Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
22-08-2008
the inside of a little stamped girl
As I couldn't find any pages that gave me that total 'vintage', 'nature', 'Sarah Kay' feeling, I decided to make my own colours. I had such fun mixing my distressinks in unusual combinations: spiced marmalade with brushed corduroy and I really like the effect the broken china-colour on kraftcoloured cardstock!! I tried to keep clean, minimalistic blank pages on the inside with just the use of a few stamps, some journalling cards from Dreamstreetpapers and Cosmo Cricket and 'aging' a new patterned paper of Cosmo Cricket too. It hurts so much, knowing I really have to give this away.. I really want to keep it myself.... Maybe, I'll make one for me, but it will never be the same, will it? Now I regret having only 1 Sarah Kayclearstamp. I really want more of them......
ps: pics of some details in the album coming up Saturday! _______________________________________________________ Omdat ik geen papiertjes vond die me dat 'authentieke', 'natuurlijke', 'Sarah Kay'gevoel gaven, besloot ik ze dan maar zelf te maken met mijn eigen kleurtjes. Het was eigenlijk best leuk spelen met mijn distressinktjes en die te gebruiken in vreemde combinaties: spiced marmalade met brushed corduroy en ik hou echt wel van het effect van de broken china-kleur op mijn kraft-cardstock! Ik probeerde zo minimalistisch mogelijk te blijven bij de blaadjes, slechts hier en daar een stempel plaatsen, enkele journalling cards van Dreamstreetpapers en Cosmo Cricket te gebruiken en een nieuw velletje patterned paper vanCosmo Cricket te 'verouderen'. Het doet zo'n zeer, te weten dat ik dit weg ga geven. Ik wil het zo graag voor mezelf houden... misschien, maak ik er wel net zo eentje voor mezelf, maar het zal nooit hetzelfde zijn, wel? Nu heb ik er spijt van dat ik slechts 1 sarahkaystempeltje kocht. Ik wil er nog wel meer van dat!!!
ps: foto's van enkele details uit mijn boekje verschijnen zaterdag!
I can't give you away. Looking at you brings back so many memories and the colours I used on this mini-album,smash me back to end Seventies. I have observed every little detail in you, walking away from the cover of my mini-album. Where are you going to, little girl? I see you have gardentools in your tiny, little basket. I see a little kitten following you along your path. What kind of garden are you going to? Is it a wild cottagelike garden with lots of roses and dewdrops on their delicate petals, or do you like the visual structure of a French one with topiary? I know you are heading towards a garden that is not mine, a garden that is put together with a lot of love and belongs to my sister-in-law. Next week, I'll let you go, I promise!
(pictures of the inside pages coming tomorrow!) ______________________________________________
Hey, kleine Sarah Kay,
Ik kan je nog niet weggeven. Naar jou kijken brengt zoveel herinneringen in mij naar boven en de kleuren die ik gebruikte op dit mini-albumpje, knallen mij terug naar eind jaren zeventig. Ik heb elk klein detail in jou bestudeerd, terwijl je van de kaft van mijn mini-albumpje wandelt. Waar ga jij naartoe, kleine meid? Je hebt tuingereedschap in je kleine mandje liggen en een klein poesje volgt je op je weg. Naar welke tuin ga je? Is het een wilde, cottage-achtige tuin met veel rozen en dauwdruppels op hun broze blaadjes, of hou je van het visueel gestructureerde van een Franse tuin met buxus? Ik weet dat je onderweg bent naar een tuin die niet de mijne is, een tuin die samengesteld is met heel veel liefde en die aan mijn schoonzus toebehoort. Volgende week, laat ik je gaan, ik beloof het!
I could say thanks in so many ways, but I chose to say thank you the creative way to my sister-in-law with a handmade little album. As In2hobby just got the Sarah Kaystamps, I couldn't resist trying out one.. For the first time in my life I actually coloured in a stamp with my distressinks: it was a big challenge for such an impatient woman as I am. Say hi to my little Sarah Kay, on her way to her garden.... Would she have a bonsaï too???
(ps: more pictures of the album coming soon. It's 2 AM and I am tired now) ______________________________________________________ Ik kan danken op zoveel verschillende manieren, maar ik besloot mijn schoonzus op een creatieve manier te bedanken met een zelfgemaakt klein albumpje. In2hobby had net de Sarah Kaystempels en ik kon er maar niet aan weerstaan er eentje mee naar huis te nemen en uit te proberen.. Voor het eerst ook in mijn leven heb ik een stempel ingekleurd (met mijn distressinktjes natuurlijk!): het was een gigantische uitdaging voor me, want ik ben behoorlijk ongeduldig. Zeg gedag aan mijn kleine Sarah Kay, onderweg naar haar tuintje... Zou zij ook een bonsaï hebben?
