Nee het is geen titel van een nieuw suske en wiske album, eerder een vaststelling. Telkens de pijn weer te erg wordt krijg ik een nieuwe lading witte wonderpillen, even wachten na de inname, wat hergisten op de fles zoals dat heet, en we kunnen er weer tegen voor de komende vier uur. Voor de rest gaat het goed met mij, dank u. Kan moeilijk anders met de honderden wensen die ik al heb mogen ontvangen. Ze zijn één voor één van nut geweest. Zoals het er nu naar uitziet doe ik nog dag 6 en 7 uit in dit ziekenhuis en dan kuis ik mijn schup hier af. Niet dat ik hier niet goed verzorgd ben, integendeel, allemaal knappe lieve verpleegsterkes. Maar ik mag mij niet te veel opwinden en dus moet ik naar huis . Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat.
Groetjes vanuit gasthuisberg, afdeling voorknabbeling van hardvlees.
Na de helse nacht volgde er nu een vrij goede nachtrust. Alleen rond halfdrie vannacht heb ik extra pijnstillers gekregen, waarna ik terug heb doorgeslapen tot half zeven vanmorgen. Dat deed dus deugd want vanmorgen voelde ik me goed, vanmiddag gaat het weer wat minder, maar de pijn is draaglijk. Mijn echtgenote runt ondertussen als een perfecte manager al de zaken waar we mee bezig zijn. Moest ze nu ook nog iets van scheikunde afweten kon ik hier gewoon weken blijven rusten . Dank u ook Dr. Litière voor uw berichtje, het was u die al snel de diagnose stelde en me doorstuurde naar de goede zorgen van een topprofessor. Prof Schoenaers heeft inderdaad, samen met de neurologen blijkbaar een huzarenstukje uitgehaald. Uitgehaald is hier trouwens geen flauwe woordspeling . Ik denk dat ik woensdag al stillaan mag denken aan een terugkeer naar Oplinter en het dagelijkse leven. Gaat er iets veranderen? Ja wellicht, wat minder tijd spenderen aan werken en meer genieten van het leven met vrouw en kindjes. Dit jaar is zij 10 jaar getrouwd met mij, zoiets moet je toch maar kunnen volhouden (ook al is ze nu aan het morren dat ik dit schrijf ). We gaan dat vieren om te beginnen, we gaan ook reizen, genieten,..... Niets zal nog op de wachtrij gezet worden. U bent dus gewaarschuwd: Oplinter wordt een feestdorp, als het dat al niet was natuurlijk. Ooit zei André Vanparijs, een mede-inwoner van mijn dorp, op een vergadering ter voorbereiding van de feestelijkheden van 850 jaar Oplinter: "We gaan er geen braspartij van maken, maar er kort tegen af". Het bleken toen al profetische woorden te zijn. U weet bij deze waar u voor staat de komende jaren als u op de hoek van Oplintersesteenweg en Huiskensstraat passeert. Schol op de herwonnen toekomst,
Hoe goed ik me de dag na de operatie voelde, zo slecht ging het vannacht. Ik dacht even da ik de ochtend niet ging halen, koortsaanvallen, slijmen, opzwellend weefsel van de operatie enz., ik heb het allemaal gehad.. Maar het ergste is nu wel achter de rug denk ik. Nog versuft van de medicatie maar ik ben wel al verlost van de vele slangetjes die uit mijn hoofd kwamen, want ook dat was niet ideaal om rustig te slapen. Mijn vrouwke is bij mij en dat geneest natuurlijk altijd wat sneller dan. Dinsdag waarschijnlijk mag ik al terug naar huis zei de dokter. Een 4 tal weken later hoop ik terug te gaan werken, zonder gevoel aan de linkerkant, maar na verloop van maanden zou dat zich een stuk herstellen. Het meest last heb ik met de tong die niet echt mee wil, ik heb er zonder te weten al een paar keer op gebeten. Straks komen ook mijn kleine prinsesjes nog eens langs en dan leef ik al helemaal terug op. Een glimlach van hun doet meer dan een hele doos pillen. We zijn nu duidelijk terug op de goeie weg, gisteren was het nog meer de schijn hoog houden, nu ben ik gewoon eerlijk. Groetjes en dank aan de lieve verpleegeenheid 450, Andy vanuit Gasthuisberg
