Wat een weekend… Wat een lang, ongelooflijk, spannend, emotioneel en speciaal weekend. Absoluut eentje dat ik nooit maar dan ook nooit zal vergeten.  Donderdag mocht ik dus bij de gynaecoloog komen om te kijken wanneer ik juist op men vruchtbaarst zou zijn.  Hij liet me weten dat mijn baarmoederslijmvlies zich terug goed hersteld heeft na mijn spiraaltje en dat er idd een ei’tje klaar zat… Eentje van 15,5
’15,5? Cm?’ vroeg ik meteen.  En van zodra de woorden uit mijn mond kwamen besefte ik dat ik weer een kemel van jewelste aan het slaan was. Alsof er echt een ei van 15,5 cm klaar zou zitten. Ik moet echt eens leren nadenken voor ik iets zeg. De gyn liet me weten dat het over ‘mm’ ging.  Ik zat er zó dichtbij!  Nu in ieder geval, dat ei’tje groeit iedere dag 2 mm en als het 20 mm is, dan springt het.  Dus een snelle berekening leverde op dat ik zondag of maandag op mijn vruchtbaarst zou zijn.  Dus ik zou zaterdag en zondag de ovulatietest moeten doen om dat nog exact te bepalen.  Waw, dat is maar 3 of 4 dagen meer!

Met een grote smile en nog een grotere energie verliet ik de kliniek en sloeg aan het schilderen thuis.  Ik heb eens ergens gelezen dat dat niet zo gezond is eens je zwanger bent, vandaar dat ik dat nu nog persé in orde wou hebben.  Ja, inderdaad, ik ben me ervan bewust dat dit weer één van mijn neurotische kantjes is. Nadat ik vrijdag dan nog eens heel men huisje een grote poetsbeurt had gegeven, was ik klaar voor mijn weekendje. Ah ja… het was ‘preconceptiefeestje’ zaterdag.  Maar nog voor ik daarvoor een outfit kon kiezen was het tijd om die vruchtbaarheid terug te testen.  Donderdag en vrijdag had ik ook al zo een test gedaan, dus ik wist al een beetje hoe dat in elkaar zat.  Het is ook helemaal niet moeilijk… gewoon plassen op een stokje en dan 3 minuten wachten. Verschijnt er een smiley’tje, dan ben je vruchtbaar, is het gewoon een bolletje dan ben je nog niet vruchtbaar.  Helaas was ik deze keer misschien nét iets te enthousiast en heb ik de test nadien ondersteboven gehouden of er te lang op geplast of zo want ik kreeg helemaal geen rondje of smileytje, dan wel een boekje.  De test was mislukt!  Geen probleem… zei de gebruiksaanwijzing, je moet een nieuwe test nemen.  Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, nadat je net je hele blaas geledigd hebt.  Het lukte me dus totaal niet meer.  Dan maar water drinken. Een volledig glas, en nog één, en nog één.  En maar wachten totdat ik terug iets van plas zou kunnen creëren.  Nog nooit zo verlangd naar een volle blaas als zaterdagochtend.  Na een dik half uur lukte het terug…  En ja hoor… net zoals ik dacht… er verscheen een smiley’tje!  Halleluja ik was vruchtbaar!  En zo fier dat ik was!  Alhoewel dat niet echt een persoonlijke verwezenlijking is, dan wel een maandelijks terugkerend lichamelijk verschijnsel. 

Eens je een positieve LH-test hebt, moet je dan een sms sturen naar UZ Gent.  Nog geen half uur later kreeg ik een sms-je terug:
‘Inseminatie op 29/09/2013 om 12u15’
Waw… dat is de volgende dag al!  Ik wist helemaal niet meer waar ik het had en liep enorm zenuwachtig.  We hadden gepland om zaterdagavond eens goed uit te gaan, een laatste keer uit de bol te gaan, maar met de inseminatie zo dichtbij, besloot ik het toch maar een beetje kalm te houden ’s avonds.  En de volgende dag moest ik al om 12u in Gent zijn.  Gelukkig bleven we daar slapen, dat kwam nog goed uit.  Ik zou wel meerijden met de vriendin, dus na een kort overleg met mijn verstandigste kant besloot ik haar in te lichten.
‘Het is morgen!’
‘Morgen? Morgen! MORGEN!!?!!!’ riep de vriendin in crescendo.
Lief als ze is bood ze aan om meteen mee te gaan, en zo vertrokken we ’s middags naar Gent, klaar voor een avond in leuk gezelschap, op de vooravond van die eerste inseminatie…

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Het gaat beginnen… en ik voel die zenuwvlindertjes in mijn maag rondfladderen.  Het gaat echt beginnen en mijn slaap is nét iets minder relaxed dan ik gewend ben.  Want het gaat echt NU beginnen. Datgene waar ik al maanden mee bezig ben en van droom is nu aangebroken en ik besef amper dat het echt nu zover is.  Ik zal eventjes een paar dagen teruggaan  in mijn ‘vertellement’. 

Vorige week werd ik weer verveeld door mijn maandstonden, wat me bijzonder slecht gezind maakte.  Want buiten dat ze weer gepaard gingen met flink wat krampen waren ze ook nog eens enkele dagen vroeger dan voorzien.  Als ik alles goed uittelde zou mijn vruchtbare periode dus ook enkele dagen vroeger vallen en dat was slecht nieuws want mijn donorsperma was er nog niet. Licht neurotisch als ik ben stuurde ik dus meteen een mail naar het UZGent om te vragen ‘hoe het met mijn bestelling zat.’  Ik kreeg als antwoord dat het besteld was en ik best wachtte om met echo-monitoring te beginnen totdat ik bericht kreeg van het labo dat het sperma binnen was.’  Dit nieuws maakte me natuurlijk zenuwachtig en telkens als ik bericht kreeg op mijn gsm dat er een mailtje binnen was vervulde mijn hart zich met zenuwtjes en klikte ik het hoopvol open.  En toen opeens was dat mailtje, met als onderwerp ‘bestelling’ er.  Nu ik word al enthousiast als ik zo een bericht krijg van ‘Snapstore’ of ‘Zalando’, dus je kan je voorstellen dat ik nu helemaal even niet wist waar ik het had.
‘Het donorsperma is beschikbaar voor behandeling’.  Eén kort zinnetje dat aankondigt dat alles er staat aan te komen, dat het écht begint nu.  Ik wou het wel uitschreeuwen en mijn eerste impuls was om direct de goede vrienden en ouders op de hoogte te stellen.  Maar toen bedacht ik me… eigenlijk wil ik dit nieuws nu even voor mezelf houden.  Ik heb iedereen op de hoogte gesteld van mijn plannen, maar om nu de exacte dag dat ik daadwerkelijk misschien ‘bevrucht’ zal worden wereldkundig te maken, dat gaat net iets te ver.  Tenslotte zeg je dat als koppel ook niet hé; ‘Vandaag ben ik vruchtbaar en zullen we eens goed vrijen om hopelijk zwanger te zijn!’ 

