Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
Pour ne pas vivre seul
On vit avec un chien
On vie avec des roses
ou avec une croix
Pour ne pas vivre seul
On's fait du cinéma
On aime un souvenir
une ombre, n'importe quoi
Pour ne pas vivre seul
On vit pour le printemps
et quand le printemps meurt
pour le prochain printemps
Pour ne pas vivre seule
Je t'aime et je t'attends
pour avoir l'illusion
de ne pas vivre seule
de ne pas vivre seule
Pour ne pas vivre seul
des filles aiment des filles
et l'on voit des garçons
épouser des garçons
Pour ne pas vivre seul
D'autres font des enfants
des enfants qui sont seuls
comme tous les enfants
Pour ne pas vivre seul
On fait des cathédrales
où tous ceux qui sont seuls
s'accrochent à une étoile
Pour ne pas vivre seul
On se fait des amis
et on les réunit
quand vient les soirs d'ennui
On vit pour son argent
ses rêves, ses palaces
mais on a jamais fait
un cercueil à deux places
Pour ne pas vivre seul
Moi je vis avec toi
je suis seule avec toi
tu es seul avec moi
Pour ne pas vivre seul
On vit comme ceux qui veulent
se donner l'illusion
de ne pas vivre seul
(Dalida, the most precious voice to me, linked on so many memories....I have to scrap that, but not right now yet.)
What will happen to you, my little precious? Will you be happy? Will you understand the things I still don't understand? Will you feel the same loneliness and will you look for shelter in books and poems? You say you want to dig, you want to dig so deep, that nothing of the past will remain unknown or unrevealed. You are ambitious, my girl. Maybe we are complementary: I cover everything with piles of dirt, sowing clovers all over the area... I must have known that clovers are not so blending in a garden full of roses... What I cover, you dis-cover. I don't want that, my love, I don't want to go back. I wànt to go back. I wànt to hurt myself, time after time again. I hàve to. It's the only way I know I am still alive and not dead already.
(having a hard time again, I am afraid and our trip is coming nearer... I hope to find piles of new creativity in France to show and share with you all) ___________________________________________________ Wat wordt er van je, mijn kleintje? Zul je gelukkig zijn? Zal jij de dingen begrijpen die ik nog steeds niet vat? Zal je dezelfde eenzaamheid voelen en zal je geborgenheid zoeken in boeken en gedichten? Je zegt dat je graven wilt, je wilt zo diep graven, dat niks van het verleden onbekend of geheim blijft. Je bent ambitieus, meisje. Misschien vullen we elkaar wel aan: ik dek alles netjes toe met bergen vuil, ik zaai klavertjes overal... Ik had beter moeten weten: klavertjes gaan niet op in een tuin vol rozen.. Wat ik dek, ont-dek jij. Ik wil dit niet, liefje, ik wil niet terugkeren. Ik wil wél terug. Ik wil wél mezelf telkens weer pijn doen, iedere keer opnieuw. Ik moet wel. Het is de enige manier waarop ik weet dat ik nog leef en niet al dood ben.
(het spijt me, ik heb eventjes weer een moeilijke periode. Ik hoop zoveel energie en creativiteit in Frankrijk te vinden dat ik met jullie wil delen en jullie tonen)
Bonsaïgardens force you to your limits: they want you to see every little detail and take care of it. I like that, as for myself, I am pretty chaotic and aming to do things perfect, I need that little bonsaï-kick against my butt... But for now my sources of energy are almost empty again. It is about time to set off to a changing landscape, to spread my wings with my family and enjoy the huge amount of freedom we feel, travelling in our old Landrover at prehistorical speedlimits. There is not much love in our house right now: my husband and I are both having the same disease: time... It's not our best friend: both having strangely-behaving brains (having the biggest ideas and time-absorbing solutions) a few weeks before take-off, we never seem to manage everything in time and so we get a bit grumpy... It's not the most happy party that time, stepping on each others toes and threatening NOT to depart at all when things don't go quite well as we want, but I think such things are called love... Once we step into Bruce, all troubles are forgotten, we let the wind play in our hair, the sun shine on our face and we sing the most fantastic kitschy songs out loud!! I think it is our family-escape from Reality. Hello Bretagne and Loire! We are almost ready to forget, but first... let us shout and be grumpy a little bit more. ________________________________________________________________
Bonsaïtuinen dwingen je naar je eigen grenzen te gaan: ze willen dat je elk detail goed hebt bestudeerd en voor elk detail ook alle zorgen geeft. Dat is goed, want zelf ben ik behoorlijk chaotisch en streef ik ernaar alles zo perfect mogelijk te hebben. Zo'n bonsaï-schop onder mijn kot af en toe, heb ik weleens nodig. Maar nu is mijn energie zowat op. Het wordt tijd voor een ander decor, voor een vlucht met mijn gezinnetje en te genieten van de immense vrijheid die we steeds voelen, rondhossend in onze antieke Landrover aan prehistorische snelheden. Er is niet veel liefde in ons huis aanwezig tegenwoordig: mijn man en ik lijden aan dezelfde ziekte: tijd...Het is niet echt onze beste vriend: we hebben allebei rare hersenkronkels (de meest waanzinnige ideeën krijgen of meest tijdrovende oplossingen bedenkend op het laatste moment en die dan ook nog eens snel willen uitvoeren!) en enkele weken voor vertrek lukt het ons nooit om alles op tijd af te hebben wat we wilden en dan worden we beidjes wat humeurig. Het is niet het meest vrolijke feest op dat moment, elkaar bekritiseren en dreigen dat er helemaal NIET wordt vertrokken wanneer weer maar eens iets misloopt, maar ik denk dat zoiets liefde heet... Eens in Bruce ingestapt, blijft alle ruzie thuis, laten we de wind in onze haren spelen, de zon in ons gezicht schijnen en zingen we een heel oeuvre foute liedjes luidkeels mee! Het is onze gezinnetjesmanier om samen van de realiteit weg te vluchten. Hey, Bretagne en Loire! We zijn bijna klaar om alles te vergeten, maar mogen we eerst nog eventjes verdermompelen en tieren?
