Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
28-06-2008
Survival of a battle
It's so easy to talk about fear, when not facing it. Yesterday I confrontated myself with my biggest fear. I must be the most luckiest person in the whole wide world, finding myself surrounded by dear people. I was so surprised and felt quite uncomfortable, noticing a lot of my little fears were glad to see me on the fields of battle again... I got surrounded by respect and questions I could handle. I hugged a bonsaï yesterdaymorning: it felt like coming home, like finding a spot to finally be myself without feeling heavily ashamed.. My goal: finding balance between work and free time, going on in life with the people that really matter to me, making myself a shield of inner protection, but most of all: learning to accept I am worth being here. It was an inner battle yesterday, I survived and now.. I am recovering in a hospital called 'home' and 'Zauberberg' and 'bonsaïgarden'. I think I just shot down a year. The gun's still feeling hot in my hands. Let me rest now for a while. I have a bonsaï and family to take care of.. and new inspiration to be found. ______________________________________ Het is zo makkelijk om over angsten te praten, als je er niet mee geconfronteerd wordt. Gisteren confronteerde ik mezelf met mijn allergrootste angst. Ik moet wel een van de meest gelukkige mensen ter wereld zijn, omringd te worden door dierbare personen. Ik was zo verbaasd en voelde me best wel wat ongemakkelijk, toen ik merkte dat heel veel van mijn kleine angsten eigenlijk blij waren mij terug op het strijdplan te vinden.. Ik werd omringd door respect en vragen die ik aankon. Ik omarmde een bonsaï gisterenmorgen: het voelde als thuiskomen, als het vinden van een plekje waarin ik vrij onbekommerd mezelf mag zijn zonder al te zware schuldgevoelens.. Mijn doel: een evenwicht te vinden tussen werk en vrijetijd, verdergaan in het leven met de mensen die me echt nauw aan het hart liggen, een schild rondom mij bouwen, maar het belangrijkste van alles: leren te aanvaarden dat ik het waard ben hier te zijn. Het was een innerlijke strijd gisteren, ik overleefde ze en nu.... nu herstel ik in een ziekenhuis, genaamd 'thuis' en 'Zauberberg' en 'bonsaïtuin'. Ik denk dat ik net een jaar heb neergeknald. De loop van het geweer voelt nog heet in mijn handen. laat me nu maar eventjes van alles bekomen. Ik moet nu eventjes een bonsaï en een gezinnetje verzorgen... en nieuwe inspiratie vinden.
