Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
20-07-2008
leaving!!!
tomorrow, my little precious, my darling husband and I are leaving this country for a trip through France with our prehistorical mobilhome! I am so looking forward to it, as I feel I really need to get away from everything. See you all within two weeks!! I'll spoil you with new ideas, lay-outs and other stuff..... ____________________________________ morgen vertrekken mijn kleine schat, mijn lieve man en ik voor een trip door Frankrijk met onze prehistorische mobielhome :)!! Ik kijk er zo erg naar uit, mijn lichaam en gemoedstoestand hebben echt wel een vlucht nodig uit deze omgeving momenteel. Ik zie jullie graag binnen een paar weekjes terug!!! Dan probeer ik jullie te verwennen met nieuwe ideetjes, lay-outs en ander gerief...
En wat als ik hier nu eens een puntje plaatste? Net onder dat stipje aarde? De roos keek vertwijfeld naar de papaver. Die heupwiegde hoogst ongemakkelijk: de eerste stralen prikten haar en hoe het nu verder moest met hun bloemengedicht wist ze ook al niet meer. Kon de avond maar snel en geruisloos zakken! Net op het moment dat de roos het puntje onder het stipje aarde wou planten, waggelde Pad langs. Of Roos en Papaver niet eventjes tijd hadden, maar dat hij nu toch wel eens weten wou wat ze al een hele morgen lang aan het bedisselen waren?
'We proberen een bloemengedicht te maken', zuchtte Papaver. 'Maar het lukt niet zo goed, want we vonden hier nu net een puntje en we dachten: kom, laten we dat puntje maar eens gebruiken...'
'Tja.' De pad hobbelde naar het puntje aan de voeten van Roos en bukte zich bedachtzaam over het puntje.
'Welk soort puntje is het?' Roos en Papaver keken elkaar vertwijfeld aan. Dat wisten ze niet.
Pad had het al wel gedacht, viste een hoornen bril uit en plantte die op zijn opgeblazen kop.
Lichtjes door de knieën buigend, bestudeerde hij lang het puntje aan de voeten van Roos, terwijl Roos en Papaver zich stil hielden. Maar de wind wist van toeten noch blazen en bleef maar briesjes zuchten, tot Papaver hem fluisterde dat hier ernstige zaken aan het daglicht werden gesteld en dat briesjes niet bij zo'n stemming hoorden.
De zon begon nu ongenadig op de harten van Papaver en Roos te broeien en de beide bloemen knikkebolden op hun jonge stengels.
Zo nu en dan schraapte Pad gewichtig zijn keel en dan veerden de kopjes van Papaver en Roos hoopvol op, om daarna weer in een droomloze sluimerwereld te soezelen.
Toen Papaver rillend wakker werd door de ondergaande zon, stond Pad nog steeds in dezelfde houding als die ochtend.
'Aha!' Pad veerde energiek recht en stootte hierbij Papaver tegen de stengel. Een gouden wolk daalde op hem neer en gaf zijn oude Elsenbladjasje een nieuwe glans. Hij stofte verwoed zijn schouders af, rechtte zijn bolle rug en galmde toen:
'Dit puntje is een melancholisch puntje!'
Roos keek verbouwereerd naar Pad, die heftig wiebelend met zijn kop zijn woorden kracht wou geven.
'Bent u er zeker van, Pad?' vroeg Papaver vertwijfeld.
'Oh heel zeker!'schalde Pad.
'Kijk!' en hij legde het puntje heel voorzichtig in de palm van zijn poot.
'Als je heel goed en van héél dichtbij kijkt, merk je in de donkerbruine nerven van het puntje een klein, zwart vlekje. Welnu, ofwel is dit een zeer goede imitatie van een melancholie ofwel hoort dit puntje bij de zeldzame melancholische puntjes.'
Zelfvergenoegd van zijn eigen kunnen keek hij Roos en Papaver aan.
'Tja,' fluisterde Roos, 'eigenlijk wilden we een bloemengedicht maken. Hoort daar dan een melancholisch puntje bij, Pad?'
Pad dacht eens na, tuurde lange tijd naar de muggenfuiven op het plasje en antwoordde toen zacht:
'Neen, Roos en Papaver, ik denk niet dat zo'n melancholisch puntje bij bloemengedichten horen. Maar wisten jullie dat ik thuis, in mijn modderbad ook vaak dicht? En laat ik nu toevallig een melancholisch gedicht aan het maken zijn. Het enige wat me nog mankeerde, was een melancholisch puntje. Overal had ik al gezocht, maar nergens kon ik er maar één vinden.'
