Morgen dus tijd om binnen te gaan in gasthuisberg, zodat ze overmorgen kunnen beginnen aan de definitieve uitroeiing van tummy. Vermits de operatie uren duurt en ook nadien men mij wat laat slapen wordt dat waarschijnlijk mijn langste dutje sinds mensenheugenis; Als ik dan nog niet uitgerust ga zijn ga ik het nooit meer zijn. Het is trouwens nodig dat ik wat kan rusten want Tropical Decorations hield in extremis nog een zeer drukke opendeurdag en gisteren en vandaag zijn we dan ook al die palmbomen en olijven nog moeten gaan leveren. Geen tijd dus om te piekeren over de naderende ingreep. Een paar vrienden gingen een goei fles meebrengen voor na de operatie. Nu ben ik niet zeker als men in een ziekenhuis apprecieert dat ik direct intraveneus sterke drank krijg toegediend via de baxter. Ik ben eigenlijk al benieuwd wie mijn buur wordt in het ziekenhuis, hopelijk niet een oude brompot want dat zou gaan vonken geven. Vandaag heb ik dan afscheid genomen van mijn teerbeminde studenten, of liever omgekeerd. Met een smoesje werd ik naar de feestzaal gelokt waar ik ontvangen werd door alle laatstejaars. Het deed me echt wat. Ik ben de laatste tijd al wat emotioneler en dan dergelijke ontvangst, amai. In ieder geval moet ik nu een kamer vragen met minstens 7 muren, om ze al direct allemaal vol te hangen met alle kaartjes en gehandtekende wensen van mijn studenten. En als ik dan toch moet moeilijk doen, liefst ook nog een yacuzzi en zicht op zee voor die kamer. Dat is toch de minste compensatie voor het eerder uitstel van de operatie. O ja, doe voor mij ook maar een minibar en een extra verpleegster voor room service en we spreken niet meer over het "misverstand" Nu al die luxe is natuurlijk niet echt nodig, we kunnen immers onze afkomst niet loochenen. Tienen maakt immers deel uit van de marginale driehoek, zoals men in Leuven de driehoek Tienen-Diest -Aarschot noemt. Maar beste prof, doe toch maar uw best tijdens de operatie, want u moest eens weten wat een legertje er klaar staat om vanuit de driehoek aan te vallen . Indien ik in Leuven niet over een internetconnectie beschik, ik weet immers niet of dergelijke technologie al beschikbaar is buiten de marginale driehoek, en u toch op de hoogte wil blijven, neem dan gerust contact op met Lies. Ze krijgt ook mijn GSM in bewaring, mailen kan ook altijd. En hopelijk kan ik het zo snel mogelijk zelf vertellen hoe goed het allemaal verloepn is. We leven op hoop... In het andere geval, bij een minder goeie afloop alvast bedankt voor de schitterende tijd die ik de afgelopen 38 jaar heb gekend.
We zijn alweer maar 5 dagen meer verwijderd van de operatie. Vandaag nog een telefoontje gehad van Gasthuisberg met de ultieme bevestiging: "neen dat durven we geen tweede keer herzetten". Waarschijnlijk hebben ze ook deze blog gelezen en vrezen ze voor een apocalypse, volkomen terecht trouwens In ieder geval relativeer ik alles, ik heb vandaag een berichtje gehad over een 8 jarig kind dat ook met een hersentumor kampte, met uitzaaiingen. Het jongetje is ondertussen goed hersteld maar het lezen van zijn verhaal heeft me toch doen nadenken. Ik heb tenminste al 38 jaar de kans gehad hard te leven, vaak dag en nacht, dus ben ik eigenlijk al 76 Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig! Nog één berichtje zal ik toevoegen voor komende woensdag, donderdag is het dan cursus snit en naad voor dokters en verplegers in Gasthuisberg , en tegen dat ik terug wakker ben en kan zal het alvast eind volgende week zijn. Tot volgende week.
Ziezo, we weten weer waar we aan toe zijn. De nieuwe datum staat weer vast: 17 april mogen een paar beenhouwers hun lusten bod vieren op mijn hoofd. Daags voordien 16 april dus moet ik naar het ziekenhuis om al wat tot rust te komen, zoals ze dat omschrijven. Ik zie niet goed in hoe men tot rust komt de dag voor een dergelijke ingreep, tenzij men mij dan al platspuit met allerlei middeltjes. Hopelijk wordt het geen deadline in de echte betekenis van het woord. In ieder geval komt er zo een einde aan de soap van Gasthuisberg, ik hoop dat er nu geen tweede reeks aankomt wegens goeie kijkcijfers . 16 april is een woensdag, dus nog anderhalve week les geven. Jawel beste laatstejaars, nog 4 uur afzien met redoxreaties, kunststoffen en aromatische koolwaterstoffen. Als tegenprestatie voor de soap Gasthuisberg eis ik van de profs ginder nu een perfecte operatie, zonder bijwerkingen en nare bijverschijnselen. Maar ik ben er van overtuigd dat dat allemaal wel goedkomt. Tot de volgende.
