Een opleidingsweekend dat licht werpt en vleugels geeft
Het kasteel van Zevenbergen in Ranst was het afgelopen weekend in vroege kerstsfeer. Negen leergierige bibliodramabegeleiders in opleiding werden ondergedompeld in de verhalen van advent en Kerstmis en ik mocht dat mee begeleiden. Wat doe ik dat graag. Hoe verrassend telkens weer om een groep mensen zo snel naar elkaar toe te zien groeien... de betekenis van oude verhalen licht helemaal op op een telkens nieuwe verrassende manier. Zalig gewoon...
En iedereen keerde huiswaarts met een engel een beloftevol lichtje...
Ik ben heel blij in het gezelschap van de engel van de duidelijkheid....
Zoon drie staat op uitvliegen. Vandaag werkt hij thuis. Lang leve de staking. Zo kan ik toch nog even van zijn gezelschap genieten. Al droom je natuurlijk voor je kinderen dat ze de liefde van hun leven vinden en dat je hen voorbereid om op eigen benen te staan, dde dag dat ze dan uiteindelijk vertrekken valt het toch zwaar. Ik heb veel plezier aan zijn gezelschap. Hij blijft mijn speciale zoon. Uren heb ik Harry Potter aan hem voorgelezen en zijn drumrepetities ondergaan. We hebben ruzie gemaakt, gediscussieerd. Ik ben taxichauffeur geweest en supporter bij schoolwerk, typeles, studies... En nu vertrekt hij dus, naar Limburg, met de liefde van zijn leven. En natuurlijk wensen we Lore en Anton alle geluk in hun splinternieuwe nestje. Onze nieuwe lange tafel blijft beschikbaar voor al die kindervogels en geliefden die hopelijk vaak langs komen. We blijven naar hen uitkijken.
Vanmorgen om zeven uur leek het alsof ik mannenstemmen hoorde onder mijn slaapkamerraam.... Griezelig, want ik was alleen in huis en onze hond, Boris, gaf geen kik. Gelukkig vermoedde ik dat het de ramenmannen zouden kunnen zijn om eindelijk het buitenschrijnwerk te komen afwerken. Ik kleedde me snel aan en haastte me naar beneden. Boris is zoals elke ochtend blij om me te zien en wanneer ik de deur open naar de tuin, pas wanneer hij het vreemd volk op het terras ziet laat hij zich horen.
Wat een waker. En ik maar denken dat hij een goede investering is als alarmsysteem. Niet dus...
Het is hier dus weer een geklop en een geboor en gezaag van jewelste en waauw, wat geniet ik ervan. Eindelijk gaat het afgewerkt worden en kunnen we gerust de winter in.
Terwijl ik ontbijt gaat de deurbel opnieuw. De tweede werkploeg die arriveert, dit keer om de nieuwe veluxen te plaatsen... Wekenlang is er niemand te zien en nu krijg ik weer een concentratie aan werkvolk over de vloer. Maar goed. Zo ben ik er ineens vanaf.
Nu nog de laatste keukenloodjes, wat prutswerk hier en daar en de schilder en ons huis is klaar voor de volgende paar jaar..
Hoewel...
Nu we vorige week de garage gewit hebben en de wasplaats, steekt de kelder wel heel somber af. Misschien moeten we daar toch ook meteen eens even. We hebben toch nog heel wat verf over dus... Maar dat is voor later.
Nu stort ik me eerst naarstig op de voorbereiding van Module 2 van de bibliodramaopleiding van volgend weekend.
En morgen ga ik op een vormingstweedaagse rond liturgie van de gevangenispastoraal in Drongen.
Woensdagavond en donderdagavond krijg ik dan vicarissen op bezoek ...
Het zal een bezige week zijn.
Hoe zou ik dat toch gecombineerd gekregen hebben met mijn job.
Maar het blijft wel lastig om vast te stellen dat wanneer je geen betaald werk doet, dat je dan voor heel veel mensen gewoon "niet werkt"... Het zoeken naar erkenning en waardering blijft me dus vergezellen.
Door het fileleed onderweg hadden we maar net de tijd om te douchen en snelle lijntjes en haar droogblaasjes en geurtjes aan te brengen.