(ps: er volgen meer en gedetailleerde foto's van het albumpje, maar het is nu twee uur in de ochtend en ik ben nu toch wel moe...)
I felt like Superwoman, ready to conquer the world of Dust and Dirt, to chitchat with people and make appointments, to brainstorm and to look and sound good and great. I managed to clear out half of the dusty, spiderish jungle in my classroom and experienced how Columbus must have felt like when he first set foot on 'Indian sand'. It's so difficult to listen to your body and mind when bursting of good intentions and when wanting to do your upperbest. It's so easy to ignore the last six months. Am I mad at myself for stepping into the same old booby-trap? Am I angry that I have forced myself once again to let the process run faster than can be? I can't: I am too tired, too exhausted, trying to get my face in that one position that doesn't hurt any muscle or nerve in my head: eyes closed, no thoughts and no smiles, speaking my own dialect and feeling that unique feeling of safety and security in that little, bonsaï-pocket in my inner-jacket, made of Swedish quilt...
Hoping to be recovered from this first adventure by tomorrow to get my little Sarah Kay-project done! _________________________________________________________________________ Ik was Supervrouw, klaar om de strijd aan te binden met de Grote Vijanden Stof en Vuil, klaar om te praten met mensen en afspraken te regelen, om te brainstormen en er goed uit te zien en te klinken. Ik slaagde erin om de helft van de spinnenrijke, stoffige jungle van mijn klaslokaal vrij te krijgen en ervaarde het gevoel dat Columbus moet hebben gehad toen hij voor het eerst voet aan wal zette op 'Indische grond'. Het is moeilijk te luisteren naar je lichaam en je innerlijk als je zowat uitbarst van de goede voornemens en als je je uiterste best wilt doen. Het is zo makkelijk ook om de laatste zes maanden volledig te negeren. Ben ik boos op mezelf omdat ik in dezelfde val trapte? Ben ik woedend omdat ik mezelf forceerde (nog maar eens) het proces wat sneller te laten gaan dan goed voor me is? Ik kan het niet zijn: ik ben te moe, te uitgeput. Ik probeer mijn gezicht in net die ene plooi te krijgen die de minste fysische pijn in mijn nekspieren en hoofd maakt: ogen gesloten, geen wervelende gedachtenstormen en geen glimlachjes en geen AN, maar wel mijn eigen dialect en... het voelen van dat unieke, nieuwe gevoel van veiligheid en zekerheid in dat kleine, bonsaï-pocketje in mijn innerlijke jas, gemaakt uit Zweedse quilt..
Ik hoop tegen morgen voldoende hersteld te zijn van mijn eerste avontuur om mijn kleine Sarah Kay-projectje af te krijgen!
(sorry, not available in English: too tired to translate everything. As the daughter of a friend of ours is pregnant for the first time,it made me think of my own very first months of parenthood. If only I had a manual then how to handle this little bundle of energy :) let's say this self-written manual was my way of dealing with a lot of anxieties and low self-esteem of being a good mother) _______________________________________________________________________ Toen ik hoorde dat de dochter van een kennis van ons voor het eerst zwanger is, moest ik aan mijn eigen eerste maanden van ouderschap denken. Had ik toen maar een handleiding!!! Ik vond het allesbehalve evident om alles te doen wat een moeder moest doen (neen, geen postnatale depressie hoor!! enkel een pure onwetendheid). Ik schreef toen, een jaar na Eurydiekes geboorte, het begin van een handleiding: het was mijn manier om om te gaan met de angsten en de onzekerheid die ik toen, zes jaar geleden, had...)
Beste mama, papa, toekomstige echtgeno(o)t(e)
Gefeliciteerd met het aanschaffen van ons nieuwe prototype Mens, kenmerk E. Ury. Die reeks Ke.
Wellicht ontdekte u reeds bij het openen van de verpakking dat ons product grondige vernieuwingen heeft ondergaan. Niet alleen werd alles zorgvuldig in het zachtste, meest rooskleurige huidje ingepakt, maar maakte u wellicht ook reeds kennis met het ultra-geavanceerd en - gevoelig, auditief ingebouwd alarmsysteem, dat bij de minste neiging tot het niet-verkrijgen- van-haar-zinnetje in actie treedt.
Graag wijzen wij u erop dat fabricagemankementen buiten onze garantie vallen. Voor eventuele klachten of vragen bij fabricagedefecten, gelieve zich te wenden tot de verdelers van onze producten.
