Het nadeel van 'in vakantie zijn' is denken dat je tijd teveel hebt, vandaar ook dat ik me gisteren nog moest haasten om op tijd de deur uit te zijn en zo niet te laat te komen op mijn tweede afspraak met de psychologe.  Net op tijd arriveerde ik op het doolhof dat UZGent is en bereikte - slechts lichtjes hijgend - het juiste gebouw.  De psychologe ontving me echter met een glimlach.
'Het is leuk je weer te zien!' liet ze weten, en ik ontspande me terug.
'En? Zie je het nog steeds zitten?' begon ze
'Maar ja gij!  Ik zie het zeker nog altijd zitten en opgewekt begon ik te vertellen over de reacties van vrienden, het eerste babypakje dat ik gekregen had, het bezoek van dat opgewekte peutertje,... nu ja... alles wat hiervoor al in de blog vermeld is dus.
'Dat dacht ik al, het zou me eerlijk gezegd verbazen moest jij hier toekomen en zeggen dat je toch nog twijfels had.'

En zo waren we weer vertrokken voor een gezellig gesprek.  Er waren ook nog enkele zaken waar ze dieper op wou ingaan.  Zo kwam de vraag hoe ik denk dat het leven zal zijn, gewoon met twee, zonder partner.  En hoe ik denk dat mijn kindje het zal ervaren dat er geen papa zal zijn.  Hoe ik dat gemis zal proberen op te vangen.  Hoeveel lange relaties ik al achter de rug heb en hoe ik nu tegenover een relatie sta.  Ik sluit een toekomstige relatie niet uit, maar ik wil niet nu 'holderdebolder' een partner zoeken, gewoon om een kind mee te maken.  En ik wil ook niet langer wachten voor een kindje. Zo simpel is het.  En als er dan terug een man in mijn leven zal zijn, waar ik van hou en die van mij houdt, dan zal hij zonder twijfel dat kleintje ook graag zien.  Een vader is namelijk iets heel anders dan een donor.

Nu dit tweede gesprek ook achter de rug is heb ik eigenlijk heel de selectieprocedure doorlopen.  Nu is het wachten tot 27 augustus.  Dan mag ik bellen naar het hospitaal en zal men mij meedelen of ik mag starten of niet.  Alhoewel ik er een enorm goed gevoel bij heb en zelf niet twijfel of ik dit zal aankunnen, net zoals mijn omgeving er niet over twijfelt, toch heb ik een beetje schrik.  Wat als men mij toch niet geschikt vindt?  Nu is het dus aftellen, positief denken en duimen!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Eindelijk vakantie!  Geloof me, hier heb ik serieus naar uitgekeken. Eindelijk tijd om te genieten, te lang uitgestelde werkjes aan te pakken en nog eens af te spreken met alle vriendinnen.  Ik besef ook heel goed dat dit het laatste verlof is voor ik zwanger zal zijn of een kleintje zal hebben, zoals ik wel meermaals gezegd geweest ben.
'Wat mij betreft zou dat kleintje er ook al NU mogen zijn hoor. Ik ben er helemaal klaar voor om mijn leven daarnaar te richten.  Ik  verlang zelfs om verder te gaan naar dit nieuwe leven.' declameer ik
'Geloof me' zegt een goede vriend 'je leven zal veranderen, goed en mooi en prachtig veranderen, maar die vrijheid en onbezorgdheid die je nu hebt, die zal er niet meer zijn. Dus geniet nu toch ook van de weg ernaartoe.  Als je later terugkijkt op deze periode, zal je blij zijn dat je nog eens goed geprofiteerd hebt, dus doe dat dan ook.'
Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben wel van plan om van iedere stap in mijn toekomstige zwangerschap te genieten, dus waarom dan niet van de weg ernaartoe.  Als je het zo bekijkt is het eigenlijk een zegen dat er wat tijd zit tussen de beslissing dat je 'mama' wil worden, en het moment dat je daadwerkelijk ervoor kan/mag gaan.  Ik heb het geluk om deze periode ook heel bewust te beleven.  Hij heeft gelijk... Ik zou mezelf later voor de kop slaan als ik besef dat ik niet alles wat ik maar kon uit deze zomer heb gehaald.

