Van Vampiru’ (de vampier), die bij Ionuţ als beroepsvisser werkt, koop ik tarbot (calcan) en rog (pisică de mare). Zij beschikken over een wat grotere boot en gaan zelfs meer dan 20 kilometer uit de kustlijn. Zij hebben GPS aan boord en gelukkig maar, zo vertelt mij Vampiru’, want ooit zaten ze in een zeer zware storm ver van de wal. Ze zagen geen meter voor ogen en waren dus aangewezen op de GPS. De bemanning dacht toen dat hun laatste uur geslagen was, maar gelukkig kwamen ze zonder ongevallen terug aan wal.

Half maart, de winter lijkt voorbij en de visvangst neemt weer een aanvang. Het is lang koud geweest en de vissers hebben honger en geld nodig na een koude winter waarin er enkel uitgaven waren en geen inkomsten. Cristi, de broer van Mushi, is één van de opvarenden. De onbetrouwbare Zwarte Zee slaat toe. Door de onverwachte storm  kapseist  het bootje waarin Cristi zit. Florin, collega van Cristi, kan zich redden, maar van Cristi is er geen spoor. Met de grotere boot van Ionuţ wordt de speurtocht naar Cristi ingezet. In de hele omgeving is niets te bespeuren. Na anderhalf uur zoeken treft men Cristi aan onder de boot. Cristi is niet meer ! Zondag op de begrafenis van Cristi was het kerkje te klein voor de in massa opgekomen vissers die hun vriend en collega een laatste groet kwamen brengen.

Het is 6 uur ‘s morgens. De vissers, die niet op de Pescarie slapen, komen toe en maken de boten klaar voor de visvangst. Kenan, bijgenaamd Comerciantule (de handelaar) is van Turkse afkomst. Hij heeft zijn eigen boot en trek met Gică en Nafaic ook een Turk, die ongeveer de helft van zijn leven in Poarta Alba in de gevangenis heeft doorgebracht, op vistocht. Als zij terugkomen, koop ik vis van Kenan. Voor Belgianu’, ondertussen vriend aan huis, wordt er een andere (correcte) weegschaal gebruikt en ligt de prijs lager dan voor bijvoorbeeld ‘toeristen van Boekarest’.

Na de visvangst wordt de boot gereinigd, de vis gewassen en gekuist en de lijnen hersteld voor de volgende dag. Het meegebrachte eten komt op tafel en je kan het wel raden … aan drank mag het niet ontbreken: wijn, bier, ţuică, vodka, … het is er allemaal. In afwachting dat er kopers opdagen, spelen de vissers remi of table.
Ion en Florin, 2 broers, spelen samen met Namişu en Mitică remi. Mitică verdenkt de 2 broers om samen te spelen en het spel aldus te vervalsen. Er ontstaat een ruzie. De stenen van het spel vliegen in het rond. Als alles weer bijgelegd is, worden de stenen opgeraapt maar er ontbreekt een steen. Door de ruzie was er een steen zonder dat iemand het had gemerkt in de bovenzak van Namişu terecht gekomen. Nu wordt de oudere man verdacht van vervalsing en er wordt eens flink om gelachen. Het spel gaat weer verder.

Ik wil zelf ook wel eens op zee gaan vissen en ik spreek af met Dan. Hij zorgt voor een roeiboot en voor de lijnen. Dan trekt aan de riemen alsof hij een machine is. Op zeer korte tijd zijn we een heel stuk in zee. Hij legt mij en mijn zoon uit op welke mannier zij vissen en de lijnen worden uitgeworpen. We vangen een tweetal kilo vis, maar we moeten terug naar wal want er steekt een storm op.

Ik leer Mushi, gebuur van Dan, kennen. In zijn jeugd speelde Mushi steeds voor  musketier en zo komt hij aan de bijnaam. Zijn echte naam moet ik echter verschuldigd blijven. Ik denk zelfs niet dat er iemand op de Pescarie zijn echte naam kent. Net als Dan verblijft Mushi winter en zomer op de Pescarie. Mushi heeft een woonkamer bij zijn familie, even verderop, maar houdt eraan in zijn barak te verblijven. Mushi is één van de drie bewakers van de Pescarie. De andere 2 bewakers zijn Gheorghe en Ion. Mushi gaat zelden vissen, maar verdient wat bij door hier en daar te klussen.

Naast Mushi is de barak van Eugen. Eugen komt zelden op de Pescarie, maar de maand van zijn vakantie is hij er alle dagen. Hij heeft zelf van A tot Z, zoals hij dat zo graag uitdrukt, een klein zeiljacht gebouwd. Hij is er erg trots op en vertelt aan iedere bezoeker hoe het allemaal in zijn werk ging. Eugen is een raar man, een  zonneklopper, die zich steeds bij het zonnen omdraait als kip aan ’t spit om alle plaatsjes van zijn lichaam te laten bruinen. Om de 5 minuten spoelt hij zijn voeten af met zoet water. Een tijdje na onze eerste ontmoeting kom ik Eugen tegen op een terrasje bij het strand. We drinken samen een glas bier. Als ik op de Pescarie terugkom, vertel ik over mijn ontmoeting, maar de naam van de man ontsnapt me. Ik verwijs naar de persoon die altijd zijn voeten wast en dan weet iedereen over wie ik praat.

Ik begeef me meer en meer naar de Pescarie want er hangt daar een sfeer die mij heel erg aanstaat en al vlug krijg ik mijn bijnamen Stanley of Belgianu’.