Na een tijdje geen blogs gepost te hebben, ben ik hier terug met een blog. Eerst wil ik meedelen dat ik sinds een week of twee niet meer op mijn mail kan. Ik kan het wel nog openen, maar ik kan mijn mails niet aanklikken. Ik hoop dat iemand in staat is om dat terug in orde te brengen. Gelieve een mail te sturen naar mijn kuleuven (soetkin.werbrouck@student.kuleuven.be) als je mij wil bereiken en zeker als je denkt dat je mijn probleem kan oplossen want ik vind het heel erg ambetant... (Dus diegene die mij sedert begin september gemaild hebben, ik heb dat nog niet gelezen, sorry). Als je denkt het te knn oplossen, gelieve dat te zeggen hé...............
Elien is hier dus geweest en dat verklaart waarom ik zo lang niets geblogd heb. Ik wilde ten volle van haar aanwezigheid genieten en haar ook niet echt alleen laten dus vandaar. Toen ik terug in mijn huis kwam had ik het moeilijk. Vooral ook omdat Yacine haar bed terug wil, dwz dat ik nu met Anna in een bed moet slapen. En ook omdat Yacine vindt dat ze niet genoeg plaats heeft in de kast en dus al mijn kleren op een hoop heeft gegooid en een deel van de enige plank die ik heb heeft ingenomen. Dus van een klein beetje vrijheid en ruimte, naar weer een tekort aan beide. Het wordt weer wat wennen. Dat is trouwens wat ik nog steeds het moeilijkste vind, dat ik nergens maar dan ook nergens iets heb waar ik alleen kan zijn of waar ik met rust gelaten word.
Nu eerst een verslagje van de reis met Elien. We hebben het één en het ander bezocht en hebben heel veel kunnen bijpraten. Ik heb haar mijn vrienden kunnen tonen en ook de plek waar ik woon en werk. Dus nu kan zij dat bij jullie komen vertellen hé. We hebben Ouaga bezocht, Ziniaré (een dierenpark waar de wilde dieren-leeuwen en zo- enkel achter een ijzeren draad zitten. Je kan ze gewoon aanraken als je wil), Bobo, Banfora (de dômes en de cascades), Koro (een dorpje dat op de rotsen is gebouwd), Tiébélé (het dorp waar alles fout liep)...
Het was echt wel leuk. De rode draad in dat alles waren de pannes van de voertuigen waar we in zaten. Maar ondanks die pannes, zijn we elke keer op onze bestemming geraakt. Soms wel met een serieuze vertraging, maar kom CCA (ceci cest lAfrique) zoals onze vriend Charles zegt.
Ik heb trouwens de toelating om hier nog wat langer te blijven. Ben blij dat dat in orde is, daar moet ik dus niet meer mee inzitten.
Zo, ik geraak maar niet op internet, dus de blog posten zal voor een andere keer zijn...
Aangezien Elien eraan komt en het toch de bedoeling is dat we het een en ander bezoeken, zullen er tijdelijk wat minder blogs gepost worden. Waarvoor mijn verontschuldigingen. Vandaag wilde ik het over geld hebben. Ik ben nu de cultuur al een beetje gewoon en vergeet soms dat de mensen hier echt niet veel geld hebben. Ze gaan hier naar de winkel en kopen alles in kleine hoeveelheiden, gewoon omdat ze het geld niet hebben om een grotere en economischere pak te kopen. Neem nu het wasmiddel, OMO, dat kan je in een grote pak kopen (2.5 kg) of in een zakje van 20 gram. Ze gaan dus elke keer als ze hun was moeten doen naar de winkel om een zakje, gewoon omdat ze geen geld hebben om zo een grote zak te kopen. Een ander voorbeeld is de benzine, ze doen benzine in hun moto voor 500 CFA (nog geen één euro) en dwz dat ze elke dag moeten tanken. Ik heb dan eens uitgelegd dat het slim kan zijn om geld te sparen en dan, eens je het bedrag hebt, economischer is om iets groots te kopen. Dan hebben ze me gezegd dat dat hier in Afrika niet gaat. Je wil sparen, maar dan komt een vriend en die zegt dat hij 2000 CFA nodig heeft (nog geen 4euro) omdat hij geen eten kan kopen voor zijn vrouw en kinderen. En dan geven ze dat en zien ze dat geld nooit meer terug. Zelf let ik een beetje op in wat ik doe: als ik mijn gsm-kaart herlaad doe ik dat ook voor 1000 CFA en niet voor 5.000, kwestie van de mensen niet nodeloos jaloers te maken. Nu dat brengt wel met zich mee dat ik veel moet herladen...
Deze namiddag vertrek ik naar ouaga, met een sjieke auto van de mission catholique... Ze gaan allemaal denken dat ik een zuster ben (ze denken dat nu vaak al). En deze nacht komt mijn zussie toe.