Genieten is dan ook wat ik doe.  Alle dagen dat het mooi weer is spendeer ik op het strand, onder een stralende zon, omringd door vrienden. We genieten van die loungy beach-sfeer terwijl we lekkere koele rosé'tjes drinken en de meest absurde gesprekken hebben.  We dansen en feesten tot het strand sluit om dan heerlijk ongepland in 'the spirit of the moment' allemaal samen te gaan eten en vervolgens nog een degustiefje bij iemand thuis te drinken.  We testen de nieuwe bars in de gemeente en gaan naar concertjes.  Iedere dag zie ik wel een vriendin om bij te babbelen en ondertussen samen gezellig een aperitiefje te drinken... mijn laatste aperitiefjes, want na de zomer, zo eind september is het gedaan.  En nee, ik zal daar geen problemen mee hebben, net zoals het ook niet zo heel moeilijk was om te stoppen met roken.  Maar ik ga er verdorie nog goed van genieten zolang het nog allemaal mag en kan.  Ik geniet dus. Bewust en intens. 

Ergens in mijn hartje is er echter toch al een 'toekomstig mama'tje' dat graag NU al zou willen beginnen om mijn huisje childproof te maken, om de babykamer te decoreren en aan een baby-uitzet te beginnen.  Maar ik leg haar nu nog het zwijgen op en dwing haar alles stap per stap te nemen.  Er zal nog genoeg tijd voor al dat zijn eens ik daadwerkelijk zwanger ben.  Maar deze tijd is dan voorbij.  Ik kan dat mama'tje in mij echter niet tegenhouden om af te tellen, want dat doe ik graag mee met haar.  En dus tellen we geduldig af naar de volgende stap in bet proces.  En ondertussen genieten we.  Want weet je?  De tijd gaat heel wat vlugger als je je amuseert!  Morgen mag ik al terug naar Gent voor mijn tweede psychologisch interview!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Vorige week kreeg de mama even een ongerust gevoel.  Er hadden namelijk enkele kennissen mijn huisje gezien en opgemerkt dat het nogal ‘klein’ is.  De recensie luidde als volgt
‘Het is goed voor 1 iemand alleen, maar niet voor met twee en al zeker niet voor met kinderen.’  Dit bezorgde de mama dus wat stress, maar mij gelukkig niet.  De kennissen hebben waarschijnlijk gewoon nog niet van de uitdrukking ‘Als er plaats is in je hart, is er plaats in je huis’ gehoord.  En alhoewel mijn huisje misschien wat aan de kleine kant is, is het echt wel groot genoeg voor een kleine petotter in groot te brengen.  Bovendien woon ik in een kustgemeente waar er enorm veel te doen is, waardoor iedereen ook meer buiten komt.  Ik heb dan misschien geen zwembad in mijn tuintje, maar op 150 meter is er een enorm groot golvenbad dat we ‘de zee’ noemen.  En dat is toch ook wel een serieuze meerwaarde denk ik dan.

Gisteren was echter al de stress terug weg, want we kregen onverwacht een prachtige blik op de toekomst.  Mijn ouders kwamen een dagje naar zee.  Papa zou al wat helpen in mijn tuintje en mama zou wat uitwaaien op het strand samen met een kleutertje waar ze die dag babysit voor was.  Een driejarige kapoen die helemaal niet op zijn mondje gevallen was.  Toen ik dus thuiskwam van werken trof ik mijn ouders en een vrolijk kleuterke aan, dat om één of andere reden (hij had me nog nooit eerder gezien), meteen fan was van me.  Ik kreeg knuffels en kusjes, terwijl hij maar honderduit bleef vertellen over zijn dag op het strand, weliswaar in een sappig Antwerps dialectje. Ongelooflijk hoe zo een kleintje meteen zo de boel kan opvrolijken.  Alhoewel de avond een heel pak drukker was dan anders, was het ook zoveel plezanter met wat meer leven in huis.  En weet je… dat petotterke vond het hélemaal niet te klein bij mij!