Dus dit nieuws is nu al een kleine week mijn geheimpje.  Morgen ga ik naar mijn eigen gynaecoloog, die me dan zal zeggen wanneer ik naar Gent moet.  En dat is waarschijnlijk nog deze week of anders begin volgende week.  Het gaat dus écht beginnen…

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Helaas… de eerste negatieve reactie is binnen.  Helaas… maar begrijpelijk.  Het komt namelijk van mijn 90 jaar oude grootmoeder, die nu waarschijnlijk wel de schok van haar leven heeft gehad, en dat op haar verjaardag…  Ik zal misschien even beginnen bij het begin…  Vorig weekend kwamen we met de familie samen voor een gezellig etentje ter ere van de 90^ste verjaardag van mijn grootmoeder.  De mama had eerder die week nog geopperd dat ik het nieuws daar misschien aan de familie kon vertellen, maar de papa vond dat niet zo een goed idee om daar tijdens het feest mee af te komen.  Papa kreeg gelijk.  Maar vermits ik het toch liefst persoonlijk vertelde aan mijn grootmoeder en tante/meter besloot ik om te wachten tot na het feest en nadien te vertellen. 

Eerst was mijn tante aan de beurt, die verbazend positief reageerde.  Ze begreep me 100 %. Waarom ik niet wil wachten, want ‘als je blijft wachten, komt het er misschien gewoon niet meer van’.  Gesterkt door deze positieve reactie verzamelde ik weer mijn moed bijeen om er tegen mijn grootmoeder over te beginnen.  Na het feest ging ik nog op bezoek bij haar, samen met mijn ouders, en wederom na een halve fles wijn had ik voldoende moed om erover te beginnen.  Al een chance dat ik nu nog wijn mag drinken, anders zou ik het nooit verteld krijgen…  En spijtig genoeg was de eerste reactie ‘Ge zijt goed zot!’  Maar zoals ik al zei, ze is 90 jaar en ik kan me goed voorstellen dat dit allemaal zo nieuw is dat het heel beangstigend en vreemd overkomt.  Zo moest ik haar geruststellen dat het sperma niet van ‘ene uit het gevang’ komt.  Ze stelde zich ook vragen bij hoe ik het allemaal praktisch zou aanpakken. ‘Wat als je terug moet gaan werken?’  Gelukkig waren de ouders er dan ook om haar te verzekeren dat ze er ook mee voor zorgen als ik aan het werk ben, en dat er goede dagmoeders en creches zijn waar je met gerust gemoed je baby kan laten opvangen. 

‘Ik denk dat ze wat tijd zal nodig hebben’ zei de mama nadien ‘maar eens die baby er zal zijn, zal ze ook wel superfier zijn.’  De mama was verbazingwekkend rustig en positief.  Ze had namelijk eens contact genomen met een andere bam-grootouder, of hoe noem je dat ‘de mama van een vrouw die bam is.’ Deze vrouw had mama verzekerd dat uiteindelijk alles wel goed komt. ‘Dat haar schoonmoeder, de ‘overgrootmoeder’ dus, het er ook moeilijk mee had…totdat de baby geboren was.  En dat er inderdaad soms hier en daar mensen minder goed reageren.  Maar de meeste mensen draaien bij eens dat kleintje er daadwerkelijk is.  En die anderen?  Die heb je dan echt niet meer nodig in je leven, want je bent dan zo verliefd op je kleinkind.’

En zo geven we de grootmoeder tijd om aan het idee te wennen, en ik ben ervan overtuigd dat eens alles concreet en ‘écht’ wordt, dat ook zij zal bijdraaien en enthousiast zal zijn. 

©, 2013, bloggen.be/singlemama

De resultaten van mijn bloedonderzoek zijn binnen.  Ik heb geen ziektes en al mijn vaccinaties zijn in orde… maar…. Ik ben niet immuun voor toxoplasmose.  Tijdens mijn zwangerschap zal ik dus extra voorzichtig moeten zijn zodat ik dan niet besmet wordt.  Dit houdt o.a.  in dat ik geen rauwe groenten of vlees mag eten.  Ik neem het er nu dus nog even van door alle dagen préparé te eten.  Nu dat speciale dieet dat kan me niet veel schelen, zolang ik maar een gezond boeleke op de wereld zal zetten.  Waar ik het wel moeilijker mee heb is die andere voorzorgsmaatregel betreffende toxo, en dat is voorzichtig zijn met katten.  Ik heb namelijk een kat in huis.  De liefste, braafste, mooiste en meest aanhankelijkste knuffelkat die er maar is (ja, ik weet het, ik ben bevooroordeeld).  De gedachte dat ik 9 maanden lang voorzichtig moet zijn als ik haar oppak of als ze bij me komt liggen, doet toch een beetje pijn.  Vooral omdat ik het haar dus ook niet kan uitleggen.  Ik kan niet met haar aan tafel gaan zitten en zeggen ‘Lieve kat van me, het is het volgende…’ 

Ik deelde deze bezorgdheid met twee vriendinnen. Zij waren redelijk overtuigd in hun raad.
‘Geloof me, eens je zwanger zal zijn, zal er niks nog belangrijk zijn. Alleen de gezondheid van dat boeleke in jou.  En als dat betekent dat je niet meer mag knuffelen met je kat, dan is dat maar zo. Je hebt er geen idee van hoe sterk dat gevoel is! Je doet er echt ALLES voor.’  Wat kijk ik toch uit naar dat gevoel, dat oer-moedergevoel.  Alhoewel ik nu ook al mijn leven richt naar een toekomst met een kindje en er alles voor doe om alles zo perfect mogelijk te laten verlopen, toch weet ik dat dit gevoel nog tien keer zo diep zal zijn eens het echt zover is en de hormonen mijn lichaam overnemen terwijl zich in mij een klein wonder voordoet.  Ik kan echt niet wachten.  En ik geloof de vriendinnen 100 % als ze zeggen dat niets anders er nog toe doet.