Gekleed en opgesmukt, de taxi in...
En daar staat hij dan: de ijsberg in het bos omringd door licht en volk...
Heel wat "schoon" jonge kerels heten ons welkom.
Patrick en Gert, ook twee schone kerels, kijken rond als twee uitgelaten kinderen zo trots op "hun" bouwsel.
Wat we zien is prachtig, maar wij krijgen er dankzij hen ook de binnenkant bij: de verhalen van hoe het begon, wat er misliep, de hindernissen en ergernissen... Achter een stralend witte zoldering zit drie, vier keer afbreken en opbouwen. Het is er niet meer aan te zien, maar het verhaal blijft voor eeuwig...
Duizenden mensen bouwden mee. Maar hun namen worden niet vermeld. Het blijft van Frank Gehry, al zou die krasse tachtiger nog steeds bij zijn krabbeltje zitten zonder die hele lange rij van mensen die zijn ideeën in materiaal omgezet hebben.
Maar al staat hun naam niet vermeld in kranten of op plakkaten, zij kunnen blijven vertellen aan hun kinderen en kleinkinderen dat ze meehielpen om ijsberg te maken, drijvend in een bos in hartje Parijs... Dat neemt niemand hen af en ook de pretlichtjes niet in hun ogen die avond waar de Moët Chandon rijkelijk vloeide maar het eten schaars was...
Een avond om nooit te vergeten...
Een ijsberg in het Bois de Boulogne... Ga zeker eens kijken als je in de buurt bent en denk dan aan al die mensen zonder naam die toch mee naam maakten...
Dat is deels omdat ik geen groot nieuws te verrtellen had, deels omdat mijn aandacht door niet computeractiviteiten werd opgeslorpt.
En eigenlijk is dat ook best ok.
Hoe ziet het leven er hier intussen uit?
De keuken krijgt eindelijk ECHT vorm... Nog een dag en dan mag ik me "keukenprinses" noemen in een splinternieuwe decadent grote en mooie leefkeuken. Ik vrees alleen dat mijn gasten niet meer tevreden gaan zijn met pékesstoemp en worst , maar culinaire hoogstandjes verwachten met zo'n infrastructuur.
Vanaf donderdag beginnen mijn grote opkuis- en reorganisatiewerken. Op de schilder zullen we nog even moeten wachten, Ik kan zelf alvast aan de garage en wasplaats beginnen. Mijn dagen zullen goed gevuld zijn.
Straks vertrek ik met Patrick naar Parijs om daar te gast te zijn op de opening van de droom en nachtmerrie van zoveel jaar Iemants, HET museum van Luis Vuitton. Mijn schoenen zijn gepoetst, maar nu ontbreekt me toch zeker de gepaste handtas? Welke handtas neem je mee naar een handtassengigant? Ik heb geen Louis Vuitton, zelfs geen namaak en ik vind ze niet eens mooi...
Jaja, madam zullen we maar zeggen.
En de prachtige hete nazomer gaat de volgende dagen plaats maken voor en ruwe herfststorm, terwijl David en Valerie down under naast hun heel gevulde werkweken, genieten van zomerse lentedagen...
Simon en Astrid blijven verder dromen over en aan hun huisje. Het is nu een badkamerdroom.
Anton is onderweg naar Birmingham voor zijn eerste buitenlandse meeting en Lore neemt de tanden van haar schoolmoeder onder handen.
Esther maakt intussen het leven van proffen tot een uitdaging en geniet van haar nieuwe leven in Leuven.
Zondag eten we voor het eerst met ons grote gezin in de nieuwe keuken...
En de school? Ach de school... ik heb er meer werk mee dan iemand kan vermoeden.
Gisteren heb ik mijn eerste lesdag Hebreeuws gehad.
Een hele dag zaten we als eersteklassers letters te oefenen en na te tekenen
Het is heel verrassend hoe ingewikkeld dat opeens weer wordt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat leren lezen toch net wat makkelijker gaat wanneer je jonger bent.
De Joden beginnen er naar het schijnt al mee wanneer de kinderen nauwelijks 3 zijn.
We kregen er gelukkig ook heel wat verhaaltjes, filmpjes en liedjes bij....