'Wel dan, Pad, neem het toch mee,'zei Papaver, 'zo'n puntje neemt veel plaats in en het ligt hier eigenlijk toch alleen maar in de weg.
En Pad vertrok in het bruinoranje licht van de avond naar zijn huisje in het weidegras en verkneukelde zichzelf al aan de vele mogelijkheden die het melancholische puntje hem zouden bieden in zijn melancholisch gedicht.
look. there's a whole world to discover out there. let's take a ride with Bruce and see where he leads us to. It will be bumpy and noisy, all shook up uhuhu and we will love it. Bruce will fly us to the moon and let us sing among the stars, the Muppets will join us and we'll namanah all the way... look, little girl, there's a world outside waiting for us to be re-discovered. let's go. now. (leaving Saturday -finally- for a lovely trip through France) ___________________________________________________________ kijk. daar is een hele wereld om te ontdekken, zie je? laten we ons rondrijden in Bruce en zien waar hij ons naartoe brengt. Het wordt een hobbelige, lawaai-igere rit, all shook up uhuhu en we zullen het leuk vinden. Bruce zal ons naar de maan vliegen en ons tussen de sterren laten zingen, de Muppets komen erbij en we namanah-en de hele weg lang... kijk, kleine meis, daar wacht ons een hele wereld om her-ontdekt te worden. laten we gaan. nu. (we vertrekken zaterdag -eindelijk- voor een heerlijke trip door Frankrijk)
all those thoughts and ideas swirling around in my head!!! It can make me so anxious sometimes and then I have to let some chemicals loose inside my head to 'freeze' everything... Not so very happy with this method, but it's the only way to survive right now. In the mean time, I WOULD like to be creative, but there's no time for it AND I don't see things clearly now: it's like a whole lotta butterflies of ideas and colors and techniques, but they haven't find matching friends or projects yet... Let me wander through this chaotic garden, let me smell some new ideas and then... I'll let the beast go... out of its cage and let it rage inside my head. when it all gets too much, I will sit down and watch the bonsaï, that little spot of safety, tranquillity and peace, that I have in my inner-pocket.. _________________________________ al die ideeën en gedachten die in mijn hoofd rondwervelen!! Soms is het beangstigend om te ervaren en moet ik wat chemicaliën in mijn hoofd loslaten om alles eventjes te 'bevriezen'... Ik ben niet zo gelukkig met de manier waarop, maar het is momenteel de enige manier om te overleven. Ondertussen, ZOU ik wel creatief willen bezigzijn, maar er is geen tijd voor nu EN er is geen duidelijkheid nog: het lijkt als een bende fladderende vlinders vol ideeën, kleuren en technieken, maar ze hebben nog geen paren gevormd... Laat me maar nog even ronddwalen in deze chaotische tuin, laat me nieuwe ideeën opsnuiven en dan... laat ik het beest in me los. En gaat alles te snel en te moeilijk, dan zal ik me eventjes neerzetten en kijken naar de bonsaï, dat kleine plekje veiligheid, rust en vrede, dat ik zitten heb in mijn innerlijke jaszak.
is busy getting everything ready for another journey through France. The mobilhome Bruce (let's be honest: actually, it's just an old, ugly vehicle where sick soldiers were carried around in) gets his nails polished and painted, his eyelashes are made more flashy, his tummy is slowly getting filled with delicious campstuff and we try to get him humming like a little bird... A few more days before take-off: the music's already in Bruces mouth, trying to get the A-team in one energized, motivating, good mood. We let him sing some Dire Straits, some Crowded House (our travelmusic) and other deliciously kitschy travelsongs that has frowned a lot of French heads when we hubbled by (our cruising speed is 60 km/hour, not much, but it's our way to tackle daily stress).. the sun kisses Bruces cheeks, the rain washes his fatigue away... yes, the A-team is almost ready... The Beast is awake.. ______________________________________________ is druk bezig om alles rond te krijgen voor een nieuw avontuur in Frankrijk. De mobilhome Bruce (maar laten we eerlijk zijn: eigenlijk is het een oud, lelijk scharminkel waarin gewonde soldaten werden vervoerd) krijgt gelakte nageltjes, zijn wimpers worden aangezet, zijn buikje wordt stilaan gevuld met heerlijk kampeergerief en we laten hem zingen als een kleine nachtegaal... Nog enkele dagen voor het Grote Vertrek: de muziek is al in Bruces mond, in een poging om het A-team in een energieke, motiverende, enthousiaste stemming te krijgen. We laten hem Dire Straits zingen en ook wat Crowded House (onze reismuziek) en andere lekker kitscherige reismuziek die al heel wat Franse wenkbrauwen heeft doen optrekken als we voorbijhobbelen (onze snelheid is 60 km/u, niet veel, maar het is onze manier om de dagelijkse stress weg te rijden)... De zon kust Bruce op de wangen, de regen spoelt zijn vermoeidheid weg... Ja, het Ameeu-team is bijna klaar... Het Beest is wakker..