Maybe I give the birds and butterflies too much freedom inside my head. They carry me to unknown heights, grabbing me with their long feathered tails of thoughts, enthusiasm and creative thinking. I am caught in a creative, working brainstorm. I hope I won't get too damaged, just recovering and licking my wounds of an inner battle for more than half a year. Is the battle won or lost? I don't like thinking that way. I think I'm trying to make a garden of my fields of war? I take a day off, forcing my enthusiasm to cool down. I am caging my birds today, before they kidnap me. Enjoy the hot sun.
ps: originally lightyellow, this little decorative birdcage got a scrapalicious older look with some alcoholinks. ___________________________________________________________ Misschien geef ik de vogels en vlinders in mijn hoofd teveel vrijheid. Ze dragen me naar ongekende hoogtes, grijpen me met hun lange, gevederde staarten vol gedachten, ideeën en enthousiasme. Ik ben gevangen in een creatieve, werk-gedachtenstorm. Ik hoop dat ik niet al te zwaar gewond eruit kom, net bezig met het herstellen en erbovenop komen van een innerlijke strijd van zo'n meer dan een half jaar. Verloor ik of won ik de veldslag? Ik denk niet graag op die manier. Ik denk dat ik een tuin probeer te maken van het slagveld? Ik neem een dagje vrij vandaag, mijn enthousiasme dwingen om niet zo hard van stapel te lopen. Ik zet mijn vogels in een kooitje vandaag, vooraleer ik weer gekidnapt word. Geniet van het warme weer.
ps: normaal pastelgeel van kleur, kreeg dit kleine decoratieve vogelkooitje een scrapalicious ouder tintje met enkele alcoholinktjes.
I've been looking forward to play with you. We have two months to discover new games, to stay up way too late, to eat ice creams way too much and to play way NOT too much. It's time for my dinosaurs to get a medical examination and to visit the pharao, the mermaid, the Inca-city, E.T. in the ice-creambike and the garbage-man. It's time for them to break out of their playmobilhabitat and to meet new toys and stories, far beyond the limits of logical realism. I will teach my bears and dolls the principles of my way of thinking with my black schoolbord. I will draw my own sad stories and play outside a lot with you, dear summer. I will be the 'little girl with the lila bike, feeding the ducks in the park' and you will be the rays of warm sunlight, following my adventures in our big garden. In the shadow of your thoughts, I will dive into my books and discover new details in the pictures or pretend I am the Queen of the Night in Mozart's opera. Maybe, if my mom forgets to take the laundrybasket downstairs, I will row myself and my little petshopfriends all the way to China and back to have a nice little teaparty with a nice little red dragon (of course, on our way we will have storms and twisters and a vortex and pirates!) Hello summer, I am ready for my play-date.
ps: picture taken on the last day of school in our garden. Since summerholiday started, she hasn't stopped playing with all her toys! It's such a delight to see her cocooning in her own little world: she definitely needed the solitude she's experiencing right now.. _________________________________________
Ik heb er naar uitgekeken om met jou te spelen. We hebben twee maanden om nieuwe spelletjes uit te denken, om veel te laat te gaan slapen, om veel teveel ijsjes te eten en om NIET veel teveel te spelen. het wordt tijd dat mijn dinosaurusjes een medisch onderzoek ondergaan en de farao, de zeemeermin, de Incastad, E.T. in zijn ijskarfietsje en de vuilnisman ontmoeten. Het wordt tijd voor hen om uit hun Playmobilwereldje te stappen en nieuw speelgoed en verhalen te ontmoeten, ver van de logische realiteit. Ik ga mijn knuffels de principes van mijn manier van denken uitleggen met mijn schoolbord. Ik ga mijn eigen, droevige verhaaltjes tekenen en heel veel met jou, lieve zomer, buiten spelen. Dan ben ik 'het meisje met de lilafiets die in het park de eendjes voert' en jij bent dan de warme zonnestralen die mijn avonturen volgen in onze grote tuin. In de schaduw van je gedachten, zal ik in mijn boeken duikelen en nieuwe details in de tekeningen ontdekken of ik speel de Koningin van de Nacht uit Mozarts opera. Misschien, als moeke de wasmand vergeet mee te nemen naar beneden, roei ik wel met mijn littlepetshopvriendjes helemaal naar China toe om er een perfect theepartijtje met het kleine, rode draakje te hebben (en natuurlijk trotseren we onderweg zeestormen, orkanen, draaikolken en piraten!) Hey zomer, ik ben helemaal klaar voor mijn speelafspraakje.
ps: de foto werd genomen op de laatste schooldag van dit jaar. Sinds de zomervakantie begon, is ze nog niet gestopt met het spelen met al haar speelgoed. Het doet zo'n deugd te zien hoe ze zich cocoont in haar eigen wereldje: ze had duidelijk nood aan het alleen-zijn.
