Een dag in augustus. Meestal biedt het kastje niets wat het vermelden waard is. Vorige zaterdag dus wel: The third man (1949) van Carol Reed, The asphalt jungle (1950) van John Huston, North by northwest (1959) van Alfred Hitchcock, The devil's own (1997) van Alan Pakula en The matrix (1999) van Larry en Andy Wachowski. Een mens moet keuzes maken in het leven, dacht ik, ook al is het zaterdag in augustus. Het werd Hitchcock in de namiddag en Reed in de late avond. Natuurlijk heb ik deze films meermaals gezien en is de verrassing weg, maar je kijkt naar het knappe camerawerk en de prestaties van de acteurs. Orson Welles bijvoorbeeld die als Harry Lime met een minimale mimiek in zijn opgeblazen babyface de meest cynische praat verkoopt, en Cary Grant die in de rol van Roger O. Thornhill met een aandoenlijk voorgewende naïeviteit een vrouw versiert. De stad Wenen is schitterend in haar naoorlogse spel van licht en schaduw, en Reed heeft echt moeite gedaan om zijn film vol te stoppen met obscuur ogende Wieners (bij mij zijn de inwoners van deze stad nogal vlug obscuur). Die schöne blaue Donau speelt geen hoofdrol, wel de afvoerkanalen van alle menselijke rotzooi. Daarin komt Lime op een subliem in beeld gebrachte wijze aan zijn einde, met het beklijvende detail van de vingers die doorheen het riooldeksel naar het licht grijpen. Levensdrift noemen filosofen dat, en gelijk hebben zij. Hitchcock heeft de meest beroemde scène in zijn film op het Amerikaanse platteland gesitueerd. Cary Grant staat eenzaam in een bloedheet agrarisch landschap en de minste beweging creëert een spanning die zich verraadt in minimalistische lichaamstaal. Waarna de maximale ontlading in de vorm van een explosie een punt zet achter het ondraaglijke. Het kastje verdient af en toe een schouderklopje, geef toe.
07-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
06-08-2006
Niet aan de poort gebedeld
Gisteren overleed op 78-jarige leeftijd Hugo Schiltz. Sinds geruime tijd mag ik mijzelf politiek dakloos noemen, maar dat belet mij niet, met een zeker heimwee terug te kijken naar de periode toen hij mijn politiek idool was. Een man met een pluralistische basishouding, verdraagzaam, erudiet, een uitmuntend redenaar, iemand met veel politieke feeling en altijd toch een buitenbeentje. En ook een geus die niemand naar de ogen keek. Adieu Hugo, zeg ik met een triestig knipoog.
Geschuurd, geslepen als een steen op witgebrande stranden zo heeft het leven mij, verbeten, wéér tot zijn maat gebracht. Wie raapt mij op, wie neemt mij in zijn handen nog voor de kille zee zich sluit? Ik wacht.
gedicht van Hugo Schiltz, aangehaald door Manu Ruys in DS 8 augustus 2006
06-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
05-08-2006
Ongeleid projectiel
De politiek en de media bevruchten elkaar wederzijds in het gebruik van een typische terminologie. Ik had het eerder al (Beladen en geladen) over 'verpletterende verantwoordelijkheid'. Deze beeldende uitdrukking wordt van stal gehaald om blunderende politici die reeds wankelen, een genadeloos zetje te geven. Het omgekeerde gebeurt ook: soms poogt de politiek de media te beladen, zoniet met alle, dan toch met vele zonden van Israël. Op een persconferentie wordt meestal in een laatste paragraaf krachtig en bezwerend uitgehaald naar de pers 'die in deze een verpletterende verantwoordelijkheid draagt'. Een andere politieke metafoor, die haar militaire roots moeilijk kan verbergen, is het ongeleide projectiel. In het recente verleden trof je dit in de kranten niet zo zelden aan in gezelschap van Hugo Coveliers. Tegenwoordig loopt de frekwentie wat terug, hoewel ik de uitdrukking onlangs nog tegenkwam in een broederlijke verstrengeling met de naam Jean-Marie DeDecker. Vorige week bleek dat het onbemand maar wel geleid Belgisch vliegtuig in Kinshasa op snelle wijze het nieuwe statuut van ongeleid projectiel had verkregen. Een blitz-onderzoek bracht aan het licht dat een eenvoudige kogel daar voor had gezorgd, en het resultaat was een huisbrand en zes gewonden. Het moet dan ook voor de VLD niet zo moeilijk zijn te achterhalen welk mechanisme aan de basis ligt van het opmerkelijke aantal ongeleide projectielen in haar gelederen. Zij mag zich overigens gelukkig prijzen dat haar voorzitter een Maneblusser is, zodat een eventuele crash niet persé hoeft te leiden tot een uitslaande brand.