Pour ne pas vivre seul
On vit avec un chien
On vie avec des roses
ou avec une croix
Pour ne pas vivre seul
On's fait du cinéma
On aime un souvenir
une ombre, n'importe quoi
Pour ne pas vivre seul
On vit pour le printemps
et quand le printemps meurt
pour le prochain printemps
Pour ne pas vivre seule
Je t'aime et je t'attends
pour avoir l'illusion
de ne pas vivre seule
de ne pas vivre seule
Pour ne pas vivre seul
des filles aiment des filles
et l'on voit des garçons
épouser des garçons
Pour ne pas vivre seul
D'autres font des enfants
des enfants qui sont seuls
comme tous les enfants
Pour ne pas vivre seul
On fait des cathédrales
où tous ceux qui sont seuls
s'accrochent à une étoile
Pour ne pas vivre seul
On se fait des amis
et on les réunit
quand vient les soirs d'ennui
On vit pour son argent
ses rêves, ses palaces
mais on a jamais fait
un cercueil à deux places
Pour ne pas vivre seul
Moi je vis avec toi
je suis seule avec toi
tu es seul avec moi
Pour ne pas vivre seul
On vit comme ceux qui veulent
se donner l'illusion
de ne pas vivre seul
(Dalida, the most precious voice to me, linked on so many memories....I have to scrap that, but not right now yet.)
What will happen to you, my little precious? Will you be happy? Will you understand the things I still don't understand? Will you feel the same loneliness and will you look for shelter in books and poems? You say you want to dig, you want to dig so deep, that nothing of the past will remain unknown or unrevealed. You are ambitious, my girl. Maybe we are complementary: I cover everything with piles of dirt, sowing clovers all over the area... I must have known that clovers are not so blending in a garden full of roses... What I cover, you dis-cover. I don't want that, my love, I don't want to go back. I wànt to go back. I wànt to hurt myself, time after time again. I hàve to. It's the only way I know I am still alive and not dead already.
(having a hard time again, I am afraid and our trip is coming nearer... I hope to find piles of new creativity in France to show and share with you all) ___________________________________________________ Wat wordt er van je, mijn kleintje? Zul je gelukkig zijn? Zal jij de dingen begrijpen die ik nog steeds niet vat? Zal je dezelfde eenzaamheid voelen en zal je geborgenheid zoeken in boeken en gedichten? Je zegt dat je graven wilt, je wilt zo diep graven, dat niks van het verleden onbekend of geheim blijft. Je bent ambitieus, meisje. Misschien vullen we elkaar wel aan: ik dek alles netjes toe met bergen vuil, ik zaai klavertjes overal... Ik had beter moeten weten: klavertjes gaan niet op in een tuin vol rozen.. Wat ik dek, ont-dek jij. Ik wil dit niet, liefje, ik wil niet terugkeren. Ik wil wél terug. Ik wil wél mezelf telkens weer pijn doen, iedere keer opnieuw. Ik moet wel. Het is de enige manier waarop ik weet dat ik nog leef en niet al dood ben.
