Het leven op de Pescarie is geen gewoon leven. Het is een hard leven voor de zeevissers, maar het heeft ook zijn mooie kanten. Alle facetten van het leven komen hier aan bod : lief en leed, plezier en verdriet. Maar wat hier vooral merkwaardig is, is de nog nooit geziene solidariteit onder de vissers, van allerlei pluimage. Een solidariteit die al dan niet eens doorbroken wordt met een fel oplopende ruzie. Maar aan het eind komt het erop neer dat het, van welke afkomst of klasse dan ook, allemaal vrienden onder mekaar zijn  : “DE VISSERS !!!”

Belgianu’

PS : Dit is het einde van het eerste deel over de Pescarie. Aanstaand zaterdag 26.09.2009 verschijnt de inleiding van Deel 2 en dan zal er weekelijks op maandag een nieuw stukje uit het tweede deel verschijnen en dit tot net voor Kerstmis. Tussen Kert en Nieuwjaar zal dan een langere tekst volgen die nooit eerder is verschenen met  de epiloog 'Het Einde !'

Mogelijk volgt er in 2010 een fotoreeks.

Winter en het wordt muisstil op de Pescarie. Nanelu verblijft in zijn verwarmde en grotere barak. Op de binnenkoer van de barak is Fanace, bijgenaamd Lipoven (omdat hij van Lipoveense afkomst is uit de Donaudelta), samen met Blondu  (een blondharige dus), vlijtig netten aan het vlechten en herstellen voor het volgend seizoen. Dezelfde avond speel ik met Nanelu backgammon. Vampiru’ komt even later met een jong mooi ogend meisje toe. Uit het gesprek tussen de 63-jarige Nanelu en het meisje, begrijp ik dat mijn aanwezigheid niet langer op prijs wordt gesteld. Telefoonnummers worden uitgewisseld en het meisje zou de nacht in de barak doorbrengen. Belgianu’ stapt op en houdt nog even halt bij de barak van Mushi.  Het is barkoud -14°C. Mushi, Suspectule, Nafaik, Cristi en nog enkele anderen, verwarmen zich aan de vodka. In hun barak is er buiten hun gasfornuis geen verwarming.

Zondag 9 april 2006, ongeveer 3 jaar na mijn eerste kennismaking met de Pescarie :  

Ik heb bezoek van een vriendin uit Galaţi. Tijdens een wandeling vertelt ze mij dat ze wel zin heeft in zeevis. Als verrassing voor haar gaat de wandeling tot op de Pescarie. Virgil staat aan de BBQ en bakt haring (scrumbie). Het ruikt  verschrikkelijk lekker en ik maak met Virgil een grapje. Ik zeg hem dat mijn vriendin door de geur van zijn vis vanop de straat werd aangetrokken en dat hij haar nu maar moet uitnodigen om mee aan tafel te gaan, ze komt trouwens van een streek waar geen zeevis is. De vriendin weet echter niet dat Virgil een goede vriend is waarmee ik regelmatig naar het voetbal ga. Zij is verlegen maar wordt samen met mij naar binnengetrokken. Na een ţuică is het ijs gebroken en komt de vis, het brood en het bier op tafel. La Mulţi Ani, Belgianu’ !

Zaterdag en zondag is het veel drukker op de Pescarie. Sommige vissers hebben vrienden of  familie op bezoek en bijna overal wordt er BBQ aangestoken. Natuurlijk ontbreekt de vis nooit op het menu en drank ... ontbreekt er zeker niet. Nadat ik een spelletje remi heb afgesloten samen met Colonelu’ (gepensioneerd kolonel bij de marine), Dan Roşu (de voorzitter van de vissersvereniging) en Eugen, bijgenaamd Motanu’ (de kater die nogal graag de katinnetjes lust), bezorg ik mijn gebuur Nicu, een advocaat, die heel veel bezoekers heeft, een tafel en stoelen voor zijn gasten. Onmiddelijk wordt er een bord aangerukt en een plastiek beker vol ţuică gegoten en moet Belgianu’ mee aan tafel en deel uitmaken van een gezelschap met oa. Domnul Avocatu’, Domnul Doctor (hartspecialist uit Boekarest), Domnul Capitanu’ (kapitein van een containerschip), Domnul Americanu’ (een naar Amerika uitgeweken Roemeen) en nog enkele andere personen, allen vergezeld van hun echtgenote.

Wanneer het oktober wordt, is het heel wat rustiger op de Pescarie. Het stormt op zee ! Takee is erg bedronken en heeft woorden met zijn vrouw Gabi. Hun kindjes, Iulică (6 jaar) en Elena (1,5 jaar) huilen op moeders schouder omwille van de toestand. Even later komt Takee met zijn motor af. Hij wil gaan vissen. Samen met Sorinel proberen we hem te overtuigen dat niet te doen, maar Takee wil toch vertrekken. “Denk aan je vrouw en je 2 kinderen, Takee !!!” Het mag niet baten, zo eigenzinnig en dronken is hij. Uiteindelijk nemen we zijn motor in beslag, voeren hem naar zijn barak en leggen hem te slapen op de sofa. Daags nadien bedankt hij ons.