Ziezo ik ben terug redelijk bij mijn positieven, heb hier een internetaansluiting te pakken gekregen en dus vanaf nu een dagelijks berichtje vanop het ziekbed. Ze hebben zoals eerder gezegd inderdaad ook het kaaksbeen doorgezaagd. De gevoelszenuw heeft er duidelijk moeten aan geloven, de onderlip , linkerkaak en -oor zijn compleet gevoelloos. Maar dat was natuurlijk het minst erge wat er kon gebeuren. Binnen X aantal maanden neemt de rechterkant dat trouwens voor een stuk over. Ook de smaak is verdwenen uit de tong, geen schuldgevoelens dus ùmeer als ik "per ongeluk" andere vrouwen kus . Ik ben weer volledig fan van hotel Gasthuisberg, prima verzorging van de lieve verpleegstertjes. Ze kenden me hier trouwens al toen ik hier woensdag binnenwandelde, er werkt hier een verpleegster van Oplinter en dus was iedereen ook op de hoogte van deze blog. Best een raar gevoel te weten dat ook Dokter Didgar de blog heeft gevolgd Haar man had tijdens haar vakantie geeist dat ze mij uit het hoofd zette, maar toen ze op het vliegtuig de krant opendeed stond mijn verhaal (en ook een beetje het hare) erin. Dat artikel heeft blijkbaar in alle internationale edities gestaan want ook in Finland was het al gelezen geweest. Ik heb dus een operatie achter de rug van kwart na 7 's ochtends en omstreeks halfelf 's avonds was ik terug op de kamer, dat vreet aan een mens natuurlijk. Gisterenavond kwamen er wel een 5-tal slangetjes uit mijn lijf maar daar zijn er al enkele van verwijderd, alleen baxter, pijnmedicatie en een drainage hinderen nog de bewegingsvrijheid. Nu moet ik alweer nuchter blijven want om 16u40 komt men mij alweer halen voor een nieuwe scan. De biopsie heeft ondertussen al aangetoond dat het goedaardig was dus hoef ik niet meer te vrezen voor de toekomst. Integendeel, we leven weer op hoop op een rustige ouwe dag met mijn lieftallig vrouwke en 2 schattige dochtertjes.
PS Het eten is heel lekker, alleen spijtig dat ik nog altijd nuchter moet blijven en alleen baxters suikerwater krijg
Jawel na 9 lange bange uren was de operatie eindelijk gedaan. Rond 11uur belde ik eens als alles goed verliep, maar de verpleegstertjes wisten niks te vertellen. Bel binnen 2 uurtjes nog eens terug kreeg ik te horen. En zo ging de namiddag verder. Ik heb uren gehuild omdat ik schrik had om "mijne Andy" te verliezen. Maar om 16u kreeg ik het verlossende nieuws dat de operatie geslaagd was en ik hem om 19.45u even mocht zien. Wat een opluchting was dat, we hebben hier (de kindjes en ik) samen gehuild. Anke heeft zelfs papa zijn foto mee naar oma, dan was hij toch wel bij haar, hoe lief he. Toen ik in het ziekenhuis kwam moest ik een groene schort en een mutske opzetten, niet echt sexy om naar je ventje mee te gaan. Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd .. Morgen hebben we nieuws van de dokter maar volgens mij zal dat ook positief zijn. Hij zag er zo goed uit. Ik ga eens goed slapen ze en morgen middag terug naar mijn schatteke.
Ziezo mijn eerste uurtjes ziekenhuis zitten er al op. Het galgemaal betrof kipcocktail en een boterhammetje, geheel via roomservice op naam bezorgd. Zonet afscheid genomen van mijn 2 prinsesjes, dat was echt toch wel een zwaar moment . Mijn buurman, een west- vlaming is herstelende van een infectie, die ervoor zorgde dat hij een 3-tal weken op sterven na dood is geweest. Mijn lieftallig vrouwtje ( tikt dit eerste berichtje vanuit leuven, want zoals al gesteld is internet niet beschikbaar buiten onze driehoek) Morgenvroeg om 7.15u komt de slager van dienst me halen, rond 17u zou ik terug op de kamer zijn. Vanaf dan weten we wat nog in de lijn van verwachtingen kan gezet worden. Dokter Didgar is ook al langs geweest, ik heb na de affaire van gasthuisberg een week in haar hoofd gezeten zei ze. Leuk gevoel, morgen mag zij ook in het mijne graven. Haar man had zelfs gezegd dat ze niet meer aan mij mocht denken, en dan sloeg ze de krant open waar een artikel in stond over.....mij, en natuurlijk over deze blog, en de sexy fuck me boots, en de mevrouw uit Teheran.