Ah en nog iets...  Ik heb vandaag foliumzuur gekocht, dat ik vanaf nu zal beginnen innemen.  Ik ben perfect op schema ;-)

©, 2013, bloggen.be/singlemama

De weken vliegen… daar is het natuurlijk zomer voor.  Wanneer elke dag een extra’tje krijgt dankzij de zon en de vele activiteiten en evenementen die er gepland staan.  Het zal september zijn voor we het weten, besef ik.  Tijd dus ook voor een volgende stap om mezelf voor te bereiden op een toekomstige zwangerschap.  Een redelijk belangrijke en essentiële stap... namelijk mijn spiraaltje laten verwijderen.
‘Is dat er nu nog niet uit?’ vraagt de vriendin streng
‘Ik ben er nogal aan gehecht’ zeg ik spottend met een blik die zegt ‘laat me gerust!’

Maar ze heeft wel gelijk.  Het wordt stilletjes aan tijd dat mijn lichaam terug kennis maakt met mijn cyclus en dat ik ook een beetje weet op welk ritme mijn lichaam leeft.  Deze week was het dus tijd voor nog een gynaecologisch bezoekje.
‘Het mag eruit hoor!’ zeg ik vrolijk.
En het was eruit… nog geen 2 minuten later.  Ongelooflijk dat zoiets kleins zo een invloed kan hebben op je lichaam. En wat een raar gevoel om te weten dat het nu weg is.  Ik ben nu ‘vruchtbaar’, bedenk ik me de hele weg terug naar huis. 

De ‘geneugten’ van een lichaam zonder spiraaltje heb ik ondertussen al mogen ondervinden… Mijn eerste regels zijn er terug.  En die zeurende pijn in onderbuik en –rug ook.  Ik weet meteen weer waarom ik zo aan dat spiraaltje gehecht was.  Maar het is voor het goede doel. Ik weet nu tenminste waar in mijn cyclus ik me bevind en kan alles mooi beginnen bijhouden.  Ik heb er al een app voor gedownload!  Schitterend toch dat er tegenwoordig voor zowat alles een app bestaat.  In deze moet ik iedere dag invullen of ik mijn menstruatie heb, hoe mijn gemoed is, welke lichamelijke pijntjes er eventueel zijn en wat mijn temperatuur is.  Vandaar dat er tegenwoordig ook een thermometer op mijn nachtkastje ligt.  's Ochtends, nog voor ik opsta neem ik dan mijn temperatuur en vul ik alles in.  De app zegt dan welke dag ik vruchtbaar ben!  Natuurlijk zal er nog wat meer bij komen dan enkel een applicatie, maar zo heb ik toch zelf al wat inzicht.  Nu maar hopen dat mijn cyclus wat regelmatig is...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Wat heb ik geluk zo een lieve en goede vriendinnen en vrienden te hebben.  Dit denk ik wel vaker eens, maar deze week hebben ze het ook weer dubbel en dik bewezen.  Enkele dagen geleden was het namelijk mijn verjaardag.  Buiten de traditionele ‘Gelukkige Verjaardag-berichtjes’ waren er ook die me een dik en vruchtbaar jaar  toewensten, wetende dat dit 33^ste jaar wel heel speciaal zal worden. ’s Avonds ging ik eten met twee vriendinnen die, lief lief lief, ook geschenkjes voor me hadden.  Het eerste was een boek, zo verraadde het Standaard Boekhandel-papier.
‘Is het een kookboek?’ vroeg ik, waarop de meisjes begonnen te lachen.
Ik scheurde het papier vlug weg en ontdekte een ‘Zwangerschapsdagboek’.  Enthousiast legden de meisjes uit dat ik erin kon schrijven en zo alles kon noteren wat ik meemaakte en voelde.
‘En wij zullen je wel heel de weg door raad geven!’
‘Waw, dat is super van jullie!’
‘Wacht wacht wacht, je moet je tweede geschenkje nog openen!’ riepen ze
Overweldigd opende ik de volgende verpakking en ontdekte een baby-pyjama’tje en mutsje.  Ik weet even niet wat zeggen terwijl ik de zachte stof blijf strelen, me inbeeldend dat er ooit een baby’tje in zal zitten.
‘Amai, jullie zijn wel héél erg vroeg!’ zeg ik uiteindelijk
‘We wilden de eerste zijn!’ glunderen ze allebei.