Maar toch…. Het doet een beetje pijn als ik aan mijn kat denk. Tenslotte maakt zij ook al vele jaren deel uit van mijn leven en zie ik haar ook graag.
Met het risico te lopen mezelf volledig belachelijk te maken deel ik de vriendinnen in mijn gedachtegang: ‘Ik was zo aan het denken dat het raar is dat ik nog nooit in contact ben gekomen met toxo, vooral omdat ik een kat in huis heb.  Tenzij dat mijn kat al toxo heeft gehad vooraleer ze bij mij kwam wonen (ik heb een asielkat).  En vermits je maar 1 keer toxo kan krijgen in je leven, zou dat betekenen dat ze niet meer besmet kan worden en dus ook mij niet meer kan besmetten.  Ik was dus aan het denken of ik niet met haar naar de dierenarts kon gaan om bloed te laten nemen en haar te laten testen.’
‘Maar ja dat is een schitterend idee!’ roepen de vriendinnen uit.

Vandaar dat ik dus binnenkort met mijn kat nog eens een bezoekje aan de dierenarts zal brengen om bloed te nemen.  Ik moet er dan zeker niet meer mee inzitten, want nadien zal ze zowiezo niet in een knuffelbui zijn…

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Wachten op mijn sperma….  Dat is het enige wat me nu nog rest nu dat ook de laatste afspraak met de deskundige in het UZGent achter de rug is.  En die afspraak is ook heel vlotjes verlopen.  De autorit naar Gent was zoals gewoonlijk vrij stressvol, maar dat was mijn eigen schuld.  Ik had de afrit gemist en daardoor onnodig rondgereden. Ik arriveerde dus weer net op het nippertje voor mijn afspraak.  Deze keer kreeg ik de volledige uitleg over hoe de inseminaties nu juist in zijn werk gaan.  Vanaf nu moet ik de eerstvolgende keer dat ik mijn maandstonden heb een berichtje sturen met de juiste datum. Zo kan men daar in Gent ook mijn cyclus wat volgen.  Op dag 10 ga ik dan naar mijn eigen gynaecoloog die zal kijken wanneer ik juist op mijn ‘vruchtbaarst’ ben.  Ik kan dit zelf ook een beetje testen via die ovulatietests.  Gewoon plassen op het stokje en als er een smileytje verschijnt is het zover.  Dan stuur ik weer een smsje naar Gent en bevestigd men mijn afspraak voor de volgende dag.  Het sperma wordt dan zo ver mogelijk in mijn baarmoeder ingebracht, zodat die zwemmertjes echt niet meer een lange weg af te leggen hebben.  En het is niet nodig om nadien met mijn benen in de lucht te liggen verzekert de deskundige me (Ja, ik heb het gevraagd...)  Als het eitje dan bevrucht is moet dit nog tot in de baarmoeder geraken en zich daar nestelen. Toch echt een wonder als je dit zo allemaal hoort.  Ik hoop nu gewoon dat mijn baarmoeder zo gastvrij mogelijk zal zijn.

Na de uitleg heeft men dan ook bloed genomen. Dit om te testen op diverse SOA’s en ook om mijn hoeveelheid eicellen te tellen.  Ik ben eens benieuwd…  Bij mijn eigen huisarts moest ik ook nog eens bloed laten nemen, dit om mijn immuniteit voor toxoplasmose, rubella en CMV na te kijken.  We zijn dus echt in de laatste rechte lijn naar de eerste inseminatie.  Heel mijn lichaam probeer ik er op voor te bereiden. Ik wil het echt ‘tegoei’ doen en geen risico’s nemen.  De wens voor een gezond boeleke is zodanig groot dat ik gerust bereid ben wat opofferingen te doen.  Zo heb ik iets gedaan wat totaal niet in mijn aard ligt… Ik heb me ingeschreven voor groepslessen ‘Aquafit’, een soort aerobic in water. Sport dus…  Kwestie van mijn conditie wat in orde te krijgen.

De resultaten van mijn bloedonderzoek verwacht ik ieder moment. Duimen dus dat ik voor alles immuun zal zijn!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Het is gelukt!  Ik heb mijn afspraak met de gynaecoloog van 7 oktober kunnen verplaatsen naar nu donderdag 5 september. Na deze afspraak is het dan enkel nog maar wachten tot het sperma dat ik heb besteld is aangekomen en dan kan ik beginnen.  De eerste inseminatie zal dus ongeveer begin oktober zijn.  Soms kan ik het nauwelijks bevatten dat dit maar een maand meer verwijderd is. Dit zijn dus echt wel de laatste weken dat alles nog hetzelfde is als altijd...

Het wordt dus nog een maandje goed profiteren. Ik heb nog redelijk wat verlofdagen in september die ik ga gebruiken om te ‘genieten’. Maar om deze periode gepast af te sluiten hoort er eigenlijk nog een feestje bij.  Nog eens goed de bloemetjes buitenzetten alvorens dit voor een tijdje voorbij zal zijn. Tijdens de zomer is het idee ontstaan om met de vrienden eens een weekendje weg te gaan en daar dan nog eens een hele nacht weg te gaan.  We noemden het een 'preconceptiefeestje'.  En dat zijn we nu volop aan het plannen.  Met een 12-tal vrienden trekken we eind september naar Gent, waar we zullen blijven overnachten in een klein hotelleke.  We houden een aperitief bij vrienden thuis en nadien gaan we naar een gezellig restaurantje.  Vervolgens bezoeken we de bars van Gent eens, om te eindigen op een feestje in de vooruit.  En ik ben dolgelukkig!  Zo blij dat mijn vrienden, net als mij, iedere gelegenheid aanpakken om een feestje te houden.  En dat we nog eens met een hele bende kunnen uitgaan en samen zijn.  En zo blij dat ik, door deze ervaring te delen met de vrienden, ik ook deze 'speciallekes' kan doen.

