|
Zoals de meesten onder jullie wel weten, ben ik de 10de juli naar Burkina vertrokken. Ik ben hier de 11de om 4u 's morgens toegekomen en er stond mij iemand op de luchthaven op te wachten. De volgende dag heb ik zoals beloofd aan An een pakje afgeleverd in Ouaga en dan ben ik naar Bobo vertrokken (iets meer dan 4 u op de bus zitten) De paters hier zijn heel erg vriendelijk, ze doen echt hun best om mij op mijn gemak te stellen. Ik logeer bij Mme Annick, een weduwe. Op dit moment zijn haar zoon en ook haar nichtje ook in het huis en ik slaap in dezelfde kamer als het nichtje. Het is er echt een beetje kamperen: geen kasten in de badkamer, geen plaats om gerief te leggen, een koude douche, geen fornuis. Ik voel mij wel soms schuldig omdat ze zo hun best doen. Ik vraag bvb waar ik water kan halen, en dan springen ze recht om dat te doen, terwijl ik dat veel liever zelf zou doen eigenlijk. In het huis waar ik woon, werkt er een meisje dat geen Frans kan. Dat is wat lastig omdat we via lichaamstaal moeten communiceren.
Dan mijn werk in het vakantie centrum. Ik geef lessen Engels en Frans. Ik heb al drie lessen Engels gegeven. De klassen zijn gigantisch groot (40 lln) en het niveau van de leerlingen verschilt heel erg... Het leukste is eigenlijk wat ik gisteren namiddag heb gedaan: animatie van kleine kindjes die echt niets hebben. Eigenlijk zijn ze zelfs niet in het kamp ingeschreven omdat ze geen geld hebben. Ik heb samen met een andere animatrice, spelletjes met hen gespeeld. Het probleem is dan wel dat ze je niet meer laten gaan. Als ik hier in de straat loop, dan komen de kleine kindjes naar mij en zeggen ze "blanke" in het Dioula, de lokale taal van hier. En ze willen mij dan allemaal strelen, dus dan wandel ik dan met een hele zwerm kinderen om mij heen. Ze zijn wel dankbaar die kinderen. Met de animatoren verloopt het contact ietsje moeilijker. Ze staan niet zo open voor een gesprek... Sommige doen wel hun best maar het zijn er niet zo veel, ik hoop dat dat nog los zal lopen. Het probleem is dat de cultuur zo verschillend is: ik moet echt nog aan hun gebruiken en gewoontes wennen.
Ik dacht dat het misschien ook leuk zo zijn om een onderdeel met spectaculair nieuws te hebben: het eerste spectaculaire nieuws is dat het mijn eerste nacht in Bobo zodanig hard heeft geonweerd dat ik dacht dat het einde van de wereld nabij was. Ook de paters zeiden dat het het ergste onweer van dit jaar was, dus beeld je maar in...
Ten tweede heb ik "chenilles" gegeten, ik weet de juiste vertaling niet maar het is een soort insect. Zoiets als wat ze in "now or never" zouden doen eten. Het was mijn eerste maaltijd in de familie en ik durfde niet weigeren...
Zo, ik denk dat dat het zowat is. Ik zal asap proberen hier nog eens een berichtje op te zetten.
Ik wil wel nog zeggen dat ik België en de mensen in België harder mis dan verwacht...
LIefs
Soetkin
14-07-2007, 14:47 geschreven door Soetkin 
|