It's so easy to talk about fear, when not facing it. Yesterday I confrontated myself with my biggest fear. I must be the most luckiest person in the whole wide world, finding myself surrounded by dear people. I was so surprised and felt quite uncomfortable, noticing a lot of my little fears were glad to see me on the fields of battle again... I got surrounded by respect and questions I could handle. I hugged a bonsaï yesterdaymorning: it felt like coming home, like finding a spot to finally be myself without feeling heavily ashamed.. My goal: finding balance between work and free time, going on in life with the people that really matter to me, making myself a shield of inner protection, but most of all: learning to accept I am worth being here. It was an inner battle yesterday, I survived and now.. I am recovering in a hospital called 'home' and 'Zauberberg' and 'bonsaïgarden'. I think I just shot down a year. The gun's still feeling hot in my hands. Let me rest now for a while. I have a bonsaï and family to take care of.. and new inspiration to be found. ______________________________________ Het is zo makkelijk om over angsten te praten, als je er niet mee geconfronteerd wordt. Gisteren confronteerde ik mezelf met mijn allergrootste angst. Ik moet wel een van de meest gelukkige mensen ter wereld zijn, omringd te worden door dierbare personen. Ik was zo verbaasd en voelde me best wel wat ongemakkelijk, toen ik merkte dat heel veel van mijn kleine angsten eigenlijk blij waren mij terug op het strijdplan te vinden.. Ik werd omringd door respect en vragen die ik aankon. Ik omarmde een bonsaï gisterenmorgen: het voelde als thuiskomen, als het vinden van een plekje waarin ik vrij onbekommerd mezelf mag zijn zonder al te zware schuldgevoelens.. Mijn doel: een evenwicht te vinden tussen werk en vrijetijd, verdergaan in het leven met de mensen die me echt nauw aan het hart liggen, een schild rondom mij bouwen, maar het belangrijkste van alles: leren te aanvaarden dat ik het waard ben hier te zijn. Het was een innerlijke strijd gisteren, ik overleefde ze en nu.... nu herstel ik in een ziekenhuis, genaamd 'thuis' en 'Zauberberg' en 'bonsaïtuin'. Ik denk dat ik net een jaar heb neergeknald. De loop van het geweer voelt nog heet in mijn handen. laat me nu maar eventjes van alles bekomen. Ik moet nu eventjes een bonsaï en een gezinnetje verzorgen... en nieuwe inspiratie vinden.
Is it possible to have been a slumbering little seed in a forest for almost 32 years? It feels like it. Maybe it's about time this little seed starts fighting for its own place. Maybe it's about time this little seed starts feeding its own roots and not those of other, big plants...
I think I am starting to grow. This little seed is slowly waking up. This little seed got precious food of a precious, special, warm bonsaï today. _____________________________________ Kan dit? Reeds 32 jaar lang een soezelend klein zaadje te zijn in een oerwoud? Zo voelt het toch een beetje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje begint te vechten voor een eigen plekje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje haar eigen wortels voedt en niet die van andere, grotere planten..
Ik denk dat ik begonnen ben met groeien. Dit zaadje wordt stilaan wakker. Dit zaadje kreeg kostbaar voedsel van een dierbare, speciale, warme bonsäi vandaag.
In these times of money and expensive gifts, a handmade gift nowadays is not always appreciated. But what gift could I found in stores that expressed my feelings of gratitude at best? A palace for a princess of a teacher and a queen of a principal was not in my budget though and sunshine and rainbows (my daughter's idea) are not for sale! I could only show my gratitude by being my own, creative me and made them an exclusive and hopefully lasting gift: a physical kiss and hug for the warmth, enthusiasm, honesty and love they gave my child this year... Anxiety took controll over me, when I handed them their gift (wasn't it too ugly? didn't it show too much handmade??) and I was surprised to see them moved by the words I had written.. Words that came right out of my heart, words that didn't even reach the amount of thankfulness I felt for them. But the biggest surprise for me was the appreciation of the time I had taken to make their gift, as if they knew how many hours and effort I had put into it... But they had made my greatest gift: they gave me my child back ________________________________ In deze tijden van geld en dure geschenken, wordt een zelfgemaakt cadeau niet altijd meer gewaardeerd. Maar welk geschenk in de winkel kon ik vinden dat mijn gevoelens van dankbaarheid het beste konden uitdrukken? Een paleis voor een prinses van een juf en een koningin van een directrice paste helaas (net?) niet in mijn budget en zonneschijn en regenbogen (mijn dochters ideetje) zijn helaas niet te koop! Ik kon enkel mijn dankbaarheid tonen door mijn eigen, creatieve zelf te zijn en ik maakte hen een exclusief en hopelijk blijvend cadeau: een fysische kus en knuffel voor hun warmte, enthousiasme, eerlijkheid en liefde die ze mijn kind gaven dit jaar... Angst sloeg mij om het hart toen ik hen mijn geschenkje gaf (was het niet te lelijk? zag het er niet te zielig uit of te zelfgemaakt?) en ik was verbaasd toen ik hun ontroering zag bij het lezen van de woorden die ik hen had geschreven... woorden die vanuit het diepste van mijn hart kwamen, woorden die niet eens voldoende konden uitdrukken hoe dankbaar ik was. Maar de grootste verrassing voor mij was hun waardering voor de tijd die ik had genomen om hun geschenkje te maken, alsof ze wisten hoeveel uren en energie ik erin had gestoken. Nochtans gaven zij mij het mooiste geschenk: ze gaven me mijn kindje terug.