Morgen dus tijd om binnen te gaan in gasthuisberg, zodat ze overmorgen kunnen beginnen aan de definitieve uitroeiing van tummy. Vermits de operatie uren duurt en ook nadien men mij wat laat slapen wordt dat waarschijnlijk mijn langste dutje sinds mensenheugenis; Als ik dan nog niet uitgerust ga zijn ga ik het nooit meer zijn. Het is trouwens nodig dat ik wat kan rusten want Tropical Decorations hield in extremis nog een zeer drukke opendeurdag en gisteren en vandaag zijn we dan ook al die palmbomen en olijven nog moeten gaan leveren. Geen tijd dus om te piekeren over de naderende ingreep. Een paar vrienden gingen een goei fles meebrengen voor na de operatie. Nu ben ik niet zeker als men in een ziekenhuis apprecieert dat ik direct intraveneus sterke drank krijg toegediend via de baxter. Ik ben eigenlijk al benieuwd wie mijn buur wordt in het ziekenhuis, hopelijk niet een oude brompot want dat zou gaan vonken geven. Vandaag heb ik dan afscheid genomen van mijn teerbeminde studenten, of liever omgekeerd. Met een smoesje werd ik naar de feestzaal gelokt waar ik ontvangen werd door alle laatstejaars. Het deed me echt wat. Ik ben de laatste tijd al wat emotioneler en dan dergelijke ontvangst, amai. In ieder geval moet ik nu een kamer vragen met minstens 7 muren, om ze al direct allemaal vol te hangen met alle kaartjes en gehandtekende wensen van mijn studenten. En als ik dan toch moet moeilijk doen, liefst ook nog een yacuzzi en zicht op zee voor die kamer. Dat is toch de minste compensatie voor het eerder uitstel van de operatie. O ja, doe voor mij ook maar een minibar en een extra verpleegster voor room service en we spreken niet meer over het "misverstand" Nu al die luxe is natuurlijk niet echt nodig, we kunnen immers onze afkomst niet loochenen. Tienen maakt immers deel uit van de marginale driehoek, zoals men in Leuven de driehoek Tienen-Diest -Aarschot noemt. Maar beste prof, doe toch maar uw best tijdens de operatie, want u moest eens weten wat een legertje er klaar staat om vanuit de driehoek aan te vallen . Indien ik in Leuven niet over een internetconnectie beschik, ik weet immers niet of dergelijke technologie al beschikbaar is buiten de marginale driehoek, en u toch op de hoogte wil blijven, neem dan gerust contact op met Lies. Ze krijgt ook mijn GSM in bewaring, mailen kan ook altijd. En hopelijk kan ik het zo snel mogelijk zelf vertellen hoe goed het allemaal verloepn is. We leven op hoop... In het andere geval, bij een minder goeie afloop alvast bedankt voor de schitterende tijd die ik de afgelopen 38 jaar heb gekend.
We zijn alweer maar 5 dagen meer verwijderd van de operatie. Vandaag nog een telefoontje gehad van Gasthuisberg met de ultieme bevestiging: "neen dat durven we geen tweede keer herzetten". Waarschijnlijk hebben ze ook deze blog gelezen en vrezen ze voor een apocalypse, volkomen terecht trouwens In ieder geval relativeer ik alles, ik heb vandaag een berichtje gehad over een 8 jarig kind dat ook met een hersentumor kampte, met uitzaaiingen. Het jongetje is ondertussen goed hersteld maar het lezen van zijn verhaal heeft me toch doen nadenken. Ik heb tenminste al 38 jaar de kans gehad hard te leven, vaak dag en nacht, dus ben ik eigenlijk al 76 Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig! Nog één berichtje zal ik toevoegen voor komende woensdag, donderdag is het dan cursus snit en naad voor dokters en verplegers in Gasthuisberg , en tegen dat ik terug wakker ben en kan zal het alvast eind volgende week zijn. Tot volgende week.
Ziezo, we weten weer waar we aan toe zijn. De nieuwe datum staat weer vast: 17 april mogen een paar beenhouwers hun lusten bod vieren op mijn hoofd. Daags voordien 16 april dus moet ik naar het ziekenhuis om al wat tot rust te komen, zoals ze dat omschrijven. Ik zie niet goed in hoe men tot rust komt de dag voor een dergelijke ingreep, tenzij men mij dan al platspuit met allerlei middeltjes. Hopelijk wordt het geen deadline in de echte betekenis van het woord. In ieder geval komt er zo een einde aan de soap van Gasthuisberg, ik hoop dat er nu geen tweede reeks aankomt wegens goeie kijkcijfers . 16 april is een woensdag, dus nog anderhalve week les geven. Jawel beste laatstejaars, nog 4 uur afzien met redoxreaties, kunststoffen en aromatische koolwaterstoffen. Als tegenprestatie voor de soap Gasthuisberg eis ik van de profs ginder nu een perfecte operatie, zonder bijwerkingen en nare bijverschijnselen. Maar ik ben er van overtuigd dat dat allemaal wel goedkomt. Tot de volgende.