05-08-2006 om 14:59
geschreven door Raf
Sic transit...
...gloria mundi (vrij vertaald: het gaat allemaal naar de kl....).
4711 - Mijn grootmoeder en mijn moeder kenden het en gebruikten het. De meisjes van de 21ste eeuw denken aan een ordinaire pincode terwijl het gaat om de bekendste merknaam van Keuls water. Eens te meer komt Napoleon weer op de proppen. Hij gaf in 1796 opdracht om alle huizen in de onoverzichtelijke binnenstad van Keulen te registreren. In de Glockengasse had Wilhelm Mühlens een eigen fabriekje van Keuls water en het zopas verworven huisnummer 4711 leek hem geschikt om er een merk van te maken. Oorspronkelijk werd dit Aqua mirabilis verkocht als wondermiddel tegen allerlei kwalen. De Franse bezettingstroepen zonden het aan hun familie in Frankrijk en noemden het Eau de Cologne. In 1810 vaardigde Napoleon echter een decreet uit ter bekendmaking van de geheime recepten van geneesmiddelen. De slimme Keulenaars omzeilden dit door het wonderwater dan maar reukwater te noemen (dezelfde truc wordt vandaag toegepast met voedingssupplementen versus geneesmiddelen). Zo komt het dat de juiste samenstelling van 4711 nog steeds een geheim is, zoals bij Coca-Cola, dat andere beroemde wonderwater.
woensdag 2 augustus 2006 - Bron: belga/dpa
KEULEN - 4711, een van 's werelds bekendste parfummerken staat te koop. Dat heeft het Amerikaanse bedrijf Procter and Gamble woensdag bevestigd in het Duitse Keulen. Procter and Gamble heeft om 'strategische redenen' beslist het merk te laten vallen. De geur van citrusvruchten met lavendel en rozemarijn was gedurende tientallen jaren een geur van vrouwelijke luxe over heel de wereld. De uitvoer van het goedje ging echter achteruit en vandaag de dag wordt het parfum vooral geassocieerd met oudere vrouwen.
05-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
04-08-2006
De ene dichter is de andere niet
Wie niet mee is, hij of zij leze mijn vorig bericht.
Ik kon aan de verleiding niet weerstaan, en maakte -o blasfemie!- een eigen versie van dit knappe gedicht, daarbij lenende wat ik dacht nodig te hebben. Tussen haakjes, Cydonia is kweepeer, een naam die ik altijd al grappig gevonden heb.
Kantnietallene
Cydonia, jij staart mij aan? mijn ongeduld is van de baan en alle peren blozen
de smaakpapillen die jij vond in menig zwoele mannenmond van scheerschuim en van rozen
o muis in zacht computerlicht o hobby die mijn zinnen richt er is iPod verscholen
riolen stromen er op los illusie heerst nu in mijn bos en verder maalt mijn molen
04-08-2006 om 00:45
geschreven door Raf
03-08-2006
Hoe dicht is de dichter?
De dichter Jan Engelman (1900-1972) was als muziekrecensent aanwezig op een koncert van de Braziliaanse zangeres met Griekse roots, Vera Janacopoulos. Hij was zo onder de indruk, en niet alleen van haar zangtalent, dat hij op de rand van een tafeltje, en volgens een van zijn vrienden op amper vijf minuten tijd, een gedicht schreef met haar naam als titel. Het werd een beroemd gedicht waarin het sensuele en het muzikale tot één geheel samenvloeien. Maximaal effect met minimale middelen. Om jaloers van te worden.