The A-team's back in town. Murdoch and Face are investigating the area for possible enemies. The enemies are tiny and green attacking Esthetica on the rosebuds! Hannibal and B.A.still are at the workshop, inventing and developing new strategies and machines to exterminate those nasty bastards... The area is big though and the sun's making Murdoch and Face all crazy and goofy: they shoot each other down, time after time. Luckily, in the A-teams' world no one really dies. we just suffer tremendously, shaking legs and arms as professional dramaqueens... I think Esthetica's lost the battle today..... (but who cares?) ______________________________________________ The A-team is terug. Murdoch en Face verkennen nog steeds de omgeving voor mogelijke vijanden. De vijanden zijn klein en groen en vallen Schoonheid aan op de rozenknoppen! Hannibal en B.A. zijn nog steeds in de ateliers bezig met het uitvinden en bedenken van nieuwe strategieën en machines om die 'vuile schooiers' uit te schakelen... Het gebied is echter groot en de zon verhit Murdochs en Face's brein: ze schieten elkaar constant dood. Maar in de wereld van the A-team gaat niemand echt dood: we lijden enkel ontzettend, stuiptrekken als professionele dramaqueens.. Ik denk dat de Schoonheid de veldslag heeft verloren vandaag... (maar wie maalt dààr nu om?)
Get in, they said and I stepped right into another plane. The pilot and passengers were new to me, but soon I found my seat in the plane pretty comfortable. Jump, they shouted but I stepped aside. She took me by the hand, assured me that it was allright to be myself, to be interested in the things I liked. She taught me to look at things in a different way, encouraged me to spread my wings and discover myself and my capabilities. Don't jump yet, she said to me and we stayed in the plane and took the time to talk. Go now, girl, she said and gave me a parachute, made of selfconfidence, joy, love, warmth and experience..
I go now, ms.C and I let your hand go. I will take my jump...
You've become a tiny, little, warm spot in my heart.
Thank you
Eurydieke
ps: the picture box is made for her teacher, ms. C.: basically it was a wooden box with a picture frame on top. I used the same technique as on my toolbox but in different colors. the top is covered with two different colors of crackle paint. the paper's from Basic Grey and Cosmo Cricket. It'll be filled with a thank you-note and lots of delicious chocolate... I just hope she will like it.. Full list of materials used on this project can be found at the website of In2hobby! ___________________________________________________________________
Stap in, zeiden ze en ik stapte in een ander vliegtuig. Ik kende de piloot en de passagiers niet, maar al snel voelde ik me vrij goed thuis en vond ik mijn plekje in het vliegtuig. Spring, riepen ze maar ik ging een stapje opzij. Ze nam mijn hand, stelde me gerust dat ik mezelf mocht zijn, dat ik verliefd mocht blijven op mijn passies. Ze leerde me naar de dingen te kijken op een nieuwe manier, moedigde me aan om mijn vleugels uit te slaan en mezelf en mijn talenten te ontdekken. Spring nog niet, zei ze en we bleven nog even in het vliegtuig napraten. Ga nu, meisje, zei ze en gaf me een parachute vol zelfvertrouwen, vrolijkheid, warmte, liefde en ervaring.
Ik ga nu, juf C. en laat je hand nu los. Ik waag mijn sprong.
Je werd een klein, warm plekje in mijn hart.
Dank je, juf C. Eurydieke
ps: de fotodoos was eigenlijk in blank hout. Ik gebruikte dezelfde technieken als op mijn toolbox, maar koos andere kleurtjes. de bovenkant is bewerkt met twee kleuren cracklepaint. Het papier is van Basic Grey en Cosmo Cricket. Het is een dankjewel-geschenkje voor haar juf. Er komt nog een kaartje in en heel veel lekkernijtjes... ik hoop maar dat ze het wat leuk zal vinden.. Een volledige lijst van gebruikte materialen vind je terug op de website van In2hobby.