Ze hadden me "kwaai" gekregen. Heel even heb ik met het idee rondgelopen me terug te trekken in een grot en dan regelmatig dreigende videoboodschappen naar de plaatselijke Al ROBeera TV te sturen, waarbij Allah's onheil over Gasthuisberg zou neerdalen. Maar sinds de professor Schoenaers me in hoogsteigen persoon en in alle rust de situatie heeft uitgelegd, kan ik het allemaal wat verteren. De grotten van Han zouden mijn uitvalsbasis kunnen geweest zijn, dat werden dan de grotten van Handy. In ieder geval, binnen een week of 2, 3 zal de ingreep dus plaatsvinden en dus was het allemaal nog een klein uitstel van "executie". Alsof men iemand in een Texaanse death row 2 weken op de elektrische stoel laat plaatsnemen alvorens er 380V aan te leggen, even zenuwslopend in alle geval. Maar ja missen is menselijk en ik ben vergevingsgezind. Verpleegstertjes kunnen ook missen. Ik kan ook moeilijk anders, als ik te hard roep gaan zij misschien ook harder snijden nadien . Zoals de professor trouwens herhaalde, de foto's blijven het vermoeden van een niet kwaadaardige tumor geven, maar zolang de biopsie daar geen uitsluitsel over heeft gegeven, blijft het doemscenario ook mogelijk. Ondertussen heb ik basisregel 1 uit de geneeskunde volledig gesnapt: Als iemand zegt dat "het voor je eigen goed is", dan volgt er meestal iets wat je niet leuk gaat vinden. Voordeel van deze hele mismeestering is natuurlijk dat de Mevrouw uit Teheran ook terug uit vakantie is dan, dat slaapt altijd nog iets beter onder narcose Wie over een gezond telvermogen beschikt, weet dus ook dat ik ook na de paasvakantie nog 1, misschien zelfs 2 weken extra les Chemie/informatica geef. Het afscheidsfeestje was dus een avant-premiére . Ik heb nu onverwachts dus nog meer dan een week vakantie. En vooraleer de staatsveiligheid mij op een zwarte lijst zet, ik ben echt wel een volgzame Vlaming, helemaal geen aanhanger van vreemde terroristische organisaties. Vanuit de Afgaans-Oplinterse grotten groet ik u, leider van Al Kwaaida . Tot de volgende
"Het is toch godgeklaagd" om het met de woorden van Van Rossem te zeggen. Vrijdagmiddag kreeg ik droogweg een telefoontje van gasthuisberg dat de operatie uitgesteld dient te worden omdat de prof "verhinderd" is. Tot zover mijn eerder oordeel over een goed-geoliede machine Gasthuisberg, ik denk nu eerder dat er eentje frituurolie heeft gebruikt, of wat afval van vetsmelter Verkest. De prof is verhinderd? Als hij ziek zou geweest zijn zou ik het meteen begrepen hebben, ik heb ook liever niet dat hij niest terwijl hij een minuut eerder mijn hoofd heeft opengesneden. Maar een paar telefoontjes naar gasthuisberg hebben mij eigenlijk doen begrijpen dat er een administratieve fout is gebeurd bij de communicatie tussen de neuroloog en de plastische chirurg. In ieder geval, morgen ga ik dus niet naar de kliniek, ik krijg letterlijk uitstel van executie. Wanneer dan wel, dat krijg ik dan dinsdag te horen. Als ze dat nu 2 dagen uitstellen kan ik dat begrijpen, als ze me echter zeggen dat het eind juni wordt gaat het ziekenhuis te klein zijn. Aan alle stageairs en verpleegstertjes die er werken: neem dinsdag alvast verlof als u de ravage niet wilt meemaken dan. Droogweg werd mij vrijdag gezegd: u kan eventueel wel nog naar Genk, dan sturen we alles door. Alsof ik er op gebrand ben om even terug alle diensten ginder in Genk te doorlopen. Trouwens, ik heb het er al over gehad dat Limburgers vaak trager zijn, de operatie ginder zou misschien geen 10 maar 20 uur in beslag kunnen nemen. Wat nu dus? Kortweg dinsdagmorgen als de dames en heren die de fout gemaakt hebben er terug zijn, ga ik niet bellen, maar hen even een bezoekje brengen, en vragen met wiens leven ze denken te moeten spelen. Wil ik dan graag zo snel mogelijk aan flarden gesneden worden? In de gegeven omstandigheden wel. In ieder geval, als u dinsdagmorgen een kleine tsunami door de Dijle ziet gaan of lichte trillingen voelt tot 9 op Richter's schaal, weet dan dat Gasthuisberg vanaf dan waarschijnlijk allerminst nog iets met een berg te maken heeft, tenzij een berg puin. Ik ben niet snel boos maar..... tot dinsdag.