Wat doet dit deugd… niet alleen om de geschenken zelf, maar nog meer voor de achterliggende gedachte.  Deze mensen steunen mij en staan achter me, ze zijn mee enthousiast en kijken er ook mee naar uit.  Ik kan mijn gevoelens delen en sta zeker niet alleen.  Niet enkel de vriendinnen, maar ook de vrienden zijn ermee bezig, wat me nog meer verbaasd.  De zin ‘als je dan zwanger zal zijn’ weerklinkt vaker en vaker.  En ik hoor ook dat ze het echt menen en oprecht geïnteresseerd zijn hoe mijn plannen vorderen. 

Ondertussen heb ik dat eerste baby-pakje netjes opgevouwen en in een aparte kast in de logeerkamer (toekomstige baby-kamer) gestopt.  Alhoewel ik het iedere dag er eens uithaal, openvouw en een tijdje vasthoud. Vervolgens vouw ik het netjes terug op en berg het terug op.  Al dromend…

ps: als bijlage een foto van dat eerste pakje...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Bijlagen:
IMG-20130711-01107.jpg (668.5 KB)   

Vandaag weer een grote stap dichterbij gezet… namelijk het eerste gesprek met de psychologe.  Het hoeft niet gezegd dat ik daarvoor wel de nodige zenuwen had.  En wat doe ik als ik zenuwen heb?  Ik duik in mijn kleerkast.  Of ja, dressing nu, mijn inspiratieplekje, mijn oase, mijn zen-ruimte.  Eens ik weet wat ik zal dragen voel ik me zekerder.  Uiteraard is er wat meer twijfel bij zo’n belangrijke gelegenheden, maar uiteindelijk kies ik weer voor een broek, topje, vestje en sjaaltje. 

’s Ochtends moest ik nog werken, maar om 12 uur was ik vertrokken richting Gent.  Ik begin mijn weg al te kennen daar...  Het gesprek was eigenlijk in 1 woord 'super!'.  Zo een opluchting!  De psychologe was ook nog redelijk jong, en niet een 'geitenwollensokken-type', maar gewoon een toffe en joviale vrouw met wie het heel ontspannen praten was.  Het voelde dan ook meer als een gesprek met een vriendin, dan als een interview.  Ze vroeg me hoe ik juist bij het UZGent terecht ben gekomen, hoe lang ik al met mijn kinderwens zit, en hoe ik het allemaal praktisch zie.  Heb ik genoeg opvang?  Heb ik genoeg steun?  Allemaal vragen waar ik gelukkig genoeg positief en met een lach op kon antwoorden. En ze vroeg me ook naar de miskraam, nu bijna 5 jaar geleden, die ik op het medisch invulformulier heb moeten aangeven. En toen kwamen de traantjes opnieuw.  Misschien dat ik hier ooit nog over schrijf, maar nu kan ik dat nog steeds niet.  Zolang ik er niet over kan praten zonder tranen, kan ik er niet over schrijven.

Vervolgens kwam de vraag wanneer ik juist meer uitleg aan mijn kindje zou moeten geven over hoe hij/zij er is gekomen.  Ik antwoordde 2,5 à 3 jaar, en inderdaad, dan zal ik de eerste vragen kunnen verwachten. 
'Hoe zou je dat dan uitleggen?' vroeg ze me

'Wel, dat je om een kindje te maken een eitje nodig hebt van een vrouw en een zaadje van een man. Jouw mama kon al voor het ei'tje zorgen, maar er was geen papa om voor een zaadje te zorgen. Maar jouw mama wou jou zoooooo graag dat een meneer die we niet kennen, en die ver weg woont, toen zaadjes heeft opgestuurd.  Maar die meneer is niet jou papa.'
'Zou je ooit nog een relatie willen?  Of sta je daar niet meer voor open?'
'Ja zeker, ik sluit een nieuwe relatie niet uit, het leven is nog lang en je weet niet wat er nog allemaal op je pad komt'
'Inderdaad' antwoordt de psychologe 'en het hoeft niet gezegd dat je alles in de juiste volgorde moet doen hé.
Dat vond ik mooi gezegd... Er is helemaal niets apart aan wat ik doe, het is gewoon een andere volgorde dan dat we gewend zijn, maar tegenwoordig met alle soorten gezinnen en samenlevingen we nu hebben, is dat ook al niets speciaals meer.