Ze hadden me "kwaai" gekregen. Heel even heb ik met het idee rondgelopen me terug te trekken in een grot en dan regelmatig dreigende videoboodschappen naar de plaatselijke Al ROBeera TV te sturen, waarbij Allah's onheil over Gasthuisberg zou neerdalen. Maar sinds de professor Schoenaers me in hoogsteigen persoon en in alle rust de situatie heeft uitgelegd, kan ik het allemaal wat verteren. De grotten van Han zouden mijn uitvalsbasis kunnen geweest zijn, dat werden dan de grotten van Handy. In ieder geval, binnen een week of 2, 3 zal de ingreep dus plaatsvinden en dus was het allemaal nog een klein uitstel van "executie". Alsof men iemand in een Texaanse death row 2 weken op de elektrische stoel laat plaatsnemen alvorens er 380V aan te leggen, even zenuwslopend in alle geval. Maar ja missen is menselijk en ik ben vergevingsgezind. Verpleegstertjes kunnen ook missen. Ik kan ook moeilijk anders, als ik te hard roep gaan zij misschien ook harder snijden nadien . Zoals de professor trouwens herhaalde, de foto's blijven het vermoeden van een niet kwaadaardige tumor geven, maar zolang de biopsie daar geen uitsluitsel over heeft gegeven, blijft het doemscenario ook mogelijk. Ondertussen heb ik basisregel 1 uit de geneeskunde volledig gesnapt: Als iemand zegt dat "het voor je eigen goed is", dan volgt er meestal iets wat je niet leuk gaat vinden. Voordeel van deze hele mismeestering is natuurlijk dat de Mevrouw uit Teheran ook terug uit vakantie is dan, dat slaapt altijd nog iets beter onder narcose Wie over een gezond telvermogen beschikt, weet dus ook dat ik ook na de paasvakantie nog 1, misschien zelfs 2 weken extra les Chemie/informatica geef. Het afscheidsfeestje was dus een avant-premiére . Ik heb nu onverwachts dus nog meer dan een week vakantie. En vooraleer de staatsveiligheid mij op een zwarte lijst zet, ik ben echt wel een volgzame Vlaming, helemaal geen aanhanger van vreemde terroristische organisaties. Vanuit de Afgaans-Oplinterse grotten groet ik u, leider van Al Kwaaida . Tot de volgende
"Het is toch godgeklaagd" om het met de woorden van Van Rossem te zeggen. Vrijdagmiddag kreeg ik droogweg een telefoontje van gasthuisberg dat de operatie uitgesteld dient te worden omdat de prof "verhinderd" is. Tot zover mijn eerder oordeel over een goed-geoliede machine Gasthuisberg, ik denk nu eerder dat er eentje frituurolie heeft gebruikt, of wat afval van vetsmelter Verkest. De prof is verhinderd? Als hij ziek zou geweest zijn zou ik het meteen begrepen hebben, ik heb ook liever niet dat hij niest terwijl hij een minuut eerder mijn hoofd heeft opengesneden. Maar een paar telefoontjes naar gasthuisberg hebben mij eigenlijk doen begrijpen dat er een administratieve fout is gebeurd bij de communicatie tussen de neuroloog en de plastische chirurg. In ieder geval, morgen ga ik dus niet naar de kliniek, ik krijg letterlijk uitstel van executie. Wanneer dan wel, dat krijg ik dan dinsdag te horen. Als ze dat nu 2 dagen uitstellen kan ik dat begrijpen, als ze me echter zeggen dat het eind juni wordt gaat het ziekenhuis te klein zijn. Aan alle stageairs en verpleegstertjes die er werken: neem dinsdag alvast verlof als u de ravage niet wilt meemaken dan. Droogweg werd mij vrijdag gezegd: u kan eventueel wel nog naar Genk, dan sturen we alles door. Alsof ik er op gebrand ben om even terug alle diensten ginder in Genk te doorlopen. Trouwens, ik heb het er al over gehad dat Limburgers vaak trager zijn, de operatie ginder zou misschien geen 10 maar 20 uur in beslag kunnen nemen. Wat nu dus? Kortweg dinsdagmorgen als de dames en heren die de fout gemaakt hebben er terug zijn, ga ik niet bellen, maar hen even een bezoekje brengen, en vragen met wiens leven ze denken te moeten spelen. Wil ik dan graag zo snel mogelijk aan flarden gesneden worden? In de gegeven omstandigheden wel. In ieder geval, als u dinsdagmorgen een kleine tsunami door de Dijle ziet gaan of lichte trillingen voelt tot 9 op Richter's schaal, weet dan dat Gasthuisberg vanaf dan waarschijnlijk allerminst nog iets met een berg te maken heeft, tenzij een berg puin. Ik ben niet snel boos maar..... tot dinsdag.