Voor wisselstukken geldt een garantie van om en bij de 2 à 2 ½ jaar (naar gelang de technische upgrade van uw product).
1. Opstart en onderhoud van het product in de eerste fases.
Van zodra u de verpakking hebt geopend, start het product zichzelf op. Eerst wordt een geluidssignaal gegeven (u kunt dit vergelijken met de POWER ON-knop, die bij ons vakkundig werd ingebouwd waardoor u niet per ongeluk het product kunt afzetten). Wanneer dit geluid een zodanig volume heeft, dat u, zelfs indien men het product even in de andere kamer zet voor een eerste check-up mét deur dicht, elkaar niet meer kunt verstaan in de aangrenzende ruimte, betekent dit dat het volume in de fabriek niet goed werd afgesteld. Tot onze spijt moeten wij u zeggen dat de volumeknop helaas niet werd ingebouwd in ons product om eventuele misbruiken van klanten te voorkomen.
U kunt wel, wanneer u denkt gek te worden van ellende, steeds de geluidsdemper voorzien van verschillende smaken (cocktailsaus, slagroom, mayonaise, enz ). Dit unieke procédé schijnt bij dit prototype zeer goed te werken vanaf de derde levensweek.
In de eerste fase is het onderhoud vrij makkelijk: met regelmatige tussenpozen dient u de binnenmechaniek door te smeren. Wij raden u aan, voor een lang plezier aan ons product, om onze speciaal ontwikkelde flessen M. Oederme.LK te hanteren. Mocht u na zes weken willen omschakelen naar de poedervormversie, dan kunt u vele problemen tegen komen. Ons gespecialiseerd team Binnenonderhoud adviseert om in dié gevallen de opvolgingen van kinderproductkenners in de wind te slaan en over te schakelen naar V. Olleme.LK en deze eventueel aan te dikken met zachte brokstukjes brood, gemengd met suiker. U zult merken dat u ineens een zeer aandachtig en aangenaam product zult hebben.
Uw product zal heel snel onderdelen verliezen. Het is dan ook van uiterst belang dat u geregeld alles van wisselstukken voorziet en deze regelmatig vervangt.
Okay, within a few weeks (to be exactly: two weeks) I am celebrating my own New Year's Eve... Since I was a child I always counted in schoolyears. Being a teacher hasn't changed this way of measuring time. And... a new year means... a new agenda. I kept it simple and flat, as this little fellow will be not used in the most gentlest way. Luckily, my beloved Tim Holtz must have thought about people like me, so I tore off the hardcover of a purchased cheap agenda and glued and stitched some grungeboardcover onto it. The inside is a patterned paper from Dreamstreet, that was originally black and greyblue. It didn't match the spicedmarmalade and brushedcorduroycolors on my cover, so I just inked the whole inside with the same inks. On the back of my little fellow I stamped the word today. Is this the start of a new creative stream I am in? Let's hope so... ______________________________________________________________________________________ ok, binnen enkele weken (twee om precies te zijn) vier ik Oudejaarsavond. Van kleinsaf aan rekende ik de tijd in schooljaren. Leerkracht zijn heeft niks veranderd aan mijn manier van tijd meten. en... een nieuw jaar betekent ook... een nieuwe agenda. Ik hield het eenvoudig en plat, omdat dit kleine maatje vaak niet op de meest zachtaardige manier door mij wordt behandeld. Gelukkig moet mijn alleraardigste Tim Holtz gedacht hebben aan mensen zoals ik, dus scheurde ik de kaft van een goedkoop gekocht agendaatje eraf en kleefde en naaide er een grungeboardcover aan. De binnenkant is bekleed met Dreamstreetpapier dat oorspronkelijk zwart en blauwgrijs was. natuurlijk paste dit niet bij de spicedmarmalade en brushedcorduroy-mix van mijn voorkant, dus inkte ik de hele mikmak in dezelfde tinten. Op de rug stempelde ik het woord today. Is dit de start van een nieuwe creatieve stroom waarin ik verzeild ben geraakt? Ik hoop het zo van harte...
I am trying to allow a new feeling into my life. It is not as easy as I thought it would be. It's giving up some proud and it's a way of experiencing life from a total other point of view. Who could have thought that it would be so hard to accept and allow others to take your innerself in account? Who could have thought that letting this happen would give me such a feeling of relief? Now I realize the amount of stress and anxiety I must have lived in for the past 32 years.... I have a long, long way to go and I've taken my first babystep: allowing a Bonsaï to enter my cage and letting him take away some weight off my shoulders......