Toen het gesprek ten einde liep kwamen er nog de paperassen.  Eentje om te ondertekenen dat ik akkoord ben met de testen die er op het sperma uitgevoerd worden, en eentje om akkoord te geven bij de anonimiteit van de donor.  Vervolgens kreeg ik heel wat psychologische testen mee om thuis in te vullen en een 'fenotypekaart', hierop moet ik mijn voorkeuren aanduiden. Ik kan de lengte, kleur haar en kleur ogen van de donor zelf kiezen.  De lengte was gemakkelijk, daar neem ik 'groter dan 1m75'.  Ik ben al zo een kleintje dat ik daarin geen risico's neem. De kleur haar en ogen, daar moet ik nog eens over nadenken. 

Voila, deze stap is ook alweer genomen, en ik voel me er enorm goed bij.  Nu op naar het tweede psychologische gesprek, ergens in augustus.

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Nu ik goed en wel gestart ben met de procedure en binnen een paar maanden misschien al wel in blijde verwachting zal zijn, is het misschien tijd om mijn levenswijze al een ietsie-pietsie aan te passen.  Niet dat ik er zo een zware levensstijl op nahoud, maar toch, er zijn toch wel enkele zaken die ik beter zou veranderen.  Zo ben ik gestopt met roken.  Ja, ik weet het, roken is ongezond en het was dom om ermee te beginnen in de eerste plaats.  Ondertussen ben ik al enkele weken gestopt, maar pas nu durf ik het hardop zeggen.  Het stoppen heb ik ook iets langer uitgesteld dan de bedoeling was, voornamelijk omdat ik een beetje bang was dat het zo moeilijk ging zijn.  Maar enkele weken geleden ben ik gewoon gestopt.  'Gewoon' een dag niet gerookt, en de volgende ook niet en kijken hoelang ik dit zou volhouden.

Al bij al valt het nog heel goed mee.  Ik heb er veel minder last van dan ik had gedacht en het lukt heel goed om niet te roken.  Ik ben ook niet bang dat ik zal hervallen.  Het is nu eenmaal te belangrijk dat ik niet meer rook.  Nog even en ik zal mijn aperitiefkes ook beter laten en hopelijk zal dit ook even vlot gaan.  Blijkbaar als je een doel hebt, dan heb je er veel voor over.

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Nu dat de plannen allemaal wat concreter worden, heb ik besloten om de goede vrienden toch wat meer in te lichten, en dit om twee redenen.  Ten eerste vind ik het gewoon leuk om dit nieuws te delen, en ten tweede helpt dit misschien ook tegen de vele vragen die er zullen komen eens ik met een bolle buik zal rondlopen in de gemeente.  Ook al hebben we heel wat inwoners, onze gemeente is en blijft een dorp en ik kan me al zo voorstellen dat er wel wat gespeculeerd zal worden over ‘hoe ik nu juist zwanger ben geworden’.  Door de mensen in te lichten die het dichtst bij me staan hoop ik dat dan ook tegen te gaan.  Het is ook geen geheim. Iedereen mag weten dat het via donor is, net zoals mijn kindje dit zal weten later.