(het spijt me, ik heb eventjes weer een moeilijke periode. Ik hoop zoveel energie en creativiteit in Frankrijk te vinden dat ik met jullie wil delen en jullie tonen)
Bonsaïgardens force you to your limits: they want you to see every little detail and take care of it. I like that, as for myself, I am pretty chaotic and aming to do things perfect, I need that little bonsaï-kick against my butt... But for now my sources of energy are almost empty again. It is about time to set off to a changing landscape, to spread my wings with my family and enjoy the huge amount of freedom we feel, travelling in our old Landrover at prehistorical speedlimits. There is not much love in our house right now: my husband and I are both having the same disease: time... It's not our best friend: both having strangely-behaving brains (having the biggest ideas and time-absorbing solutions) a few weeks before take-off, we never seem to manage everything in time and so we get a bit grumpy... It's not the most happy party that time, stepping on each others toes and threatening NOT to depart at all when things don't go quite well as we want, but I think such things are called love... Once we step into Bruce, all troubles are forgotten, we let the wind play in our hair, the sun shine on our face and we sing the most fantastic kitschy songs out loud!! I think it is our family-escape from Reality. Hello Bretagne and Loire! We are almost ready to forget, but first... let us shout and be grumpy a little bit more. ________________________________________________________________
Bonsaïtuinen dwingen je naar je eigen grenzen te gaan: ze willen dat je elk detail goed hebt bestudeerd en voor elk detail ook alle zorgen geeft. Dat is goed, want zelf ben ik behoorlijk chaotisch en streef ik ernaar alles zo perfect mogelijk te hebben. Zo'n bonsaï-schop onder mijn kot af en toe, heb ik weleens nodig. Maar nu is mijn energie zowat op. Het wordt tijd voor een ander decor, voor een vlucht met mijn gezinnetje en te genieten van de immense vrijheid die we steeds voelen, rondhossend in onze antieke Landrover aan prehistorische snelheden. Er is niet veel liefde in ons huis aanwezig tegenwoordig: mijn man en ik lijden aan dezelfde ziekte: tijd...Het is niet echt onze beste vriend: we hebben allebei rare hersenkronkels (de meest waanzinnige ideeën krijgen of meest tijdrovende oplossingen bedenkend op het laatste moment en die dan ook nog eens snel willen uitvoeren!) en enkele weken voor vertrek lukt het ons nooit om alles op tijd af te hebben wat we wilden en dan worden we beidjes wat humeurig. Het is niet het meest vrolijke feest op dat moment, elkaar bekritiseren en dreigen dat er helemaal NIET wordt vertrokken wanneer weer maar eens iets misloopt, maar ik denk dat zoiets liefde heet... Eens in Bruce ingestapt, blijft alle ruzie thuis, laten we de wind in onze haren spelen, de zon in ons gezicht schijnen en zingen we een heel oeuvre foute liedjes luidkeels mee! Het is onze gezinnetjesmanier om samen van de realiteit weg te vluchten. Hey, Bretagne en Loire! We zijn bijna klaar om alles te vergeten, maar mogen we eerst nog eventjes verdermompelen en tieren?
Maybe I give the birds and butterflies too much freedom inside my head. They carry me to unknown heights, grabbing me with their long feathered tails of thoughts, enthusiasm and creative thinking. I am caught in a creative, working brainstorm. I hope I won't get too damaged, just recovering and licking my wounds of an inner battle for more than half a year. Is the battle won or lost? I don't like thinking that way. I think I'm trying to make a garden of my fields of war? I take a day off, forcing my enthusiasm to cool down. I am caging my birds today, before they kidnap me. Enjoy the hot sun.
ps: originally lightyellow, this little decorative birdcage got a scrapalicious older look with some alcoholinks. ___________________________________________________________ Misschien geef ik de vogels en vlinders in mijn hoofd teveel vrijheid. Ze dragen me naar ongekende hoogtes, grijpen me met hun lange, gevederde staarten vol gedachten, ideeën en enthousiasme. Ik ben gevangen in een creatieve, werk-gedachtenstorm. Ik hoop dat ik niet al te zwaar gewond eruit kom, net bezig met het herstellen en erbovenop komen van een innerlijke strijd van zo'n meer dan een half jaar. Verloor ik of won ik de veldslag? Ik denk niet graag op die manier. Ik denk dat ik een tuin probeer te maken van het slagveld? Ik neem een dagje vrij vandaag, mijn enthousiasme dwingen om niet zo hard van stapel te lopen. Ik zet mijn vogels in een kooitje vandaag, vooraleer ik weer gekidnapt word. Geniet van het warme weer.
ps: normaal pastelgeel van kleur, kreeg dit kleine decoratieve vogelkooitje een scrapalicious ouder tintje met enkele alcoholinktjes.
I've been looking forward to play with you. We have two months to discover new games, to stay up way too late, to eat ice creams way too much and to play way NOT too much. It's time for my dinosaurs to get a medical examination and to visit the pharao, the mermaid, the Inca-city, E.T. in the ice-creambike and the garbage-man. It's time for them to break out of their playmobilhabitat and to meet new toys and stories, far beyond the limits of logical realism. I will teach my bears and dolls the principles of my way of thinking with my black schoolbord. I will draw my own sad stories and play outside a lot with you, dear summer. I will be the 'little girl with the lila bike, feeding the ducks in the park' and you will be the rays of warm sunlight, following my adventures in our big garden. In the shadow of your thoughts, I will dive into my books and discover new details in the pictures or pretend I am the Queen of the Night in Mozart's opera. Maybe, if my mom forgets to take the laundrybasket downstairs, I will row myself and my little petshopfriends all the way to China and back to have a nice little teaparty with a nice little red dragon (of course, on our way we will have storms and twisters and a vortex and pirates!) Hello summer, I am ready for my play-date.