Wat een drukte. Een weekend achter de rug met amper een paar uur slaap op 3 dagen; Dat is niet bepaald rustig toeleven naar een zware ingreep. Maar het leven van een leerkracht is dus zwaar. Het was afgelopen weekend dan ook X-Ostomos van onze laatstejaarsstudenten, de fuif die hun laatste 100 dagen viert. Daarnaast moesten er nog een 2-tal jobs gedaan worden voor Tropical Decorations, te Sint-Truiden en in de Nekkerhal te Mechelen. Maar we hebben dus alweer alles overleeft. Niet dat ik op school wat kan uitrusten, want ook daar heerst een drukte van je welste. En ook mijn volgende weekend is er geen om slaap in te halen: Hakendover kermis biedt zich immers aan, alsook de sjamajeefuif van chiro Neerlinter Het is allemaal wat te druk om goed te zijn. Want de laatste loodjes wegen spreekwoordelijk het zwaarst. Maar we klagen niet, ik heb beloofd aan mijn studenten les te geven tot de paasvakantie en dat doen we dus ook. En voor diegenen die dit lezen, ja hoor ook de laatste les kan u nog een toets voorgeschoteld krijgen (niet waar zesdejaars?). Als het nu gaat over bufferoplossingen, redoxreacties, oplosbaarheidsproducten of keto-enol tautomerie, het is en blijft allemaal belangrijk voor de verdere studies. In ieder geval heb ik nog steeds een goed oog in de afloop van de hele operatie, en in het andere geval: bloemen noch kransen aub , drink eerder een goei pintje op mijn "gezondheid". In ieder geval mijn volgende dagboekberichtje zal pas na de operatie verschijnen, dus hoe sneller dat is, hoe beter ik het er eigenlijk heb vanaf gebracht. Hopelijk dus tot volgende week al vroeg...
Ik denk dat ik maar eens een artikeltje zet in de streekkrant binnenkort, zodat ik iemand vind die ook het type tummy heeft dat ik heb, waarmee ik dan wat kan kletsen. Dat zoekertje zou dan luiden als volgt: "Gezocht: persoon met grote cystische massa hypointens op T1 en hyperintens op T2 met perifere contrastcaptatie, gelocaliseerd in de linker masticator ruimte, reikend tot de carotis interna posterieur met verdringing van de parapharyngeale ruimte aan mediale zijde, anterieur reikend in de retromaxillaire ruimte tot de posterieure wand van het maxillaire anterum met verdringing van de pterygoidspieren en destructie van de anteromediale rand van de ala major van het os sfenoidale met verdringing van de temporaal lob links, de laterale wand van de linker sinus sfenoidalis en discrete infiltratie in de posterieure ethmoidale cel, destructie van het foramen ovale en spinosum en verdringing van van het horizontale petreuze deel van de arteria carotis interna, reikend tot in de sinus cavernosus. Afmetingen 5,4 cm craniocaudaal, 4,7 cm transversaal." Lotgevallen kunnen contact opnemen met mij, gegevens bekend bij de redactie Dit is zo wat de brief die ik vandaag in de bus kreeg van de Mevrouw uit Teheran. Ze heeft me op de hoogte willen brengen van wat ik nu exact heb, ik weet niet of ik nu iets meer weet, ik stel voor om het ding gewoon zoals voorheen "Tummy" te heten. Voor de twee weken dat hij nog heeft alvorens men hem versnijdt, mag dat troetelnaampje de lading blijven dekken. Vandaag kreeg ik ook een paar vragen van een bevallige journaliste van het laatste nieuws over de manier waarop mijn studenten er mee omgaan. Wel ik ga ze via deze weg meteen rechtstreeks stellen, reageer gewoon met uw antwoorden beste leergierige wetenschappers in spe: Wat vinden jullie van de blog? En de manier waarop ik vertel over 'tummy'?
Nog 2 weken dus als leraar chemie, en hopelijk na de paasvakantie terug zicht op beterschap. Morgen krijg ik alvast bezoek van een paar vrienden, ook dat zal zeker leuk worden. En het mag nog eens gezegd worden: ik heb een fantastische en liefhebbende en zorgzame echtgenote. Alweer tot de volgende, ik wens u allen een goede gezondheid!
wat een week! Gisteren deden we met de laatstejaars mee aan de wetenschapsquiz aan de universiteit van Diepenbeek. De hoofdprijs was een reis voor drie personen naar Valencia. Die prijs zouden onze bollebozen, geselecteerd uit een clubje hogerbegaafden en gesteund door een schare knappe toekomstige deelnemers, even met groot gemak mee naar Tienen nemen. De valiezen stonden al klaar eigenlijk, het badpak was al gestreken, de badslippers al ingevet. Bij aankomst werd onze zegezekerheid nog groter. De tegenstand bestond, op Aarschot na, allemaal uit Limburgse scholen. En u weet wat ze van limburgers zeggen Maar... het is even anders gelopen. Die limburgers hebben ons team het nakijken gegeven. De verklaring van onze quizers: de vragen waren niet wetenschappelijk genoeg. En eigenlijk hadden ze gelijk. Vragen als " hoeveel kilogram huid verliest een mens gedurende zijn leven", of " wordt onze aarde zwaarder, lichter of blijft het gewicht gelijk", nodigen echt wel uit tot gokwerk. En daar zijn limburgers dus sterker in. Het is toch geen schande om die kwis niet te winnen, net zo min als het een schande is om niet bij de eerste 3 te eindigen, het is ook geen schande om niet bij de eerste 10 te horen, of de eerste 15, of...; In alle geval deelnemen is belangrijker dan winnen (zegt men toch) en een reis te voet naar Scherpenheuvel kan ook leuk zijn. Vandaag dan: lesgeven tot 14u en dan snel naar Lichtaart waar we vandaag zo maar eventjes 52 reuze palmbomen hebben geplaatst in Bobbejaanland. Een hele prestatie voor een jong bedrijfje als Tropical Decorations, we horen nu al bij de grote jongens in de sector. U ziet, in mijn laatste weken voor de operatie nog erg actief op vele fronten, ook al valt het mij zwaarder en zwaarder....
