Vandaag een berichtje over de dood omdat het iets is waar je hier veel meer in contact komt dan bij ons (vind ik). Tijdens meerdere gesprekken heb ik ondervonden dat ze veel meer geconfronteerd worden met de dood dan wij.Ik logeer dus Mme Annick, een weduwe, haar man is gestorven tijdens een verkeersongeval. Zij had niet zoveel moeite met het vertellen dat haar man haar ontvallen was, al zei ze wel dat ze sedertdien vaak een hoge bloeddruk heeft. Dan Anna, ik heb haar meerdere keren gevraagd hoe het kwam dat ze bij haar tante woonde. Ik vroeg haar zelfs eens: je ouders, wonen hier dan ver van hier? En ze zei: nee, niet zo. Na nog een paar keer vragen blijkt dat haar ouders gestorven zijn, hoe heeft ze niet verteld. Verder hebben nog een aantal leerlingen mij verteld over een ouder, broer of zus die ze verloren hebben. Ik mag er niet aan denken. Dan besef je dat wij het in het Westen zoveel beter hebben. Het feit dat de mensen er minder vroeg sterven is daar een bewijs van.
Iets wat met de dood gelinkt is, is het leven. Tijdens het typen van dit blog bericht kwam er een dame vragen om voor haar zus te bidden in de mis van zondag. Ze is tien jaar getrouwd en heeft nog geen kinderen, dus zondag zal daarvoor gebeden worden. Ze krijgen hier ook wel veel meer kinderen dan bij ons (ik moet er nog eens achterkomen hoe zij dat verklaren, ik denk dat het is omdat ze geen of minder veilige voorbehoedsmiddelen gebruiken) Wat ook opvallend is, is de dagelijkse reclame op de televisie om te werken aan een Afrika zonder AIDS. Maar bij het bekijken van het spotje zeggen mijn huisgenoten: dat zijn zuid-afrikanen die in dat spotje spelen, dat komt omdat AIDS daar meer verspreid is. (Klopt dat Tom, ik dacht dat heel Afrika ongeveer in dezelfde situatie verkeerde?) In elk geval is het spotje aan alle Afrikanen gericht maar voelen de Burkinezen er zich niet door aangesproken. Ergens is het wel te begrijpen natuurlijk, maar het is wel jammer dat het spotje zijn doel mist.
Zondag vertrek ik naar Ouaga voor een paar dagen. Ik zou daar Parfait, Charles, Miek en co en Martine moeten zien. Ik hou jullie op de hoogte. Ik probeer ook daar op tijd en stond een bericht te bloggen...
Vake heeft gebeld uit Haïti, ook daar loopt alles op wieltjes, Zoen,
Vandaag een beetje last van duizeligheid. Ik weet echt niet hoe het komt en ik hoop dat het snel overgaat want het is wel wat ambetant. Een beschrijving van waar ik leef en wat mijn plannen zijn staat vandaag op de agenda. Ik woon blijkbaar in een heel chic huis (dat wist een belgische mij te vertellen). Voor mij is dat huis totaal niet chic want er staat niets in. Maar wat het tot een luxueuze villa maakt is een frigo, een tv en een videorecorder. Voor de rest is er niets aan.... Geen vensters, geen vloer, wel een soort plafond (wat ook al uitzonderlijk is). Ik woon in Bobo zelf, niet in dorp of zo. Maar het is toch niet echt het centrum want hier is er geen asfalt. De wegen zijn dus van rode aarde, zoals verwacht... er is s nachts geen verlichting, het is hier dus pikdonker. Dat zijn zo allemaal dingen waar je niet bij stil staat als je vanuit België vertrekt... een zaklamp ware handig geweest bvb.
Normaal ga ik zondag voor een paar dagen naar Ouaga, hopelijk vind ik daar iemand die mij kan entertainen, en anders keer ik maar vroeg terug. Half augustus ga ik lessen spaans geven (drie uur per dag gedurende 10 dagen), ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ze gaan hier wel nog aan een handboek moeten geraken want anders gaat het niet lukken vrees ik...
Verder wil ik nog een driedubbele oproep doen
1) wie een oud uurwerk heeft, mag mij dat opsturen want ik ben het mijne vergeten en zonder uurwerk leven is echt wel heel ambetant...
2) Is er iemand die zin heeft om te mailen of brieven te schrijven met een Afrikaantje (in het Frans) want heel veel kinderen vragen mij hier of ik aan een correspondent kan geraken...
