegeten worden; Heerlijke koekjes trouwens, je zou voor minder de hele dag vasten.
In Burkina Faso vindt je zowel moslims, als christenen als animisten. Het mooie is dat ze allemaal vredevol met elkaar leven. Af en toe vragen ze me of ik ook Ramadan doe, maar dan zeg ik dat ik pas en dat is geen probleem voor hen. Wat wel opvalt is dat de vrouw de godsdienst van de man moet volgen. Dus als je met een man samen bent die toevallig van een andere godsdienst is, dan moet de vrouw zich maar bekeren (die vindt dat trouwens meestal geen al te groot probleem). Een mooi voorbeeld daarvan zijn Rokia en Augustin. Hij is christen en zij moslim. Ze vroeg mij overlaatst of ik haar zou leren bidden. Iets wat mij een rare vraag leek, omdat moslims toch meerdere malen per dag bidden. Ook dat horen we hier in het Don Bosco-huis: de gebeden van de moslims.
Zo tot zover de blog voor vandaag,
Ik loop even naar mijn secretariaat om er wat werk te verrichten,
Na een tijdje geen blogs gepost te hebben, ben ik hier terug met een blog. Eerst wil ik meedelen dat ik sinds een week of twee niet meer op mijn mail kan. Ik kan het wel nog openen, maar ik kan mijn mails niet aanklikken. Ik hoop dat iemand in staat is om dat terug in orde te brengen. Gelieve een mail te sturen naar mijn kuleuven (soetkin.werbrouck@student.kuleuven.be) als je mij wil bereiken en zeker als je denkt dat je mijn probleem kan oplossen want ik vind het heel erg ambetant... (Dus diegene die mij sedert begin september gemaild hebben, ik heb dat nog niet gelezen, sorry). Als je denkt het te knn oplossen, gelieve dat te zeggen hé...............
Elien is hier dus geweest en dat verklaart waarom ik zo lang niets geblogd heb. Ik wilde ten volle van haar aanwezigheid genieten en haar ook niet echt alleen laten dus vandaar. Toen ik terug in mijn huis kwam had ik het moeilijk. Vooral ook omdat Yacine haar bed terug wil, dwz dat ik nu met Anna in een bed moet slapen. En ook omdat Yacine vindt dat ze niet genoeg plaats heeft in de kast en dus al mijn kleren op een hoop heeft gegooid en een deel van de enige plank die ik heb heeft ingenomen. Dus van een klein beetje vrijheid en ruimte, naar weer een tekort aan beide. Het wordt weer wat wennen. Dat is trouwens wat ik nog steeds het moeilijkste vind, dat ik nergens maar dan ook nergens iets heb waar ik alleen kan zijn of waar ik met rust gelaten word.
Nu eerst een verslagje van de reis met Elien. We hebben het één en het ander bezocht en hebben heel veel kunnen bijpraten. Ik heb haar mijn vrienden kunnen tonen en ook de plek waar ik woon en werk. Dus nu kan zij dat bij jullie komen vertellen hé. We hebben Ouaga bezocht, Ziniaré (een dierenpark waar de wilde dieren-leeuwen en zo- enkel achter een ijzeren draad zitten. Je kan ze gewoon aanraken als je wil), Bobo, Banfora (de dômes en de cascades), Koro (een dorpje dat op de rotsen is gebouwd), Tiébélé (het dorp waar alles fout liep)...
Het was echt wel leuk. De rode draad in dat alles waren de pannes van de voertuigen waar we in zaten. Maar ondanks die pannes, zijn we elke keer op onze bestemming geraakt. Soms wel met een serieuze vertraging, maar kom CCA (ceci cest lAfrique) zoals onze vriend Charles zegt.
Ik heb trouwens de toelating om hier nog wat langer te blijven. Ben blij dat dat in orde is, daar moet ik dus niet meer mee inzitten.
Zo, ik geraak maar niet op internet, dus de blog posten zal voor een andere keer zijn...
