Donderdag zijn we dan vertrokken naar Darwin. Sara en ik hebben een deel van ons bagage achtergelaten bij Arnold. Na Darwin gaan we daar nog een paar dagen verblijven. In de namiddag kwamen we aan in Darwin en zijn we de winkelstraat gaan bezoeken. Maar Darwin stelt eigenlijk niet veel voor. De winkelstraat is zelfs kleiner dan de winkelstraat van Wagga.

In het information centre hebben we dan nog zitten bekijken wat we gingen doen. De daytours naar Kakadu waren veel te duur en daarom hebben we besloten om het zelf te gaan bezoeken. In de donker hebben we naar een kampplaats zitten zoeken op de weg naar Kakadu. Onderweg zagen we veel brandhaarden die door de plaatselijke boeren zijn aangestoken. We hebben hierdoor ook onze eerste wallabie aangereden. Spijtig L. Ik had gehoopt dat dat niet zou gebeuren, maar gelukkig zat ik niet achter het stuur. Zelf wil ik echt geen wallabie of kangoeroe doodrijden. Na een lange rit in het donker hebben we dan toch eindelijk een camping gevonden. Finely! And Good night.

De volgende morgen hebben we onze camping betaald en hebben we een toegangskaart voor Kakadu gekocht. Deze is twee weken geldig.

De eerste halte was ‘Ubirr’. Daar deden we een korte wandeltocht langs verschillende muurschilderingen. Echt leuk hoor.

Toen we op de top van een berg waren geklommen, hadden we prachtig uitzicht over het moeras. Aan de andere kant van de berg zag je dan rotsen en andere bergen. Maar het moeras vond ik echt SUPER.

Ik kon hier wel eeuwen zitten. In het regenseizoen (dat is in de zomermaanden hier) staat dit hele gebied onder water. Dat moet toch ook mooi zijn, maar dat kan je niet zien, want dan sluiten ze het park.

Onze volgende halte van die dag was ‘Nourlangie Rock’.

Hier zie je ook allerlei muurschilderingen. En ook daar hadden we een mooi uitzicht. Maar het kon toch niet tippen aan het moerasgebied.

Het laatste wat we in dat park gezien hebben, is het museum ‘Waradjan Aboriginal Cultural Centre’. Hier leerde je wat over de levenswijze van de Aboriginals.

En zo was het weer tijd om terug richting Darwin te gaan en een camping zoeken in de buurt van de luchthaven, omdat Kai Kee weer richting Sydney vliegt en dan naar Hongkong.

Om 5 uur ’s morgens stonden we op en maakten we ons gereed om naar de luchthaven te gaan. Daar namen we dan afscheid van ons Kai Kee.

De rest van de dag zijn Sara en ik wat marktjes gaan doen en wat gaan winkelen in Darwin. We waren op zoek naar echte Aboriginal paintings, maar de meeste waren fake of te duur. Het was eigenlijk teleurstellend om te zien hoeveel dingen niet echt van de Aboriginals afkomstig zijn. Want op de achterkant van sommige zaken zie je dan staan ‘Made in Indonesia’ of ‘Made in China’. Dat koop ik dan echt niet.

’s Avonds zijn we Arnold gaan opzoeken in een bar. Hij was voor het weekend ook naar Darwin gekomen. Hij heeft ons op veel drankjes getrakteerd en ook ons dinner. Wat een verwennerij allemaal.

Na afscheid genomen te hebben, zijn we al richting Litchfield gereden. En daar hebben we ons weer een camping opgezocht. Oh ja, we slapen al een hele tijd met onze koffer open, want het is hier ’s nachts nog steeds heel warm.

En zo hebben we de volgende dag Litchfield bezocht met zijn vele watervallen. Eerst hebben we ‘Magnetic Termite Mounds’ bezocht. Hier staan een hoop termietenheuvels bij elkaar. Ook had je daar de ‘Cathedral’. Dit is een termietenheuvel dat meters hoog is.

Termietenheuvels zijn gemaakt van grond, water, gras en gebakken door de zon. Deze kleine beestjes kunnen er wat van.

De volgende haltes waren dan de verschillende watervallen: ‘Buley Rockhole, Florence Falls, Tolmer Falls,

Walker Creek’. Bij de laatste moest je een hele wandeling maken om het gezien te hebben. Daar hebben we dan ook gepicknickt en gaan zwemmen. Hier waren we bijna alleen en daardoor was het ook zalig rustig.

’s Avonds zijn we dan nog naar de bekende avondmarkt gegaan. ‘Mindil Beach Sunset Market’. Ik had het persoonlijk groter verwacht. Toch heb ik me daar een heel mooi armbandje gekocht. Ik kon het niet laten. Het was te mooi. J

En zo was het weer tijd voor een volgende camping op te zoeken.

Maandagmorgen zijn we nog even Darwin ingereden waar ik naar de bank ging om mijn Visa debit kaart op te halen, maar natuurlijk zijn ze die weer kwijtgeraakt. Dus hebben ze hem maar geannuleerd. In Wagga ga ik het nog een keer proberen. Ik ga daar nog een maandje werken. Donderdag heeft Prue me een berichtje gestuurd om te vragen of ik nog een maandje kon komen werken. Ik heb daarop ja gezegd. Het enige nadeel was, was dat ik mijn reis een week moest inkorten. Maar het zal ons lukken om op tijd terug beneden te zijn en toch het hoognodige onderweg gezien te hebben. ;-)

Na de bankzaken zijn we terug richting Katherine gereden. Onderweg hebben we Pine Creek bezocht en zijn we gaan zwemmen in Edith Falls.

Dat is een gigantisch groot meer met een kleine waterval. Maar je moest toch een hele afstand afleggen om daar te geraken. Arnold had ons verteld dat daar veel mensen zijn verdronken, omdat ze de afstand onderschatten. Mij is het wel gelukt om tot aan de waterval te komen en terug. Als ik moe werd, ging ik gewoon even op mijn rug liggen drijven. Het water was wel ijskoud.

Voor we het water ingingen, stond er een plaat met waarschuwing voor krokodillen. Je had daar ‘Freshwater crocodiles’ maar deze vallen geen mensen aan en ‘Saltwater crocodiles’. Deze zijn heel gevaarlijk en dus stond vanonder het bord. ‘Swimming at your own risk’. Gelukkige hebben we er geen tegengekomen.

En zo was de dag weer bijna om en waren we weer terug bij Arnold. Eindelijk terug een normaal bed. J

29-06-2010 om 17:29 geschreven door Sigrid  

Dinsdag heeft Arnold ons rondgeleid in Katherine en ons de plaatsen getoond die wel interessant zouden zijn om eens te gaan bekijken. Namiddag zijn Sara, Kai Kee en ik een tour gaan boeken om de ‘Katherine Gorge national park’ te gaan bezoeken. Daarna zijn we naar de grotten gegaan, maar de laatste tour was al weg en eigenlijk wilden Sara en ik de grotten niet gaan bezoeken, omdat we er al zoveel hebben gezien en alle grotten lijken toch altijd een beetje op elkaar. Dan hebben we daar maar een korte wandeling gemaakt. Terug bij Arnold hebben we even gerelaxt en als laatste voor die dag hebben we dan nog een wandeling gemaakt om de wallabies te gaan zoeken.

We hebben er ook heel veel gezien. Sara en ik zijn het struikgewas ingetrokken, want daar zie je ze pas. Sara heeft ook een slangenhuid gevonden en die wilt ze meepakken naar huis. Ik moet dat niet hebben hoor. Wat moet ik daarmee doen.

Het was deze dag 29°C. Een warme, zalige dag.

Woensdag zijn we dan naar de ‘Katherine Gorge River’ gegaan.

We hadden een tour genomen van een halve dag. Op de boot gingen we de rivier af. Het was daar echt prachtig. We zijn op drie boten moeten overstappen. Onderweg vertelde de gids allerlei verhalen over de rivier en ook over de planten. Bij de laatste halte konden we gaan zwemmen in de ‘Lily pond’. Daar was ook een waterval.

Ik ben niet gaan zwemmen, want zoveel tijd hadden we niet. Ik heb gewoon zitten genieten van de omgeving. Op de terugweg hebben we twee krokodillen gezien. Het waren ‘freshwater crocodiles’.

Deze zijn niet gevaarlijk en vallen dus ook geen mensen aan.

Deze rivier kan je niet bezoeken in de zomermaanden. Dan is het regenseizoen en staat deze rivier meters hoog. Het moet toch mooi zijn in de zomermaanden, want dan zijn er ook veel meer watervallen.

Namiddag hebben we weer zitten relaxen tot het buurmeisje van Arnold kwam. Die heeft ons uitgenodigd bij haar thuis om haar slang eens te komen bekijken. We hebben zelfs de slang vastgehouden. Je moet je geen zorgen maken, deze was niet giftig. ;-)

Daarna heeft Arnold ons meegenomen naar de plaatselijke golfclub, waar hij ons getrakteerd heeft. Dit is het stamcafé van de plaatselijke bewoners.

29-06-2010 om 17:06 geschreven door Sigrid  

Vrijdag hebben we ons uitgecheckt uit ons hostel en zijn we een Franse jongen van 25j (Samuel) gaan oppikken. Deze ging met ons meerijden tot Darwin. Na nog wat inkopen gedaan te hebben en ik heb ook mijn Australische Visa kaart aangevraagd, zijn we vertrokken. Onderweg hebben we Paronella park gaan bezoeken.

Dit is een kasteel dat door de plantengroei bijna is bedekt. Dit kasteel werd gebouwd door een Spanjaard. Er zit een heel verhaal rond dit park. Het was eigenlijk veel geld, maar omdat we lang aan het twijfelen waren, hebben ze ons de studentenprijs gegeven. We konden dus een dagtour doen en een nachttour + een verblijf op de camping. Dat was er allemaal wel inbegrepen. Het was een mooi park, maar ik vond het niet ‘waauw’. Dit park zou op nummer één staan van de beste attracties in Queensland, maar persoonlijk vind ik dan de Whitsundays mooier en dan zeker Whitehaven Beach. Hier zei ik echt van WAAUW. J

Na de nachttocht zijn we in onze slaapzakken gekropen. Maar goed dat Samuel een tent had en wij als 3 meiden sliepen samen in de auto. Gelukkig passen we er alle 3 goed in. Door de nacht kreeg ik het wel heel warm en had ik echt wel frisse lucht nodig. Dit was de eerste keer dat ik een beetje claustrofobisch werd. Dit kwam niet doordat we met drieën in de auto lagen, maar door de warme temperaturen buiten. Pffff.