One day you will hate us. You will hate the rules we have made in our house, the terrible jokes of your dad and the sentimental tears of your mom. Your room will be your new world and you will not allow us, parents, to enter that world. You will have secrets and friends and cherished loves, a diary you'll keep under your pillow. You'll prefer the music we hate, the clothes we dislike and the behaviour we are ashamed for. You will want to walk the path that's the furtest of our path. But when you get lost, when you don't want to grow up at all, your dad and I will leave our path, take you by the hand and comfort you and guide you on your own chosen path... No matter what. __________________________________________________________________ Er zal een dag komen dat je ons zal haten? je zal de huisregels haten en de vreselijke flauwe moppen van je pa en de sentimentele tranen van je moeder. Je kamer zal je nieuwe wereld worden en wij, ouders, zullen er niet in worden toegelaten. Je zal geheimen hebben en vrienden en liefjes, een dagboek dat je onder je kussen verstopt. Je zal houden van de muziek die wij verafschuwen, de kledij dragen die wij vreselijk vinden en over je gedrag zullen we ons schamen. Je zal het pad willen volgen dat het verst van ons verwijderd is. Maar als je verloren bent, als je even helemaal niet meer groot wilt zijn, zullen je papa en ik onze weg verlaten, je hand vasthouden en je geruststellen en je gidsen langs de weg die jij zelf koos... Ondanks alles.
I wanted you to be perfect. The anger you cried out that first moment, was my anger too: I didn't want to share you with the rest of the world yet. You were my little secret and above all: you were MINE. Not only was I giving birth to a little bundle of life, I was also giving birth to a harsh reality: the fact that you were not that perfect at all. I didn't feel the pride other mothers feel, seeing their child, but I did feel a lot of love for this mysterious, strange creature, lying in my arms, having total confidence in me... a clumsy woman, hardly living in the real world. It struck me how dependant you were from the 'outside' world. I try to have faith in myself, the way you believe in me. Why is something so simple so difficult? ______________________________________________ Ik wou je perfect hebben. De woede die je op dat eerste moment uitschreeuwde, was ook een beetje mijn woede: ik wou je nog helemaal niet delen met de rest van de wereld. je was mijn kleine geheimpje en vooral: je was van MIJ. Ik beviel niet alleen van een klein levend wondertje, ik beviel tevens van een pijnlijke realiteit: het feit dat je helemaal niet zo perfect was als ik wou. Ik voelde niet de trots die andere moeders voelen als ze hun kind zien, maar ik voelde wel een immense, ondraaglijke liefde voor dat kleine, mysterieuze, vreemde schepseltje dat in mijn armen lag en zich helemaal overgaf aan mij... een onhandige vrouw die nauwelijks met haar voeten in de echte wereld stond. Het raakte me hoe afhankelijk je was van de 'buiten'wereld. Ik probeer net zoveel in mezelf te geloven als het vertrouwen dat jij in mij hebt. Waarom kan zoiets eenvoudig toch zo moeilijk zijn?
Sometimes, big steps are all in the details. Sometimes it DOES matter that someone steps into your life and reaches you a hand to start your re-birth into the real world. Sometimes you just have to go on, even if the only thing you want to do is to retreat or escape. Sometimes, you just need time and unspoken words. Sometimes, Sweden is just around the corner of your own house.
Thanks M. for helping me to wake up. ___________________________________________ Soms zit de grote stap in een klein detail. Soms doet het er WEL toe dat iemand in je leven stapt en jou een hand aanreikt om je terug te halen naar de echte wereld. Soms moet je gewoon doorgaan, ook al wil je je zo graag terugtrekken. Soms heb je gewoon de tijd nodig en woorden die onuitgesproken blijven. Soms is Zweden net om de hoek van je eigen huis.
A penny for your thoughts. Watching the parachutists in the sky on top of Bruce (our old vehicle), I could only guess what was on your mind then. Did you think about the ice-cream I promised you that day? Were you longing for a dive in the pool? Or were you already making up your future? I know your expectations were extremely high that period: you thought you were going to learn how to read and write that schoolyear, your questions were far beyond our knowledge. You were pushing us to our own limits, challenging us to look over the rainbow and to see what was overthere. I am still thankfull for that: you made me grow. I like to think I am growing with you, that we are both becoming Big Girls... Facing a very emotional,stressy, busy and hard next week, I am trying to make myself harder: maybe I am the sand. Maybe I have to mix in some concrete into my heart for others... I don't like thinking that way: it implies I have to let people go and I don't know if I am ready for that... One day, you will face the same problem, my little one. I can only hope you will be much stronger than I am right now. We are Alice in Wonderland, my love, luckily there are bonsais overthere...
ps: the pictureframe is a white wooden frame I bought way too much in the Ikeastore. The white didn't match my livingroom, so I threw some alcoholinks on it and a thin layer of oldpapercracklepaint. I didn't think much was needed. I like the look of it... _______________________________________________________________________________________ Een stuiver voor je gedachten. Terwijl je op de motorkap van Bruce naar de parachutisten in de lucht keek, kon ik enkel maar gissen naar wat er in dat hoofdje van je omging.. Dacht je aan het beloofde ijsje? Of smachtte je al naar je stoeipartijtje in het zwembad? Misschien maakte je al plannen voor je toekomst? Ik weet dat op die moment je verwachtingen zeer hoog lagen: je dacht echt dat je zou leren schrijven en lezen dat schooljaar, je vragen en honger naar kennis waren toen ver boven onze kennis. Je dwong ons naar onze grenzen, je daagde ons uit verder te kijken dan de horizon en te zien wat er daar op ons wachtte. Ik ben nog steeds dankbaar voor het feit dat jij me helpt groeien. Ik vind de gedachte fijn dat ik samen met jou opgroei, dat we samen Een Groot Meisje worden.. Er wacht mij een zeer bewogen, stressy, drukke en harde week, volgende week. Ik probeer mezelf harder te maken: misschien ben ik wel zand. Misschien moet ik wat beton in mijn hart mixen voor anderen.... Ik denk niet graag op die manier: het betekent dat ik bepaalde personen moet laten gaan en ik weet niet of ik hiervoor al klaar ben... Op een dag zal jij hetzelfde probleem hebben, meisje. Ik kan enkel maar hopen dat je dan sterker zal zijn dan ik nu ben. We zijn Alice in Wonderland, liefje, maar gelukkig zijn er bonsaïs daar...