Aangezien Elien eraan komt en het toch de bedoeling is dat we het een en ander bezoeken, zullen er tijdelijk wat minder blogs gepost worden. Waarvoor mijn verontschuldigingen. Vandaag wilde ik het over geld hebben. Ik ben nu de cultuur al een beetje gewoon en vergeet soms dat de mensen hier echt niet veel geld hebben. Ze gaan hier naar de winkel en kopen alles in kleine hoeveelheiden, gewoon omdat ze het geld niet hebben om een grotere en economischere pak te kopen. Neem nu het wasmiddel, OMO, dat kan je in een grote pak kopen (2.5 kg) of in een zakje van 20 gram. Ze gaan dus elke keer als ze hun was moeten doen naar de winkel om een zakje, gewoon omdat ze geen geld hebben om zo een grote zak te kopen. Een ander voorbeeld is de benzine, ze doen benzine in hun moto voor 500 CFA (nog geen één euro) en dwz dat ze elke dag moeten tanken. Ik heb dan eens uitgelegd dat het slim kan zijn om geld te sparen en dan, eens je het bedrag hebt, economischer is om iets groots te kopen. Dan hebben ze me gezegd dat dat hier in Afrika niet gaat. Je wil sparen, maar dan komt een vriend en die zegt dat hij 2000 CFA nodig heeft (nog geen 4euro) omdat hij geen eten kan kopen voor zijn vrouw en kinderen. En dan geven ze dat en zien ze dat geld nooit meer terug. Zelf let ik een beetje op in wat ik doe: als ik mijn gsm-kaart herlaad doe ik dat ook voor 1000 CFA en niet voor 5.000, kwestie van de mensen niet nodeloos jaloers te maken. Nu dat brengt wel met zich mee dat ik veel moet herladen...
Deze namiddag vertrek ik naar ouaga, met een sjieke auto van de mission catholique... Ze gaan allemaal denken dat ik een zuster ben (ze denken dat nu vaak al). En deze nacht komt mijn zussie toe.
Dag lezer Gisteren was er een grappig voorval, waar ik nog altijd mee moet lachen als ik eraan denk. Er is een pater die al iets ouder is (ik durf zijn leeftijd niet te schatten maar het zou moeten over de 60 zijn toch). Nu tijdens het eten, zag hij een fles staan en hij vroeg of dat was om de aankomst van Cyprien te vieren. Ik verstond al niet zo goed waarom hij dat zei, want er stond niets speciaals op tafel. Na een tijdje pakt hij de fles azijn vast en hij giet een goede geut in zijn glas. Iedereen kijkt raar natuurlijk. Vicente heft het glas en Carlos roept net op tijd: nee, dat is azijn. Omdat het azijn was met kleurstof dacht hij dat het wijn was, omdat het ook roze-achtig was dus. Man man man, gelachen dat we hebben.
Vandaag zijn mijn Engelse lessen afgelopen, de kinderen waren dankbaar en hadden een tekstje in het Engels opgesteld. Wel lief. Nu ga ik nog wat op de speelplaats gaan en zien wat er daar aan de hand is. Verder is het plan om naar een nieuw gebouw van de paters te gaan kijken waar de prenovicen zouden verblijven. Ik ben benieuwd hoe dat er zal uitzien. Marc, een salesiaan die stage is aan het doen, zal bij hen wonen. Hij noemt het Mon palais, de paters noemen het le triangle omdat het terrein die vorm heeft.
Vandaag naar de markt geweest en weer werd toubabou geroepen. De kindjes zeggen dan in Dioula dat ik ze mee moet nemen, maar als ik hen de hand reik, dan twijfelen ze. Sommige beginnen ook te wenen als ik tegen hen praat. Een blanke, wat een openbaring.
Hierbij laat ik het,
Liefs en tot blogs
Soetkin
Ps Allemaal duimen dat ik de toelating krijg om hier 5 maanden te blijven ipv 3, dat is nu in overleg...
Er is hier niet echt veel nieuws op dit moment. Al wordt het wel met de dag leuker. Er zijn al heel wat salesianen toegekomen die hier het hele jaar blijven. Dat maakt dat er een pak meer ambiance is dan toen we met zn twee of met drie waren. Als je dacht dat religieuzen saai waren, dan heb je het mis. Er wordt heel erg veel gelachen en gepraat over vanalles. Het voordeel van Afrika is dat er veel roepingen zijn, ook onder de jonge mensen en dus zitten er een aantal mensen van mijn leeftijdscategorie bij (laat ons zeggen tussen 25 en 35). Nu, in elk geval heb ik de laatste dagen al erg veel gelachen met hen en ook veel bijgeleerd. Op dit moment is er ook een salesiaanse zuster hier en dat is ook eens leuk, om vrouwelijk gezelschap te hebben. Het is een zuster die van hier afkomstig is maar nu moet ze naar Cotonou. Het is echt wel een toffe.