Thanks B. _____________________________ Ik probeer een nieuw gevoel in mijn leven toe te laten. Het is niet zo eenvoudig als ik had gehoopt. Het is vooral een soort van opgeven van een stukje trots en een andere manier van het leven beleven vanuit een totaal andere invalshoek. Wie had kunnen denken dat het zo moeilijk zou zijn om anderen in jezelf toe te laten rekening met je te houden? Wie had kunnen denken dat dit laten gebeuren me zo'n gevoel van opluchting zou geven? Pas nu besef ik de hoeveelheid angst en stress die ik met me heb meegedragen voor de laatste 32 jaar... Ik heb nog een hele lange weg te gaan en ik heb mijn eerste kleine stapje genomen: ik liet een Bonsaï binnen in mijn kooi en liet hem toe wat gewicht van mijn schouders voor even af te halen...
I saw a falling star tonight. I could have wished for real friends or for easier dealing with new situations. More self confidence, would my husband have said I should have wished for. Maybe I should have wished for that 'enjoying life'-feeling. Or I could have wished for more time, creativity or energy. I couldn't wish for a healthy, happy little girl or a husband that truly loves me the way I am. I couldn't wish for things I already had, could I? How can you wish something that can only come true if you make efforts for it yourself? And although I know telling your wish does not make him come true, I take this risk.
I wished for a lifetime Bonsaï. __________________________________________________ Ik zag een vallende ster deze nacht. Ik had echte vrienden kunnen wensen of de vaardigheid om makkelijker met nieuwe situaties om te gaan. Meer zelfvertrouwen, zou mijn man geantwoord hebben, had ik hem gevraagd wat ik had moeten wensen. Misschien had ik wel dat 'genieten van het leven'-gevoel moeten wensen? Of om meer tijd, creativiteit en energie? Ik kon geen gezond, klein blij meisje wensen, noch een man die van me houdt zoals ik ben. Ik kan toch niets wensen wat ik al had, wel? En hoe kun je nu iets wensen wat je zélf moet waarmaken? En ook al weet ik dat je wens verklappen ervoor zorgt dat hij niet uitkomt, toch neem ik dit risico.
Having a goofy brother sometimes has its advantages. For a year, my little girl is crazy about the two turtles my brother has in his house, so we kinda managed it to convince him that they would be waaaaaaaaayyyy better off in our house!! (oh, did I mention I am totally hooked on these creatures for decades? I used to have one myself and she grew so beautiful, till one day (about three years ago now) she dissapeared out of our pond) Unfortunately, he refused, but guess what? For her sixth birthday he bought her two little turtles!!! Eurydieke and I went totally crazy about it! they are called Stiefel and Staffel, don't ask where we got these names from!! They just came up to me... They are still kind of shy, so getting a pic of them is very difficult. This was the best one I could take. _______________________________________________________ Een gekke broer hebben kent soms zijn voordelen. Reeds een jaar is mijn kleine meis gek op de twee waterschildpadjes die mijn broer thuis heeft, dus probeerden we hem ervan te overtuigen dat zijn beestjes een pàk beter af zouden zijn bij ons dan bij hem!!! (oh, zei ik jullie al dat ik helemaal verslingerd ben aan die wezentjes, sinds jaren? Ik had er zelf een en ze werd zo mooi groot, tot ze op een dag (drie jaar geleden ondertussen) uit onze vijver verdwen en nooit meer terugkwam) Helaas pindakaas is mijn broer ook heel erg koppig en wou hij ze niet afgeven. Maar raad eens wat mijn meisje voor haar zesde verjaardag kreeg? Yep, twee schildpadjes!!! Hij had ze speciaal gekocht. Eurydieke en ik gingen zowat uit ons dak van vreugde en we doopten ze Stiefel en Staffel. Vraag niet hoe we op die namen kwamen, het kwam ineens in ons op. Ze zijn nog heel schuw, dus een foto is niet zo evident. Dit was de beste die ik nemen kon..