Dag lezer Gisteren was er een grappig voorval, waar ik nog altijd mee moet lachen als ik eraan denk. Er is een pater die al iets ouder is (ik durf zijn leeftijd niet te schatten maar het zou moeten over de 60 zijn toch). Nu tijdens het eten, zag hij een fles staan en hij vroeg of dat was om de aankomst van Cyprien te vieren. Ik verstond al niet zo goed waarom hij dat zei, want er stond niets speciaals op tafel. Na een tijdje pakt hij de fles azijn vast en hij giet een goede geut in zijn glas. Iedereen kijkt raar natuurlijk. Vicente heft het glas en Carlos roept net op tijd: nee, dat is azijn. Omdat het azijn was met kleurstof dacht hij dat het wijn was, omdat het ook roze-achtig was dus. Man man man, gelachen dat we hebben.
Vandaag zijn mijn Engelse lessen afgelopen, de kinderen waren dankbaar en hadden een tekstje in het Engels opgesteld. Wel lief. Nu ga ik nog wat op de speelplaats gaan en zien wat er daar aan de hand is. Verder is het plan om naar een nieuw gebouw van de paters te gaan kijken waar de prenovicen zouden verblijven. Ik ben benieuwd hoe dat er zal uitzien. Marc, een salesiaan die stage is aan het doen, zal bij hen wonen. Hij noemt het Mon palais, de paters noemen het le triangle omdat het terrein die vorm heeft.
Vandaag naar de markt geweest en weer werd toubabou geroepen. De kindjes zeggen dan in Dioula dat ik ze mee moet nemen, maar als ik hen de hand reik, dan twijfelen ze. Sommige beginnen ook te wenen als ik tegen hen praat. Een blanke, wat een openbaring.
Hierbij laat ik het,
Liefs en tot blogs
Soetkin
Ps Allemaal duimen dat ik de toelating krijg om hier 5 maanden te blijven ipv 3, dat is nu in overleg...
Er is hier niet echt veel nieuws op dit moment. Al wordt het wel met de dag leuker. Er zijn al heel wat salesianen toegekomen die hier het hele jaar blijven. Dat maakt dat er een pak meer ambiance is dan toen we met zn twee of met drie waren. Als je dacht dat religieuzen saai waren, dan heb je het mis. Er wordt heel erg veel gelachen en gepraat over vanalles. Het voordeel van Afrika is dat er veel roepingen zijn, ook onder de jonge mensen en dus zitten er een aantal mensen van mijn leeftijdscategorie bij (laat ons zeggen tussen 25 en 35). Nu, in elk geval heb ik de laatste dagen al erg veel gelachen met hen en ook veel bijgeleerd. Op dit moment is er ook een salesiaanse zuster hier en dat is ook eens leuk, om vrouwelijk gezelschap te hebben. Het is een zuster die van hier afkomstig is maar nu moet ze naar Cotonou. Het is echt wel een toffe.
Binnenkort moet er nog een pater toekomen die Cyprien heet, en ik heb natuurlijk gevraagd waarom ze hem niet bij zijn naam noemen. Ik vond dat stom om de nationaliteit te gebruiken en niet de naam. Nu, hilariteit alom. Hij heet dus echt zo. Een beetje zoals je Paris Hilton hebt zeker of Lourdes, het kind van Madonna. Plaatsnamen zijn in. Misschien een tip voor Koen en Birgit J. Zo, vrijdag vertrek ik naar Ouaga om er mijn zusje op te pikken. Hopelijk wordt het een leuke ervaring voor haar, maar ik ben er redelijk gerust in.
Lieve groeten,
Soetkin
PS De cake was heerlijk. Hij was wel niet opgekomen door een misverstand over de gist...
Eén september indachtig moet ik toch een blog posten om de mensen die in het onderwijs staan of die nog naar school gaan een goede start te wensen. Eveneens vermelden dat ik duim voor de mensen met tweede zit. Hier gaat alles goed. Ik heb nu wel wat werk. Carlos laat mij af en toe iets typen en in de namiddag hou ik wat toezicht op de koer... Vandaag komt een deel van de communauteit toe. Later in september zouden er 6 pre-novicen moeten toekomen. Dus dan zijn ze hier met 12 en met mij erbij 13 (een ongeluksgetal idd). Ik ga dus vandaag een taart bakken, die we dan vanavond met wie hier al toegekomen is gaan opeten. Hopelijk lukt het mij, het wordt een gewone cake, dus het zou moeten hé.
Verder verlang ik tot Elien hier is, ik heb zin om ze een aantal dingen te tonen en de mensen van hier verlangen ook om haar te zien.
Ah ja, overlaatst een italiaan ontmoet die hier een vereniging heeft: terrapatria. Hij wil geen NGO zijn omdat hij zegt dat die geld van de staat aannemen en dat de staat niet altijd correct is. Dus houdt hij het bij een associatie. Hij zegt ook atheïst te zijn en zweert bij het communisme (iets waar ik dan weer niet in geloof)... Hoewel onze middelen en ons geloof verschillen zijn onze doelen hetzelfde: de mensen van hier helpen. Dus dat schept wel een band.
