Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
03-12-2008
it's a hard world
It's so hard to change your way of thinking, of perception, when all things point at the other direction. I was so hoping I was to blame, I was the one who thought wrong. I was so yearning for a little, subtle signal that I was appreciated for the efforts and extra time above all my other occupations to move on forward. I was so hoping for honesty and openness and not for silence in all its ways. Reading words that were as polished as the shoes of an Italian gentleman, that were just the minimum base of required politeness, has hurt me more than I wanted. I thought I was strong enough, I thought I could handle this, that I couldn't be hurt anymore. I was soo wrong. I am so mad at myself that I stepped into the same trap, I had promised myself never to step into... It's hard to keep up appearances for me, that Coldness wraps my heart in a desperate try to protect myself for getting more hurt. ________________________________________ het is zo moeilijk om je manier van denken, van perceptie te veranderen wanneer alle zaken de andere richting aanwijzen. Ik hoopte zo dat het aan mij lag, dat ik degene was die verkeerd dacht. ik verlangde zo erg naar een klein, subtiel gebaar/signaal dat de extra moeite en energie gewaardeerd werden om vooruit te gaan. ik hoopte zo op echte eerlijkheid en openheid en niet voor die oorverdovende stilte op velerlei manieren. En dan woorden te moeten lezen die al even opgeblonken waren als de schoenen van een Italiaan, die net het minimum van aanbevolen beleefdheid bereikten, heeft me meer gekwetst dan ik wenste. Ik dacht dat ik er sterk genoeg voor was, dat ik dit aan zou kunnen, dat het me niet meer zou kunnen raken na alles. Wat was ik toch zo verkeerd. Ik ben zo boos op mezelf, dat ik in dezelfde val blijk te hebben getrapt,diezelfde val waarvan ik gezworen had er nooit meer in te trappen... Het is zo moeilijk om de schijn hoog te houden, wanneer Kilte je hart omarmt in een wanhopige poging jezelf te beschermen tegen nog meer innerlijke kwetsuren.
