Gisteren had ik alweer een grondig gesprek in de goed-geöliede machine Gasthuisberg, qua alliteratie kan dat al tellen. Na wat wachten in de wachtzaal werd ik binnengeroepen door een lachende verpleegster, ze had duidelijk plezier. Maar hoe was dat zo gekomen? Wel 10 minuten eerder had ik een vragenlijst van vier bladzijden moeten invullen. Zinvolle maar ook minder zinvolle vragen waren mij toebedeeld. Het begon al met "de naam van de operatie die u ondergaat?". Mijn echtgenote, die me alweer lieftallig vergezelde, had bedenkingen bij mijn antwoord "Operatie verwijder teletummy". Een paar vragen later wilde men van mij weten of mijn mondopening voldoende groot is. Wel, in bepaalde situaties kan die de allures van Kermit de kikker aannemen, dus ook daar weer een affirmatief antwoord. Maar vervolgens de eerste probleemvraag op het grote anesthetie-examen: "heeft u een latex-allergie?". Na diep nadenken heb ik in alle eerlijkheid geantwoord dat ik het niet wist, mijn vrouw heeft zo geen latex-pakje. De andere vragen waren niet erg moeilijk, op die ene na: "gebruikt u andere genotsmiddelen?". Ik had voorheen al geantwoord dat ik niet rookte, noch dronk, maar wat viel er nu nog onder de categorie "andere genotsmiddelen"? Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar ik heb alweer neen geantwoord, want ik heb nog nooit een bordeel bezocht. Tot slot wilde men van mij weten: " heeft u nog iets anders te vermelden?". Mijn antwoord, volledig in valentijnssfeer: "ik zie mijn vrouw heel graag". Dat was het dus dat de verpleegsters zo had doen lachen, ze lazen zoiets ook af en toe wel graag, zei ze bijna verontschuldigend. O ja, ze moesten dat van de latex-allergie enkel weten omdat ik na de operatie een tijdje vloeibaar voedsel krijg via een maagsonde, dat darmpje bevat immers latex. Tot zover uw en mijn verpleegsterfantasieën. Mijn vrouw, ook verpleegkundige trouwens , vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Gisteren dus 38 geworden en vandaag voel ik absoluut dat ik ouder ben, komt dat door dat getal of door het feestje van gisteren, of teletummy die zich roert, daar durf ik mij niet over uitspreken. In ieder geval, sinds ze in de USA gehoord hebben van mijn verjaardag gisteren, noemen ze het ginder ook al "Super Tuesday", merci he mannen! Ik heb van mijn bezoekers van gisterenavond ook een hele geruststelling gekregen. Zelfs als ik na de operatie niet goed meer moest kunnen slikken, gaan zij ervoor zorgen dat ik intraveneus kasteelbier krijg toegediend. Zelfs in comateuze toestand wordt dat ongetwijfeld plezant. Maar veel valt er vandaag niet meer toe te dienen, mijn genodigden hebben gisteren enkel leeggoed achtergelaten, een paar plooiboxen leeggoedflesjes kasteelbier is het enige wat rest, naast wat achtergebleven lingerie in het zwembad. Dat laatste was een grapje natuurlijk, die lingerie lag niet in het zwembad, ik heb immers geen zwembad . In ieder geval, ik moet alweer op pad om Jef Colruyt te sponsoren, want de rest van de week valt hier ongetwijfeld nog een heel "zooitje ongeregeld" binnen, waarschijnlijk zijn ook zij niet de rasliefhebbers van gewoon bronwater (heb ik dat eigenlijk wel in huis?). U bent met zijn allen van harte welkom, als ik er ben ontvang ik u graag. Het enige waar ik nog voldoende voorraad van heb na gisteren is .... fruitsap. Slechts 1 fles is aangeroerd en dan nog om cocktails te bereiden voor de dames. Hoe dan ook op naar volgend jaar, de race naar Super Monday...