En wat dat 'delen' betreft...  Er zijn nog altijd enkele mensen die echt wel een plekje hebben in mijn hart, die nog niet op de hoogte zijn van mijn plannen... En dat wordt dringend tijd!  Ten eerste moet ik de familie (buiten mijn ouders) nog op de hoogte brengen, vooral mijn grootmoeder, meter en peter.  De mama stelt voor om dit volgende week te doen, op het feestje voor de 90ste verjaardag van mijn grootmoeder.  Van een verrassingsgeschenk gesproken...  En dan nog een vriend wiens mening er echt wel toe doet.  Ik heb hem al laten weten dat ik wat te vertellen heb en al lachend gokte hij op het nieuws 'dat ik zwanger ben'...  Ik ben toch eens benieuwd hoe hij zal reageren als ik zeg dat hij inderdaad in de juiste richting aan het denken is!

©, 2013, Bloggen.be/singlemama

De voorbije dagen brachten me een licht euforisch gevoel. Ik ben nu echt vertrokken, het wordt allemaal zo écht nu. Ik mag nu stilletjes aan luider beginnen dromen.  Na mijn goedkeuring mocht ik bellen naar het secretariaat om een afspraak met de gynaecoloog van het UZ Gent te maken.  Op deze afspraak zal ik alle verdere praktische en technische informatie krijgen en zal men tevens een bloedonderzoek doen.  Helaas is de eerstkomende vrije plaats pas op 7 oktober, en als ik zelf al eens goed de dagen tel, dan zou ik op 6 oktober al ovuleren.  Gelukkig was het een vriendelijke en begripvolle dame die het belang van een gemiste cyclus inziet. 
‘Weet je, er bellen soms mensen af, dus als je regelmatig eens belt kan het misschien lukken om je een vroegere afspraak te geven.’
Ik weet dus wat gedaan… iedere week eens bellen.

Gelukkig gaat de administratieve kant al wel vooruit.  Vandaag heb ik mijn rekening ontvangen voor de ‘strootjes’.  Van zodra deze betaald is (wat uiteraard al gebeurd is), plaatst men mijn bestelling. Dan duurt het nog een kleine maand eer ze er zijn.  Als alles dus goed gaat, en ik nog een iets vroegere afspraak zou kunnen bemachtigen, dan zal ik begin oktober starten met de eerste behandeling.  Ik had de keuze tussen 3 of 6 strootjes, en heb er 3 gekozen.  Ten eerste is dit uiteraard maar de helft van de prijs, en ten tweede ben ik er op één of andere manier van overtuigd dat ik niet meer dan drie pogingen zal nodig hebben. Laten we duimen… Want nu die goedkeuring er is en ik daadwerkelijk mag beginnen, wil ik dan ook niet langer wachten!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Joepie, joepie, joepie! Ik ben goedgekeurd!  Ik heb de hele selectieprocedure doorgemaakt en ik mag gewoonweg beginnen nu!  Blij, overweldigd, opgelucht, beetje zenuwachtig maar vooral dolgelukkig ben ik nu!  Want ook al had ik er wel het volste vertrouwen in, toch sloeg de laatste 2 dagen de twijfel toe, toen de zenuwen altijd maar bleven stijgen.  Ik mocht pas na 16 uur bellen naar de kliniek, want daarvoor was er nog de stafvergadering (waar dus de beslissingen genomen worden).  En wat gaat de tijd toch traag als je wil dat hij vlug gaat, veel tijd dus om allerlei rampscenario’s in mijn hoofd te ontwikkelen.

Toen het dan eindelijk tijd was om te bellen moest ik nog iets verzinnen om me even te kunnen excuseren op mijn werk.  Zo een telefoontje is nu eenmaal niet ideaal met je baas naast je zijde.  Met het smoesje dat ‘ik even naar de apotheker moest voor wat vrouwenzaken’ (het enige waar de baas verder geen vragen over durft te stellen), ging ik vlug naar buiten, op zoek naar een rustig plekje waar ik ongestoord kon bellen. Helaas is dit niet zo gemakkelijk in het centrum van de stad.  Dan maar terug naar mijn auto, daar verzamelde ik al mijn moed en met een klein hartje belde ik het nummer… ‘tuut tuut tuut tuut’… bezet!
‘Help! Niet nu!  Dit is te belangrijk om telkens de bezettoon te horen’ riep ik naar mijn gsm, alsof deze er persoonlijk voor verantwoordelijk was dat er niet meteen opgenomen werd.  Gelukkig geraakte ik enkele momenten later wel binnen.
‘Goedemiddag, ik mocht vandaag bellen om te horen of ik goedgekeurd ben’ begon ik voorzichtig
‘Ah leuk je te horen!’ klonk de psychologe vrolijk ‘Ik heb denk ik heel goed nieuws voor je!  Je bent goedgekeurd!’
‘Is het echt?’
‘Maar natuurlijk! Er was werkelijk geen enkele reden om jou niet goed te keuren’
Waw! Zo een opluchting en blijdschap dat me overvalt, de traantjes van blijdschap kon ik niet inhouden, want man toch wat zit dit diep.  Ik babbel nog even gezellig verder met de psychologe terwijl ik dit nieuws probeer te bevatten.