Binnenkort moet er nog een pater toekomen die Cyprien heet, en ik heb natuurlijk gevraagd waarom ze hem niet bij zijn naam noemen. Ik vond dat stom om de nationaliteit te gebruiken en niet de naam. Nu, hilariteit alom. Hij heet dus echt zo. Een beetje zoals je Paris Hilton hebt zeker of Lourdes, het kind van Madonna. Plaatsnamen zijn in. Misschien een tip voor Koen en Birgit J. Zo, vrijdag vertrek ik naar Ouaga om er mijn zusje op te pikken. Hopelijk wordt het een leuke ervaring voor haar, maar ik ben er redelijk gerust in.
Lieve groeten,
Soetkin
PS De cake was heerlijk. Hij was wel niet opgekomen door een misverstand over de gist...
Eén september indachtig moet ik toch een blog posten om de mensen die in het onderwijs staan of die nog naar school gaan een goede start te wensen. Eveneens vermelden dat ik duim voor de mensen met tweede zit. Hier gaat alles goed. Ik heb nu wel wat werk. Carlos laat mij af en toe iets typen en in de namiddag hou ik wat toezicht op de koer... Vandaag komt een deel van de communauteit toe. Later in september zouden er 6 pre-novicen moeten toekomen. Dus dan zijn ze hier met 12 en met mij erbij 13 (een ongeluksgetal idd). Ik ga dus vandaag een taart bakken, die we dan vanavond met wie hier al toegekomen is gaan opeten. Hopelijk lukt het mij, het wordt een gewone cake, dus het zou moeten hé.
Verder verlang ik tot Elien hier is, ik heb zin om ze een aantal dingen te tonen en de mensen van hier verlangen ook om haar te zien.
Ah ja, overlaatst een italiaan ontmoet die hier een vereniging heeft: terrapatria. Hij wil geen NGO zijn omdat hij zegt dat die geld van de staat aannemen en dat de staat niet altijd correct is. Dus houdt hij het bij een associatie. Hij zegt ook atheïst te zijn en zweert bij het communisme (iets waar ik dan weer niet in geloof)... Hoewel onze middelen en ons geloof verschillen zijn onze doelen hetzelfde: de mensen van hier helpen. Dus dat schept wel een band.
Terwijl ik deze blog post, zit er hier, zoals gewoonlijk iemand mee te kijken op het scherm. Of ze het nu begrijpen of niet, dat maakt voor hen niets uit... Dat is echt raar hé. Maar waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat ze niets anders te doen hebben.
Hello, Vandaag een beetje weinig inspiratie voor de blog. Wat kan ik vertellen? Ah ja, dat mijn zusje mij hier komt bezoeken in september. Alle jongens zijn al plannen aan het smeden om haar te versieren. Ik heb gezegd dat ze een vriend heeft, maar dat kan hen niets schelen. Trouw is hier een relatief rekbaar begrip. Nu, zelfs aan mij komen ze nog vragen of ze mijn vriend/lief mogen worden. Als ik dat dan thuis vertel, tegen Yacine, een van de dochters, dan zegt ze: weer eens één die zijn kans op een visum gewaagd heeft (en gemist)... Blijkbaar is het de droom van veel mensen van hier om met een blanke te trouwen, gewoon om in Europa binnen te geraken. Ik probeer hen duidelijk te maken dat het daar niet altijd even gemakkelijk is voor hen. En dat een blanke vrouw van wanten weet, dus dat ze gaan afzien. Maar de droom van een leven in Europa is zo levendig dat het hen geen barst kan schelen. Ze willen trouwen, een visum krijgen en dan scheiden als het moet. Toch heb ik daar mijn vragen bij, het verschil in cultuur is zo enorm. Ik weet echt niet of ze het beter zullen hebben daar in ons Europa.