ps: picture taken on the last day of school in our garden. Since summerholiday started, she hasn't stopped playing with all her toys! It's such a delight to see her cocooning in her own little world: she definitely needed the solitude she's experiencing right now.. _________________________________________
Ik heb er naar uitgekeken om met jou te spelen. We hebben twee maanden om nieuwe spelletjes uit te denken, om veel te laat te gaan slapen, om veel teveel ijsjes te eten en om NIET veel teveel te spelen. het wordt tijd dat mijn dinosaurusjes een medisch onderzoek ondergaan en de farao, de zeemeermin, de Incastad, E.T. in zijn ijskarfietsje en de vuilnisman ontmoeten. Het wordt tijd voor hen om uit hun Playmobilwereldje te stappen en nieuw speelgoed en verhalen te ontmoeten, ver van de logische realiteit. Ik ga mijn knuffels de principes van mijn manier van denken uitleggen met mijn schoolbord. Ik ga mijn eigen, droevige verhaaltjes tekenen en heel veel met jou, lieve zomer, buiten spelen. Dan ben ik 'het meisje met de lilafiets die in het park de eendjes voert' en jij bent dan de warme zonnestralen die mijn avonturen volgen in onze grote tuin. In de schaduw van je gedachten, zal ik in mijn boeken duikelen en nieuwe details in de tekeningen ontdekken of ik speel de Koningin van de Nacht uit Mozarts opera. Misschien, als moeke de wasmand vergeet mee te nemen naar beneden, roei ik wel met mijn littlepetshopvriendjes helemaal naar China toe om er een perfect theepartijtje met het kleine, rode draakje te hebben (en natuurlijk trotseren we onderweg zeestormen, orkanen, draaikolken en piraten!) Hey zomer, ik ben helemaal klaar voor mijn speelafspraakje.
ps: de foto werd genomen op de laatste schooldag van dit jaar. Sinds de zomervakantie begon, is ze nog niet gestopt met het spelen met al haar speelgoed. Het doet zo'n deugd te zien hoe ze zich cocoont in haar eigen wereldje: ze had duidelijk nood aan het alleen-zijn.
It's so easy to talk about fear, when not facing it. Yesterday I confrontated myself with my biggest fear. I must be the most luckiest person in the whole wide world, finding myself surrounded by dear people. I was so surprised and felt quite uncomfortable, noticing a lot of my little fears were glad to see me on the fields of battle again... I got surrounded by respect and questions I could handle. I hugged a bonsaï yesterdaymorning: it felt like coming home, like finding a spot to finally be myself without feeling heavily ashamed.. My goal: finding balance between work and free time, going on in life with the people that really matter to me, making myself a shield of inner protection, but most of all: learning to accept I am worth being here. It was an inner battle yesterday, I survived and now.. I am recovering in a hospital called 'home' and 'Zauberberg' and 'bonsaïgarden'. I think I just shot down a year. The gun's still feeling hot in my hands. Let me rest now for a while. I have a bonsaï and family to take care of.. and new inspiration to be found. ______________________________________ Het is zo makkelijk om over angsten te praten, als je er niet mee geconfronteerd wordt. Gisteren confronteerde ik mezelf met mijn allergrootste angst. Ik moet wel een van de meest gelukkige mensen ter wereld zijn, omringd te worden door dierbare personen. Ik was zo verbaasd en voelde me best wel wat ongemakkelijk, toen ik merkte dat heel veel van mijn kleine angsten eigenlijk blij waren mij terug op het strijdplan te vinden.. Ik werd omringd door respect en vragen die ik aankon. Ik omarmde een bonsaï gisterenmorgen: het voelde als thuiskomen, als het vinden van een plekje waarin ik vrij onbekommerd mezelf mag zijn zonder al te zware schuldgevoelens.. Mijn doel: een evenwicht te vinden tussen werk en vrijetijd, verdergaan in het leven met de mensen die me echt nauw aan het hart liggen, een schild rondom mij bouwen, maar het belangrijkste van alles: leren te aanvaarden dat ik het waard ben hier te zijn. Het was een innerlijke strijd gisteren, ik overleefde ze en nu.... nu herstel ik in een ziekenhuis, genaamd 'thuis' en 'Zauberberg' en 'bonsaïtuin'. Ik denk dat ik net een jaar heb neergeknald. De loop van het geweer voelt nog heet in mijn handen. laat me nu maar eventjes van alles bekomen. Ik moet nu eventjes een bonsaï en een gezinnetje verzorgen... en nieuwe inspiratie vinden.