Terwijl ik deze blog post, zit er hier, zoals gewoonlijk iemand mee te kijken op het scherm. Of ze het nu begrijpen of niet, dat maakt voor hen niets uit... Dat is echt raar hé. Maar waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat ze niets anders te doen hebben.
Hello, Vandaag een beetje weinig inspiratie voor de blog. Wat kan ik vertellen? Ah ja, dat mijn zusje mij hier komt bezoeken in september. Alle jongens zijn al plannen aan het smeden om haar te versieren. Ik heb gezegd dat ze een vriend heeft, maar dat kan hen niets schelen. Trouw is hier een relatief rekbaar begrip. Nu, zelfs aan mij komen ze nog vragen of ze mijn vriend/lief mogen worden. Als ik dat dan thuis vertel, tegen Yacine, een van de dochters, dan zegt ze: weer eens één die zijn kans op een visum gewaagd heeft (en gemist)... Blijkbaar is het de droom van veel mensen van hier om met een blanke te trouwen, gewoon om in Europa binnen te geraken. Ik probeer hen duidelijk te maken dat het daar niet altijd even gemakkelijk is voor hen. En dat een blanke vrouw van wanten weet, dus dat ze gaan afzien. Maar de droom van een leven in Europa is zo levendig dat het hen geen barst kan schelen. Ze willen trouwen, een visum krijgen en dan scheiden als het moet. Toch heb ik daar mijn vragen bij, het verschil in cultuur is zo enorm. Ik weet echt niet of ze het beter zullen hebben daar in ons Europa.
Dus Elien is gewaarschuwd (en Jan bij deze ook).
Tot blogs
Soetkin PS en ondertussen blijven de kinderen maar "toubabou" roepen. Beeld je eens in dat wij in België "zwarte" roepen, puur racisme?!
Hier vinden ze dat hun vrouwen al redelijk vrijgevochten zijn. Ik heb er toch mijn vragen bij en vind als westerse en feministische vrouw dat ik daar een blog over moet posten. De man zwaait hier duidelijk de plak. Zo heb ik in discussies gemerkt dat de jongens op zoek gaan naar een vrouw die lager geschoold is dan hij, en die ook minder verdient. Anders wordt het moeilijk om die vrouw te domineren zeggen ze. Leve het seksisme! Verder moet de vrouw minstens vijf jaar jonger zijn, en best een jaar of tien jonger. De reden die ze daarvoor geven is dat een vrouw hier in Afrika er sneller oud uitziet dan de man en dat de man anders een jongere vrouw zou zoeken... Nu is de vraag hoe het komt dat ze sneller ouder wordt. Je zou voor minder als jij altijd thuis moet blijven terwijl de lieve man met vrienden op schok is... Ja, soms zit Rokia (een 20-jarige vriendin) in het huis van haar verloofde (Augustin een jaar of 30) terwijl hij verderop in het café met vrienden zit. Zij poetst het huis en doet zijn was terwijl hij aan het thee drinken is bij de buren. Kan je dan van femme libérée spreken? De vrouwen vinden nochtans dat ze niet te klagen hebben en dat omdat ze met de moto mogen rijden (blijkbaar is dat niet in alle buurlanden van burkina het geval). S Avonds is het ook uitzonderlijk dat een vrouw op stap gaat, meestal kruipen ze vroeg in hun bed....
Hier is werk aan de winkel zou ik zo zeggen zeg ik zo.
Vandaag ben ik al van 5u30 wakker. De reden daarvoor is dat Mme Annick nog een mis had aangevraagd voor haar zus die twee weken geleden overleden is. Aangezien ik dacht dat ze het toch belangrijk vond, ben ik dus deze morgen naar de mis van 6u geweest. (Het is hier trouwens elke morgen om 6u mis, het was nu de eerste keer dat ik ging). Ik denk wel dat ze blij was...
Verder wilde ik nog iets bloggen over waarheid en leugen. Hier liggen waarheid en leugen veel dichter bij elkaar heb ik de indruk en ze zijn bijgevolg soms moeilijk uit elkaar te halen. Er worden hier veel meer leugentjes verteld omdat ze vinden dat de waarheid vaak kwetst. De mensen van hier vinden dan ook dat ik veel te direct ben. Ze hebben mij dat dan ook niet zo direct gezegd natuurlijk. Ze doen dat met van die mooie veralgemeningen: de blanken zijn heel erg direct. En dan moet ik lachen natuurlijk, omdat het zo een typische veralgemening is. Zij maken geen onderscheid tussen europeanen, amerikanen, australiers enzoverder. Het is allemaal één pot nat, het zijn de blanken.