Velen onder u weten dat ik naast mijn job als leeraar in het atheneum te Tienen ook nog wat bedrijfjes draaiende houd. 3C3D is een engineeringbedrijfje dat ik nog steeds run, met 3D Computer Aided Design opleidingen aan de nijverheid. Daarnaast natuurlijk ook Tropical Decorations, een bedrijf dat mijn echtgenote en ik samen sinds 3 jaar met veel succes uitbouw. Ooit vertelde de directeur sales bij EDS me dat ik in staat was om zand aan een arabier in de woestijn te verkopen. Wel met tropical Decorations hebben we het gepresteerd om Spaanse palmbomen te verkopen aan Bobbejaanland, nu in handen van het Spaanse "Parques Reunidos". Een deal die ons trouwens echt op de sporen zet, nu donderdag leveren we een 60-tal grote palmen voor de nieuwe attracties in het park. Alle info op www.bobbejaanland.be. Vandaar, aan iedereen die het mocht interesseren, we hebben een camionette (zo goed als nieuw zoals dat heet) te koop, want we hebben een vrachtwagen gekocht. Tot zover de verkoopspraatjes, mijn gezondheid nu. Ook al laat ik er niet veel van merken, het gaat niet goed met mij. Een bronchitis heeft me de afgelopen week al veel pijn bezorgd, bij elke hoestbui word ik immer duizelig en zijn pijnscheuten in het hoofd mijn deel. In andere omstandigheden was het gewoon de hoestbui, bij mij levert dat dus wat extra drukproblemen in het hoofd op blijkbaar. Ik wijk hoe langer hoe meer ook wat van de rechte lijn af, niet van dronkenschap zoals in de studententijd, maar tummy wil naar 1 kant als ik naar de andere wil. Nog 4 weken scheiden mij van de scheiding, de scheiding van tummy en de rest van mij. Dat worden zoals het er nu uitziet nog 4 zware weken, toch wil ik proberen om tot de paasvakantie blijven les te geven. Morgen alvast weer een uitstapje: met de zesdejaars wetenschappers naar de universiteit in Diepenbeek voor de wetenschapsquiz, hoofdprijs is een reisje naar Valencia, pak de koffers alvast...
Joehoe, ik ben gepromoveerd. Eén van deze blogberichten werd integraal gepubliceerd in de schoolkrant. Het doet me wat terugdenken aan mijn schooltijd, ook toen schreef ik onder het pseudoniem "Gukke de verschrikkelijke" in ons studententijdschrift. Meestal ging het over onzin, dus in dat opzicht ben ik niet veranderd. Misschien is het een goeie uitlaatklep om zin en onzin af te wisselen. Ik vertrek zo dadelijk voor een vergadering met het jeugdbeleid in Tienen, waar we het gaan hebben over evenementenhal Houtemveld, en hoe we die kunnen verbeteren zodat de fuiven die er doorgaan nog leuker worden. Mijn waslijstje met wensen heeft de allures van een WC-rol, ik ben benieuwd waar men oren naar gaat hebben.
Nog een 5-tal weken alvorens men in Leuven de messen mag scherpen. Het wordt nu echt wel aftellen. Gisteren draaide men op de radio "The final countdown", een hit van Europe uit de eighties, laat het voor één keer geen voorteken zijn. Dan liever mijn nieuw lijflied "Insane in the brain" van Cypress Hill. Ik heb weer een heel druk weekend achter de rug: oudleerlingenreünie op zaterdag, grieperig thuis gekomen, en dan tapper van dienst op het pannekoekenfeest van het schooltje van mijn dochtertjes. Gelukkig had ik mijn lessen reeds voorbereid vanmorgen, want we hebben wel plannen. Vooral de derdejaars zijn morgen niet helemaal veilig op de eerste rij, ze zouden wel eens zwarte sneeuw kunnen zien in het labo, letterlijk dan. Maar ook de "piratten" die we gaan maken zullen de jongens zeker interesseren. Ik heb zeer fijne collega's en vooral R. Degroot is een ware steun voor mij, naast de talrijke nota's die meneer Robijns mij heeft achtergelaten. Als ik ooit nog iets kan terugdoen voor deze supertoffe mensen, ik zal het zeker niet laten. Ik ga waarschijnlijk de rest van mijn werkdagen in het atheneum doorbrengen, niet alleen omdat ik het graag doe, gewoon ook omdat de mogelijkheid bestaat en ik voor geen geld nog mijn studentjes wil missen. Wat niet wegneemt dat er weeral meerdere toetsen gegeven worden morgen, neem het mij niet kwalijk, dat hoort zo In ieder geval, nog een 5-tal weken doorwerken en dan staan we al heel ver met de leerstof van dit jaar. Na pasen zal een vervanger de restjes dan wel geven. Ik hoop natuurlijk nog voor het einde van het schooljaar terug te zijn, en de laatstejaars uit te wuiven voor hun verdere avonturen in universiteiten allerhande. Alhoewel, voorlopig nog geen toekomstplannen, na 25 maart misschien weer wel.