Zaterdag zijn we dan doorgereden. Maar in Townsville moesten we een goedkope autoshop vinden. Onderweg wilde ik het raam aan mijn kant dichtdoen, maar die blokkeerde. Ik had die opengedaan zonder erbij na te denken dat die moeilijk dicht ging. Alweer vergeten. Nu probeerde ik die weer omhoog te doen, maar het mechanisme brak. Dus nu zaten we met een open raam, dat niet meer dichtging. Natuurlijk moest dat eerst gemaakt worden, maar we vonden geen fatsoenlijke garages. We wilden er een tweedehands mechanisme inplaatsen om het goedkoop te houden. Bij een autoshop waar ze tweedehands automaterialen hadden, wilden ze ons niet helpen om het raam omhoog te doen. Ze zeiden ons dat we dat gerust zelf konden. Dus hebben we het stuk van de deur eruit gehaald en stokken onder het raam gestoken om het omhoog te houden. Mercikes Bart, je Zwitsers mes kwam nu zeker goed van pas. Ik heb daar een schroevendraaier in zitten. ;-) Hierna zijn we weer verder gereden, maar nu meer inlands. Richting de outback van Queensland. Voor Richmond hebben we een kampeerplaats opgezocht en daar gebleven voor de nacht.

De volgende dag zijn we verder getrokken. We hebben weer lang gereden. We zien dat iedereen een paar uurtjes heeft gereden en de andere proberen dan te rusten. De passagier naast de bestuurder moet ook wakker blijven om de bestuurder wat in het oog te houden. In Mount Isa hebben we geluncht.

Daar heb ik ook Arnold opgebeld. Om te zien of hij thuis was. Dit was de man die ik in de trein heb ontmoet van Sydney tot Byron Bay. Hij had me uitgenodigd om bij zijn thuis te blijven slapen. Ik wilde ook eens horen of zijn offer nog steeds gelde en ik moest ook vragen of er nog een extra meisje erbij kon. Ik had hem al verteld van Sara, maar ik wist toen nog niet dat Kai Kee er ook bij zou zijn. Maar alles was OK. Na Mount Isa zijn we nog een heel stuk verder gereden. Op een bepaald moment kwamen we bij een baan waar je 130 mocht rijden. Dit was een droom. Echt zalig is het om eens goed door te rijden. Liefst zou ik nog sneller willen rijden, maar hier was ik ook al content mee. Na een hele tijd 110 te hebben gereden, ging het nu eens goed vooruit. Juist voor de splitsing (Alice Springs ↔ Darwin) hebben we dan nog eens gekampeerd.

Oh ja, de tijd is ook alweer veranderd. We moesten onze klok een half uur terug zetten.

Maandag was onze laatste dag van de lange rit. Onderweg hebben we bij een kleine halte geluncht. Daar was ook een zoo met heel veel vogelsoorten, ratten en slangen. Op deze plaats begon onze Franse jongen te klagen. Hij beschuldigden ons ervan dat we hem niet hadden verteld dat we eerst een paar dagen in Katherine gingen blijven vooraleer we naar Darwin gingen. Natuurlijk hadden we hem dit al verteld op de eerste dag. Maar hij was aan het zeggen dat dat veel te laat was en dat hij niet in Katherine wilden blijven. We hebben hem dan maar gezegd dat hij de bus maar moest pakken. Maar hij bleef maar doorzagen en klagen. Tjonge, wat kon die toch van zijn oren maken. In Katherine wilde hij zelfs niet voor de laatste benzine betalen. Ik heb hem gezegd dat de tank vol was voordat we hem oppikte. Toen zei hij dat hij dat niet gezien had en daar antwoorde ik hem op dat hij dan maar had moeten kijken. We hebben hem verteld dat we altijd ons tank vullen voordat we iemand oppikken. Hij heeft toch betaald hoor. Ik ging anders zijn computer afpakken en bijhouden tot hij betaalde. Of we hadden de koffer gesloten moeten houden. ;-)

Bij het information centre hebben we hem afgezet en daar moest hij dan maar zijn plan trekken. Omdat hij zo van zijn oren had gemaakt, was ons zin over om verder te helpen.

Na dit zijn we naar het postkantoor gereden waar Arnold ons oppikte om ons zo de weg te tonen naar zijn huis. Arnold heeft een prachtig huis en domein dat een eindje buiten het centrum van Katherine ligt. We werden goed onthaald door hem. Hij heeft ons rondgeleid door zijn huis en zijn tuin. Hij heeft ook een hele verzameling vogels. We hebben zelfs jonge parkieten mogen vasthouden. Arnold heeft een prachtig huis. Hij heeft ook nog een zwembad, maar die moet eerst nog eens schoongemaakt worden. Je ziet dat deze man geld heeft. Na een verfrissing en EINDELIJK nog eens gedoucht te kunnen hebben (dat was lang geleden J), zijn we gezellig gaan samen zitten en hebben we ook nog een heerlijke maaltijd gehad. Ik ben die avond ook vroeg in bed gekropen, want na een paar nachten in de auto te hebben geslapen, was ik toch moe. Arnold heeft veel honden en twee ervan mochten binnen. De meeste honden zijn nog een puppy. Ik had één van de honden meegenomen in mijn slaapkamer om bij mij te slapen. Allé, ik moest bijna die hond meenemen. J Ik heb nog nooit een hond in mijn bed gehad. De mama van de puppy’s sliep in Arnolds kamer. Het ging eigenlijk nog vrij goed.

Maar goed dat dit klein hondje stil lag en niet snurkte, want anders vloog ze eruit. ’s Morgensvroeg werd ik wakker en lag ik dwars over het bed met de hond in het midden. Ik heb mij zo zitten draaien en ik denk dat ik onbewust schrik had om op de hond te gaan liggen en daardoor ben ik uiteindelijk wakker geworden dwars op het bed. J

Nog een kort stukje over de rit naar Katherine.

Het landschap was prachtig en je zag goed hoe het landschap veranderde van bergen in vlakte en dan weer naar bergen en dan weer naar vlakte met bomen en dan vlakte zonder bomen, enz.

Onderweg hebben we ook veel roadtrains gezien. Deze kunnen tot 4 wagons lang zijn.

29-06-2010 om 16:50 geschreven door Sigrid  

Woensdag zijn Sara en ik gaan skydiven. Het was superleuk. Ze waren ons ’s morgens vroeg komen oppikken aan het hostel. Daarna hadden we een rit van anderhalf uur voor de boeg. We moesten de voorlaatste vlucht nemen. Eens we in de lucht zaten, konden we van een prachtig uitzicht genieten. Spijtig dat het wat bewolkt was. Toen het tijd was om te springen, moest ik al half over de rand van het vliegtuig hangen en dan duwde mijn instructrice me eruit. We maakten eerst een duik. Amai, mijn oren deden pijn. Toen we door een wolk gingen, werd de parachute opengedaan. Door deze wolk voelden we ons wat vochtig. Ik heb ook zelf even de parachute mogen besturen. Ik moest aan ene kant trekken en daardoor gingen we heel snel ronddraaien. Gelukkige deden we dit niet te lang, want ik werd er misselijk van. Ook mocht ik een stukje in een richting sturen die ze me aan wees. En na een paar minuten werd de landing ingezet.

Het was een prachtige ervaring en misschien ga ik dit ooit nog eens doen.

Voor de rest van de dag hebben we wat gerust en gerelaxt.

Donderdag was het onze dag van de ‘scuba diving’ en ‘snorkeling’. Het was een leuke dag. Alleen was ik zo misselijk dat ik eigenlijk maar half heb kunnen genieten. Ik werd ziek op de boot. Ook al had ik pilletjes genomen tegen zeeziekte (misselijkheid), maar die hielpen niet. Het zal toch voornamelijk komen omdat ik al ziekjes was voor ik op de boot stapte. Deze boot was erger dan de cruise tijdens de Whitsundays. Het botste nogal op de golven. Voor de rest was het eigenlijk wel plezant en mooi. Het duiken was heel leuk.

We moesten met 5 inhaken, maar al vlug lieten we elkaar los. Het was echt prachtig onder water. De kleuren van de vissen en het koraal waren heel mooi. Ik heb zelfs een reuzenmossel geaaid. Als je die aanraakte, dan ging die zijn schelpen dicht. Na het duiken ben ik gaan snorkelen en dat was ook heel leuk.

Ik heb wel veel zeewater gedronken. De tweede keer dat ik ging snorkelen in de namiddag ging het heel goed en heb ik lang rondgezwommen met mijn hoofd in het water. Ik moest zelfs mijn buis niet leegmaken. We hebben ook ‘Wallie’ gezien. Dit is een grote blauwe vis.

Er waren enorm veel soorten vissen daar en in alle kleuren en vormen. MOOI.

Het enige dat ik niet gedaan heb, is de lunch en het vieruurtje eten. Ik heb dit maar overgeslagen, omdat ik het toch niet binnen zo kunnen houden. Als ik maar eten zag, werd ik al niet goed. Ach ja, het belangrijkste heb ik toch kunnen doen en in het water werd ik niet zo misselijk. Misschien doe ik dit nog eens als ik mij beter voel. Als ik dan weer ziek word, dan is dit niets meer voor mij. Ik hou ook veel liever van het platteland, dan van de zee.

Voor deze dag hadden we ook een onderwater camera gehuurd en de meeste foto’s zijn prachtig. Sara, onze fotograaf van dienst, heeft goed haar best gedaan. TOP!

Het waren twee onvergetelijke dagen en je moet ook weten dat het hier 27 en 28°C is. Voor het einde van de herfst is het hier dus nog prachtig. Hadden we dit ook maar in België.

22-06-2010 om 06:50 geschreven door Sigrid  

(Tocht van NOOSA tot CAIRNS met tussenstop MACKAY en WHITSUNDAYS)

Zaterdag zijn we om 8 uur Marinya gaan ophalen bij het hostel en zijn we zo doorgereden naar Rockhamton. Daar hebben we dan een korte pauze gehouden en zijn we de gratis  zoo gaan bezoeken. In de zoo heb ik mijn eerste krokodillen,

koala’s

en wombats gezien.