Dus Elien is gewaarschuwd (en Jan bij deze ook).
Tot blogs
Soetkin PS en ondertussen blijven de kinderen maar "toubabou" roepen. Beeld je eens in dat wij in België "zwarte" roepen, puur racisme?!
Hier vinden ze dat hun vrouwen al redelijk vrijgevochten zijn. Ik heb er toch mijn vragen bij en vind als westerse en feministische vrouw dat ik daar een blog over moet posten. De man zwaait hier duidelijk de plak. Zo heb ik in discussies gemerkt dat de jongens op zoek gaan naar een vrouw die lager geschoold is dan hij, en die ook minder verdient. Anders wordt het moeilijk om die vrouw te domineren zeggen ze. Leve het seksisme! Verder moet de vrouw minstens vijf jaar jonger zijn, en best een jaar of tien jonger. De reden die ze daarvoor geven is dat een vrouw hier in Afrika er sneller oud uitziet dan de man en dat de man anders een jongere vrouw zou zoeken... Nu is de vraag hoe het komt dat ze sneller ouder wordt. Je zou voor minder als jij altijd thuis moet blijven terwijl de lieve man met vrienden op schok is... Ja, soms zit Rokia (een 20-jarige vriendin) in het huis van haar verloofde (Augustin een jaar of 30) terwijl hij verderop in het café met vrienden zit. Zij poetst het huis en doet zijn was terwijl hij aan het thee drinken is bij de buren. Kan je dan van femme libérée spreken? De vrouwen vinden nochtans dat ze niet te klagen hebben en dat omdat ze met de moto mogen rijden (blijkbaar is dat niet in alle buurlanden van burkina het geval). S Avonds is het ook uitzonderlijk dat een vrouw op stap gaat, meestal kruipen ze vroeg in hun bed....
Hier is werk aan de winkel zou ik zo zeggen zeg ik zo.
Vandaag ben ik al van 5u30 wakker. De reden daarvoor is dat Mme Annick nog een mis had aangevraagd voor haar zus die twee weken geleden overleden is. Aangezien ik dacht dat ze het toch belangrijk vond, ben ik dus deze morgen naar de mis van 6u geweest. (Het is hier trouwens elke morgen om 6u mis, het was nu de eerste keer dat ik ging). Ik denk wel dat ze blij was...
Verder wilde ik nog iets bloggen over waarheid en leugen. Hier liggen waarheid en leugen veel dichter bij elkaar heb ik de indruk en ze zijn bijgevolg soms moeilijk uit elkaar te halen. Er worden hier veel meer leugentjes verteld omdat ze vinden dat de waarheid vaak kwetst. De mensen van hier vinden dan ook dat ik veel te direct ben. Ze hebben mij dat dan ook niet zo direct gezegd natuurlijk. Ze doen dat met van die mooie veralgemeningen: de blanken zijn heel erg direct. En dan moet ik lachen natuurlijk, omdat het zo een typische veralgemening is. Zij maken geen onderscheid tussen europeanen, amerikanen, australiers enzoverder. Het is allemaal één pot nat, het zijn de blanken.
Terug naar waarheid en leugen. Als ze hier in iets geen zin hebben, vertellen ze dat ze geen tijd hebben of een ander plan hebben. Daarenboven vertellen ze zo veel dingen om te lachen en soms vind ik het wel moeilijk om te weten of het al dan niet waar is. Nochtans heeft mijn vake mij daar al wat in getraind...
In elk geval zijn de discussies hier een middel om te overleven. Het contact met andere mensen maakt dat ze verder kunnen. Ik denk dan ook dat het vertellen van leugentjes in dat opzicht moet geïnterpreteerd worden. Ze vertellen liever iets dat niet waar is, dan dat ze moeten zwijgen of dan dat ze iemand moeten kwetsen.
Ondertussen is het hele huis van Mme Annick vol mensen. Al haar kinderen zijn toegekomen. Ik slaap nu dus met Anna op de kamer, en ook met de bonne. De laatste ligt op de grond. In de kamer van Mme Annick slapen, naast haar, twee dochters van haar. Verder in de kamer van Doudou slaapt nog een andere zoon Papou. Het huis is nu dus goed gevuld en de privacy nog iets minder dan wat het was, maar soit, ik begin het gewoon te worden.