Gisteren had ik alweer een grondig gesprek in de goed-geöliede machine Gasthuisberg, qua alliteratie kan dat al tellen. Na wat wachten in de wachtzaal werd ik binnengeroepen door een lachende verpleegster, ze had duidelijk plezier. Maar hoe was dat zo gekomen? Wel 10 minuten eerder had ik een vragenlijst van vier bladzijden moeten invullen. Zinvolle maar ook minder zinvolle vragen waren mij toebedeeld. Het begon al met "de naam van de operatie die u ondergaat?". Mijn echtgenote, die me alweer lieftallig vergezelde, had bedenkingen bij mijn antwoord "Operatie verwijder teletummy". Een paar vragen later wilde men van mij weten of mijn mondopening voldoende groot is. Wel, in bepaalde situaties kan die de allures van Kermit de kikker aannemen, dus ook daar weer een affirmatief antwoord. Maar vervolgens de eerste probleemvraag op het grote anesthetie-examen: "heeft u een latex-allergie?". Na diep nadenken heb ik in alle eerlijkheid geantwoord dat ik het niet wist, mijn vrouw heeft zo geen latex-pakje. De andere vragen waren niet erg moeilijk, op die ene na: "gebruikt u andere genotsmiddelen?". Ik had voorheen al geantwoord dat ik niet rookte, noch dronk, maar wat viel er nu nog onder de categorie "andere genotsmiddelen"? Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar ik heb alweer neen geantwoord, want ik heb nog nooit een bordeel bezocht. Tot slot wilde men van mij weten: " heeft u nog iets anders te vermelden?". Mijn antwoord, volledig in valentijnssfeer: "ik zie mijn vrouw heel graag". Dat was het dus dat de verpleegsters zo had doen lachen, ze lazen zoiets ook af en toe wel graag, zei ze bijna verontschuldigend. O ja, ze moesten dat van de latex-allergie enkel weten omdat ik na de operatie een tijdje vloeibaar voedsel krijg via een maagsonde, dat darmpje bevat immers latex. Tot zover uw en mijn verpleegsterfantasieën. Mijn vrouw, ook verpleegkundige trouwens , vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Gisteren dus 38 geworden en vandaag voel ik absoluut dat ik ouder ben, komt dat door dat getal of door het feestje van gisteren, of teletummy die zich roert, daar durf ik mij niet over uitspreken. In ieder geval, sinds ze in de USA gehoord hebben van mijn verjaardag gisteren, noemen ze het ginder ook al "Super Tuesday", merci he mannen! Ik heb van mijn bezoekers van gisterenavond ook een hele geruststelling gekregen. Zelfs als ik na de operatie niet goed meer moest kunnen slikken, gaan zij ervoor zorgen dat ik intraveneus kasteelbier krijg toegediend. Zelfs in comateuze toestand wordt dat ongetwijfeld plezant. Maar veel valt er vandaag niet meer toe te dienen, mijn genodigden hebben gisteren enkel leeggoed achtergelaten, een paar plooiboxen leeggoedflesjes kasteelbier is het enige wat rest, naast wat achtergebleven lingerie in het zwembad. Dat laatste was een grapje natuurlijk, die lingerie lag niet in het zwembad, ik heb immers geen zwembad . In ieder geval, ik moet alweer op pad om Jef Colruyt te sponsoren, want de rest van de week valt hier ongetwijfeld nog een heel "zooitje ongeregeld" binnen, waarschijnlijk zijn ook zij niet de rasliefhebbers van gewoon bronwater (heb ik dat eigenlijk wel in huis?). U bent met zijn allen van harte welkom, als ik er ben ontvang ik u graag. Het enige waar ik nog voldoende voorraad van heb na gisteren is .... fruitsap. Slechts 1 fles is aangeroerd en dan nog om cocktails te bereiden voor de dames. Hoe dan ook op naar volgend jaar, de race naar Super Monday...