aheum, aheum, aheum....aan allen die nog eens op mijn blog terechtkomen: Proficiat, aan allen die hier niet terechtkomen: ook proficiat. Nog één nachtje slapen en ik word zowaar 38 jaar jong. En dat we nog eens gaan feesten, zeker weten. Want sinds de diagnose van net voor nieuwjaar beseft een mens als geen ander dat je leuke dingen niet mag uitstellen. Vandaar: olé groot feest, veel drank, lekkere hapjes. Morgen voor mijn naaste familie, de rest van de week iedereen altijd welkom. Spring eens binnen en laat u verwennen met de geneugden des levens, van een blond paterke tot een schots specialiteitje, of gewoon een fruitsapke, ik heb alles in huis gehaald. Colruyt was de handelaar die er beter van geworden is. Dus als u morgen alweer aandelen L'oréal wil dumpen, Colruyt staat nu best aan de aankoopzijde van uw balansen. In ieder geval voorlopig gaat alles goed met mij op een paar kleine ongemakjes na, die dan ook steeds vaker voorkomen. Af en toe lijkt het immers te bliksemen in mijn gezicht, als weer eens de aangezichtszenuw getriggerd wordt door teletummy. Ik val trouwens van de ene verbazing in de andere. Een leerlinge van mijn derde jaar chemie vertelt me gisteren dat ze familie van me is, en vandaag hoor ik dat ze zomaar eventjes een internationaal toptalent in tennis is. Wel Dorien, als ik na de operatie nog kan roepen kom ik eens supporteren, tenminste als het niet in Rusland is dat je speelt. Maar ik ben bereid mij volledig op te offeren om mee te gaan supporteren in oorden als Curaçao, Domenicaanse republiek, Tenerife, Thailand, Mallorca, Cuba, Jamaica, Hawai, Ibiza, Gran Canaria, Zuid-Afrika en andere leuke dingen uit de Jetair brochure. Alleen voor uw tornooien in Kenia, Afghanistan, Irak en de Gazah-strook zorg ik waarschijnlijk voor een doktersbriefje. Ik weet trouwens niet of een tennistornooi in Afghanistan verplicht met burka moet gespeeld worden?, ik zou er als toeschouwer niet veel aan hebben sowiewo. In alle geval ik ga nog even genieten van mijn laatste dag als 37 jarige jongeling, morgen gaat alles weer wat stroever en strammer waarschijnlijk. Vol dankbaarheid voor de afgelopen 37 jaar van leven, vaak dag en nacht, groet ik u en tot aan de volgende blogconversatie. Cheers, ik ga alvast wat drankjes voor morgen voorproeven.
Een paar vragen later wilde men van mij weten of mijn mondopening voldoende groot is. Wel, in bepaalde situaties kan die de allures van Kermit de kikker aannemen, dus ook daar weer een affirmatief antwoord. Maar vervolgens de eerste probleemvraag op het grote anesthetie-examen: "heeft u een latex-allergie?". Na diep nadenken heb ik in alle eerlijkheid geantwoord dat ik het niet wist, mijn vrouw heeft zo geen latex-pakje. De andere vragen waren niet erg moeilijk, op die ene na: "gebruikt u andere genotsmiddelen?". Ik had voorheen al geantwoord dat ik niet rookte, noch dronk, maar wat viel er nu nog onder de categorie "andere genotsmiddelen"? Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar ik heb alweer neen geantwoord, want ik heb nog nooit een bordeel bezocht. Tot slot wilde men van mij weten: " heeft u nog iets anders te vermelden?". Mijn antwoord, volledig in valentijnssfeer: "ik zie mijn vrouw heel graag". Dat was het dus dat de verpleegsters zo had doen lachen, ze lazen zoiets ook af en toe wel graag, zei ze bijna verontschuldigend. O ja, ze moesten dat van de latex-allergie enkel weten omdat ik na de operatie een tijdje vloeibaar voedsel krijg via een maagsonde, dat darmpje bevat immers latex. Tot zover uw en mijn verpleegsterfantasieën. Mijn vrouw, ook verpleegkundige trouwens
, vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