3) Wie zin heeft om mij een brief te schrijven: het adres is hetvolgende
Deze morgen heb ik geprobeerd om iets te typen maar tevergeefs, de pc wilde niet mee. Hopelijk gaat het nu wel. Dit weekend heb ik niet echt iets speciaals gedaan. Ik hoorde wel veel muziek en zag veel volk een beetje verder in de straat (lees gewoon rode aarde waar geen huizen staan). Ik ben gaan kijken en heb gevraagd wat er gebeurde. Het was een doop van een kindje (wel een moslim-doop want de christelijke doop gebeurt met een heel aantal kinderen tesamen). Ik mocht al direct mee de dansvloer op en heb daar dan wat danspasjes geplaceerd... Toen vroeg ik waar dat kindje was en zijn we in het huis geweest en heb ik dus het bewuste kindje gezien. Ik heb het dan een goede doop gewenst (want dat moest zo) en ben na nog een paar danspasjes geplaatst te hebben naar don bosco gegaan... Daar kinderen het spelletje vliegen vangen geleerd. Het is geleden van op het speelplein in Spiere dat ik dat nog heb gespeeld... Maar ze kenden het niet en vonden het leuk. Maandag zag ik dan een aantal kinderen vliegen vangen spelen, echt grappig. Gisteren was het match en ik ben verantwoordelijk voor twee groepen en ze hebben beide gewonnen. Vreugde alom, ze gaan daar echt in op. s Avonds dan iets raars gegeten (voor de verandering) want Mme Annick is terug, en dat zal je geweten hebben. Als ze s morgens om 5 u opstaat, dan hoort het hele huis wakker te zijn... Iedereen springt ook echt voor haar: ze zegt dan bvb ik heb geen bord en dan springen die kinderen recht om één te gaan halen (niet enkel de meid dus)... Moeke en vake knn daar alleen maar van dromen ... En daarbij laat ik het... Binnenkort, op aanvraag van tante k. een beschrijving van mijn huis en de streek hier...
Zoals aangekondigd ben ik dus met miek en haar groep meegegaan naar Banfora. Het was een echt avontuur. Miek en co zijn eerst hierheen gekomen om de school en zo eens te zien. De kindjes waren wel wat teleurgesteld dat ze hen niet gezien hebben... Daarna zijn we in een krakkemikkig busje vertrokken naar Banfora. Eerst moet ik iets rechtzetten, ze hebben daar geen zeepaardjes maar nijlpaarden, de verwarring komt door het frans, beide beginnen met hypo... Daar aangekomen zijn we eerst naar de watervallen gegaan. Er is daar blijkbaar een bron en de Afrikanen zeggen dat het een echte don de dieu is omdat het wetenschappelijk niet te verklaren is... Met een stuk of 4 zijn we in het water gesprongen en hebben we onder de waterval-douche gestaan. Ik had mijn badpak mee, de anderen niet. Toen ik voor het vertrek nog een foto vroeg met Miek, is ze voor de tweede keer tegen de vlakte gegaan. Maar nu was ze gewond. Ik hoop echt dat het al beter gaat want gisteren mankte ze echt. Ik probeer de fantastische foto, die van veel te ver is getrokken, in bijlage te steken. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Dan gingen we door naar een meer waar nijlpaarden zouden zijn. Onderweg viel de camionnette in panne (wat had je gedacht?), als de chauffeur aan het stuur draaide, gingen de wielen niet meer mee... Zalig om te zien hoe ze dat dan proberen te herstellen. Toen we vroegen of het meer nog ver was, zeiden ze dat het op een goede kilometer was, dus zijn we te voet vertrokken. Tegen dat we er aan kwamen was de avond gevallen... Van het meer zagen we nog slechts een schim en dus konden we zeker het water niet meer op om de nijlpaarden te zien. Wat jammer! Maar toen begon de miserie pas, de dorpelingen wilden dat we toch de helft van de prijs aanrekenen, maar dat was buiten Miek gerekend. Ze heeft op zijn Burkinees boel gemaakt met de gids en uiteindelijk heeft de chauffeur ervoor gezorgd dat we toch door konden. (De dorpelingen hadden nl de straat met een touw afgesloten.) De auto was half en half gerepareerd, dus hebben we er dubbel zo lang over gereden om terug in Bobo te geraken. s Avonds zijn we op restaurant geweest en heb ik voor de eerste keer iets anders dan rijst en to gegeten: ik heb een pizza gegeten... Echt heel lekker, amai. Ik geniet er nog van. s Avonds dan met een taxi naar huis wat alweer een heus avontuur was... s Nachts stond ik dan voor een gesloten poort, dus heb ik staan roepen tot ze opendeden... Het was veel te laat... Vandaag alweer lesgegeven en vanmiddag nog activiteit. Morgen gaan we, als alles goed gaat een uitstap maken met de kinderen, te voet naar een of ander plaatsje hier in de buurt. Ik ben benieuwd. Ik hoop maar dat het niet regent want anders gaat het niet door.