aheum, aheum, aheum....aan allen die nog eens op mijn blog terechtkomen: Proficiat, aan allen die hier niet terechtkomen: ook proficiat. Nog één nachtje slapen en ik word zowaar 38 jaar jong. En dat we nog eens gaan feesten, zeker weten. Want sinds de diagnose van net voor nieuwjaar beseft een mens als geen ander dat je leuke dingen niet mag uitstellen. Vandaar: olé groot feest, veel drank, lekkere hapjes. Morgen voor mijn naaste familie, de rest van de week iedereen altijd welkom. Spring eens binnen en laat u verwennen met de geneugden des levens, van een blond paterke tot een schots specialiteitje, of gewoon een fruitsapke, ik heb alles in huis gehaald. Colruyt was de handelaar die er beter van geworden is. Dus als u morgen alweer aandelen L'oréal wil dumpen, Colruyt staat nu best aan de aankoopzijde van uw balansen. In ieder geval voorlopig gaat alles goed met mij op een paar kleine ongemakjes na, die dan ook steeds vaker voorkomen. Af en toe lijkt het immers te bliksemen in mijn gezicht, als weer eens de aangezichtszenuw getriggerd wordt door teletummy. Ik val trouwens van de ene verbazing in de andere. Een leerlinge van mijn derde jaar chemie vertelt me gisteren dat ze familie van me is, en vandaag hoor ik dat ze zomaar eventjes een internationaal toptalent in tennis is. Wel Dorien, als ik na de operatie nog kan roepen kom ik eens supporteren, tenminste als het niet in Rusland is dat je speelt. Maar ik ben bereid mij volledig op te offeren om mee te gaan supporteren in oorden als Curaçao, Domenicaanse republiek, Tenerife, Thailand, Mallorca, Cuba, Jamaica, Hawai, Ibiza, Gran Canaria, Zuid-Afrika en andere leuke dingen uit de Jetair brochure. Alleen voor uw tornooien in Kenia, Afghanistan, Irak en de Gazah-strook zorg ik waarschijnlijk voor een doktersbriefje. Ik weet trouwens niet of een tennistornooi in Afghanistan verplicht met burka moet gespeeld worden?, ik zou er als toeschouwer niet veel aan hebben sowiewo. In alle geval ik ga nog even genieten van mijn laatste dag als 37 jarige jongeling, morgen gaat alles weer wat stroever en strammer waarschijnlijk. Vol dankbaarheid voor de afgelopen 37 jaar van leven, vaak dag en nacht, groet ik u en tot aan de volgende blogconversatie. Cheers, ik ga alvast wat drankjes voor morgen voorproeven.
Vandaag een reuze lol gehad, ik heb meer dan 1000 inkomkaarten van de X-Ostomosfuif van onze laatstejaars afgestempeld. Het voelde aan als een job in de beschutte werkplaats Blankendaele. Even kwam het in mij op dat dat misschien wel mijn volgende job wordt, want wie weet hoe komen we van die operatietafel af. Gaat mijn carrière nu niet iets of wat de verkeerde richting uit? Een paar jaar geleden nog wereldwijd opleidingen verstrekken voor de meest gerenomeerde bedrijven, van Rimini tot Zurich, Los Angeles en Las Vegas. Nadien gewoon leerkracht in Tienen, wat ik alsnog achteraf bekeken een stap vooruit blijf vinden qua levenskwaliteit. En wat zal nu volgen? Maar in elk geval: door mijn doorgedreven oefening in stempeltjes zetten zal ik meteen een goede indruk kunnen maken in mijn nieuwe job in de beschutte werkplaats (ervaring stelt men altijd op prijs), zodat ik meteen na een week gepromoveerd word en ook al zegeltjes mag likken. Na 2 weken mag ik dan al houten stapelrekken voor Aldi in elkaar schroeven, en enkele weken later maak ik weer promotie. Zo word ik dan achtereenvolgens citroenplukker bij Citrique, Pooh beer in Disneyland (in de zomer pfff) en de Personal trainer van de mascotte van Côte d'or (lees: met de olifant gaan wandelen). U ziet, ook als meneer Schoenaers op 25 maart geen vaste hand heeft door een voorafgaand verpleegsterfuifje, en met zijn scalpel uitschuift, zit er voor mij nog een geweldige carrière in. Volgende donderdag breng ik mijn volgende bezoek aan UZ Leuven, deze keer voor een onderzoek bij de anesthesist. Dat is de man die mij in slaap gaat doen. Studenten slagen daar dagelijks in tijdens een toets, maar deze man gaat gassen en dergelijke gebruiken, totdat ik geen tegengas meer geef zeker. Ze gaan bloedonderzoek doen waarschijnlijk om te zien welke dosis ze moeten gebruiken. Dat zou wel eens kunnen tegenvallen qua gasrekening . Ik heb altijd al wat kunnen verzetten. ; Tot later deze week.
op stap met de zesdes naar Universiteit Diepenbeek
Haha we hebben weer lol gehad. Met de trein naar Hasselt en zo verder met de bus naar Diepenbeek. Onderweg al de nodige discussies, heeft Ann-sophie nu gekust, met wie heeft ze dat niet gedaan en wanneer was dat dan dat het niet gebeurde en hoelang duurde het vooraleer het niet gebeurde en zo verder? Eenmaal aangekomen, 5 minuten te laat want in Limburg ging alles iets trager, hetgeen wij als snelle Brabanders niet hadden ingecalculeerd. Maar geen nood, we konden meteen naar het high-tech labo voor de DNA afscheiding.Dat geweldige high-tech labo werd al gauw gereduceerd tot "het pletten van een kiwi" maar dit geheel ter zijde. Al gauw kwamen we tot het besef dat wij als leerlingen/leerkrachten Wiskunde Wetenschappen van Atheneum Tienen gewoonweg pakweg 65% slimmer zijn dan de rest van de groep, bestaande uit Hasseltse alcoholvrije jeneverkes, bereid met een sterk verdunde ethanol. Elke vraag van DNA, celopbouw en suikers kon natuurlijk slechts door de aanwezige ubermenschen uit Tienen beantwoord worden, de Hasselaars en hun leerkrachten wisten niet meer waar kruipen van schaamte. Heel even hebben we eraan gedacht ook de professor Biochemie te verbeteren in haar betoog omdat zij sprak over Fosfaat-di-ester-bruggen, terwijl wij natuurlijk beter weten, want bij gebrek aan een caroxylgroep zouden we toch moeten spreken over een di-ether. Maar we hebben de vriendelijke mevrouw haar waardigheid laten behouden, menslievend als we zijn. Want daar wilde ik het vandaag toch even over hebben! Onze school brengt niet alleen zeer verstandige leerlingen voort, ook op menswaardig gebied zijn ze de crème de la crème, neem nu 4 wetenschappen, een klas die toch erg slecht scoorde op het examen chemie van kerstmis. Ik was ontroerd hoe ze mij hun steun betuigden vanmorgen, jongens en meisjes bedankt! Onze directie mag terecht fier zijn op de leerlingen die in het atheneum afstuderen. Ik heb een stel zeer bekwame collega's en ik hoop daar ook na de operatie nog lang deel uit van te maken.