Cruising through France for two weeks, getting back home feels quite strange: on one hand there's that feeling of relieve: back in your own stuff, no more dust in your hair and the warm welcome of our cats. On the other hand, the feeling of freedom is something hard to give up. Although our trip didn't turn out to be what I had expected (or better said: hoped for) and didn't give me that feeling of inner peace and tranquility, I try to look forward. As soon as this house is a bit more organized (still in the travelstuff overhere), I would like you to meet our two new housefriends and to get creative again. I think I need a bonsaï... ___________________________________________ Twee weken lang zwerven door Frankrijk zorgt voor een dubbel gevoel bij thuiskomst: langs de ene kant ben je opgelucht je eigen gerief terug te vinden, het stof uit je haar te wassen en je katten te zien opfleuren. Langs de andere kant is het moeilijk om dat gevoel van vrijheid op te geven. Ook al werd onze trip niet datgene wat ik had verwacht (of beter gezegd: gehoopt) en gaf het me niet de innerlijke rust en vrede, toch probeer ik vooruit te kijken. Van zodra het huis hier weer wat georganiseerd en netjes is (ik blijf maar reisspullen uitdiepen!), wil ik jullie voorstellen aan twee nieuwe huisgenootjes en wil ik ook weer wat creatief aan de slag gaan.. Ik heb een bonsaï nodig, vrees ik..
tomorrow, my little precious, my darling husband and I are leaving this country for a trip through France with our prehistorical mobilhome! I am so looking forward to it, as I feel I really need to get away from everything. See you all within two weeks!! I'll spoil you with new ideas, lay-outs and other stuff..... ____________________________________ morgen vertrekken mijn kleine schat, mijn lieve man en ik voor een trip door Frankrijk met onze prehistorische mobielhome :)!! Ik kijk er zo erg naar uit, mijn lichaam en gemoedstoestand hebben echt wel een vlucht nodig uit deze omgeving momenteel. Ik zie jullie graag binnen een paar weekjes terug!!! Dan probeer ik jullie te verwennen met nieuwe ideetjes, lay-outs en ander gerief...
En wat als ik hier nu eens een puntje plaatste? Net onder dat stipje aarde? De roos keek vertwijfeld naar de papaver. Die heupwiegde hoogst ongemakkelijk: de eerste stralen prikten haar en hoe het nu verder moest met hun bloemengedicht wist ze ook al niet meer. Kon de avond maar snel en geruisloos zakken! Net op het moment dat de roos het puntje onder het stipje aarde wou planten, waggelde Pad langs. Of Roos en Papaver niet eventjes tijd hadden, maar dat hij nu toch wel eens weten wou wat ze al een hele morgen lang aan het bedisselen waren?
'We proberen een bloemengedicht te maken', zuchtte Papaver. 'Maar het lukt niet zo goed, want we vonden hier nu net een puntje en we dachten: kom, laten we dat puntje maar eens gebruiken...'
'Tja.' De pad hobbelde naar het puntje aan de voeten van Roos en bukte zich bedachtzaam over het puntje.
'Welk soort puntje is het?' Roos en Papaver keken elkaar vertwijfeld aan. Dat wisten ze niet.
Pad had het al wel gedacht, viste een hoornen bril uit en plantte die op zijn opgeblazen kop.
Lichtjes door de knieën buigend, bestudeerde hij lang het puntje aan de voeten van Roos, terwijl Roos en Papaver zich stil hielden. Maar de wind wist van toeten noch blazen en bleef maar briesjes zuchten, tot Papaver hem fluisterde dat hier ernstige zaken aan het daglicht werden gesteld en dat briesjes niet bij zo'n stemming hoorden.
De zon begon nu ongenadig op de harten van Papaver en Roos te broeien en de beide bloemen knikkebolden op hun jonge stengels.
Zo nu en dan schraapte Pad gewichtig zijn keel en dan veerden de kopjes van Papaver en Roos hoopvol op, om daarna weer in een droomloze sluimerwereld te soezelen.
Toen Papaver rillend wakker werd door de ondergaande zon, stond Pad nog steeds in dezelfde houding als die ochtend.
'Aha!' Pad veerde energiek recht en stootte hierbij Papaver tegen de stengel. Een gouden wolk daalde op hem neer en gaf zijn oude Elsenbladjasje een nieuwe glans. Hij stofte verwoed zijn schouders af, rechtte zijn bolle rug en galmde toen:
'Dit puntje is een melancholisch puntje!'
Roos keek verbouwereerd naar Pad, die heftig wiebelend met zijn kop zijn woorden kracht wou geven.
'Bent u er zeker van, Pad?' vroeg Papaver vertwijfeld.
'Oh heel zeker!'schalde Pad.
'Kijk!' en hij legde het puntje heel voorzichtig in de palm van zijn poot.
'Als je heel goed en van héél dichtbij kijkt, merk je in de donkerbruine nerven van het puntje een klein, zwart vlekje. Welnu, ofwel is dit een zeer goede imitatie van een melancholie ofwel hoort dit puntje bij de zeldzame melancholische puntjes.'
Zelfvergenoegd van zijn eigen kunnen keek hij Roos en Papaver aan.