Terug naar waarheid en leugen. Als ze hier in iets geen zin hebben, vertellen ze dat ze geen tijd hebben of een ander plan hebben. Daarenboven vertellen ze zo veel dingen om te lachen en soms vind ik het wel moeilijk om te weten of het al dan niet waar is. Nochtans heeft mijn vake mij daar al wat in getraind...
In elk geval zijn de discussies hier een middel om te overleven. Het contact met andere mensen maakt dat ze verder kunnen. Ik denk dan ook dat het vertellen van leugentjes in dat opzicht moet geïnterpreteerd worden. Ze vertellen liever iets dat niet waar is, dan dat ze moeten zwijgen of dan dat ze iemand moeten kwetsen.
Ondertussen is het hele huis van Mme Annick vol mensen. Al haar kinderen zijn toegekomen. Ik slaap nu dus met Anna op de kamer, en ook met de bonne. De laatste ligt op de grond. In de kamer van Mme Annick slapen, naast haar, twee dochters van haar. Verder in de kamer van Doudou slaapt nog een andere zoon Papou. Het huis is nu dus goed gevuld en de privacy nog iets minder dan wat het was, maar soit, ik begin het gewoon te worden.
Gisteren heb ik mijn ondergoed ZELF gewassen, want dat is hier ook geen sinecure. Amai, ik geef dus mijn was aan de paters en zij laten het dan door derden wassen. Alles gebeurt hier met de handen hé, geen wasmachines dus. Nu Anna had mij al eens verteld dat het niet de gewoonte is om je ondergoed door iemand anders te laten wassen. Zij wassen dat elke dag als ze onder de douche gaan (ik vraag mij af hoe hygiënisch dat is, maar kom). Nu, aangezien ik toch nog geen op en top afrikaanse ben, was ik mijn ondergoed niet onder de douche, maar apart. Gisteren was het dus die mooie dag. Je moet eerst wat OMO in het water doen en laten weken (er wordt met koud water gewassen) en dan doen ze daar wat vloeibare zeep in en moet je je kleren inzepen met een stuk zeep. En dan: wrijven maar. Ik heb zo hard gewreven dat mijn vingers er helemaal van open liggen. Nu, in elk geval wist het hele gebuurte dat ik aan het wassen was en kwamen sommigen een kijkje nemen.
Ze zeggen dat ik trots mag zijn dat ik dat kan en dat ik dan het maar eens in België moet voordoen... Ik heb gezegd dat ik het toch liever in de machine stak, omdat het handiger is en bovendien stukken properder eruit komt.
De salesianen zijn allemaal vertrokken op bezinning naar Lomé. Overmorgen zou Carlos hier moeten aankomen. Dat is de overste (als ik het goed verstaan heb) en hij is dan ook diegene die de beslissing zal nemen of ik vijf maand kan blijven of niet. Ik hoop dat het geen probleem gaat zijn, maar Vicente zei dat hij al wel genoeg werkjes zag die ik zou kunnen doen, dus waarschijnlijk komt het goed. Laat ons hopen.
Verder is er niet veel nieuws onder de zon, die op dit moment achter de wolken zit.
Een te druk weekend achter de rug waarvan ik dus moet bekomen. Ik breng jullie op de hoogte van de activiteiten. Zaterdag was er vanalles te doen. Ik was uitgenodigd op een trouw en op een feest voor 50 jaar huwelijk van een koppel. Eerst ben ik dus naar de huwelijksmis geweest en dan naar het trouwfeest van een jong koppel. Het was in een sjiek hotel maar toch helemaal iets anders dan een trouwfeest bij ons. Na een goed uur wachten op de pasgetrouwden, begonnen wat speechen, waar niet veel van te verstaan was. Vervolgens kregen we frisdrank of een pintje. Maar niet iedereen kreeg iets, ik gelukkig wel... Verder was er eten, mijn buur had een bakje bemachtigd. In dat bakje zat een een stukje kip en dan wat zoete koekjes. Een heus eetfestijn voor de gemiddelde burkinabees... Daarna, gingen we naar de noces dor van dat koppel: daar kregen we een fanta en ik een stuk cake. Ah ja, ik vergat te zeggen dat ik altijd een stoel aangeboden krijg. Dat is niet het geval voor de mensen van hier... Vervolgens gingen we op café om nog iets te drinken, en aten we porc-au-four. Niet echt lekker maar de burkinabezen vinden dat een echte lekkernij. Ik vind er vooral veel vet aan, en het vel van het varken hangt er volgens mij nog aan. Nu ja, uit beleefdheid wat gegeten. Het gevolg van de zaterdag: ongelofelijk veel maagpijn, het is tot op de dag van vandaag nog niet over. Ik weet niet of het de frisdrank is of het varkensvlees, maar ik zal nooit meer zoveel drinken en zeker niet meer die porc eten.