Wat een drukte. Een weekend achter de rug met amper een paar uur slaap op 3 dagen; Dat is niet bepaald rustig toeleven naar een zware ingreep. Maar het leven van een leerkracht is dus zwaar. Het was afgelopen weekend dan ook X-Ostomos van onze laatstejaarsstudenten, de fuif die hun laatste 100 dagen viert. Daarnaast moesten er nog een 2-tal jobs gedaan worden voor Tropical Decorations, te Sint-Truiden en in de Nekkerhal te Mechelen. Maar we hebben dus alweer alles overleeft. Niet dat ik op school wat kan uitrusten, want ook daar heerst een drukte van je welste. En ook mijn volgende weekend is er geen om slaap in te halen: Hakendover kermis biedt zich immers aan, alsook de sjamajeefuif van chiro Neerlinter Het is allemaal wat te druk om goed te zijn. Want de laatste loodjes wegen spreekwoordelijk het zwaarst. Maar we klagen niet, ik heb beloofd aan mijn studenten les te geven tot de paasvakantie en dat doen we dus ook. En voor diegenen die dit lezen, ja hoor ook de laatste les kan u nog een toets voorgeschoteld krijgen (niet waar zesdejaars?). Als het nu gaat over bufferoplossingen, redoxreacties, oplosbaarheidsproducten of keto-enol tautomerie, het is en blijft allemaal belangrijk voor de verdere studies. In ieder geval heb ik nog steeds een goed oog in de afloop van de hele operatie, en in het andere geval: bloemen noch kransen aub , drink eerder een goei pintje op mijn "gezondheid". In ieder geval mijn volgende dagboekberichtje zal pas na de operatie verschijnen, dus hoe sneller dat is, hoe beter ik het er eigenlijk heb vanaf gebracht. Hopelijk dus tot volgende week al vroeg...
Ik denk dat ik maar eens een artikeltje zet in de streekkrant binnenkort, zodat ik iemand vind die ook het type tummy heeft dat ik heb, waarmee ik dan wat kan kletsen. Dat zoekertje zou dan luiden als volgt: "Gezocht: persoon met grote cystische massa hypointens op T1 en hyperintens op T2 met perifere contrastcaptatie, gelocaliseerd in de linker masticator ruimte, reikend tot de carotis interna posterieur met verdringing van de parapharyngeale ruimte aan mediale zijde, anterieur reikend in de retromaxillaire ruimte tot de posterieure wand van het maxillaire anterum met verdringing van de pterygoidspieren en destructie van de anteromediale rand van de ala major van het os sfenoidale met verdringing van de temporaal lob links, de laterale wand van de linker sinus sfenoidalis en discrete infiltratie in de posterieure ethmoidale cel, destructie van het foramen ovale en spinosum en verdringing van van het horizontale petreuze deel van de arteria carotis interna, reikend tot in de sinus cavernosus. Afmetingen 5,4 cm craniocaudaal, 4,7 cm transversaal." Lotgevallen kunnen contact opnemen met mij, gegevens bekend bij de redactie Dit is zo wat de brief die ik vandaag in de bus kreeg van de Mevrouw uit Teheran. Ze heeft me op de hoogte willen brengen van wat ik nu exact heb, ik weet niet of ik nu iets meer weet, ik stel voor om het ding gewoon zoals voorheen "Tummy" te heten. Voor de twee weken dat hij nog heeft alvorens men hem versnijdt, mag dat troetelnaampje de lading blijven dekken. Vandaag kreeg ik ook een paar vragen van een bevallige journaliste van het laatste nieuws over de manier waarop mijn studenten er mee omgaan. Wel ik ga ze via deze weg meteen rechtstreeks stellen, reageer gewoon met uw antwoorden beste leergierige wetenschappers in spe: Wat vinden jullie van de blog? En de manier waarop ik vertel over 'tummy'?