Vera Janacopoulos
Cantilene
Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen
de klankgazelle die ik vond hoe zoete zoele kindermond van zeeschuim en van rozen
o muze in het morgenlicht o minnares en slank gedicht er is een god verscholen
violen vlagen op het mos elusium, de vlinders los en duizendjarig dolen.
Jan Engelman-Uit: Tuin van Eros-Querido, Amsterdam
03-08-2006 om 20:21
geschreven door Raf
02-08-2006
Wie maakt wie het hof?
Op woensdag 19 juli stond in alle kranten het bericht dat het hof de lijst had vrijgegeven van de nieuwe edellieden. Samen met het Verenigd Koninkrijk zijn wij het enige land dat dit laat-feodale verschijnsel nog kent. Misschien heeft dat in de ogen van sommigen zijn nut, juist omdat België een koninkrijk is dat zich zo moeizaam laat verenigen. Verzeker je als monarch van een breed netwerk van min-of-meer gelijkgestemden, beloon diegenen met invloed die in het rijtje lopen of althans geen potten breken, en houd de aankomende talenten deze wortel voor de neus, zodat zij op het goede, nationale spoor blijven en niet wankelmoedig worden. Alleszins, wie deze koninklijke geste aanvaard én betaald heeft, komt nauwelijks nog in de verleiding om op republikeinse barricaden te klimmen, laat staan iets onheus te zeggen of te schrijven over Laken. Aan dit alles dacht ik toen ik het lijstje las, en het artikel over de baronespromotie van professor Bea Cantillon waarin bijna terloops stond vermeld dat zij gehuwd is met Standaard-journalist Bernard Bulcke. Een en ander werd mij pas écht duidelijk via het onderstaande interview: Man van barones mag zich nu ook baron noemen. De vrouw van een baron mocht zich altijd al barones noemen.Sinds kort geldt dat ook omgekeerd. Dat vertelt Paul Dewin, de secretaris van de Dienst voor Adel, die in een eerlijke bui toegeeft dat het een beetje gek is om van het wegwerken van discriminatie te spreken, 'want het systeem op zich is discriminerend'. Voila, hij kan samen met Decroo plaatsnemen achteraan in het wachtrijtje voor een titel (lees even Ergens van leven). De gevolgen van dit alles: in de redactielokalen van De Standaard loopt nu, naast een barones, ook een baron rond. Als dat maar goed afloopt. Mia Doornaert draagt de titel sinds 2003. Manu Ruys, haar oud-hoofdredacteur, wilde als onafhankelijk journalist geen hoveling worden en weigerde heel konsekwent een titel.