alweer een nieuwe week begonnen, lijkt zo vanzelfsprekend maar een paar weken geleden was het dat allesbehalve. Nu woensdag dus op naar Leuven weeral waar professor Schoenaers me zal laten weten hoe, wat en vooral ... wanneer. Ik heb ook maar een foto van Mr Tummy links gezet, zodat je kan zien wat een lelijk ding het is. Zelfs Gaia doet niet moeilijk dat men hem levend gaan villen. Laat ik het zo omschrijven: het enige wat ik momenteel zeker weet is dat de tumor gaat weggesneden worden vanaf de zijkant. Hij is ooit ook begonnen aan zijn groeicurve aan de zijkant, zo doorheen het bot van de schedel mijn brein in. Prof Schoenaers is specialist zijkant, de mevrouw uit Teheran was specialist bovenkant. Maar of je nu een tunnel graaft van de zijkant of van de bovenkant, het blijft "risky business". Maar hoe ik ook uit dat snijwerk kom, ik zie de toekomst toch weer beter tegemoet, gewoon al omdat er normaal gezien nog een toekomst gaat zijn. Morgen met de 6de jaars naar de universiteit in Diepenbeek, labo DNA isoleren, daarvoor zijn we zelf niet voldoende uitgerust in ons labo. Dus de vierdejaars die geen les van me hebben morgen, woensdag heb je dat weer wel. Het aantal uur dat ik voorlopig niet op school was is nog altijd tot een minimum beperkt en bij elke klas zitten we nog perfect op schema. En ook aan 4 humane, van harte bedankt voor het "kaartje", het maken van zeep is perfect gelukt trouwens, uw bollekes hotelzeep mag je meenemen de volgende les.
Ziezo een bewogen en nerveuze week zit er bijna op. Vandaag tot 5 uur op school geweest om de zesdejaars een repetitie voor hun show te gunnen, net ervoor de vijfdejaars even doen ontploffen, alhoewel er niet echt gewonden zijn gevallen in het labo, buiten een wat verdwaasde TL lamp. Ik heb op het net eens zitten speuren naar Professor Schoenaers, de man die binnenkort mijn halve kop mag wegsnijden. Gelukkig is de man ook plastisch chirurg dus. De mevrouw uit Teheran, die ik echt wel ga missen, heeft me gisteren verteld dat ze de zenuw moesten opofferen waar Mr Tummy rond groeit. Dat betekent dus dat ik na de operatie volledig gevoelloos word in het gelaat. Indien u dus al jaren ervan droomt mij eens met een vuistslag te bedenken, weet dan dat je snel moet zijn want binnenkort voel ik daar lekker niks meer van. Een maandelijks bezoek aan de tandarts zal ook mijn deel worden, want eventuele ontstekingen aan de tanden zal ik ook niet meer voelen. Andere mogelijke neveneffecten zijn een scheve mond, wat niet wil zeggen dat ik minder stoute praat ga verkondigen, alleen nog schever Het oog kan ook wat knipperen nadien maar dat kan alleen maar voordeel opleveren bij vrouwen die zich dan aangesproken voelen. Dus ook dat is geen nadeel. Weghalen dus die tummy en woensdag meneer Schoenaers voor het eerst ontmoeten. Hopelijk weet ik dan eindelijk wanneer men mijn kop aan flarden snijdt. Tummy heeft het lef gehad van buitenuit, door het bot naar de hersenen toe te groeien, wel nu, payback time komt kortbij. Voor mijn part snijden ze hem in honderdduizend stukjes. Het is nu dus hopen op een voorspoedige operatie en een herstelperiode met niet te veel complicaties, zodat ik niet te lang buiten dienst blijf. Nogmaals bedankt allemaal voor uw berichtjes, ik heb er heel wat aan. Net als de enorme steun van mijn Liesje en de kindjes, onbetaalbaar zo een klasse-madam .