De volgende dag had Anna, een spaanse die hier op verlof is, mij uitgenodigd om met haar fiancé naar een stadje te gaan. Het was wel leuk maar niet fantastisch oa door de brandende zon en mijn maag. Bovendien is een stadje bezoeken hier niet zoals bij ons want er is niet echt iets in dat stadje hé. Gelukkig was het zondag en dus markt maar voor de rest... We aten er rijst en soumbala (iets dat ze eerst goed laten rotten en dan in het eten draaien, mjam mjam) en kip (dat is hier wel heel lekker). Zoals echte afrikanen aten we dat met onze handen... De terugreis was ook een avontuur, we zaten met 15 op en in de auto die voor 8 bestemd was. In elk geval, het was de moeite waard.
Zo, dat was mijn druk weekend,
Tot blogs
Soetkin ps de mensen van hier zeggen dat het normaal is dat ik mij zwak voel omdat ik te veel onderneem. Ik moet thuis blijven en niets doen, dan zou dat niet gebeuren...
Gisteren met Edith door Bobo getoerd op de moto. Was eigenlijk heel erg leuk, een uur of drie zo. Het is echt een heel mooi land qua natuur vind ik, en ook de zonsondergangen zijn hier prachtig. Het landschap is wat ruw, redelijk groen. Heb voor de eerste keer een aapje gezien, dat zat op de koer bij mensen, echt koddig. Ze moesten lachen dat ik dat nog nooit zo in het wild gezien had. Ze heeft mij ook gebracht naar een huis met afbeeldingen van het dorp waar haar ras leeft (ik kan nu niet op de naam komen, sorry). Heel erg primitief, met een marabout, maskers, bijgeloof en veel verveling. Ik hoop dat ik ooit eens in een dorp geraak. Als Edith naar haar dorp zou gaan, mag ik mee, maar het is niet zeker dat dat gaat lukken. s Avonds heb ik dan met Edith een cola gedronken in een bar en hebben we wat gebabbeld. Het was een leuke dag.
Vandaag niet veel speciaals heb ik de indruk. Deze namiddag ga ik nog wat door Bobo toeren, nu met Augustin, een kennis van Martine. Hopelijk valt ook dat mee.
Ah ja, er is een dochter aangekomen van Mme Annick, dus nu zijn we met een persoon meer. Blijkbaar komt er nog een dochter in de loop van de week maar die gaat niet lang blijven. Ik ben benieuwd. Mme Annick is zelf nog in Ouaga voor een begrafenis. Gisteren kon ze niet komen want na een begrafenis mag je nooit de woensdag reizen. Bijgeloof op en top, maar ze houden er wel rekening mee. Ondanks het feit dat ze erg gelovig zijn, houden ze toch nog rekening met de tradities van in de dorpen, een beetje tegenstrijdig maar kom.
Dag lezer Vandaag is het dus Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, een heus feest hier. Anna en ik zijn voor dag en dauw opgestaan (om 6u30) omdat we om 7u in de kerk wilden zijn voor de mis die om 7u30 begint. (ja ja je hoort het goed, een half uur te vroeg gaan omdat de kerk afgeladen vol zal zitten en je anders buiten moet zitten of rechtstaan) Rond 7u30 is de mis begonnen en ze heeft tot 9u45 geduurd, een dikke twee uur dus. Als je dacht dat het saai is om zo lang in de kerk te zitten, dan heb je het mis. Er wordt namelijk heel veel gezongen en vandaag zelfs gedanst. Een aantal vrouwen gaan dan zo in een rijtje dansen in de kerk. Ze vroegen of ik mee wou doen maar ik heb gepast... Volgende keer misschien, we shall see. Vandaag staat er niet veel op het programma, een vriendin van me komt me halen om te tonen waar ze woont (connaître chez moi noemen ze dat hier), ik ben benieuwd wat dat dan zal inhouden. Zo dat is het voor vandaag, ik vind dat ik al veel blogs gepost heb de laatste tijd...
Na gisteren weer een heel erg vriendelijke opmerking over mijn gewicht, vond ik dat ik daar toch een blogbericht moest over posten. Ik ben al een aantal kilos afgevallen sedert mijn vertrek uit België (maar kan nog steeds niet in de tweede reeks kleren die ik meehad, van uit een magerdere periode). Nu ondanks het gewichtverlies wordt me bijna dagelijks gezegd dat ik grosse ben. Ik probeer hen dan uit te leggen dat dat in onze cultuur eigenlijk niet zo lief is van dat te zeggen. Maar zij zien daar geen kwaad in. Als je wat kloeker bent, dan wil dat zeggen dat je geld hebt om eten te kopen en zij zien dat als een goed iets. Na het zeggen dat ik dik was, gingen ze over tot een schatting van hoeveel ik woog. Ze dachten een kilo of 70. Ik ging haast door het plafond (hier een golfplatendak). Ik zei dat ik 55 kg woog, maar dat geloofden ze niet. We hebben gewed, voor de eer, en ik ben deze morgen op de weegschaal gaan staan: 55 op de kop... Charles had een schitterende eigen interpretatie van het gewicht. Hij zegt dat in Europa de mensen dik zijn omdat ze veel eten. Hier zijn enkel de mensen die geen zorgen hebben dik. Het eten heeft er volgens hem niet veel mee te maken.