'De ideale hoveling moest dus onder andere kunnen schermen, zwemmen, dansen; hij moest kennis hebben van literatuur, geschiedenis, muziek en theater, en hij moest goede feesten kunnen organiseren. Goede manieren waren belangrijk voor de hoveling en hij diende de kunst van de conversatie te beheersen. Maar dit alles moest wel weer met mate, zodat het niet te overdreven over kwam. Deze vaardigheden van de hoveling waren erop gericht om belangrijk te worden, carrière te maken aan het hof, maar ook om vrouwen te behagen.' uit 'Hofcultuur van de 16de en 17de eeuw', een cursus van M.T.van de Kamp 2004.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
Duif is dood
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten. Misschien is dit stuk pas onder Mia's ogen gekomen toen het hare al naar de redactie was. Zoniet, dan spreekt haar keuze om er niet naar te verwijzen boekdelen. In het algemeen ben ik geen grote fan van Amerikaanse presidenten of van echte of vermeende machthebbers en hun hovelingen. Toch kies ik nu voor Jimmy de pindaboer.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
01-08-2006
Troost
ik heb heel zacht mijn ruit gewist maar helder wordt het niet terwijl ik door de dagen rijd en steeds opnieuw van A naar B en weer naar A
ik kijk niet verder in de tijd dat onbekend gebied waarbij geen kaart mij helpen kan en morgen samenvloeit met gisteren en vandaag
ik denk dat ik meer luisteren moet naar eigen stem waarin die van de ander klinkt en steeds bewust dat ze de mijne is en ook weer niet
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
01-08-2006 om 09:33
geschreven door Raf
31-07-2006
Toast Kannibaal
Toevallig kwam ik zondagavond op VT4 en dus op Hannibal terecht. Neen, niet de man die zijn leger met olifanten en al over de Alpen loodste, wel het vervolg op het succesvolle The Silence of the Lambs, met Anthony Hopkins als Hannibal Lecter, een geschifte psychiater met kannibalistische trekjes, en Jodie Foster als de intelligente maar emotioneel-instabiele FBI-agente Clarice Starling. Toen ik een aantal jaren geleden deze film zag, was ik in mijn omgeving één van de weinigen die er kritiek op had. Je krijgt dan net geen verwijt te horen dat je spelbederver bent. Ik vond de logica van het verhaal en de psychologie van de hoofdrollen rammelen aan alle kanten, hoewel ik ook moet bekennen dat Miss Foster mij niet ligt (ik zou toch mijn jeugdjaren eens moeten omspitten). Visuele kwaliteiten zijn er ongetwijfeld, en de opbouw van de spanning is voortreffelijk. Het genre horror-thriller lijdt echter aan één groot euvel: om nog aandacht te krijgen van de verwende en kickhongerige fans, moeten de grenzen steeds worden verlegd. Aanvankelijk konden enige lessen anatomie de aandacht nog gaande houden (de mens beschikt over vrij veel onderdelen), maar gaandeweg werden meer extravagante paden ingeslagen. Natuurlijk dienen er dan naast talloze figuren ook enkele taboes te sneuvelen, zoals dat van het kannibalisme, een gedrag dat wij normaal reserveren voor noodsituaties (en maar goed ook). Hannibal werd geregisseerd door Ridley Scott, de man van The Gladiator die ik tussen haakjes ook niet goed vond. Het inmiddels beroemde mombakkes van Dr. Lecter mocht niet ontbreken, wat had je anders verwacht bij een bijtgrage intellectueel. Jodie Foster ontbrak wel, en ik kreeg bijna heimwee toen ik haar vervangster Julianne Moore bezig zag. Rijp voor een voortgezette opleiding of voor de psychiatrie, de niet-geschifte dan. Zoals ik al zei, alweer opschuiven van grenzen, alweer een taboe afgevoerd, maar aangezien mijn tolerantie stukken lager ligt dan die van de echte liefhebber heb ik weggezapt. Aan de walgingopwekkende aspecten van dit soort vleesmolentjesfilms zou ik ook enkele beschouwingen kunnen toevoegen over de verwrongen kijk op de psychiatrie. Maar daarmee zou ik deze film teveel eer aandoen. Geduld, beste lezer. Over de kunst van het zieleknijpen en het mombakkes van Sigmund Freud: wordt binnenkort verwacht.
31-07-2006 om 12:46
geschreven door Raf
30-07-2006
Aforismen-Nieuwe oogst
Erotische centra creëren zelden een stabiele werksituatie, en toch vallen er over het algemeen weinig naakte ontslagen. ------ Als een publieke figuur een buitenechtelijke relatie heeft, draagt hij of zij schuld aan de verspreiding van het figuurzagen. ------ Marktkramers zijn misschien niet de trouwste, maar zeker de meest praktische krantenabonnees. ------ TV-zender gezocht die bij gebrek aan nieuws uitdrukkelijk vraagt weggezapt te worden. ------ De slimste mens is hij of zij die er niet naar kijkt. ------ Vliegtuigen veroorzaken soms de meeste herrie als ze reeds lang uit de lucht verdwenen zijn. ------ Wie voor de openbare omroep werkt moet openbare kritiek kunnen verdragen.