ps: de fotokader was eigenlijk een spierwit houten kadertje dat ik veel te duur betaalde in de Ikea. Het wit was vreselijk vloekend in mijn interieur en dus gooide ik er wat alcoholinkt tegenaan en een flinterdun laagje oldpaper-cracklepaint. Ik vond niet dat er meer bijmoest. Ik hou ervan zoals het er nu uitziet...
Wendy and Bruno decided it was to time to get another name for their awesome little shop. Last Saturday was the big day! Not only was it the birth-day of a little sis-box 'Handmade Feelings', but the day of a fresh start in crafting Flanders: In2hobby got presented to the audience... I am so excited: the name promises a lot of new perspectives and things in the future. Something else now: time has been a big issue the last months. I have struggled with it and my body didn't want to take part in it either. Finally, I can tell you that I have started to actually 'climb' my own Mount Everest. I realize it's going to be a very hard time and that I won't conquer my world in one day, but I have finally had the courage and some energy to begin my journey. For that, I decided to buy a clock for my craftroom. I never found anything suitable for my budget and my taste, so I bought the cheapest clock on canvas. I put thick layers of gesso over Marilyn Monroes head (there was a painting of her in the centre) and then gave the clock a cocktail of vintage photo and scattered straw mixed with some perfect gold pearls to give it a more 'weathered' wood. I decided to keep it simple and stamped a light border of flourishes on the side with frayed burlapink. the flourishes in the centre of the clock are stamped with black soot and I stamped my flourish repeatedly. The owl and signplate were also stamped with black soot ink. the letters are with walnutstain. Unfortunately, I discovered I didn't have any big numberstamps, so the 2 of the name of the shop will have to wait 'till I have found a set! Now I'm gonna put some energy into my clock and then... time is ticking away... ps: the time on the clock was already printed on it when I bought it!!I just masked the clocknumbers so no gesso could cover it! _________________________________________________ Wendy en Bruno besloten dat het tijd werd om een een andere naam voor hun winkel te nemen. Vorige zaterdag was het dan eindelijk zover! Niet alleen was er de geboortedag van het kleine zusje 'Handmade Feelings', maar het werd ook de dag van een gloednieuwe, frisse start in creatief Vlaanderen: In2hobby! Ik ben zo vreselijk blij: de naam belooft heel wat nieuwe invalshoeken en dingen voor de toekomst.. Iets anders nu: de tijd is een groot en belangrijk iets voor me geweest de laaste maanden. Ik lag ermee in strijd en mijn lichaam wou geen deel meer nemen aan de ratrace. Maar eindelijk kan ik zeggen dat ik begonnen ben om de klim naar mijn eigen Mount Everest te ondernemen. Ik besef heel goed dat het een harde tijd wordt en dat ik de berg niet kan temmen in 1 dag, maar ik heb eindelijk wat moed en energie gevonden om aan mijn 'reis' te beginnen. Daarom besloot ik dat het tijd werd om de klok in mijn creatieve ruimte te introduceren. Ik vond echter nergens iets dat naar mijn budget en mijn zin was en dus kocht ik de goedkoopste klok in canvas. Dikke lagen gesso moesten Marilyn Monroes gezicht verbergen (die zowat het hele midden van de klok in beslag nam) en ik gaf haar een cocktail van vintage photo en scattered straw met perfect gold pearls om het een wat verweerdere look te geven. Ik besloot het geheel vrij simpel te houden en stempelde een lichte border van krullen met frayed burlapinkt. de krullen in het midden zijn een herhaling van de stempel met blacksoot inkt. De uil en het uithangbord zijn met dezelfde inkt gestempeld. De letters zijn in walnutstain. Spijtig genoeg ontdekte ik vandaag dat ik niet eens in het bezit ben van een setje cijferstempels!!! De 2 van de naam van de winkel zal dus een volgende keer erop worden gestempeld. En nu... ga ik wat energie in mijn klok steken zodat de tijd eindelijk kan... tikken.
ps: de uuraanduiding van de klok was reeds op mijn klok geprint toen ik ze kocht!! Ik tapede ze af zodat er geen gesso op kon komen.