Tot hiertoe wisten gewoon 6 vriendinnen, een goede vriend, mijn ouders en gynaecoloog dit.  Maar na de vriendinnen was het nu tijd om het ook aan enkele goede vrienden te vertellen, iets waar ik toch ook best zenuwen voor had, want jongens reageren toch anders dan meisjes hé.  Gelukkig kwam het gesprek er bijna automatisch op.
‘Mijn pasgeboren nichtje is zo schattig!’ vertelde een vriend. ‘En mijn zus zo gelukkig, ongelooflijk!  Je zou er echt zin voor krijgen.’
‘Ja, ik zou er ook eentje willen’ antwoordde ik.
‘Ja, jij wil er al lang eentje hé!  Ik herinner me zo een gesprek van 5 jaar geleden toen je dat ook al zei’
‘Ja maar nu ben ik toch echt van plan om ervoor te gaan. Ik ben de procedure gestart om via donor zwanger te worden.’
‘Is’t echt?’ vragen de 3 vrienden gelijktijdig
‘Ja, het is echt!’
Wat volgde was beter dan dat ik had kunnen hopen.  De vrienden waren super enthousiast.  Ze feliciteerden me, gaven me 3 kussen op de wang en besloten erop te klinken.
‘Op jouw plannen!  En dat je vlug zwanger mag zijn!’

Ondertussen is het lijstje van ‘mensen die op de hoogte zijn’, nog net iets langer geworden.  De ouders weten ervan, de vriendinnen en de vrienden. En ook de zussen en mama's van de vriendinnen.  Maar het voelt goed om dit te delen.  Zo besef ik maar al te goed dat ik niet alleen ben en dat er heel wat mensen zijn die het beste met me voor hebben. 

©, 2013, bloggen.be/singlemama

‘Vertel! Hoe was je gesprek!’ klinkt het uit de mond van de vriendinnen die allemaal even hard meeleven en nieuwsgierig zijn naar hoe het nu juist verder verloopt.  Ik leg maar al te graag de volledige procedure uit, blij dat ik op zoveel steun mag rekenen. Ook de vragen blijven niet uit.
‘Kan je dan zelf je donor kiezen?’
‘Voor zover ik weet kan je eigenlijk niets van je donor kiezen, je weet zelfs niet of het een Belg is of een buitenlander.’ Antwoord ik.
‘Ooh een buitenlander zou ook wel tof zijn hé, heerlijk exotisch.’
‘Ik denk niet dat men donors zoekt op exotische bestemmingen, maar dat die zich eerder in het noorden bevinden, zoals de Scandinavische landen.’
‘Ah, zo een blonde met blauwe ogen dan.’
Het kan me eerlijk gezegd niet schelen welke kenmerken de donor heeft, zolang hij maar een goede gezondheid heeft en dus een gezond kindje kan schenken bent ik al overgelukkig.  Wat dan de kleur van de ogen zal zijn, dat doet er niet toe.

Ook de mama zat nog boordevol vragen, al ging zij nog een stapje verder in het ‘kunnen kiezen’.
‘Kan je dan kiezen of het een jongen of een meisje wordt?’ vraagt ze vrolijk
‘Nee mama dat kan je niet’
‘Oh dat is spijtig’
‘Wat zou je dan willen?’ vraag ik
‘Ja dat weet ik niet, maar het zou tof zijn moest je kunnen kiezen hé.  Wat wil jij eigenlijk?’
‘Dat ik het zelf niet weet. Eerst dacht ik dat een meisje misschien wel leuk zou zijn, dan zijn we met 2 meisjes in huis en kunnen we samen typische meisjes-dingen doen.  Ik zie ons dan al later samen naar sex and the city kijken. Zalig!  Aan de andere kant is een jongen ook niet slecht.  Die trekken nogal hard naar hun mama en misschien is een jongen wel net wat ik nodig heb, zodat ik ook nieuwe dingen kan ontdekken en kan leren van een zoontje.  Alhoewel hij ook wel mee naar SATC zal moeten kijken, tenminste toch 1 keer!