Nadien bel ik vrolijk de mensen die er het meest toedoen, om hen op de hoogte te brengen van dit goede nieuws.  Wat is het toch zalig dat ik dit gevoel van geluk kan delen met hen.  Ze reageerden ook allemaal enorm blij, alhoewel niemand echt verschoot van dit nieuws. 
‘Dat hadden we wel gedacht’ klonk het. En ook dit deed deugd.  Toch ben ik ook enorm blij dat ook de psychologe vindt dat ik geschikt ben om hieraan te beginnen.  In het begin lijkt het wel wat veel poespas om zo eens selectieprocedure door te maken en ‘goedgekeurd’ te worden.  Maar achteraf geeft dit een enorm gevoel van zekerheid, dat men inderdaad een screening doet.  Het maakt ook dat je er bewuster mee omgaat en heel goed weet waar je aan begint.  Dit gevoel van zelfvertrouwen is wel nodig, want tenslotte is het een beslissing die heel je leven zal veranderen.

Deze veranderingen zijn echter nog niet voor vandaag. Dus nu reageren we nog exact hetzelfde als anders wanneer we goed nieuws krijgen… We drinken er eentje op!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

De mama was gisteren op bezoek.  Ze reed met me mee van mijn werk naar huis, en dankzij een monsterfile deden we er een kleine 2 uur over om daar te geraken.  Tijd genoeg dus om te babbelen.  De mama is enerzijds super enthousiast, en anderzijds een beetje angstig over de op til zijnde veranderingen.  Maar ondanks alle vragen en opmerkingen was het heel leuk om met de mama daarover te babbelen.  Ze vertelde me onder andere hoe haar zwangerschap was verlopen, misschien een indicatie hoe de mijne zal zijn.
‘Ik ben niet veel verdikt’ zei ze fier.  ‘En je kunt ervoor zorgen dat je ook niet teveel verdikt hé’ vervolgt ze vermanend.
‘Was je eigenlijk misselijk?’ vroeg ik
‘Nee eigenlijk niet, ik kon alleen niet tegen tandpasta.  ’s Ochtends vroeg lukte het niet mijn tanden te poetsen, vandaar dat ik mijn tandenborstel meenam naar kantoor en daar mijn tanden poetste.  En ik had ook geen zin in zoet, maar wel enorm veel zin in zout, kaas vooral. Ik wou altijd maar kaas eten.  Maar ik heb me ingehouden!  En dat zul je ook moeten kunnen hoor!  Of de kilo’s vliegen eraan.’
Men weze gewaarschuwd… 

Vervolgens werden er al vele praktische toekomstige dingen besproken.  Van welke buggy het gemakkelijkst  is, naar hoe de baby-kamer best ingericht wordt tot welke namen mama het mooist vind.  Ik kon het niet laten, maar er ontsnapte toch een kleine opkomende ergernis.
‘Het zal wel MIJN kindje zijn hé, dus IK beslis zelf wat IK wil.’
Dat is nu eenmaal eigen aan moeders… hun enthousiasme komt soms over als ‘zich moeien’, al ben ik toch wel enorm blij dat de mama zo enthousiast is.  Het is zo leuk dat we er open over kunnen babbelen en dat we zowel de dromen als angsten kunnen uitspreken.  Zo verloopt de weg ernaartoe des te leuker en gemakkelijker.

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Het nadeel van 'in vakantie zijn' is denken dat je tijd teveel hebt, vandaar ook dat ik me gisteren nog moest haasten om op tijd de deur uit te zijn en zo niet te laat te komen op mijn tweede afspraak met de psychologe.  Net op tijd arriveerde ik op het doolhof dat UZGent is en bereikte - slechts lichtjes hijgend - het juiste gebouw.  De psychologe ontving me echter met een glimlach.
'Het is leuk je weer te zien!' liet ze weten, en ik ontspande me terug.
'En? Zie je het nog steeds zitten?' begon ze
'Maar ja gij!  Ik zie het zeker nog altijd zitten en opgewekt begon ik te vertellen over de reacties van vrienden, het eerste babypakje dat ik gekregen had, het bezoek van dat opgewekte peutertje,... nu ja... alles wat hiervoor al in de blog vermeld is dus.
'Dat dacht ik al, het zou me eerlijk gezegd verbazen moest jij hier toekomen en zeggen dat je toch nog twijfels had.'

En zo waren we weer vertrokken voor een gezellig gesprek.  Er waren ook nog enkele zaken waar ze dieper op wou ingaan.  Zo kwam de vraag hoe ik denk dat het leven zal zijn, gewoon met twee, zonder partner.  En hoe ik denk dat mijn kindje het zal ervaren dat er geen papa zal zijn.  Hoe ik dat gemis zal proberen op te vangen.  Hoeveel lange relaties ik al achter de rug heb en hoe ik nu tegenover een relatie sta.  Ik sluit een toekomstige relatie niet uit, maar ik wil niet nu 'holderdebolder' een partner zoeken, gewoon om een kind mee te maken.  En ik wil ook niet langer wachten voor een kindje. Zo simpel is het.  En als er dan terug een man in mijn leven zal zijn, waar ik van hou en die van mij houdt, dan zal hij zonder twijfel dat kleintje ook graag zien.  Een vader is namelijk iets heel anders dan een donor.

Nu dit tweede gesprek ook achter de rug is heb ik eigenlijk heel de selectieprocedure doorlopen.  Nu is het wachten tot 27 augustus.  Dan mag ik bellen naar het hospitaal en zal men mij meedelen of ik mag starten of niet.  Alhoewel ik er een enorm goed gevoel bij heb en zelf niet twijfel of ik dit zal aankunnen, net zoals mijn omgeving er niet over twijfelt, toch heb ik een beetje schrik.  Wat als men mij toch niet geschikt vindt?  Nu is het dus aftellen, positief denken en duimen!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Eindelijk vakantie!  Geloof me, hier heb ik serieus naar uitgekeken. Eindelijk tijd om te genieten, te lang uitgestelde werkjes aan te pakken en nog eens af te spreken met alle vriendinnen.  Ik besef ook heel goed dat dit het laatste verlof is voor ik zwanger zal zijn of een kleintje zal hebben, zoals ik wel meermaals gezegd geweest ben.
'Wat mij betreft zou dat kleintje er ook al NU mogen zijn hoor. Ik ben er helemaal klaar voor om mijn leven daarnaar te richten.  Ik  verlang zelfs om verder te gaan naar dit nieuwe leven.' declameer ik
'Geloof me' zegt een goede vriend 'je leven zal veranderen, goed en mooi en prachtig veranderen, maar die vrijheid en onbezorgdheid die je nu hebt, die zal er niet meer zijn. Dus geniet nu toch ook van de weg ernaartoe.  Als je later terugkijkt op deze periode, zal je blij zijn dat je nog eens goed geprofiteerd hebt, dus doe dat dan ook.'
Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben wel van plan om van iedere stap in mijn toekomstige zwangerschap te genieten, dus waarom dan niet van de weg ernaartoe.  Als je het zo bekijkt is het eigenlijk een zegen dat er wat tijd zit tussen de beslissing dat je 'mama' wil worden, en het moment dat je daadwerkelijk ervoor kan/mag gaan.  Ik heb het geluk om deze periode ook heel bewust te beleven.  Hij heeft gelijk... Ik zou mezelf later voor de kop slaan als ik besef dat ik niet alles wat ik maar kon uit deze zomer heb gehaald.