'Tja,' fluisterde Roos, 'eigenlijk wilden we een bloemengedicht maken. Hoort daar dan een melancholisch puntje bij, Pad?'
Pad dacht eens na, tuurde lange tijd naar de muggenfuiven op het plasje en antwoordde toen zacht:
'Neen, Roos en Papaver, ik denk niet dat zo'n melancholisch puntje bij bloemengedichten horen. Maar wisten jullie dat ik thuis, in mijn modderbad ook vaak dicht? En laat ik nu toevallig een melancholisch gedicht aan het maken zijn. Het enige wat me nog mankeerde, was een melancholisch puntje. Overal had ik al gezocht, maar nergens kon ik er maar één vinden.'
'Wel dan, Pad, neem het toch mee,'zei Papaver, 'zo'n puntje neemt veel plaats in en het ligt hier eigenlijk toch alleen maar in de weg.
En Pad vertrok in het bruinoranje licht van de avond naar zijn huisje in het weidegras en verkneukelde zichzelf al aan de vele mogelijkheden die het melancholische puntje hem zouden bieden in zijn melancholisch gedicht.
look. there's a whole world to discover out there. let's take a ride with Bruce and see where he leads us to. It will be bumpy and noisy, all shook up uhuhu and we will love it. Bruce will fly us to the moon and let us sing among the stars, the Muppets will join us and we'll namanah all the way... look, little girl, there's a world outside waiting for us to be re-discovered. let's go. now. (leaving Saturday -finally- for a lovely trip through France) ___________________________________________________________ kijk. daar is een hele wereld om te ontdekken, zie je? laten we ons rondrijden in Bruce en zien waar hij ons naartoe brengt. Het wordt een hobbelige, lawaai-igere rit, all shook up uhuhu en we zullen het leuk vinden. Bruce zal ons naar de maan vliegen en ons tussen de sterren laten zingen, de Muppets komen erbij en we namanah-en de hele weg lang... kijk, kleine meis, daar wacht ons een hele wereld om her-ontdekt te worden. laten we gaan. nu. (we vertrekken zaterdag -eindelijk- voor een heerlijke trip door Frankrijk)
all those thoughts and ideas swirling around in my head!!! It can make me so anxious sometimes and then I have to let some chemicals loose inside my head to 'freeze' everything... Not so very happy with this method, but it's the only way to survive right now. In the mean time, I WOULD like to be creative, but there's no time for it AND I don't see things clearly now: it's like a whole lotta butterflies of ideas and colors and techniques, but they haven't find matching friends or projects yet... Let me wander through this chaotic garden, let me smell some new ideas and then... I'll let the beast go... out of its cage and let it rage inside my head. when it all gets too much, I will sit down and watch the bonsaï, that little spot of safety, tranquillity and peace, that I have in my inner-pocket.. _________________________________ al die ideeën en gedachten die in mijn hoofd rondwervelen!! Soms is het beangstigend om te ervaren en moet ik wat chemicaliën in mijn hoofd loslaten om alles eventjes te 'bevriezen'... Ik ben niet zo gelukkig met de manier waarop, maar het is momenteel de enige manier om te overleven. Ondertussen, ZOU ik wel creatief willen bezigzijn, maar er is geen tijd voor nu EN er is geen duidelijkheid nog: het lijkt als een bende fladderende vlinders vol ideeën, kleuren en technieken, maar ze hebben nog geen paren gevormd... Laat me maar nog even ronddwalen in deze chaotische tuin, laat me nieuwe ideeën opsnuiven en dan... laat ik het beest in me los. En gaat alles te snel en te moeilijk, dan zal ik me eventjes neerzetten en kijken naar de bonsaï, dat kleine plekje veiligheid, rust en vrede, dat ik zitten heb in mijn innerlijke jaszak.