Is it possible to have been a slumbering little seed in a forest for almost 32 years? It feels like it. Maybe it's about time this little seed starts fighting for its own place. Maybe it's about time this little seed starts feeding its own roots and not those of other, big plants...
I think I am starting to grow. This little seed is slowly waking up. This little seed got precious food of a precious, special, warm bonsaï today. _____________________________________ Kan dit? Reeds 32 jaar lang een soezelend klein zaadje te zijn in een oerwoud? Zo voelt het toch een beetje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje begint te vechten voor een eigen plekje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje haar eigen wortels voedt en niet die van andere, grotere planten..
Ik denk dat ik begonnen ben met groeien. Dit zaadje wordt stilaan wakker. Dit zaadje kreeg kostbaar voedsel van een dierbare, speciale, warme bonsäi vandaag.
In these times of money and expensive gifts, a handmade gift nowadays is not always appreciated. But what gift could I found in stores that expressed my feelings of gratitude at best? A palace for a princess of a teacher and a queen of a principal was not in my budget though and sunshine and rainbows (my daughter's idea) are not for sale! I could only show my gratitude by being my own, creative me and made them an exclusive and hopefully lasting gift: a physical kiss and hug for the warmth, enthusiasm, honesty and love they gave my child this year... Anxiety took controll over me, when I handed them their gift (wasn't it too ugly? didn't it show too much handmade??) and I was surprised to see them moved by the words I had written.. Words that came right out of my heart, words that didn't even reach the amount of thankfulness I felt for them. But the biggest surprise for me was the appreciation of the time I had taken to make their gift, as if they knew how many hours and effort I had put into it... But they had made my greatest gift: they gave me my child back ________________________________ In deze tijden van geld en dure geschenken, wordt een zelfgemaakt cadeau niet altijd meer gewaardeerd. Maar welk geschenk in de winkel kon ik vinden dat mijn gevoelens van dankbaarheid het beste konden uitdrukken? Een paleis voor een prinses van een juf en een koningin van een directrice paste helaas (net?) niet in mijn budget en zonneschijn en regenbogen (mijn dochters ideetje) zijn helaas niet te koop! Ik kon enkel mijn dankbaarheid tonen door mijn eigen, creatieve zelf te zijn en ik maakte hen een exclusief en hopelijk blijvend cadeau: een fysische kus en knuffel voor hun warmte, enthousiasme, eerlijkheid en liefde die ze mijn kind gaven dit jaar... Angst sloeg mij om het hart toen ik hen mijn geschenkje gaf (was het niet te lelijk? zag het er niet te zielig uit of te zelfgemaakt?) en ik was verbaasd toen ik hun ontroering zag bij het lezen van de woorden die ik hen had geschreven... woorden die vanuit het diepste van mijn hart kwamen, woorden die niet eens voldoende konden uitdrukken hoe dankbaar ik was. Maar de grootste verrassing voor mij was hun waardering voor de tijd die ik had genomen om hun geschenkje te maken, alsof ze wisten hoeveel uren en energie ik erin had gestoken. Nochtans gaven zij mij het mooiste geschenk: ze gaven me mijn kindje terug.
The A-team's back in town. Murdoch and Face are investigating the area for possible enemies. The enemies are tiny and green attacking Esthetica on the rosebuds! Hannibal and B.A.still are at the workshop, inventing and developing new strategies and machines to exterminate those nasty bastards... The area is big though and the sun's making Murdoch and Face all crazy and goofy: they shoot each other down, time after time. Luckily, in the A-teams' world no one really dies. we just suffer tremendously, shaking legs and arms as professional dramaqueens... I think Esthetica's lost the battle today..... (but who cares?) ______________________________________________ The A-team is terug. Murdoch en Face verkennen nog steeds de omgeving voor mogelijke vijanden. De vijanden zijn klein en groen en vallen Schoonheid aan op de rozenknoppen! Hannibal en B.A. zijn nog steeds in de ateliers bezig met het uitvinden en bedenken van nieuwe strategieën en machines om die 'vuile schooiers' uit te schakelen... Het gebied is echter groot en de zon verhit Murdochs en Face's brein: ze schieten elkaar constant dood. Maar in de wereld van the A-team gaat niemand echt dood: we lijden enkel ontzettend, stuiptrekken als professionele dramaqueens.. Ik denk dat de Schoonheid de veldslag heeft verloren vandaag... (maar wie maalt dààr nu om?)
