Dag lezer,

Als ik een eindje niets meer gepost heb op mijn blog, dan komt dat door een moto-ongeval… Ik ben tegen de Afrikaanse vlakte gegaan… Je moet het maar kunnen hé, er zijn hier maar drie geasfalteerde straten en in één van die straten val ik. Nu kan ik er al een beetje om lachen in het begin was dat niet het geval en vandaar dat ik niet blogde… Hier volgt het verslag:

Christiane, een twintigjarig meisje wilde met mij naar de markt om er een stofje te kopen om een Afrikaans kleed te maken, maar ze heeft geen moto. Dus we vragen het aan onze vriend Brice, die er geen probleem van maakt. Nu, hij was onze afspraak vergeten dus hebben we een uur rondgehold tot we de moto hadden (een voorteken?) Op het moment van het vertrek zegt hij dat ik verantwoordelijk ben voor de moto. Ik dacht: ja ik zal maken dat hij goed gesloten is en zo. We vertrekken, zijn nog geen paar meter verderop; ik zeg het meisje trager te rijden en boem we vlammen tegen een taxi. Ik zag de auto dichterbij komen en dacht: oei oei, en dat was het zowat, toen gingen we dus tegen de vlakte… Na een paar seconden ging ik rechtop zitten en besefte wat er gebeurd was, ik wilde rechtstaan om van de weg af te gaan, maar al de mensen die zich rondom ons verzameld hadden zeiden dat we moesten blijven zitten. Na een tijdje mochten we toch rechtstaan van de omstaanders om van de weg te gaan. Ik belde de eigenaar van de moto, die geloofde mij eerst niet… (Klein detail, de moto is nog geen maand oud). Algauw kwam hij eraan en hij belde de Salesianen. We lieten de politie komen voor een “constat” en voor zij er waren was ik al op weg naar de dokter. Ik heb een wonde aan mijn oog, op mijn ooglid wat schrammen die een mooi souvenir zullen blijven en gekneusde ribben. Ik wou geen röntgenfoto laten maken, maar de paters stonden erop, dus hebben we dat maar gedaan. Het meisje dat mij vervoerde is een stuk van haar tand kwijt, heeft drie loszittende tanden en heeft pijn aan haar been. Maar we leven beide nog en dat is het belangrijkste. Nu God was met ons, en mijn beschermengel was er ook bij want anders hadden we het niet overleefd

Vervolgens naar de politie om het dus te gaan regelen. Na een onderhoud waar elk zijn versie vertelt zeggen ze dat je het eerst onder elkaar moet regelen en als dat niet lukt, dan komt er een rechtzaak van. Nu we zitten daar buiten op een bank, en blijkt dat de auto eigendom is van een rijkswachter die alle politie-agenten kent. Je ruikt de corruptie al van uren ver. Ze zeggen dat ze 1/3 gaan betalen van de kosten van moto. Wij vragen de helft omdat er twee partijen zijn. Ze gaan niet akkoord en vertellen ons een boel leugens (waar ik later in een lifeverslag wel meer zal over vertellen). Nu om een lang verhaal kort te maken, we hebben besloten dat zij 1/3 en wij 2/3 zouden betalen, ondanks het feit dat de bestuurder geen rijbewijs had, de auto geen verzekering enzoverder... Het erge is dat de taximan grif toegeeft dat hij niet gekeken heeft of er een moto of fiets aankwam. Hij zag een klant aan de rand van de weg, en heeft uitgeweken zonder kijken (volgens ons ook zonder zijn pinklicht te gebruiken maar hij beweert dat wel te hebben gedaan).

De tamtam heeft zijn werk goed gedaan: de avond zelf kwamen er al mensen op bezoek om mij beterschap te wensen. Zo zijn de mensen hier wel, bezorgd en vriendelijk. De mensen van de wijk houden mij in de straat tegen om te zeggen dat ze het jammer vinden dat ik nu een slechte herinnering ga overhouden aan Burkina. Ik zeg hen dan dat de goede zullen overwinnen. En dat zal ook zijn, eens mijn wonden genezen zijn en mijn oog weer helemaal open kan.

Blijkbaar moest ik ook eens meemaken hoe dicht de dood hier bij de mensen aanwezig is. Een collega zegt het als volgt: “la mort nous fait des bisous chaque jour”, en dat heb ik dus aan den lijve kunnen ondervinden. Nog een tiental dagen en ik ben terug, hopelijk in mijn geheel zoals moeke het zei aan de telefoon…

Groetjes en tot blogs,

Soetkin

01-12-2007, 14:28 geschreven door Soetkin