is busy getting everything ready for another journey through France. The mobilhome Bruce (let's be honest: actually, it's just an old, ugly vehicle where sick soldiers were carried around in) gets his nails polished and painted, his eyelashes are made more flashy, his tummy is slowly getting filled with delicious campstuff and we try to get him humming like a little bird... A few more days before take-off: the music's already in Bruces mouth, trying to get the A-team in one energized, motivating, good mood. We let him sing some Dire Straits, some Crowded House (our travelmusic) and other deliciously kitschy travelsongs that has frowned a lot of French heads when we hubbled by (our cruising speed is 60 km/hour, not much, but it's our way to tackle daily stress).. the sun kisses Bruces cheeks, the rain washes his fatigue away... yes, the A-team is almost ready... The Beast is awake.. ______________________________________________ is druk bezig om alles rond te krijgen voor een nieuw avontuur in Frankrijk. De mobilhome Bruce (maar laten we eerlijk zijn: eigenlijk is het een oud, lelijk scharminkel waarin gewonde soldaten werden vervoerd) krijgt gelakte nageltjes, zijn wimpers worden aangezet, zijn buikje wordt stilaan gevuld met heerlijk kampeergerief en we laten hem zingen als een kleine nachtegaal... Nog enkele dagen voor het Grote Vertrek: de muziek is al in Bruces mond, in een poging om het A-team in een energieke, motiverende, enthousiaste stemming te krijgen. We laten hem Dire Straits zingen en ook wat Crowded House (onze reismuziek) en andere lekker kitscherige reismuziek die al heel wat Franse wenkbrauwen heeft doen optrekken als we voorbijhobbelen (onze snelheid is 60 km/u, niet veel, maar het is onze manier om de dagelijkse stress weg te rijden)... De zon kust Bruce op de wangen, de regen spoelt zijn vermoeidheid weg... Ja, het Ameeu-team is bijna klaar... Het Beest is wakker..
Pour ne pas vivre seul
On vit avec un chien
On vie avec des roses
ou avec une croix
Pour ne pas vivre seul
On's fait du cinéma
On aime un souvenir
une ombre, n'importe quoi
Pour ne pas vivre seul
On vit pour le printemps
et quand le printemps meurt
pour le prochain printemps
Pour ne pas vivre seule
Je t'aime et je t'attends
pour avoir l'illusion
de ne pas vivre seule
de ne pas vivre seule
Pour ne pas vivre seul
des filles aiment des filles
et l'on voit des garçons
épouser des garçons
Pour ne pas vivre seul
D'autres font des enfants
des enfants qui sont seuls
comme tous les enfants
Pour ne pas vivre seul
On fait des cathédrales
où tous ceux qui sont seuls
s'accrochent à une étoile
Pour ne pas vivre seul
On se fait des amis
et on les réunit
quand vient les soirs d'ennui
On vit pour son argent
ses rêves, ses palaces
mais on a jamais fait
un cercueil à deux places
Pour ne pas vivre seul
Moi je vis avec toi
je suis seule avec toi
tu es seul avec moi
Pour ne pas vivre seul
On vit comme ceux qui veulent
se donner l'illusion
de ne pas vivre seul
(Dalida, the most precious voice to me, linked on so many memories....I have to scrap that, but not right now yet.)
What will happen to you, my little precious? Will you be happy? Will you understand the things I still don't understand? Will you feel the same loneliness and will you look for shelter in books and poems? You say you want to dig, you want to dig so deep, that nothing of the past will remain unknown or unrevealed. You are ambitious, my girl. Maybe we are complementary: I cover everything with piles of dirt, sowing clovers all over the area... I must have known that clovers are not so blending in a garden full of roses... What I cover, you dis-cover. I don't want that, my love, I don't want to go back. I wànt to go back. I wànt to hurt myself, time after time again. I hàve to. It's the only way I know I am still alive and not dead already.
(having a hard time again, I am afraid and our trip is coming nearer... I hope to find piles of new creativity in France to show and share with you all) ___________________________________________________ Wat wordt er van je, mijn kleintje? Zul je gelukkig zijn? Zal jij de dingen begrijpen die ik nog steeds niet vat? Zal je dezelfde eenzaamheid voelen en zal je geborgenheid zoeken in boeken en gedichten? Je zegt dat je graven wilt, je wilt zo diep graven, dat niks van het verleden onbekend of geheim blijft. Je bent ambitieus, meisje. Misschien vullen we elkaar wel aan: ik dek alles netjes toe met bergen vuil, ik zaai klavertjes overal... Ik had beter moeten weten: klavertjes gaan niet op in een tuin vol rozen.. Wat ik dek, ont-dek jij. Ik wil dit niet, liefje, ik wil niet terugkeren. Ik wil wél terug. Ik wil wél mezelf telkens weer pijn doen, iedere keer opnieuw. Ik moet wel. Het is de enige manier waarop ik weet dat ik nog leef en niet al dood ben.