Mijn portefeuille wordt gestolen op de Pescarie. Het kon ook niet anders want ik was nergens anders geweest. Een zoektocht wordt ingezet maar niets wordt teruggevonden. Mihai, kapitein bij de politie, die ook een barak heeft die als buitenverblijf dient, want vissen doet Mihai niet, helpt me verder met de papieren. De dag nadien staat er een visser aan de deur met mijn portefeuille. Hij had mijn portefeuille in zijn barak gevonden en heeft me alles terugbezorgd,  zonder dat er iets was verdwenen. Blijkbaar had babă Caty (babă = oude vrouw) mij de portefeuille ontfrutseld toen ik met Simonel in gesprek was en verstopt in een barak. Babă  Caty is een oudere prostituee die regelmatig de vissers komt bezoeken, Door haar baard en snor, haar heze stem, haar kort geknipte haren, haar gerimpelde gezicht en haar klederdracht, twijfelde ik bij de eerste ontmoeting zelfs over haar geslacht.

Doru, bijgenaamd Hoţu (de dief), wil me rog verkopen. Als ik merk dat de vis niet erg vers is, bedank ik met een smoesje “Geen plaats meer in de diepvries, Doru. Spijtig !”

Het wordt avond en rustiger op de Pescarie. Sommigen spelen tot zeer laat remi anderen zitten aan de drank of slagen een praatje. Jangi, een zigeuner, begint netten in zijn boot te laden. Hij gaat met 2 vrienden, Buză (een bijnaam vanwege zijn zeer dikke lippen – buză = lip) en Piratu’ (de piraat) op strooptocht deze nacht. Buză en Piratu’ aan wal en Jangi in zijn boot met roeispanen – een motor maakt te veel lawaai en zou de waterpolitie wel eens kunnen wakker maken. Jangi trekt het zowat 100 meter lange net van de oever weg en de vis wordt ingesloten. Afhankelijk van het succes halen ze op deze wijze 20 tot 150 kilogram vis per nacht binnen.

Ik loop door de stad, op weg naar de tandarts. Plots hoor ik een kinderstem roepen “Belgianu’, Belgianu’ !!!” Het is het zoontje van een visser, een Macedon. Het jongetje is zeer fier mij te hebben herkend en komt mij met een brede glimlach de hand schudden.

Van Vampiru’ (de vampier), die bij Ionuţ als beroepsvisser werkt, koop ik tarbot (calcan) en rog (pisică de mare). Zij beschikken over een wat grotere boot en gaan zelfs meer dan 20 kilometer uit de kustlijn. Zij hebben GPS aan boord en gelukkig maar, zo vertelt mij Vampiru’, want ooit zaten ze in een zeer zware storm ver van de wal. Ze zagen geen meter voor ogen en waren dus aangewezen op de GPS. De bemanning dacht toen dat hun laatste uur geslagen was, maar gelukkig kwamen ze zonder ongevallen terug aan wal.

Half maart, de winter lijkt voorbij en de visvangst neemt weer een aanvang. Het is lang koud geweest en de vissers hebben honger en geld nodig na een koude winter waarin er enkel uitgaven waren en geen inkomsten. Cristi, de broer van Mushi, is één van de opvarenden. De onbetrouwbare Zwarte Zee slaat toe. Door de onverwachte storm  kapseist  het bootje waarin Cristi zit. Florin, collega van Cristi, kan zich redden, maar van Cristi is er geen spoor. Met de grotere boot van Ionuţ wordt de speurtocht naar Cristi ingezet. In de hele omgeving is niets te bespeuren. Na anderhalf uur zoeken treft men Cristi aan onder de boot. Cristi is niet meer ! Zondag op de begrafenis van Cristi was het kerkje te klein voor de in massa opgekomen vissers die hun vriend en collega een laatste groet kwamen brengen.

Het is 6 uur ‘s morgens. De vissers, die niet op de Pescarie slapen, komen toe en maken de boten klaar voor de visvangst. Kenan, bijgenaamd Comerciantule (de handelaar) is van Turkse afkomst. Hij heeft zijn eigen boot en trek met Gică en Nafaic ook een Turk, die ongeveer de helft van zijn leven in Poarta Alba in de gevangenis heeft doorgebracht, op vistocht. Als zij terugkomen, koop ik vis van Kenan. Voor Belgianu’, ondertussen vriend aan huis, wordt er een andere (correcte) weegschaal gebruikt en ligt de prijs lager dan voor bijvoorbeeld ‘toeristen van Boekarest’.

Na de visvangst wordt de boot gereinigd, de vis gewassen en gekuist en de lijnen hersteld voor de volgende dag. Het meegebrachte eten komt op tafel en je kan het wel raden … aan drank mag het niet ontbreken: wijn, bier, ţuică, vodka, … het is er allemaal. In afwachting dat er kopers opdagen, spelen de vissers remi of table.
Ion en Florin, 2 broers, spelen samen met Namişu en Mitică remi. Mitică verdenkt de 2 broers om samen te spelen en het spel aldus te vervalsen. Er ontstaat een ruzie. De stenen van het spel vliegen in het rond. Als alles weer bijgelegd is, worden de stenen opgeraapt maar er ontbreekt een steen. Door de ruzie was er een steen zonder dat iemand het had gemerkt in de bovenzak van Namişu terecht gekomen. Nu wordt de oudere man verdacht van vervalsing en er wordt eens flink om gelachen. Het spel gaat weer verder.