Beste lezer, Gisteren heb ik dus Brice gezien, de zoon van het gezin waar ik ben blijven slapen in Ouaga en het blijkt een revolutionnair te zijn. Hij wil niet in Ouaga bij zijn ouders wonen want hij wil zijn eigen leven leiden.Na een jaar in de States vertoefd te hebben, is hij terug naar Burkina gekomen. Brice is een socialist en dus tegen de heersende regering van Blaise. Tijdens zijn universitaire carrière was hij leider van een of andere beweging die het niet eens is met wat nu gaande is hier in Burkina. Een aantal van zijn vrienden zijn hier verongelukt en sommige zijn gewoon verdwenen. Zelf bracht hij al een aantal nachten in de gevangenis door. Hij denkt dat er ooit een revolutie zal plaatsvinden en dat dat de enige weg is naar een ander Burkina, zijnde een land zonder corruptie. Hij beweert ook dat de regering niet wil dat de bevolking naar school gaat omdat dat die revolutie in de hand zou werken. Tot zover de mening van Brice. Zelf ga ik hier geen mening over neerpennen omdat ik niet wil vervolgd worden, je weet maar nooit wie hier die blogs allemaal leest. Ik vond het gewoon de moeite om eens te vermelden.
Na een week zonder blogbericht, doe ik mijn best om nog eens iets te schrijven. Zoals aangekondigd ben ik dus naar Ouaga geweest, een heus avontuur, net wat ik nodig had. In Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso voor de leken onder jullie, is het tempo een stuk sneller dan hier in Bobo. Ik heb er Martine en Miek en co gezien. De eerste nacht heb ik met Martine op de kamer geslapen omdat Parfait nog niets gevonden had om te kunnen blijven slapen. De volgende dag ben ik met Miek en haar volgelingen meegeweest naar het project van Charles en heb ik daar wat met de kinderen gespeeld. s Avonds heeft Parfait mij naar het huis gebracht van een broer van hem (zijn broer, vrouw en hun dochter waren op reis, de zoon woont in Bobo en wonder boven wonder, ik ken hem want ik heb met hem samengewerkt in Don Bosco). Parfait heeft mij dan in contact gebracht met een neef van hem, Souley, een echte charmeur (maar ik ben er niet voor bezweken, zijn charme-offensief was er echt een beetje over), die heeft mij een beetje rondgeleid, maar het is vooral Charles die mij Ouaga heeft laten zien. Er was toevallig ook iemand hier van Bobo in Ouaga, een gendarme, en met die ben ik ook eens weggegaan. Dus ja, gidsen genoeg. Ze wilden trouwens allemaal dat ik wat langer zou blijven, maar père César (de liefste onder de paters hier in Bobo) vertrekt vandaag naar Lomé en ik wilde toch afscheid van hem nemen. Ik ga normaal nog wel eens terug naar Ouaga om het nog wat meer te zien en wat meer te bezoeken. Maar we zullen zien.
Verder ben ik al een paar kindjes tegengekomen die zeiden: ça fait deux jours, dat betekent hier dus dat het al een eindje geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik heb hen dan verteld dat ik naar Ouaga ben geweest en toen verstonden ze het. Ik ga straks eens op de speelplaats kijken of ik er nog wat tegenkom die ik ken.
Zo, dat was het voor vandaag. De volgende dagen heb ik niet echt plannen, dus dan volgen er zeker meer blogberichten en antwoord ik op de mails die ik kreeg de afgelopen dagen.
Liefs en tot blogs,
Jullie Nasara ("blanke" in het Moree, de taal van de Mosi, gesproken in Ouaga)
Vandaag een berichtje over de dood omdat het iets is waar je hier veel meer in contact komt dan bij ons (vind ik). Tijdens meerdere gesprekken heb ik ondervonden dat ze veel meer geconfronteerd worden met de dood dan wij.Ik logeer dus Mme Annick, een weduwe, haar man is gestorven tijdens een verkeersongeval. Zij had niet zoveel moeite met het vertellen dat haar man haar ontvallen was, al zei ze wel dat ze sedertdien vaak een hoge bloeddruk heeft. Dan Anna, ik heb haar meerdere keren gevraagd hoe het kwam dat ze bij haar tante woonde. Ik vroeg haar zelfs eens: je ouders, wonen hier dan ver van hier? En ze zei: nee, niet zo. Na nog een paar keer vragen blijkt dat haar ouders gestorven zijn, hoe heeft ze niet verteld. Verder hebben nog een aantal leerlingen mij verteld over een ouder, broer of zus die ze verloren hebben. Ik mag er niet aan denken. Dan besef je dat wij het in het Westen zoveel beter hebben. Het feit dat de mensen er minder vroeg sterven is daar een bewijs van.