(het spijt me, ik heb eventjes weer een moeilijke periode. Ik hoop zoveel energie en creativiteit in Frankrijk te vinden dat ik met jullie wil delen en jullie tonen)
Bonsaïgardens force you to your limits: they want you to see every little detail and take care of it. I like that, as for myself, I am pretty chaotic and aming to do things perfect, I need that little bonsaï-kick against my butt... But for now my sources of energy are almost empty again. It is about time to set off to a changing landscape, to spread my wings with my family and enjoy the huge amount of freedom we feel, travelling in our old Landrover at prehistorical speedlimits. There is not much love in our house right now: my husband and I are both having the same disease: time... It's not our best friend: both having strangely-behaving brains (having the biggest ideas and time-absorbing solutions) a few weeks before take-off, we never seem to manage everything in time and so we get a bit grumpy... It's not the most happy party that time, stepping on each others toes and threatening NOT to depart at all when things don't go quite well as we want, but I think such things are called love... Once we step into Bruce, all troubles are forgotten, we let the wind play in our hair, the sun shine on our face and we sing the most fantastic kitschy songs out loud!! I think it is our family-escape from Reality. Hello Bretagne and Loire! We are almost ready to forget, but first... let us shout and be grumpy a little bit more. ________________________________________________________________
Bonsaïtuinen dwingen je naar je eigen grenzen te gaan: ze willen dat je elk detail goed hebt bestudeerd en voor elk detail ook alle zorgen geeft. Dat is goed, want zelf ben ik behoorlijk chaotisch en streef ik ernaar alles zo perfect mogelijk te hebben. Zo'n bonsaï-schop onder mijn kot af en toe, heb ik weleens nodig. Maar nu is mijn energie zowat op. Het wordt tijd voor een ander decor, voor een vlucht met mijn gezinnetje en te genieten van de immense vrijheid die we steeds voelen, rondhossend in onze antieke Landrover aan prehistorische snelheden. Er is niet veel liefde in ons huis aanwezig tegenwoordig: mijn man en ik lijden aan dezelfde ziekte: tijd...Het is niet echt onze beste vriend: we hebben allebei rare hersenkronkels (de meest waanzinnige ideeën krijgen of meest tijdrovende oplossingen bedenkend op het laatste moment en die dan ook nog eens snel willen uitvoeren!) en enkele weken voor vertrek lukt het ons nooit om alles op tijd af te hebben wat we wilden en dan worden we beidjes wat humeurig. Het is niet het meest vrolijke feest op dat moment, elkaar bekritiseren en dreigen dat er helemaal NIET wordt vertrokken wanneer weer maar eens iets misloopt, maar ik denk dat zoiets liefde heet... Eens in Bruce ingestapt, blijft alle ruzie thuis, laten we de wind in onze haren spelen, de zon in ons gezicht schijnen en zingen we een heel oeuvre foute liedjes luidkeels mee! Het is onze gezinnetjesmanier om samen van de realiteit weg te vluchten. Hey, Bretagne en Loire! We zijn bijna klaar om alles te vergeten, maar mogen we eerst nog eventjes verdermompelen en tieren?
Maybe I give the birds and butterflies too much freedom inside my head. They carry me to unknown heights, grabbing me with their long feathered tails of thoughts, enthusiasm and creative thinking. I am caught in a creative, working brainstorm. I hope I won't get too damaged, just recovering and licking my wounds of an inner battle for more than half a year. Is the battle won or lost? I don't like thinking that way. I think I'm trying to make a garden of my fields of war? I take a day off, forcing my enthusiasm to cool down. I am caging my birds today, before they kidnap me. Enjoy the hot sun.
ps: originally lightyellow, this little decorative birdcage got a scrapalicious older look with some alcoholinks. ___________________________________________________________ Misschien geef ik de vogels en vlinders in mijn hoofd teveel vrijheid. Ze dragen me naar ongekende hoogtes, grijpen me met hun lange, gevederde staarten vol gedachten, ideeën en enthousiasme. Ik ben gevangen in een creatieve, werk-gedachtenstorm. Ik hoop dat ik niet al te zwaar gewond eruit kom, net bezig met het herstellen en erbovenop komen van een innerlijke strijd van zo'n meer dan een half jaar. Verloor ik of won ik de veldslag? Ik denk niet graag op die manier. Ik denk dat ik een tuin probeer te maken van het slagveld? Ik neem een dagje vrij vandaag, mijn enthousiasme dwingen om niet zo hard van stapel te lopen. Ik zet mijn vogels in een kooitje vandaag, vooraleer ik weer gekidnapt word. Geniet van het warme weer.
ps: normaal pastelgeel van kleur, kreeg dit kleine decoratieve vogelkooitje een scrapalicious ouder tintje met enkele alcoholinktjes.
Hey, little Sarah Kay,
Okay, within a few weeks (to be exactly: two weeks) I am celebrating my own New Year's Eve...
ok, binnen enkele weken (twee om precies te zijn) vier ik Oudejaarsavond.