30-07-2006 om 23:46
geschreven door Raf
Onbemand en onbemind
Brussel. Het heet B-Hunter en het is een onbemand vliegtuig of UAV (Unmanned Aerial Vehicle). Het werd ontwikkeld in Israël op vraag van het Amerikaanse leger. Op 10 december 1998 kondigt de Belgische regering aan dat de beslissing tot aanschaf van 3 stuks is genomen. De 'Eagle'-alliantie die het contract binnenrijft, is een tijdelijke vereniging van het Israëlische IAI met de Belgische bedrijven Alcatel Etca, Alcatel Bell, SAIT Systems en Sonaca. Uiteindelijk wilt België 16 toestellen, en het eerste moet geleverd worden in 2000.
Kinshasa. Vrijdag is tijdens een testvlucht een B-Hunter op een woning gevallen. Er zouden 5 mensen gewond zijn. Het was de bedoeling om zondag met een aantal toestellen te patrouilleren, als Belgische bijdrage aan EUFOR. Ons land had wijselijk besloten geen militair personeel naar Congo te sturen, gezien de gevoeligheden. Duitse en Franse soldaten zijn trouwens ook niet geliefd, zo bleek gisteren.
Er is een site van de Israëlische wapenfabrikanten waar je video's kan downloaden die een idee geven van de mogelijkheden van deze UAV's. Worden ze misschien in Libanon ingezet?
Wees gerust, ik ga er echt mee stoppen. De man is nu terecht en ik wil het gevaar niet lopen als gediplomeerd mierenneuker (excusez le mot) geboekstaafd te worden. Maar laat mij even mijn pleziertjes. In een deel van de Franstalige pers is het nog steeds kommer en kwel. La Libre Belgique van deze morgen : 'Il était 19h18 lorsque KapllanMurat (dit Murat Kaplan, 43 ans) a été repris vendredi à Dilbeek, en région bruxelloise.' De Vlaamse pers heeft haar lesje geleerd, maar schrijft afwisselend Kaplan en Kapllan. Akkoord, een pekelzonde. Heel sterk vind ik Sven Mary, de advokaat van K. Murat, die zowel voor de televisie als in de pers bewijst dat hij de achternaam van zijn cliënt niet kent. Als dat maar goed afloopt wanneer hij de rekening stuurt. Tenslotte, om de zwijgende Standaard nog even te jennen (modieus woord, betekent plagen), geef ik een stukje van het archief. 28/07/06: Kaplan Murat gepakt 28/07/06: Voortvluchtige gangster Kapllan Murat in Dilbeek gevat 28/07/06: Huiszoeking bij familie Kapllan Murat 27/07/06: Kapllan Murat gezocht als getuige Bende van Nijvel 20/07/06: Kaplan Murat gaf zich nog niet over 19/07/06: Advocaat Kaplan onderhandelt over overgave 19/07/06: Kaplan stuurde zijn vriendin sms: ,,Het spijt me" 18/07/06: Kaplan hier, Kaplan daar, Kaplan nergens 17/07/06: Murat Kaplan nog altijd op de vlucht 17/07/06: Murat Kaplan blijft voortvluchtig 17/07/06: Politie zit Murat Kaplan op de hielen
29-07-2006 om 16:26
geschreven door Raf
Ergens van leven
Kamervoorzitter De Croo zit nooit verlegen om een bon mot en noemt zichzelf, vooral in aanwezigheid van die andere geestigaard, Mark Eyskens, een oude krokodil. Zoals zijn partijgenoot Willy De Clercq, die zichzelf sinds kort burggraaf mag noemen, wordt Herman op gezette tijden ter hulp geroepen als de partij, het land, of de monarchie dat nodig achten. Soms om een beginnend vuurtje te blussen voor het de kans krijgt uit te groeien tot een uitslaande brand, soms om via de media te verkondigen dat de zogenaamde storm zich eigenlijk afspeelt in een glaswater en soms om olie op de golven te gieten. Steeds rustig, steeds met een zekere waardigheid en als het moet ook af en toe met pathos. Van het laatste getuigt het bekende beeld van De Clercq die zich op het VLD-congres in 2004 emotioneel uitput om zijn poulain Verhofstadt te redden van een gewisse val. Sinds Waterloo levert de oude garde dus nog nuttig werk vooraleer te verdwijnen in de coulissen van de geschiedenis. Aan dat alles dacht ik vanmorgen toen ik in mijn lijfkrant, pal onder het aandoenlijke verhaal van de prins