Ik ben zo blij dat ik mijn eerste koala’s gezien heb. Ze sliepen wel, maar ja ze waren zo schattig. Ook wil ik ze nu in de wilde natuur zien. Ook hebben we daar een meer gezien vol met schildpadden.

Hierna zijn we weer doorgereden naar Mackay. Ik heb de hele weg gereden van Rockhamton tot Mackay. Dat was ongeveer 320 km en ik heb daar dus 4,5 à 5 uur gereden aan één stuk door. In het begin had ik het wat moeilijk maar na een tijdje ging het beter. Het is fantastisch hoe je onderweg van de ene vegetatie in de andere gaat. De natuur is prachtig en dat maakt het rijden aangenaam. In Mackay hebben we Marinya afgezet bij haar hostel en zijn wij verder doorgereden naar Nicole. Nicole en Kris zijn twee toffe mensen en ze hebben een schattig zoontje Dean. Na een heerlijke maaltijd, mochten we haar internet lenen en daarna zijn we in de woonkamer op de matras gaan liggen om daar te slapen. Ik heb op de zetel geslapen.

’s Morgens hebben we heerlijk uitgeslapen tot half 9 en dan heb ik even met Nicole in de zon zitten babbelen. Hierna zijn we naar het stadje gegaan en daarna hebben we nog een leuk cadeautje gekocht voor het gezin. Namiddag hebben we heerlijk op het terras gezeten en daarna zijn we nog naar Cape Hillsborough gegaan. Daar hebben we naar verschillende lookouts

gegaan. We wilden via het strand terug gaan, maar het was al vloed en dan moesten we door het water en we wisten niet hoe diep het ging zijn. Dus moesten we de hele weg terug gaan en het eerste stuk was een heel eind berg op. Op een kwartiertje waren we wel al boven. We hebben in een speed tempo doorgestapt, want de zon ging onder. Het middelste stuk hebben we in het schemerlicht gewandeld en het laatste stukje bergaf in de donker. Het was een tocht van 1,5 km en ze zeiden dat je daar anderhalf uur over doet, maar Sara en ik deden het op 40 minuten. We hebben echt doorgestapt om zo weinig mogelijk in het donker te wandelen.  ’s Avond hebben met zijn allen nog gezellig tv gekeken.

’s Anderdaags (maandag) zijn we om half zes opgestaan en waren we alweer op weg naar Airlie Beach. Daar vertrok ons cruiseschip richting de Whitsunday Islands.

Eerst gingen we naar Daydream Island, maar dat was echt geen mooi eiland. De volgende halte was op een ander eiland waar we eerst gingen snorkelen en dan de vissen voederen en als laatste gingen we in een boot zitten waar je beneden de boot het koraal kon zien door het glas. Het was allemaal heel mooi. Ook het snorkelen was leuk. Je zag nog het mooie koraal (maar niet zoals op de foto’s in de brochures) en ook nog heel veel kleurrijke vissen.

Na onze lunch op de boot (heerlijk) gingen we naar Whitehaven Beach. Dit is dan het prachtige witte strand met een helblauwe zee.

We stapten van de boot af en waadden door de zee tot op het strand. Daar hebben we dan heerlijk gezwommen en op het strand nog wat leuke schelpjes gezocht.

Onze laatste halte voor die dag was Long Island waar we van de boot moesten afstappen en wachten op onze ferrie.

Op dit eiland hebben we gerust en hebben we nog een heerlijke douche genomen. Voor het eiland te bekijken was niet zoveel tijd en ook voelde ik me niet honderd percent. Ik was misselijk van op de boot (normaal heb ik dat nooit), maar ik denk dat ik al wat ziekjes was voordat ik op de boot ging.

Om half zes waren we terug in Airlie Beach en daar gingen we dan een Schots meisje (Nicola) oppikken die met ons zou meereizen richting Cairns. Ik heb de hele weg van Airlie Beach tot Townsville gereden (3,5 uur) en dit in het donker. Maar het rijden van lange afstanden gaat eigenlijk vrij goed. Alleen krijg je na een tijdje kramp in je rechterbeen. In Townsville hebben we het meisje afgezet bij een hostel en Sara en ik zijn op een gratis parking gaan staan waar het toegestaan was om te slapen.

Dinsdag zijn we het Schots meisje gaan oppikken en daarna, iets hoger boven Townsville, een Amerikaans meisje (Evann). Zo reden we door naar Cairns. Sara heeft nu de hele weg gereden. Ik was dit keer echt niet meer in staat om nog te rijden. Ik voelde me helemaal niet honderd percent meer. Ik hoop dat het vlug over gaat. In Cairns hebben we het Schots meisje afgezet bij een hostel en daarna zijn we Ka Kei (een vriendin van Sara (Belg)) gaan oppikken op de luchthaven. Nu hebben we een hostel geboekt voor drie dagen om eens een goede nachtrust te hebben. Na het inchecken zijn we naar de stad gegaan en hebben we daar een scuba diving en snorkeling cruise geboekt.

Het Amerikaans meisje (19 jaar) wilde in onze auto slapen, maar dat is niet toegestaan en we laten ook geen vreemden alleen in onze auto slapen. Zij is aan het rondtrekken met alleen zakgeld die ze wekelijks krijgt van haar vader. En ze heeft maar iets van 200 dollar op haar rekening. Ze wilt eigenlijk de hele reis met ons mee, maar als ze geen geld heeft, hoe gaat ze dan de kosten van de benzine betalen. Dat vragen we ons af. Het gaat ook op ander gebieden niet dat ze meereist met ons. We gaan vanalles doen en zij heeft geen geld om mee te doen en ze is misschien 19 jaar, maar ze is veel te jong in haar manier van doen. Ze denkt dat ze overal maar gratis kan blijven of meereizen, maar dat is niet zo. Je moet dan echt wel veel geluk hebben. Ach ja.

We kregen in het hostel een bon om gratis in een bar te gaan eten. Je moet alleen je drinken betalen. We je wat we kregen? Een mini pizza margherita  en frieten. Echt bah en wat een combinatie.

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Sigrid  

Maandag wilden Sara, Shanta en ik naar het tweedehands winkeltje gaan, maar het was weer gesloten. Dan hebben we maar een korte wandeling door Cooroy gedaan en daar wat winkeltjes bezocht.

Nadat ik Kye van school heb gehaald, zijn Joyce, de 3 kinderen en ik naar een andere tweedehands winkel gegaan in Noosaville. Deze was wel open en Joyce heeft daar heel wat gekocht. Het is een winkel zoals wij een kringloopwinkel hebben in België. Sommige dingen zien er nog zo goed als nieuw uit. Ook de kinderen konden een speelgoedje uitkiezen en ze waren dolgelukkig met wat ze hadden. Het koste zelfs maar één dollar voor ieder speelgoedje en de kinderen waren blij. Je moet dus geen duur speelgoed kopen om een kind gelukkig te maken.

Dinsdagmorgen heb ik op Ely en Taj gepast voor anderhalf uurtje en daarna ben ik met Taj naar de zwemlessen gegaan. Het ging al heel goed met Ely. Rond de middag zijn Sara, Shanta en ik nog eens naar tweedehands winkels gegaan en daar hebben we dan onze overige materialen gekocht die we nodig hadden. Er zijn daar toch veel leuke dingen te koop. Maar ja, ik moest me alweer inhouden.

Woensdag zijn Shanta en ik naar Noosa Head gegaan

en hebben we daar een stukje in het nationaal park gewandeld en daarna zijn we naar het strand gegaan.

Shanta wilde op het strand liggen relaxen en ik ben dan nog een heel stukje langs de zee gewandeld. Het was een prachtige dag en zalig warm. Noosa Head is echt wel prachtig. Alleen is  alles daar enorm duur. Namiddag moesten we alweer naar huis. 

Donderdag was het dan de grote dag voor Joyce. De dag van haar examens. Ik heb die dag op Taj en Ely moeten passen en dat ging heel goed. Ely heeft amper geweend. Ook ben ik twee keer met hem rondgereden zodat hij in slaap viel. Het ging dus allemaal veel beter dan ik had verwacht. Rond de middag is een vriendin van Joyce langsgekomen om te kijken of alles goed ging en ze zij zelf dat er geen problemen waren. ’s Avonds hebben Joyce en ik een lekkere, zoete schuimwijn gedronken om te vieren dat ze eindelijk klaar was en ze wist ook al zeker dat alles goed gegaan was.

Vrijdag was het weer tijd om in te pakken en namiddag werd het tijd om afscheid te nemen. Het afscheid nemen ging nu veel beter, maar toch was het moeilijk. Ik mocht wel weer langskomen als ik toevallig terug in de buurt ben. Het was hier een fijn verblijf en ik zal ze missen.

Om half 4 zijn we ook nog een ander meisje (Spaans: Marinya) in Noosa Head oppikken die met ons mee gaat reizen tot Mackay. Zo kunnen we de onkosten van de benzine in 3 splitsen.

05-06-2010 om 13:47 geschreven door Sigrid  

Maandag was het maar een regenachtige dag en heb ik die dag ook niet veel gedaan. Ik heb Joyce wat geholpen met een paar huishoudelijke dingen en dat was het dan. Ik moet wel zeggen dat ze me verwend. Ze zorgt er wel voor dat ik goed eten krijg en ze had speciaal voor mij alleen een gemarineerde kip extra gekocht. Eigenlijk dacht ik dat het voor ons beide was, maar dat was niet zo. Ik eet hier wel mijn buikje rond. Het goede hier is, dat we al om 5 pm eten. Dit is beter voor de vertering. Bij de andere familie was het daar veel te laat voor.

Dinsdag is alweer een hele slechte dag. Het doet weer niets anders dan regenen. Deze dag ben ik meegegaan om de kinderen naar school te brengen en na school ben ik ze gaan halen. Tussenin ben ik nog met Sara naar de bank gegaan om een kredietkaart uit te halen zodat ik ook online boekingen kan maken. Na de bank was het de beurt aan de inkopen in Woolworth. Joyce had me gevraagd om een paar inkopen voor haar te doen. Ze heeft zelfs haar kredietkaart meegegeven. Het is ongelofelijk hoe mensen onmiddellijk vertrouwen hebben in anderen. Ze kent me nog maar voor twee dagen.

