I really feel the urge of having so much things cleared out in my life: both inner, as my outer life. I have decided to jump off the train of 'Appearances' and if that means that I will have to make my own railway myself, then it is so...
I have let my life ruled by too many people, giving them opportunities and chances to hurt me again and again, being left alone, wounded, bleeding...
I know this sounds hard and cruel, but I have only experienced life as this. I have met a lot of people trying to convince me that life has another side, a softer and warmer one. Some of them gave me glance of it, then shutting the door to perception and leaving me with a yearning and an inner war of doubts... One is never aware of his own misery or poorness, 'till someone has showed him what the other side of life is..
I will never have a balanced life, maybe I will never find inner peace with myself and the way I experience Life and the Outer World, I will never know who I am exactly, I will never belong to a group of people, thinking, feeling, acting the same as I do.
It's a pretty hard lesson to get and I feel terribly dissapointed in some people, but maybe I feel a lot of anger at myself, for being blind for Reality.
The decisions I am making in this stage of my life are tough, but well-thougt and not as impulsive as I am in creativity. I feel an inner loneliness and now I am trying to accept this feeling, trying not to let it take control over my thinking, acting...
I think I am slowly molding, welding my custom-made harness: look at me, world, this is how you have created me. I am not blaming you, I just want YOU, world, to show MY reality.
__________________________________________________________
Ik voel echt die drang om klaarheid en duidelijkheid te krijgen in zoveel dingen in mijn innerlijk en uiterlijk leven. Ik heb besloten om van de 'Schijnheiligheid'trein te springen en als dit betekent dat ik van nu af aan mijn eigen spoorweg moet maken, dan zij het maar zo..
Ik heb mijn leven al lang genoeg laten regeren door teveel mensen, die de kans kregen mij steeds opnieuw te kwetsen en mij gewond en bloedend achter te laten. Ik besef dat dit hard en koud klinkt, maar zo heb ik het leven ook nog maar ervaren. Ik heb veel mensen ontmoet die me probeerden ervan te overtuigen dat het leven ook nog een andere, zachtere, warmere kant heeft. Sommigen gunden me een glimp hiervan en knalden dan de deur van perceptie dicht, mij achterlatend met een onbestemd verlangen en een innerlijke oorlog vol twijfels... Niemand is zich van zijn eigen miserie of armoede bewust, tot iemand anders hem de andere zijde van de medaille heeft laten zien.
Ik zal nooit een stabiel leven hebben, misschien vind ik wel nooit innerlijke vrede met mezelf en de manier waarop ik het leven en de Buitenwereld ervaar, ik zal nooit weten wie ik nu écht ben, noch zal ik ooit horen bij een groep die net hetzelfde denkt, voelt of handelt als ik.
Het is een serieus harde les die ik krijg in het leven en ik voel me ontzettend ontgoocheld in sommige mensen, maar misschien voel ik ook wel nog het meest vanal woede tegenover mezelf, woede omdat ik zo blind was. De beslissingen die ik neem in dit deel van mijn leven zijn hard, maar weloverwogen en niet zo impulsief als ik ben in mijn creativiteit. Ik voel een innerlijke eenzaamheid en nu probeer ik dit te aanvaarden, probeer ik deze eenzaamheid niet de controle te geven over mijn denken en doen en laten.
Ik kneed en las mijn eigen harnas: kijk naar me, wereld, zo heb jij mij gemaakt. Ik beschuldig je niet. Ik wil JOU, wereld, enkel MIJN realiteit tonen.
07-12-2008, 13:07 geschreven door scrapalicious
|
