Na de helse nacht volgde er nu een vrij goede nachtrust. Alleen rond halfdrie vannacht heb ik extra pijnstillers gekregen, waarna ik terug heb doorgeslapen tot half zeven vanmorgen. Dat deed dus deugd want vanmorgen voelde ik me goed, vanmiddag gaat het weer wat minder, maar de pijn is draaglijk. Mijn echtgenote runt ondertussen als een perfecte manager al de zaken waar we mee bezig zijn. Moest ze nu ook nog iets van scheikunde afweten kon ik hier gewoon weken blijven rusten . Dank u ook Dr. Litière voor uw berichtje, het was u die al snel de diagnose stelde en me doorstuurde naar de goede zorgen van een topprofessor. Prof Schoenaers heeft inderdaad, samen met de neurologen blijkbaar een huzarenstukje uitgehaald. Uitgehaald is hier trouwens geen flauwe woordspeling . Ik denk dat ik woensdag al stillaan mag denken aan een terugkeer naar Oplinter en het dagelijkse leven. Gaat er iets veranderen? Ja wellicht, wat minder tijd spenderen aan werken en meer genieten van het leven met vrouw en kindjes. Dit jaar is zij 10 jaar getrouwd met mij, zoiets moet je toch maar kunnen volhouden (ook al is ze nu aan het morren dat ik dit schrijf ). We gaan dat vieren om te beginnen, we gaan ook reizen, genieten,..... Niets zal nog op de wachtrij gezet worden. U bent dus gewaarschuwd: Oplinter wordt een feestdorp, als het dat al niet was natuurlijk. Ooit zei André Vanparijs, een mede-inwoner van mijn dorp, op een vergadering ter voorbereiding van de feestelijkheden van 850 jaar Oplinter: "We gaan er geen braspartij van maken, maar er kort tegen af". Het bleken toen al profetische woorden te zijn. U weet bij deze waar u voor staat de komende jaren als u op de hoek van Oplintersesteenweg en Huiskensstraat passeert. Schol op de herwonnen toekomst,
Hoe goed ik me de dag na de operatie voelde, zo slecht ging het vannacht. Ik dacht even da ik de ochtend niet ging halen, koortsaanvallen, slijmen, opzwellend weefsel van de operatie enz., ik heb het allemaal gehad.. Maar het ergste is nu wel achter de rug denk ik. Nog versuft van de medicatie maar ik ben wel al verlost van de vele slangetjes die uit mijn hoofd kwamen, want ook dat was niet ideaal om rustig te slapen. Mijn vrouwke is bij mij en dat geneest natuurlijk altijd wat sneller dan. Dinsdag waarschijnlijk mag ik al terug naar huis zei de dokter. Een 4 tal weken later hoop ik terug te gaan werken, zonder gevoel aan de linkerkant, maar na verloop van maanden zou dat zich een stuk herstellen. Het meest last heb ik met de tong die niet echt mee wil, ik heb er zonder te weten al een paar keer op gebeten. Straks komen ook mijn kleine prinsesjes nog eens langs en dan leef ik al helemaal terug op. Een glimlach van hun doet meer dan een hele doos pillen. We zijn nu duidelijk terug op de goeie weg, gisteren was het nog meer de schijn hoog houden, nu ben ik gewoon eerlijk. Groetjes en dank aan de lieve verpleegeenheid 450, Andy vanuit Gasthuisberg
Ziezo ik ben terug redelijk bij mijn positieven, heb hier een internetaansluiting te pakken gekregen en dus vanaf nu een dagelijks berichtje vanop het ziekbed. Ze hebben zoals eerder gezegd inderdaad ook het kaaksbeen doorgezaagd. De gevoelszenuw heeft er duidelijk moeten aan geloven, de onderlip , linkerkaak en -oor zijn compleet gevoelloos. Maar dat was natuurlijk het minst erge wat er kon gebeuren. Binnen X aantal maanden neemt de rechterkant dat trouwens voor een stuk over. Ook de smaak is verdwenen uit de tong, geen schuldgevoelens dus ùmeer als ik "per ongeluk" andere vrouwen kus . Ik ben weer volledig fan van hotel Gasthuisberg, prima verzorging van de lieve verpleegstertjes. Ze kenden me hier trouwens al toen ik hier woensdag binnenwandelde, er werkt hier een verpleegster van Oplinter en dus was iedereen ook op de hoogte van deze blog. Best een raar gevoel te weten dat ook Dokter Didgar de blog heeft gevolgd Haar man had tijdens haar vakantie geeist dat ze mij uit het hoofd zette, maar toen ze op het vliegtuig de krant opendeed stond mijn verhaal (en ook een beetje het hare) erin. Dat artikel heeft blijkbaar in alle internationale edities gestaan want ook in Finland was het al gelezen geweest. Ik heb dus een operatie achter de rug van kwart na 7 's ochtends en omstreeks halfelf 's avonds was ik terug op de kamer, dat vreet aan een mens natuurlijk. Gisterenavond kwamen er wel een 5-tal slangetjes uit mijn lijf maar daar zijn er al enkele van verwijderd, alleen baxter, pijnmedicatie en een drainage hinderen nog de bewegingsvrijheid. Nu moet ik alweer nuchter blijven want om 16u40 komt men mij alweer halen voor een nieuwe scan. De biopsie heeft ondertussen al aangetoond dat het goedaardig was dus hoef ik niet meer te vrezen voor de toekomst. Integendeel, we leven weer op hoop op een rustige ouwe dag met mijn lieftallig vrouwke en 2 schattige dochtertjes.