die niet rondkomt (een moderne versie van de prinses en de erwt?), een vraaggesprek zag van DS-redacteur Steven Samyn met Herman De Croo. Het benieuwt mij natuurlijk wie het initiatief tot dit brandblussers-interview heeft genomen, Samyn omwille van de scoop, of De Croo op vraag van het hof. Maar eigenlijk verdwijnt deze overweging vlug als je het stuk leest. De kamervoorzitter blijkt geen weet te hebben van de financiële problemen van Laurent, hoewel hij hem minstens eenmaal per maand hoort of ziet. Kom nou, Herman mag dan wel bij de Jezuïten gestudeerd hebben, een biechtvader zie ik in hem niet zitten. Verder: hij maakt geen verre reizen (maar je kan in de onmiddellijke buurt van Laken ook heel wat spenderen), hij heeft een motor en twee of drie wagens (het komt bij Herman niet op dat sommige auto's héél duur zijn), hij drinkt geen druppel alcohol en gaat niet duur eten (dat ziet oom Herman vanuit Michelbeke). Op deze manier gaat het nog even door, tot er een goddelijke passage komt over de verantwoording van de dotatie van 300.000 euro. De Croo: 'Laurent had gelijk toen hij enkele jaren geleden opmerkte dat er een keuze moest worden gemaakt. Ofwel moest hij kunnen werken ofwel voerde hij prinselijke opdrachten uit. Maar in dat laatste geval moest hij toch ergens van kunnen leven.' Op de laatste vraag waar deze verhalen vandaan komen, boort De Croo zijn eigen pleidooi in de grond: 'Dat weet ik niet. Maar u weet, derealiteit overtreft altijd de verbeelding. Kijk maar naar de Tour de France.' Of met andere woorden: er wordt geroddeld, maar in werkelijkheid is het allemaal veel erger dan de mensen denken.
Dat Herman De Croo in aanmerking komt voor een adellijke titel, staat als een paal boven water. Hij komt steeds gewillig opdraven als er een barst gesignaleerd wordt in de koninklijke bastions. Maar met deze bijdrage vliegt hij omlaag in het klassement en zal hij wellicht een jaartje langer moeten wachten.
29-07-2006 om 00:00
geschreven door Raf
28-07-2006
Kroost
Alligators zien er in het algemeen vriendelijker uit dan krokodillen. Dat komt voornamelijk vanwege hun tanden die niet zomaar overal uit hun bek steken. Daarover heb ik een doe-het-zelf theorie ontwikkeld: zoals dat bij de mens pas heel recent door bezorgde ouders werd geïntroduceerd, zo heeft Mother Nature al lang geleden voor één of ander natuurlijk beugeltje gezorgd. Alligators hebben in tegenstelling tot de meeste dieren geen geslachtschromosomen. Niet dat zij daarom treuren, want het geslacht wordt tijdens het uitbroeden van het ei bepaald door de temperatuur, en deze is weer afhankelijk van de broei in het nest en van de zonnewarmte. Bij een temperatuur van 35 tot 35,5 graden Celsius ontwikkelt zich een mannetje; bij een hogere of lagere temperatuur een vrouwtje. Een bedenking hierbij: zoals bij de mens het geval is zijn ook hier de mannelijke exemplaren heel difficiel, want een halve graad meer of minder, en het is een vrouwtje (hoe komt het toch dat ik nu aan Filip denk). En een andere: als manlief zeurt over het eerder bescheiden aantal mannelijke nakomelingen, hoeft de vrouw geen energie te stoppen in een magistraal pleidooi pro domo, maar kan zij gewoon koudweg wijzen op het warme weer. We lopen eigenlijk wat vooruit, want eerst geldt: gebeten om te weten. De morgen is daar, en zodra de jongen in het ei piepende geluidjes maken, bijt de moeder de eieren stuk en maakt zij de inventaris op. Nadien worden de jonge alligators in de bek naar het water gebracht. Alvorens aan deze delicate klus te beginnen bromt zij tussen de tanden naar haar partner: 'en denk eraan, hé Alli, breek mij de bek niet open'. Alli zegt niets. Hij overloopt de inventaris en trekt een bedenkelijke frons. Ja, het was warm de afgelopen weken.