Ik wil zelf ook wel eens op zee gaan vissen en ik spreek af met Dan. Hij zorgt voor een roeiboot en voor de lijnen. Dan trekt aan de riemen alsof hij een machine is. Op zeer korte tijd zijn we een heel stuk in zee. Hij legt mij en mijn zoon uit op welke mannier zij vissen en de lijnen worden uitgeworpen. We vangen een tweetal kilo vis, maar we moeten terug naar wal want er steekt een storm op.

Ik leer Mushi, gebuur van Dan, kennen. In zijn jeugd speelde Mushi steeds voor  musketier en zo komt hij aan de bijnaam. Zijn echte naam moet ik echter verschuldigd blijven. Ik denk zelfs niet dat er iemand op de Pescarie zijn echte naam kent. Net als Dan verblijft Mushi winter en zomer op de Pescarie. Mushi heeft een woonkamer bij zijn familie, even verderop, maar houdt eraan in zijn barak te verblijven. Mushi is één van de drie bewakers van de Pescarie. De andere 2 bewakers zijn Gheorghe en Ion. Mushi gaat zelden vissen, maar verdient wat bij door hier en daar te klussen.

Naast Mushi is de barak van Eugen. Eugen komt zelden op de Pescarie, maar de maand van zijn vakantie is hij er alle dagen. Hij heeft zelf van A tot Z, zoals hij dat zo graag uitdrukt, een klein zeiljacht gebouwd. Hij is er erg trots op en vertelt aan iedere bezoeker hoe het allemaal in zijn werk ging. Eugen is een raar man, een  zonneklopper, die zich steeds bij het zonnen omdraait als kip aan ’t spit om alle plaatsjes van zijn lichaam te laten bruinen. Om de 5 minuten spoelt hij zijn voeten af met zoet water. Een tijdje na onze eerste ontmoeting kom ik Eugen tegen op een terrasje bij het strand. We drinken samen een glas bier. Als ik op de Pescarie terugkom, vertel ik over mijn ontmoeting, maar de naam van de man ontsnapt me. Ik verwijs naar de persoon die altijd zijn voeten wast en dan weet iedereen over wie ik praat.

Ik begeef me meer en meer naar de Pescarie want er hangt daar een sfeer die mij heel erg aanstaat en al vlug krijg ik mijn bijnamen Stanley of Belgianu’.

De Pescarie – Het leven van de zeevissers

In januari 2003 vestig ik mij in het noorden van Constanţa. Zicht op zee. De laatste jaren zijn er heel wat voedingswaren uit het Westen te krijgen in Roemenië, maar ... hoe geraak ik nu toch aan verse zeevis van hier ? In de winkels vind ik meestal enkel zoetwatervis of diepvrieswaren.

Op een lentedag kom ik tijdens een wandeling langs de kust aan de Pescarie, een baai tussen mijn woning en de badplaats Mamaia. Er liggen geen grote vissersboten met sleepnetten, zoals wij die kennen, maar kleine houten bootjes voor 3 tot 4 personen. Verder is de hele baai omringd met houten barakken. Enkele vissers vragen of ik geen vis wil kopen. Uiteraard lust ik verse zeevis en ik koop 2 kilogram. Even verderop zijn 2 vissers mosselen aan het selecteren. Ik praat even met hen en bestel voor de volgende dag een volle emmer mosselen. Daags nadien is de visser, aan wie ik de mosselen heb besteld, niet te bespeuren. Ik ken zijn naam niet. Gelukkig weet een andere visser met wie ik had gepraat en we zoeken hem op. Het is Suspectule (de verdachte), zijn echte naam is Dan. Dan ligt beneveld op een zetel in één van de barakken te slapen. Hij verontschuldigt zich omdat hij de mosselen vergeten is, gezien hij zich aan de drank had begeven. Een nieuwe afspraak voor de dag nadien dan maar. Als ik de volgende dag toekom vraag ik achter Dan.
“Welke Dan zoek je ? Suspectule ?”  vragen ze.
“Ja, dat is hem !”
 “Dan is met Sorin, Handicapatule (de gehandicapte omwille van zijn gek gedrag), vertrokken om mosselen voor mij te trekken.”
Ik praat met enkele andere vissers en kom al vlug te weten dat er hier weinig personen zijn die bij hun echte naam worden genoemd. Vrijwel iedereen heeft een bijnaam.
De mosselen worden geleverd en op Belgische wijze klaargemaakt. Heerlijk !!!

Er volgt daarop een periode dat ik meer vis en mosselen koop, zo maak ik meer kennisen op de Pescarie en maak ik kennis met het leven van de zeevissers.