Zo werd het toch wat verteerbaarder.
Maar we zullen moeten oefenen.
Mijn letterkaartjes liggen klaar. Die heb ik alvast gemaakt.
Ik heb een mand om die onder de knie te krijgen: lezen , schrijven en rekenen.
Meteen werd mijn haat liefde verhouding met het Hebreeuws ook heel erg voelbaar.
Enerzijds is het de taal van de Bijbel van Jezus. Zo leerde Hij de Ene kennen.
Zo ging Hij Zijn weg door de prachtige letters en verhalen die zo subtiel de verwondering en samenhang van de hele wereld in taal en teken in woord en zin, in letters, cijfers en volgorde trachten te verwoorden en verbeelden.
Zelfs na één dag les ben ik al helemaal geprikkeld om het zekere besef dat ik op deze weg maar enkele mini-stapjes zal kunnen zetten.
Anderzijds is het de taal van een volk dat een geschiedenis heeft van voortdurende verdrukking, van vervolging, angst en vluchten. Maar dat nu ook op een even subtiele manier als haar taal het bestaansrecht aanvecht van een ander volk op dat stukje aarde dat men Heilig Land noemt. Hoe rijm je de schoonheid van hun taal en boodschap met de rauwheid van hun optreden en staatsorganisatie?
Verwondering en verontwaardiging, hand in hand.
Gedenk dat je zelf slaaf geweest bent in Egypte....
In bijlage vind je een link naar een Brandpuntuitzending waar oud-leerling Greet Geenen aan het woord komt als Artsen Zonder Grenzen verpleegster actief in Liberia in de strijd tegen Ebola.
Ik wil haar en haar dierbaren en ook de mensen die vechten tegen die sluipende ziekte hiermee een hart onder de riem steken...
En voila, gisteren weer bericht gekregen dat we nog een week langer op onze nieuwe keuken moeten wachten.
Het buitenschrijnwerk is niet klaar en alles schuift op...Dus we kamperen nog maar even langer.
Ik heb wel al de kamer van mijn uitgevlogen dochter onder handen genomen.
Vertel het haar niet.
DIE kamer ziet er in elk geval weer fris en proper uit.
Verder is het stilte voor de storm.
Nu mijn gevangenismaatje Frank de toestemming gekregen heeft voor euthanasie stijgt de spanning.
Iedereen wil er nu zijn zeg over doen.
Iedereen heeft nu een mening: de ene al begripvoller dan de andere.
Je staat er versteld van wat een haat bij sommige mensen leeft.
Welk een taal ze gebruiken in de mening dat ze HET weten en beter zijn dan een ander....
Samen met Frank en zijn zus en de andere mensen rond hen proberen wij de rust te bewaren en alles in alle sereniteit te laten verlopen.
Uit het diepste van ons hart hopen en bidden we dat ze hem nu gerust laten, dat de mediastorm gaat liggen , dat hij als een waardig mens mag gaan...Al weten we allemaal dat we hem vreselijk gaan missen.
Hopelijk brengt zijn verhaal schot in de schandelijke zaak van de geïnterneerden....
Maar hij kan en wil er niet meer op wachten. Hij is op...
Het was een zalig weekend in de Ardennen bij onze "oude " vrienden, Guy en Simonne.
Hij is 81 en zij 76. Ze zijn van de generatie van onze ouders dus. Maar sinds Patrick met hem werkte van 1984 tot 1990 zijn we bevriend gebleven. We zien elkaar minstens eens per jaar, veel te weinig... Maar het lijkt altijd alsof we elkaar dagelijks zien.
Soms is het hout hakken of wat ronddwalen door de prachtige omgeving op zoek naar burlende herten of ander moois. Maar altijd is het discussiëren en dromen en palaveren en filosoferen. De wereldproblemen worden opgelost bij een lekker glas wijn of en stevige maaltijd. Elkaars vuur wordt aangepord en heel veel verhalen, ervaringen en vriendschap gedeeld.
Het is zo mooi om mensen te mogen ontmoeten die ook op die leeftijd vol enthousiasme en bezieling, vol verwondering in het leven staan.