’s Avonds was ik weer op jacht achter de kakkerlakken en ik heb zelfs een muis in de voorraadkast ontdekt. Het is nog steeds dezelfde muis.

Nadat ik Kye naar school heb gebracht, ging ik naar de Eumundi Markets.

Gelukkig was het vandaag een zonnige, warme dag. Het is een grote markt voor zo’n klein dorpje, maar er komen mensen van overal. Er waren vele leuke kraampjes

en ook enorm veel juwelen kraampjes.

Namiddag heb ik de voorraadkast onderhanden genomen. Alles waar de muis in gebeten heeft, heb ik weggegooid. En ik heb vele dingen in dozen gestoken, zodat de muis er niet aankan. Morgen gaan we nog enkele dozen uithalen en ook nog iets voor de kakkerlakken.

Om 2u45 was het weer tijd om Kye van school te halen.

’s Avonds ga ik naar Sara, dan kunnen we wat reisplannen doornemen.

Donderdag heb ik Joyce haar wagen gekregen en ben ik naar Lake Weyba gegaan.

Het is een mooi meer, maar ik heb toch al veel mooier meren gezien. Ik heb een stukje langs het meer gewandeld en heb veel wildlife gezien. Vlinders, een roofvogel, een rog, pelikanen en nog veel meer. Ook heb ik veel van die kleine hoornentjes verzameld. Na nog even te hebben genoten van het uitzicht en de stilte, ben ik naar de winkel gereden om ons avondeten uit te halen. En zo was het weer tijd om naar huis te gaan.

Vrijdag is er niet veel gebeurt. Ik heb de kinderen van school gehaald en daarna heb ik de was nog naar Pita (Sara’s werkgeefster) gebracht. Onze wasmachine is stuk.

Zaterdag zijn Sara en ik naar de Glass House Mountains gegaan

en hebben daar een wandeltocht tussen en op de Mountains gedaan. Ik denk dat we ongeveer 8 à 9 km hebben gewandeld. We hebben zelfs een stukje berg beklommen die eigenlijk bedoeld was voor meer ervaren bergbeklimmers. Sara wilde het absoluut doen en eerst ben ik niet meegegaan (niet genoeg conditie meer). Daarna is ze terug gekomen en zei ze dat het niet zo erg was. Andere klimmers die naar beneden kwamen, zeiden dit. Toen ben ik toch maar mee naar boven gegaan en als ik het op mijn tempo deed, viel dat goed mee. Op een bepaald moment kwamen we bij een stuk dat stijl omhoog ging.

Het was echt klimmen op rotsen. Natuurlijk ging het naar omhoog gaan veel beter tot we omkeken. We durfden bijna niet meer naar beneden gaan. Het is ons toch uiteindelijk gelukt om terug op de gewone weg te geraken. We zijn niet helemaal naar boven gegaan, want dat was te gevaarlijk. Ik denk dat we dan zeker niet naar beneden meer konden. Ik waarschuwde Sara al dat ik dan voor een helikopter belde. J

Na deze wandeling zijn we naar een andere lookout gegaan
en hebben daar nog een klein stukje gewandeld.

Na de Glass House Mountains gingen we ‘The Big Pineapple’ bezoeken.

Je zag daar hoe de pineaplles (ananassen) werden gekweekt.

Als laatste van de dag gingen we naar Noosa Head en gingen we daar naar een lookout en kon je zo over Noosa Head kijken.

Hierna gingen we een Duits meisje (Shanta Maria) oppikken bij de bushalte, maar ze kwam maar niet opdagen. Dit meisje moet Sara vervangen als au pair. We hebben haar uiteindelijk gevonden korter bij Eumundi. Er waren verkeerde afspraken gemaakt.

Oh ja, vandaag hebben we onze eerste muis gevangen en zo hebben we ook nog ontdekt dat er nog één rondloopt. We gaan de muizen niet doden, omdat ze er veel te schattig uitzien. We gaan ze een heel stuk verderop terug bevrijden. Eerst rijden we een stukje en dan laten we ze vrij. (als we de tweede muis ook vangen) Ook is mijn kamer van ongedierte bevrijd, maar ik kan er nog niet in slapen. Ik moet nu in een andere kamer voor een nachtje slapen, zodat het product overal uit is en alles is schoongemaakt. Maar nu zie je hoeveel kakkerlakken er waren. Waaronder veel baby kakkerlakken.

Zondag zijn Sara, Shanta en ik naar Pomona gegaan. Daar hebben we Mount Cooroora beklommen.

Het was een hele klim. Het ging 1,5km omhoog. En grotendeels ging stijl omhoog. Op het einde was het zo stijl en op rotsen dat je toch moest uitkijken. Maar het was toch niet zo gevaarlijk als de berg van de dag ervoor. Het uitzicht dat we hadden op  de top van de berg was fantastisch. We stonden echt op de hoogste top van de berg. De afdaling vond ik erger dan de klim. Mijn knieën begonnen halverwege al te bibberen. Je voelt je dan echt raar in je benen. Ik was blij dat ik terug beneden was.

Hierna zijn we gaan lunchen bij het meer ‘Lake Mc Donald’ en ondertussen zaten we in de Botanical Garden met een prachtig uitzicht over het meer.

Na nog een wandeling door de tuin zijn we terug richting onze huizen gegaan.

En zo was ook deze week weer voorbij. Maar jullie moeten weten, dat ik het enorm gezellig vind bij Joyce. Ik amuseer me daar wel. Het is een vrolijke, gezellige, lieve vrouw en ze verwend me nogal. J Als ik iets in het huis wil doen, mag ik dat niet.

01-06-2010 om 11:00 geschreven door Sigrid  

Na amper geslapen te hebben, was het tijd om Brisbane eens te gaan bezoeken. Ik verkies toch een hostel om in te slapen, maar op een camping is het veel goedkoper. Je deelt de prijs gewoon in twee en je komt beterkoop uit.

Nadat we in Brisbane onze auto hebben geparkeerd, gingen we de toerist uithangen.

We hadden die dag geluk. Er waren vele marktjes aan de gang. Nadat we de eerste marktkraampjes hadden bekeken, staken we de brug over richting het centrum.

Daar had je weer enorm veel winkels en iets verder beneden de winkelstraat had je nog een plaats waar marktkraampjes stonden. Ik moet me toch enorm inhouden om al geen souvenirs te kopen. Ik moet dat allemaal meeslepen. Sara is wel al volop souvenirs aan het kopen, maar zij gaat ook veel vroeger naar huis + ze heeft een auto. Ze zei wel dat ik het in de auto kon achterlaten, maar ja, ik reis niet een heel jaar met die auto rond.

Later hebben we het ‘Anzac square’ bezocht

en zo zijn we dan maar weer naar de winkelstraat gegaan. Ik moet zeggen dat er in Brisbane niet veel te bezichtigen is. Het is daar enkel goed om te winkelen. Tja, ze hadden me hiervoor ook wel al gewaarschuwd. Toch moet je de stad toch even gezien hebben. Nu kan ik zeggen dat ik daar geweest ben. J

Namiddag zijn we verder doorgereden richting Noosa (Eumundi). Sara heeft me afgezet bij Joyce. Zij is een Afrikaanse en ze is getrouwd met een Australiër. Ze heeft ook 3 kinderen. 3 jongens (Kye, Taj, Ily). Het is daar wel druk, maar gezellig. Joyce is een lieve en aangename vrouw.

Ik heb nu weer een heerlijk groot bed voor mij alleen. Joyce had me ook gewaarschuwd dat er een muis in het huis rondliep en natuurlijk vond ik die ’s avonds weer in mijn kamer. Ik heb ook nog een enorme kakkerlak gevangen. Wel, ik moet zeggen dat Australië enorme, grote insecten heeft. Maar goed dat ik er zo geen schrik van heb, maar ik heb ze liever niet in mijn kamer.

30-05-2010 om 07:54 geschreven door Sigrid  

Na een heerlijke nacht in de YHA was het weer tijd om in te pakken. Ik moet zeggen dat de YHA hostels hun geld wel waard zijn. Tot nu toe heb ik in goede, verzorgde hostels van hun verbleven. Die morgen hebben we aan de kust ontbeten en daarna zijn we op het strand gaan wandelen. Met onze voeten door het water gaan.
 
Het was echt ZALIG en het was eindelijk een heerlijke, warme, zonnige dag. Ik had mijn korte broeken terug boven moeten halen. Deze had ik al diep weggestoken in mijn trekkersrugzak. Op het strand hebben we ook enkele mooie schelpen geraapt. Er waren zoveel leuke schelpen, maar ik kan ze niet allemaal meenemen. Ik ben eigenlijk benieuwd of ik ze een heel jaar heel kan houden en of ik ze mee naar huis mag nemen. Ik denk dat als je niet te veel schelpen hebt, dat het dan wel mag.  

Na onze strandwandeling zijn we in de auto gestapt en zijn we richting Mount Tamborine gereden. Daar hebben we een skywalk gedaan.
Je wandelt hier dan over een brug hoog in de bomen. Het was echt prachtig. Je zag de echte tropische natuur door hoog in de bomen te lopen. Het was er wel veel koeler. Vlug een sjaal rond me hangen. Brrr.   

Namiddag was het mijn beurt om naar Brisbane te rijden. Op deze manier leerde ik de auto wat beter kennen. Deze wagen is een enorm verschil tegen de andere auto’s waar ik tot nu toe gewoon ben om mee te rijden. Ten eerste zit hij laag en ten tweede is hij enorm gevoelig als ik op de gas duw. Maar ja, het ging ook zonder veel problemen. Sara heeft hier in Australië een GPS gekocht en op die manier ben ik naar Brisbane gereden. Je ziet dat het op deze wegen al veel drukker is dan in het zuiden van Australië. In Brisbane zelf heb je een echte heksenketel van wegen. Maar ik ben er zonder brokken doorgeraakt. We hebben ons een plaats op een camping geboekt.
Het was een proper verzorgde camping. Dit was voor mij de eerste keer dat ik op zo’n domein verbleef. De douches en de keuken zagen er verzorgd uit. Als laatste die dag zijn we nog gaan wandelen in de omgeving en dan was het tijd voor het dinner, een filmpje en dan naar bed. Mijn eerste nacht in de auto.