Nog 2 weken dus als leraar chemie, en hopelijk na de paasvakantie terug zicht op beterschap. Morgen krijg ik alvast bezoek van een paar vrienden, ook dat zal zeker leuk worden. En het mag nog eens gezegd worden: ik heb een fantastische en liefhebbende en zorgzame echtgenote. Alweer tot de volgende, ik wens u allen een goede gezondheid!
wat een week! Gisteren deden we met de laatstejaars mee aan de wetenschapsquiz aan de universiteit van Diepenbeek. De hoofdprijs was een reis voor drie personen naar Valencia. Die prijs zouden onze bollebozen, geselecteerd uit een clubje hogerbegaafden en gesteund door een schare knappe toekomstige deelnemers, even met groot gemak mee naar Tienen nemen. De valiezen stonden al klaar eigenlijk, het badpak was al gestreken, de badslippers al ingevet. Bij aankomst werd onze zegezekerheid nog groter. De tegenstand bestond, op Aarschot na, allemaal uit Limburgse scholen. En u weet wat ze van limburgers zeggen Maar... het is even anders gelopen. Die limburgers hebben ons team het nakijken gegeven. De verklaring van onze quizers: de vragen waren niet wetenschappelijk genoeg. En eigenlijk hadden ze gelijk. Vragen als " hoeveel kilogram huid verliest een mens gedurende zijn leven", of " wordt onze aarde zwaarder, lichter of blijft het gewicht gelijk", nodigen echt wel uit tot gokwerk. En daar zijn limburgers dus sterker in. Het is toch geen schande om die kwis niet te winnen, net zo min als het een schande is om niet bij de eerste 3 te eindigen, het is ook geen schande om niet bij de eerste 10 te horen, of de eerste 15, of...; In alle geval deelnemen is belangrijker dan winnen (zegt men toch) en een reis te voet naar Scherpenheuvel kan ook leuk zijn. Vandaag dan: lesgeven tot 14u en dan snel naar Lichtaart waar we vandaag zo maar eventjes 52 reuze palmbomen hebben geplaatst in Bobbejaanland. Een hele prestatie voor een jong bedrijfje als Tropical Decorations, we horen nu al bij de grote jongens in de sector. U ziet, in mijn laatste weken voor de operatie nog erg actief op vele fronten, ook al valt het mij zwaarder en zwaarder....
Velen onder u weten dat ik naast mijn job als leeraar in het atheneum te Tienen ook nog wat bedrijfjes draaiende houd. 3C3D is een engineeringbedrijfje dat ik nog steeds run, met 3D Computer Aided Design opleidingen aan de nijverheid. Daarnaast natuurlijk ook Tropical Decorations, een bedrijf dat mijn echtgenote en ik samen sinds 3 jaar met veel succes uitbouw. Ooit vertelde de directeur sales bij EDS me dat ik in staat was om zand aan een arabier in de woestijn te verkopen. Wel met tropical Decorations hebben we het gepresteerd om Spaanse palmbomen te verkopen aan Bobbejaanland, nu in handen van het Spaanse "Parques Reunidos". Een deal die ons trouwens echt op de sporen zet, nu donderdag leveren we een 60-tal grote palmen voor de nieuwe attracties in het park. Alle info op www.bobbejaanland.be. Vandaar, aan iedereen die het mocht interesseren, we hebben een camionette (zo goed als nieuw zoals dat heet) te koop, want we hebben een vrachtwagen gekocht. Tot zover de verkoopspraatjes, mijn gezondheid nu. Ook al laat ik er niet veel van merken, het gaat niet goed met mij. Een bronchitis heeft me de afgelopen week al veel pijn bezorgd, bij elke hoestbui word ik immer duizelig en zijn pijnscheuten in het hoofd mijn deel. In andere omstandigheden was het gewoon de hoestbui, bij mij levert dat dus wat extra drukproblemen in het hoofd op blijkbaar. Ik wijk hoe langer hoe meer ook wat van de rechte lijn af, niet van dronkenschap zoals in de studententijd, maar tummy wil naar 1 kant als ik naar de andere wil. Nog 4 weken scheiden mij van de scheiding, de scheiding van tummy en de rest van mij. Dat worden zoals het er nu uitziet nog 4 zware weken, toch wil ik proberen om tot de paasvakantie blijven les te geven. Morgen alvast weer een uitstapje: met de zesdejaars wetenschappers naar de universiteit in Diepenbeek voor de wetenschapsquiz, hoofdprijs is een reisje naar Valencia, pak de koffers alvast...
Joehoe, ik ben gepromoveerd. Eén van deze blogberichten werd integraal gepubliceerd in de schoolkrant. Het doet me wat terugdenken aan mijn schooltijd, ook toen schreef ik onder het pseudoniem "Gukke de verschrikkelijke" in ons studententijdschrift. Meestal ging het over onzin, dus in dat opzicht ben ik niet veranderd. Misschien is het een goeie uitlaatklep om zin en onzin af te wisselen. Ik vertrek zo dadelijk voor een vergadering met het jeugdbeleid in Tienen, waar we het gaan hebben over evenementenhal Houtemveld, en hoe we die kunnen verbeteren zodat de fuiven die er doorgaan nog leuker worden. Mijn waslijstje met wensen heeft de allures van een WC-rol, ik ben benieuwd waar men oren naar gaat hebben.