Gisteren heb ik mijn ondergoed ZELF gewassen, want dat is hier ook geen sinecure. Amai, ik geef dus mijn was aan de paters en zij laten het dan door derden wassen. Alles gebeurt hier met de handen hé, geen wasmachines dus. Nu Anna had mij al eens verteld dat het niet de gewoonte is om je ondergoed door iemand anders te laten wassen. Zij wassen dat elke dag als ze onder de douche gaan (ik vraag mij af hoe hygiënisch dat is, maar kom). Nu, aangezien ik toch nog geen op en top afrikaanse ben, was ik mijn ondergoed niet onder de douche, maar apart. Gisteren was het dus die mooie dag. Je moet eerst wat OMO in het water doen en laten weken (er wordt met koud water gewassen) en dan doen ze daar wat vloeibare zeep in en moet je je kleren inzepen met een stuk zeep. En dan: wrijven maar. Ik heb zo hard gewreven dat mijn vingers er helemaal van open liggen. Nu, in elk geval wist het hele gebuurte dat ik aan het wassen was en kwamen sommigen een kijkje nemen.
Ze zeggen dat ik trots mag zijn dat ik dat kan en dat ik dan het maar eens in België moet voordoen... Ik heb gezegd dat ik het toch liever in de machine stak, omdat het handiger is en bovendien stukken properder eruit komt.
De salesianen zijn allemaal vertrokken op bezinning naar Lomé. Overmorgen zou Carlos hier moeten aankomen. Dat is de overste (als ik het goed verstaan heb) en hij is dan ook diegene die de beslissing zal nemen of ik vijf maand kan blijven of niet. Ik hoop dat het geen probleem gaat zijn, maar Vicente zei dat hij al wel genoeg werkjes zag die ik zou kunnen doen, dus waarschijnlijk komt het goed. Laat ons hopen.
Verder is er niet veel nieuws onder de zon, die op dit moment achter de wolken zit.
Een te druk weekend achter de rug waarvan ik dus moet bekomen. Ik breng jullie op de hoogte van de activiteiten. Zaterdag was er vanalles te doen. Ik was uitgenodigd op een trouw en op een feest voor 50 jaar huwelijk van een koppel. Eerst ben ik dus naar de huwelijksmis geweest en dan naar het trouwfeest van een jong koppel. Het was in een sjiek hotel maar toch helemaal iets anders dan een trouwfeest bij ons. Na een goed uur wachten op de pasgetrouwden, begonnen wat speechen, waar niet veel van te verstaan was. Vervolgens kregen we frisdrank of een pintje. Maar niet iedereen kreeg iets, ik gelukkig wel... Verder was er eten, mijn buur had een bakje bemachtigd. In dat bakje zat een een stukje kip en dan wat zoete koekjes. Een heus eetfestijn voor de gemiddelde burkinabees... Daarna, gingen we naar de noces dor van dat koppel: daar kregen we een fanta en ik een stuk cake. Ah ja, ik vergat te zeggen dat ik altijd een stoel aangeboden krijg. Dat is niet het geval voor de mensen van hier... Vervolgens gingen we op café om nog iets te drinken, en aten we porc-au-four. Niet echt lekker maar de burkinabezen vinden dat een echte lekkernij. Ik vind er vooral veel vet aan, en het vel van het varken hangt er volgens mij nog aan. Nu ja, uit beleefdheid wat gegeten. Het gevolg van de zaterdag: ongelofelijk veel maagpijn, het is tot op de dag van vandaag nog niet over. Ik weet niet of het de frisdrank is of het varkensvlees, maar ik zal nooit meer zoveel drinken en zeker niet meer die porc eten.
De volgende dag had Anna, een spaanse die hier op verlof is, mij uitgenodigd om met haar fiancé naar een stadje te gaan. Het was wel leuk maar niet fantastisch oa door de brandende zon en mijn maag. Bovendien is een stadje bezoeken hier niet zoals bij ons want er is niet echt iets in dat stadje hé. Gelukkig was het zondag en dus markt maar voor de rest... We aten er rijst en soumbala (iets dat ze eerst goed laten rotten en dan in het eten draaien, mjam mjam) en kip (dat is hier wel heel lekker). Zoals echte afrikanen aten we dat met onze handen... De terugreis was ook een avontuur, we zaten met 15 op en in de auto die voor 8 bestemd was. In elk geval, het was de moeite waard.