28-07-2006 om 11:45
geschreven door Raf
De lijst van 4 miljoen
België stuurt waarnemers naar de Congolese verkiezingen. Gisteren vond ik tegen de avond een officiële belga-lijst in DS Online en om het kort te houden geef ik enkel de achternamen van de geselecteerde waarnemers. Teneinde geen misverstanden te laten bestaan - die zijn er al genoeg in dit land - wil ik er op wijzen dat een voornaam vóór een achternaam komt.
Maken deel uit van de delegatie: de heren Luc, Dirk, Jean Jacques, Eddy, Alain, Philippe, Luc, François, Jan, Pierre, Stefaan, Claude, Dylan, Lionel, Robert, Michel, Louis, Dirk, Jean-Claude, Servais, Jean-Marie, en Wouter. De dames Julie, Erika, Sabine, Isabelle, Véronique, Joëlle, Talbia, Hilde, Nele, Maya, Fauzaya, Nathalie, Marie Louise en Marie-Josée. Tussen haakjes, Herman gaat niet mee. Naar eigen zeggen is hij té bekend in Congo.
Ik weet het, dit is pietluttig, dit lijkt op mierenneukerij, maar eerst de kleine punten op de kleine komma's en nadien het zwaardere werk. There is something rotten...
Hier een voorbeeld van het zwaardere werk. De gemiddelde Belg leest dit. De gemiddelde Belg haalt zijn schouders op. The rest is silence. Het geweld in Congo heeft al aan zeker vier miljoen burgers het leven gekost. Vooral in het oosten moorden, plunderen en verkrachten milities en soldaten van het Congolese regeringsleger er nog altijd op los.
28-07-2006 om 02:14
geschreven door Raf
27-07-2006
Sombere vredesduif
De deelname van Condoleezza Rice aan het Libanon-overleg in Rome heeft niets opgeleverd. 'Onze Condi' (dixit George W. Bush) ziet er de laatste tijd al maar somberder uit. Gelukkig kan zij binnenkort in Azië haar artistieke kant tonen, dat schrijven althans de kranten. Op de piano nog wel. Piano spelen lijkt wel de voortzetting van de diplomatie met andere middelen.
In de voorbije roerige maanden viel mij de toename van het aantal krantenpolls op. De directe democratie heeft het niet gehaald toen de Europese Grondwet aan de orde was, doch niet getreurd, wij hebben daar iets op gevonden. Bovendien moet stemmen een automatisme worden, 'ze' moeten leren antwoorden met ja of neen, al datgeleuter over nuanceren is nergens goed voor. Vorige week in DS Online: 'Viert ude nationale feestdag?' 0Ja/0Neen. Ik kreeg meteen het vermoeden dat de uitslag in real time op het scherm in Laken zou verschijnen, en ik kon mij het tafereel voorstellen waarin Filip aan Mathilde uitlegde dat viert meer is dan driet. Iedereen gelukkig, daar gaat het toch om. In die maanden bespeurde ik ook een toename qua aantal en intensiteit van lezersbrieven en ingezonden opiniestukken. Wat daarbij opviel was het ongelimiteerd gebruik van beladen termen. Een bloemlezing: de juridische tang--wentelden zich in een slachtofferrol--de volle laag--op tafelgooien--zich nadrukkelijk bezinnen--baarlijke duivels--demonisering--slaat met verstomming--een halt toeroepen--het creëren van eenvijandbeeld--hij hekelde de toon--moet niet verrast zijn als hij oorlog oogst--voor alles wat misloopt--waar hebben we dit nog gehoord?--dreef dit land naar de afgrond. Genoeg nu, het is tenslotte vakantie. Of neen, ik vergat nog een curieus aspect. In gewone tijden neemt men doorgaans genoegen met een zware verantwoordelijkheid. Ontij echter roept om een hogere versnelling, en dan wordt het een verpletterende verantwoordelijkheid, en zijn het hoofdzakelijk de media en de politici die ze dragen. Vreemd genoeg vind je deze stijlfiguur nauwelijks in Nederland, tenzij het gaat om berichtgeving uit België, maar je vindt ze des te meer bij onze franstalige landgenoten, die met 'une responsabilité écrasante' nogal dikwijls deze van Vlaanderen voor ogen hebben.
