Ik heb een beetje een dipje. Dat gebeurt. Het is niet erg en het gaat wel weer over, maar op dit moment is het er. Ik denk dat het er gekomen is doordat iemand heel lief voor me was. Zonder bijbedoelingen (daar ga ik toch van uit, want je weet het natuurlijk nooit), zonder meer te verwachten, zonder wat dan ook. Iemand was gewoon zomaar lief en dat was al een hele poos geleden. Niet dat mensen nooit lief zijn voor mij, maar deze keer heeft het mij echt geraakt en dan volgt er een weerslag. Dan besef je plots ten volle dat je er alleen voor staat, dat je zoveel liefde hebt om te geven en niemand om die liefde te krijgen. Dat je zoveel warmte te bieden hebt en niemand om er gebruik van te maken. Dat je een leegte zou kunnen vullen, maar enkel met een leegte achterblijft en dat is geen leuk gevoel. Ik heb geen dipje omdat iemand vervelend deed tegen mij, want dat maakt me hooguit kwaad en kan ik makkelijk naast me neerleggen. Ik hoef niet in de spiegel te kijken en iemand te zien die lelijk doet tegen anderen, dus dat laat ik niet aan mijn hart komen. Ik heb een dipje omdat ik heel even kon proeven van wat ik niet heb. Alsof je een stukje chocoladetaart mag proeven om dan de taart aan iemand anders cadeau te geven. Het is leuk dat iemand anders gelukkig zal zijn met die taart, maar soms zou je de taart liever helemaal voor jezelf houden en zelf opeten.

Ik weet niet waarom die persoon lief deed tegen mij, ik weet wel dat het eenmalig was en geen vervolg gaat krijgen. Ik vraag niet om meer, ik smeek niet, ik val niet lastig en ik dring niet aan. Dat heeft toch geen zin. Als het niet spontaan komt, dan is het niets waard. Ik koester de herinnering en het gevoel en ik mis. Ik mis in die mate dat het me een dipje geeft, maar daar valt nu niets aan te doen. Het leuke aan dipjes is dat ze mij dwingen tot creativiteit, tot inspiratie en creatie. Dipjes maken dat ik muziek speel en juwelen maak, want ik moet ergens naartoe met alles wat ik heb en waarom niet op een positieve manier. Dipjes maken ook dat ik me afsluit van de wereld en mensen wil vermijden. Dipjes zijn persoonlijk en intimistisch en ik wil ze niet delen. Wellicht zouden ze sneller voorbijgaan mocht ik ze wel delen, maar iedereen heeft recht op een dipje en ik dus ook. Dus ik nestel me in een warme trui met een heerlijke kop warme chocolademelk en geniet van mijn dipje, want ook dat is een mogelijkheid.

Ik vraag me af wat mensen ertoe drijft om zomaar heel lief te zijn voor een ander om dan terug te verdwijnen. Of ze dan echt lief zijn of enkel in een moment van opwelling. Of ze misschien toch een behoefte te vullen hadden waar jij je als ontvanger niet bewust van bent. Of ze misschien geschrokken zijn van je reactie of iets gezien hebben dat hen deed besluiten weg te gaan. En met lief zijn bedoel ik niets fysieks. Ik bedoel een mooi woord, een warme lach, een teken van interesse of begaan zijn met een ander. Dingen waaraan je wil kunnen vasthouden, maar hoe zelden blijven zo’n momenten langer duren dan een fractie van de tijd. Of misschien is dat enkel bij mij zo, ik zou het niet weten want ik kan enkel mezelf zijn en dus mijne eigen ervaringen delen. Ik weet niet of ik het zelf kan, altijd lief zijn. Ik probeer vanuit liefde te leven en te delen, maar ik ken ook momenten van ergernis, kwaadheid of onverschilligheid. Misschien geef ik anderen ook een dipje en zeggen ze het gewoon niet. Net zoals ik nu ook niet ga zeggen dat ik een dipje heb of dat lief gebaar mis.

Het zou fijn zijn, mochten we gewoon altijd lief kunnen zijn voor anderen. Maar het zou niet realistisch zijn, want dan waren we wellicht niet altijd lief voor onszelf. We hebben ieder onze eigen behoeften en noden en om die in te vullen, moeten we soms dingen doen die niet lief zijn tegenover de mensen om ons heen. Dat is nu eenmaal hoe de wereld in elkaar zit. Ik hou van openheid en integriteit. Ik zeg wat ik denk en ik ken weinig taboes. Je mag bij mij hetzelfde doen. Maar ik merk dat dit niet altijd geldt voor de mensen om mij heen. Wat een knuffel is voor de ene, is een aanval op persoonlijke ruimte voor een ander. Het hangt er allemaal maar van af hoe je de wereld ervaart. Misschien is wat ik lief vind voor een ander niet meer dan beleefdheid. Dan zou die nooit kunnen begrijpen hoe het mij zo diep kan raken, want het zou enkel die diepgang en relevantie hebben voor mij. Alleen al daarom moet je leren loslaten en een ander in zijn waarde laten. De reden van het lief zijn is tenslotte niet relevant en wijzigt niets aan de ervaring. Ernaar vragen en vissen zou enkel een mooie herinnering kunnen vergiftigen en tot iets lelijks maken. En dat is niet de bedoeling van een mooi gevoel.

Soms geloof ik in liefde, in de prins op het witte paard en alles wat daarbij komt kijken. Meestal geloof ik er niet in. Ik ben niet verbitterd, maar ervaring heeft mij die magie ontnomen en ik kan mezelf niet dwingen om ze terug te vinden. Misschien komt dat wel vanzelf. Misschien steeds heel even om dan gevolgd te worden door een dipje. Het maakt niet uit, ik leef in pieken en dalen en dat is prima. Ik zou de pieken nooit willen opgeven voor de dalen. De pieken zijn nog steeds veel talrijker aanwezig. Een vlak leven zou niets voor mij zijn, ik zou het gevoel krijgen gestorven te zijn en enkel nog aanwezig omdat mijn lichaam dat zo bepaalt. Klinkt misschien negatief, maar het is niet zo geschreven en wie mij kent, weet het wel te plaatsen. De rest moet mij maar op mijn woord geloven.

Rest mij nog dank je te zeggen voor het liefs dat ik mocht ontvangen. Wie of wat, waarom, wanneer of waar heeft geen belang, ik ben er zeker van dat die persoon mijn dankbaarheid ooit of ergens wel zal ervaren. Dus, vanuit de grond van mijn hart, een oprechte dank je omdat je mij, al is het maar heel even, de koning te rijk deed voelen.