Iets wat met de dood gelinkt is, is het leven. Tijdens het typen van dit blog bericht kwam er een dame vragen om voor haar zus te bidden in de mis van zondag. Ze is tien jaar getrouwd en heeft nog geen kinderen, dus zondag zal daarvoor gebeden worden. Ze krijgen hier ook wel veel meer kinderen dan bij ons (ik moet er nog eens achterkomen hoe zij dat verklaren, ik denk dat het is omdat ze geen of minder veilige voorbehoedsmiddelen gebruiken) Wat ook opvallend is, is de dagelijkse reclame op de televisie om te werken aan een Afrika zonder AIDS. Maar bij het bekijken van het spotje zeggen mijn huisgenoten: dat zijn zuid-afrikanen die in dat spotje spelen, dat komt omdat AIDS daar meer verspreid is. (Klopt dat Tom, ik dacht dat heel Afrika ongeveer in dezelfde situatie verkeerde?) In elk geval is het spotje aan alle Afrikanen gericht maar voelen de Burkinezen er zich niet door aangesproken. Ergens is het wel te begrijpen natuurlijk, maar het is wel jammer dat het spotje zijn doel mist.
Zondag vertrek ik naar Ouaga voor een paar dagen. Ik zou daar Parfait, Charles, Miek en co en Martine moeten zien. Ik hou jullie op de hoogte. Ik probeer ook daar op tijd en stond een bericht te bloggen...
Vake heeft gebeld uit Haïti, ook daar loopt alles op wieltjes, Zoen,
Vandaag een beetje last van duizeligheid. Ik weet echt niet hoe het komt en ik hoop dat het snel overgaat want het is wel wat ambetant. Een beschrijving van waar ik leef en wat mijn plannen zijn staat vandaag op de agenda. Ik woon blijkbaar in een heel chic huis (dat wist een belgische mij te vertellen). Voor mij is dat huis totaal niet chic want er staat niets in. Maar wat het tot een luxueuze villa maakt is een frigo, een tv en een videorecorder. Voor de rest is er niets aan.... Geen vensters, geen vloer, wel een soort plafond (wat ook al uitzonderlijk is). Ik woon in Bobo zelf, niet in dorp of zo. Maar het is toch niet echt het centrum want hier is er geen asfalt. De wegen zijn dus van rode aarde, zoals verwacht... er is s nachts geen verlichting, het is hier dus pikdonker. Dat zijn zo allemaal dingen waar je niet bij stil staat als je vanuit België vertrekt... een zaklamp ware handig geweest bvb.
Normaal ga ik zondag voor een paar dagen naar Ouaga, hopelijk vind ik daar iemand die mij kan entertainen, en anders keer ik maar vroeg terug. Half augustus ga ik lessen spaans geven (drie uur per dag gedurende 10 dagen), ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ze gaan hier wel nog aan een handboek moeten geraken want anders gaat het niet lukken vrees ik...
Verder wil ik nog een driedubbele oproep doen
1) wie een oud uurwerk heeft, mag mij dat opsturen want ik ben het mijne vergeten en zonder uurwerk leven is echt wel heel ambetant...
2) Is er iemand die zin heeft om te mailen of brieven te schrijven met een Afrikaantje (in het Frans) want heel veel kinderen vragen mij hier of ik aan een correspondent kan geraken...
3) Wie zin heeft om mij een brief te schrijven: het adres is hetvolgende
Deze morgen heb ik geprobeerd om iets te typen maar tevergeefs, de pc wilde niet mee. Hopelijk gaat het nu wel. Dit weekend heb ik niet echt iets speciaals gedaan. Ik hoorde wel veel muziek en zag veel volk een beetje verder in de straat (lees gewoon rode aarde waar geen huizen staan). Ik ben gaan kijken en heb gevraagd wat er gebeurde. Het was een doop van een kindje (wel een moslim-doop want de christelijke doop gebeurt met een heel aantal kinderen tesamen). Ik mocht al direct mee de dansvloer op en heb daar dan wat danspasjes geplaceerd... Toen vroeg ik waar dat kindje was en zijn we in het huis geweest en heb ik dus het bewuste kindje gezien. Ik heb het dan een goede doop gewenst (want dat moest zo) en ben na nog een paar danspasjes geplaatst te hebben naar don bosco gegaan... Daar kinderen het spelletje vliegen vangen geleerd. Het is geleden van op het speelplein in Spiere dat ik dat nog heb gespeeld... Maar ze kenden het niet en vonden het leuk. Maandag zag ik dan een aantal kinderen vliegen vangen spelen, echt grappig. Gisteren was het match en ik ben verantwoordelijk voor twee groepen en ze hebben beide gewonnen. Vreugde alom, ze gaan daar echt in op. s Avonds dan iets raars gegeten (voor de verandering) want Mme Annick is terug, en dat zal je geweten hebben. Als ze s morgens om 5 u opstaat, dan hoort het hele huis wakker te zijn... Iedereen springt ook echt voor haar: ze zegt dan bvb ik heb geen bord en dan springen die kinderen recht om één te gaan halen (niet enkel de meid dus)... Moeke en vake knn daar alleen maar van dromen ... En daarbij laat ik het... Binnenkort, op aanvraag van tante k. een beschrijving van mijn huis en de streek hier...