Genieten is dan ook wat ik doe.  Alle dagen dat het mooi weer is spendeer ik op het strand, onder een stralende zon, omringd door vrienden. We genieten van die loungy beach-sfeer terwijl we lekkere koele rosé'tjes drinken en de meest absurde gesprekken hebben.  We dansen en feesten tot het strand sluit om dan heerlijk ongepland in 'the spirit of the moment' allemaal samen te gaan eten en vervolgens nog een degustiefje bij iemand thuis te drinken.  We testen de nieuwe bars in de gemeente en gaan naar concertjes.  Iedere dag zie ik wel een vriendin om bij te babbelen en ondertussen samen gezellig een aperitiefje te drinken... mijn laatste aperitiefjes, want na de zomer, zo eind september is het gedaan.  En nee, ik zal daar geen problemen mee hebben, net zoals het ook niet zo heel moeilijk was om te stoppen met roken.  Maar ik ga er verdorie nog goed van genieten zolang het nog allemaal mag en kan.  Ik geniet dus. Bewust en intens. 

Ergens in mijn hartje is er echter toch al een 'toekomstig mama'tje' dat graag NU al zou willen beginnen om mijn huisje childproof te maken, om de babykamer te decoreren en aan een baby-uitzet te beginnen.  Maar ik leg haar nu nog het zwijgen op en dwing haar alles stap per stap te nemen.  Er zal nog genoeg tijd voor al dat zijn eens ik daadwerkelijk zwanger ben.  Maar deze tijd is dan voorbij.  Ik kan dat mama'tje in mij echter niet tegenhouden om af te tellen, want dat doe ik graag mee met haar.  En dus tellen we geduldig af naar de volgende stap in bet proces.  En ondertussen genieten we.  Want weet je?  De tijd gaat heel wat vlugger als je je amuseert!  Morgen mag ik al terug naar Gent voor mijn tweede psychologisch interview!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Vorige week kreeg de mama even een ongerust gevoel.  Er hadden namelijk enkele kennissen mijn huisje gezien en opgemerkt dat het nogal ‘klein’ is.  De recensie luidde als volgt
‘Het is goed voor 1 iemand alleen, maar niet voor met twee en al zeker niet voor met kinderen.’  Dit bezorgde de mama dus wat stress, maar mij gelukkig niet.  De kennissen hebben waarschijnlijk gewoon nog niet van de uitdrukking ‘Als er plaats is in je hart, is er plaats in je huis’ gehoord.  En alhoewel mijn huisje misschien wat aan de kleine kant is, is het echt wel groot genoeg voor een kleine petotter in groot te brengen.  Bovendien woon ik in een kustgemeente waar er enorm veel te doen is, waardoor iedereen ook meer buiten komt.  Ik heb dan misschien geen zwembad in mijn tuintje, maar op 150 meter is er een enorm groot golvenbad dat we ‘de zee’ noemen.  En dat is toch ook wel een serieuze meerwaarde denk ik dan.

Gisteren was echter al de stress terug weg, want we kregen onverwacht een prachtige blik op de toekomst.  Mijn ouders kwamen een dagje naar zee.  Papa zou al wat helpen in mijn tuintje en mama zou wat uitwaaien op het strand samen met een kleutertje waar ze die dag babysit voor was.  Een driejarige kapoen die helemaal niet op zijn mondje gevallen was.  Toen ik dus thuiskwam van werken trof ik mijn ouders en een vrolijk kleuterke aan, dat om één of andere reden (hij had me nog nooit eerder gezien), meteen fan was van me.  Ik kreeg knuffels en kusjes, terwijl hij maar honderduit bleef vertellen over zijn dag op het strand, weliswaar in een sappig Antwerps dialectje. Ongelooflijk hoe zo een kleintje meteen zo de boel kan opvrolijken.  Alhoewel de avond een heel pak drukker was dan anders, was het ook zoveel plezanter met wat meer leven in huis.  En weet je… dat petotterke vond het hélemaal niet te klein bij mij!

Ah en nog iets...  Ik heb vandaag foliumzuur gekocht, dat ik vanaf nu zal beginnen innemen.  Ik ben perfect op schema ;-)

©, 2013, bloggen.be/singlemama

De weken vliegen… daar is het natuurlijk zomer voor.  Wanneer elke dag een extra’tje krijgt dankzij de zon en de vele activiteiten en evenementen die er gepland staan.  Het zal september zijn voor we het weten, besef ik.  Tijd dus ook voor een volgende stap om mezelf voor te bereiden op een toekomstige zwangerschap.  Een redelijk belangrijke en essentiële stap... namelijk mijn spiraaltje laten verwijderen.
‘Is dat er nu nog niet uit?’ vraagt de vriendin streng
‘Ik ben er nogal aan gehecht’ zeg ik spottend met een blik die zegt ‘laat me gerust!’

Maar ze heeft wel gelijk.  Het wordt stilletjes aan tijd dat mijn lichaam terug kennis maakt met mijn cyclus en dat ik ook een beetje weet op welk ritme mijn lichaam leeft.  Deze week was het dus tijd voor nog een gynaecologisch bezoekje.
‘Het mag eruit hoor!’ zeg ik vrolijk.
En het was eruit… nog geen 2 minuten later.  Ongelooflijk dat zoiets kleins zo een invloed kan hebben op je lichaam. En wat een raar gevoel om te weten dat het nu weg is.  Ik ben nu ‘vruchtbaar’, bedenk ik me de hele weg terug naar huis. 