30-05-2010 om 07:46 geschreven door Sigrid  

Tijd om in te pakken en te vertrekken. Maar ik ben nog vlug een klein zakje Macademia noten gaan halen. Een paar heb ik al gekraakt, want onderweg kan ik ze niet kraken. Veel te hard.

De jongens hadden deze morgen toch nog een stunt uitgehaald. Zij waren noten gaan plukken in de plantages. Ian had hun ontdekt en was beginnen te schreeuwen en jaagde hen van zijn land af. Ik had geen problemen, maar ik had het ook gevraagd. Ik denk dat als de jongens dit ook hadden gedaan, ze ook noten mochten meenemen.

Madeleine en ik hebben niet zoveel problemen met de man gehad. Ook denk ik dat Ben ook geen problemen had met Ian, maar Raphaël was niet de favoriet. Hij was dan ook niet de aardigste. Ik vond hem nog kinds.

Om 10 uur bracht Ian ons naar de bushalte. Madeleine bleef in Byron Bay, want ze had daar een ander WWOOF-farm gevonden. Binnen twee weken gaat ze terug naar huis. Ze moet zich gaan inschrijven voor de universiteit.

Ik kwam aan in de Gold Coast rond half 1 namiddag.  En zo was ik dan ook in Queensland. Het was aan het gieten in de Gold Coast. Ik heb de bus genomen naar mijn hostel
 
en later heb ik de gratis bus terug naar Surfers Paradise genomen. Daar ben ik de winkels gaan bekijken en ben ik in de supermarkt wat eten gaan uithalen voor het dinner en voor het ontbijt. Voor de rest heb ik nog op het strand rondgelopen.

Het weer was tegen die tijd opgeklaard. Om 5 uur nam ik de gratis bus terug naar het hostel.

Spijtig dat het zo regent, dan kun je niet veel doen.

30-05-2010 om 07:35 geschreven door Sigrid  

Ik heb die nacht in de trein niet veel geslapen en om 5 à 6 uur ’s morgens deden ze de lichten al terug aan in de trein. In Sydney moet ik 9 uur wachten tot ik mijn volgende trein kan nemen. Pfff.

Gisteren had ik ook nog een WWOOF- farm gevonden.

Ian Ritchie, Macadamia By The Bay, PO Box 1457, Byron Bay, … Web: www.byronmacadamias.net

A 90 acre property, just 7 kms from Byron Bay post office with 22 acres of Macadamia nut trees, 8 acres of cabinet timber, and the balance grazing beef cattle. Biological insect control and bio-dynamic methods are used on the property. Variety of work including fencing, gardening, harvesting, nut tree maintenance, animal husbandry. Accom. In large older-style homestead with 3 spare bedrooms and a 3 sided verandah with fantastic views for 1-5 people. No children. Mixed diet. NSI.

Dit is dus waar ik komende 3 dagen ga werken. Ik moet niet de hele dag werken. Ofwel een voormiddag, ofwel een namiddag. Voor de rest ben ik vrij. Ik ga hier dus noten rapen. J

Dat is weer iets anders dan appelen en peren.

Vandaag hebben al twee mensen me gezegd dat ik heel goed Engels spreek. Hopelijk veranderd dit niet als ik een tijdje met Sara heb doorgebracht. Wij kunnen gewoon Vlaams tegen elkaar praten.

In de trein zat ik langs een oudere man (Arnold Whitehouse) die in Darwin woont. We hebben een leuk gesprek gehad en als ik in Darwin was, mocht ik altijd bij zijn thuis komen slapen. Het is een lieve man, dus ik moet me niet veel zorgen maken, maar toch blijf ik voorzichtig.. Je moet wel weten dat wanneer ik naar Darwin ga, Sara er ook bij is. Je ziet dus maar dat de Australische mensen heel gastvrij zijn. Wij zouden geen wildvreemde in huis nemen. Hij heeft dit al eens eerder gedaan. Hij had toen een Duits meisje uitgenodigd en die is bij zijn thuis blijven hangen voor 8 maanden. Ze had werk gevonden in de buurt en nu nog steeds houden ze contact. Maar ja, we zullen zien.

Hij heeft wel een cola en een appelmuffin voor me gekocht. Ik had thans geweigerd, maar hij had het toch gedaan. Ook iets wat je niet vlug ziet in ons landje.

Om 4 uur ’s morgens kwamen we aan in Casino en daar nam ik de bus richting Byron Bay.

Daar kwam ik aan om 5u30 ’s morgens en om 7 uur kwam Ian mij halen voor naar de WWOOF-farm te gaan.

Ik heb die dag niet moeten werken, omdat ik twee nachten gereisd had en niet veel geslapen heb. Ik heb namiddag toch gevraagd of ik iets
kon doen en hij vroeg me om een beetje op te ruimen en te stofzuigen.

Maar nu komt het. Het huis was een varkensstal. Je ziet dat er geen vrouw in dat huis leeft. De badkamer was afgrijselijk. De keuken was vuil en vol rommel. De eetkamer en woonkamer stonden vol dozen en er lagen overal kranten. En dan moet je nog niet naar het plafond kijken. Spinnen en spinnenwebben overal. Het is echt verschrikkelijk en ik ga hier zeker niet lang blijven. Ook was het hier koud. Gelukkig was er al een Duits meisje (Madeleine) en die dag kwamen nog twee jongens (Ben - Engels en Raphaël - Frans) aan.

Eerst lag ik in een kamer apart, maar later heb ik mijn spullen verhuisd naar de kamer waar het Duits meisje lag. Zo konden we samen een verwarmingstoestelletje delen. En het is zo ook veel gezelliger. Ik heb grotendeels van de dag geslapen en tegen de avond aan heb ik gekuist. Het zag er nadien wat leefbaarder uit. Ook stond ik in voor het dinner, maar ik had niet veel om mee te koken. Deze man heeft echt niets in huis. Maar het is me toch gelukt om iets degelijks op tafel te toveren. Iedereen vond het lekker, maar de man niet. Ik zag het omdat hij niets bijnam en dus niet veel had gegeten. Hij zij niets. Ach ja. Niet mijn probleem. Je kunt niet altijd voor iedereen goed doen. Hij moet dan maar meer ingrediënten kopen. En zo was deze dag weer om. Oh ja, je hebt maar twee minuten de tijd om te douchen.

Dag twee in Byron Bay.

’s Morgens moesten we twee uurtjes werken en de rest van de dag hadden we vrij. Onze opdracht was dus noten verzamelen. Ik weet niet hoe ik zo’n machine heet waarmee we moeten werken, maar het is net alsof je het gras maait of een buggy vooruit duwt.

Hierna zijn Madeleine en ik naar Byron Bay gegaan. We wilde de bus nemen, maar vonden de halte niet. Dus zijn we maar te voet gegaan. 7 km wandelen. Grotendeels hadden we zon gehad, maar tegen dat we in Byron Bay aankwamen begon het te gieten. Na enkele winkels te hebben bekeken, zijn we een warme chocomelk gaan drinken en daarna was  de zon weer heerlijk komen piepen. Tijd voor de foto’s J.

Het is prachtig daar, maar ik kan niet zeggen wauw. Buiten de vuurtoren is het gewoon een strand, een paar winkels, cafeetjes,… Ik denk ook dat je overal langs de kustlijn het ongeveer hetzelfde uitziet.

Ik heb die dag ook al mijn busticket gekocht richting Gold Coast. Terug naar huis hebben we de bus genomen. Toen we daar aankwamen was er niemand thuis. Later zijn de jongens thuisgekomen. Maar Ian was nergens te bespeuren. Hij is uiteindelijk ’s morgens pas thuisgekomen. We hebben ons toch geamuseerd met ons vieren. Het is leuker zonder Ian. Het is een echte rare man. Dit keer had Ben gekookt. Het was pompoensoep met aardappelen. Het was niet slecht. Oh ja, die avond heb ik ook een kamer geboekt in een hostel in de Gold Coast (Surfers Paradise). En ik heb ook verschillende WWOOF-farms gebeld voor in Noosa, maar tot nu toe heeft niemand iemand nodig. Ik word er echt gek van. 17 plaatsen heb ik gebeld. Ik begin mij af te vragen of dit geen weggegooid geld is. Ik heb deze boek gekocht, maar vind geen plaats. Grrr. Ik ga terug meer in het land gaan. Daar zal wel wat meer plaatsen vrij zijn. Maar nu moet ik een plaats vinden in Noosa voor twee weken. Sara verblijft daar en na haar job gaan we samen verder reizen. Als ik altijd zoveel verschillende verblijfplaatsen moet bellen, dan ga ik nogal een telefoonrekening krijgen.

Dag 3 in Byron Bay.

We moesten deze morgen pas om 10 uur beginnen en normaal gezien moest ik 6 uren werken.

We waren dit keer alle vier aan het werk, maar Madeleine zat in een ander veld, Ben was in huis aan het werk en later moest Raphaël bij Madeleine gaan helpen. Dus ik eindigde heel alleen in het veld en ik moest dat veld helemaal alleen afwerken. Maar goed dat de rijen korter werden. Ik kreeg van Ian veel complimenten over mijn werk. Ik werkte zeer proper. Ik zorgde ervoor dat er geen nootje onder de boom bleef liggen. (allé, ik probeerde het toch). Maar de man zei niets over dat ik zo traag was. Ik nam veel pauzes want ik moest me constant bukken en dat voel je wel na een tijdje. Ik kreeg van de man zelfs een hele doos noten. Spijtig dat het te zwaar is voor mee te nemen op mijn reizen en ik kan ze niet houden tot thuis, want ze blijven maar een half jaar goed. Door de dag heb ik een telefoontje gekregen van Sara met goed nieuws. Ik kan bij vrienden van haar werkgeefster slapen. Ik moet maar 2 uurtjes werken en op een gegeven moment moet ik ook babysitten en ik krijg dan 10 dollar per uur. Dat is weer mooi meegenomen. J OEF.

