Ben vandaag aan een paar teksten begonnen, maar heb ze opgeslagen om eventueel later eens te posten. Voor alles een tijd en een plaats en soms is nu niet de juiste tijd en hier niet de juiste plaats.

Ik heb, in een niet al te ver verleden, eens een draak cadeau gekregen in een glazen blokje. Het is moeilijk om te beschrijven, want ik had nooit eerder zoiets gezien, maar neem van mij aan dat het iets lieflijks en magisch heeft. De gever van het geschenk is ondertussen verleden, maar de herinneringen koester ik nog steeds en de draak prijkt op mijn kast waar hij een plekje heeft gekregen.  Af en toe kijk ik naar die draak en raak ik in verwondering door de magie die hij met zich meedraagt. Het is niet enkel de magie van het beeldje zelf, hoewel dat op zich al magie is. Wie maakt zoiets en hoe? Het is zo gedetailleerd en verfijnd! Maar wat nog meer magie met zich meebrengt is wie zoiets bedacht heeft. Bij mijn weten zijn er geen draken te vinden in deze wereld en toch zijn ze alom tegenwoordig, in alle maten en kleuren. Kinderen zijn erdoor gefascineerd, ze houden ervan of ze hebben er schrik van, ze koesteren ze of ze willen ze zo ver mogelijk uit hun buurt houden.

Hoe fantastisch is het niet als je dat kan. Zo opgaan in de magie van iets dat het een werkelijkheid kan worden. Dat het een deel uitmaakt van je leven en het vreugde met zich mee kan brengen. Voor mij is liefde ook zo’n vorm van magie. Iets waarin je wilt geloven, iets dat je wilt ervaren en koesteren en iets dat je als werkelijkheid wil beschouwen. Het punt is dat magie ook inhoudt dat je als volwassenen weet dat het niet bestaat. En daarin weet ik niet of liefde magie is voor mij of niet. De ene moment geloof ik erin, de andere ben ik ervan overtuigd dat het slechts een illusie betreft. Niet dat ik geen mensen ken waarvan ik geloof dat ze werkelijk van elkaar houden en weten wat liefde is, maar of het iets is wat in mijn leven past. Let op, ik ben niet verbitterd en ik koester geen afkeer voor liefde. Ik ben alleen vergeten hoe erin te geloven. Mocht liefde een elfje zijn, dan ben ik diegene die niet meer weet hoe je in je handen moet klappen.

Ik denk dat magie overal om ons heen is, in kleine en grote dingen, maar dat het niet altijd even eenvoudig is om ze te blijven zien en ontdekken. Ik denk dat het leven ons soms zoveel uitdagingen toegooit dat het moeilijk wordt om er nog langs te kijken en gewoon in verwondering te ontdekken. Ik denk dat ons ego ons vaak in de weg staat en onze emoties. Dat we ons vereenzelvigen met wat we voelen en niet met wie we zijn. Want dat zijn twee verschillende dingen. We zijn onze emoties niet, we ervaren ze alleen. Niet meer en niet minder. Wie we zijn zit dieper en is fundamenteler. Wie we zijn wijzigt niet omdat we ons anders voelen, de essentie blijft gelijk, alleen de uiting ervan verandert. Maar dat weten, wil nog niet zeggen dat het altijd makkelijk is om ernaar te leven. Soms zijn emoties zo sterk dat ze allesoverheersend zijn en elke logica in de weg staan.