Nog een 5-tal weken alvorens men in Leuven de messen mag scherpen. Het wordt nu echt wel aftellen. Gisteren draaide men op de radio "The final countdown", een hit van Europe uit de eighties, laat het voor één keer geen voorteken zijn. Dan liever mijn nieuw lijflied "Insane in the brain" van Cypress Hill. Ik heb weer een heel druk weekend achter de rug: oudleerlingenreünie op zaterdag, grieperig thuis gekomen, en dan tapper van dienst op het pannekoekenfeest van het schooltje van mijn dochtertjes. Gelukkig had ik mijn lessen reeds voorbereid vanmorgen, want we hebben wel plannen. Vooral de derdejaars zijn morgen niet helemaal veilig op de eerste rij, ze zouden wel eens zwarte sneeuw kunnen zien in het labo, letterlijk dan. Maar ook de "piratten" die we gaan maken zullen de jongens zeker interesseren. Ik heb zeer fijne collega's en vooral R. Degroot is een ware steun voor mij, naast de talrijke nota's die meneer Robijns mij heeft achtergelaten. Als ik ooit nog iets kan terugdoen voor deze supertoffe mensen, ik zal het zeker niet laten. Ik ga waarschijnlijk de rest van mijn werkdagen in het atheneum doorbrengen, niet alleen omdat ik het graag doe, gewoon ook omdat de mogelijkheid bestaat en ik voor geen geld nog mijn studentjes wil missen. Wat niet wegneemt dat er weeral meerdere toetsen gegeven worden morgen, neem het mij niet kwalijk, dat hoort zo In ieder geval, nog een 5-tal weken doorwerken en dan staan we al heel ver met de leerstof van dit jaar. Na pasen zal een vervanger de restjes dan wel geven. Ik hoop natuurlijk nog voor het einde van het schooljaar terug te zijn, en de laatstejaars uit te wuiven voor hun verdere avonturen in universiteiten allerhande. Alhoewel, voorlopig nog geen toekomstplannen, na 25 maart misschien weer wel.
Gisteren had ik alweer een grondig gesprek in de goed-geöliede machine Gasthuisberg, qua alliteratie kan dat al tellen. Na wat wachten in de wachtzaal werd ik binnengeroepen door een lachende verpleegster, ze had duidelijk plezier. Maar hoe was dat zo gekomen? Wel 10 minuten eerder had ik een vragenlijst van vier bladzijden moeten invullen. Zinvolle maar ook minder zinvolle vragen waren mij toebedeeld. Het begon al met "de naam van de operatie die u ondergaat?". Mijn echtgenote, die me alweer lieftallig vergezelde, had bedenkingen bij mijn antwoord "Operatie verwijder teletummy". Een paar vragen later wilde men van mij weten of mijn mondopening voldoende groot is. Wel, in bepaalde situaties kan die de allures van Kermit de kikker aannemen, dus ook daar weer een affirmatief antwoord. Maar vervolgens de eerste probleemvraag op het grote anesthetie-examen: "heeft u een latex-allergie?". Na diep nadenken heb ik in alle eerlijkheid geantwoord dat ik het niet wist, mijn vrouw heeft zo geen latex-pakje. De andere vragen waren niet erg moeilijk, op die ene na: "gebruikt u andere genotsmiddelen?". Ik had voorheen al geantwoord dat ik niet rookte, noch dronk, maar wat viel er nu nog onder de categorie "andere genotsmiddelen"? Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar ik heb alweer neen geantwoord, want ik heb nog nooit een bordeel bezocht. Tot slot wilde men van mij weten: " heeft u nog iets anders te vermelden?". Mijn antwoord, volledig in valentijnssfeer: "ik zie mijn vrouw heel graag". Dat was het dus dat de verpleegsters zo had doen lachen, ze lazen zoiets ook af en toe wel graag, zei ze bijna verontschuldigend. O ja, ze moesten dat van de latex-allergie enkel weten omdat ik na de operatie een tijdje vloeibaar voedsel krijg via een maagsonde, dat darmpje bevat immers latex. Tot zover uw en mijn verpleegsterfantasieën. Mijn vrouw, ook verpleegkundige trouwens , vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Gisteren dus 38 geworden en vandaag voel ik absoluut dat ik ouder ben, komt dat door dat getal of door het feestje van gisteren, of teletummy die zich roert, daar durf ik mij niet over uitspreken. In ieder geval, sinds ze in de USA