Zoals aangekondigd ben ik dus met miek en haar groep meegegaan naar Banfora. Het was een echt avontuur. Miek en co zijn eerst hierheen gekomen om de school en zo eens te zien. De kindjes waren wel wat teleurgesteld dat ze hen niet gezien hebben... Daarna zijn we in een krakkemikkig busje vertrokken naar Banfora. Eerst moet ik iets rechtzetten, ze hebben daar geen zeepaardjes maar nijlpaarden, de verwarring komt door het frans, beide beginnen met hypo... Daar aangekomen zijn we eerst naar de watervallen gegaan. Er is daar blijkbaar een bron en de Afrikanen zeggen dat het een echte don de dieu is omdat het wetenschappelijk niet te verklaren is... Met een stuk of 4 zijn we in het water gesprongen en hebben we onder de waterval-douche gestaan. Ik had mijn badpak mee, de anderen niet. Toen ik voor het vertrek nog een foto vroeg met Miek, is ze voor de tweede keer tegen de vlakte gegaan. Maar nu was ze gewond. Ik hoop echt dat het al beter gaat want gisteren mankte ze echt. Ik probeer de fantastische foto, die van veel te ver is getrokken, in bijlage te steken. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Dan gingen we door naar een meer waar nijlpaarden zouden zijn. Onderweg viel de camionnette in panne (wat had je gedacht?), als de chauffeur aan het stuur draaide, gingen de wielen niet meer mee... Zalig om te zien hoe ze dat dan proberen te herstellen. Toen we vroegen of het meer nog ver was, zeiden ze dat het op een goede kilometer was, dus zijn we te voet vertrokken. Tegen dat we er aan kwamen was de avond gevallen... Van het meer zagen we nog slechts een schim en dus konden we zeker het water niet meer op om de nijlpaarden te zien. Wat jammer! Maar toen begon de miserie pas, de dorpelingen wilden dat we toch de helft van de prijs aanrekenen, maar dat was buiten Miek gerekend. Ze heeft op zijn Burkinees boel gemaakt met de gids en uiteindelijk heeft de chauffeur ervoor gezorgd dat we toch door konden. (De dorpelingen hadden nl de straat met een touw afgesloten.) De auto was half en half gerepareerd, dus hebben we er dubbel zo lang over gereden om terug in Bobo te geraken. s Avonds zijn we op restaurant geweest en heb ik voor de eerste keer iets anders dan rijst en to gegeten: ik heb een pizza gegeten... Echt heel lekker, amai. Ik geniet er nog van. s Avonds dan met een taxi naar huis wat alweer een heus avontuur was... s Nachts stond ik dan voor een gesloten poort, dus heb ik staan roepen tot ze opendeden... Het was veel te laat... Vandaag alweer lesgegeven en vanmiddag nog activiteit. Morgen gaan we, als alles goed gaat een uitstap maken met de kinderen, te voet naar een of ander plaatsje hier in de buurt. Ik ben benieuwd. Ik hoop maar dat het niet regent want anders gaat het niet door.
Alles kits hier. Gisteren ben ik dus naar Miek haar verblijfplaats geweest. Ik heb er gegeten (rijst en to voor de verandering J) en dan was er een muziekgroepje gekomen. Ze hebben eerst geprobeerd om de belgen aan te leren hoe de instrumenten te bespelen. Daarna hebben ze een concertje gehouden. Het was in elk geval heel leuk. Miek en haar groep maken samen een reis door Burkina en Mali. Ze stellen het heel goed heb ik de indruk.
Gisteren ben ik dan door een Burkinees naar huis gevoerd. Omdat het geregend had en het donker was, was dat alleszins geen lachertje. We zijn een keer bijna gevallen en ik denk dat we het in een even snel tempo te voet hadden kunnen doen. Maar allez, dat is net wat het allemaal spannend maakt. Deze namiddag ga ik met Miek mee naar Banfora, er zijn daar meren en zeepaardjes en zo. Ik hoop dat het leuk wordt. In elk geval is het vandaag niet echt zonnig, dus ik weet niet of zwemmen erbij zal zijn...
Ik hou het bij een kort bericht voor vandaag, ik ga nu nog een uurtje gaan lesgeven.