Get in, they said and I stepped right into another plane. The pilot and passengers were new to me, but soon I found my seat in the plane pretty comfortable. Jump, they shouted but I stepped aside. She took me by the hand, assured me that it was allright to be myself, to be interested in the things I liked. She taught me to look at things in a different way, encouraged me to spread my wings and discover myself and my capabilities. Don't jump yet, she said to me and we stayed in the plane and took the time to talk. Go now, girl, she said and gave me a parachute, made of selfconfidence, joy, love, warmth and experience..
I go now, ms.C and I let your hand go. I will take my jump...
You've become a tiny, little, warm spot in my heart.
Thank you
Eurydieke
ps: the picture box is made for her teacher, ms. C.: basically it was a wooden box with a picture frame on top. I used the same technique as on my toolbox but in different colors. the top is covered with two different colors of crackle paint. the paper's from Basic Grey and Cosmo Cricket. It'll be filled with a thank you-note and lots of delicious chocolate... I just hope she will like it.. Full list of materials used on this project can be found at the website of In2hobby! ___________________________________________________________________
Stap in, zeiden ze en ik stapte in een ander vliegtuig. Ik kende de piloot en de passagiers niet, maar al snel voelde ik me vrij goed thuis en vond ik mijn plekje in het vliegtuig. Spring, riepen ze maar ik ging een stapje opzij. Ze nam mijn hand, stelde me gerust dat ik mezelf mocht zijn, dat ik verliefd mocht blijven op mijn passies. Ze leerde me naar de dingen te kijken op een nieuwe manier, moedigde me aan om mijn vleugels uit te slaan en mezelf en mijn talenten te ontdekken. Spring nog niet, zei ze en we bleven nog even in het vliegtuig napraten. Ga nu, meisje, zei ze en gaf me een parachute vol zelfvertrouwen, vrolijkheid, warmte, liefde en ervaring.
Ik ga nu, juf C. en laat je hand nu los. Ik waag mijn sprong.
Je werd een klein, warm plekje in mijn hart.
Dank je, juf C. Eurydieke
ps: de fotodoos was eigenlijk in blank hout. Ik gebruikte dezelfde technieken als op mijn toolbox, maar koos andere kleurtjes. de bovenkant is bewerkt met twee kleuren cracklepaint. Het papier is van Basic Grey en Cosmo Cricket. Het is een dankjewel-geschenkje voor haar juf. Er komt nog een kaartje in en heel veel lekkernijtjes... ik hoop maar dat ze het wat leuk zal vinden.. Een volledige lijst van gebruikte materialen vind je terug op de website van In2hobby.
One day you will hate us. You will hate the rules we have made in our house, the terrible jokes of your dad and the sentimental tears of your mom. Your room will be your new world and you will not allow us, parents, to enter that world. You will have secrets and friends and cherished loves, a diary you'll keep under your pillow. You'll prefer the music we hate, the clothes we dislike and the behaviour we are ashamed for. You will want to walk the path that's the furtest of our path. But when you get lost, when you don't want to grow up at all, your dad and I will leave our path, take you by the hand and comfort you and guide you on your own chosen path... No matter what. __________________________________________________________________ Er zal een dag komen dat je ons zal haten? je zal de huisregels haten en de vreselijke flauwe moppen van je pa en de sentimentele tranen van je moeder. Je kamer zal je nieuwe wereld worden en wij, ouders, zullen er niet in worden toegelaten. Je zal geheimen hebben en vrienden en liefjes, een dagboek dat je onder je kussen verstopt. Je zal houden van de muziek die wij verafschuwen, de kledij dragen die wij vreselijk vinden en over je gedrag zullen we ons schamen. Je zal het pad willen volgen dat het verst van ons verwijderd is. Maar als je verloren bent, als je even helemaal niet meer groot wilt zijn, zullen je papa en ik onze weg verlaten, je hand vasthouden en je geruststellen en je gidsen langs de weg die jij zelf koos... Ondanks alles.
I wanted you to be perfect. The anger you cried out that first moment, was my anger too: I didn't want to share you with the rest of the world yet. You were my little secret and above all: you were MINE. Not only was I giving birth to a little bundle of life, I was also giving birth to a harsh reality: the fact that you were not that perfect at all. I didn't feel the pride other mothers feel, seeing their child, but I did feel a lot of love for this mysterious, strange creature, lying in my arms, having total confidence in me... a clumsy woman, hardly living in the real world. It struck me how dependant you were from the 'outside' world. I try to have faith in myself, the way you believe in me. Why is something so simple so difficult? ______________________________________________ Ik wou je perfect hebben. De woede die je op dat eerste moment uitschreeuwde, was ook een beetje mijn woede: ik wou je nog helemaal niet delen met de rest van de wereld. je was mijn kleine geheimpje en vooral: je was van MIJ. Ik beviel niet alleen van een klein levend wondertje, ik beviel tevens van een pijnlijke realiteit: het feit dat je helemaal niet zo perfect was als ik wou. Ik voelde niet de trots die andere moeders voelen als ze hun kind zien, maar ik voelde wel een immense, ondraaglijke liefde voor dat kleine, mysterieuze, vreemde schepseltje dat in mijn armen lag en zich helemaal overgaf aan mij... een onhandige vrouw die nauwelijks met haar voeten in de echte wereld stond. Het raakte me hoe afhankelijk je was van de 'buiten'wereld. Ik probeer net zoveel in mezelf te geloven als het vertrouwen dat jij in mij hebt. Waarom kan zoiets eenvoudig toch zo moeilijk zijn?