I don't like new things, or better said: I like getting new stuff and then make them look older than they are. A lot of customers from In2hobby (I really have to get used to the new name of the Shop!) have such a MMtote, you know: such pink canvas totes that they carry with them éverywhere!! I have a MIMIscraptote (travelmate) in pink I never use, because I just don't like the canvasstuff. I'm more into wood, I'm afraid. In a local fleamarketshop I found a wooden toolbox (probably something a student must have made in a technic school), all covered with layers of varnish. I bought my little treasure and went all crazy sanding off the thick, uneven layers of varnish. Then I decided to use a technique Tim Holtz introduced during his '12 days of Christmas', using acrylic paint and his distressinks. After that I stamped with Stazonink, distressed a doilie and adhered it to my toolbox. The inside is covered with green bamboopicturevinyl. I admit, it's a bit crazy, but I am totally in love with my handy toolbox!! The toolbox was one of the things I wanted to have finished for yesterday. Luckily, I succeeded :) More photos of my stuff will follow the next days, so keep on checking this blog!! _______________________________________________ Ik hou niet van nieuwe dingen. 't Is te zeggen: ik hou van nieuw gerief kopen en het dan helemaal ouder laten lijken dan het in werkelijkheid is. Veel klanten van de In2hobby (ik moet echt nog wennen aan de naam hoor van de winkel!) hebben zo'n MMtote, je weet wel: zo'n roze canvasding dat ze overal met zich meedragen!! Ik heb een MIMIscraptote (de travelmate) in roze die ik nooit gebruik, omdat ik eigenlijk niet zo van die stof hou en die stijl. Ik ben meer een houtmens, vrees ik. In een kringloopwinkel vond ik dit houten gereedschapskistje (wellicht van een leerling houtbewerking), dat onder een heleboel laagjes vernis zat. Ik kocht mijn kleine schat en ging als een krankzinnige te werk om de dikke, ongelijke lagen vernis eraf te schuren. Ik besloot een techniek van Tim Holtz's '12 days of Christmas' te gebruiken: acrylverf combineren met distressinkt. Daarna stempelde ik mijn kistje vol met Stazoninkt, distresste een taartonderleggertje en kleefde het op mijn toolbox. De binnenkant bekleedde ik met groene bamboefotovinyl. Ik geef toe dat het een vreselijk gereedschapskistje geworden is, maar ik ben er helemaal verliefd op!! (gelukkig de zotten die in eigenwaan leven). De toolbox was één van de zaken die ik graag af wou hebben voor de opendeurdag. Gelukkig is het me gelukt :) Meer foto's van wat ik maakte, zullen de komende dagen hier verschijnen, dus blijf deze blog volgen!
Got a little hangover... yesterday was D-day: a lot of people visited us, the day flew by, a lot tried distressing at my table and..... got the primeur: Wendy's Bears and Crafts is changing its name in In2 Hobby!!! The Dare-to-Do Box has also got a little sister: Handmade Feelings!!! A box filled with new stuff to make cards and it'll be shipped every three months... Sure sounds like a lot of fun :) While cleaning up the stuff yesterday-evening Els' husband Stefaan just kept on telling jokes and hilarious scenes from his work, that I just couldn't stop laughing, which might explain the hangover-feeling I am having right now.. I was so glad to see all those faces of people I already knew, to see new faces. Pictures of the big day and the stuff I have made, will follow later on... still trying to get awake here :) _____________________________________________________
ik heb een beetje een kater... gisteren was de grote dag: veel mensen kwamen langs, de uren vlogen voorbij, velen probeerden het distressen uit en... kregen de primeur te horen dat Wendy's Bears and Crafts verandert in In2 Hobby!!!! Ook kreeg de dare-to-dobox er een klein zusje bij: Handmade Feelings... Het wordt een box vol kaartjesmateriaal en komt elke drie of twee maanden uit... Het klinkt in elk geval als dikke fun :) Tijdens het opruimen gisteren bleef Els' echtgenoot Stefaan maar moppen tappen en hilarische scènes van zijn werk vertellen, dat ik niet meer bijkwam van het lachen. Wellicht ligt al dat lachen aan de basis van mijn katertjesgevoel dat ik nu heb.. Ik vond het heel leuk om al die gekende en nieuwe gezichten te zien. Foto's van het gebeuren en van wat ik maakte, volgen later...; ik probeer hier nog wat wakkerder te worden eerst :)
symptoms: hair falling of my head, dirty hands, house upside down, daughter living on candy and cake, laundrypile... medicine: time side-effects: giving away illegal sneak peeks of what's to be seen at wendy's and bruno's the 14 th of June!!! Go there and check it yourself live!!!! (even if there's a waterflood or freezing temperatures predicted)
In case of empty wallet: call your boss immediately for a raise! _________________________________________________________________________________ symptomen: haaruitval, vieze handen, een meststal van een huis, een dochter terend op snoep en koekjes, wasberg.... remedie: tijd bijwerkingen: illegale sneakpeeks weggeven van wat je kan verwachten op de opendeur bij wendy en bruno!! ga erheen en zie het zelf!!! (zelfs als er watersnood of diepvriestemperaturen zijn voorspeld)
In geval van lege portemonnee: bel je baas onmiddellijk voor opslag!!