De ‘geneugten’ van een lichaam zonder spiraaltje heb ik ondertussen al mogen ondervinden… Mijn eerste regels zijn er terug.  En die zeurende pijn in onderbuik en –rug ook.  Ik weet meteen weer waarom ik zo aan dat spiraaltje gehecht was.  Maar het is voor het goede doel. Ik weet nu tenminste waar in mijn cyclus ik me bevind en kan alles mooi beginnen bijhouden.  Ik heb er al een app voor gedownload!  Schitterend toch dat er tegenwoordig voor zowat alles een app bestaat.  In deze moet ik iedere dag invullen of ik mijn menstruatie heb, hoe mijn gemoed is, welke lichamelijke pijntjes er eventueel zijn en wat mijn temperatuur is.  Vandaar dat er tegenwoordig ook een thermometer op mijn nachtkastje ligt.  's Ochtends, nog voor ik opsta neem ik dan mijn temperatuur en vul ik alles in.  De app zegt dan welke dag ik vruchtbaar ben!  Natuurlijk zal er nog wat meer bij komen dan enkel een applicatie, maar zo heb ik toch zelf al wat inzicht.  Nu maar hopen dat mijn cyclus wat regelmatig is...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Wat heb ik geluk zo een lieve en goede vriendinnen en vrienden te hebben.  Dit denk ik wel vaker eens, maar deze week hebben ze het ook weer dubbel en dik bewezen.  Enkele dagen geleden was het namelijk mijn verjaardag.  Buiten de traditionele ‘Gelukkige Verjaardag-berichtjes’ waren er ook die me een dik en vruchtbaar jaar  toewensten, wetende dat dit 33^ste jaar wel heel speciaal zal worden. ’s Avonds ging ik eten met twee vriendinnen die, lief lief lief, ook geschenkjes voor me hadden.  Het eerste was een boek, zo verraadde het Standaard Boekhandel-papier.
‘Is het een kookboek?’ vroeg ik, waarop de meisjes begonnen te lachen.
Ik scheurde het papier vlug weg en ontdekte een ‘Zwangerschapsdagboek’.  Enthousiast legden de meisjes uit dat ik erin kon schrijven en zo alles kon noteren wat ik meemaakte en voelde.
‘En wij zullen je wel heel de weg door raad geven!’
‘Waw, dat is super van jullie!’
‘Wacht wacht wacht, je moet je tweede geschenkje nog openen!’ riepen ze
Overweldigd opende ik de volgende verpakking en ontdekte een baby-pyjama’tje en mutsje.  Ik weet even niet wat zeggen terwijl ik de zachte stof blijf strelen, me inbeeldend dat er ooit een baby’tje in zal zitten.
‘Amai, jullie zijn wel héél erg vroeg!’ zeg ik uiteindelijk
‘We wilden de eerste zijn!’ glunderen ze allebei.

Wat doet dit deugd… niet alleen om de geschenken zelf, maar nog meer voor de achterliggende gedachte.  Deze mensen steunen mij en staan achter me, ze zijn mee enthousiast en kijken er ook mee naar uit.  Ik kan mijn gevoelens delen en sta zeker niet alleen.  Niet enkel de vriendinnen, maar ook de vrienden zijn ermee bezig, wat me nog meer verbaasd.  De zin ‘als je dan zwanger zal zijn’ weerklinkt vaker en vaker.  En ik hoor ook dat ze het echt menen en oprecht geïnteresseerd zijn hoe mijn plannen vorderen. 

Ondertussen heb ik dat eerste baby-pakje netjes opgevouwen en in een aparte kast in de logeerkamer (toekomstige baby-kamer) gestopt.  Alhoewel ik het iedere dag er eens uithaal, openvouw en een tijdje vasthoud. Vervolgens vouw ik het netjes terug op en berg het terug op.  Al dromend…

ps: als bijlage een foto van dat eerste pakje...

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Bijlagen:
IMG-20130711-01107.jpg (668.5 KB)   

Vandaag weer een grote stap dichterbij gezet… namelijk het eerste gesprek met de psychologe.  Het hoeft niet gezegd dat ik daarvoor wel de nodige zenuwen had.  En wat doe ik als ik zenuwen heb?  Ik duik in mijn kleerkast.  Of ja, dressing nu, mijn inspiratieplekje, mijn oase, mijn zen-ruimte.  Eens ik weet wat ik zal dragen voel ik me zekerder.  Uiteraard is er wat meer twijfel bij zo’n belangrijke gelegenheden, maar uiteindelijk kies ik weer voor een broek, topje, vestje en sjaaltje. 

’s Ochtends moest ik nog werken, maar om 12 uur was ik vertrokken richting Gent.  Ik begin mijn weg al te kennen daar...  Het gesprek was eigenlijk in 1 woord 'super!'.  Zo een opluchting!  De psychologe was ook nog redelijk jong, en niet een 'geitenwollensokken-type', maar gewoon een toffe en joviale vrouw met wie het heel ontspannen praten was.  Het voelde dan ook meer als een gesprek met een vriendin, dan als een interview.  Ze vroeg me hoe ik juist bij het UZGent terecht ben gekomen, hoe lang ik al met mijn kinderwens zit, en hoe ik het allemaal praktisch zie.  Heb ik genoeg opvang?  Heb ik genoeg steun?  Allemaal vragen waar ik gelukkig genoeg positief en met een lach op kon antwoorden. En ze vroeg me ook naar de miskraam, nu bijna 5 jaar geleden, die ik op het medisch invulformulier heb moeten aangeven. En toen kwamen de traantjes opnieuw.  Misschien dat ik hier ooit nog over schrijf, maar nu kan ik dat nog steeds niet.  Zolang ik er niet over kan praten zonder tranen, kan ik er niet over schrijven.