Sometimes, big steps are all in the details. Sometimes it DOES matter that someone steps into your life and reaches you a hand to start your re-birth into the real world. Sometimes you just have to go on, even if the only thing you want to do is to retreat or escape. Sometimes, you just need time and unspoken words. Sometimes, Sweden is just around the corner of your own house.
Thanks M. for helping me to wake up. ___________________________________________ Soms zit de grote stap in een klein detail. Soms doet het er WEL toe dat iemand in je leven stapt en jou een hand aanreikt om je terug te halen naar de echte wereld. Soms moet je gewoon doorgaan, ook al wil je je zo graag terugtrekken. Soms heb je gewoon de tijd nodig en woorden die onuitgesproken blijven. Soms is Zweden net om de hoek van je eigen huis.
A penny for your thoughts. Watching the parachutists in the sky on top of Bruce (our old vehicle), I could only guess what was on your mind then. Did you think about the ice-cream I promised you that day? Were you longing for a dive in the pool? Or were you already making up your future? I know your expectations were extremely high that period: you thought you were going to learn how to read and write that schoolyear, your questions were far beyond our knowledge. You were pushing us to our own limits, challenging us to look over the rainbow and to see what was overthere. I am still thankfull for that: you made me grow. I like to think I am growing with you, that we are both becoming Big Girls... Facing a very emotional,stressy, busy and hard next week, I am trying to make myself harder: maybe I am the sand. Maybe I have to mix in some concrete into my heart for others... I don't like thinking that way: it implies I have to let people go and I don't know if I am ready for that... One day, you will face the same problem, my little one. I can only hope you will be much stronger than I am right now. We are Alice in Wonderland, my love, luckily there are bonsais overthere...
ps: the pictureframe is a white wooden frame I bought way too much in the Ikeastore. The white didn't match my livingroom, so I threw some alcoholinks on it and a thin layer of oldpapercracklepaint. I didn't think much was needed. I like the look of it... _______________________________________________________________________________________ Een stuiver voor je gedachten. Terwijl je op de motorkap van Bruce naar de parachutisten in de lucht keek, kon ik enkel maar gissen naar wat er in dat hoofdje van je omging.. Dacht je aan het beloofde ijsje? Of smachtte je al naar je stoeipartijtje in het zwembad? Misschien maakte je al plannen voor je toekomst? Ik weet dat op die moment je verwachtingen zeer hoog lagen: je dacht echt dat je zou leren schrijven en lezen dat schooljaar, je vragen en honger naar kennis waren toen ver boven onze kennis. Je dwong ons naar onze grenzen, je daagde ons uit verder te kijken dan de horizon en te zien wat er daar op ons wachtte. Ik ben nog steeds dankbaar voor het feit dat jij me helpt groeien. Ik vind de gedachte fijn dat ik samen met jou opgroei, dat we samen Een Groot Meisje worden.. Er wacht mij een zeer bewogen, stressy, drukke en harde week, volgende week. Ik probeer mezelf harder te maken: misschien ben ik wel zand. Misschien moet ik wat beton in mijn hart mixen voor anderen.... Ik denk niet graag op die manier: het betekent dat ik bepaalde personen moet laten gaan en ik weet niet of ik hiervoor al klaar ben... Op een dag zal jij hetzelfde probleem hebben, meisje. Ik kan enkel maar hopen dat je dan sterker zal zijn dan ik nu ben. We zijn Alice in Wonderland, liefje, maar gelukkig zijn er bonsaïs daar...
ps: de fotokader was eigenlijk een spierwit houten kadertje dat ik veel te duur betaalde in de Ikea. Het wit was vreselijk vloekend in mijn interieur en dus gooide ik er wat alcoholinkt tegenaan en een flinterdun laagje oldpaper-cracklepaint. Ik vond niet dat er meer bijmoest. Ik hou ervan zoals het er nu uitziet...