Okay, my head feels like a sledgehammer, my hands are all 'shakey', the cats ran away of all the noise my little machine and I were making outside, but finally I can start the real work!!! you'll see it next Saturday: it's all a bit of a little surprise... sssshttt :) my little girl decided today she doesn't want to give a birthdayparty for her schoolfriends: she's afraid the kids will make too much noise and she's oh so jealous, she can't share her toys with anyone.... I am a bit sad for that, but I totally understand her and on the other hand I am a bit reliefed: it would have been MY first birthdayparty as a mother, and I was so nervous not exactly knowing what's expected of a mother in such a situation.. My little precious told me she wants to give it another chance, next schoolyear, when she's 'all big'. Oh! and yesterday I bought some un-scrapilicious craft-stuff I want to use my own, scrapalicious way. See you all next Saturday at Wendy's and Bruno's!!! _______________________________________ ok, mijn hoofd voelt als een houseparty, mijn handen trillen, de poezen vluchtten weg van het lawaai dat het kleine machientje en ik maakten buiten, maar eindelijk zal ik aan de echte job kunnen beginnen!!! Je zult wel zien volgende zaterdag wat ik hiermee eigenlijk allemaal bedoel... mijn kleine meid besloot vandaag dat ze géén verjaardagsfeestje met haar vriendjes wilt: ze is bang dat de kindjes te druk zullen zijn en ze kan echt niet om met het feit dat ze haar speelgoed dan moet delen.... Ik was een beetje teleurgesteld enerzijds, maar anderzijds begrijp ik haar volledig en ben ik ook wel wat opgelucht: het zou ook MIJN eerste verjaardagsfeestje zijn als moeder, en ik was zo zenuwachtig al omdat ik niet goed weet wat er van een moeder wordt verwacht in zo'n situatie... Mijn kleine meis zei me dat ze volgend jaar, wanneer ze 'in de grote school' zit, een verjaardagsfeestje wilt geven... Oh! en gisteren kocht ik echt niet-scrapalicious hobbyspul die ik op mijn eigen scrapalicious manier will gebruiken. Ik zie jullie hopelijk allemaal zaterdag bij Wendy en Bruno!!!
ps: sneak peek van de work in progress coming soon!!
Hey little girl
I've noticed you have a hard time lately: you're cocooning and having
the impression everything's going wrong and that you don't get a grip
on life.
In your eyes I read your plead for safety, for comfort and understanding, for explanations that are barely explained to me.
I think we're struggling with the same demons, my precious and as I can
give you a hand to hold onto, whilst drowning in this hard reality, I
reach my hand for safety too. My hand is reaching in darkness,
into a future that's no future to me at all...
I de-cypher the world for you and its complex rules of game, knowing you'll never be able to play the game properly.
Maybe I am hoping you will succeed in the things I have failed.
Does that maybe explain the pain I feel, everytime I see you
dissapointed or puzzled when something hasn't turn the way it had to be?
Is it my own feeling of despair that makes me so anxious about how you will experience your future past? Or is it just that, knowing the fact that those demons will never dissapear in our lives, makes me feel hopeless sometimes? Your life won't be easy, my girl, but know, that you will never be alone... that, whatever age you will have, your mom will always be there to grab your hand and lead you through this world, and if we're both lost in this complex jungle of games and rules, we'll wander together, we'll search together a path that's doable for us... I wish I could have given you a better start, another way of living and thinking. I wish I could accept this reality. Maybe with you, my love, I will succeed in at least that..: conquering the feeling of loneliness. love you
mom ______________________________________________________________ hey meisje van me Ik merkte dat je weer een moeilijke periode hebt: je cocoont weer en je hebt weer de indruk dat niets gaat zoals het zou moeten gaan en dat je geen vat hebt op de dingen rondom je. In je ogen lees ik een angst en vraag naar veiligheid, geborgenheid en begrip en uitleg van dingen die ik zelf amper begrijp. We vechten met de dezelfde demonen, poppemieke,en ik kan je mijn hand aanreiken om je aan vast te klampen, in deze omzwelgende, nietsontziende realiteit, terwijl ik zelf met mijn hand ook zoek naar steun en veiligheid. Mijn hand voelt duisternis, een toekomst die geen toekomst voor mij meer is. Ik ontcijfer de wereld en zijn complexe spelregels voor jou, in de wetenschap dat je het spel nooit zult kunnen spelen zoals het hoort., te Misschien hoop ik wel dat jij slaagt, daar waar ik faalde? Verklaart dat misschien dan de pijn die ik voel, telkens ik je verwarring zie en je teleurstelling als er weer maar eens niet te doorgronden valt? Is het mijn eigen gevoel van wanhoop dat me zo verlamt van angst hoe jij je toekomstige verleden zult hebben ervaren? Of is het enkel het feit, het beseffen dat die demonen nooit zullen verdwijnen, dat me soms zo hopeloos maakt? Je gaat geen makkelijk leven tegemoet, kleine meid, maar ik wil dat je weet, dat je nooit alleen zult zijn, dat, hoe oud je ook mag zijn, je moeke er altijd is om je hand vast te houden en je door deze wereld heen te leiden. En als we samen verloren zijn gelopen in dit complexe oerwoud van spelletjes en regels, dan zullen we samen verdwalen en samen zoeken naar een weg die gaanbaar is voor ons.. Ik wou dat ik je een betere start had kunnen geven, een andere manier van leven en denken. Ik wou dat ik dit aanvaarden kon. Misschien, met jou, lukt het me op zijn minst om dit te realiseren: het gevoel van eenzaamheid overwinnen.
 "Very Happy"){kind=icon}
Hey little girl