Ik hoop dat ik dat ook zo mag blijven houden...
Intussen zit ik hier alleen in huis. Gisteren hebben we mijn jongste vogelke gedropt op kot in Leuven.
Het lege nest... tegen het weekend komen ze weer wel terug, maar toch, een definitieve nieuwe levensfase heeft ingezet. En moeders lijken dat toch sterker te voelen dan vaders.
Gelukkig leerde ik vorige week met milde aandacht vol vertrouwen te kijken naar wat er ook is...
ik droom hen alvast, die nieuwe starters veel vuur en plezier en verwondering en leergierigheid en sterke vleugels toe om de wereld tegemoet te vliegen...
Hier wacht altijd een warm nest vol lekker eten.( als mijn nieuwe keuken klaar is toch)
Ik kijk reikhalzend naar hen uit , naar hen en hun verhalen
Vijf keer per dag wisselen we het zitten op het kussen of bankje af met een loopmeditatie buiten tussen de bomen en langs de wei die aan het domein Ter Dennen grenst. In stilte op een lange rij achter elkaar schrijden we door het landschap. Een vreemd gezicht dat lezen we in de ogen van de rolstoelgebruiker langs de weg die zich misschien wel afvraagt wie nu mentaal gehandicapt is. Het gesprek van de scholieren op de fiets valt stil en hun mond open wanneer ze ons passeren. En de bonte verzameling jonge runderen in de wei is gewoon zoals altijd koeien zijn. Ze doen wat ze doen in de wijdse open ruimte met gelaten mildheid. Deze middag was ik op mijn kamertje dat uitkijkt op de wei toen er plots beweging was. Een tractor en enkele mannen zie ik de wijdse ruimte binnen komen. De eerste reactie van de beesten was om op de loop te gaan. Een vinnige zwarte nam de leiding. De rest volgde zoals koeien doen. De mannen ook met een lang touw tussen hen in, drijven ze hen een hoek in vlak onder mijn raam. Ikhoor hen enigszins racistisch afgeven op " dieje zwarte dieje ambetanterik, dat is ne koaje. Maar die wiite die doet niks....." Ze halen de tractor met kar en de dieren worden langzaam in de aanhangwagen gedreven. De zwarte ging eerst. De witte pruttelde nog wat tegen. De eindconclusie van de mannen: die zijn hier nog nooot zo vlot op de wagen gegaan. Of het effect van mindfulness op koeien.
De duivel wandelt met een aspirant duivel op aarde. Ze zien een man op een bank in diepe meditatie. Ze blijven er even geamuseerd naar kijken als hij plots zijn ogen opent en helemaal begint te stralen. Dan springt hij recht, keert zich om en beent haastig en enthousiast weg. Wat was dat? Vraagt de duivelsleerling. Wel, antwoordt zijn leraar, die man heeft net de verlichting bereikt en trekt er nu op uit om de wereld zijn blijde boodschap te berichten. Ah , dan gaan wij dat nu proberen te boycotten , zeker? Maar nee, repliceert de duivel. Dat is al lang voorbijgestreefd en ouderwets. Heu? De leerling begrijpt er niets van. Wat doen we dan? Wel, we gaan hem helpen zijn werk te organiseren.