’s Avonds moest Madeleine koken, maar er was alweer niets in huis. Het is maar goed dat de jongens vlees en een pompoen gekregen hadden bij de vorige WWOOF-farm. Raphaël heeft uiteindelijk gekookt en het was niet slecht.

30-05-2010 om 07:28 geschreven door Sigrid  

De dag van vertrek. Nu kan ik jullie vertellen wat er die dag nog allemaal gebeurt is. ’s Morgens heb ik mijn kleren gewassen en mijn valiezen gepakt. Zoals je misschien al weet heb ik een trekkersrugzak en een valies om het gewicht te verdelen. Hierna heb ik de Meat house opgeruimd en gestofzuigd. De poetsvrouw komt maandag en we hadden afgesproken dat ze de meat house schoonmaakt. Ze wilde het vorige week doen, maar ik vond dat onnodig. Als ik weg ben kan ze dat huisje eens grondig kuisen.

Namiddag ben ik met de honden gaan wandelen. Onze laatste tocht naar mijn favoriete plekje.

Wanneer Jane arriveerde was ik klaar en was het bijna tijd om afscheid te nemen.

Het afscheid viel mij enorm zwaar. Toen de kinderen me omhelsde en zo afscheid namen, had ik het moeilijk om niet in tranen uit te barsten.

Maar voordat ik in de auto stapte, nam ik voor de laatste keer van iedereen afscheid en toen kon ik me niet meer inhouden. Ik ga deze mensen enorm missen. Ze hebben zo goed voor mij gezorgd en ze zijn enorm vriendelijk en toffe mensen.

Ik heb van hun nog een laatste afscheidscadeautje gekregen. Een mooie armband met hartjes aan in verschillende kleuren. De hartjes zijn gemaakt van Murano glass en het armbandje is echt zilver. Het is echt prachtig.

Nadat de tranen waren opgedroogd, ben ik nog een tijdje bij Jane geweest. We hebben samen een pizza gegeten en nog een filmpje gekeken. Om 12 uur ’s nachts was het tijd om naar het station te gaan. Jane is bij me gebleven tot ik in de trein zat. Het is echt een lieve vrouw. Ik ga haar ook missen.

Maar ja, je weet maar nooit. Misschien kom ik nog wel eens in de buurt.

Ik heb alleszins al een slaapplaats. J Bij twee lieve schatten van een buren. J

30-05-2010 om 07:03 geschreven door Sigrid  

Maandag was het weer een gewone dag.

Dinsdagmorgen moest ik een speciaal soort saus maken voor het avondmaal. Ik moest het recept in de kookboek volgen. De saus ging in de slow-cooker en het moest daar 10 uren in blijven koken. Het eindresultaat was toch heel lekker en ik heb veel complimenten gekregen over mijn saus. J

Namiddag heb ik Charlie naar paardrijden moeten brengen en dit keer moest ik met de BMW (4x4) rijden. Grote wagen en heel modern ingericht. Het is een goede wagen, maar ik verkies toch de landrover en de ute om in te rijden. Deze voelen veiliger aan. Ik vond niet dat de BMW zo aangenaam reed.

Toen we terug naar huis gingen, wisselden Prue en ik van wagen. Ik nam de ute, maar aan de ute hing de trailer van de paarden. Mijn opdracht was om die ook naar huis te brengen. Dus zo heb ik voor de eerste keer met een aanhangwagen gereden. Het ging heel goed. Ik heb geen problemen gehad.

Woensdag was het Charlies verjaardag. Hij werd 4 jaar. ’s Morgens kreeg hij zijn cadeautjes en ’s avonds was het feest. Vele buren kwamen langs. Het was een drukke avond. Na een tijdje was ik zo moe van een luisteren naar de conversaties tussen de mensen. Ik versta hen goed, maar als je de hele tijd moet concentreren op wat ze zeggen en ook praten ze heel snel Australisch Engels, dan wordt het vermoeiend. Toch was het een fijne avond.

Donderdag had ik een afspraak met Danette Gale in het dorp. Ze had me uitgenodigd bij haar huis. Ik kende haar niet, maar ik kreeg plots een mail van een oude buurjongen dat hij iemand kende in Wagga en dat ze me wilde ontmoeten. Ik heb haar telefoonnummer gekregen en heb haar opgebeld. Zo hadden we dan afgesproken om op donderdag te gaan luchen. Het was heel aangenaam en we hebben een leuk gesprek gehad. Het was jammer dat ik haar nu pas leerden kennen. L Maar ja, misschien kom ik terug naar Wagga. ;-)

Vrijdag heb ik in de voormiddag een cake en koeken gebakken, de was gedaan , opgeruimd en het huis gestofzuigd. Namiddag ben ik met Charlie naar Wagga gegaan en zijn we eerst gaan winkelen. Ik had nog een paar dingen nodig. Daarna trakteerde ik Charlie op een ijsje. Dit was nog voor zijn verjaardag en zo ben ik dan naar het treinstation gegaan en heb ik daar een treinticket gekocht richting Byron Bay. Als laatste zijn we nog naar een speeltuin gegaan
en zo werd het weer tijd om naar huis te gaan.

’s Avonds kwamen twee buren af en bleven eten.

En zo was mijn laatste werkdag weer om. Het zit erop.

Zaterdagvoormiddag ben ik naar Regs huis gegaan en zijn we met ons drieën in de heuvels gaan lunchen (Reg, Julie en ik).
Hierna reden we terug naar huis en zijn Reg en ik te voet de heuvels in getrokken. Julie kon niet mee, want ze heeft een soort spierziekte (denk ik). Ze is slecht te been. Eerst zijn we de heuvel, die ik was afgedaald, nu steil omhoog opgeklommen. Tjonge, ik heb ik niet veel conditie meer. Toch niet om steile heuvels te beklimmen en ook had ik weeral geen goede schoenen aan, want ik gleed regelmatig uit. Reg waiting for me.

Boven op de heuvel hebben we een hele hoop kangoeroes gezien. Prachtig, maar ik kan er maar geen foto van trekken, want ze staan veel te ver weg. We hebben een tijdje over de toppen van de heuvels gewandeld en daarna zijn we door een droge creek (rivier) gewandeld. Reg was zelf nog nooit op die plaats geweest. Dus we gingen de creek verkennen. Ik heb die dag veel interessante dingen gezien en weeral gaf Reg me heel veel uitleg over alles. Ook vertelde hij heel veel verhalen over de oude tijd met de Aboriginals en ook over zijn familie. Ik meen het, het was super interessant en ik hou ervan om naar zo’n verhalen te luisteren. We hebben de hele namiddag gewandeld en om half 6 waren we weer thuis. Ik was ook uitgenodigd voor dinner bij hun te houden en natuurlijk aanvaarden ik dat. Het was een heerlijk simpel dinner. Na het dinner hebben we heel veel gebabbeld over België en Australië en over nog vanalles. Tijdens ons gesprek haalde Reg onverwachts een artikel boven over iemand die je kon contacteren voor jobs in de outback. Ik bedoel hier dan ook de echte outback waar je UREN moet rijden voor je beschaving ziet. De kinderen daar krijgen les over de telefoon. Hij vond dat ik het moest proberen en ik ga dat ook doen als ik aanvaard wordt natuurlijk. Reg deed me op deze manier herinneren wat ik eigenlijk echt verwachtte te doen op deze reis. Ik wil iets doen dat onvergetelijk was. Ik wil niet alleen de toeristische plaatsen zien, maar ik wil het echte Australische leven meemaken en Reg vertelde me dat je dat alleen maar kunt doen door in de outback te werken als Governess (nanny). Langs de kust vind je geen echte, typische Australiër. Hij heeft gelijk daarin. Nu ga ik een beetje reizen, maar ik ga zeker die vrouw de komende week eens bellen.

Ik heb weeral een prachtige dag gehad bij deze mensen. Het is jammer dat ik hun pas op het einde heb ontmoet. Ze hebben me wel uitgenodigd om bij hun te blijven slapen voor als ik eventueel terug in Wagga op bezoek kom. Ze hebben nog een extra huis voor de gasten apart en daar kon ik blijven zolang ik wou. Als ze me vroeger kende, hadden ze me naar specifieke Australische natuurlandschappen gebracht. Ook vind Reg dat ik op een moto moet leren rijden (twee wielen, dus geen quad). Ik heb hun adres en telefoonnummer gekregen en ik ga zeker proberen om contact met hun te houden. Ook als er problemen waren, mocht ik hen bellen. Het is fijn om te weten dat je bij mensen terecht kunt komen. Je zit dan aan de andere kant van de wereld, maar je voelt je dan toch niet alleen. Nu kan ik al op 3 verschillende plaatsen terecht (WA, QLD, NSW). Ik ga deze mensen toch missen.

Zondag is het tijd om afscheid te nemen. Ik ga al mijn kleren wassen, drogen en strijken, valies pakken, Wooff-farms bellen voor een verblijfplaats in Byron Bay.

Jane (de oma) komt naar hier en ik ga met haar mee naar Wagga en zij zal me om half 1 ’s nachts aan het treinstation afzetten. Het afscheid zal niet gemakkelijk zijn. Ik ben heel slecht in het afscheid nemen van mensen waar ik graag bij ben. Ook het afscheid met mijn twee nieuwe vrienden (honden) zal zwaar zijn. Ik ben echt gesteld geworden op die twee schatten.

Het zal geen lollige dag worden. Maar ja, het wordt weer tijd om wat meer te zien van Australië.

L

Nu weet ik niet hoe snel ik mijn dagboek en foto’s op het internet zal kunnen zetten. Dus jullie zullen wat geduld moeten oefenen. Maar ik doe mijn best.

15-05-2010 om 17:56 geschreven door Sigrid  

Maandag ging ik met wil de koeien checken op de bike. Onderweg zag ik mijn eerste ‘black snake’. Ik was er bijna over gereden. De ‘black snake’ is een giftige slang, maar hij valt niet aan. Het is ook een goed teken dat deze zwarte slang hier is, want die jaagt de bruine slang weg. De ‘brown snake’ is veel gevaarlijker. Hij is niet alleen giftig, maar hij valt je ook aan. Ik vind het wel jammer dat ik mijn fototoestel niet bij had. Ik hoop dat ik nog een slang tegenkom in de natuur hier. J

Dinsdag was het een gewone dag, maar tijdens de avond was er een enorme storm hier. Het bliksemde overal en continu. Spijtig dat hier zoveel bomen rond het huis zijn, zo kon ik het spektakel niet goed zien.