Zo, dat was mijn druk weekend,
Tot blogs
Soetkin ps de mensen van hier zeggen dat het normaal is dat ik mij zwak voel omdat ik te veel onderneem. Ik moet thuis blijven en niets doen, dan zou dat niet gebeuren...
Gisteren met Edith door Bobo getoerd op de moto. Was eigenlijk heel erg leuk, een uur of drie zo. Het is echt een heel mooi land qua natuur vind ik, en ook de zonsondergangen zijn hier prachtig. Het landschap is wat ruw, redelijk groen. Heb voor de eerste keer een aapje gezien, dat zat op de koer bij mensen, echt koddig. Ze moesten lachen dat ik dat nog nooit zo in het wild gezien had. Ze heeft mij ook gebracht naar een huis met afbeeldingen van het dorp waar haar ras leeft (ik kan nu niet op de naam komen, sorry). Heel erg primitief, met een marabout, maskers, bijgeloof en veel verveling. Ik hoop dat ik ooit eens in een dorp geraak. Als Edith naar haar dorp zou gaan, mag ik mee, maar het is niet zeker dat dat gaat lukken. s Avonds heb ik dan met Edith een cola gedronken in een bar en hebben we wat gebabbeld. Het was een leuke dag.
Vandaag niet veel speciaals heb ik de indruk. Deze namiddag ga ik nog wat door Bobo toeren, nu met Augustin, een kennis van Martine. Hopelijk valt ook dat mee.
Ah ja, er is een dochter aangekomen van Mme Annick, dus nu zijn we met een persoon meer. Blijkbaar komt er nog een dochter in de loop van de week maar die gaat niet lang blijven. Ik ben benieuwd. Mme Annick is zelf nog in Ouaga voor een begrafenis. Gisteren kon ze niet komen want na een begrafenis mag je nooit de woensdag reizen. Bijgeloof op en top, maar ze houden er wel rekening mee. Ondanks het feit dat ze erg gelovig zijn, houden ze toch nog rekening met de tradities van in de dorpen, een beetje tegenstrijdig maar kom.
Dag lezer Vandaag is het dus Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, een heus feest hier. Anna en ik zijn voor dag en dauw opgestaan (om 6u30) omdat we om 7u in de kerk wilden zijn voor de mis die om 7u30 begint. (ja ja je hoort het goed, een half uur te vroeg gaan omdat de kerk afgeladen vol zal zitten en je anders buiten moet zitten of rechtstaan) Rond 7u30 is de mis begonnen en ze heeft tot 9u45 geduurd, een dikke twee uur dus. Als je dacht dat het saai is om zo lang in de kerk te zitten, dan heb je het mis. Er wordt namelijk heel veel gezongen en vandaag zelfs gedanst. Een aantal vrouwen gaan dan zo in een rijtje dansen in de kerk. Ze vroegen of ik mee wou doen maar ik heb gepast... Volgende keer misschien, we shall see. Vandaag staat er niet veel op het programma, een vriendin van me komt me halen om te tonen waar ze woont (connaître chez moi noemen ze dat hier), ik ben benieuwd wat dat dan zal inhouden. Zo dat is het voor vandaag, ik vind dat ik al veel blogs gepost heb de laatste tijd...
Na gisteren weer een heel erg vriendelijke opmerking over mijn gewicht, vond ik dat ik daar toch een blogbericht moest over posten. Ik ben al een aantal kilos afgevallen sedert mijn vertrek uit België (maar kan nog steeds niet in de tweede reeks kleren die ik meehad, van uit een magerdere periode). Nu ondanks het gewichtverlies wordt me bijna dagelijks gezegd dat ik grosse ben. Ik probeer hen dan uit te leggen dat dat in onze cultuur eigenlijk niet zo lief is van dat te zeggen. Maar zij zien daar geen kwaad in. Als je wat kloeker bent, dan wil dat zeggen dat je geld hebt om eten te kopen en zij zien dat als een goed iets. Na het zeggen dat ik dik was, gingen ze over tot een schatting van hoeveel ik woog. Ze dachten een kilo of 70. Ik ging haast door het plafond (hier een golfplatendak). Ik zei dat ik 55 kg woog, maar dat geloofden ze niet. We hebben gewed, voor de eer, en ik ben deze morgen op de weegschaal gaan staan: 55 op de kop... Charles had een schitterende eigen interpretatie van het gewicht. Hij zegt dat in Europa de mensen dik zijn omdat ze veel eten. Hier zijn enkel de mensen die geen zorgen hebben dik. Het eten heeft er volgens hem niet veel mee te maken.