Alles kits hier. Gisteren ben ik dus naar Miek haar verblijfplaats geweest. Ik heb er gegeten (rijst en to voor de verandering J) en dan was er een muziekgroepje gekomen. Ze hebben eerst geprobeerd om de belgen aan te leren hoe de instrumenten te bespelen. Daarna hebben ze een concertje gehouden. Het was in elk geval heel leuk. Miek en haar groep maken samen een reis door Burkina en Mali. Ze stellen het heel goed heb ik de indruk.
Gisteren ben ik dan door een Burkinees naar huis gevoerd. Omdat het geregend had en het donker was, was dat alleszins geen lachertje. We zijn een keer bijna gevallen en ik denk dat we het in een even snel tempo te voet hadden kunnen doen. Maar allez, dat is net wat het allemaal spannend maakt. Deze namiddag ga ik met Miek mee naar Banfora, er zijn daar meren en zeepaardjes en zo. Ik hoop dat het leuk wordt. In elk geval is het vandaag niet echt zonnig, dus ik weet niet of zwemmen erbij zal zijn...
Ik hou het bij een kort bericht voor vandaag, ik ga nu nog een uurtje gaan lesgeven.
Voor ik ga eten met de paters nog eens een blog-bericht. Gisteren was ik weer uitgenodigd bij Kouassi. Ik stond op het punt te vertrekken toen Anna en Doudou (huisgenoten) mij erop wezen dat het gevaarlijk was (zoals mme Annick ook al eens gedaan had). Ik zei dat er andere mensen zouden zijn en dat het dus niet erg was, maar zij zeiden dat ik zekerheid moest hebben dat er andere mensen waren. Dus heb ik naar de paters gebeld en gehoord of zij ook gingen. En jawel hoor, ze waren uitgenodigd en gingen ernaar toe. Bijgevolg kreeg ik de toestemming van mijn huisgenoten. Nu, ik heb wel liever dat ze zeggen wat gevaarlijk is, dan dat ik plots voor iets gevaarlijks sta zonder het te beseffen. Het eten was vrij sober, gewoon een salade, iets wat we bij de paters en bij mme Annick als voorgerecht eten. Het was dan ook moeilijk om te weten of er nog iets na kwam of niet. Ik had dus juist genoeg gegeten om geen honger te hebben, maar niet genoeg om genoeg te hebben. De drank was water van de kraan, dus daar heb ik een slokje van gedronken en daarna mijn glas weggezet want ik smaakte dat het niet echt mineraalwater was. Maar soit, de vriendelijkheid en de uitnodiging was er. Tijdens het eten werd er naar een film gekeken. Het is opvallend hoe belangrijk de televisie hier is.
Vandaag een test gegeven en één gesnapt op spieken, dus dat is nul... Ik heb eens gecheckt of dat hier in Afrika ook zo is en jawel... Jammer voor hem. Vannammiddag zijn het wedstrijden tussen de verschillende klassen. Ik ben benieuwd, mijn groep is echt wel enthousiast en ze doen zo hun best maar vorige keer tevergeefs. Ik hoop dus dat het goed gaat. Ik heb ze in mijn Engelse les van een paar tips voorzien, hopelijk levert dat iets op.
Vannamiddag komt Miek (een collega van vake) naar hier en s avonds ga ik dan met haar reisgenoten iets eten en is er nog een soort van optredentje. Ik ben eens benieuwd. Verlang ook wel om wat Nederlands te praten want al dat Frans hier... Bovendien leer ik af en toe wat Dioula, al is dat wel moeilijker dan gedacht. Nu, de kindjes vinden het leuk om het mij te leren en ik vind het leuk om iets te verstaan. Toubabou is het eerste wat ik geleerd heb (ik weet wel niet of het zo geschreven wordt) maar het betekent Blanke.
Zo, dat was het dan weer voor vandaag, wordt vervolgd!
Liefs en tot blogs
Soetkin
PS Bedankt aan alle tantes voor de mails! Hier is het zonnetje elke dag van de partij