Woensdag en donderdag had ik gewoon weer een rustige dag. Alle kinderen naar school, waardoor het zalig stil in huis was.

Vrijdag is het een normale dag geweest. Ik heb wel weer een poetsdag gehouden.

Zaterdag ben ik naar Wagga gegaan. Ik wilde Wagga bezoeken, maar ik moest ook nog een aantal inkopen doen. Dus heb ik niet veel kunnen zien. Eigenlijk was er ook niet veel te zien. Ik ben wel naar Wagga beach
gegaan en naar de Sturt university. Bij het laatste brouwen ze wijn, maar het stelde niet veel voor. Ik ben niet binnen geweest. Ik heb dan maar een beetje rondgereden en van de omgeving genoten.

Zondag ben ik naar de buurman gegaan. Het was 3 kwartiers wandelen tot daar. De twee honden volgden me weer. Ik had het dit keer liever niet, want ik moest de weg oversteken en ik had geen leibanden bij me. Dus heb ik de kleinste opgelicht en de grootste bij zijn riem genomen en ze zo de weg helpen oversteken.

Reg heeft mij en de honden in de wagen de heuvel opgebracht. Onderweg heeft hij mij vanalles laten zien: een arendsnest, wat de vorige farmer verkeerd gedaan had zodat de natuur eronder leed (als je de bomen weghaalt, dan is er teveel water en dit spoelt de creek uit en de creek wordt steeds dieper en breder, enz.). Hij heeft me op de top van een heuvel afgezet en we konden zo over de Hume Highway kijken.   
Je hoorde de auto’s amper. Op die heuvel waren we Wax (de kleinste hond) kwijt. Belsey was al in de ute gesprongen, maar Wax was verdwenen. Daar voelde ik toch wel even paniek, omdat ik niet wil thuiskomen en zeggen dat ik hun hond ben kwijtgeraakt. Maar uiteindelijk kwam hij op zijn gemak terug. Je moet weten dat Wax bijna blind en doof is. Dus hij hoort mij niet als ik hem roep.

Hierna zijn we op de top van de hoogste heuvel gegaan en daar heeft Reg me afgezet.  Hij heeft Wax mee terug genomen, maar Belsey wilde bij mij blijven. Samen zijn we terug naar beneden gewandeld.

We moesten eerst stijl naar beneden en dan door de weides. Het is maar goed dat ik een goede oriëntatiegevoel heb. Wanneer je beneden de heuvel ben, zie je niets meer van welke richting je op moet.

Terug bij Regs huis heb ik thee gedronken en hun familie ontmoet. Het was die dag ook Moederdag.

Dan was het weer tijd om naar huis te gaan. Aangezien het al donker werd, heeft Reg me naar huis gebracht in de ute.

Het was een prachtige dag. Ik had alleen mijn enkel verstuikt. Dit komt doordat ik geen bergschoenen aan had. Gewone sportschoenen zijn echt niet goed om een steile heuvel af te gaan en dan nog tussen de rotsen. Ik heb twee dagen last van mijne voet gehad. Maar ja, ik klaag niet, want ik heb ervan genoten. J

15-05-2010 om 17:47 geschreven door Sigrid  

Nog even iets over zondag. Zondag was een feestdag, namelijk Anzac day. Vandaar dat iedereen toen uitgenodigd was voor een BBQ.

Maandag hadden de kinderen alweer vrijaf. Ze hebben grotendeels de dag doorgebracht bij hun vader. Helpen op de boerderij.

Dinsdag was het weer school. Er is vandaag niets speciaals gebeurd.

Woensdag en donderdag zijn alle kinderen naar school. Dan heb ik een zalige rustdag tot het tijd is om Charlie van school te gaan halen.

Toen ik donderdag Charlie ging halen van school heb ik onderweg me toch verschrokken. Onderweg kwam ik een wagen tegen waar ‘oversize’ op stond. Maar hij kwam net om de bocht en vlak achter hem reed een tractor tegen met een aanhang dat twee rijstroken in beslag neem. Ik heb op mijn remmen moeten staan, omdat ik met een snelheid van 100 reed. Gelukkig ging hij ook wat aan de kant, want anders zat ik in de gracht.

Vrijdag heeft Charlie de dag doorgebracht bij zijn vader. Hij is dan de hemel te rijk. Want hij helpt zijn papa graag op de boerderij. Corey vertelde me dat ik zo dan een rustige dag had, maar ik heb er gebruik van gemaakt om wat te poetsen en de was er door te jagen. De poetsvrouw was de maandag niet gekomen, omdat het een feestdag was en het huis was dus vuil. Als je hier midden in de natuur zit, dan is het moeilijk om het huis proper te houden. Ik zou het loon van de poetsvrouw ook moeten vragen. Die verdienen goed hun geld ($120).

Zaterdag ben ik naar Albury en Wodonga geweest. Na een uur en een kwartier rijden, kwam ik eindelijk aan in Albury. Ik ben eerst doorgereden naar het informatie centrum, om een kaart over Albury en Wodonga te krijgen en ik heb ook gevraagd wat er te zien was en wat de moeite was om te bezoeken. Eerst ben ik naar een park gegaan en heb daar langs het meer gewandeld.
Je kreeg daar echt het herfstgevoel. De kleuren van de herfst en wandelen tussen de gevallen bladeren. Terug bij de wagen heb ik mijn lunch gepakt en ben ik op een bankje bij het meer gaan zitten. Hierna ben ik richting ‘Lake Hume’ gereden. Dit ligt in Wodonga (Victoria) Het was weer een hele rit, maar het was de moeite waard.
‘Lake Hume’ is echt prachtig en dan had je daar ook nog de ‘Hume Dam’.
Ik wilde daar de hele dag doorbrengen, maar heb dat dan toch niet gedaan, want ik kom daar maar eenmalig. Terug in Albury (NSW) heb ik de winkelstraat bezocht en daarna nam ik de auto en reed de ‘Monument Hill’ op. Daar had ik een prachtig uitzicht over Albury.
Als laatste ben ik nog naar de Botanische tuin gegaan, maar dat stelde niet veel voor. Dan was die van Canberra veel mooier. En zo ben ik dan maar weer op weg naar huis gegaan. Weer een lange rit voor de boeg.

Zondag heb ik een luie dag gehad. Alleen ’s morgens belde Corey mij om zijn buurman naar huis te brengen. Die was al onderweg naar huis te voet. We hebben over de velden gereden en ik ben zelfs door te creek (rivier) moeten rijden. Terug naar huis heb ik de grote weg maar genomen. Ik had geen zin om honderd keer uit te stappen om de poorten open en dicht te doen. En dat was het dan. Voor de rest ben ik gewoon lui geweest. Tv gekeken, op bed gelegen, op de computer gezeten en wat gewandeld. Ach ja, wat is hier anders te doen.

06-05-2010 om 12:47 geschreven door Sigrid  

Maandag ben ik met de kinderen naar Wagga gegaan. Charlie moest naar de dokter. Ik bracht hem naar Prue in de shop en zij ging met hem naar de dokter.

Na de dokter ben ik met de kinderen naar de zoo gegaan en daarna naar de speeltuin. Ze hebben zich goed geamuseerd. Ze waren doodop. Ik was Wagga nog niet uit en Charlie sliep al. Even later was ook Will vertrokken.

Toen ik thuis kwam, lag er een verassing op mijn bed. Er was een cadeautje aangekomen vanuit België. Nadat het eten klaar was voor de kinderen, heb ik mijn doos uitgepakt. In de doos zaten allerlei nuttige producten die ik hier goed kon gebruiken. Zoals: shampoo voor haar en voor de huid, gezichtverzorging, kauwgom (om van de koeken hier af te blijven ;-) is ook hoognodig), een t-shirt (ook nuttig aangezien de winter daar is en ik erover aan het denken was om nog één bij te kopen) en nieuwe sportschoenen (degene die ik mee had, heb ik al moeten lijmen), enz.

Alles komt net op tijd aan, want mijn producten beginnen op te geraken. En ik moet alweer geen geld uitgeven aan deze dure producten. Ik ben zo blij.

Merci mama, papa en Gudrun voor de prachtige geschenken.

Dinsdag is het een gewone dag geweest. De school is terug begonnen en ik moet er weer vroeg uit om Will en Blake hun boterhammen te smeren en voor het ontbijt te zorgen.

Woendag en Donderdag zijn mijn favoriete dagen. Dan moet ook Charlie naar school en heb ik een rustige dag voor mezelf en kan ik ook gaan wandelen. Het is niet dat ik niet graag met Charlie bezig ben, maar zo’n dagen midden in de week doen soms deugd.

Charlie is enorm gebeterd. Hij is gestopt met schreeuwen. Hij weent nog wel, maar dat is al veel beter dan dat geschreeuw van hem. Het kan nog wel eens gebeuren dat hij schreeuwt. Ik denk nu ook dat hij weet dat het toch niet zal lukken bij mij en wat nog is, ik weet hem al veel beter aan te pakken. Het enige probleem is nog steeds wanneer de ouders er zijn. Dan kan hij nog wel eens stout zijn.

Ergens deze week heb ik ook een slapeloze nacht gehad. Ze hadden de kalven van hun moeders gescheiden en ze hebben de hele nacht naar elkaar zitten loeien.

Als het de ratten niet zijn, dan zijn het de honden en als het de honden niet zijn, dan zijn het de koeien, maar er is steeds een dier dat me wakker maakt. Grrrr.

Vrijdag is het een gewone dag geweest. Het was wel een prachtige dag.  28°C.

Zaterdag heeft het de hele dag geregend en ben ik niet kunnen gaan wandelen. Natuurlijk waren ze hier weer gelukkig. Joepie, het regent!!!

’s Avonds kwamen de Howards (buren) hier om te eten. Het was een heerlijke maaltijd en een lekker dessert. Maar veel te laat. Vanaf 8 uur begonnen we eindelijk te eten.

Zondag waren we uitgenodigd bij andere buren (the Mittletons). We hebben de hele dag daar doorgebracht. Het was een barbecue met daarna een lekker dessert. Maar goed dat ik voor het weekend op dieet was en na het weekend begin ik opnieuw.