27-07-2006 om 01:00
geschreven door Raf
26-07-2006
Een staartje
Mijn YOCFI-bericht kreeg vandaag nog een staartje. Maar eerst wil ik even terug in de tijd. Rond einde juni had ik een kleine persoonlijke geschiedenis geschreven over de voorouders van Klara die ik verantwoordelijk hield voor mijn ontwikkeling tot een redelijk volwassen melomaan. Met een knipoog had ik het stukje 'Ongeneeslijk' genoemd, en ik vond dat het er mocht wezen. Toch kwam er enkel respons uit mijn eigen sibbe, en daarom besloot ik Fred B. van Klara te mailen, niet met de bedoeling mijn lezerskring uit te breiden, maar achteraf bekeken heeft het wel dat resultaat opgeleverd. Inderdaad, vandaag ontving ik een mail vanwege een dame van Klara. Ik moest even goed op mijn stoel gaan zitten, wie mij kent begrijpt dat. Fred had mijn schrijven in goede orde ontvangen en onder de uitroep 'Nen blog' doorgespeeld aan een redactrice alvorens hij met vakantie ging. Deze laatste deelde het geheim met haar producer, en toen enkele dagen geleden mijn YOCFI-bericht op hun scherm verscheen begon in de koffiepauze al snel de vraag te circuleren, de schoonmoeder van alle vragen: welk plaatje zou hij hebben aangeklikt? Sportief heb ik dan maar een einde gemaakt aan hun knagende onzekerheid, ook al om met geen clip te moeten leven waarin drie vrouwen op zoek gaan naar een psychologisch steunpunt. Blijft nog één vraag onbeantwoord, het weeskind van alle vragen: hoor ik nog iets over die pasta?
26-07-2006 om 12:25
geschreven door Raf
25-07-2006
Fantasma
o saltimbocca van mijn dromen blijf even buiten tot alles is verschoond en als het zover is omzeil dan mijn plombages en nestel je in de leegtes van het heden mistroostig heimwee van toen leven nog gevuld was --------------------------- uit 'Vrije val' door R.Vijzel
Saltimbocca - de letterlijke vertaling is Spring in de mond, ofte de Italiaanse versie van blinde vink.
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten.
Toevallig kwam ik zondagavond op VT4 en dus op Hannibal terecht. Neen, niet de man die zijn leger met olifanten en al over de Alpen loodste, wel het vervolg op het succesvolle The Silence of the Lambs, met Anthony Hopkins als Hannibal Lecter, een geschifte psychiater met kannibalistische trekjes, en Jodie Foster als de intelligente maar emotioneel-instabiele FBI-agente Clarice Starling.
De deelname van Condoleezza Rice aan het Libanon-overleg in Rome heeft niets opgeleverd. 'Onze Condi' (dixit George W. Bush) ziet er de laatste tijd al maar somberder uit. Gelukkig kan zij binnenkort in Azië haar artistieke kant tonen, dat schrijven althans de kranten. Op de piano nog wel. Piano spelen lijkt wel de voortzetting van de diplomatie met andere middelen.