Vervolgens kwam de vraag wanneer ik juist meer uitleg aan mijn kindje zou moeten geven over hoe hij/zij er is gekomen.  Ik antwoordde 2,5 à 3 jaar, en inderdaad, dan zal ik de eerste vragen kunnen verwachten. 
'Hoe zou je dat dan uitleggen?' vroeg ze me

'Wel, dat je om een kindje te maken een eitje nodig hebt van een vrouw en een zaadje van een man. Jouw mama kon al voor het ei'tje zorgen, maar er was geen papa om voor een zaadje te zorgen. Maar jouw mama wou jou zoooooo graag dat een meneer die we niet kennen, en die ver weg woont, toen zaadjes heeft opgestuurd.  Maar die meneer is niet jou papa.'
'Zou je ooit nog een relatie willen?  Of sta je daar niet meer voor open?'
'Ja zeker, ik sluit een nieuwe relatie niet uit, het leven is nog lang en je weet niet wat er nog allemaal op je pad komt'
'Inderdaad' antwoordt de psychologe 'en het hoeft niet gezegd dat je alles in de juiste volgorde moet doen hé.
Dat vond ik mooi gezegd... Er is helemaal niets apart aan wat ik doe, het is gewoon een andere volgorde dan dat we gewend zijn, maar tegenwoordig met alle soorten gezinnen en samenlevingen we nu hebben, is dat ook al niets speciaals meer.

Toen het gesprek ten einde liep kwamen er nog de paperassen.  Eentje om te ondertekenen dat ik akkoord ben met de testen die er op het sperma uitgevoerd worden, en eentje om akkoord te geven bij de anonimiteit van de donor.  Vervolgens kreeg ik heel wat psychologische testen mee om thuis in te vullen en een 'fenotypekaart', hierop moet ik mijn voorkeuren aanduiden. Ik kan de lengte, kleur haar en kleur ogen van de donor zelf kiezen.  De lengte was gemakkelijk, daar neem ik 'groter dan 1m75'.  Ik ben al zo een kleintje dat ik daarin geen risico's neem. De kleur haar en ogen, daar moet ik nog eens over nadenken. 

Voila, deze stap is ook alweer genomen, en ik voel me er enorm goed bij.  Nu op naar het tweede psychologische gesprek, ergens in augustus.

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Nu ik goed en wel gestart ben met de procedure en binnen een paar maanden misschien al wel in blijde verwachting zal zijn, is het misschien tijd om mijn levenswijze al een ietsie-pietsie aan te passen.  Niet dat ik er zo een zware levensstijl op nahoud, maar toch, er zijn toch wel enkele zaken die ik beter zou veranderen.  Zo ben ik gestopt met roken.  Ja, ik weet het, roken is ongezond en het was dom om ermee te beginnen in de eerste plaats.  Ondertussen ben ik al enkele weken gestopt, maar pas nu durf ik het hardop zeggen.  Het stoppen heb ik ook iets langer uitgesteld dan de bedoeling was, voornamelijk omdat ik een beetje bang was dat het zo moeilijk ging zijn.  Maar enkele weken geleden ben ik gewoon gestopt.  'Gewoon' een dag niet gerookt, en de volgende ook niet en kijken hoelang ik dit zou volhouden.

Al bij al valt het nog heel goed mee.  Ik heb er veel minder last van dan ik had gedacht en het lukt heel goed om niet te roken.  Ik ben ook niet bang dat ik zal hervallen.  Het is nu eenmaal te belangrijk dat ik niet meer rook.  Nog even en ik zal mijn aperitiefkes ook beter laten en hopelijk zal dit ook even vlot gaan.  Blijkbaar als je een doel hebt, dan heb je er veel voor over.

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Nu dat de plannen allemaal wat concreter worden, heb ik besloten om de goede vrienden toch wat meer in te lichten, en dit om twee redenen.  Ten eerste vind ik het gewoon leuk om dit nieuws te delen, en ten tweede helpt dit misschien ook tegen de vele vragen die er zullen komen eens ik met een bolle buik zal rondlopen in de gemeente.  Ook al hebben we heel wat inwoners, onze gemeente is en blijft een dorp en ik kan me al zo voorstellen dat er wel wat gespeculeerd zal worden over ‘hoe ik nu juist zwanger ben geworden’.  Door de mensen in te lichten die het dichtst bij me staan hoop ik dat dan ook tegen te gaan.  Het is ook geen geheim. Iedereen mag weten dat het via donor is, net zoals mijn kindje dit zal weten later.

Tot hiertoe wisten gewoon 6 vriendinnen, een goede vriend, mijn ouders en gynaecoloog dit.  Maar na de vriendinnen was het nu tijd om het ook aan enkele goede vrienden te vertellen, iets waar ik toch ook best zenuwen voor had, want jongens reageren toch anders dan meisjes hé.  Gelukkig kwam het gesprek er bijna automatisch op.
‘Mijn pasgeboren nichtje is zo schattig!’ vertelde een vriend. ‘En mijn zus zo gelukkig, ongelooflijk!  Je zou er echt zin voor krijgen.’
‘Ja, ik zou er ook eentje willen’ antwoordde ik.
‘Ja, jij wil er al lang eentje hé!  Ik herinner me zo een gesprek van 5 jaar geleden toen je dat ook al zei’
‘Ja maar nu ben ik toch echt van plan om ervoor te gaan. Ik ben de procedure gestart om via donor zwanger te worden.’
‘Is’t echt?’ vragen de 3 vrienden gelijktijdig
‘Ja, het is echt!’
Wat volgde was beter dan dat ik had kunnen hopen.  De vrienden waren super enthousiast.  Ze feliciteerden me, gaven me 3 kussen op de wang en besloten erop te klinken.
‘Op jouw plannen!  En dat je vlug zwanger mag zijn!’

Ondertussen is het lijstje van ‘mensen die op de hoogte zijn’, nog net iets langer geworden.  De ouders weten ervan, de vriendinnen en de vrienden. En ook de zussen en mama's van de vriendinnen.  Maar het voelt goed om dit te delen.  Zo besef ik maar al te goed dat ik niet alleen ben en dat er heel wat mensen zijn die het beste met me voor hebben. 

©, 2013, bloggen.be/singlemama