Vandaag een fantastische dag gehad. Beertjes, kaartjes, foto van de klassen, een mok enz gekregen van mijn lieve studentjes. Dat wil zeggen dat mijn nachtkastje al volstaat voor het goed en wel aan mij wordt toegewezen. Ik ben er erg blij mee, geloof me, een beetje ontroerd zelfs .De beurscijfers vanmorgen in de krant waren duidelijk, alle Europese beurzen -3%, u en ik kennen de oorzaak natuurlijk, iedereen verkoopt ondertussen zijn aandelen van L'oreal. Alle mailtjes en reacties op deze blog, zelfs uit onverwachte hoeken, doen mij ondertussen enorm goed. Wat ik me afvroeg gisteren, krijg je zo'n geamputeerde tumor nadien mee naar huis in geschenkverpakking of planten ze dat in bij één of andere Hollander zodat die dan ook iets zinnigs te vertellen heeft? Ik heb absoluut geen plannen om Tummy op sterk water te zetten op mijn nachtkastje , dat staat trouwens al vol. Als ik een financiële analyse maak gaat dat hele gedoe trouwens nog goed opbrengen: een hele tijd de kosten van de kapper uitsparen, geen shampoo meer kopen, enz... De opbrengst gaat integraal naar de mevrouw uit Teheran, die daarmee alweer het Franse bedrijf l'Oreal uit de shit kan helpen. Weg met de anti-globalisten betogingen! Tot morgen met beslissend nieuws.
Nog 2 dagen en we weten het. Hoe en wanneer gaan ze de dakpannen er afhalen? Ik ben echt wel benieuwd want het wachten op het "verdict" is wel erg zwaar. Niet alleen voor mij, mijn oudste dochter heeft het blijkbaar moeilijk dat papa weldra naar het ziekenhuis moet, ze wil nog amper eten. De directrice van de basisschool heeft even een gesprek met haar gehad, net als ik. Ik hoop nu dat het terug betert. Vandaag heb ik ook de laatste klassen op de hoogte gebracht van de nabije toekomst en dat we via deze blog wel contact zullen houden. De vele steunbetuigingen doen me echt goed en zorgen dat ik zeker zal vechten om terug te komen, liefst nog in de originele staat. Iets terugbrengen mag je alleen in de originele staat en verpakking immers . Dit weekend ga ik zeker nog wat leuke dingen doen met de kindjes, dat heb ik hen nog beloofd. Op school zijn we met de vierdes iets sneller gegaan zodat het programma van januari er na nog 1 uur al bijna opzit, mijn vervanger zal dus niet echt veel werk hebben. Ondertussen regel ik mijn to do lijstjes voor de periode dat ik buiten westen ga zijn: wat moet er gebeuren voor X-ostomos van de laatstejaars, de organisatie van Brazilian Party, Melkrock, Tropical Decorations leveringen, en alle andere dingen waar ik me zoal mee bezig hou. Heel veel mensen hebben al beloofd al die dingen verder te zetten, in de periode dat ik dat niet kan, aan allen hartelijk dank, tof.
Het doet echt goed te beseffen dat je veel meer vrienden hebt dan je ooit had kunnen denken... ik ben een gelukkig mens. En als er iemands tijd hier afkort dan is het wel Mister Tummy's tijd
Ik ben eigenlijk al benieuwd wie mijn buur wordt in het ziekenhuis, hopelijk niet een oude brompot want dat zou gaan vonken geven. Vandaag heb ik dan afscheid genomen van mijn teerbeminde studenten, of liever omgekeerd. Met een smoesje werd ik naar de feestzaal gelokt waar ik ontvangen werd door alle laatstejaars. Het deed me echt wat. Ik ben de laatste tijd al wat emotioneler en dan dergelijke ontvangst, amai. In ieder geval moet ik nu een kamer vragen met minstens 7 muren, om ze al direct allemaal vol te hangen met alle kaartjes en gehandtekende wensen van mijn studenten. En als ik dan toch moet moeilijk doen, liefst ook nog een yacuzzi en zicht op zee voor die kamer. Dat is toch de minste compensatie voor het eerder uitstel van de operatie. O ja, doe voor mij ook maar een minibar en een extra verpleegster voor room service en we spreken niet meer over het "misverstand"
Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig!
. Zoals de professor trouwens herhaalde, de foto's blijven het vermoeden van een niet kwaadaardige tumor geven, maar zolang de biopsie daar geen uitsluitsel over heeft gegeven, blijft het doemscenario ook mogelijk. 
Ondertussen heb ik basisregel 1 uit de geneeskunde volledig gesnapt: Als iemand zegt dat "het voor je eigen goed is", dan volgt er meestal iets wat je niet leuk gaat vinden. Voordeel van deze hele mismeestering is natuurlijk dat de Mevrouw uit Teheran ook terug uit vakantie is dan, dat slaapt altijd nog iets beter onder narcose 
, vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Ik heb absoluut geen plannen om Tummy op sterk water te zetten op mijn nachtkastje , dat staat trouwens al vol. Als ik een financiële analyse maak gaat dat hele gedoe trouwens nog goed opbrengen: een hele tijd de kosten van de kapper uitsparen, geen shampoo meer kopen, enz... De opbrengst gaat integraal naar de mevrouw uit Teheran, die daarmee alweer het Franse bedrijf l'Oreal uit de shit kan helpen. Weg met de anti-globalisten betogingen! Tot morgen met beslissend nieuws.