Het dromen van jongen/meisje brengt me automatisch naar de vraag ‘welke naam ik zou geven.’  In het verleden droomde ik daar ook vaak van. ‘Als ik kindjes ga hebben, zal ik ze zo of zo noemen.’  Geloof me… er zijn al heel wat namen de revue gepasseerd, de ene al erger dan de andere.  Op een bepaald moment wilde ik ‘Brandon’ voor een jongetje, en ‘Brenda’ voor een meisje…  Dat was op mijn vijftiende, toen ik fan was van Beverly Hills 90210. 
Maar nu weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.  Het is ook allemaal veel echter nu.  De naam die ik zal kiezen zal mijn kindje z’n hele leven dragen.  Het moet dus een sterke naam zijn, origineel ook, maar niet té speciaal.  Je moet het kunnen verkleinen met ‘tje, maar je moet het ook heel streng kunnen zeggen.  Er mag geen naamgenoot bestaan waar ik een slecht gevoel bij heb.  Het mag niet verkeerd uitgesproken worden in het West-vlaams, maar ook niet in het Antwerps.  En liefst ook een naam die niet verdraait wordt in het Engels of in het Frans.  Je weet nooit dat mijn kindje internationaal zal zijn hé.  Voor een meisje heb ik al een goed idee.  De jongensnamen veranderen nogal regelmatig.  Iedere naam die ik hoor en die ik mooi vind onderwerp ik nu kritisch aan het volledige lijstje.  Tot hiertoe geen succes…  Gelukkig dat ik nog even tijd heb dan ;-)

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Ik kan het zelf soms moeilijk geloven, maar die afspraak met het UZGent, die was er vandaag.  Ken je dat gevoel?  Als er zo een belangrijke datum waar je naar uitkijkt gebrandt zit in je geheugen, die datum lijkt dan nog zo ver weg, maar zonder dat je het beseft komt die langzaam dichterbij tot het plots zo ver is.  Gisteren ging ik toch met de nodige zenuwen slapen, het was net de avond voor een belangrijk examen. Ik heb zowat de hele avond in mijn dressing doorgebracht, twijfelend wat ik juist zou dragen. Welke outfit zegt het beste ‘Ik heb mijn leven op orde en zal een hele lieve en zorgzame en plezante mama zijn.’  Ik besloot om een broek, blouse en een sjaaltje te dragen.  Jonge mama’s dragen vaak sjaaltjes heb ik al gezien. En schoentjes met een hak van 6 cm, niet te hoog, maar toch elegant.  Vervolgens heb ik wel 5 keer gecheckt of de gps nog werkt en 10 keer gecontroleerd of ik mijn wekker wel goed had gezet.

Gelukkig was het vlot verkeer met als gevolg dat ik een uurtje te vroeg was.  Met de nodige zenuwen begaf ik me tot aan de balie, mijn brief stevig vastgeklemd.  Vervolgens maakten ze een UZGent patiëntenpas aan.
‘U bent hier voor de dienst reproductieve geneeskunde’ klonk het. ‘Is uw partner ook mee vandaag?’
‘Euh nee… geen partner, just me.  Ik zou graag alleenstaande mama worden.’
‘Super! Goed voor jou’ klonk het. 
Waw… zo openminded.  Ze zijn hier natuurlijk wel wat gewend op dat vlak, maar toch… Het gaf me meteen een goed gevoel.

De gynaecologe waar ik mijn gesprek mee had was ook supervriendelijk.  Het was nog een jonge vrouw en ik voelde meteen ‘een klik’.  Ze legde me uit hoe de procedure juist in elkaar zit.  Eerst volgt er een gesprek met de psychologe, gevolgd door een tweede gesprek met de psychologe.  Nadien houdt men een stafvergadering, waarbij de psychologe en de gynaecologe hun advies geven.  Is dit positief, dan mag ik aan de procedure beginnen.  Het sperma wordt dan besteld en dit gebeurt volledig anoniem. Je weet dus ook niet of het binnenlands of buitenlands is.  Dan is het de bedoeling dat je, als je een normale cyclus hebt, zelf test wanneer je eisprong juist is.  De dag ervoor zit er dan namelijk een bepaald hormoon in je lichaam dat je kan testen via je urine.  Als deze test positief is, bel je dan naar de kliniek en de volgende dag kan je komen.  Ook als het weekend is. Dan brengen ze het sperma in en dan is het wachten en hopen en duimen.
‘En wat is ongeveer het tijdsschema?’ vraag ik ‘Gaat hier allemaal veel tijd overheen?’
‘Goh, het langste waar je op zal moeten wachten is de afspraak met de psychologe.  Ja, dat kan toch wel een dikke maand duren.’
Een maand… dat is eigenlijk niets!  Ik reken vlug uit.  Een maand wachten voor eerste gesprek, nog een maand voor het tweede gesprek, een week of twee voor goedkeuring en dan 5 weken voor de bestelling van het sperma… Dat is ongeveer een kleine 4 maanden.
‘Dus na de zomer zou ik in principe kunnen beginnen’. Vraag ik voorzichtig.
‘Inderdaad, de wachttijd is ongeveer 4 maanden.’
‘Dus als alles goed gaat, dan zou ik volgend jaar rond deze tijd al zwanger zijn.’
‘Dat is de bedoeling hé’ antwoordt de gynaecologe al lachend.
Dat is inderdaad de bedoeling!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Ik ben gestart!  Het is zover.  Mijn eerste afspraak ligt vast. Halverwege de maand mei word ik verwacht in het UZGent voor een eerste verkennend gesprek met de gynaecologe daar.  Ik heb uiteindelijk gekozen voor Gent als kliniek om me te begeleiden op aanraden van mijn eigen gynaecoloog.  Brussel is goed voor als je problemen hebt om zwanger te worden, maar hij voorziet daarin geen problemen.  Gent is bovendien dichterbij dus eenvoudiger om naartoe te rijden.