Zo zitten we al aan dag twee. Zitten, let op het woord “zitten”.Vijf dagen is de planning. Maar gisteren dacht ik echt dat ik zou afhaken. Ik heb heel mijn meditatiegereedschapskoffer boven gehaald.Eerst de houdingen: op een kussen gezeten, op kussen op knieën, op kussen met klein kussentje dwars, met klein kussentje in de andere richting, op kussen op verhoogje, op kussen in kleermakerszit, op bankje zonder en met klein kussentje… en waar moeten die handen, in de schoot , handpalmen naar beneden, naar boven? Gisteravond wist ik niet meer hoe ik moest zitten. Het scheelde niks of ik was gewoon gaan lopen.Waar concerteer ik me op? Ik heb mijn ademhaling gevolgd, een bodyscan gedaan, op vallende blaadjes gelet, de geluiden gevolgd, de kring met milde open aandacht geobserveerd, gewoon mijn gedachten laten weg en weer laten schieten, plannen gemaakt, gedachten gesprekken gevoerd, mijn sanctuary ( heilige veilige plek ) gebouwd, gebeden, gevloekt en ….. me doodgeërgerd. Het leek alsof iedereen met zichzelf bezig was, geen oogcontact, zelfs niet bij de stille maaltijd… Is dit het? Wil ik dit? Ik zat plots compleet vast in mijn weerstand. Wat verandert dit zitten nu? Daar in Turnhout is Frank die eindelijk toestemming kreeg voor euthanasie en ik zit hier te zitten. Moet ik niet bij hem zijn? En Anton die zijn verhaal kwijt wil over zijn nieuwe job. En Esther, haar laatste week thuis voor ze op kot vertrekt….Op de gang spreekt Edel Maex me aan. Fluisterend ontvouwt zich een warm gesprek van heel veel acceptatie en herkenning. Hoe hij het rigide boeddhisme de rug toekeerde ( of was het andersom?), hoe het ruimte geven aan wat er is, heel universeel is, hoe de weerstand er mag zijn en het gevoel dat het niets voor mij is… Maar beslis niet na één dag, zegt hij. Neem deze ruimte. Hij hoort mijn opmerking over de individuele indruk doordat er nauwelijks oogcontact is en verwerkt het vandaag in zijn verhaal voor de groep. Het lukken of niet lukken, de vreugde en de ergernis, de losse gedachten, de concentratie … alles mag er zijn. Het is zo eenvoudig, zo toegankelijk. Aandacht geven aan wat er is. En het is nooit af, we blijven onderweg… Acceptatie, overgave, niet vechten, ruimte….Vandaag zit ik heel anders. Ik gun mezelf deze heilige, veilige vrijplaats. Niets moet. Ik ben perfect onderweg….Maar de dag is niet rond, de week ook niet… Wie weet wat kom ik nog tegen.De vlinder daarstraks op de rand van mijn dagboek was in elk geval een moment van perfectie, alles in één…En voor even .. toen fladderde hij verder.Nog een extraatje: iets wat we van bomen kunnen leren. Wanneer de blaadjes hen meer energie kosten dan ze geven, laten de bomen de blaadjes los in de zekerheid dat er nieuwe komen als de tijd rijp is.
Sinds gisteravond ben ik op stille mindfulness retraite. En stil is stil: altijd en overal. Het programma is eenvoudig: slapen zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze instructie lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten slapen. Hoe heb ik hier ooit vrijwillig voor gekozen? Gelukkig is de mindfulness alles welkom, dus ook de ergernis en de vragen om het nut en het kleine genieten van toch niets te moeten. Ik ben benieuwd wat het me nog brengt. Interessant. Hoe anders was het een week geleden. Toen slenterden we door Stockholm. We hadden dan wel een metro en buskaart maar als de zon schijnt is de stad te voet en bovengronds zoveel mooier en boeiender. We liepen door de oude stad en snuiven de sfeer, snuisteren in winkeltjes, passen en proberen. Beeld je dan de verbazing eens in wanneer je jezelf spiegelt in een Zweedse designjurk en iemand plots zegt: ja mevrouw die past je prima. .. Het vraagt enige ogenblikken voor ik oud collega Yvonne hetken in dit onverwachte decor. We vallen elkaar hartelijk lachend in de armen. Anne , mijn reismaatje, begrijpt het erst niet. Dan komt ook Magda Carre nog binnen. Dat vraagt om een foto.Zalig gewoon...De rest ban de dag verloopt rustig. We ontdekken nog onze nieuwe winkel en besluiten vooral om terug te komen met mijn ventje de volgende keer. Voor we naar de luchthaven vertrekken zien we Eva nog een keer. We zijn dankbaar en verbaasd om haar openhartigheid . Vol vriendschap en.met de belofte elkaar zeker terug te zien nemen we afscheid.Het wad goed thuiskomen en opgewacht te worden. Maar uitleggen hoe het was, blijft lastig. We hebben heel wat inspiratie en nieuwe ideeën die de volgende weken tussen stilte en verbouwingswerken vorm mogen krijgen. En nu weer de stilte in... ps de Magda en Yvonnefoto komt later.