gehoord hebben van mijn verjaardag gisteren, noemen ze het ginder ook al "Super Tuesday", merci he mannen! Ik heb van mijn bezoekers van gisterenavond ook een hele geruststelling gekregen. Zelfs als ik na de operatie niet goed meer moest kunnen slikken, gaan zij ervoor zorgen dat ik intraveneus kasteelbier krijg toegediend. Zelfs in comateuze toestand wordt dat ongetwijfeld plezant. Maar veel valt er vandaag niet meer toe te dienen, mijn genodigden hebben gisteren enkel leeggoed achtergelaten, een paar plooiboxen leeggoedflesjes kasteelbier is het enige wat rest, naast wat achtergebleven lingerie in het zwembad. Dat laatste was een grapje natuurlijk, die lingerie lag niet in het zwembad, ik heb immers geen zwembad . In ieder geval, ik moet alweer op pad om Jef Colruyt te sponsoren, want de rest van de week valt hier ongetwijfeld nog een heel "zooitje ongeregeld" binnen, waarschijnlijk zijn ook zij niet de rasliefhebbers van gewoon bronwater (heb ik dat eigenlijk wel in huis?). U bent met zijn allen van harte welkom, als ik er ben ontvang ik u graag. Het enige waar ik nog voldoende voorraad van heb na gisteren is .... fruitsap. Slechts 1 fles is aangeroerd en dan nog om cocktails te bereiden voor de dames. Hoe dan ook op naar volgend jaar, de race naar Super Monday...
aheum, aheum, aheum....aan allen die nog eens op mijn blog terechtkomen: Proficiat, aan allen die hier niet terechtkomen: ook proficiat. Nog één nachtje slapen en ik word zowaar 38 jaar jong. En dat we nog eens gaan feesten, zeker weten. Want sinds de diagnose van net voor nieuwjaar beseft een mens als geen ander dat je leuke dingen niet mag uitstellen. Vandaar: olé groot feest, veel drank, lekkere hapjes. Morgen voor mijn naaste familie, de rest van de week iedereen altijd welkom. Spring eens binnen en laat u verwennen met de geneugden des levens, van een blond paterke tot een schots specialiteitje, of gewoon een fruitsapke, ik heb alles in huis gehaald. Colruyt was de handelaar die er beter van geworden is. Dus als u morgen alweer aandelen L'oréal wil dumpen, Colruyt staat nu best aan de aankoopzijde van uw balansen. In ieder geval voorlopig gaat alles goed met mij op een paar kleine ongemakjes na, die dan ook steeds vaker voorkomen. Af en toe lijkt het immers te bliksemen in mijn gezicht, als weer eens de aangezichtszenuw getriggerd wordt door teletummy. Ik val trouwens van de ene verbazing in de andere. Een leerlinge van mijn derde jaar chemie vertelt me gisteren dat ze familie van me is, en vandaag hoor ik dat ze zomaar eventjes een internationaal toptalent in tennis is. Wel Dorien, als ik na de operatie nog kan roepen kom ik eens supporteren, tenminste als het niet in Rusland is dat je speelt. Maar ik ben bereid mij volledig op te offeren om mee te gaan supporteren in oorden als Curaçao, Domenicaanse republiek, Tenerife, Thailand, Mallorca, Cuba, Jamaica, Hawai, Ibiza, Gran Canaria, Zuid-Afrika en andere leuke dingen uit de Jetair brochure. Alleen voor uw tornooien in Kenia, Afghanistan, Irak en de Gazah-strook zorg ik waarschijnlijk voor een doktersbriefje. Ik weet trouwens niet of een tennistornooi in Afghanistan verplicht met burka moet gespeeld worden?, ik zou er als toeschouwer niet veel aan hebben sowiewo. In alle geval ik ga nog even genieten van mijn laatste dag als 37 jarige jongeling, morgen gaat alles weer wat stroever en strammer waarschijnlijk. Vol dankbaarheid voor de afgelopen 37 jaar van leven, vaak dag en nacht, groet ik u en tot aan de volgende blogconversatie. Cheers, ik ga alvast wat drankjes voor morgen voorproeven.
. Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat. 
.
Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd 
Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig!
. Zoals de professor trouwens herhaalde, de foto's blijven het vermoeden van een niet kwaadaardige tumor geven, maar zolang de biopsie daar geen uitsluitsel over heeft gegeven, blijft het doemscenario ook mogelijk. 