Er waren heel veel buren daar. Dus dit was een goede kans om eens iedereen te leren kennen. Sommige had ik al ontmoet, maar nu kon ik echt eens met hen praten. Het zijn allemaal zeer toffe, vriendelijke mensen.

Ik vind het jammer dat het binnenkort gedaan is. 17 mei vertrek ik naar het noorden. De familie vertrekt naar Fiji op vakantie voor twee weken. Ik ga richting Noosa om daar mijn vriendin Sara te ontmoeten. Ik heb haar in Sydney leren kennen. Haar vriendin waarmee ze is gekomen, is terug naar huis. Dus ze heeft me gevraagd om met haar verder te reizen. Maar ik heb twee weken de tijd om tot Noosa te geraken en ga dan ook onderweg nog wat verschillende plaatsen bezoeken.

25-04-2010 om 12:39 geschreven door Sigrid  

De hele week is eigenlijk rustig verlopen. Er is eigenlijk niets bijzonders te vermelden.

Dinsdagnamiddag is de mama teruggekomen en dinsdagnacht de twee mannen.

De sale in Sydney was geslaagd. Ze hebben al hun koeien verkocht.

Zaterdag ben ik naar Wagga gegaan om een beetje rond te lopen daar in de winkelstraat. Ik heb de winkels bezocht waar ik bonnen voor heb gekregen. Het ziet er zeer interessant uit. In de winkel Myer kan je vanalles kopen en in sportsgirl is de keuze ook groot. Op het moment heb ik nog niks gekocht, want ik heb nog niks nodig. Ik ga wachten tot een kledingsstuk het begeeft en dan ik een nieuw kopen. En als ik tegen het einde van het jaar nog niks heb gevonden, dan koop ik mezelf iets mooi voor in België.

Onderweg naar huis heb ik een prachtige zonsondergang gezien. (zie facebook voor de foto’s)

Zondag ben ik veel gaan wandelen. Voor de rest heb ik de dag rustig en relaxt doorgebracht. Om 5 uur heb ik de heuvel beklommen om de zonsondergang te zien vanaf de heuvel. Het was prachtig. (zie facebook voor de foto’s). Ik heb echt genoten. Voor de zon helemaal weg was, was ik al op de terugweg. Anders moest in het donker tussen de koeien door naar beneden. En als het hier donker is, dan zie je geen steek.

En zo is de week weer om.

Het was een prachtige week wat het weer betreft. Het is hier herfst, maar het is nog steeds tussen de 24 en 28 graden.

25-04-2010 om 12:38 geschreven door Sigrid  

Belsey en ik, als twee dikke vrienden.

22-04-2010 om 13:31 geschreven door Sigrid  

Dinsdagmorgen kwam Corey mij halen. Hij vertelde mij dat hij om negen uur kwam, maar hij was er pas om half 11. Dat was niet erg. Ik verwachtte het al, want de mannen vertrokken die dag naar Sydney.

Thuis aangekomen heb ik Blake zijn verjaardagscadeautje gegeven. Hij was de maandag verjaard. Ik had een kleinigheid gekocht. Belgische chocolade (Seashell). Wat moet je anders kopen voor een 17-jarige.

Ook stond er me een verassing te wachten toen ik thuiskwam. In de keuken was het juist of er een bom gebarsten was. De vaatwasser was nog steeds vol en op de toog stond nog vaat. Voor de rest was alles rommelig en vuil. In de wasplaats puilde de manden uit van de was en was er ook weer heel wat plooiwerk te doen. En dan moet je weten dat alles netjes was voordat ik vertrok. De keuken was leeg en opgeruimd. De was was gedaan en goed bijgehouden.

Prue had me ook gevraagd om onmiddellijk koeken te bakken voor de mannen, zodat ze die konden meenemen.

Ik wist dus wat me te doen stond.

Woensdag was ik eindelijk door de was en kon ik het gewoon weer bijhouden. Woensdag ben ik ook met de jongens naar Noah’s Arc gegaan. Dit is een binnenspeeltuin in Wagga.

Het weer begint hier ook achteruit te gaan. Het aan het afkoelen en het regent nu iets meer. Maar je moet weten dat het nog steeds niet echt koud is (boven de 20°C) en de regen is ECHT af en toe een korte bui en dan is de zon weer daar.

Donderdag is Prue vertrokken naar Sydney.

Vrijdag is Elisa komen spelen en hebben de kinderen de hele dag buiten gespeeld. Dat was goed, want zo kon ik wat doen in het huis. Ik heb dan ook heel wat poetswerk verricht en de kinderkamers opgeruimd.

Namiddag kwam Jane Annabel brengen en de kinderen ophalen, zodat ik de zaterdag een rustige dag had. Annabel was de vorige au pair en ze blijft hier nog twee weken voordat ze naar huis gaat.

’s Avonds, nadat de kinderen weg waren, heb ik nog wat eten gekookt voor de kinderen en dat ingevroren.  Als laatste heb ik nog een lekkere pasta gemaakt voor Annabel en mezelf. Het was pasta met veel groenten in, champignons en kip. Heerlijk was het.

Zaterdag is het dan zover. Het is mijn verjaardag. Eerst lekker uitslapen. Toen ik in de keuken kwam had Annabel mijn bord klaargezet met een broodje met kaarsjes in. Rondom  had  ze het ze het versierd. Er lag ook een pakje bij. Daarin zat een kaart van Prue en Jane (de oma) in. Beide hebben me ook ieder een bon gegeven. De oma heeft me een bon gegeven van bij de winkel ‘Myers’ voor 50 dollar. In die winkel hebben ze alles: vb. parfum, kledij, kookgerei, meubels, schoenen,… Van Prue heb ik een bon gekregen van bij de winkel ‘Sportsgirl’ voor 75 dollar (± €50). Daar kan je kledij kopen.

Leuk hé. Ik had dit totaal niet verwacht.

Later belde de kinderen om me een gelukkige verjaardag te wensen.

Na het ontbijt ben ik gaan wandelen met Belsey op de heuvel naar mijn favoriete plekje. Maar toen we terug naar beneden wilden gaan, hadden de koeien onze weg versperd. Ik moest tussen de kudde door lopen om naar beneden te gaan. Ze hadden de poort gebarricadeerd. Belsey beschermde me door te blaffen naar de koeien die te dicht bij me kwamen. Belsey bleef goed in mijn buurt. Toen gebeurde het. De koeien begonnen aan te vallen. Ze hadden het op Belsey gericht, maar zij stond langs mij. Dus een drietal koeien van 700 kg kwamen op me af in volle vaart. Belsey had het vlug door en bleef uit mijn buurt. De koeien hadden wel schrik van mij. Toen ik de koeien had weggejaagd, keek ik om op zoek naar Belsey. Ik zag even later de hele kudde de heuvel afrennen en arme Belsey liep voorop. Mijn hartje heeft dus een paar hartslagen gemist. Ik heb geen schrik van koeien, maar als zo’n beest op je afkomt, ben ik toch niet gerust.

Later in de namiddag heb ik samen met Annabel paardgereden en hebben we onderweg meer dan 12 kangoeroes gezien. Terug op het domein hebben we nog wat geoefend in de Yard. Ik oefende mijn trotting (draf) en cantering (galop).

’s Avonds heb ik met mijn ouders en zusje gebabbeld en dan hebben we naar een filmpje gekeken.

Zondag ging Annabel de kinderen halen bij Jane. Ze wou het absoluut doen. Ik heb er dan van geprofiteerd en ben ’s morgens met Belsey en Wax gaan wandelen.

Voor de lunch had ik verloren brood gemaakt, maar dat kenden ze hier niet. De kinderen proberen niet graag iets nieuws en zeggen altijd het is vies voordat ze het proeven, maar uiteindelijk hadden ze het graag. Annabel kende het ook niet.

Het weer deze week was dus zeer wisselvallig. Voor volgende week geven ze terug veel zon.

14-04-2010 om 07:41 geschreven door Sigrid  

 Tijd om uit te checken uit het hostel. Spijtig genoeg vertrekt mijn bus deze avond pas en moet ik mijn valies de hele dag rondslepen.

Dan op weg naar de bussen. Ik wilde nog één ding gaan bezoeken en dat was ‘the Royal Australian Mint’.
Dit is een fabriek waar ze munten maken. Dus het geld voor Australië. De fabriek heeft ook een kleine museum, waar je allerlei soorten munten van vroeger tot nu kan bekijken. De werkwijze van vroeger en nu, enz. Ook kan je van bovenuit de werking van de machines zien.  
Spijtig genoeg was het voor de werknemers een vrije dag en was er niks aan het werk. Beneden bij de ingang had je een winkel waar je allerlei speciale munten kon kopen. Ook kon je daar je eigen Australische dollar maken. Natuurlijk heb ik dat gedaan voor een souveniertje te hebben, maar het kostte me wel 3 dollar voor 1 dollar.

Hierna heb ik terug de bus naar het centrum genomen en ben ik voor de rest van de dag het grote winkelcentra gaan bezoeken. Dit centrum was enorm en ik vind het zo jammer dat ik niks kan kopen. Niets houd me eigenlijk tegen om iets te kopen, maar ik moet het allemaal meeslepen en ook wil ik het geld in de eerste plaats besteden aan allerlei bezienswaardigheden in Australië en natuurlijk de hostels en voedsel en vervoer. Dus de noodzakelijke dingen. Ik heb mijn geld dus nodig. De koopjes moeten maar wachten tot op het einde van mijn reis.

Om 5am sloten ze de winkels al. Nu heb ik niets meer te doen. Ik ben dan nog maar even in het park gaan zitten en daarna heb ik mijn weg vervolgd naar het Jolimont Centre. Dit de plaats waar alle reisbussen vertrekken. Na 3 à 4 uur gewacht te hebben, was het eindelijk tijd om op de bus te stappen en op weg naar Wagga te gaan. Om middernacht kwam ik aan en Jane (de oma) heeft me opgehaald. Ik kon vannacht bij haar blijven logeren en morgenvroeg komt Corey mij halen.

Eindelijk terug thuis. Doodop dat ik ben.

11-04-2010 om 07:43 geschreven door Sigrid