Nu wordt het allemaal een pak echter.  De afspraak ligt vast en iedereen die ervan moet weten weet ervan.  Nu is het gewoon aftellen en af en toe wegdromen...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Het is dus gelukt om het aan mijn ouders te vertellen, alhoewel ik er wel 3 uur over gedaan heb eer het daadwerkelijk lukte om erover te beginnen.  Telkens ik dacht van ‘nu is het de moment’, was het moment alweer voorbij en nam ik nog een slok wijn voor een beetje moed.  Een halve fles later zei ik gewoon
‘Er is nog iets wat ik eens met jullie wil bespreken’.
Meteen was het precies alarmfase rood in huis.  Papa kwam er direct bijzitten en mama piepte angstig ‘Toch niks erg hé?’
‘Nee niks erg...’ Vervolgens vertelde ik kort en bondig van mijn plan.

De reactie was echter verrassend.  Natuurlijk verschoten ze enorm, maar niet zoveel als dat ik had gedacht.  Ik ben er zelfs zeker van dat ik een glimlach bespeurde. Blijkbaar heeft de vriendin gelijk en is de wens om grootouders te worden groter dan de angst hoe dat allemaal zal uitdraaien.  Uiteraard zullen ze nog wat tijd nodig hebben om dit alles wat te plaatsen, maar ze staan er zeker niet negatief tegenover en dat is toch zo belangrijk.

‘Ik heb er toch van wakker gelegen hoor’ vertelt  mama me ’s ochtends.  Hoe dat je dat allemaal wil doen, en wat zal je baas er wel niet van zeggen en hoe moeten we dat in godsnaam aan iedereen gaan vertellen.
‘De mensen moeten zich er maar bij neerleggen’ antwoordt de papa. ‘En de baas ook, tenslotte is het je goed recht om zwanger te zijn.’
‘Maar wat als je eens ziek bent en je er niet voor kan zorgen?’ vraagt de mama
‘Alsof je er zelf niet vlug genoeg zult staan’ antwoordt de papa wederom
‘Ja natuurlijk, we zullen er ook goed mee voor zorgen hoor, we zullen goede grootouders zijn!’

En daar twijfel ik niet aan...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Soms moet je wel geloven in het toeval, dat er zaken zijn die gewoon zo moeten zijn.  Want een andere verklaring bestaat er soms gewoon niet.  Zo sprak ik vandaag met een klant, die me heel openhartig begon te vertellen dat ze bezig was met de procedure om Bam-mama te worden.  Ze kon in niets vermoeden dat dit iets was waar ik ook mee in mijn gedachten zat. Haar hele verhaal kwam er op antwoord van mijn vraag ‘Wat is je adres?’  Toch was het tijdens dit gesprek dat ik begon te beseffen dat dit iets is waar ik écht voor wil gaan, en dat het nu de moment is om er mee te beginnen en om een afspraak te maken met het hospitaal.  Maar niet alvorens ik dit nieuws aan mijn ouders vertel.... morgen ga ik er op bezoek....

©, 2013, bloggen.be/singlemama