PS Het eten is heel lekker, alleen spijtig dat ik nog altijd nuchter moet blijven en alleen baxters suikerwater krijg
Jawel na 9 lange bange uren was de operatie eindelijk gedaan. Rond 11uur belde ik eens als alles goed verliep, maar de verpleegstertjes wisten niks te vertellen. Bel binnen 2 uurtjes nog eens terug kreeg ik te horen. En zo ging de namiddag verder. Ik heb uren gehuild omdat ik schrik had om "mijne Andy" te verliezen. Maar om 16u kreeg ik het verlossende nieuws dat de operatie geslaagd was en ik hem om 19.45u even mocht zien. Wat een opluchting was dat, we hebben hier (de kindjes en ik) samen gehuild. Anke heeft zelfs papa zijn foto mee naar oma, dan was hij toch wel bij haar, hoe lief he. Toen ik in het ziekenhuis kwam moest ik een groene schort en een mutske opzetten, niet echt sexy om naar je ventje mee te gaan. Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd .. Morgen hebben we nieuws van de dokter maar volgens mij zal dat ook positief zijn. Hij zag er zo goed uit. Ik ga eens goed slapen ze en morgen middag terug naar mijn schatteke.
Ziezo mijn eerste uurtjes ziekenhuis zitten er al op. Het galgemaal betrof kipcocktail en een boterhammetje, geheel via roomservice op naam bezorgd. Zonet afscheid genomen van mijn 2 prinsesjes, dat was echt toch wel een zwaar moment . Mijn buurman, een west- vlaming is herstelende van een infectie, die ervoor zorgde dat hij een 3-tal weken op sterven na dood is geweest. Mijn lieftallig vrouwtje ( tikt dit eerste berichtje vanuit leuven, want zoals al gesteld is internet niet beschikbaar buiten onze driehoek) Morgenvroeg om 7.15u komt de slager van dienst me halen, rond 17u zou ik terug op de kamer zijn. Vanaf dan weten we wat nog in de lijn van verwachtingen kan gezet worden. Dokter Didgar is ook al langs geweest, ik heb na de affaire van gasthuisberg een week in haar hoofd gezeten zei ze. Leuk gevoel, morgen mag zij ook in het mijne graven. Haar man had zelfs gezegd dat ze niet meer aan mij mocht denken, en dan sloeg ze de krant open waar een artikel in stond over.....mij, en natuurlijk over deze blog, en de sexy fuck me boots, en de mevrouw uit Teheran.
Morgen dus tijd om binnen te gaan in gasthuisberg, zodat ze overmorgen kunnen beginnen aan de definitieve uitroeiing van tummy. Vermits de operatie uren duurt en ook nadien men mij wat laat slapen wordt dat waarschijnlijk mijn langste dutje sinds mensenheugenis; Als ik dan nog niet uitgerust ga zijn ga ik het nooit meer zijn. Het is trouwens nodig dat ik wat kan rusten want Tropical Decorations hield in extremis nog een zeer drukke opendeurdag en gisteren en vandaag zijn we dan ook al die palmbomen en olijven nog moeten gaan leveren. Geen tijd dus om te piekeren over de naderende ingreep. Een paar vrienden gingen een goei fles meebrengen voor na de operatie. Nu ben ik niet zeker als men in een ziekenhuis apprecieert dat ik direct intraveneus sterke drank krijg toegediend via de baxter. Ik ben eigenlijk al benieuwd wie mijn buur wordt in het ziekenhuis, hopelijk niet een oude brompot want dat zou gaan vonken geven. Vandaag heb ik dan afscheid genomen van mijn teerbeminde studenten, of liever omgekeerd. Met een smoesje werd ik naar de feestzaal gelokt waar ik ontvangen werd door alle laatstejaars. Het deed me echt wat. Ik ben de laatste tijd al wat emotioneler en dan dergelijke ontvangst, amai. In ieder geval moet ik nu een kamer vragen met minstens 7 muren, om ze al direct allemaal vol te hangen met alle kaartjes en gehandtekende wensen van mijn studenten. En als ik dan toch moet moeilijk doen, liefst ook nog een yacuzzi en zicht op zee voor die kamer. Dat is toch de minste compensatie voor het eerder uitstel van de operatie. O ja, doe voor mij ook maar een minibar en een extra verpleegster voor room service en we spreken niet meer over het "misverstand" Nu al die luxe is natuurlijk niet echt nodig, we kunnen immers onze afkomst niet loochenen. Tienen maakt immers deel uit van de marginale driehoek, zoals men in Leuven de driehoek Tienen-Diest -Aarschot noemt. Maar beste prof, doe toch maar uw best tijdens de operatie, want u moest eens weten wat een legertje er klaar staat om vanuit de driehoek aan te vallen . Indien ik in Leuven niet over een internetconnectie beschik, ik weet immers niet of dergelijke technologie al beschikbaar is buiten de marginale driehoek, en u toch op de hoogte wil blijven, neem dan gerust contact op met Lies. Ze krijgt ook mijn GSM in bewaring, mailen kan ook altijd. En hopelijk kan ik het zo snel mogelijk zelf vertellen hoe goed het allemaal verloepn is. We leven op hoop... In het andere geval, bij een minder goeie afloop alvast bedankt voor de schitterende tijd die ik de afgelopen 38 jaar heb gekend.
.
. Ik denk dat ik woensdag al stillaan mag denken aan een terugkeer naar Oplinter en het dagelijkse leven. Gaat er iets veranderen? Ja wellicht, wat minder tijd spenderen aan werken en meer genieten van het leven met vrouw en kindjes. Dit jaar is zij 10 jaar getrouwd met mij, zoiets moet je toch maar kunnen volhouden (ook al is ze nu aan het morren dat ik dit schrijf 
Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd 