Beste lezer, Gisteren heb ik dus Brice gezien, de zoon van het gezin waar ik ben blijven slapen in Ouaga en het blijkt een revolutionnair te zijn. Hij wil niet in Ouaga bij zijn ouders wonen want hij wil zijn eigen leven leiden.Na een jaar in de States vertoefd te hebben, is hij terug naar Burkina gekomen. Brice is een socialist en dus tegen de heersende regering van Blaise. Tijdens zijn universitaire carrière was hij leider van een of andere beweging die het niet eens is met wat nu gaande is hier in Burkina. Een aantal van zijn vrienden zijn hier verongelukt en sommige zijn gewoon verdwenen. Zelf bracht hij al een aantal nachten in de gevangenis door. Hij denkt dat er ooit een revolutie zal plaatsvinden en dat dat de enige weg is naar een ander Burkina, zijnde een land zonder corruptie. Hij beweert ook dat de regering niet wil dat de bevolking naar school gaat omdat dat die revolutie in de hand zou werken. Tot zover de mening van Brice. Zelf ga ik hier geen mening over neerpennen omdat ik niet wil vervolgd worden, je weet maar nooit wie hier die blogs allemaal leest. Ik vond het gewoon de moeite om eens te vermelden.
Na een week zonder blogbericht, doe ik mijn best om nog eens iets te schrijven. Zoals aangekondigd ben ik dus naar Ouaga geweest, een heus avontuur, net wat ik nodig had. In Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso voor de leken onder jullie, is het tempo een stuk sneller dan hier in Bobo. Ik heb er Martine en Miek en co gezien. De eerste nacht heb ik met Martine op de kamer geslapen omdat Parfait nog niets gevonden had om te kunnen blijven slapen. De volgende dag ben ik met Miek en haar volgelingen meegeweest naar het project van Charles en heb ik daar wat met de kinderen gespeeld. s Avonds heeft Parfait mij naar het huis gebracht van een broer van hem (zijn broer, vrouw en hun dochter waren op reis, de zoon woont in Bobo en wonder boven wonder, ik ken hem want ik heb met hem samengewerkt in Don Bosco). Parfait heeft mij dan in contact gebracht met een neef van hem, Souley, een echte charmeur (maar ik ben er niet voor bezweken, zijn charme-offensief was er echt een beetje over), die heeft mij een beetje rondgeleid, maar het is vooral Charles die mij Ouaga heeft laten zien. Er was toevallig ook iemand hier van Bobo in Ouaga, een gendarme, en met die ben ik ook eens weggegaan. Dus ja, gidsen genoeg. Ze wilden trouwens allemaal dat ik wat langer zou blijven, maar père César (de liefste onder de paters hier in Bobo) vertrekt vandaag naar Lomé en ik wilde toch afscheid van hem nemen. Ik ga normaal nog wel eens terug naar Ouaga om het nog wat meer te zien en wat meer te bezoeken. Maar we zullen zien.
Verder ben ik al een paar kindjes tegengekomen die zeiden: ça fait deux jours, dat betekent hier dus dat het al een eindje geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik heb hen dan verteld dat ik naar Ouaga ben geweest en toen verstonden ze het. Ik ga straks eens op de speelplaats kijken of ik er nog wat tegenkom die ik ken.
Zo, dat was het voor vandaag. De volgende dagen heb ik niet echt plannen, dus dan volgen er zeker meer blogberichten en antwoord ik op de mails die ik kreeg de afgelopen dagen.
Liefs en tot blogs,
Jullie Nasara ("blanke" in het Moree, de taal van de Mosi, gesproken in Ouaga)
